Φροντίδα για τους Ταπεινούς

Ποιοι είναι οι ταπεινοί; Πώς μπορεί να δειχθή φροντίδα γι’ αυτούς;

ΤΑ ΥΨΗΛΑ πράγματα αιχμαλωτίζουν την προσοχή του ανθρώπου και κάνουν βαθιά εντύπωσι στη διάνοιά του. Γι’ αυτό τον λόγο έχει διαλέξει υψηλούς τόπους για τα αγάλματα των ηρώων του και των θεών του. Ο άνθρωπος υφίσταται εντύπωσι από τους υψηλούς, αλλ’ ο Θεός ελκύεται προς τους ταπεινούς· «τον . . . υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.» (Ψαλμ. 138:6) Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» (Λουκ. 16:15) Συνεπώς, οι Γραφές νουθετούν: «Καλήτερον να ήναί τις ταπεινόφρων μετά των ταπεινών, παρά να μοιράζη λάφυρα μετά των υπερήφανων.» «Μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς.»—Παροιμ. 16:19· Ρωμ. 12:16.

Με το να δείχνη φροντίδα για τον ταπεινό, ο Θεός, ο Πλάστης μας, έθεσε ένα παράδειγμα για μας, και τούτο θα έχη ως αποτέλεσμα το να γίνωμε αληθινά ευτυχείς, αν τον μιμηθούμε. Ο λόγος, για τον οποίον συγκατοικεί με τους συντετριμμένους και τους ταπεινούς στο πνεύμα, είναι να ‘ζωοποιή το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιή την καρδίαν των συντετριμμένων’. (Ησ. 57:15) Η φροντίδα του συνίσταται σε απροκάλυπτο ενδιαφέρον για την ευημερία των. Τον ίδιο δε λόγο πρέπει να έχωμε και μεις για να φροντίζωμε για τους ταπεινούς.

Ο Θεός υπήρξε μεγαλόψυχος όσον αφορά την υποστήριξι των ταπεινών. Τους προμηθεύει το αναζωογονητικό του πνεύμα και ενισχύει τις καρδιές των με τις υποσχέσεις του Λόγου του που δεν μένουν ανεκπλήρωτες. Τους απελύτρωσε με το πολύτιμο αίμα της ζωής του μονογενούς του Υιού, ανοίγοντας έτσι δρόμο σ’ αυτούς για να κερδίσουν αιώνια ζωή. Τέτοια φροντίδα συνιστά σ’ εμάς.—1 Ιωάν. 4:7-16.

Ποιοι είναι αυτοί οι ταπεινοί; Αυτοί δεν είναι κατ’ ανάγκην οι πτωχοί του κόσμου, διότι δεν είναι ταπεινοί όλοι οι πτωχοί του κόσμου. Συχνά οι πτωχοί του κόσμου είναι εντελώς αυτάρεσκα και υπερήφανα πλάσματα. Ο ίδιος ο Θεός προσδιορίζει τον ταπεινό, που είναι άξιος ουρανίας φροντίδος, λέγοντας: «Εις τον πτωχόν, και συντετριμμένον το πνεύμα, και τρέμοντα τον λόγον μου.» (Ησ. 66:2) Τέτοια ταπεινοφροσύνη, λοιπόν, δεν έχει σχέσι με το να είναι ένας κατώτερος. Έχει σχέσι με το να συναισθάνεται ένας τη μικρότητά του ενώπιον του Θεού. Ο ταπεινός είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει τον Ιεχωβά Θεό και τρέμει τον Λόγον του.

Έτσι, η αληθινή ταπεινοφροσύνη φαίνεται ν’ αναπηδά από ωρισμένα πράγματα. Εν πρώτοις, έχει τις ρίζες της στην ευγνωμοσύνη. Ένας, που έχει γνωρίσει τη μεγαλειότητα του Θεού, απορεί γιατί ο Θεός να φροντίση καν γι’ αυτόν. «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;» (Ψαλμ. 8:4) Ένα σκεπτόμενο άτομο ταπεινώνεται από τη συγκατάβασι του Θεού. Η ταπεινοφροσύνη βρίσκει, επίσης, τις ρίζες της θεμελιωμένες στον σεβασμό. Πώς μπορεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος να τολμήση να πλησιάση τον ίδιο τον Δημιουργό; Ωστόσο, ο Θεός το κατέστησε αυτό δυνατό. Έχοντας συνείδησι της κληρονομημένης ατελείας του, στέκεται συντετριμμένος ενώπιον του Πλάστου του. Η ταπεινοφροσύνη προκύπτει, επίσης, σ’ ένα άνθρωπο από τη γνώσι της συγχωρήσεως των αμαρτιών του. Οι ταπεινόφρονες παραδέχονται τις αμαρτίες των με παιδική απλότητα, με χαρά δε και ελπίδα αποδέχονται την δωρεάν συγχώρησι που τους παρέχεται. Από τον Λόγο του Θεού, τη Γραφή, πληροφορούνται περί της συγχωρήσεως εκ μέρους του Θεού. Τρέμουν σκεπτόμενοι την αγάπη και τη γενναιοδωρία του Ιεχωβά. Τι περισσότερο μπορεί να ζητήση ένας θνητός άνθρωπος παρά να του συγχωρηθούν οι αμαρτίες του; Η αληθινή γνώσις του Θεού τον υποχρεώνει να είναι μετριόφρων, πράος και ταπεινόφρων. Αυτού του είδους ταπεινοφροσύνη ευαρεστεί τον Θεό, διότι αποκαλύπτει τον άνθρωπο οποίος πραγματικά είναι—ένα πλάσμα τελείως εξαρτώμενο από τον Δημιουργό του.

ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Αναμφιβόλως, το ύψιστο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης μεταξύ των ανθρώπων ήταν ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Αυτός ήταν ο Υιός του Θεού· εν τούτοις, έκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. (Ιωάν. 13:1-17) Ο Ιησούς υπήρξε ταπεινόφρων στο ότι δεν εθεώρησε εντροπή να κάμη ένα έργον δούλου. Υπήρξε ταπεινόφρων διότι εκτιμούσε τη σχέσι του με τον Πατέρα του Ιεχωβά. Κάποτε είπε: «Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο.» (Ιωάν. 5:19, 30) Σε άλλη περίπτωσι, όταν εκάλεσε ανθρώπους να έλθουν μαζί του, ο Ιησούς είπε για τον εαυτό του: «Έλθετε προς με, . . . διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» (Ματθ. 11:28, 29) Από το παράδειγμα του Ιησού μαθαίνομε ότι η πραγματική ταπεινοφροσύνη του ενός προς τον άλλον έγκειται, σε τελευταία ανάλυσι, στο να είμεθα ταπεινόφρονες ενώπιον του Θεού.

Εφόσον ο Ιεχωβά δεν καταφρονεί τους ταπεινούς, ούτε δε και ο Ιησούς το έκαμε αυτό, ούτε κι εμείς πρέπει να το κάνωμε αυτό. Οι αμαρτωλοί φέρονται προς τον Θεό με προσευχή, διότι είναι ευπρόσιτος και διότι είναι στη διαθεσί τους. Εκείνος που διατρέχει το σύμπαν δεν είναι πάρα πολύ απησχολημένος, ώστε ν’ αγνοή τους πιο ταπεινούς. Στις προσευχές των ανοίγουν τις καρδιές των προς αυτόν, και αυτός προσέχει. Η παντοδυναμία του και η σοφία του δεν τους τρομάζουν, διότι ο Θεός δεν κάνει κατάχρησι της δυνάμεώς του ούτε κάνει επίδειξι ενώπιόν των της νοημοσύνης του. Επαναπαύονται με άνεσι στη θερμότητα της αγάπης του. (Ησ. 55:8, 9) Ο Ιησούς εμιμήθη αυτό το υπέροχο παράδειγμα του Πατρός του. Μολονότι ήταν τέλειος, οι ταπεινόφρονες άνθρωποι ουδέποτε αισθάνθηκαν ότι ο Ιησούς ήταν πάρα πολύ υψηλότερα απ’ αυτούς, ούτε εφοβούντο τη δύναμί του. Πράγματι, οι άνθρωποι έφεραν σ’ αυτόν τα τέκνα των, ώστε να τα ευλογήση. (Μάρκ. 10:13-16) Άτομα καταφρονημένα, πόρναι, τελώναι, οι ανάπηροι και οι πάσχοντες συνέρρεον σ’ αυτόν. Διέθετε χρόνο γι’ αυτούς. Όταν ο λαός εξεδήλωσε εναντίωσι στη συναναστροφή του με τέτοια άτομα, ο Ιησούς απήντησε: «Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, “Έλεον θέλω, και ουχί θυσίαν·” διότι δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.» (Ματθ. 9:13) Όλοι μας πράττομε καλώς αν μελετούμε τη σημασία των λόγων αυτών και το παράδειγμα που ετέθη. Έρχονται μήπως προς εσάς αμαρτωλοί για βοήθεια; Σας αναζητούν για να λάβουν παρηγορία; Είναι ένας καλός κανών για να κρίνη ένας το μέγεθος της ταπεινοφροσύνης του.

Ο Παύλος, απόστολος του Ιησού, έδειξε ότι ο Θεός δεν ευνόησε τους υπερήφανους, ώστε να τον αντιπροσωπεύσουν στη γη. «Ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα [είσθε οι κεκλημένοι], ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς», έγραψε ο Παύλος. Αλλ’ ο Θεός εξέλεξε τα μωρά, τα ασθενή, «τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα . . . και τα μη όντα, . . . δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.» (1 Κορ. 1:26-31) Είναι, λοιπόν, ευνόητο, ότι πολλοί απ’ αυτούς τους ταπεινούς που εξελέγησαν, θα ήσαν άτομα αμφιβόλου παρελθόντος, με μικρή ή ουδεμία εκπαίδευσι και των οποίων οι προσωπικότητες ίσως να απείχαν πολύ από το να έχουν τύχει μορφώσεως. Όμως, ο Θεός τούς εξέλεξε κι επεσώρευσε σ’ αυτούς τα ιερά του μυστικά της αληθείας και της ζωής.

Υπήρχε ο Ζακχαίος. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος, που ανερριχήθη σ’ ένα δένδρο για να ρίψη ένα βλέμμα στον Ιησού. Στην κοινότητα εθεωρείτο ως ένας πολύ αποκρουστικός αμαρτωλός. Ο Ιησούς να έλθη στο σπίτι του; Αδιανόητο! Ήταν ανάξιος μιας τόσο μεγάλης τιμής. Αλλά τι έκαμε ο Ιησούς; Μετέβη αυτόκλητος στο σπίτι του Ζακχαίου. Η αφήγησις λέγει: «Και [ο Ζακχαίος] υπεδέχθη αυτόν μετά χαράς.» Τόσο πολύ συνεκινήθη ο Ζακχαίος από την επίσκεψι του Ιησού, ώστε εσηκώθη και είπε: «Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς· και εάν εσυκοφάντησα τινα εις τι, αποδίδω τετραπλούν. Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς, Ότι σήμερον έγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον . . . Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός.» (Λουκ. 19:1-10) Πόσο συγκινημένος ήταν ο Ζακχαίος, επειδή ο Ιησούς πήρε την πρωτοβουλία! Συχνά, εναπόκειται στον ισχυρόν να κάμη το πρώτο βήμα. Οι ταπεινοί αισθάνονται ότι είναι πάρα πολύ ανάξιοι να καλέσουν επιφανή πρόσωπα στα σπίτια τους, αλλά θα ένοιωθαν αιώνια ευγνωμοσύνη, αν αυτά ήσαν αυτόκλητα. Τέτοιες επισκέψεις αποτελούν αλησμόνητες ευλογίες και μια ενθάρρυνσι για τους ταπεινούς.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΙ ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Μερικοί, που είναι ταπεινοί, έχουν την τάσι να αποσύρωνται. Στρέφουν τις σκέψεις των προς τα ενδόμυχά τους. Συχνά αυτοί ζουν κλεισμένοι στον εαυτό τους. Χρειάζονται βοήθεια. Μια ταπεινή χήρα στην πόλι Σαρεπτά εδέχθη την επίσκεψι του προφήτου Ηλία. (1 Βασ. 17:8-24) Η επίσκεψίς του απεδείχθη μια ευλογία γι’ αυτήν. Οι χήρες και οι χήροι συχνά στρέφονται προς μια ζωή απομονώσεως. Μια επίσκεψις θα τους βοηθούσε να την αλλάξουν.

Στην προχωρημένη ηλικία συχνά η διάνοια ‘αφαιρείται’ και η φαντασία ‘αγριεύει’. Οι ηλικιωμένοι νομίζουν ότι εγκαταλείπονται πίσω. Οι νέοι μπορούν να δείξουν φροντίδα γι’ αυτούς με το να τους συμπεριλαμβάνουν κάπως μέσα στις υποθέσεις των. Τίποτα δεν είναι τόσο πολύ διεγερτικό όπως ένα απροσδόκητο κτύπημα της πόρτας—ένας νεαρός επισκέπτης. Με το να δείχνετε στα ηλικιωμένα άτομα ότι τα σκέπτεσθε κάπως, μπορείτε να τα βοηθήσετε να αισθάνονται ότι είναι μάλλον νέα «ενεργητικά» παρά παλαιά «παθητικά».—Ματθ. 15:4-6· Έξοδ. 20:12.

Καταστρώστε για τον εαυτό σας ένα απλό αλλ’ οργανωμένο πρόγραμμα βελτιώσεως των σχέσεων σας μ’ εκείνους που μειονεκτούν σωματικώς, με άτομα που έχουν λίγα από τ’ αγαθά του κόσμου τούτου ή που δυνατόν να έχουν προβλήματα προσωπικότητος. Τι μπορείτε να κάμετε; Καθορίστε ημέρες και ώρες συναντήσεων με τέτοια άτομα, για να τα επισκεφθήτε. Όταν έχετε ένα ειδικό δείπνο, η τάσις είναι να περιποιήσθε εξέχοντας προσκεκλημένους. Γιατί να μην καλέσετε και ταπεινούς, επίσης, που μπορούν ν’ απολαύσουν τέτοια συναναστροφή; Εκείνοι, που βρίσκονται σε ανώτερα κοινωνικά στρώματα, συμμετέχουν συνεχώς σε εορτές και τους προσφέρονται άφθονα δώρα. Εδώ εφαρμόζεται αυτό που είπε ο Ιησούς: «Όταν κάμνης γεύμα ή δείπνον, μη προσκάλει τους φίλους σου, μηδέ τους αδελφούς σου, μηδέ τους συγγενείς σου, μηδέ γείτονας πλουσίους . . . Αλλ’ όταν κάμνης υποδοχήν, προσκάλει πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς. Και θέλεις είσθαι μακάριος· διότι δεν έχουσι να σοι ανταποδώσωσιν επειδή η ανταπόδοσις θέλει γείνει εις σε εν τη αναστάσει των δικαίων.» (Λουκ. 14:12-14) Δείξατε αυτή τη στοχαστική φροντίδα την προσεχή φορά που θα ετοιμάσετε μια εορτή.

Οι ταπεινόφρονες αυτοί έχουν κατά κανόνα συνείδησι των αδυναμιών των. Αναμφιβόλως, τους τις έχουν υπενθυμίσει πάμπολλες φορές. Συνεπώς, εκείνο που τους λείπει είναι ενθάρρυνσις, φροντίδα, αγάπη. Γνωρίζουν ότι έχουν ανάγκη να βελτιωθούν στη συμπεριφορά των όταν συναναστρέφωνται με άλλους, να ομιλούν ελεύθερα, αλλ’ όταν το κάνουν αυτό με κάποιον άλλον, τούτο απαιτεί χρόνο. Εκείνο, που μπορείτε να κάμετε, είναι να τους αγαπάτε και να τους αφήσετε να αγαπούν εσάς και την οικογένειά σας. Μπορείτε να τους βοηθήσετε να κάνουν ωρισμένα πράγματα μέσω ενθαρρύνσεως, προσκαλώντας τους να εργασθούν μαζί σας σε Χριστιανικές συνελεύσεις ή στη διακονία. Μπορείτε να τους βοηθήσετε ώστε να έχουν επαφή με άλλα άτομα με το να τους επισκέπτεσθε, με το να φέρετε κάποιον μαζί σας στην επίσκεψι.

Καμμιά προσπάθεια απ’ αυτές δεν αποτελεί σπατάλη. Η Γραφή λέγει: «Μακάριος ο επιβλέπων εις τον πτωχόν· εν ημέρα θλίψεως, θέλει ελευθερώσει αυτόν ο Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 44:1, ΜΝΚ) Είναι βέβαιον ότι θα προκύψη ευτυχία, και αυτό δεν είναι μικρή αμοιβή. Είναι βέβαιο ότι αυτοί οι ταπεινοί θα σας ενθυμούνται στις προσευχές των, το οποίον, αυτό μόνο, είναι μια ανέκφραστη ευλογία. Αλλ’ επιπροσθέτως προς όλα αυτά, ο Ιεχωβά υπόσχεται προστασία σ’ εκείνους που λαμβάνουν φροντίδα για τους ταπεινούς του. Ποια άλλη προσπάθεια θα μπορούσε να είναι πιο αξιόλογη;