Γνωρίζετε τον Στρατόν της Σωτηρίας; — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Γνωρίζετε τον Στρατόν της Σωτηρίας;

«ΝΑΙ», θ’ απαντήσουν εκατομμύρια ανθρώπων στις ογδόντα έξη χώρες, όπου βρίσκεται ο Στρατός της Σωτηρίας. Η απάντησίς των συνήθως σημαίνει ότι γνωρίζουν πως ο Στρατός της Σωτηρίας κάνει ένα κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργον και γνωρίζουν τη δράσι του σε συλλογή χρημάτων, ιδιαίτερα κοντά στις μέρες των Χριστουγέννων. Σημαίνει ίσως και ότι έχουν ιδεί την παράταξι των φτωχών της λαϊκής γειτονιάς μπροστά σ’ ένα τόπο συσσιτίου του Στρατού της Σωτηρίας. Ή ότι έχουν παρατηρήσει τα μέλη του με τις ελκυστικές στολές των κηρύττοντας στις γωνίες των δρόμων ή παίζοντας τα χάλκινα μουσικά όργανά των σε παρελάσεις. Αλλ’ εκτός απ’ αυτές τις εξωτερικές εμφανίσεις, τι ξέρει ο μέσος άνθρωπος για τον Στρατό της Σωτηρίας; Από πού προήλθε αυτός; Γιατί είναι ωργανωμένος με στρατιωτικό σύστημα; Είναι θρησκευτική οργάνωσις, που έχει δική της σειρά δογμάτων και διδασκαλιών, όπως έχουν οι άλλες εκκλησίες;

Λίγοι ξέρουν τέτοια πράγματα για τον Στρατό της Σωτηρίας. Πολλοί τον θεωρούν απλώς σαν ένα άλλο ευαγές όργανον, που περιθάλπει τους ενδεείς και φτωχούς, και είναι συχνά έτοιμος να παράσχη βοήθεια σε σκηνές καταστροφής. Μερικοί είναι γνώσται της βοηθείας κι ενθαρρύνσεως που έδωσε στους στρατιώτας των Συμμάχων στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ακολουθώντας τους ως τη μάχη και προσφέροντας καφέ και λουκουμάδες στις γραμμές του μετώπου. Περισσότεροι γνωρίζουν το έργον του στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όποτε ο Στρατός της Σωτηρίας είχε χίλιες κινητές εγκαταστάσεις αναψυκτικών (καντίνες), τοποθετημένες στρατηγικά σε όλο τον κόσμο—δύο από τις οποίες εξεκενώθησαν στη Δουγκέρκη. Μ’ αυτό το ευαγές έργον και τα προγράμματα πολεμικής βοηθείας υπ’ όψι χιλιάδες άτομα ανταποκρίνονται στη ζήτησι χρημάτων απ’ αυτόν τον Στρατό για τη συνέχισι της δράσεώς του. Πραγματικά όμως, τι είδους οργάνωσι υποστηρίζουν οι συνεισφορές αυτές;

ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΙΣ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥ

Δεν έχουν περάσει ακόμη εκατό χρόνια από τότε που μια φούχτα ευαγγελικών «ήνοιξαν πυρ» εναντίον της αμαρτίας και της διαφθοράς στις φτωχοσυνοικίες του Ανατολικού Λονδίνου. Ο αγών αυτός γρήγορα εχαρακτηρίσθη ως πόλεμος εναντίον του Σατανά, για να φέρη το άγγελμα του Χριστού στους φτωχούς, τους ποδοπατημένους και τους ανεκκλησιάστους. Εισήρχοντο σε μπαρ και καπηλεία, επεσκέπτοντο σπίτια κι εφρόντιζαν για την περίθαλψι ασθενών και φτωχών. Σ’ ένα σημαντικά βραχύ χρονικό διάστημα η κίνησις αυτή ανεπτύχθη σε προεξέχουσα παγκόσμια οργάνωσι—τον Στρατό της Σωτηρίας.

Ο ιδρυτής του, Ουίλλιαμ Μπουθ, είπε κάποτε, «Θέλω τη θρησκεία μου να είναι σαν το τσάι μου—θερμή». Αυτός ο ένζηλος πόθος να φέρη τη θρησκεία του στο λαό, αδιάφορο ποιοι και πού θα ήσαν, έκαμε τον Μπουθ να χωρισθή από τα ληθαργικά θρησκευτικά συστήματα που υφίστανται. Αυτό έγινε στο έτος 1861, όταν ηναγκάσθη να εγκαταλείψη τη Μεθοδιστική εκκλησία λόγω των σταυροφορικών ενεργειών του. Αλλ’ ο Μπουθ εξακολούθησε να κηρύττη παντού—σε σκηνές, σταύλους, θέατρα, ποτοπωλεία—οπουδήποτε μπορούσε να εύρη ανθρώπους που ήθελαν ν’ ακούσουν το μήνυμά του. «Δεν εσχεδίαζε να ιδρύση εκκλησία», αναφέρει ένα επίσημο έντυπο του Στρατού της Σωτηρίας. Αλλ’ όταν επεχείρησε να στείλη προσηλύτους στις εκκλησίες, αυτοί δεν ησθάνθησαν ικανοποίησι λόγω της πενιχρής εμφανίσεώς των. Γι’ αυτό ο Μπουθ ίδρυσε κέντρα Χριστιανικής Αποστολής γι’ αυτούς τους προσηλύτους» στις φτωχοσυνοικίες του Ανατολικού Λονδίνου. Αυτό έγινε στο 1865. Αυτά τα κέντρα αυξήθηκαν γοργά, και τον Μάιο του 1878, όσοι εσύχναζαν εκεί έγιναν γνωστοί ως Στρατός της Σωτηρίας.

Η οργάνωσις αυτή γρήγορα εξηπλώθη στη Σκωτία και στην Ουαλλία· εισέβαλε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1880, στην Αυστραλία και στη Γαλλία το 1881· το 1883 εγκατεστάθη στη Νότιο Αφρική και μετεφέρθη στην Ιαπωνία το 1895. Ενδεικτική της ταχείας αυξήσεως του Στρατού της Σωτηρίας ήταν η διεθνής συνέλευσις που έγινε τον Ιούνιο που 1914, για τον εορτασμό της ενάρξεως της πεντηκονταετηρίδος της. Τότε 40.000 περίπου μέλη του Στρατού της Σωτηρίας από πενήντα και πλέον χώρες κι αποικίες συνέρρευσαν στο Λονδίνο, κάνοντας τη συνέλευσι εκείνη τη μεγαλύτερη διεθνή συγκέντρωσί των ίσαμε σήμερα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο ο Στρατός της Σωτηρίας έχει σήμερα 250.000 περίπου μέλη.

Μολονότι ο ιδρυτής του στη διάρκεια της ζωής του ηρνείτο ότι ο Στρατός της Σωτηρίας ήταν μια θρησκευτική απόχρωσις, τελικά ανεγνωρίσθη ως τοιαύτη. Τον Σεπτέμβριο του 1917, ο Γενικός Δικαστικός Επίτροπος του Υπουργείου Στρατιωτικών των Ηνωμένων Πολιτειών εδήλωσε, εν μέρει: «Ο Στρατός της Σωτηρίας είναι μια παγκόσμια θρησκευτική οργάνωσις . . . Έχει διακεκριμένη νομική υπόστασι· ανεγνωρισμένο σύμβολο πίστεως και μορφή λατρείας· συγκεκριμένη και ξεχωριστή εκκλησιαστική διοίκησι· επίσημον κώδικα δοξασιών και πειθαρχίας· ξεχωριστή θρησκευτική ιστορία· τα μέλη δεν συνταυτίζονται με καμμιά άλλη εκκλησία ή δόγμα . . . Όπως κοινώς συμβαίνει στις άλλες εκκλησίες, έχει δική του φιλολογία· έχει καθωρισμένους τόπους θρησκευτικής λατρείας· κανονικές εκκλησίες· κανονικές θρησκευτικές λειτουργίες· Κυριακό σχολείο για τη θρησκευτική εκπαίδευσι των νέων, και σχολές για την κατάρτισι των διακόνων του. Τα λειτουργικά καθήκοντα των διακόνων του φαίνεται πώς είναι όμοια με τα των κληρικών οποιασδήποτε άλλης εκκλησίας.

ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ

Στην πορεία της αναπτύξεως του Στρατού της Σωτηρίας προέκυψε εσωτερικός διαπληκτισμός στη γέννησι των νέων θρησκευτικών αποχρώσεων, που ακολουθούν το πρότυπο της ιδίας στρατιωτικής γραμμής της μητρός οργανώσεως. Το πρώτο και μεγαλύτερο σχίσμα έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1884, ύστερ’ από τέσσερα περίπου χρόνια αφότου έφθασε ο Στρατός εκεί. Ως τότε είχε πραγματοποιηθή μια αύξησις πέντε χιλιάδων περίπου μελών και τριακοσίων περίπου αξιωματούχων, παρά τους ονειδισμούς και τον πύρινο διωγμό. Αλλά κατόπιν ηγέρθη δυσχέρεια, όταν ο Στρατηγός Μπουθ διέταξε τον Ταγματάρχην Θωμάν Ε. Μουρ, ο οποίος ήταν αρμόδιος για τις Αμερικανικές δυνάμεις, να παραδώση τα εκεί καθήκοντά του και ν’ αναλάβη το έργον της Νοτίου Αφρικής. Η απάντησις του Μουρ ήταν να σχηματίση ένα χωριστό Στρατό της Σωτηρίας. Επισημοποίησε τη νέα του οργάνωσι στο 1884 και ανέλαβε τον τίτλο του Στρατηγού. Το επόμενο έτος εχορηγήθη ένα τροποποιημένο καταστατικό με το όνομα Ο Στρατός της Σωτηρίας της Αμερικής.

Μετά την απομάκρυνσι του Μουρ, ο Ταγματάρχης Φρανκ Σμιθ ανέλαβε τη διοίκησι του λεγομένου «Παγκοσμίου» ή Αγγλικού Στρατού της Σωτηρίας για διάκρισι από τον Στρατό της Σωτηρίας της Αμερικής. Επακολούθησε μια ανταγωνιστική πάλη, που επέφερε τελικά την παρακμή του επισημοποιημένου Στρατού του Μουρ και την ανάπτυξι κι ευόδωσι του διεθνούς Στρατού της Σωτηρίας. Τον Οκτώβριο του 1889, ο Συνταγματάρχης Ρίτσαρντ Ε. Χολτς ηγήθη του τμήματος του Αμερικανικού Στρατού της Σωτηρίας υπό τη διοίκησί του σε μια συμφιλίωσι με τη διεθνή οργάνωσι. Μερικά τμήματα, όμως, αρνήθηκαν να επανέλθουν, και αυτά τελικά ηνώθησαν κι αναδιωργανώθησαν, και στο έτος 1913 άλλαξαν τ’ όνομά τους σε Αμερικανούς Εργάτας Διασώσεως.

Η οργάνωσις των Αμερικανών Εργατών Διασώσεως εξακολούθησε να λειτουργή ίσαμε σήμερα, μολονότι παρέμεινε μικρή οργάνωσις με μόνο τριάντα πέντε εκκλησίες και 2.350 μέλη. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσεώς της περιορίζεται στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είναι και το κέντρο της, στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας. Οι δοξασίες των Εργατών Διασώσεως είναι σχεδόν ομοιότυπες με τις του Στρατού της Σωτηρίας, και ο σκοπός και η οργάνωσίς των είναι ουσιωδώς τα ίδια.

Ένα σχίσμα μεγαλυτέρας ακόμη σημασίας επήλθε στο 1896 ως αποτέλεσμα ρήξεως στην οικογένεια του Μπουθ. Ο Ουίλλιαμ Μπουθ είχε οκτώ παιδιά, όλα δε αυτά—εκτός από το ένα που πέθανε σε νεαρή ηλικία—έλαβαν ενεργόν μέρος στην αύξησι κι επέκτασι του Στρατού της Σωτηρίας. Πραγματικά, δύο απ’ αυτά, ο Μπράμουελ ο πρεσβύτερος γυιός του και η Ευαγγελινή, τελικά διεδέχθησαν τον πατέρα τους πρωταρχηγό της όλης οργανώσεως. Ο δεύτερος γυιός του Στρατηγού, ο Μπάλλιγκτον, ήταν επίσης ένας ικανός ηγέτης, όταν δε του ανετέθη η διοίκησις των Αμερικανικών δυνάμεων για τη διαδοχή του Ταγματάρχου Σμιθ το 1887, επακολούθησε μια περίοδος ανεξέλεγκτου προόδου. Τελικά, όμως, ο Μπάλλιγκτον έχασε την εύνοια του πατρός του, και, όταν διετάχθη να παραιτηθή της διοικήσεως του στην Αμερική, εγκατέλειψε τον Στρατό της Σωτηρίας.

Ο Μπάλλιγκτον Μπουθ ετύγχανε αγάπης και σεβασμού από τα μέλη του Στρατού της Σωτηρίας, λέγεται δε ότι αν αυτός έκανε την προσπάθεια ν’ ανασυντάξη τον Στρατό της Σωτηρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ως μια ανεξάρτητη, εγκεκριμένη οργάνωσι, θα το επετύγχανε. Αυτό, όμως, δεν εξέλεξε να το πράξη. Πραγματικά, μόνο με την ενθάρρυνσι φίλων απεφάσισε ν’ αρχίση μια νέα κίνησι, και όταν το έπραξε, αυτός κι η σύζυγός του δημοσία ανήγγειλαν: «Εμείς δεν εζητήσαμε να καλέσωμε με το μέρος μας κανένα από τους συντρόφους που παραμένουν ακόμη και πιστεύουν στη Διεθνή Οργάνωσι».

Παρά την αναγγελία αυτή, πολλά μέλη του Στρατού της Σωτηρίας ενώθηκαν με τη νέα οργάνωσι, η οποία, τον Απρίλιο του 1896 επισήμως ωνομάσθη Εθελονταί της Αμερικής. Ως αποτέλεσμα τούτου, σε διάστημα λιγώτερο από ένα χρόνο οι Εθελονταί είχαν 140 τμήματα με 400 διοικούντας αξιωματικούς και πενήντα επιτελικούς τοιούτους. Η οργάνωσις διεμορφώθη κατά το πρότυπον των στρατιωτικών γραμμών του Στρατού της Σωτηρίας. Ο Μπάλλιγκτον έγινε ο Στρατηγός και υπηρέτησε με αυτή την ιδιότητα ως τον θάνατό του το 1940. Τον διεδέχθη η σύζυγός του, η οποία πέθανε στο 1948, και κατόπιν, με τη σειρά, ο γυιός του, Κάρολος Μπράντον Μπουθ.

Σήμερα το κέντρον των Εθελοντών στη Νέα Υόρκη εποπτεύει τη δράσι των 204 εκκλησιών και 28.230 μελών του. Κατά μίαν επίσημη έκδοσι, η οργάνωσις «είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία του Αμερικανικού λαού ως εθνική θρησκευτική κοινωνική ευαγής οργάνωσις, παρέχουσα υλική και πνευματική βοήθεια στους ενδεείς, ασχέτως φυλής, δόγματος ή χρώματος».

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Ίσως ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά του Στρατού της Σωτηρίας είναι η εξωτερική του ομοιότης με τις σημερινές στρατιωτικές οργανώσεις. Το βιβλιάριο του Στρατού της Σωτηρίας, Η Πίστις του Σωτηριαστού, σχολιάζει ως εξής την υιοθέτησι απ’ αυτόν στρατοειδούς οργανώσεως: «Η λογική επέθεσε το σοβαρό της χέρι στον διαμορφωτικό εμπειρισμό της γεννήσεως του Στρατού. Αν υπάρχη ένας ‘Στρατός Σωτηρίας’, τότε υπάρχει πόλεμος εναντίον του κακού μάλλον παρά λειτουργία μιας ιεραποστολής· αν υπάρχη πόλεμος, τότε υπάρχει μια Πολεμική Κραυγή [το επίσημο έντυπο του Στρατού της Σωτηρίας]· αν υπάρχη ένας Στρατός μ’ έναν πόλεμο στα χέρια του, τότε υπάρχει κι ένας Στρατηγός παρά ένας Γενικός Επιθεωρητής· αν υπάρχη ένας Στρατηγός, τότε και αξιωματικοί μάλλον παρά κήρυκες και επιστάται· αν υπάρχουν αξιωματικοί, τότε υπάρχουν και στρατιώται μάλλον παρά μέλη· αν υπάρχουν στρατιώται, τότε υπάρχουν και στρατιωτικές στολές. Έτσι εξετυλίχθη η ιστορία με τη γοργή εξαπόλυσι ενός νέου πράγματος μεταξύ των ανθρώπων». Ένα επίσημο έντυπο του Στρατού της Σωτηρίας εξηγεί ότι «μια στρατιωτική μορφή διοικήσεως χρησιμοποιείται λόγω της αποτελεσματικότητός της και της πειθαρχίας που απαιτείται από το προσωπικό».

Σήμερα χρησιμοποιείται στρατιωτική έκφρασις για να περιγράψη σχεδόν κάθε πράξι ή δράσι του Στρατού της Σωτηρίας. Αντί να ομιλούν περί τοπικής εκκλησίας ή ενορίας, ομιλούν περί [στρατιωτικού] «σώματος». Η συνάθροισις προσευχής χαρακτηρίζεται ως «γονυασκία». Για να γίνη «στρατιώτης» ένας νέος «επίστρατος», πρέπει να υπογράψη μια δήλωσι που λέγεται «Τα Άρθρα του Πολέμου», όταν δε πεθάνη «προάγεται σε δόξα». Όταν αρχίσουν ‘επιχειρήσεις’ σ’ ένα νέο τομέα, λέγουν ότι «ήνοιξαν πυρ», και όταν ένας διατάσσεται ν’ αναχωρήση για άλλον τόπο διορισμού λέγεται ότι «απέρχεται».

Υπάρχουν δύο κατηγορίες μελών στον Στρατό της Σωτηρίας: στρατιώται και τεταγμένοι αξιωματικοί. Για να γίνη, ένας στρατιώτης πρέπει να υπογράψη τα Άρθρα του Πολέμου, που είναι μια έκθεσις με ένδεκα θεμελιώδεις δοξασίες του Στρατού της Σωτηρίας, όπως αναγράφονται στο Πρακτικόν Ιδρύσεως του 1878. Πρέπει, επίσης, να εγγυηθή ενεργό υποστήριξι των αρχών και του έργου του Στρατού, ν’ απέχη δε από τη χρήσι οινοπνευματωδών ποτών και να την καταπολεμά. Ο στρατιώτης αγοράζει τη στολή του και αναμένεται να τη φορέση ως εκδήλωσι πίστεως και προσφορά υπηρεσίας.

Αφ’ ετέρου, οι αξιωματικοί του Στρατού της Σωτηρίας είναι ολοχρόνιοι εργάται, και όλοι είναι χειροτονημένοι διάκονοι. Πρέπει να φορούν τις στολές των πάντοτε, και λαμβάνουν ένα εβδομαδιαίο μισθό για να διατηρηθούν στη διακονία. Για να έχη τα προσόντα ένας στρατιώτης να γίνη αξιωματικός, πρέπει να είναι απόφοιτος γυμνασίου και να δαπανήση τουλάχιστον έξη μήνες σε ενεργό υπηρεσία σε κάποιο σώμα του Στρατού της Σωτηρίας. Τότε μπορεί να υποβάλη αίτησι για αξίωμα, και, αν γίνη δεκτή, κρίνεται εκλέξιμος να φοιτήση σε μια από τις εκπαιδευτικές σχολές του Στρατού, όπου μια διετής σειρά εσωτερικών μαθημάτων τον καταρτίζει για την ολοχρόνια διακονία. Ένας αξιωματικός αποφοιτά από τη σχολή ως υπολοχαγός και μπορεί να προαχθή και σε ανωτέρους βαθμούς, δηλαδή να γίνη λοχαγός, ταγματάρχης, συνταγματάρχης, και λοιπά. Υπάρχουν τώρα 26.000 και πλέον αξιωματικοί του Στρατού της Σωτηρίας σε όλον τον κόσμο.

Ένα ασύνηθες χαρακτηριστικό της οργανώσεως είναι η θέσις εξυψώσεως που δίδεται στις γυναίκες. Κατά τη διδασκαλία του Στρατού, «η θέσις των γυναικών είναι ίση, με των ανδρών». Ως αποτέλεσμα τούτου, οι γυναίκες πολλά είχαν να κάμουν με την διεύθυνσι και την τακτική του Στρατού της Σωτηρίας, αναλαμβάνοντας συχνά την επίβλεψι ανδρών. Πραγματικά, επί τριάντα χρόνια η Ευαγγελινή Μπουθ υπηρέτησε ως αρχηγός του Στρατού της Σωτηρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, κι επί πέντε χρόνια διηύθυνε ολόκληρη την παγκόσμια οργάνωσι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα υπάρχουν περισσότερες γυναίκες αξιωματικοί παρά άνδρες.

Μερικοί μπορεί να είναι υπέρ της ισότητος με τους άνδρες ως ένα ευγενές ιδεώδες, αλλ’ είναι άντικρυς αντίθετο με τη Γραφική αρχή: «Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ.» Ο απόστολος Παύλος ετόνισε ότι δεν ήταν η θέσις της γυναικός να αναλαμβάνη την ηγεσία στο να διδάσκη άνδρες μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, όταν είπε στον Τιμόθεο: «Εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη.» Ο Στρατός της Σωτηρίας, παραχωρώντας στις γυναίκες ίσα διακονικά προνόμια, δεν ακολουθεί Γραφικό προηγούμενο. Ούτε το να φέρουν διακριτικά στρατιωτικά ενδύματα σημαίνει ότι ακολουθούν το παράδειγμα που εδόθη από τον Ιησούν ή τους αποστόλους του. Είναι μάλλον μια απομίμησις των στρατιωτικών οργανώσεων του κόσμου τούτου.—1 Κορ. 11:3· 1 Τιμ. 2:12.

ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Ο αντικειμενικός σκοπός του μέλους του Στρατού της Σωτηρίας είναι ν’ αποκτήση προσηλύτους. «Η πίστις σε αιφνιδία μεταστροφή είναι ‘στο αίμα του’—οπουδήποτε, οποτεδήποτε, σε οποιοδήποτε άτομο», εξηγεί ένα βιβλιάριο της Σωτηρίας. Ακόμη και το κοινωνικό έργον και το έργον περιθάλψεως αποτελούν μέρος προγράμματος που τηρεί η θρησκεία του Στρατού της Σωτηρίας στη διάνοια του κοινού. Και ποιές είναι οι δοξασίες και οι πεποιθήσεις των; Βασίζονται στη Γραφή;

Οι διδασκαλίες του Στρατού της Σωτηρίας είναι σχεδόν ταυτόσημες μ’ εκείνες πολλών θεμελιωδών Προτεσταντικών εκκλησιών. Η τρίτη από τις ένδεκα κύριες βεβαιώσεις, τις οποίες κάθε προσήλυτος πρέπει να υπογράψη για να γίνη μέλος του Στρατού της Σωτηρίας, λέγει: «Πιστεύομε ότι υπάρχουν τρία πρόσωπα στη Θεότητα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, αδιαίρετα στην ουσία και ισότιμα σε δύναμι και δόξα». Η δε ενδεκάτη βεβαιώνει: «Πιστεύομε στην αθανασία της ψυχής . . . και στην ατελεύτητη τιμωρία των ασεβών». Το βιβλίο Η Πίστης του Σωτηριαστού επεξηγεί: «Ο Σωτηριαστής πιστεύει στον Άδη. Το λεξιλόγιό του περιέχει τη φράσι ‘αιωνίως απολεσθέντες’ μολονότι μπορεί ν’ αφίσταται από τη ζωηρή και ευφάνταστη γλώσσα των προγόνων του, όταν ομιλή γι’ αυτό το θέμα».

Διδάσκει, όμως, η Γραφή την τριαδική πίστι ότι ο Θεός, ο Χριστός και το άγιο πνεύμα είναι ισότιμοι και ότι είναι τρία πρόσωπα σε μια ουσία (ομοούσια); Ούτε ο Ιησούς ούτε οι απόστολοί του δεν εδίδαξαν μια τέτοια δοξασία. Πραγματικά, ο Ιησούς ωμολόγησε: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλύτερός μου». Ποτέ δεν επεζήτησε ο Ιησούς να σφετερισθή την ανώτερη θέσι του Πατρός του για να είναι ίσος με αυτόν, όπως ψευδώς διδάσκει η περί τριάδος δοξασία. Ο Καθηγητής Ε. Ουώσμπερν Χόπκινς παρετήρησε στο βιβλίο του Προέλευσις κι Εξέλιξις της Θρησκείας: «Στον Ιησούν και στον Παύλο η δοξασία περί τριάδος προφανώς ήταν άγνωστη· οπωσδήποτε, τίποτα δεν λέγουν γι’ αυτήν». Ο Άρθουρ Βάιγκαλ σημειώνει στο βιβλίο του Ο Παγανισμός στη Χριστιανοσύνη Μας ότι «πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν αναγράφεται η λέξις ‘Τριάς’.» Προσθέτει ότι «η προέλευσις της αντιλήψεως αυτής είναι εντελώς παγανική».—Ιωάν. 14:28· Φιλιππησ. 2:6.

Ομοίως, η πίστις στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και στον αιώνιο βασανισμό της απετέλεσαν αναπόσπαστον μέρος των παγανικών [ειδωλολατρικών] θρησκειών επί χιλιάδες χρόνια, αλλά δεν θα βρήτε υποστήριξι των διδασκαλιών αυτών μέσα στη Γραφή. Ο Ελληνιστής λόγιος Βενιαμίν Ουίλσον εσημείωσε στο παράρτημα της Βιβλικής μεταφράσεώς του, Το Εμφατικόν Δίγλωττον, ότι στις 800 και πλέον περιπτώσεις, όπου απαντώνται οι πρωτότυπες Εβραϊκή κι Ελληνική λέξεις που σημαίνουν ψυχή, «ούτε μια φορά δεν απαντάται η λέξις αθάνατος, ή αθανασία, ή απέθαντος, ή άθνητος, σε συσχετισμό ως χαρακτηριστική των όρων». Εν τούτοις, ο αναγνώστης της Γραφής θα εύρη πολλές εκφράσεις όμοιες με του Ιεζεκιήλ 18:4: «Η ψυχή η αμαρτήσασα αυτή θέλει αποθάνει». Κι αντί να διδάσκη η Γραφή αιώνια βάσανα για κείνους που πέθαναν, λέγει, «Οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.»—Εκκλησ. 9:5, 10· Ησ. 53:12· Ψαλμ. 22:29.

Ο Στρατός της Σωτηρίας υποστηρίζει, επίσης, ότι «το βάπτισμα και το δείπνον του Κυρίου δεν είναι ουσιώδη για τη σωτηρία της ψυχής, και δεν τα τηρεί». Ωστόσο, η ρητή αποχαιρετιστήριος εντολή του Ιησού προς τους ακολούθους του ήταν: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς». Η ιστορία της διακονίας των αποστόλων στο Γραφικό βιβλίο των Πράξεων τονίζει ότι αυτοί υπήκουσαν στην εντολή αυτή. Ο Ιησούς, επίσης, εδίδαξε τους ακολούθους του εν σχέσει με το «δείπνον του Κυρίου», το τελικό φαγητό που έφαγε με τους μαθητάς του για να μνημονεύση τον θάνατό του: «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν.» Τα δύο αυτά πράγματα, το βάπτισμα και το «δείπνον του Κυρίου», έχουν ένα πλούτον συμβολικής σημασίας για τους Χριστιανούς, ο δε Ιησούς έθεσε στους αληθινούς Χριστιανούς την υποχρέωσι να τα τηρούν.—Ματθ. 28:19· Λουκ. 22:19.

Μολονότι πολλοί, που υπεστήριξαν τον Στρατό της Σωτηρίας με διαφόρους τρόπους, μπορεί να εθεώρησαν αυτόν απλώς ως οργάνωσιν κοινωνικής προνοίας, ένα πλησιέστερο βλέμμα αποκαλύπτει ότι πρωτίστως πρόκειται για μια θρησκευτική κίνησι, που έχει δική της σειρά δοξασιών και διδασκαλιών. Μολονότι δε πολλοί από τους αξιωματούχους του και στρατιώτας μπορεί να επιδεικνύουν παραδειγματικό ζήλο, το μήνυμα, που φέρουν στους ανθρώπους σχετικά με τον Χριστό και την ελπίδα του ανθρώπου για το μέλλον, δεν βασίζεται σε ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού.