Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Πώς τα υπόλοιπα από τα κεχρισμένα μέλη του σώματος του Χριστού ‘αρπάζονται εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα,’ κι έτσι ‘θέλουσιν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου’;—1 Θεσ. 4:17.
Το εδάφιον 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17 λέγει: «Αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον· έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα· και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.»
Στη δευτέρα παρουσία του Χριστού όσοι είναι από τους κεχρισμένους, οι οποίοι είναι ήδη νεκροί, θα ανεσταίνοντο πρώτοι. Ο Χριστός, κατεβαίνοντας από τον ουρανό, δεν κατήλθε από τον ουρανό κατά γράμμα και σωματικώς, αλλ’ έστρεψε την προσοχή του κι εξέτεινε τη δύναμί του προς τη γη. (Παραβάλατε Γένεσις 11:5, 7.) Εξέδωκε από τον θρόνο του ένα «κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου,» στους ακολούθους του επάνω στη γη. Ο Χριστός Ιησούς είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ, που έχει επιληφθή του έργου των αγίων αγγέλων στην παρουσία του. (Ματθ. 25:31· Αποκάλ. 12:7) Όπως προελέχθη στον Δανιήλ 12:1, 2, αυτός θα ίστατο και τότε πολλοί εκ των κοιμωμένων εν τω χώματι της γης θα εξηγείροντο. Στην Αποκάλυψι 11:7, 8, 12 βρίσκομε μια όμοια εικόνα, με τους μάρτυρας του Θεού στη γη ως νεκρούς λαμβάνοντας την εντολή δια φωνής μεγάλης εξ ουρανού «Ανάβητε εδώ.» Και αναβαίνουν στον ουρανό «εν τη νεφέλη.»
Έτσι, ο Χριστός, ο αρχάγγελος, εξέφερε τη μεγαλόφωνη εντολή για τον λαό του να εγερθή από το χώμα εκ της πνευματικώς νεκράς καταστάσεως του ύπνου που ήσαν στο έτος 1918, λόγω φόβου και αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, και να γίνουν ζώντες μ’ ενεργητικότητα, αυτοί δε το έπραξαν αρχίζοντας από το έτος 1919. Αυτό συνωδεύθη από τον ήχον της Θείας «σάλπιγγος,» και για τούτο λαμβάνει χώραν στον καιρό της ομοίας με σάλπιγγα διακηρύξεως ότι ο μέγας Βασιλεύς ανήλθε στον θρόνο του.
Αυτοί «ηρπάγησαν» με το ν’ «αναρπαγούν» ή απελευθερωθούν από τη δουλεία των στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και στους πολιτικούς εραστάς της και να εισαχθούν σε μια ελεύθερη θεοκρατική οργάνωσι υπό τον αόρατον Κύριον. Ένα παρόμοιο παράδειγμα βρίσκεται στην παραβολή του σίτου και των ζιζανίων, στην οποία η τάξις του σίτου χαρακτηρίζεται ως θερισμένη· και στο κατά Λουκάν 17:34, 35 λέγεται ότι αυτοί «θέλουσι συναχθή.» Είναι σαν εκείνους, που εισήχθησαν στην κιβωτό με τον Νώε, και σαν τον Λωτ και την οικογένειά του, που εφέρθησαν από τους αγγέλους σε τόπον ασφαλείας. Είναι χωρισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, λαμβάνονται για να υπηρετήσουν ως μάρτυρες στην ημέρα της κρίσεως για να υποστηρίξουν το ζήτημα της κυριαρχίας του Ιεχωβά.
Ένα πράγμα, που είναι σε μια νεφέλη, είναι αόρατο σε ανθρωπίνους παρατηρητάς επάνω στη γη, ακριβώς όπως ήταν κι ο Ιησούς κατά την ανάληψί του, οπότε «νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών.» (Πράξ. 1:9) Το υπόλοιπο στη γη δεν είναι αόρατο σωματικώς, αλλ’ ασφαλώς αυτή η θέσις, στην οποία φέρονται στη διάρκεια της αοράτου παρουσίας του Χριστού, διόλου δεν βλέπεται ούτε αναγνωρίζεται από τον κόσμο. Αυτή η αρπαγή των λαμβάνει χώραν «μετ’ αυτών,» δηλαδή στην ίδια χρονική περίοδο με την ανάστασι των πιστών ακολούθων του Χριστού που έχουν ήδη πεθάνει.
Το «εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα» δεν σημαίνει για το υπόλοιπο που επιζή στη γη ότι πηγαίνει κατ’ ευθείαν στον ουρανό. Επί χιλιετηρίδες ο Σατανάς ή Διάβολος υπήρξε ‘ο άρχων της εξουσίας του αέρος, το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.’ (Εφεσ. 2:2) Έτσι, το «εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα» θα μπορούσε να σημαίνη το ότι ήλθαν σε γνώσι του ότι ο πνευματικός Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, εξουσιάζει στον αέρα, αφότου εξεδίωξε τον Σατανά από τον ουρανό, και αυτοί ήλθαν σε σχέσι με αυτόν στην αυθεντική αυτή ιδιότητα, με το να είναι ενωμένοι μαζί του στον πνευματικό ναό του Θεού και να κάνουν το θέλημα του Θεού, διεξάγοντας το έργον που αυτός θέλει να γίνη τώρα στη γη. Το κεχρισμένον υπόλοιπον είναι τώρα σ’ αυτή την κατάστασι και παραμένει σ’ αυτήν ώσπου να τελειώση την επίγεια πορεία του στον θάνατο, θ’ αναστηθή δε πέρα από την ατμόσφαιρά μας στην πραγματική παρουσία του Κυρίου στον ουρανό ακριβώς όπως εκείνοι οι πιστοί ακόλουθοι που προηγήθησαν απ’ αυτούς, κι έτσι θα είναι «πάντοτε μετά του Κυρίου.»
● Ποιος ήταν προφανώς ο λόγος, που ο άγγελος, με τον οποίον επάλαιε ο Ιακώβ, ‘ήγγισε την άρθρωσιν του μηρού αυτού’ έτσι ώστε αυτός εχώλαινε κατά τον μηρόν του;—Ι. Κ., Η.Π.Α.
Το άγγιγμα του μηρού του Ιακώβ από τον άγγελο μπορεί να έγινε για να μην υπεραίρεται ο Ιακώβ, που επάλαισε πραγματικά επιτυχώς μ’ έναν άγγελο, αποσπώντας μια ευλογία από αυτόν. Ο άγγελος, λοιπόν, ήγγισε τον μηρόν του Ιακώβ και «μετετοπίσθη η άρθρωσις του μηρού του Ιακώβ», κάνοντας τον Ιακώβ να χωλαίνη έκτοτε. (Γέν. 32:24, 25, 32) Αυτό ήταν κάτι που θα τον τηρούσε ταπεινό, για να φανή ότι η νίκη αυτή δεν ενέκειτο στη δύναμί του, αλλ’ ότι ο άγγελος είχε υπέρτερη δύναμι. Θα ήταν όμοιο με τον ‘σκόλοπα εις την σάρκα,’ που δεν αφήρεσε ο Θεός από το να καταθλίβη τον Παύλο, τον απόστολο του Ιησού Χριστού, για να ‘μη υπεραίρεται’ λογω των υπερφυσικών οράσεων και αποκαλύψεων, και άλλων πνευματικών ευλογιών που είχε λάβει παρά Κυρίου.—2 Κορ. 12:1-7.