ευφρανθούν όλοι οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι, οι οποίοι ελπίζουν να επιζήσουν «εν σαρκί» μέσα από τη ’μεγάλη θλίψι’ σύμφωνα με την υπόσχεσι του Θεού. (Αποκάλ. 7:9-17· Ματθ. 24:21, 22· 25:46) Είθε να είναι μεταξύ των ευνοημένων στους οποίους ’όχλος πολύς εν τω ουρανώ’ θα κράζη: «Αλληλούια (Αινείτε τον Γιαχ!, ΜΝΚ), η σωτηρία, και η δόξα, και η τιμή, και η δύναμις ανήκουσιν εις Κύριον τον Θεόν ημών· διότι αληθιναί και δίκαιαι είναι αι κρίσεις αυτού· διότι έκρινε την πόρνην την μεγάλην, ήτις έφθειρε την γην με την πορνείαν αυτής, και εξεδίκησεν εκ της χειρός αυτής το αίμα των δούλων αυτού.»—Αποκάλ. 19:1, 2.

Διδασκαλία Όλων των Εθνών με το Βάπτισμα υπ’ Όψιν

Υπακοή στην εντολή του Ιησού εις Ματθαίος 28:19, 20 κατέληξε σε ποια επέκτασι τον πρώτο αιώνα και στη σύγχρονη εποχή;a

Ως αποτέλεσμα της υπακοής στην εντολή του Ιησού χιλιάδες Ιουδαίοι έγιναν μαθηταί του Ιησού κι εβαπτίσθησαν. Από την αρχή καθώς διαβάζομε στο εδάφιο Πράξεις 4:4, ο αριθμός των είχε αυξηθή σε πέντε χιλιάδες. Αργότερα, χάρις στην κατεύθυνσι του Ιεχωβά, το έργο της μαθητεύσεως περιέλαβε και τους Εθνικούς, αρχίζοντας από τον Κορνήλιο και τον οίκο του.

Στη σύγχρονη εποχή η υπακοή στα εδάφια Ματθαίος 28:19, 20 ήταν καταφανής από τη δεκαετία του 1870 και ιδιαιτέρως ύστερ’ από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποτέλεσμα είναι ότι υπήρξε μια τέτοια αύξησις ώστε στις αρχές αυτού του έτους 1.453.000 Χριστιανοί διάκονοι ήσαν δραστήριοι στη μαθήτευσι άλλων, και πολλές χιλιάδες, σ’ όλα τα μέρη του κόσμου, έχουν βαπτισθή στη διάρκεια του έτους.

Για να είναι τι εβαπτίσθησαν οι μαθηταί;

Εβαπτίσθησαν για να είναι όχι μαθηταί εκείνων οι οποίοι τους εδίδαξαν ή τους εβάπτισαν, αλλά ως μαθηταί του Ιησού Χριστού, του Μεσσία, του Υιού του Θεού.

Εφόσον φαίνεται από τα γεγονότα ότι εκείνοι οι οποίοι είχαν εκλεγή για την ουράνια βασιλεία είχαν προς το παρόν συμπληρωθή αριθμητικώς περίπου το έτος 1935, μήπως αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που βαπτίζονται από τότε βαπτίζονται για να είναι από τον ’πολύν όχλον’ ή από ’άλλα πρόβατα’; (Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 10:16) Όχι, όταν βαπτίζωνται μαθηταί δεν προσπαθούν να καθορίσουν ποιος θα είναι ο προορισμός των αλλά αφήνουν στον Ιεχωβά την απόφασι. Όπως έχει παρατηρηθή, είναι κατάλληλο ν’ αναμένη κανείς ότι ύστερ’ από το βάπτισμά του ο Θεός θα δώση μαρτυρία στο αφιερωμένο και βαπτισμένο άτομο όσον αφορά το ποια είναι η απόφασίς του στη δική του περίπτωσι. Αλλά στην εποχή μας, οπότε ο Θεός δείχνει κυρίως μια επίγεια ελπίδα σ’ εκείνους που γίνονται δούλοι του, τι μπορεί να λεχθή αν ένα άτομο προσφάτως βαπτισμένο συμπεράνη ξαφνικά ότι έχει αποκυηθή από το πνεύμα; Θα κάμη καλά αυτό το άτομο να κάμη κάποια αυτοεξέτασι όσον αφορά το αν αυτό το συμπέρασμα βασίζεται πραγματικά στη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού.

Ποια υποχρέωσις βαρύνει εκείνους οι οποίοι γίνονται μαθηταί;

Ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι που γίνονται μαθηταί πρέπει να διδαχθούν όλα εκείνα που αυτός είχε διδάξει στους μαθητάς του. Μεταξύ των πολλών πραγμάτων που αυτός είχε διδάξει στους μαθητάς του ήταν και το να ζητούν πρώτον τη βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη του και να θησαυρίζουν στον ουρανό, όχι επάνω στη γη. Ειδικά, εδίδαξε με κήρυγμα και με παράδειγμα τους μαθητάς του να πηγαίνουν από οικία σε οικία, από χωριό σε χωριό, και να κηρύττουν και να εξαγγέλλουν το ευαγγέλιον της Βασιλείας του Θεού.—Ματθ. 10:1-42· Λουκ. 8:1.

Επί πόσον καιρό υπέδειξε ο Ιησούς ότι επρόκειτο να συνεχισθή το έργο του κηρύγματος και της μαθητεύσεως;

Όσον αφορά το έργο του κηρύγματος, ο Ιησούς είπε ότι αυτό το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού θα εκηρύττετο σ’ όλο τον κόσμο για μαρτυρία και τότε θα ερχόταν το τέλος. Επομένως αυτό το έργο κηρύγματος πρόκειται να συνεχισθή ώς το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Ματθ. 24:14) Έπεται λοιπόν ότι ωσότου τερματισθή αυτό το σύστημα πραγμάτων από τη ’μεγάλη θλίψι’, η οποία αρχίζει με την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, οι ακόλουθοι του Χριστού θα συνεχίσουν να μαθητεύουν, και να βαπτίζουν αυτούς.