Μήπως η Γραφή Αντιφάσκει με τον Εαυτόν Της;

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ θεωρούν την Αγία Γραφή ως δώρο παρά Θεού. Την διαβάζουν μ’ ευχαρίστησι και αποκομίζουν οφέλη. Από την άλλη πλευρά, ωρισμένα άτομα ισχυρίζονται ότι οι Γραφές περιέχουν αντιφάσεις και επομένως δεν είναι αξιόπιστες.

Γι’ αυτό το ζήτημα, είτε τα άτομα είναι εχθροί της Αγίας Γραφής ή επεζήτησαν να την κατανοήσουν και απλώς δεν μπόρεσαν να συμβιβάσουν τις φαινομενικές αντιφάσεις, ίσως να έχουν την ίδια γνώμη. Μπορεί να πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή πράγματι αντιφάσκει με τον εαυτό της. Ωστόσο, τι αποκαλύπτει η προσεκτική έρευνα και σκέψις;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ;

Όταν συναντούν δυσκολίες καθώς διαβάζουν την Αγία Γραφή, οι επικριταί είναι πανέτοιμοι να πάρουν την αρνητική άποψι και να καταλήξουν σε συμπεράσματα. Εκείνοι, όμως, που θεωρούν την Αγία Γραφή ως δώρο παρά Θεού στον άνθρωπο, είναι θετικοί στην εκζήτησι απαντήσεων. Ας εξετάσωμε πώς μπορεί να εξηγηθή η αρμονία των γραφικών εδαφίων.

Ποιος επώλησε τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο; Το εδάφιο Γένεσις 37:27 λέγει ότι οι αδελφοί του Ιωσήφ τον επώλησαν. Αλλά το επόμενο εδάφιο λέγει: «Και ενώ διέβαινον οι Μαδιανίται έμποροι, ανέσυραν [οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ] και ανεβίβασαν τον Ιωσήφ εκ του λάκκου και επώλησαν τον Ιωσήφ δια είκοσι αργύρια εις τους Ισμαηλίτας· οι δε έφεραν τον Ιωσήφ εις Αίγυπτον.» Έτσι, μήπως οι Μαδιανίται έμποροι πήραν τον Ιωσήφ από τον λάκκο και τον επώλησαν στους Ισμαηλίτας οι οποίοι τον πήραν στην Αίγυπτο; Όχι· ακόμη και αργότερα ο Ιωσήφ ωμολόγησε ότι οι αδελφοί του τον είχαν πωλήσει, λέγοντας: «Εγώ είμαι Ιωσήφ ο αδελφός σας, τον οποίον επωλήσατε εις την Αίγυπτον.» (Γέν. 45:4) Έτσι, σε τι συμπέρασμα φθάνομε; Ή ότι οι Μαδιανίται (οι οποίοι είχαν σχέσι με τους Ισμαηλίτας) ωνομάζοντο επίσης Ισμαηλίται ή ότι οι Μαδιανίται έμποροι ταξίδευαν με το καραβάνι των Ισμαηλιτών. Και ο Ιωσήφ επωλήθη σ’ αυτούς από τους αδελφούς του.

Πόσοι Ισραηλίται πέθαναν επειδή είχαν ανήθικες σεξουαλικές σχέσεις με τις θυγατέρες του Μωάβ και επειδή ενασχολήθηκαν στην ψευδή λατρεία του Βέελ-φεγώρ; Ο απόστολος Παύλος δήλωσε: «Μηδέ ας πορνεύωμεν καθώς τινές αυτών [των Ισραηλιτών στην έρημο] επόρνευσαν και έπεσον εν μια ημέρα εικοσιτρείς χιλιάδες.» (1 Κορ. 10:8) Ωστόσο, αναφέροντας το ίδιο περιστατικό, το εδάφιο Αριθμοί 25:9 λέγει: «Ήσαν δε οι αποθανόντες εν τη πληγή εικοσιτέσσαρες χιλιάδες.» Πιθανώς ο αριθμός εκείνων που επλήγησαν ήταν μεταξύ 23.000 και 24.000, κι έτσι οποιοσδήποτε απ’ αυτούς τους στρογγυλούς αριθμούς είναι ικανοποιητικός. Εξ άλλου, το βιβλίο των Αριθμών αναφέρει ιδιαίτερα το γεγονός ότι ‘πάντες οι αρχηγοί του λαού’ που προσεκολλήθησαν στον Βέελ-φεγώρ εφονεύθησαν από τους κριτάς. (Αριθμ. 25:4, 5) Θα μπορούσε να υπάρχουν 1.000 απ’ αυτούς τους «αρχηγούς,» οι οποίοι θ’ ανέβαζαν το σύνολο των 23.000 που αναφέρει ο Παύλος σε 24.000. Ο απόστολος έγραψε υπό θεία έμπνευσι και, επομένως, δεν έσφαλε. Επίσης, μολονότι οι 23.000 προφανώς ήσαν τα άμεσα θύματα της πληγής από τον Ιεχωβά, όλοι οι 24.000 γενικά υπέστησαν την πληγή του Ιεχωβά κατά το ότι όλοι πέθαναν κάτω από την κατάκρισι του Θεού.—Δευτ. 4:3.

Όταν ο Βασιλεύς Δαβίδ έκανε μια ακατάλληλη καταμέτρησι του λαού, πόσοι ένοπλοι άνδρες ευρίσκοντο στον Ισραήλ και στον Ιούδα; Σύμφωνα με το εδάφιο 2 Σαμουήλ 24:9, ο Ισραήλ είχε 800.000 άνδρες και ο Ιούδας είχε 500.000. Ωστόσο, σύμφωνα με το εδάφιο 1 Χρονικών 21:5, υπήρχαν 1.100.000 άνδρες στον Ισραήλ και 470.000 άνδρες στον Ιούδα. Είναι ασύνετο να το θεωρήσωμε αυτό σαν σφάλμα των γραφέων, διότι τα δύο υπομνήματα ίσως πήραν αυτούς τους αριθμούς από διαφορετικές απόψεις. Παραδείγματος χάριν, πιθανώς εμετρήθησαν ή παρελήφθησαν μέλη του μονίμου στρατού ή των αξιωματικών τους. Επίσης, διάφορες μέθοδοι καταμετρήσεως πιθανώς έφεραν ως αποτέλεσμα ποικιλία στην καταγραφή ωρισμένων ανδρών, δηλαδή, ως προς το αν ανήκαν στον Ισραήλ ή στον Ιούδα. Το εδάφιο 1 Χρονικών 21:6 αναφέρει ότι οι Λευίται και οι Βενιαμίται δεν καταμετρούνται μεταξύ τους, ενώ καμμιά τέτοια μνεία δεν γίνεται στο βιβλίο 2 Σαμουήλ, πράγμα το οποίο εξηγεί συνεπώς αυτή τη διαφορά.

Πόσο πλήρωσε ο Δαβίδ για τον τόπο του αλωνίου όπου έκτισε ένα θυσιαστήριο στον Ιεχωβά για να σταματήση η πληγή που προκάλεσε η καταμέτρησις του λαού εκ μέρους του Δαβίδ; Προφανώς ο Ορνά, ο κάτοχος του αλωνίου, προσέφερε τον χώρο, μαζί με βόδια και ξύλα για τη θυσία, χωρίς χρηματική επιβάρρυνσι. Αλλά ο Δαβίδ επέμενε να πληρώση και το εδάφιο 2 Σαμουήλ 24:24 δείχνει ότι αγόρασε το αλώνιο και τα βόδια προς 50 σίκλους αργυρίου. Ωστόσο, το εδάφιο 1 Χρονικών 21:25 λέγει ότι ο Δαβίδ πλήρωσε 600 σίκλους χρυσίου για το μέρος αυτό. Φαίνεται ότι ο συγγραφεύς του βιβλίου 2 Σαμουήλ ασχολείται μόνο με την αγορά του τόπου για το θυσιαστήριο και των υλικών για τη θυσία που έγινε εκείνη τη φορά και ότι η τιμή που αναφέρει περιωρίζετο σ’ αυτά τα πράγματα. Αντιθέτως, ο συγγραφεύς του βιβλίου 1 Χρονικών αναφέρει τα πράγματα σε συσχετισμό με τον ναό που αργότερα εκτίσθη σ’ αυτή την τοποθεσία και συνδέει την αγορά με την κατασκευή. (1 Χρον. 22:1-6· 2 Χρον. 3:1) Επειδή ολόκληρη η περιοχή του ναού ήταν πολύ μεγάλη, προφανώς το ποσόν των 600 σίκλων χρυσίου εδόθη για την αγορά αυτής της μεγάλης εκτάσεως και όχι για το μικρό κομμάτι γης που απαιτείτο για το θυσιαστήριο που κτίσθηκε πρώτα από τον Βασιλέα Δαβίδ.

ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΙΣ ΕΔΑΦΙΩΝ ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

Μερικά άτομα ισχυρίζονται ότι υπάρχουν αντιφάσεις στις αφηγήσεις των Ευαγγελίων σχετικά με τον Ιησού Χριστό και σε άλλα σημεία στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αλλά κι εδώ πάλι οι υποτιθέμενες αντιφάσεις μπορούν να διασαφηνισθούν. Ας εξετάσωμε λίγα μόνο παραδείγματα για να δούμε ότι διάφορα εδάφια στις Χριστιανικές Γραφές εναρμονίζονται το ένα με το άλλο.

Από πόσους άνδρες εξέβαλε ο Ιησούς τα δαιμόνια τα οποία εισήλθαν σε μια μεγάλη αγέλη χοίρων και αργότερα ώρμησαν σ’ έναν κρημνό και πνίγηκαν στη θάλασσα της Γαλιλαίας; Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει δύο άνδρες. (Ματθ. 8:28) Αλλά ο Μάρκος και ο Λουκάς αναφέρουν μόνο ένα. (Μάρκ. 5:2· Λουκ. 8:27) Χωρίς αμφιβολία, ο Μάρκος και ο Λουκάς συγκεντρώνουν την προσοχή μόνο στο ένα άτομο που κατείχετο από τους δαίμονες, επειδή η περίπτωσίς του ήταν πιο σπουδαία από του άλλου ατόμου. Ίσως ήταν πιο άγριος και είχε υποφέρει περισσότερο υπό τον έλεγχο των δαιμόνων παρά ο άλλος. Κατόπιν, πιθανόν μόνο ένας άνδρας ήθελε ν’ ακολουθήση τον Ιησού. Αντί να το επιτρέψη αυτό, ο Ιησούς τον κατηύθυνε να γνωστοποιήση σε άλλους τι είχε κάνει ο Ιεχωβά γι’ αυτόν. (Μάρκ. 5:18-20) Σε μια κάπως παράλληλη κατάστασι, ο Ματθαίος μίλησε για δύο τυφλούς οι οποίοι θεραπεύθηκαν από τον Ιησού, ενώ ο Μάρκος και ο Λουκάς ανέφεραν μόνο ένα. (Ματθ. 20:29-34· Μάρκ. 10:46· Λουκ. 18:35) Επειδή ο Ιησούς προφανώς απευθύνετο ειδικά προς ένα άτομο σε κάθε περίπτωσι, ο Μάρκος κι ο Λουκάς δεν ανέφεραν το γεγονός ότι κι ένας άλλος δαιμονιζόμενος κι ένας άλλος τυφλός ήσαν παρόντες. Ωστόσο, η Ευαγγελική αφήγησις του Ματθαίου δεν είναι εσφαλμένη, επειδή δίνει αυτές τις λεπτομέρειες.

Ποιος βάστασε το ξύλο μαρτυρίου του Ιησού; Ο απόστολος Ιωάννης είπε για τον Ιησού τα εξής: «Βαστάζων τον σταυρόν αυτού, εξήλθεν» από την Ιερουσαλήμ. (Ιωάν. 19:17) Ωστόσο, ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς λέγουν ότι όταν εξήρχοντο, ηγγάρευσαν τον Σίμωνα να σηκώση τον σταυρόν. (Ματθ. 27:32· Μάρκ. 15:21· Λουκ. 23:26) Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς Χριστός βάστασε το σταυρό του, όπως ανέφερε ο Ιωάννης. Αλλά, στη συνοπτική αφήγησί του, ο Ιωάννης δεν προσέθεσε το σημείο ότι αργότερα ο Σίμων αγγαρεύθηκε να βαστάση τον σταυρό. Έτσι, οι ευαγγελικές αφηγήσεις εναρμονίζονται σ’ αυτό το ζήτημα.

Πώς πέθανε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης; Το εδάφιο Ματθαίος 27:5 λέγει ότι ο Ιούδας κρεμάσθηκε. Ωστόσο, το εδάφιο Πράξεις 1:18 δηλώνει: «Πεσών πρόμυττα εσχίσθη εις το μέσον, και εξεχύθησαν όλα τα εντόσθια αυτού.» Ενώ ο Ματθαίος φαίνεται ότι συζητεί τον τρόπο της απόπειρας αυτοκτονίας του Ιούδα, οι Πράξεις περιγράφουν τα αποτελέσματα. Όταν τα εξετάσωμε μαζί, φαίνεται από τις δύο αφηγήσεις ότι ο Ιούδας προσπάθησε να κρεμασθή από κάποιο βράχο, αλλά είτε το σχοινί είτε το κλαδί του δένδρου έσπασε, έτσι ώστε έπεσε και εσχίσθη στα βράχια που ήσαν κάτω. Αυτή η πιθανότης είναι ασφαλώς κατανοητή, έχοντας υπ’ όψιν την τοπογραφία γύρω από την Ιερουσαλήμ.

ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Χωρίς αμφιβολία, μετά την εξέτασι λίγων μόνο παραδειγμάτων που δείχνουν την αρμονία των Γραφών, θα συμφωνήσετε με τον ψαλμωδό ο οποίος είπε στον Θεό: «Το κεφάλαιον [η ουσία, ΜΝΚ] του λόγου σου είναι η αλήθεια.» (Ψαλμ. 119:160) Ομοίως, οι Θεσσαλονικείς Χριστιανοί του πρώτου αιώνος δέχθηκαν τον «λόγον του Θεού» με εκτίμησι. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δια τούτο και ημείς ευχαριστούμεν τον Θεόν αδιαλείπτως, ότι παραλαβόντες τον λόγον του Θεού, τον οποίον ηκούσατε παρ’ ημών, εδέχθητε αυτόν ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά καθώς είναι αληθώς, λόγον Θεού, όστις και ενεργείται μεταξύ υμών των πιστευόντων.»—1 Θεσσ. 2:13.

Ομοίως σήμερα, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν ολόκληρη την Αγία Γραφή ως τον Λόγον της αληθείας του Θεού. (2 Τιμ. 3:16, 17) Τον διαβάζουν και τον μελετούν με προθυμία για να είναι σε θέσι να συζητούν για την Αγία Γραφή, να μεταδίδουν το ζωοσωτήριο άγγελμά της και σε άλλους. Η κατανόησις των αληθινών Γραφικών διδασκαλιών ελευθερώνει το άτομο από δεισιδαιμονίες και ψευδή θρησκεία. (Ιωάν. 8:32· Αποκάλ. 18:4) Η εφαρμογή των ηθικών νόμων και αρχών της Αγία Γραφής έχουν ως αποτέλεσμα μια ευτυχισμένη, ικανοποιητική ζωή τώρα, με την προοπτική αιωνίου ζωής στην υποσχεμένη νέα τάξι του Θεού. Έτσι, προσπαθήστε να ‘κρατήσετε’ και να εξακολουθήτε να ‘κρατήτε τον λόγον της ζωής,’ όπως βρίσκεται στην Αγία Γραφή, και ν’ απολαμβάνετε μια πολύτιμη σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό, τον μεγαλύτερο φίλο του ανθρωπίνου γένους.—Φιλιππ. 2:14-16.