Σπείροντας με τη Βασιλεία του Θεού υπ’ Όψιν

 1. Σε ποιο βασίλειο κατέταξε μια μαθήτρια τον ερωτώντα αυτοκράτορα, και ήταν η απάντησις της αναμφισβήτητη;

Ο αυτοκράτωρ μιας χώρας της Κεντρικής Ευρώπης έκανε επιθεώρησι σ’ ένα δημόσιο σχολείο των υπηκόων του. Έθεσε στους μαθητές μερικά ερωτήματα. Όπως δείχνει η αφήγησις ρώτησε ένα μικρό κορίτσι για το «φυτικό βασίλειο» και το «ζωϊκό βασίλειο» και ευχαριστήθηκε από τις απαντήσεις. Στη συνέχεια ρώτησε τη μικρή: «Σε ποιο βασίλειο ανήκω εγώ;» Περιμένοντας την απάντησι, «Στο ζωϊκό βασίλειο,» εδάκρυσαν τα μάτια του όταν το μικρό κορίτσι απήντησε: «Στο βασίλειο του Θεού.» Μολονότι η εκκλησία στην οποία ανήκε ο αυτοκράτωρ θεώρησε την απάντησι του κοριτσιού ως ορθή και γεμάτη σεβασμό, ανήκε όμως αυτός στο βασίλειο του Θεού; Έγινε πραγματικά δεκτός στη βασιλεία του Θεού αυτός ο πολιτικός αρχών ενός κοσμικού κράτους; Εδώ υπάρχει έδαφος για σκέψι!

 2. (α) Η εισδοχή στη βασιλεία του Θεού σε ποια μορφή κυβερνήσεως γίνεται; (β) Πώς οι Ιουδαίοι των ημερών του Ιησού έδειξαν ότι δεν έσπειραν μ’ αυτή τη βασίλεια υπ’ όψιν;

² Η εισδοχή στη βασιλεία του Θεού είναι η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε ν’ αποδοθή σ’ ένα επίγειο άτομο. Η βασιλεία του Θεού είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Αυτή ήταν η κυβέρνησις για την οποία εκήρυξε στη Μέση Ανατολή ο Ιδρυτής της Χριστιανοσύνης. Η ιστορία λέει τα εξής για τον Ιησού Χριστό: «Αφού δε παρεδόθη ο Ιωάννης [ο Βαπτιστής, στο έτος 30 μ.Χ.] ήλθεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού και λέγων ότι επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον.» (Αφήγησις Μάρκου, κεφ. πρώτο, εδάφια 14 και 15) Εν τούτοις, η μεγάλη πλειονότης του Ιουδαϊκού λαού δεν μετανόησε και δεν επίστεψε. Με σκληρότητα θανάτωσαν τον Ιησού σαν εχθρό του Ρωμαίου αυτοκράτορος, του Καίσαρος. Συμβολικά αυτοί δεν έσπειραν με τη βασιλεία του Θεού υπ’ όψιν. Αλλά ποιος από μας σήμερα το κάνει αυτό; Πώς μπορούμε να γνωρίζωμε; Θα ιδούμε.

 3. Για ποια παραβολή, που έδωσε ο Ιησούς σ’ ένα ακροατήριο στην παραλία τον ερώτησαν οι μαθητές του, και τι είπε εκείνος για τα αυτιά;

³ Σε πολλούς από μας σήμερα αρέσουν οι εξεικονίσεις. Ο Ιησούς Χριστός έγινε γνωστός για τις εξεικονίσεις ή τις παραβολές του. Ως περιοδεύων κήρυκας είλκυε μεγάλα ακροατήρια. Κάποτε, από ένα πλοιάριο στη Θάλασσα της Γαλιλαίας, εδίδαξε σ’ ένα ακροατήριο που βρισκόταν στην ακρογιαλιά. Έδωσε μια περιγραφή για τέσσερα είδη καλλιεργήσιμου εδάφους. Οι μαθητές του αμέσου περιβάλλοντος του τον ρώτησαν κατ’ ιδίαν για τη σημασία αυτής της παραβολής. Εκείνος, αφού έδωσε εξηγήσεις κι’ έκαμε πρόσθετα σχόλια, είπε ακόμη και στους στενούς συντρόφους του: «Όστις έχει ώτα δια να ακούη, ας ακούη.» (Μάρκ. 4:1-23) Πόσοι από το ακροατήριο της παραλίας είχαν τέτοιου είδους αυτιά, δεν γνωρίζομε. Αλλ’ ο Ιησούς ανέμενε από τους μαθητές του, στους οποίους έδωσε την επεξήγησι να έχουν ευήκοα αυτιά. Με τέτοια αυτιά, τα όσα είχαν ακούσει απ’ αυτόν θα εντυπώνονταν βαθειά μέσα τους και θα τους έφερναν διαφώτισι. Ποιος από μας σήμερα έχει τέτοιου είδους προσεκτικά αυτιά; Αυτό θα μας βοηθήση να σπέρνωμε σωστά με τη βασιλεία του Θεού υπ’ όψιν.

 4. Πόσο σπουδαίο είναι το να έχη κανείς ‘ευήκοο αυτί’ και γιατί δεν πρέπει να είμεθα σαν το «παρά την οδόν έδαφος;»

⁴ Αν δεν έχωμε ‘ώτα για ν’ ακούμε,’ δεν θα προσέξωμε τα όσα δίδαξε ο Ιησούς. Η προσοχή είναι ουσιώδης, διότι ο Βιβλικός συγγραφέας Μάρκος λέει παρακάτω: «Προσέχετε τι ακούετε.» (Μάρκ. 4:24) Ποτέ δεν πρέπει να είμεθα σαν το πρώτο είδος εδάφους της παραβολής του Ιησού. Αυτό ήταν το «παρά την οδόν» έδαφος. Ήταν τόσο συμπιεσμένο ώστε δεν άφησε τον σπόρο να εισχωρήση, αλλά τον άφησε εκτεθειμένο για να πέσουν επάνω του τα πουλιά και να τον φάνε. (Μάρκ. 4:4, 15) Εμείς δεν θέλομε ν’ αρπάξη ο Σατανάς ο Διάβολος, μέσω των οργάνων του τη Χριστιανική αλήθεια από μας λόγω απροσεξίας μας. Αυτό θα έδειχνε έλλειψι σεβασμού για ό,τι ήταν και είναι τώρα ο Διδάσκαλος, ο Ιησούς Χριστός, μέσα στη διάταξι του Θεού.

 5. Τι είπε ο Ιησούς για το μέτρο και την ανταπόδοσι αφού έδωσε τη νουθεσία περί προσοχής;

⁵ Ένας κανόνας που λέγεται συχνά είναι ότι από ένα πράγμα βγάζομε εκείνο που έχομε βάλει μέσα. Ο Ιησούς τόνισε την ωφέλεια που θα αποκομίζαμε αν δίναμε την πρέπουσα προσοχή σε ό,τι αυτός είπε. Το έκαμε αυτό προσθέτοντας στη νουθεσία του περί προσοχής, τα εξής λόγια: «Με οποίον μέτρον μετρείτε, θέλει μετρηθή εις εσάς, και θέλει γείνει προσθήκη εις εσάς τους ακούοντας. Διότι όστις έχει, θέλει δοθή εις αυτόν· και όστις δεν έχει, και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.»—Μάρκ. 4:24, 25.

 6. Υποσχέθηκε ο Ιησούς απλώς ισοζύγιο λογαριασμών σε αντάλλαγμα του μέτρου του ενδιαφέροντος και της προσοχής που δίνομε σ’ αυτόν;

⁶ Συνεπώς, αν εμείς δώσωμε στον Ιησού λίγο ενδιαφέρον και προσοχή δεν μπορούμε ν’ αναμένωμε να λάβωμε πολλά απ’ αυτόν, τουλάχιστον απ’ ό,τι αυτός είπε για την καθοδηγία μας, για την ωφέλειά μας. Αλλά αν δείξωμε ότι τον εκτιμούμε ως Διδάσκαλό μας και δίνωμε σ’ αυτόν τη μεγαλύτερη προσοχή μας, τότε αυτός θ’ ανταποκριθή δίνοντας μας ένα αντίστοιχο μέτρο πληροφοριών και διαφωτίσεως. Σχετικά μ’ αυτό, όμως, εκείνος δεν ενδιαφέρεται απλώς για μια εξίσωσι πραγμάτων και ισοζύγιο λογαριασμών. Αντιθέτως, με τη γενναιοδωρία του και σύμφωνα με την ικανότητα του, θα μας ευνοήση με περισσότερα απ’ όσα αναμένομε. Έτσι πλουτιζόμεθα και είμεθα πιο ικανοί να μεταδίδωμε και στους άλλους την αφθονία μας, και να τους βοηθούμε στην κατανόησι των πραγμάτων.

7, 8. Πώς τα προηγούμενα λόγια του Ιησού αποδεικνύονται αληθινά στην περίπτωσι των στενών μαθητών του και γιατί;

⁷ Ένας ευνοημένος μαθητής πρέπει να έχη την ταπεινότητα και την προθυμία να μάθη, να έχη γνήσιο σεβασμό για τον Διδάσκαλό του κι’ εκτίμησι για όσα εκείνος διδάσκει. Όταν έχη αυτή τη διάθεσι, θα του δοθούν περισσότερα. Λόγου χάριν, μετά την ομιλία του Ιησού από το πλοιάριο, οι στενοί μαθητές του δεν παραμέρισαν αμέσως το ζήτημα σαν να είχε μόνο παροδικό ενδιαφέρον. Κράτησαν στο νου τους την παραβολή. Αργότερα, του ζήτησαν κατ’ ιδίαν επεξήγησι. Για τις πρόσθετες προσπάθειές τους να μάθουν τι εσήμαιναν οι διδασκαλίες του, τους δόθηκαν περισσότερα απ’ όσα είχαν δοθή στο ακροατήριο της παραλίας. Αυτοί δεν αποθαρρύνθηκαν από την προηγούμενη παρατήρησι του Ιησού. «Δεν εξεύρετε την παραβολήν ταύτην, και πώς θέλετε γνωρίσει πάσας τας παραβολάς;» (Μάρκ. 4:13) Αυτή ήταν η κατάστασις στην οποία παρέμεινε το μεγαλύτερο μέρος του ακροατηρίου της παραλίας. Αλλ’ οι απόστολοι του Ιησού είχαν την παρόρμησι να μάθουν και να κατανοήσουν. Γι’ αυτό, φρόντισαν να ρωτήσουν περισσότερα από την απλή σκιαγραφία των πραγμάτων. Έτσι, τους δόθηκαν περισσότερα απ’ όσα ανέμεναν. Στην περίπτωσί τους, αποδείχθηκαν αληθινά τα λόγια του Ιησού:

⁸ «Εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε το μυστήριον της βασιλείας του Θεού· εις εκείνους δε τους έξω δια παραβολών τα πάντα γίνονται.»—Μάρκ. 4:11.

9, 10. Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα για τους έξω, και γιατί;

⁹ Οι άλλοι έξω έμεναν ικανοποιημένοι με την απλή σκιαγραφία των πραγμάτων που εξετέθησαν με παραβολές. Αυτοί δεν είχαν την εσωτερική παρόρμησι να μάθουν τι ήταν πίσω από τις παραβολές. Γι’ αυτό δεν έλαβαν κατανόησι των παραβολών. Δεν ήθελαν να ενεργήσουν σύμφωνα με όσα εδίδασκαν οι παραβολές. Έτσι απέφυγαν την μεγαλύτερη ευθύνη που συνοδεύει την κατανόησι. Επειδή δεν τους ενδιέφερε να ζητούν πρώτα τη βασιλεία του Θεού, εκτιμούσαν τα υλικά πράγματα περισσότερο από τα πνευματικά, που ήταν «το μυστήριον της βασιλείας του Θεού.»

¹⁰ Επειδή δεν είχαν τη διάθεσι να επωφεληθούν από την ευκαιρία που διανοίχθηκε σ’ αυτούς με τις παραβολές του Ιησού, οι έξω, έχασαν στην πραγματικότητα τα πάντα. Η γνώσις που μπορεί να είχαν σχετικά με τις παραβολές του Ιησού, τους αφαιρέθηκε. Ο Σατανάς ο Διάβολος, μέσω των ανθρωπίνων οργάνων του ή μέσω απόκρυφων τεχνασμάτων, τους την απέσπασε. Ό,τι φως είχαν αποκομίσει ακούοντας τις παραβολές του Ιησού καλύφθηκε από σκοτάδι. Το φως της αλήθειας, που προχωρούσε πέρα από μια πρόχειρη γνώσι που είχαν λάβει από τις παραβολές του Ιησού, τους άφησε σε σχετικό σκοτάδι, με μια στοιχειώδη μόνο γνώσι των Βιβλικών πραγμάτων. Ψηλαφούσαν λοιπόν σαν τυφλοί.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ

11. Ποια παραβολή έδωσε έπειτα ο Ιησούς σύμφωνα με τα εδάφια Μάρκος 4:26-29;

¹¹ Τα εδάφια Μάρκος 4:26-29 επεξηγώντας τα προηγούμενα, αναγράφουν τα εξής: «Ούτως είναι η βασιλεία του Θεού, ως εάν άνθρωπος ρίψη τον σπόρον επί της γης, και κοιμάται και σηκόνηται νύκτα και ημέραν, και ο σπόρος βλαστάνη και αυξάνη καθώς αυτός δεν εξεύρει. Διότι αφ’ εαυτής η γη καρποφορεί, πρώτον χόρτον, έπειτα αστάχυον, έπειτα πλήρη σίτον εν τω ασταχύω. Όταν δε ωριμάση ο καρπός, ευθύς αποστέλλει το δρέπανον, διότι ήλθεν ο θερισμός.»a

12. Τι νομίζουν μερικοί σπουδαστές των Γραφών ότι διδάσκει αυτή η παραβολή ως προς τη βασιλεία του Θεού;

¹² Στην προηγουμένη παραβολή που έδωσε ο Ιησούς από ένα πλοιάριο, περιέγραφε ένα σπορέα του οποίου ο σπόρος έπεσε σε τέσσερα είδη εδάφους. (Μάρκ. 4:1-9) Μήπως εκείνος ο σπορεύς εξεικονίζει το ίδιο πρόσωπο μ’ εκείνον που ρίχνει τον σπόρο στην τελευταία αυτή παραβολή; Πολλοί σπουδαστές της Γραφής έτσι νομίζουν. Νομίζουν ότι εκείνος που ρίχνει τον σπόρο στη γη εξεικονίζει επίσης και τον κυριώτερο κήρυκα της βασιλείας του Θεού, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό. Βασιζόμενοι σ’ αυτό, συμπεραίνουν ότι ο «σπόρος» εξεικονίζει τα μέλη της τάξεως της ουράνιας Βασιλείας. Έτσι, η όλη παραβολή εξεικονίζει την ανάπτυξι της τάξεως της Βασιλείας από τις 3.000 άτομα της ημέρας της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., ως τον τελικό, πλήρη αριθμό των 144.000. (Αποκ. 14:1) Επομένως, πρέπει τώρα να είμεθα στον καιρό ‘του θερισμού’ των τελευταίων μελών των κληρονόμων της βασιλείας του Θεού. Εν τούτοις, μια τέτοια επεξήγησις της παραβολής του Ιησού καταλήγει σε μερικές ανυπέρβλητες δυσκολίες. Ποιες μπορεί να είναι αυτές;

13. Πότε άρχισε ο Ιησούς να οικοδομή την αναγεννημένη από το πνεύμα εκκλησία του, και σε τι κατάστασι ευρίσκετο τότε;

¹³ Η παραβολή λέγει ότι εκείνος που ρίχνει τον σπόρο ‘κοιμάται και σηκώνεται νύκτα και ημέραν.’ Πώς μπορεί να ταιριάζη μια τέτοια περιγραφή στον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό από τότε που αυτός άρχισε να οικοδομή την αναγεννημένη από το πνεύμα εκκλησία του την ημέρα της Πεντηκοστής; Διόλου δεν ταιριάζει! Η επιστολή 1 Πέτρου 3:18 λέγει για τον Ιησού ότι ‘εθανατώθη μεν κατά την σάρκα, εζωοποιήθη δε δια του πνεύματος,’ ώστε δεν είναι πια ο τέλειος άνθρωπος που υπήρξε όταν ήταν στη γη. Αφότου ο Παντοδύναμος Θεός ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς την Κυριακή, 16 Νισάν του 33 μ.Χ., ο εξυψωμένος Υιός του Θεού είναι «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού.»—Εβρ. 1:3.

14. Σχετικά με το απλό ζήτημα του ύπνου τη νύχτα, γιατί ο άνθρωπος που έρριξε τον σπόρο στη γη δεν μπορούσε να συμβολίζη τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό;

¹⁴ Αφού είναι έτσι, τότε τι θα πούμε; Ο Ψαλμός 121:1-4, ΜΝΚ, λέγει: «Η βοήθειά μου έρχεται από του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην. Δεν θέλει αφήσει να κλονισθή ο πους σου· ουδέ θέλει νυστάξει ο φυλάττων σε. Ιδού, δεν θέλει νυστάξει ουδέ θέλει αποκοιμηθή ο φυλάττων τον Ισραήλ.» (Σημειώστε επίσης Ιερεμίας 1:12.) Πώς, λοιπόν, ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός στα δεξιά του Θεού, θα μπορούσε να κοιμάται τακτικά με τη δύσι του ηλίου στη Μέση Ανατολή όπως ένας επίγειος άνθρωπος; Αυτός δεν έχει πια ανάγκη του ύπνου μιας επίγειας νύχτας για να είναι σε θέσι να εργασθή τις ώρες της ημέρας. Διότι 1.000 χρόνια για τον άνθρωπο είναι απλώς σαν μια ημέρα για τον Θεοειδή Ιησού Χριστό! (Ψαλμ. 90:4· 2 Πέτρ. 3:8) Γι’ αυτόν το λόγο και μόνο, εκείνος που έρριξε τον σπόρο στη γη, δεν θα ήταν δυνατόν να εξεικονίζη τον ενδοξασμένο, αθάνατο Ιησού Χριστό.b

15. Τι δείχνει αν ο προανθρώπινος Υιός του Θεού εγνώριζε για την αύξησι του σπόρου και για το πώς η γη καρποφορεί μόνη της;

¹⁵ Άλλο ένα σημείο που πρέπει να προσέξωμε είναι ότι η παραβολή του Ιησού λέγει στη συνέχεια: «Και ο σπόρος βλαστάνη και αυξάνη καθώς αυτός δεν εξεύρει. Διότι αφ’ εαυτής η γη καρποφορεί.» (Μάρκ. 4:27, 28) Αν τώρα ο σπόρος που βλαστάνει και μεγαλώνει συμβολίζη τη Χριστιανική εκκλησία στην ανάπτυξί της από ένα μικρό αριθμό μελών σ’ ένα μεγάλο, αυτό σημαίνει ότι ο σπορεύς δεν γνωρίζει πώς η εκκλησία αυξάνει συνεχώς ως τον αριθμό των 144.000. Αλλά ο προανθρώπινος Ιησούς Χριστός ήταν συνεργάτης του Ιεχωβά Θεού την τρίτη δημιουργική ημέρα, οπότε «εβλάστησεν η γη χλωρόν χόρτον, χόρτον κάμνοντα σπόρον κατά το είδος αυτού, και δένδρον κάμνον καρπόν, του οποίου τα σπέρμα είναι εν αυτώ κατά το είδος αυτού.» (Γεν. 1:12) Έτσι, ο προανθρώπινος Υιός του Θεού είχε πλήρη γνώσι της αναπτύξεως των φυτών και του τρόπου βαθμιαίας καρποφορίας της γης.

16. Ποια όρασις του τελευταίου βιβλίου της Γραφής, δείχνει αν ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός νυστάζει ή κοιμάται ως προς την αύξησι των Χριστιανικών εκκλησιών;

¹⁶ Εν τούτοις, ως προς την αύξησι της εκκλησίας, το τελευταίο βιβλίο της Γραφής, η Αποκάλυψις, που εγράφη περίπου 63 χρόνια μετά την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό την Πέμπτη, 25 Ιγυάρ του έτους 33 μ.Χ. (12 Μαΐου του 33 μ.Χ.), περιγράφει τον Ιησού Χριστό σαν να περιπατή ανάμεσα στις επτά λυχνίες που συμβολίζουν τις επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας. Με τους οφθαλμούς του ως «φλόξ πυρός,» πρέπει να είναι πολύ άγρυπνος καθώς επιθεωρεί την πνευματική κατάστασι αυτών των επτά εξεχουσών εκκλησιών. Δεν περιγράφεται λοιπόν σαν να νυστάζη ή να κοιμάται σχετικά με την αύξησι των εκκλησιών. Πρέπει να γνωρίζη πώς αυτές οι εκκλησίες αυξήθηκαν στην πνευματική κατάστασι στην οποία τις περιγράφει ότι βρίσκονται.—Αποκ. 1:14· 2:18.

17. Ποια όρασις που περιγράφεται στο εδάφιο Αποκάλυψις 5:6 δείχνει αν ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός θα μπορούσε να εξεικονισθή από τον άνθρωπο που ρίχνει το σπόρο στη γη και κοιμάται τη νύχτα;

¹⁷ Σχετικά με την ανάληψι του Ιησού και την εμφάνισί του στην ουράνια παρουσία του Θεού, αυτός περιγράφεται ως αρνίον που εσφάγη, αλλά είναι πάλι ζων με «οφθαλμούς επτά, οίτινες είναι τα επτά πνεύματα του Θεού τα απεσταλμένα εις πάσαν τη γην.» (Αποκ. 5:6) Αυτή η επταπλή όρασις του Αρνιού του Θεού όχι μόνο δεν υπονοεί νυσταγμό ή ύπνο αλλά και υποδηλοί την κατάστασι πλήρους αγρυπνίας και συνεχούς διακρίσεως των πάντων. Σαφώς λοιπόν, ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός δεν θα μπορούσε να εξεικονίζεται από τον άνθρωπον που ρίχνει τον σπόρο στη γη και κοιμάται την νύχτα και δεν γνωρίζει πώς γίνεται η αύξησις εκείνου που εφύτεψε.

18. Ποιους λοιπόν εξεικονίζει λογικά ο άνθρωπος της παραβολής;

¹⁸ Ποιον εξεικονίζει, λοιπόν, ο άνθρωπος της παραβολής; Ο Ευαγγελιστής Μάρκος εφιστά την προσοχή μας σ’ αυτόν τον μεμονωμένο γεωργό, αμέσως μετά την συμβουλή του Ιησού προς τους στενούς μαθητές του να προσέχουν όσα ακούουν. Ένα ωρισμένο μέτρο προσοχής επρόκειτο ν’ ανταμειφθή με ανάλογη ανταπόδοσι, και ακόμη περισσότερη. Λογικά, λοιπόν, ο άνθρωπος της παραβολής εξεικονίζει κάθε άτομο που ομολογεί ότι είναι μαθητής του Ιησού Χριστού, του κυριώτερου Κήρυκος της βασιλείας του Θεού.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ

19, 20. Ποια δύο κύρια πράγματα εμπερικλείουν την όλη παραβολή, και ποιο είναι το σημείο που τονίζεται, από την παραβολή, και με ποιο πράγμα υπ’ όψιν, την ποσότητα ή την ποιότητα;

¹⁹ Ο Ιησούς άρχισε την παραβολή λέγοντας: «Ούτως είναι η βασιλεία του Θεού, ως εάν άνθρωπος ρίψη τον σπόρον επί της γης.»—Μάρκ. 4:26.

²⁰ Σημειώνομε δύο κύρια πράγματα που εμπερικλείουν την όλη παραβολή. Πρώτον, γίνεται μια σπορά σχετικά με τη βασιλεία του Θεού, και, δεύτερον, μια συγκομιδή ή θερισμός του καρπού που προκύπτει από τον σπόρο που έχει σπαρθή. Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι, κάθε φορά που υπάρχει ένας σπορέας ή φυτευτής του σπόρου, πρέπει ν’ αναμένεται και μια συγκομιδή ή θερισμός. Το ένα πράγμα ακολουθεί αναπόφευκτα το άλλο. Η καθαρή αλήθεια είναι ότι οτιδήποτε σπείρει ένας άνθρωπος σχετικά με τη βασιλεία του Θεού οδηγεί σ’ εκείνο που θα θερίση. Η ποιότης μάλλον και όχι η ποσότης που θερίζει, έχει σημασία!

21. Καθώρισε ο Ιησούς το είδος του σπόρου ή το είδος του εδάφους στο οποίο είχε ριφθή ο σπόρος κι εν τούτοις ποιο ερώτημα εγείρεται ως προς τον σπόρο;

²¹ Ο Ιησούς δεν καθώρισε το είδος του σπόρου ή το είδος του εδάφους στο ζήτημα της φυτεύσεως. Είπε: «Όταν ωριμάση ο καρπός, ευθύς αποστέλλει το δρέπανον, διότι ήλθεν ο θερισμός.» (Μάρκ. 4:29) Οι Ιουδαίοι στους οποίους ο Ιησούς έδωσε την παραβολή έκαναν τρεις συγκομιδές στη διάρκεια του γεωργικού έτους. Η πρώτη γινόταν αμέσως μετά την ανοιξιάτικη εορτή του Πάσχα, οπότε ο αρχιερέας παρουσίαζε στον ναό της Ιερουσαλήμ ένα χερόβολο της θερισμένης κριθής στις 16 Νισάν. Πενήντα μέρες μετά από τότε, ο αρχιερέας παρουσίαζε τα πρωτοκάρπια της συγκομιδής του σίτου στο ναό και κατόπιν ακολουθούσε ο θερισμός. Η τρίτη συγκομιδή ερχόταν στο τέλος του θέρους και συνωδευόταν από την εορτή της συγκομιδής ή της σκηνοπηγίας, που άρχιζε τη 15η ημέρα τον εβδόμου σεληνιακού μηνός Τισρί. (Έξοδ. 23:14-17) Ποιος από τους τρεις αυτούς καιρούς του θερισμού ήταν εκείνος που εννοείτο στην παραβολή, δεν αναφέρεται. Αλλά όποιος σπόρος κι αν ήταν αυτός που είχε σπαρθή, τι συμβολίζει;

22. Αν ο σπόρος δεν εξεικονίζη τα μέλη τη Χριστιανικής εκκλησίας, τι εξεικονίζει, και είναι η ανάπτυξις αυτού τον ‘σπόρου’ πέρα από τον έλεγχο μας;

²² Η παραβολή του Ιησού λέγει ότι ο σπόρος που εσπάρη εβλάστησε και αναπτύχθηκε σε ύψος και ωρίμασε σε πλήρες στάχυ. Έχομε παρατηρήσει ότι ο σπόρος που σπάρθηκε δεν εξεικονίζει τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας. Όπως θα δείξη το επόμενο άρθρο, ο σπόρος που σκορπίσθηκε στο έδαφος εξεικονίζει τους σπόρους των προσωπικών ιδιοτήτων του σπορέως, τη συμπεριφορά και τις ικανότητες του για υπηρεσία σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. Αυτός πρέπει να ζητή τροφή γι’ αυτούς τους σπόρους σαν από το έδαφος. Η ανάπτυξις αυτών των προσωπικών χαρακτηριστικών σε ωριμότητα για θερισμό είναι βαθμιαία. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το παρακολουθούμε, διότι δεν είναι πέρα από τον έλεγχό μας.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνες στη σελίδα 13]

«Ούτως είναι η βασιλεία του Θεού, ως εάν άνθρωπος ρίψη τον σπόρον επί της γης, και κοιμάται και σηκόνηται νύκτα και ημέραν, και ο σπόρος βλαστάνη και αυξάνη.»—Μάρκος 4:26, 27.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Κάθε άτομο που ομολογεί ότι είναι μαθητής του Ιησού Χριστού σπείρει σπόρους προσωπικών ιδιοτήτων, στάσεως και ικανοτήτων για υπηρεσία σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού