‘Επιστρέψτε στον Ποιμένα των Ψυχών Σας’

ΔΥΟ συγκινητικές παραβολές του Ιησού περιγράφουν το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού για κείνους που βρίσκονται ακόμη στο λαό του, αλλά έχουν ξεστρατίσει. Φαντασθείτε μόνο την εντονότατη οδύνη του ποιμένα που αφήνει το ποίμνιο με τα ενενήντα εννιά πρόβατα και αναζητάει μέσα στην ερημιά το χαμένο πρόβατο «εωσού εύρη αυτό.» Ή αναλογιστείτε την αγωνία της γυναίκας που χάνει το νόμισμα της δραχμής, μέρος ίσως ενός ανεκτίμητου κοσμήματος. Δεν λογαριάζει τις προσπάθειες για να τη βρει—φωτίζει με το λυχνάρι και σαρώνει ολόκληρο το σπίτι της «εωσότου εύρη αυτήν.» Και πόση χαρά γίνεται όταν την ξαναβρίσκει!—Λουκάς 15:4-10.

Αναμφίβολα καταλαβαίνετε ότι ο Ιησούς μιλούσε για ανθρώπους που είναι αφιερωμένοι στον Θεό και, ωστόσο, για διάφορους λόγους έχουν παρεκκλίνει ή έχουν «χαθεί». Μπορεί και σεις να είστε ένας από αυτούς. Η μεγάλη προσπάθεια που, όπως δείχνουν οι παραβολές έγινε για να ξαναβρεθεί κάτι που ήταν αγαπητό και η χαρά που γίνεται με την ανεύρεσή του, μπορεί να σας συγκινούν. Δείχνουν το ενδιαφέρον του Θεού, του Γιου του, των αγίων αγγέλων και των πνευματικών σας αδελφών. Η παραβολή που ακολουθεί τις δυο αυτές παραβολές δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για την πορεία εκείνου που «χάνεται».

Η Παραβολή του Ασώτου

Με πόσο συγκινητική ζωντάνια, δείχνει ο Ιησούς στην παραβολή του ασώτου γιου (1) γιατί το άτομο ξεστρατίζει, (2) τι συμβαίνει όταν βρίσκεται μακριά, (3) τι απαιτείται για να επιστρέψει, και (4) την καταδεχτική στάση του Θεού. Οι δυο γιοι της παραβολής μπορούν να συγκριθούν με τους ανθρώπους που, όπως εσείς, έφθασαν να γνωρίζουν τον Πατέρα, απόλαυσαν την ‘αφθονία του πνευματικού άρτου’ στον οίκο της πίστεως και αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά.—Λουκάς 15:11-32.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που ορισμένοι, όπως ο νεότερος γιος, εγκαταλείπουν τον «οίκο» του ουράνιου Πατέρα μας. Συχνά αυτό συμβαίνει απλά εξαιτίας του αυξανόμενου φορτίου των ‘βιοτικών μεριμνών.’ (Λουκάς 21:34) Κατά καιρούς η επιρροή των κακών συναναστροφών έχει εμποδίσει ορισμένους από του να ‘πείθονται εις την αλήθειαν.’ (Γαλάτας 5:7, 8, 10, 12) Πικρά συναισθήματα για δογματικά θέματα μπορεί να έχουν κάνει έναν αριθμό ατόμων να στραφούν «εις τα οπίσω». (Ιωάννης 6:60-66) Κατά βάση, ορισμένοι, είτε συνειδητά είτε αθέλητα έχουν θεωρήσει ότι το περιβάλλον του πνευματικού σπιτικού του Ιεχωβά είναι πάρα πολύ περιοριστικό. Αυτοί, όπως και ο άσωτος, δεν θέλουν πια να βρίσκονται κάτω από το άγρυπνο μάτι του Πατέρα. Αποζητούν την ευκολία της μετακίνησης σε ‘χώρα μακρινή’.

Μόνος σε Μακρινή Χώρα

Ο άσωτος—αφού ξόδεψε όλα τα χρήματά του—κάθε άλλο παρά την ελευθερία και τη χαρά βρήκε. Η διαγωγή του χειροτέρεψε μέχρι του σημείου του να ‘ζει ασώτως.’ Όταν τον χτύπησαν οι δυσκολίες, με απόγνωση «προσεκολλήθη» σ’ έναν από τους πολίτες της χώρας εκείνης ο οποίος τον ‘έστειλε’ να βόσκει χοίρους—η πιο ξεπεσμένη εργασία για τους Ιουδαίους. Και έφτασε στο σημείο να ζηλεύει ακόμη και την τροφή των χοίρων!—Λουκάς 15:13-16.

Ο Γιάννης ήταν πρεσβύτερος σε μια εκκλησία πριν από το ταξίδι του στην πνευματικά ‘μακρινή χώρα.’ «Το να ακολουθεί κανείς την αλήθεια ασφαλώς είναι προφύλαξη, αλλά όταν δεν είσαι δραστήριος, παύεις να φυλάγεσαι,» εξηγεί ο Γιάννης. «Παρά το γεγονός ότι ίσως δεν θα μπορούσατε να κάνετε κάτι πραγματικά κακό, θα πρέπει να αρχίσετε να ανέχεστε μικρά πράγματα. Λέτε στον εαυτό σας, ‘Αφού πια δεν παρακολουθώ τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, έχει πραγματικά σημασία αυτό που κάνω;» Ένας άλλος Μάρτυρας, που ήταν αδρανής για αρκετά χρόνια, παραδέχτηκε: «Πράγματι συμμετείχα σε κακή διαγωγή. Πολύ σύντομα ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει κανένα όριο στο πόσο βαθιά μπορεί να βυθιστεί ένα άτομο, όταν συσχετίζεται με τους ανθρώπους του κόσμου. Ο μόνος τρόπος για να απολαύσεις τη συναναστροφή τους είναι να κρατάς το στόμα σου κλειστό για τον Ιεχωβά και, όταν το κάνεις αυτό, έχεις βάλει πλώρη για σοβαρές δυσκολίες.»

Κι’ όμως πολλοί απ’ όσους γίνονται αδρανείς δεν ξεστρατίζουν στην «άσωτη ζωή», όπως έκανε ο άσωτος στην παραβολή του Ιησού. Ωστόσο όλοι αισθάνονται ότι έχει διακοπεί η στενή τους σχέση με τον Θεό. Ένα ζευγάρι αδρανών «δεν έπιασε ούτε για μια στιγμή τη Γραφή στα χέρια του επί δεκαπέντε χρόνια», και παρ’ όλα αυτά παρέμειναν ηθικά αγνοί. Η σύζυγος εξηγεί: «Υλιστικά μιλώντας, τα πράγματα ήταν εξαιρετικά καλά για μας στη διάρκεια αυτών των ετών. Μπορεί να φτάσεις να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να επιστρέψεις στον Ιεχωβά. Οικοδομήσαμε όλη τη ζωή μας γύρω από τα επαγγέλματα και τον εαυτό μας. Προσπαθήσαμε να μη θυμόμαστε τίποτα από την αλήθεια μέχρι του σημείου που μετακομίσαμε σε μια περιοχή που δεν μας ήξερε κανείς. Αλλά όλα αυτά δεν ήταν παρά μια ευτυχία επιφανειακά ζαχαρωμένη. Μέσα μας ήμαστε κατακομματιασμένοι. Ο σύζυγός μου είχε βαθιά κατάθλιψη επί χρόνια. Πάψαμε να προσευχόμαστε, ακόμη και πριν από το φαγητό. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ πολλές νύχτες, ανησυχώντας για την αλήθεια και έχοντας συναισθήματα ενοχής.» Ο σύζυγος πρόσθεσε : «Αισθανόμαστε ότι ήμαστε μελλοθάνατοι.»

Το να αποξενώνεσαι από τον Ιεχωβά, να αισθάνεσαι ολομόναχος πνευματικά, είναι μια οδυνηρή κατάσταση. Μια Χριστιανή, που κάποτε ήταν αδρανής, είπε : «Δεν υπάρχει τίποτα πιο καλό από το να έχεις την εύνοια του Ιεχωβά. Όταν αισθάνεσαι άσχημα και δεν μπορείς να προσευχηθείς σ’ αυτόν ή έχεις αμφιβολίες ως προς το αν θα απαντήσει στην προσευχή σου, αυτή είναι μια τρομερή κατάσταση.»

‘Ήλθε εις Εαυτόν’

Ο άσωτος συναισθάνθηκε τις ενδόμυχες πνευματικές του παρορμήσεις και ενέργησε ανάλογα. Ο Ιησούς είπε : «Ήλθεν εις εαυτόν.» Οι πρωτότυπες αρχαιοελληνικές λέξεις κατά γράμμα σημαίνουν, «Ήλθε στον εαυτό του (δηλαδή, ‘συνήλθε’) .» Ήταν «έξω από τον εαυτό του», σ’ έναν εξωπραγματικό κόσμο. Και τώρα συνειδητοποιούσε την αληθινή του πνευματική κατάσταση. Θυμήθηκε την ειρήνη και την αφθονία που απολάμβανε στο σπίτι του πατέρα του.—Λουκάς 15:17.

Παρά το γεγονός ότι ο άσωτος έφτασε σ’ αυτό το σημείο της συνειδητοποιήσεως από μόνος του, συχνά απαιτούνται αρκετές πνευματικές συζητήσεις που αναζωπυρώνουν τα κοιμισμένα συναισθήματα. Για παράδειγμα, η Νταϊάν, ενώ ήταν αδρανής, εκμυστηρεύτηκε σε μια Μάρτυρα την οποία είχε γνωρίσει: «Δεν μπορώ να επιστρέψω στον Ιεχωβά. Δεν τον αγαπώ και γνωρίζω ότι αυτό οφείλεται στο κίνητρο.» Η Μάρτυρας ρώτησε : «Αγαπούσες το σύζυγό σου όταν πρωτογνωριστήκατε;» «Όχι, πώς θα μπορούσα; Αφού δεν τον γνώριζα», απάντησε η Νταϊάν. «Τότε συνειδητοποίησα», παραδέχεται η Νταϊάν, «ότι ο στοργικός Ιεχωβά θα ερχόταν κοντά μου, όταν άρχιζα να τον γνωρίζω για μια φορά ακόμη. Αργότερα ήρθα σε επαφή με την εκκλησία και ζήτησα βοήθεια. Ένα ζευγάρι, κάτω από την κατεύθυνση των πρεσβυτέρων, μελέτησε τη Βίβλο με το σύζυγό μου και μένα για παραπάνω από ένα χρόνο, και γίναμε ξανά δραστήριοι.»

Όμως, ένα από τα πιο μεγάλα εμπόδια για την επιστροφή είναι τα συντριπτικά συναισθήματα ενοχής.

Μήπως Προχώρησα Πάρα Πολύ;

«Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου· και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου,» αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον αισθάνθηκε ο άσωτος όταν ‘συνήλθε’. Και άλλοι έχουν αισθανθεί με τον ίδιο τρόπο—ότι είναι ανάξιοι να συμπεριληφθούν στην οικογένεια του Θεού.—Λουκάς 15:17-19.

«Συνειδητοποιείς ότι έχεις στρέψει σκόπιμα τα νώτα σου στον Ιεχωβά. Η ένοχή αυτή με έκανε να αισθάνομαι άρρωστη», παραδέχεται η Βιργινία. «Όταν άρχισα να ξαναγίνομαι δραστήρια, έκανα πραγματική μάχη για να ξαναρχίσω να προσεύχομαι. Συνεχώς σκεπτόμουνα, ‘Τι να με κάνει εμένα ο Ιεχωβά, αφού του γύρισα την πλάτη’.» Και άλλοι έχουν αισθανθεί ότι έχουν διαπράξει την «ασυγχώρητη αμαρτία».

Μήπως ο πατέρας, που ήξερε ότι οι αμαρτίες του γιου του ήταν μεγάλες, τις θεώρησε σαν ασυγχώρητες; Μήπως ήταν ψυχρός και αδιάφορος, όταν ξαναφάνηκε το αγόρι; Όχι, διόλου! Αποζητούσε το γιο του. «Ενώ δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού», σύμφωνα με τον Ιησού. (Λουκάς 15:20) Οι γείτονες ίσως είδαν μόνο τα κουρέλια, τη βρωμιά, τα γυμνά πόδια, αλλά ο πατέρας είδε «αυτόν». Ήξερε πόσο μακρύ δρόμο είχε κάνει ο γιος του για να γυρίσει. Ήταν φανερό ότι είχε αφήσει τον «άσωτον βίον» του και ήταν αληθινά μετανιωμένος.—Παροιμίαι 28:13.

Ο πατέρας έτρεξε να αγκαλιάσει το γιο του. Το περισσότερο που είχε ελπίσει ο γιος, ήταν να γίνει ένας ‘μισθωτός’, κάποιος που δεν θα ήταν αληθινά μέλος του σπιτικού και από μερικές απόψεις χειρότερος από δούλο. Ποτέ δεν θα μπορούσε να μαντέψει την ανταπόκριση του πατέρα του: «[Γρήγορα!, ΜΝΚ] Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας, και φέροντες τον μόσχον τον σιτευτόν σφάξατε, και φαγόντες ας ευφρανθώμεν.» Πόσο υπέροχα έδειξε ο Ιησούς την ολόκαρδη ανταπόκριση του πατέρα!—Λουκάς 15:22, 23.

Ο πατέρας γνώριζε ότι ο άσωτος είχε ήδη πληρώσει ένα ακριβό τίμημα—τα συναισθηματικά τραύματα του να ζει κανείς τον άσωτο βίο και να χάσει όλα τα χρήματά του, την αγωνία του να μην έχει φίλους και να βρίσκεται χωρίς τροφή και κατάλυμα στη διάρκεια πείνας, τη ντροπή του να τρώει μαζί με τα γουρούνια και, τέλος, το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Γι’ αυτό και ο Ιεχωβά καταλαβαίνει ότι αληθινά υποφέρει κανείς όταν είναι «χαμένος» και ότι δεν είναι εύκολο να επιστρέψει. Και όμως ο σπλαχνικός ουράνιος Πατέρας μας, που είναι «πολυέλεος», ‘δεν θα βρίσκει συνεχώς σφάλματα, ούτε θα μας ανταποδώσει σύμφωνα με τις ανομίες μας’, αν μετανοούμε με ειλικρίνεια και ‘τακτοποιήσουμε σωστά’ τα πράγματα μαζί του. Μερικοί έχουν διαπράξει ακόμη και χονδροειδείς αμαρτίες, όταν βρίσκονται χωρισμένοι από τη Χριστιανική εκκλησία, αλλά όσοι επιστρέφουν με αληθινή μετάνοια, και ομολογούν τις αμαρτίες τους στους πρεσβυτέρους, μπορεί να περιμένουν τη στοργική, λεπτή μεταχείριση που οδηγεί στην πλήρη αποκατάσταση.—Ψαλμός 103:8-10· 130:3· Ησαΐας 1:18, 19.

Αλήθεια, η Αγία Γραφή μιλάει για μερικούς άπιστους Χριστιανούς που οι αμαρτίες τους δεν συγχωρούνται. Ωστόσο, ο Παύλος δείχνει ότι αυτοί ‘εναντιώνονται’ στην Αλήθεια και περιφρονητικά καταπατούν την απολυτρωτική θυσία με το να την θεωρούν σαν κάτι που έχει κοινή αξία. (Εβραίους 10:26-31) Αλλά έχετε κάνει ένα τέτοιο ακραίο βήμα; Το γεγονός ότι εξετάζετε με ειλικρίνεια αυτό το θέμα που διαβάζετε αντί να το περιφρονείτε, δείχνει ότι εξακολουθείτε να έχετε κάποια αγάπη για τα πνευματικά πράγματα. Το γεγονός ότι αισθάνεστε ένοχος και αναστατωμένος στην καρδιά δείχνει ότι δεν έχετε προχωρήσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Νάστε βέβαιος ότι ο Ιεχωβά θα απαντήσει στην παρακλητική προσευχή σας, ακριβώς όπως απάντησε και σε κείνη του Δαβίδ, που ικέτευσε: «Συγχώρησον την ανομίαν μου, διότι είναι μεγάλη.»—Ψαλμός 25:11.

‘Μην Τρομάζεις. Πραγματικά θα Σε Βοηθήσω’

Δύο πρεσβύτεροι επισκέφτηκαν ένα αδρανές ζευγάρι που στο παρελθόν ήταν εξαιρετικά ζηλωτές Μάρτυρες. Μόλις που είχε αρχίσει η συνομιλία, όταν ο αδρανής σύζυγος παρατήρησε παίρνοντας αμυντική στάση πως γνώριζε ότι θα έπρεπε να είναι έξω στην υπηρεσία αγρού για να διδάσκει τους άλλους. «Αυτή τη στιγμή δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να ήσουν εκεί», ήταν η απάντηση του Ράσσελ, ενός από τους πρεσβυτέρους, που προκάλεσε εντύπωση. «Εάν είχες κάποιο άρρωστο μέλος στην οικογένειά σου, θα του έλεγες να βγει να κουρέψει το γρασίδι; Γι’ αυτό ούτε κι εμείς πρόκειται να σου πούμε να πας να ‘κουρέψεις το γρασίδι’. Θέλουμε να γίνεις καλά. Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε;» Η στοργική βοήθεια, και η θερμή φιλική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι πρεσβύτεροι, βοήθησε το ζευγάρι να αναλάβει πνευματικά, και ο σύζυγος υπηρετεί τώρα σαν πρεσβύτερος για μια φορά ακόμη.—Παράβαλε Ιακώβου 5:14, 15.

Μερικοί που έχουν μετανοήσει, διστάζουν να ξανασυνταυτιστούν, γιατί αισθάνονται ανίκανοι να αναλάβουν όλες μαζί τις ευθύνες που συνεπάγεται το να είναι κανείς Μάρτυρας. Ωστόσο, ο Ιεχωβά είναι λογικός. Συνήθως η προοδευτική αποκατάσταση, βήμα το βήμα, είναι πιο πρακτική. Ο Παύλος είπε ότι μερικοί που στις μέρες του είχαν γίνει πνευματικά «νωθροί», χρειάζονταν κάποιον να τους διδάξει ξανά τα στοιχειώδη πράγματα της Αλήθειας. (Εβραίους 5:11, 12) Η πνευματική αυτή τροφή οικοδομεί τη δύναμη και κάνει τα άλλα βήματα δυνατά. Σε ορισμένες συνεντεύξεις με Μάρτυρες που κάποτε έγιναν αδρανείς, αλλά αργότερα συνήλθαν, η πλειοψηφία απάντησε ότι είχαν την αναγκαία τακτική βοήθεια. Και όσοι είναι στην εκκλησία είναι περισσότερο από πρόθυμοι για να προσφέρουν τη βοήθεια αυτή. Αισθάνονται κι εκείνοι όπως και ο Ιεχωβά, που είπε στον εκλεκτό λαό του: «Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου· μη τρόμαζε· διότι εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα· μάλιστα σε εβοήθησα.»—Ησαΐας 41:10

Ναι, ο Θεός λέει: ‘Πραγματικά θα σε βοηθήσω’. Μπορεί να πρέπει να κόψετε ορισμένες κακές συναναστροφές. Μπορεί να πρέπει να αντιμετωπίσετε εναντίωση από συγγενείς που δεν επιδοκιμάζουν το να παρακολουθείτε τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Μπορεί να υπάρχουν πράγματα που πρέπει να ομολογήσετε στους πρεσβυτέρους. (Ψαλμός 32:3-5) Αλλά μην ξεχνάτε ποτέ ότι ο Ιεχωβά είναι παρών για να σας βοηθήσει. Ένας Μάρτυρας, που αποκαταστάθηκε, είπε: «Ο Ιεχωβά μού επέτρεψε να κάνω ένα βήμα κάθε φορά και με βοήθησε πάρα πολύ.» Ένας άλλος πρόσθεσε: «Τη στιγμή που διάβηκα το κατώφλι της Αίθουσας Βασιλείας όλοι οι παλιοί μου φίλοι ήλθαν, με αγκάλιασαν και με φίλησαν. Η ευτυχία τους με συγκίνησε. Σκέφτηκα ‘Γιατί φοβόμουνα;’» Αν και μερικοί μπορεί να έχουν μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη του μεγαλύτερου αδελφού του ασώτου, η μεγάλη πλειονότητα θα χαρεί να σας δει να επιστρέφετε.—Λουκάς 15:25-32.

Γιατί δεν δοκιμάζετε τον εαυτό σας; Μια Χριστιανή, που αποκαταστάθηκε αφού έμεινε μακριά για μεγάλο χρονικό διάστημα, διακήρυξε: «Δεν υπάρχει κανένας άλλος τόπος για να βρεις εσωτερική ειρήνη. Το καθετί ήλθε στη θέση του, όταν έγινα, για μια φορά ακόμη, πνευματικά δραστήρια. Ο κόσμος αυτός δεν προσφέρει τίποτα που να έχει αξία. Αισθάνεσαι τόσο όμορφα, όταν γνωρίζεις ότι ευχαριστείς τον Ιεχωβά και έχεις την προστασία του. Μπορείς να κοιμάσαι το βράδυ. Η ζωή σου τώρα είναι ικανοποιητική και μπορείς να αναπτύξεις μια πραγματική ελπίδα για τη ζωή στη Νέα Τάξη.»

Αν είστε ένα πρόβατο που έχει ξεστρατίσει, γιατί να μην προσκαλέσετε τους Μάρτυρες που σας έφεραν το περιοδικό αυτό να σας βοηθήσουν να έρθετε σε επαφή με τους πρεσβυτέρους στην τοπική εκκλησία. Δοκιμάστε τη χαρά και την ικανοποίηση που έρχονται σαν αποτέλεσμα της πορείας που περιγράφει ο Πέτρος: «Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας.»—1 Πέτρου 2:25.