«Έχετε Άλας εν Εαυτοίς»
1. Με τι πρέπει να είναι ηρτυμένος ο «λόγος» μας και γιατί;
ΤΑ ΑΛΑΤΑ ενός οργανικού, φυτικού είδους είναι πολύ ζωτικά για τη σωματική μας υγεία. Υπάρχει ένα άλας που είναι πολύ ουσιώδες για την υγεία ενός ωργανωμένου σώματος λάτρεων του Θεού. Μ’ αυτό συμφωνεί και η συμβουλή ενός από τους πρωτίστους φρουρούς της πνευματικής υγείας της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος, του αποστόλου Παύλου. Ο Παύλος, γράφοντας σε μια εκκλησία, με την οποία επρόκειτο να γνωρισθή προσωπικά, είπε: «Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, δια να εξεύρητε πώς πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον.»—Κολ. 4:6.
2. Ποιο ερώτημα, λοιπόν, εγείρεται ως προς τούς αποστόλους που προσπάθησαν να εμποδίσουν ‘άνθρωπό τινα’ από το να εκβάλλη δαιμόνια εις το όνομα του Ιησού;
2 Αυτό μας κάνει να διερωτώμεθα πόσο από αυτό το «άλας» ήρτυε τα λόγια των ανθρώπων στην περίπτωσι στην οποία ο απόστολος Ιωάννης επέστησε την προσοχή του Διδασκάλου του, του Ιησού Χριστού. Σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε τα εξής: «Απεκρίθη δε προς αυτόν ο Ιωάννης, λέγων· Διδάσκαλε, είδομέν τινα εκβάλλοντα δαιμόνια εις το όνομά σου, όστις δεν ακολουθεί ημάς, και ημποδίσαμεν αυτόν, διότι δεν ακολουθεί ημάς.»—Μάρκ. 9:38.
3, 4. (α) Τι ανέμενε πιθανώς τότε ο Ιωάννης, και γιατί; (β) Ποιο ιδιοτελές στοιχείο εμφανίσθηκε στην εξήγησι του Ιωάννου και τι δείχνει αυτό για την άποψι που είχε;
3 Φαίνεται απ’ αυτό ότι ο Ιωάννης ανέμενε έναν επαινετικό λόγο, μια επιδοκιμασία από τον Διδάσκαλο που τους εδίδασκε τη Χριστιανική οδό. Ο Ιωάννης μπορεί να είχε υπ’ όψι πώς ο Ιησούς εθεράπευσε εκείνη την ιδιαίτερα επίμονη περίπτωσι κατοχής δαιμόνων εκεί στα βόρεια κοντά στην Καισάρεια των Φιλίππων. Μπορεί να είχε τη γνώμη ότι επροστάτευε το δικαίωμα του Ιησού να εξουσιοδοτή άλλους να εκβάλλουν ακάθαρτα πνεύματα, δαιμόνια, από τα αβοήθητα θύματά τους. Από την άποψι του Ιωάννου, ένα άτομο που δεν ήταν μ’ αυτό τον τρόπο εξουσιοδοτημένο από τον Ιησού δεν είχε το δικαίωμα να χρησιμοποιή το ισχυρό όνομά του για να εξορκίζη πονηρά πνεύματα δαιμόνων. Αλλά ένα ιδιοτελές στοιχείο εμφανίζεται στην αιτία για την οποία, όπως ανέφερε ο Ιωάννης, προσπάθησαν να εμποδίσουν αυτόν τον συγκεκριμένο ανώνυμο άνδρα να εκβάλλη δαιμόνια. Ο Ιωάννης είπε ότι προσπάθησαν να τον εμποδίσουν «διότι δεν ακολουθεί ημάς.»
4 Το ότι είπε «ημάς» απεκάλυψε ότι ο Ιωάννης δεν είχε υπ’ όψι μόνο τον Ιησού, αλλά και όλους τους δώδεκα αποστόλους επίσης. Σε μια προηγούμενη περίπτωσι, ο Ιησούς απέστειλε αυτούς τους δώδεκα αποστόλους να κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας και να κάνουν θεραπείες, περιλαμβανομένης και της εκβολής δαιμόνων από δαιμονόπληκτα άτομα. (Ματθ. 10:1-8· Μάρκ. 6:7-13) Ο Ιωάννης, λοιπόν, θεωρούσε τους αποστόλους σαν μια αποκλειστική, τιτλοφορημένη ομάδα θεραπευτών.
5. Για την καθοδηγία των ωργισμένων ζηλωτών αποστόλων του, τι σχόλια έκανε ο Ιησούς σχετικά μ’ εκείνον τον άνθρωπο;
5 Συνεπώς, όπως σκέφθηκαν ο Ιωάννης και οι άλλοι απόστολοι, τι δικαίωμα είχε εκείνος ο ‘κάποιος’ να χρησιμοποιή το όνομα του Διδασκάλου τους και να εκβάλη δαιμόνια; Ενεργώντας έτσι, ο άνθρωπος αυτός καταπατούσε δημοσία τα δικαιώματα του Ιησού και των αποστόλων του. Εν τούτοις, έβλεπε ο Ιησούς έτσι το ζήτημα; Το Βιβλικό υπόμνημα τονίζει ότι δεν είπε ούτε μια λέξι επιδοκιμασίας στους ωργισμένους ζηλωτάς αποστόλους του. Αλλά, όπως προχωρούν και λέγουν τα εδάφια Μάρκος 9:39-41, «ο Ιησούς είπε· Μη εμποδίζετε αυτόν· διότι δεν είναι ουδείς όστις θέλει κάμει θαύμα εις το όνομά μου και θέλει δυνηθή ευθύς να με κακολογήση. Επειδή όστις δεν είναι καθ’ ημών, είναι υπέρ ημών. Διότι όστις σας ποτίση ποτήριον ύδατος εις το όνομά μου, επειδή είσθε του Χριστού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.»
6. Χρησιμοποιώντας το όνομα του Ιησού για να εκβάλλη δαιμόνια, τι έκαμε ο άνθρωπος εκείνος σχετικά με το όνομα του Ιησού;
6 Γιατί θα έπρεπε να εμποδίσουν αυτόν τον ‘κάποιον’ να εκβάλλη δαιμόνια εις το όνομα του Ιησού; Μήπως αυτός προσπαθούσε να δυσφημήση το όνομα του Ιησού ενεργώντας έτσι; Μήπως διέσυρε έτσι το όνομα του Μεσσία, κάνοντάς το να φαίνεται κακό και συσχετίζοντάς το με κάτι ακάθαρτο; Αυτός δεν χρησιμοποιούσε το όνομα του Ιησού με τον τρόπο που το χρησιμοποίησαν αργότερα οι επτά γυιοι του Ιουδαίου αρχιερέως Σκευά σαν ένα κανόνα για εξορκισμό, σαν ένα μαγικό όνομα. (Πράξ. 19:13-16) Ο δαίμων δεν είπε σ’ εκείνο τον άνθρωπο: ‘Εγώ γνωρίζω τον Ιησού, αλλά συ ποιος είσαι;’ αρνούμενος κατόπιν να εγκαταλείψη τον δαιμονιζόμενο. Αλλ’ αυτός ο «άνθρωπός τις» πραγματικά είχε πίστι στο όνομα του Ιησού και κατώρθωνε να εκβάλλη δαιμόνια. Μ’ αυτή την πορεία ενεργείας εμεγάλυνε πράγματι το όνομα του Ιησού, κάνοντας να εκδηλωθή η δύναμίς του.
7. Γιατί ο άνθρωπος αυτός, αν και δεν συνώδευε τον Ιησού και τους αποστόλους του, ήταν εν τούτοις υπέρ αυτών;
7 Συνεπώς, αυτός ο «άνθρωπός τις» που δεν συνώδευε τον Ιησού και τους αποστόλους του, δεν ήταν εναντίον τους και δεν απεμάκρυνε την προσοχή των ανθρώπων από το έργο της μαρτυρίας που έκαναν εκείνοι. Λογικά, εφόσον αυτός δεν ήταν εναντίον τους, πρέπει να ήταν υπέρ αυτών, αν και δεν τους συνώδευε. Δεν θ’ ανέμενε κανείς ότι αυτός τη μια στιγμή μπορούσε να κάνη πράγματα που εξύψωναν και επευφημούσαν το όνομα του Ιησού και την επόμενη στιγμή, θα κακολογούσε τον Ιησού. Θα ήταν ασυνεπές, παράλογο, ν’ αναμένωμε ότι μ’ ένα τέτοιο ισχυρό θαύμα ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε να δώση τιμή και σεβασμό σ’ αυτό το όνομα και κατόπιν, ιδιωτικά να κακολογή το όνομα και το έργο που έκαμε ο φορεύς αυτού του ονόματος και οι απόστολοί του. Οι απόστολοι, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να συνεχίζουν να παρεμποδίζουν αυτόν τον άνθρωπο.
8. Με βάσι ποια αρχή δεν θα έμενε χωρίς αμοιβή εκείνος ο άνθρωπος;
8 Ο άνθρωπος αυτός, που δεν αναφέρεται το όνομά του, δεν θα έχανε την αμοιβή του για ό,τι έκανε. Προφανώς, ήταν έτοιμος να γίνη μαθητής του Ιησού Χριστού. Έκανε κάτι που συμπαρεβάλετο ευμενώς μ’ εκείνο που είπε ο Ιησούς ότι ήταν άξιον αμοιβής, δηλαδή, το να δώση κανείς ένα ποτήρι νερό σ’ έναν διψασμένον επειδή αυτός ήταν ένας μαθητής που ανήκε στον Χριστό. Μια τέτοια πράξις θα εφαίνετο ως το ελάχιστον που θα μπορούσε να κάνη κανείς για την ανακούφισι κάποιου άλλου, αλλά θα έδειχνε κάτι που εσήμαινε πολλά για τον Ιησού Χριστό. Εσήμαινε πως εκείνος που έδινε το ποτήρι του νερού πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας και θα έκανε ό,τι μπορούσε για να υποστηρίξη την υπόθεσι του Χριστού. Εφαρμόζεται εδώ ο κανών που ανέφερε αργότερα ο Ιησούς: «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» (Ματθ. 25:40) Ο Ιησούς Χριστός ως Βασιλεύς δεν θα άφηνε μια τέτοια πράξι χωρίς αμοιβή.
ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΕΚΟΥΣΙΩΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΣ ΜΟΙΡΑΙΑ ΠΤΩΣΙ ΤΩΝ
9. Ποιο πράγμα μας ενδιαφέρει σχετικά με την επίδρασι που είχε σ’ εκείνον τον άνθρωπο η παρέμβασις των αποστόλων του Ιησού; Γιατί;
9 Όταν οι απόστολοι προσπάθησαν να εμποδίσουν εκείνον τον άνθρωπο να συνεχίση να εκβάλλη κι άλλα δαιμόνια εις το όνομα του Ιησού, είχαν τα λόγια τους χάρι, ήσαν ηρτυμένα με άλας και καλοβαλμένα; Έχομε λόγους ν’ αμφιβάλλωμε γι’ αυτό. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι, Μήπως ο άνθρωπος σκανδαλίσθηκε από τα λόγια και τις πράξεις των αποστόλων προς αυτόν ενώ εκείνος έκανε ένα καλό έργο που δεν απεδοκιμάζετο από τον Διδάσκαλό τους; Αυτό είναι πραγματικά σοβαρό, διότι ο Ιησούς στη συνέχεια είπε: «Και όστις σκανδαλίση ένα των μικρών των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν καλήτερον να περιτεθή μύλου πέτρα περί τον τράχηλον αυτού και να ριφθή εις την θάλασσαν.»—Μάρκ. 9:42.
10. Τι θα εσήμαινε ο εκούσιος σκανδαλισμός ενός από τους ‘μικρούς’ και γιατί;
10 Εκείνος που θα σκανδαλιζόταν και θα έπεφτε, μπορεί να ήταν ‘μικρός,’ αλλ’ αυτό δεν θα εμείωνε στο ελάχιστο τη σοβαρότητα της πράξεως εκείνου που προκαλούσε το σκάνδαλο σ’ αυτή την περίπτωσι. Γιατί; Διότι επρόκειτο για «ένα των μικρών των πιστευόντων.» Αυτό θα προσδιώριζε κάποιον που πίστευε στον Ιησού ως τον Μεσσιανικό Υιό του Θεού. Η πίστις αυτών των «μικρών» τους θέτει στον δρόμο της αιωνίου ζωής. Αν, λοιπόν, κάποιος εκουσίως, εσκεμμένα, απερίσκεπτα κάνη ένα τέτοιον ‘μικρό’ που είναι στον δρόμο της αιωνίου ζωής να σκανδαλισθή ως το σημείο να εκτραπή από τον δρόμο της ζωής προς την καταστροφή, αυτό θα ισοδυναμούσε με τη διάπραξι φόνου. Θα έδειχνε έλλειψι αγάπης προς εκείνον που προσέκοψε.
11. Από ποιες απόψεις διαφέρει η πράξις του να σκανδαλίσωμε κάποιον ακούσια από το να τον σκανδαλίσωμε εκούσια;
11 Στο εδάφιο 1 Ιωάννου 3:15 αναγράφονται τα εξής: «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού είναι ανθρωποκτόνος· και εξεύρετε ότι πας ανθρωποκτόνος δεν έχει ζωήν αιώνιον μένουσαν εν εαυτώ.» Ακουσίως, χωρίς να το αντιληφθούμε, μπορεί να προσβάλλωμε άλλους—πράγμα που είναι πολύ σοβαρό—και ελπίζομε ότι αυτό μπορεί να μην καταλήξη σε μια ανεπανόρθωτη απομάκρυνσι από τη Χριστιανική πίστι. Όταν γίνη γνωστό ένα τέτοιο πράγμα, πρέπει να τύχη της οφειλομένης προσοχής και να γίνη επανόρθωσις. Αλλά όταν ένα άτομο δείχνη αδιαφορία και έλλειψι ενδιαφέροντος για την πνευματική ευημερία ενός ομοπίστου του και ισχυρίζεται ότι κάθε άτομο έχει συνειδητά δικαιώματα και είναι ελεύθερο να επωφελήται πλήρως από τα δικαιώματά του, επιδεικνύει ιδιοτελή, άστοργη αδιαφορία για την αιώνια ζωή του άλλου, καθώς και για τη σχέσι του ιδίου με τον Θεό. Υποτιμά την αξία αυτού του ομοπίστου του για τον οποίο πέθανε ο Χριστός.—Ρωμ. 14:15.
12 Πώς ο Ιησούς εξέφρασε αγανάκτησι για το άτομο που εσκεμμένα σκανδαλίζει κάποιον άλλο και τον κάνει να πέση;
12 Τι θα γίνη αν ένας που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός δεν νοιάζεται για το αν σκανδαλίζη «ένα των μικρών των πιστευόντων» και δείχνη έτσι πόσο λίγο εκτιμά την αιώνιο ζωή εκείνου του ατόμου; Τότε ο Ιησούς Χριστός δεν υπολογίζει τη ζωή εκείνου που εκουσίως κάνει τον άλλο να πέση. Ο Ιησούς εξέφρασε την αγανάκτησί του για ένα άτομο που σκανδαλίζει εσκεμμένα κάποιον άλλο. Πώς; Είπε ότι θα ήταν καλύτερο και ασφαλέστερο για τους άλλους αν αυτός ο εγκληματικά αμελής παραβάτης ερρίπτετο στο βάθος της θάλασσας, δεμένος με μια μεγάλη μυλόπετρα που θα εμπόδιζε την επάνοδό του στην επιφάνεια.
13. Ως προς την πρόκλησι σκανδαλισμού, τι πρέπει ιδιαίτερα να προσέχωμε;
13 Είναι, λοιπόν, επωφελές να προσέχωμε να μη σκανδαλίζωμε άλλους και να τους οδηγούμε σε πτώσι, ακόμα και τους πιο ασημάντους. Καλά θα κάνωμε, επίσης να προσέχωμε να μη σκανδαλιζώμεθα από άλλους από τους οποίους αναμέναμε περισσότερα λόγω των Χριστιανικών των αξιώσεων. Αλλά εκτιμούμε τόσο πολύ την προοπτική μας για αιώνιο ζωή ώστε να προσέχωμε να μη σκανδαλίζωμε οι ίδιοι τον εαυτό μας; Τι—να σκανδαλίζωμε τον εαυτό μας; Ναι, πράγματι. Πώς;
14. Σύμφωνα με τις επιπρόσθετες συστάσεις του Ιησού, πώς μπορούμε εμείς να σκανδαλισθούμε και να πέσουμε;
14 Ο Ιησούς, αφού μίλησε για τον σκανδαλισμό ‘ενός των μικρών των πιστευόντων,’ προσέθεσε και τα εξής προειδοποιητικά λόγια: «Και εάν σε σκανδαλίζη η χείρ σου, απόκοψον αυτήν· καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν κουλλός, παρά έχων τας δύο χείρας να απέλθης εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον! Και εάν ο πους σου σε σκανδαλίζη, απόκοψον αυτόν· καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν χωλός, παρά έχων τους δύο πόδας να ριφθής εις την γέενναν. Και εάν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν· καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης μονόφθαλμος εις την βασιλείαν του Θεού, παρά έχων δύο οφθαλμούς να ριφθής εις την γέενναν του πυρός, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτή και το πυρ δεν σβύνεται. Διότι πας τις με πυρ θέλει αλατισθή.»—Μάρκ. 9:43, 45, 47-49.
15. Ποια είναι η Γέεννα για την οποία μίλησε ο Ιησούς και ως σύμβολο τίνος την εχρησιμοποίησε;
15 Στις περιπτώσεις που ανεφέρθησαν παραπάνω, ο Ιησούς τονίζει την ‘δια πυρός’ καταστροφή. Στις ημέρες του Ιησού, η Γέεννα, η Κοιλάς του Εννώμ, για την οποία έκανε μνεία, εκείτο στα νότια και νοτιοδυτικά της Ιερουσαλήμ. Τα λόγια του επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι αυτή η Γέεννα εχρησιμοποιείτο ως τόπος αποτεφρώσεως των απορριμμάτων της πόλεως και ότι τα πτώματα των εγκληματιών που εθεωρούντο ανάξια αξιοπρεπούς ταφής με ελπίδα αναστάσεως ερρίπτοντο μέσα σ’ αυτήν. Αν ένα πτώμα δεν έπεφτε ακριβώς στον τόπο του πυρός, αλλά έπεφτε σε μια πλευρά ή στο χείλος της κοιλάδος που εθερμαίνετο από το πυρ της Γεέννης, αποσυντίθετο και καταναλίσκετο από τους σκώληκες που υπήρχαν εκεί. Το πυρ έκαιγε συνεχώς, μέρα και νύχτα, για να καταναλίσκη πλήρως ό,τι ερρίπτετο στον ‘σκουπιδότοπο’ της πόλεως. Η Γέεννα, λοιπόν, έγινε ένα σύμβολο αιωνίας καταστροφής, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους γραμματείς και Φαρισαίους: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεένης;»—Ματθ. 23:33.
16. Με ποιον τρόπο εκείνοι που ρίπτονται στη Γέεννα δεν εισέρχονται ούτε στη ζωή ούτε στη βασιλεία του Θεού;
16 Εκείνοι που είναι καταδικασμένοι στη Γέεννα δεν εισέρχονται στη βασιλεία του Θεού, ούτε στην ουράνια διακυβέρνησι με τον Χριστό ούτε στο επίγειο βασίλειο στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Εκείνοι τους οποίους ο Θεός καταδικάζει στη Γέεννα δεν εισέρχονται καθόλου στη ζωή, έστω κι αν έχουν όλα τα μέλη του σώματός των. Η Γέεννα, λοιπόν, εξεικονίζει την κατάστασι της ανυπαρξίας, της εκμηδενίσεως, της καταστροφής λόγω κατακρίσεως του Θεού. Όπως ακριβώς οι υποκριτές γραμματείς και Φαρισαίοι της εποχής του Ιησού προσέκοψαν με αποτέλεσμα να καταδικασθούν στη Γέεννα, έτσι κι ένας αφιερωμένος, βαπτισμένος Χριστιανός σήμερα μπορεί ο ίδιος να προσκόψη με αποτέλεσμα να καταδικασθή από τον Θεό στη Γέεννα στην αιώνια καταστροφή. Ας θυμηθούμε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη.
17. Πώς ο Ιούδας ο Ισκαριώτης προσέκοψε στην κλοπή;
17 Αυτός ο Ιούδας ο Ισκαριώτης είχε γίνει ο διαχειριστής των χρημάτων του Ιησού και των δώδεκα αποστόλων του. Με τον καιρό άρχισε να επιθυμή όσα ευρίσκοντο μέσα στο γλωσσόκομο. Άπλωσε, λοιπόν, το χέρι του και πήρε όσα είχε ιδεί το άπληστο μάτι του. Άφησε το μάτι και το χέρι του να τον κάνουν να προσκόψη με αποτέλεσμα να διαπράξη κλοπή, κλέπτοντας μάλιστα από τον Μεσσία του Ιεχωβά. Πέντε μέρες πριν από τον θάνατο του Ιησού, σ’ ένα συμπόσιο που έγινε προς τιμή του Ιησού στη Βηθανία (κοντά στην Ιερουσαλήμ), ο Ιούδας έκανε ένα υποκριτικό σχόλιο υπέρ της δημοσίας φιλανθρωπίας. Σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε τα εξής: «Είπε δε τούτο ουχί διότι έμελεν αυτόν περί των πτωχών, αλλά διότι ήτο κλέπτης και είχε το γλωσσόκομον και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό.»—Ιωάν. 12:6.
18. Σε τι άφησε τελικά ο Ιούδας μέλη του σώματός του να προσκόψουν και πώς;
18 Τελικά, σε αναζήτησι και άλλης χρηματικής ωφελείας, τα βήματα του Ιούδα τον ωδήγησαν στους αρχιερείς και στους στρατηγούς του ναού και συμφώνησε να προδώση τον Κύριό του Ιησού για τριάντα αργύρια. (Λουκ. 22:1-6) Κατόπιν, για να πάρη στα χέρια του τα χρήματα της προδοσίας, ο Ιούδας ωδήγησε την ομάδα των ενόπλων ανδρών να συλλάβουν τον Ιησού στον Κήπο της Γεθσημανή τη νύχτα του Πάσχα. (Λουκ. 22:47, 48· Μάρκ. 14:10, 11, 43-46· Ματθ. 26:14-16, 47-50· 27:3-5) Μετά την προδοτική του πράξι, ο Ιούδας είχε την ικανοποίησι, επί ένα χρονικό διάστημα, να παρατηρή με τα άπληστα μάτια του εκείνα τα τριάντα αργύρια που είχε στα χέρια του. Δεν υπήρχε τώρα τρόπος για τον Ιούδα να επανορθώση τα πράγματα, για των οποίων την επιτέλεσι είχαν συνεργασθή το μάτι, το χέρι και το πόδι. Είχε αφήσει αυτά τα μέλη του σώματός του να τον κάνουν να προσκόψη και να υποπέση σε ασυγχώρητο αμάρτημα. (Ματθ. 27:4) Απελπισμένος, αυτοκτόνησε. Μολονότι το ξεκοιλιασμένο του σώμα μπορεί να μη ρίφθηκε στην κατά γράμμα Γέεννα της Ιερουσαλήμ, η «ψυχή» του κατεστράφη σ’ εκείνο που εσυμβόλιζε η Γέεννα. (Πράξ. 1:16-19· Ματθ. 10:28) Ορθά ο Ιησούς τον εχαρακτήρισε ‘υιόν της απωλείας.’—Ιωάν. 17:12.
19. Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε ότι «πας τις με πυρ θέλει αλατισθή;»
19 Ο Ιησούς ετελείωσε την ομιλία του σχετικά με το ότι ένας μαθητής μπορεί να επιτρέψη στο χέρι του, το πόδι και το μάτι του να τον κάνουν να προσκόψη με αποτέλεσμα να ριφθή στη Γέεννα, λέγοντας τα εξής: «Διότι πας τις με πυρ θέλει αλατισθή.» (Μάρκ. 9:49) Δηλαδή, όποιος επέτρεπε σε μέλη του σώματός του να τον κάνουν να προσκόψη και να τον οδηγήσουν σε ανεπανόρθωτη πτώσι, έπρεπε ν’ ‘αλατισθή με πυρ.’ Το πυρ με το οποίο έπρεπε ν’ αλατισθή μ’ αυτό τον τρόπο, ήταν το «πυρ» για το οποίο είχε μιλήσει ο Ιησούς, το πυρ της Γεέννης. Τι θα εσήμαινε αυτό για το άτομο εκείνο που θ’ αλατίζετο μ’ αυτό τον τρόπο; Το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο μ’ αυτό που προκύπτει όταν ένα άτομο αλατίζεται με αλάτι. Θα εσήμαινε την καταστροφή του ατόμου. Όταν οι αρχαίες πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων ραντίσθηκαν ή ‘αλατίσθηκαν’ με πυρ από τον ουρανό στην περιοχή της Νεκράς (η Αλμυράς) Θαλάσσης, κατεστράφησαν. (Λουκ. 17:28, 29) Ο Ιεχωβά Θεός, σταθερός σε μια απαράβατη «διαθήκη άλατος,» εμμένει σ’ αυτό τον τρόπο χειρισμού εκείνων οι οποίοι δεν έχουν κανένα άλλο να κατηγορήσουν παρά τον εαυτό των για το ότι προσκόπτουν και πέφτουν.—Λευιτ. 2:13· Αριθμ. 18:19· 2 Χρον. 13:5.
20. Για να μην ‘αλατισθούμε με πυρ,’ πώς πρέπει ν’ απομακρύνωμε το χέρι, το πόδι και το μάτι που μας σκανδαλίζει;
20 Για να μην ‘αλατισθούμε με πυρ,’ πώς πρέπει ν’ αποκόπτωμε το χέρι ή το πόδι και ν’ απορρίπτωμε το μάτι που μας σκανδαλίζει; Αν το κάνωμε αυτό κατά γράμμα, δεν θα διορθώσωμε ούτε θ’ αφαιρέσωμε τις κακές τάσεις που εκδηλώθηκαν με το φυσικό χέρι, το πόδι ή το μάτι. Η απομάκρυνσις αυτών των μελών πρέπει να γίνη με συμβολικό τρόπο. Ο απόστολος Παύλος έδειξε πώς πρέπει ν’ ακολουθούμε τη συμβουλή του Ιησού, λέγοντας: «Νεκρώσατε λοιπόν [τι;] τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία, δια τα οποία έρχεται η οργή του Θεού.»—Κολ. 3:5, 6.
21. Πώς διεξάγομε αυτή την ενέργεια της ‘νεκρώσεως’ των μελών μας;
21 Για να ‘νεκρώσωμε’ αυτά τα μέλη, πρέπει πραγματικά ν’ ασκήσωμε αυτοκυριαρχία σε όλα τα κατά γράμμα μέλη του σώματός μας που είναι στη γη. Παραδείγματος χάριν, πρέπει να συγκρατούμε τα μάτια μας από το διάβασμα πορνογραφικών εντύπων ή από το να βλέπωμε ακάθαρτες κινηματογραφικές ταινίες ή τηλεοπτικά έργα, ή να χρησιμοποιούμε τα χέρια μας σε κλοπές ή ανήθικες πράξεις, ή να ικανοποιούμε την ώθησι των ποδιών μας να χορέψουν υποβλητικούς χορούς ή να συμβαδίσουν μ’ ένα ‘φίλο του κόσμου’ σε τόπους πειρασμού. Πρέπει πνευματικά να θανατώνωμε την αγάπη μας για «τα εν τω κόσμω,» δηλαδή ‘την επιθυμία της σαρκός και την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονείαν του βίου.’—1 Ιωάν. 2:15-17· Παροιμ. 6:16-19.
ΤΟ «ΑΛΑΣ» ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΩΜΕ «ΕΝ ΕΑΥΤΟΙΣ»
22, 23. (α) Τελικά, σε ποιο αλάτισμα αναφέρθηκε ο Ιησούς; (β) Τι είδους άλας είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του να έχουν μέσα τους, και γιατί το είπε σ’ αυτούς;
22 Ο Ιησούς δεν ετερμάτισε τη συζήτησί του σχετικά με το άλας μ’ ένα αρνητικό τρόπο. (Μάρκ. 9:33-49) Συνεχίζοντας είπε: «Καλόν το άλας· αλλ’ εάν το άλας γείνη ανάλατον, με τι θέλετε αρτύσει αυτό; έχετε άλας εν εαυτοίς και ειρηνεύετε εν αλλήλοις.»—Μάρκ. 9:50.
23 Ως καρύκευμα, το κατά γράμμα άλας γενικά είναι καλό. «Τρώγετε το άνοστον χωρίς άλατος;» ερωτά ο Ιώβ (6:6), «ή υπάρχει γεύσις εν τω λευκώματι του ωού;» Το άλας βέβαια μπορεί να κάνη τα τρόφιμα πιο γευστικά. Αλλ’ αν κάποτε το άλας που εχρησιμοποιείτο συνήθως στις ημέρες του Ιησού έχανε την αλμυρότητά του, δεν μπορούσαν ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτό οι ξένες προσμίξεις και εγίνετο ακατάλληλο για μαγείρευμα και για βρώσι. Ούτε το ίδιο μπορούσε να αρτυθή και πάλι για να φαγωθή από τους ανθρώπους. Κατάλληλα, ο Ιησούς χρησιμοποίησε το άλας σαν ένα παράδειγμα. Είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Έχετε άλας εν εαυτοίς.» Αλλά γιατί ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς αυτά τα λόγια; Διότι στη συζήτησι που είχαν μεταξύ των καθ’ οδόν προς την Καπερναούμ, εκδήλωσαν έλλειψι αυτού του καλού συμβολικού άλατος μέσα τους.
24. Ποιο είναι αυτό το συμβολικό άλας;
24 Το άλας αυτού του είδους εξεικόνιζε την ιδιότητα της προσωπικότητος που κάνει ένα άτομο να ενεργή με χάρι στον τρόπο συμπεριφοράς του στους άλλους. Κάνει εκείνο που λέγεται πιο ‘γευστικό’ στους άλλους και πιο εύκολα μπορεί να καταποθή, είναι πιο εύπεπτο στους στοχασμούς του άλλου. Αυτό κάνει την παρουσία του ατόμου αυτού πιο ευχάριστη, πιο επιθυμητή.—Παροιμ. 16:21, 23.
25. Πώς και η βρώσις ακόμη του κατά γράμμα άλατος από κοινού έχει επωφελές αποτέλεσμα;
25 Μεταξύ δύο ατόμων που τρώγουν άλας μαζί όπως στην περίπτωσι ενός οικοδεσπότου και του φιλοξενουμένου του, δημιουργούνται αγαθά αισθήματα, καλές σχέσεις. Το άλας εχρησιμοποιείτο ακόμη και για πληρωμή μισθού σ’ έναν υπάλληλο για υπηρεσίες που προσέφερε. (Έσδρας 4:14) Το να έχωμε το συμβολικό άλας ως χαρακτηριστικό της προσωπικότητός μας είναι ένα καλό και πολύτιμο πράγμα, όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος όταν έγραψε: «Περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν. Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, δια να εξεύρητε πώς πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα εκαστον.» (Κολ. 4:5, 6) Εξετάστε επίσης το εδάφιο Παροιμίαι 15:1.
26. Το να έχωμε το συμβολικό «άλας» μέσα μας, μας βοηθεί να τηρήσωμε ποια τελική νουθεσία του Ιησού στους αποστόλους του, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σ’ εμάς ως μαθητές του;
26 Αν έχωμε «άλας» μέσα μας και καρυκεύωμε τα λόγια μας μ’ αυτό, θα βοηθηθούμε να κάνωμε εκείνο που είπε ο Ιησούς όταν τελείωσε τη συζήτησί του με τους δώδεκα αποστόλους του: «Ειρηνεύετε εν αλλήλοις.» (Μάρκ. 9:50) Το να είμεθα ευγενικοί, διακριτικοί, συνετοί και ειρηνικοί στα λόγια και στη διαγωγή, αυτό ασφαλώς θα προαγάγη τις ειρηνικές σχέσεις που έχομε μεταξύ μας ως μαθηταί του Χριστού. Θα γίνη έκδηλο ότι το πνεύμα του Θεού είναι μέσα μας, διότι «ο . . . καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη.» (Γαλ. 5:22) Επίσης, «η άνωθεν . . . σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική.» (Ιακ. 3:17) Έτσι, δείχνομε σοφία σε μεγάλο βαθμό όταν υπακούωμε στη νουθεσία του Ιησού για ειρήνη. Είναι ένα διακριτικό γνώρισμα αληθινής Χριστιανικής εκπαιδεύσεως μέσα σ’ ένα ανταγωνιστικό, διηρημένο, διαλυμένο κόσμο. Μας κρατεί ενωμένους ως ωργανωμένο λαό του Θεού κάτω από τον Χριστόν.
[Εικόνα στη σελίδα 700]
Αν ‘έχωμεν άλας εν εαυτοίς’ σημαίνει ότι έχομε την ιδιότητα που κάνει ένα άτομο να φέρεται με καλή γεύσι στους άλλους