Βάσανα του Πλουσίου

ΣΤΟ προηγούμενο τεύχος μας εξετάσαμε το πρώτο μέρος της παραβολής του Πλουσίου και του Λαζάρου έως το Λουκάς 16:22. Εδόθη η Γραφική απόδειξις που εφανέρωνε ότι ο ευνοημένος πλούσιος και ο πτωχός Λάζαρος εσυμβόλιζαν δύο τάξεις: ο πλούσιος τους θρησκευτικούς κληρικούς που είναι πολύ ευνοημένοι μεταξύ τού καθ’ ομολογίαν λαού του Θεού, και ο πτωχός Λάζαρος τον περιφρονημένο, παραμελημένο λαό που συναισθάνεται την πνευματική του ένδεια και που πεινά και διψά για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη που προέρχεται από τον Θεό. Η παραβολή είχε την πρώτη της εφαρμογή στους Ιουδαίους ή Ισραηλίτες, στους οποίους ο Ιησούς είπε την παραβολή. Ανάμεσά τους η τάξις του «πλουσίου» περιελάμβανε τους αρχιερείς, τους γραμματείς, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους, και άλλους θρησκευτικούς ηγέτας, που εναντιώνονταν στον Ιησούν και εχλεύαζαν τις διδασκαλίες του. Επειδή ο Ιησούς και οι μαθηταί του εκήρυτταν τα καλά νέα της Βασιλείας στους πτωχούς και τους θλιμμένους που τον άκουαν με ευχαρίστησι, αυτό τους επλούτιζε με την αλήθεια του Θεού και με προνόμια να τον υπηρετούν ορθά. Αυτό εσήμαινε θάνατον στην επαιτική, αρρωστημένη πνευματική τους κατάστασι. Τους απήλλαξε από το να εξαρτώνται από την τάξι του «πλουσίου» για τη θρησκευτική διδασκαλία που ελάμβαναν. Τους έφερε στην εύνοια του Ιεχωβά Θεού—ο οποίος παριστάνετο από τον Αβραάμ—όπου μπορούσαν να ευωχούνται στο πλήρες στην πνευματική «τράπεζα του Ιεχωβά». Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο, για να παραθέσωμε το σχετικό μέρος της παραβολής, «απέθανεν ο πτωχός, και εφέρθη υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ.»

 1. Τι συνέβη στον πλούσιο κατά τον θάνατο; Τι εξεικόνιζε ο θάνατός του;

Ο,ΤΙ συμβαίνει τώρα στον «πλούσιο» είναι το αντίθετο από την εύνοια προς τον πτωχό Λάζαρο. Ο Λουκάς 16:22, 23 μας λέγει: «Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν, και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού.» Ο θάνατος του «πλουσίου» δεν εσήμαινε τον φυσικό θάνατο κανενός μέλους της τάξεως αυτής. Εξεικόνιζε τον θάνατό τους ως προς την προνομιούχο, πλεονεκτική θέσι που είχαν απολαύσει έως τώρα και στην οποία είχαν μεταχειρισθή την τάξι του Λαζάρου ως περιφρονημένους, αρρωστημένους πτωχούς. Πότε, λοιπόν, και πώς απέθανε και ετάφη η τάξις του «πλουσίου»;

 2, 3. (α) Πότε απέθανε η τάξις του «πλουσίου»; (β) Πώς ο Ιησούς τούς απεγύμνωσε από τη βύσσον των και την πορφύρα των και διήρπασε την τράπεζά των;

² Τον ίδιο ακριβώς καιρό η τάξις του Λαζάρου εδοκίμασε την αλλαγή της καταστάσεώς της προς το καλύτερο. Εκείνο που συνήργησε στην αφαίρεσι της δυσμενούς καταστάσεως από την τάξι του πτωχού, συνήργησε και στον θάνατο της τάξεως του «πλουσίου» ως προς τα ιδιαίτερα προνόμια που απελάμβανε ενώ βρισκόταν φαινομενικά στην εύνοια του Θεού. Αυτό συνέβη όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήλθε κηρύττοντας μετάνοια επειδή η βασιλεία του Θεού ήταν πλησίον. Έστρεφε τον λαό προς τον Ιησούν ως τον ‘Αμνόν του Θεού τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου’, τον Κεχρισμένον, τον Χριστόν. Ο Ιωάννης εξέθετε την αυτοδικαίωσί τους και τους αποκαλούσε «γεννήματα εχιδνών» και τους έδειχνε ότι ευρίσκοντο σε κίνδυνο να βαπτισθούν με πύρινη καταστροφή στην επερχόμενη οργή του Θεού επάνω στον Ισραήλ. Είχαν ανάγκη μετανοίας εξίσου ακριβώς με τον αμαρτωλό πτωχό λαό που ήταν καταδικασμένος από τον νόμον του Μωυσέως. Δεν έπρεπε να νομίζουν ότι ήσαν το υποσχεμένο «σπέρμα του Αβραάμ» λόγω της φυσικής καταγωγής των από τον πιστόν αυτόν Εβραίον.—Ματθαίος 3:7-12.

³ Αλλά τα λόγια του ίδιου του Ιησού ήσαν πιο θανατηφόρα ακόμη στην τάξι του «πλουσίου» που ήταν ντυμένη με τη βύσσο της και την πορφύρα της και ευωχείτο στην πολυτελή της τράπεζα. Αυτοί, διακηρύττοντας δίκαιο τον εαυτό τους, εφαίνονταν κάποτε υψηλοί στα μάτια της τάξεως του Λαζάρου, αλλά ήσαν πραγματικά βδελυκτοί ενώπιον του Θεού. Ο Ιησούς τούς εξέθεσε ως τοιούτους στην τάξι του Λαζάρου. (Λουκάς 16:15) Έτσι τους απεγύμνωσε από την βύσσον της αυτοδικαιώσεως. Τους εξέδυσε από την πορφύρα των, δηλαδή από τους ισχυρισμούς των για βασιλική ιδιότητα στη βασιλεία του Θεού όταν διεκήρυξε ότι οι πόρνες, οι αμαρτωλοί και οι τελώναι της τάξεως του πτωχού επήγαιναν πριν απ’ αυτούς στη Βασιλεία. Το απεκορύφωσε αυτό με την τρομερή κρίσι: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθαίος 21:43) Τους διήρπασε τη θρησκευτική τους τράπεζα όταν έστρεψε μακριά απ’ αυτούς τα μυστήρια της Βασιλείας και το προνόμιο του κηρύγματος της Βασιλείας και τα εμπιστεύθηκε στους πτωχούς της τάξεως του Λαζάρου και είπε: «Δοξάζω σε, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά εις νήπια. . . . Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθαίος 11:25-30 και Λουκάς 10:21-24) Όταν εκείνοι που αποτελούσαν την τάξι του «πλουσίου» τον απέρριψαν εκουσίως και επροκάλεσαν τον θάνατό του, αυτό εσφράγισε τον θάνατό τους ως πνευματικώς προνομιούχων προσώπων. Η θρησκευτική τους τράπεζα έγινε παγίς και το συμπόσιο τους θανατηφόρος βρόχος σ’ αυτούς.—Ρωμαίους 11:7-9.

 4. Περιγράφει άραγε η παραβολή τον Λάζαρο σαν να ετάφη κατά τον θάνατο και να πήγε στον άδη; Γιατί;

⁴ Έχομε ήδη σημειώσει ότι η παραβολή αποφεύγει να πη ότι ο Λάζαρος ετάφη και πήγε στον Άδη ή Σιεόλ. Λέγει, όμως, για τον «πλούσιον» ότι «απέθανε και ετάφη» και ευρέθηκε «εν τω άδη». Ο θάνατός του εβεβαιώθηκε φανερά την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής, δέκα ημέρες μετά την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό για να εμφανισθή ενώπιον του Θεού με την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του. Τότε εξεχύθη το άγιο πνεύμα επάνω στα πρώτα μέλη της τάξεως του Λαζάρου. Το πνεύμα αποτελούσε απόδειξι του ότι έγιναν δεκτοί από τον Θεό και ότι είχε υπολογισθή σ’ αυτούς η δικαιοσύνη του Χριστού και είχαν γίνει κληρονόμοι της βασιλείας του Θεού. Η πνευματική τροφή σχετικά με τη βασιλεία του δια του Χριστού δεν έπεσε εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής από την τράπεζα του «πλουσίου» για τον πτωχό λαό. Όχι· ήλθε μέσω εκείνων των μαθητών που είχαν ληφθή στον «κόλπον του Αβραάμ». Εκεί ο Πέτρος, και όχι η τάξις του «πλουσίου», άρχισε να χρησιμοποιή τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών». Περίπου 3.000 Ιουδαίοι εστράφησαν στην τράπεζα του Μεγαλυτέρου Αβραάμ και εβαπτίσθηκαν και έλαβαν το πνεύμα που εξεχύθη. Έτσι η τάξις του Λαζάρου άρχισε να ανυψώνεται από την κατάστασι του θανάτου στην οποία βρισκόταν με τις παραβάσεις και τις αμαρτίες και να κάθεται «εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού». (Πράξεις 2:1-42· Ματθαίος 16:19· Εφεσίους 2:1-6) Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν η παραβολή να περιγράψη τον Λάζαρο σαν να βρισκόταν στον Άδη ή Σιεόλ, ή στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους; Δεν θα ήταν δυνατόν.

 5. Με ποιον τρόπο η τάξις του «πλουσίου» ήταν νεκρά και όμως ζώσα;

⁵ Αλλά σε ό,τι αφορά την τάξι του «πλουσίου», αυτοί, επειδή αρνήθηκαν τον Ιησούν και με πείσμα προσκολλήθηκαν στα έργα του Νόμου για να δικαιωθούν προς ζωήν, αποδείχθηκαν καταραμένοι από τον Νόμο. Έτσι απέθαναν ως προς το προνόμιο του να είναι ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό ως το υποσχεμένο Σπέρμα του Αβραάμ. Ώσπου να επέλθη ο φυσικός τους θάνατος εξακολουθούσαν να ζουν εν σαρκί, ακριβώς όπως η έκδοτη στις ηδονές γυναίκα για την οποία ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Η δεδομένη όμως εις τας ηδονάς, ενώ ζη είναι νεκρά.» (1 Τιμόθεον 5:6) Ο Νόμος, στον οποίον προσεκολλώντο, αποδείχθηκε θάνατος γι’ αυτούς, καταδικάζοντάς τους σε θάνατο ως καταραμένους αμαρτωλούς. (Ρωμαίους 7:9-11) Εξακολουθώντας να ζουν εν σαρκί, αν και ήσαν νεκροί στα όμματα του Θεού, μπορούσαν να ιδούν τι συνέβαινε με την τάξι του Λαζάρου, και μπορούσαν να θλίβωνται μ’ αυτό.a

 6. Πότε η τάξις του «πλουσίου» ετάφη εκείνο τον καιρό;

⁶ Σε ό,τι αφορά τους Ιουδαίους, ο «πλούσιος» ετάφη τριάμισυ έτη μετά την Πεντηκοστή. Γιατί άραγε στην τελευταία αυτή χρονολογία; Διότι τότε τα καλά νέα της βασιλείας του Θεού εκηρύχθησαν στους καταφρονημένους απεριτμήτους Εθνικούς για πρώτη φορά, στο σπίτι του Ιταλού εκατοντάρχου Κορνηλίου. Δεν ήταν η τάξις του «πλουσίου» ανάμεσα στους Ιουδαίους εκείνη που έκαμε το κήρυγμα. Όχι· δεν απεδεικνύοντο αυτοί πως ήσαν ευλογία σε όλα τα έθνη της γης σύμφωνα με την επαγγελία του Ιεχωβά προς τον Αβραάμ. Εκείνος που εκήρυττε στον Κορνήλιο ήταν ένα μέλος της περιφρονημένης τάξεως του Λαζάρου, ο απόστολος Πέτρος εφωδιασμένος με τας «κλείδας της Βασιλείας». (Πράξεις 10:1 έως 11:18) Η τάξις του «πλουσίου» ήταν χωρίς κανένα ζωοπάροχο άγγελμα και ήταν αδρανής στην υπηρεσία του Θεού, και επομένως ήταν σαν νεκρή και θαμμένη.

 7. Αν άδης είναι ο τάφος, πώς εξεικονίζονται αυτοί ότι μιλούν εκεί;

⁷ Αλλά, θα ρωτήσετε, πώς συμβαίνει ο πλούσιος να εξεικονίζεται σαν να μιλή στον άδη, αν αυτός είναι απλώς ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους; Τούτο συμβαίνει επειδή αυτή είναι μια παραβολή. Το ότι πέθανε, λοιπόν, ετάφη και βρέθηκε στον άδη χρησιμοποιείται μ’ ένα συμβολικό τρόπο. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι πρόκειται για μια παραβολή, διότι αν η τάξις του «πλουσίου» ήταν πράγματι στον άδη της Γραφής, δεν θα μπορούσε να μιλή ή να βλέπη κάτι. «Ας καταισχυνθώσιν οι ασεβείς, ας σιωπήσωσιν εν τω άδη»—«ας σιωπήσωσιν εν τω τάφω» (Μετ. Βασ. Ιακ.)—«ας σιωπήσωσιν εν τω Σιεόλ» (Α.Σ.Μ.). Έτσι λέγει ο Ψαλμός 31:17. Και στον Εκκλησιαστή 9:5, 10 διαβάζομε: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, . . . Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη [εν τω τάφω (Μετ. Βασ. Ιακ.)—εν τω Σιεόλ (Α.Σ.Μ.)] όπου υπάγεις.» Αν ένας βρίσκεται σε κατάστασι σαν του Σιεόλ, του άδου ή του τάφου, δεν είναι δραστήριος στην υπηρεσία του Θεού ούτε μανθάνει τίποτε από την αλήθεια. Εκεί βρέθηκε η τάξις του «πλουσίου» και μπορούσε να δη την αλλαγή καταστάσεως της τάξεως του Λαζάρου και μπορούσε να μιλή και να παραπονήται. Είναι όπως όταν ο ψαλμωδός είπε με αθυμία για τον εαυτό του: «Η ζωή μου πλησιάζει εις τον άδην. Συγκαταριθμήθην μετά των καταβαινόντων εις τον λάκκον· έγεινα ως άνθρωπος μη έχων δύναμιν· εγκαταλελειμμένος μεταξύ των νεκρών, ως οι πεφονευμένοι, κοιτόμενοι, εν τω τάφω, τους οποίους δεν ενθυμείσαι πλέον, και οίτινες απεκόπησαν από της χειρός σου. Μ’ έβαλες εις τον κατώτατον λάκκον, εις το σκότος, εις τα βάθη. Επ’ εμέ επεστηρίχθη ο θυμός σου.»—Ψαλμός 88:3-7.

ΠΩΣ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΕ ΒΑΣΑΝΑ

 8. Το ότι «ήτο εν βασάνοις» εκεί, δεν αποδεικνύει τάχα ότι υπάρχει πύρινος βασανισμός συνειδητών ψυχών στον άδη; Γιατί;

⁸ Αλλ’ αν ο άδης ή Σιεόλ είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, όπου δεν υπάρχει αίσθησις, γνώσις ή ενέργεια, πώς συμβαίνει η παραβολή να λέγη για τον πλούσιο στον άδη, «ενώ ήτο εν βασάνοις»; Στο επόμενο εδάφιο λέγει ότι αυτό οφείλεται σε «φλόγα». Δεν δείχνει αυτό ότι υπάρχει φωτιά και βασανισμός συνειδητών ανθρωπίνων ψυχών στον άδη ή Σιεόλ; Καθόλου. Αυτή είναι μια παραβολή, ο δε άδης ή Σιεόλ χρησιμοποιείται να εξεικονίση την κατάστασι της τάξεως του «πλουσίου» ενώ βρίσκεται ακόμη εδώ μεταξύ μας επάνω στη γη. Επομένως η τάξις αυτή μπορεί να εξεικονισθή σαν να βρίσκεται στον Σιεόλ ή άδη και συγχρόνως να υπάρχη σε βάσανα από μια φλογερή φωτιά. Ο πλούσιος δεν θα μπορούσε να εξεικονισθή ότι βρίσκεται στη Γέεννα, διότι τότε δεν θα μπορούσε να εξεικονισθή ότι μιλεί, διότι η Γέεννα ή ‘λίμνη του πυρός η καιομένη με πυρ και θείον’ συμβολίζει τον ‘δεύτερον θάνατον», την τελεία καταστροφή από την οποία δεν υπάρχει ανάστασις.—Αποκάλυψις 19:20· 20:14. Βλέπε υποσημείωσιν.b

Ο ΑΒΡΑΑΜ ΒΛΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ

 9. Τι είδε ο πλούσιος από μακριά; Τι τούτο εσήμαινε γι’ αυτόν;

⁹ Η τάξις του «πλουσίου», αν και ζούσε στο θρησκευτικό της βασίλειο, ήταν νεκρή για τον Θεό και ήταν σαν θαμμένη στον άδη σε ό,τι αφορά την ενεργό υπηρεσία της. Γι’ αυτό το λόγο μπορούσε να εξεικονισθή ως νεκρή και θαμμένη στον άδη ή τάφο και όμως ζωντανή και ικανή να κυττάζη επάνω και να βλέπη από μακριά και επίσης να υποφέρη βάσανα. Εκείνο που είδε συνέβαλε στο βασανισμό της: «βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν, και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού.» Αυτό σημαίνει ότι η τάξις του «πλουσίου» είδε ότι δεν ελάμβανε την ευλογία ως φυσικό σπέρμα του Αβραάμ. Είδαν τον Μεγαλύτερον Αβραάμ, Ιεχωβά Θεόν, πολύ μακριά απ’ αυτούς και την εύνοιά του να πηγαίνη στο Ιουδαϊκό υπόλοιπο και τους Εθνικούς που επίστευαν στον Ιησούν και τον ακολουθούσαν. Πολύ απέχοντας από το να είναι το υποσχεμένο σπέρμα του Αβραάμ για την ευλογία όλων των φυλών και εθνών της γης, ήσαν κατάρα γι’ αυτά. Ο Παύλος είπε: «Εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι· εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη δια να σωθώσι, δια να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε.» (1 Θεσσαλονικείς 2:15, 16) Ο Βαρνάβας και ο Παύλος τούς είπαν: «Εις εσάς πρώτον ήτο αναγκαίον να λαληθή ο λόγος του Θεού· αλλ’ επειδή απορρίπτετε αυτόν, και δεν κρίνετε εαυτούς αξίους της αιωνίου ζωής, ιδού στρεφόμεθα εις τα έθνη· διότι ούτω προσέταξεν εις ημάς ο Κύριος [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.], λέγων, “Σε έθεσα φως των εθνών, δια να ήσαι προς σωτηρίαν έως εσχάτου της γης”.»—Πράξεις 13:46, 47.

10. Τι εσήμαινε για την τάξι του Λαζάρου το ότι βρισκόταν στη θέσι του κόλπου; Τι εσήμαινε για την τάξι του «πλουσίου» το ότι δεν βρισκόταν εκεί;

¹⁰ Βλέπουν, λοιπόν, την τάξι του Λαζάρου στον κόλπο του Αβραάμ, και επομένως σε γεύμα ή συμπόσιο μαζί με τον Αβραάμ και στην πρώτη θέσι ανακλίσεως μαζί του, πράγμα που μαρτυρούσε ότι βρισκόταν στην ιδιαίτερη του αγάπη και εύνοια. (Ιωάννης 13:23, 25· Δευτερονόμιον 13:6· 28:54, 56· 2 Σαμουήλ 12:3, 8· Μιχαίας 7:5) Αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται στον κόλπο και την εύνοια του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, του Ιεχωβά Θεού, και έχουν κοινωνία μαζί του. Έγιναν δεκτοί ως υιοί του Θεού για να είναι ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό, το αληθινό Σπέρμα του Αβραάμ, και έτσι ευωχούνται στην «τράπεζα του Ιεχωβά» απολαμβάνοντας τα μυστήρια και τις αλήθειες της Βασιλείας και την καθαρή λατρεία και υπηρεσία του Θεού. (1 Ιωάννου 1:3, 7· Ιωάννης 4:34· Ιάκωβος 1:27) Αλλά η τάξις του «πλουσίου» βρίσκεται έξω από όλη αυτή την εύνοια, μακριά απ’ αυτήν. Η τάξις του Λαζάρου είναι σαν τον Ισαάκ, τον γυιό του Αβραάμ μέσω της αγαπητής συζύγου του Σάρρας, τον γυιό που έγινε ο κληρονόμος του Αβραάμ. Καθώς είπε ο Θεός: «Εν τω Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα.» (Ρωμαίους 9:7· Γαλάτας 4:28) Αλλά η τάξις του «πλουσίου» είναι σαν τον Ισμαήλ, τον γυιό του Αβραάμ μέσω της δούλης Άγαρ. Ο Θεός απέρριψε τον Ισμαήλ ως σπέρμα και γι’ αυτό απεδιώχθη και εστάλη μακριά έτσι ώστε να μην απειλή τη ζωή του Ισαάκ. Μολονότι, λοιπόν, εκείνοι που ανήκουν στην τάξι του «πλουσίου» μπορεί να ήσαν φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ, απερρίφθησαν από την εύνοια του Θεού. Έτσι καταδιώκουν την τάξι του Λαζάρου με φθόνο και εκδικητικότητα, όπως έκαμε και ο Ισμαήλ.—Γαλάτας 4:22-30.

11, 12. Πώς βρίσκονταν σε βάσανα στις ημέρες του Ιησού; Πώς στις αποστολικές ημέρες;

¹¹ Δεν είναι παράδοξο ότι η τάξις του «πλουσίου» βρίσκεται σε βάσανα. Στις ημέρες του Ιησού το άγγελμά του τους εβασάνιζε. Αφού αυτός εξέθεσε τις θρησκευτικές τους παραδόσεις και διδάγματα ως αντίθετα προς τον λόγον και τις εντολές του Θεού, οι μαθηταί είπαν: «Εξεύρεις ότι οι Φαρισαίοι ακούσαντες τον λόγον τούτον εσκανδαλίσθησαν;» Όταν αυτός επρόφερε ουαί εναντίον τους για τη θρησκευτική τους υποκρισία και αυτοδικαίωσι, ένας απ’ αυτούς είπε: «Διδάσκαλε, ταύτα λέγων και ημάς υβρίζεις.» Αυτό δεν έκαμε τον Ιησούν να σιωπήση, αλλά επροχώρησε περισσότερο για να τους πη ότι είχαν αφαιρέσει το κλειδί της γνώσεως από τους ανθρώπους. Βασανισμένοι από τα όσα ο Ιησούς εδίδασκε στο ναό, απέστειλαν υπηρέτας για να τον συλλάβουν, αλλά οι υπηρέται αρνήθηκαν να το πράξουν, και επέστρεψαν με τη βασανιστική ομολογία: «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» Όταν είπε την παραβολή του αμπελώνος και είδαν ότι με τους φονείς της παραβολής υπενοούντο αυτοί, θέλησαν να τον συλλάβουν μέσα στη διανοητική τους αγωνία, αλλά δεν το έπραξαν, διότι εφοβήθησαν τότε τον λαόν.—Ματθαίος 15:12-14· Λουκάς 11:45· Ιωάννης 7:32, 45, 46· Ματθαίος 21:45, 46.

¹² Νομίζοντας ότι θα ελάττωναν το βασανισμό τους, τελικά εθανάτωσαν τον Ιησούν. Αλλά τα βάσανά τους απλώς ανενεώθησαν μέσω της τάξεως του Λαζάρου από την Πεντηκοστή και έπειτα. Παραδείγματος χάριν, οι ιερείς, οι αρχηγοί του ναού και οι Σαδδουκαίοι ενοχλήθηκαν επειδή ο Πέτρος και ο Ιωάννης εδίδασκαν τον λαό στο ναό για τον Ιησούν και την ανάστασί του. Συλλήψεις, όμως, και φυλάκισις δεν εφόβισαν και δεν κατεσιώπησαν τους αποστόλους. Έγιναν τολμηρότεροι και ενετάθη το κήρυγμα στην Ιερουσαλήμ, παροργίζοντας τους θρησκευτικούς ηγέτες ακόμη περισσότερο. Όταν ο Στέφανος έδωσε τη μαρτυρία μπροστά τους, αισθάνθηκαν κατάκαρδα το πλήγμα. Τρίζοντας τα δόντια τους και φωνάζοντας εφώρμησαν εναντίον του ομαδικά, τον έβγαλαν έξω από την πόλι και τον ελιθοβόλησαν μέχρι θανάτου. Ο Σαούλ εκ Ταρσού, ο οποίος παρέστη μάρτυς του γεγονότος αυτού, προώθησε ένα λυσσώδη διωγμό των Χριστιανών που αποτελούσαν την τάξι του Λαζάρου. Επειδή ήταν στο έπακρον μανιώδης εναντίον τους, έπνεε απειλήν και φόνον εναντίον τους. Τούτο, όμως, ήταν γι’ αυτόν σαν την περίπτωσι του βωδιού που λακτίζει τα βουκέντρα και κεντιέται βαθιά. Όταν ο Σαούλ μετεστράφη και έγινε ο απόστολος Παύλος και αυτός και ο Βαρνάβας εκήρυτταν σε μεγάλα πλήθη ανθρώπων, οι θρησκευτικοί ηγέται εγέμιζαν από ζηλοτυπία και βλάσφημα αντέλεγαν σε ό,τι αυτοί εδίδασκαν στο λαό, και έπειτα τους κατεδίωκαν επειδή εστρέφοντο με το άγγελμα στους μη Ιουδαίους. Αλλεπάλληλες είναι οι περιγραφές των λυσσωδών εφόδων των, εναντίον του Παύλου και των ιεραποστολικών συντρόφων του. Μέσα σε τι βάσανα ευρίσκοντο! Πόσο τους έκαιε και τους εβασάνιζε η θερμότης του φλογερού αγγέλματος της εναντίον των καταγγελίας και της διαπομπεύσεως!c

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΟ

13, 14. Ποιοι ενήργησαν ως το σύγχρονο πανομοιότυπο του πλουσίου;

¹³ Οι θρησκευτικοί επίσημοι και ηγέται του Ιουδαϊσμού που αποτελούσαν την τάξι του «πλουσίου» του πρώτου εκείνου αιώνος, βρίσκουν το σύγχρονο τους πανομοιότυπο στον κλήρο και τους θρησκευτικούς ηγέτας και υποστηρικτάς του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα. Αυτοί αντιπροσωπεύουν συστήματα που έχουν περιχαρακωθή ανάμεσα στην ανθρώπινη κοινωνία και έχουν μεγάλη αρχαιότητα και παραδόσεις αιώνων. Έτσι με τον πλούτο τους και την επιρροή τους επάνω στους άρχοντας του κόσμου τούτου, εκέρδισαν για τον εαυτό τους μια θέσι μεγάλης υπεροχής, σεβασμού, επιρροής και ελέγχου επάνω στους ανθρώπους. Εξωτερικά εμφανίσθηκαν πολύ δίκαιοι και αγιώτατοι στους ανθρώπους, έτσι ώστε αν κανείς τούς επέκρινε εθεωρείτο ιερόσυλος, βλάσφημος και άθρησκος. Εθερμάνθηκαν στην εύνοια των πλουσίων και των κυβερνητών και απέκτησαν ισχυρή πολιτική επιρροή. Οικειοποιήθηκαν τις επαγγελίες του λόγου του Θεού για τη Βασιλεία και εφαντάσθηκαν ότι ήσαν πρώτοι στην εύνοια του Θεού, του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, και ότι μέσω αυτών επρόκειτο να εγκαθιδρυθή η βασιλεία του Θεού επάνω στη γη. Επέτυχαν εκπαιδευτικά, κοινωνικά και πολιτικά πλεονεκτήματα και εκύτταξαν με περιφρόνησι τον κοινό λαό θεωρώντας τον ως τους «λαϊκούς», αγραμμάτους, που εξαρτώνται εντελώς από τους φορτωμένους με τίτλους εκπαιδευμένους κληρικούς και τα θρησκευτικά τους συστήματα για Γραφική πληροφορία.

¹⁴ Ολίγα έδωσαν στους ανθρώπους από τον λόγον και την υπηρεσία του Θεού και τους απάτησαν με τις παραδόσεις των δογμάτων τους και τις ειδωλολατρικές φιλοσοφίες, αφήνοντάς τους στην πνευματική τους πείνα και την ελκώδη τους ασθένεια. Αφήρεσαν το κλειδί της γνώσεως που διανοίγει τη σημασία του λόγου του Θεού. Απέστρεψαν την προσοχή των ανθρώπων από τη βασιλεία του Θεού ως τη μοναδική θεραπεία της ανθρωπότητος και τους έκαμαν να στραφούν προς τα πολιτικά σχέδια και την πολιτική των κοσμικών αρχόντων και τους ευλόγησαν για την ανάμιξί τους στις αιματηρές συγκρούσεις των εθνών. Στο τέλος του κόσμου, στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, δεν έχουν κανένα σωτήριο άγγελμα για τον ταλαιπωρούμενο λαό, αλλά τον αφήνουν πνευματικώς πτωχόν, πεινασμένο και ασθενή με μόνη την αθλία ελπίδα μιας Κοινωνίας των Εθνών ή μιας οργανώσεως Ηνωμένων Εθνών ως της καλυτέρας ελπίδος των ανθρώπων για μια παγκόσμια ειρήνη, σταθερότητα και ευημερία.

15. Πώς φανερώνεται ότι είναι νεκροί και θαμμένοι;

¹⁵ Τώρα οι θρησκευόμενοι αυτοί βρίσκονται σε μια πνευματικώς νεκρή κατάστασι όπως ο «πλούσιος» της παραβολής. Ασφαλώς δεν είναι ζωντανοί ως προς το γεγονός ότι οι «καιροί των εθνών» ετελείωσαν το 1914 (μ.Χ.) και ότι τότε η βασιλεία του Θεού ετέθη σε λειτουργία επάνω από τη γη με το υποσχεμένο Σπέρμα του Αβραάμ, τον Ιησού Χριστό, στο θρόνο. Περιφρονούν το υπόλοιπο της τάξεως του Λαζάρου, τους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά, διότι κηρύττουν ένα τέτοιο άγγελμα. Μπροστά στο σημείο της συντελείας του παρόντος συστήματος πραγμάτων και της παρουσίας του Ιησού Χριστού εν τη δυνάμει της Βασιλείας, θα έπρεπε να έχουν πιστέψει το άγγελμα, τουλάχιστον κατά το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918. Αλλά δεν ήλθαν σε ζωή και δραστηριότητα ώστε να αναλάβουν αυτό το άγγελμα της Βασιλείας και να το διακηρύξουν στο ανθρώπινο γένος. Το υπόλοιπο της τάξεως του Λαζάρου το έκαμε αυτό αφού ανέλαβε από τις καταπιέσεις των εχθρών του στη διάρκεια του παγκοσμίου αυτού πολέμου. Αυτοί αναδιωργανώθηκαν το 1919 και έγιναν ζωντανοί και ολοένα πιο δραστήριοι στο να κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλα τα έθνη ως μαρτυρία προτού φθάση το τέλος του κόσμου τούτου στον Αρμαγεδδώνα. Αλλά η θρησκευτική τάξις του «πλουσίου» εχλεύασε την προφητική σημασία των παγκοσμίων γεγονότων. Απέρριψαν το άγγελμα που είχε αναληφθή από τον σύγχρονο «Λάζαρο» και εζήτησαν καταφύγιο σ’ έναν ανθρώπινο αντικαταστάτη της Βασιλείας, στο ανωφελές εκείνο πράγμα που λεγόταν Κοινωνία των Εθνών, Έτσι δεν έδειξαν δραστηριότητα στη διακήρυξι και προώθησι της Βασιλείας. Έδειξαν ότι ήσαν νεκροί και θαμμένοι ως προς τον Θεόν· η δε κρίσις του, γραμμένη από πριν στον λόγον του, τους διακηρύττει ως τοιούτους.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ

16. Πότε έφθασε σ’ ένα κορύφωμα το Λουκάς 13:27-30; Ποιοι είναι εκείνοι που έρχονται;

¹⁶ Σε ολόκληρη τη Χριστιανική εποχή, η προφητεία που βρίσκεται στο Λουκά 13:27-30 ήταν σε μια πορεία εκπληρώσεως για να φθάση στο κορύφωμά της τώρα. Σ’ αυτή την προφητεία ο Ιησούς μίλησε για τον καιρό που η θύρα θα έκλεινε κατά πρόσωπον των ανθρώπων που είχαν κάποτε θρησκευτικά προνόμια και είπε: «Θέλει ειπεί, Σας λέγω, δεν σας εξεύρω πόθεν είσθε· φύγετε απ’ εμού, πάντες οι εργάται της αδικίας. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, και πάντας τους προφήτας, εν τη βασιλεία του Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω. Και θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών, και από βορρά και νότου, και θέλουσι καθίσει εν τη βασιλεία του Θεού. Και ιδού, είναι έσχατοι, οίτινες θέλουσιν είσθαι πρώτοι, και είναι πρώτοι, οίτινες θέλουσιν είσθαι έσχατοι.» Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα της Ρώμης, στο 70 μ.Χ., εκείνοι που ήλθαν από ανατολών, δυσμών, βορρά και νότου, ήσαν κυρίως μη Ιουδαίοι ή Εθνικοί από όλα τα έθνη στα οποία είχε φθάσει το ευαγγέλιον.

17. Τι σημαίνει ότι βλέπομε τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και όλους τους προφήτας στη βασιλεία του Θεού;

¹⁷ Στο προηγούμενο τεύχος της Σκοπιάς είδαμε πώς ο Αβραάμ, που το όνομά του σημαίνει «Πατήρ πλήθους», εξεικόνιζε τον Ιεχωβά Θεό, τον Πατέρα του υποσχεμένου Σπέρματος του Αβραάμ. Ο γυιός του Αβραάμ Ισαάκ, ο οποίος προσφέρθηκε σε θυσία, εξεικόνιζε τον Υιόν του Θεού, Ιησούν Χριστόν, ο οποίος κυρίως εκπληρώνει τον ρόλον του Σπέρματος του Αβραάμ για την ευλογία ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Ο Ιακώβ, ο γυιός του Ισαάκ και έγγονος του Αβραάμ, εξεικόνιζε την εκκλησία των ακολούθων του Χριστού, διότι ο Θεός τούς υιοθετεί ως πνευματικούς του υιούς και τους καθιστά μέρος του υποσχεμένου σπέρματος του Αβραάμ. Το όνομα του Ιακώβ μετεβλήθη σε Ισραήλ· αυτοί δε είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, «ο Ισραήλ του Θεού.» (Γαλάτας 4:28· 3:26-29· 6:16) Η έκφρασις «πάντες οι προφήται» παριστάνει επίσης την εκκλησία του πνευματικού Ισραήλ, τα μέλη του «σώματος του Χριστού». Στις προφητείες οι αρχαίοι αυτοί προφήται εχρησιμοποιούντο για να προσκιάσουν αυτούς τους αποκυημένους με το πνεύμα Χριστιανούς και να προεικονίσουν τον ρόλο τους ή την πορεία της ενεργείας τους. Όλοι μαζί, λοιπόν, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και όλοι οι προφήται εξεικονίζουν τη Θεοκρατική Κυβέρνησι. Το ότι τους βλέπομε στη «βασιλεία του Θεού» σημαίνει ότι βλέπομε με τους οφθαλμούς της διανοίας ότι ο Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός και η εκκλησία των αποκυημένων με το πνεύμα ακολούθων του, αποτελούν τη βασιλεία του Θεού και είναι εκείνοι που συγκροτούν την ουράνια αυτή βασιλεία.

18. Τι, επομένως, σημαίνει η έλευσις και ανάκλισις μαζί τους στη Βασιλεία;

¹⁸ Όταν, επομένως, άνθρωποι από όλες τις κατευθύνσεις έρχωνται και ανακλίνωνται στην τράπεζα της βασιλείας αυτής, αυτό σημαίνει ότι οι πιστοί αυτοί λαμβάνονται στην τάξι των συγκληρονόμων της Βασιλείας και ευωχούνται στις αλήθειες και τα προνόμια της Βασιλείας στην «τράπεζα του Ιεχωβά». Δεν υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη να περιμένωμε ώσπου ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και όλοι οι προφήται, για να δούμε εκπληρωμένη αυτή την προφητεία.

[Υποσημειώσεις]

Μια πιο εκτεταμένη συμπαραβολή που θα έκανε ένα ειλικρινές, θαρραλέο άτομο, θα του απεκάλυπτε ότι όπου η Μετάφρασις Ντουαί έχει τη λέξι «άδης» στις Εβραϊκές Γραφές, η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου και πολλές φορές η Νεοελληνική χρησιμοποιούν τη λέξι «τάφος». Η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις αποκαλύπτει ότι σε όλα αυτά τα μέρη η αρχική Εβραϊκή λέξις είναι «Σιεόλ», ενώ η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα χρησιμοποιεί τη λέξι «Άδης». Κανένας υπερασπιστής του πυρός του άδου δεν μπορεί να τα διαψεύση αυτά. Τώρα μπορείτε να εννοήσετε γιατί ο Αμώς 9:2 λέγει: «Εάν σκάψωσιν έως άδου.»

Αυτό εξηγεί γιατί ο προφητικός ψαλμός 116 προχωρεί και λέγει: «Και επεκαλέσθην το όνομα του Ιεχωβά· ω Ιεχωβά, λύτρωσον την ψυχήν μου. Επίστρεψον, ψυχή μου, εις την ανάπαυσίν σου, διότι ο Ιεχωβά σε ευηργέτησε. Διότι ελύτρωσας την ψυχήν μου εκ θανάτου [όχι από αιώνια βάσανα], τους οφθαλμούς μου από δακρύων, τους πόδας μου από ολισθήματος. Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού.» (Ψαλμός 116:4, 7, 8, 15, Α.Σ.Μ.) Όπως ο Ιωνάς βγήκε από την «κοιλίαν του άδου» την κοιλιά του κήτους, την τρίτη ημέρα, έτσι και ο Ιησούς εβγήκε από τον κατά γράμμα άδη της Γραφής. Ο Ιωνάς, στην κοιλιά του κήτους, δεν εξεικόνιζε τον Ιησούν σε κάποια βάσανα στον άδη. (Ιωάννης 2:1-3) Το «σημείον Ιωνά» που ο Ιησούς είπε ότι θα εδίδετο στους Ισραηλίτες, περιλαμβανομένης και της τάξεως του «πλουσίου», ήταν η ανάστασις του Ιησού από τον θάνατο και τον άδη την τρίτη ημέρα.—Ματθαίος 12:38-41· 16:1-4.

Επομένως, αδιάψευστη, αδιάσειστη στέκει η αρμονική Βιβλική αλήθεια, ότι ο Σιεόλ ή άδης είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους και ότι δεν υπάρχει πύρινος βασανισμός ανθρωπίνων ψυχών εκεί.