Το Χριστιανικό μας Απόκτημα Ειρήνης

«Θέλω ακούσει τι θέλει λαλήσει Ιεχωβά ο Θεός· διότι θέλει λαλήσει ειρήνην προς τον λαόν αυτού, και προς τους οσίους αυτού.»​—Ψαλμ. 85:8, ΜΝΚ.

 1, 2. Ποιες έννοιες έχει αυτή η ίδια η λέξις «ειρήνη», και ποια προφητεία το εξεικονίζει καλά αυτό;

ΕΙΡΗΝΗ! Πόσο ευχάριστος είναι και αυτός ο ήχος ακόμη της λέξεως λόγω των όσων σχετίζονται μ’ αυτήν! Η ειρήνη υπαινίσσεται ηρεμία, γαλήνη, ησυχία, ελευθερία από προστριβές και διαμάχες, από αμφιβολίες και φόβο. Δεν είναι περίεργο ότι οι υποσχέσεις ειρήνης που βρίσκονται στον Λόγο του Θεού είναι τόσο παρηγορητικές!

² Πόσο ευχάριστη είναι πραγματικά η εικών της ειρήνης, που δίδεται από τον προφήτη Ησαΐα: «Κρίσις θέλει κατασκηνώσει εν τη ερήμω, και δικαιοσύνη θέλει κατοικήσει εν τη καρποφόρω πεδιάδι. Το δε έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη· και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.»​—Ησ. 32:16-18.

 3. Ποιος παρεβίασε αρχικώς την ειρήνη στο σύμπαν, και γιατί δεν υπάρχει ειρήνη τώρα;

³ Η ειρήνη είναι το θέλημα του Θεού για όλα τα πλάσματά του, και υπήρχε πράγματι ειρήνη σε όλο το σύμπαν έως ότου έκαμε την εμφάνισί του ο μέγας καταστροφεύς της ειρήνης, Σατανάς ή Διάβολος. Από τότε λίγη ειρήνη υπήρξε επάνω σ’ αυτή τη γη. Πραγματικά, μας λέγουν ότι κατά τα παρελθόντα 3.370 έτη γραπτής ιστορίας, υπήρξαν 3.143 έτη πολέμου σε συμπαραβολή με μόνο 227 έτη ειρήνης, ή 13,8 έτη πολέμου για κάθε έτος ειρήνης. Αλλά δεν είναι μήπως αυτό που έπρεπε ν’ αναμένωμε, εφόσον ο Σατανάς ο μέγας καταστροφεύς της ειρήνης είναι «ο Θεός του κόσμου [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ] τούτου»; Αυτός είναι η προσωποποίησις της ασεβείας, και ασέβεια και ειρήνη δεν μπορούν να συμβαδίζουν, όπως ακριβώς διαβάζομε: «Οι δε ασεβείς είναι ως η τεταραγμένη θάλασσα, όταν δεν δύναται να ησυχάση· και τα κύματα αυτής εκρίπτουσι καταπάτημα και πηλόν. Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς, λέγει ο Θεός μου.»​—2 Κορ. 4:4· Ησ. 57:20, 21.

 4. Ιδιαιτέρως, από πότε έχει απομακρυνθή η ειρήνη από τη γη, όπως φαίνεται από την εκπλήρωσι ποιών προφητειών;

⁴ Ιδιαιτέρως η ειρήνη απουσιάζει από αυτή τη γη από το 1914, το έτος που ο κόκκινος ίππος και ο αναβάτης του της αποκαλυπτικής οράσεως του αποστόλου Ιωάννου έκαμε την εμφάνισί του: «Και είδον, . . . ίππος κόκκινος· και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη.» Το έτος εκείνο εσημείωσε, επίσης, την αρχή της εκπληρώσεως της μεγάλης προφητείας του Ιησού σχετικά με το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων: «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν.» Από τότε οι περαιτέρω λόγοι του Ιησού βρίσκουν καταπληκτική εκπλήρωσι: «Επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.»​—Αποκάλ. 6:2, 4· Ματθ. 24:7· Λουκ. 21:25, 26.

 5. Τι δείχνει ότι οι άνθρωποι γενικά επιθυμούν ειρήνη, και γιατί δεν μπόρεσαν να την αποκτήσουν;

⁵ Όχι ότι όλοι οι άνθρωποι γενικά θέλουν αυτή την κατάστασι. Καθόλου! Επιθυμούν εντόνως την ειρήνη, και μόνον όταν υποκινούνται από μια προπαγάνδα μίσους θέλουν τον πόλεμο. Απόδειξι τούτου βλέπομε στις προσπάθειες των ανθρώπων για να συνάψουν συνθήκες ειρήνης και σύμφωνα που αποκηρύσσουν τον πόλεμο. Αποτελεί φαινομενικά έναν από τους κυριωτέρους αντικειμενικούς σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών, όπως φαίνεται από την επιγραφή που είναι χαραγμένη σ’ ένα λίθινο τοίχο διαγωνίως του κυρίου κτιρίου των Ηνωμένων Εθνών, και η οποία λέγει: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Οι πολιτικοί υπόσχονται ειρήνη για να τους ψηφίσουν. Αλλά παρά τις υποσχέσεις των, τα σχέδια των και τις προσπάθειές των, λόγω της αδεξιότητος, της απληστίας και του εθνικισμού, και επειδή ο Σατανάς, ο μέγας καταστροφεύς της ειρήνης, είναι ο θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων, ο πόλεμος εξακολουθεί να πλήττη το ανθρώπινο γένος.

 6. Με ποια εύσχημη λογίκευσι προσπαθούν οι σοφοί του κόσμου να δικαιολογήσουν την ανικανότητα του ανθρώπου να εξασφαλίση ειρήνη, και τι αποδεικνύει ότι πλανώνται;

⁶ Προφανώς σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την ανικανότητα των ανθρώπων να εγκαταστήσουν ειρήνη, παρατηρούμε ότι μερικοί σοφοί άνθρωποι του κόσμου τούτου ισχυρίζονται ότι ο πόλεμος είναι μια ευλογία, και ότι είναι απαραίτητος για την πρόοδο. Έτσι διαβάζομε σχετικά με τον θάνατο του εξέχοντος Άγγλου οπαδού της εξελίξεως Σερ Άρθουρ Κέιθ: «Το 1931, απηχώντας τη γνώμη του Χέρμπερτ Σπένσερ και άλλων νεοδαρβινιστών, εδήλωσε ότι ο πόλεμος είναι μία κατάστασις προόδου. ‘Η φύσις’, είπε, ‘διατηρεί τον ανθρώπινο κήπο της σε υγιά κατάστασι με το κλάδεμα. Ο πόλεμος είναι το κλαδευτήρι της.’ Υπεστήριξε, επίσης, ότι η φυλετική προκατάληψις ήταν σημαντική για τη ζωτικότητα ενός έθνους.»a Θα μπορούσε να υπάρξη κάτι πιο ανόητο; Σε καιρό πολέμου, ό,τι καταστρέφεται δεν είναι μήπως το κάλλιστο του ανθρωπίνου δυναμικού του έθνους; Οι αδύνατοι, οι διανοητικώς, ηθικώς και σωματικώς απροσάρμοστοι δεν είναι δεκτοί στις ένοπλες δυνάμεις. Και ακόμη περισσότερο, μπορεί κανείς να ισχυρισθή ότι ο κόσμος βρίσκεται σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάστασι, από διανοητική, ηθική και σωματική, οικονομική κλπ. άποψι από ό,τι ήταν πριν από το 1914, επειδή διεξήγαγε δύο παγκοσμίους πολέμους; Ας λάβωμε ένα μόνο παράδειγμα: Μπορεί κάποιος να υποδείξη τον Ελβετικό λαό και να τον κατηγορήση ότι είναι κατώτερος επειδή δεν «εκλαδεύθη» με το ν’ αναμιχθή σ’ εκείνους τους δύο πολέμους, ούτε σε κανένα άλλον πόλεμο επί πολλά έτη προηγουμένως; Αντιθέτως, ένας ιστορικός μάς λέγει σχετικά με κάποια ωρισμένη περίοδο της Ελβετικής ιστορίας: «Η περίοδος ειρήνης που επακολούθησε συνετέλεσε στην πρόοδο κάθε μορφής ζωής της Ελβετίας.»b Η ειρήνη, και όχι ο πόλεμος, συνετέλεσε στην πρόοδό της. Πραγματικά, η σοφία αυτού του κόσμου είναι μωρία για τον Θεό και για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι σε θέσι να λογικευθούν σαφώς!​—1 Κορ. 3:19.

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

 7. Ποια μαρτυρία δίνει η Γραφή ότι ο Ιεχωβά είναι Θεός ειρήνης;

⁷ Σε άμεση αντίθεσι με τον Σατανά, τον μεγάλο καταστροφέα της ειρήνης, και την ανικανότητα του ανθρώπου να εγκαθιδρύση ειρήνη ίσταται ο Ιεχωβά Θεός, ο Θεός ειρήνης. Στον Λόγο του, την Αγία Γραφή, βρίσκαμε ν’ αναφέρεται η ειρήνη 350 φορές. Στις σελίδες της γίνεται επανειλημμένως υπόσχεσις, συμβουλή και πίεσις για ειρήνη από την αρχή ως το τέλος. Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ο Ιεχωβά Θεός περιγράφεται επανειλημμένως ως ο «Θεός της ειρήνης.» Αυτό είναι εκείνο που θα έπρεπε ν’ αναμένωμε από ένα πάνσοφο, παντοδύναμο, δίκαιο και στοργικό Θεό.​—Ρωμ. 15:33· 16:20· 1 Κορ. 14:33· 2 Κορ. 13:11· Φιλιππησ. 4:9· 1 Θεσ. 5:23· Εβρ. 13:20.

 8. Πώς η Γραφή συνδέει τον Ιησού Χριστό με την ειρήνη;

⁸ Όπως ο Ιεχωβά είναι ο Θεός ειρήνης, έτσι και ο Υιός του, ο Ιησούς Χριστός, είναι ο «Άρχων Ειρήνης,» και ο «Κύριος της ειρήνης.» (Ησ. 9:6· 2 Θεσ. 3:16) Σχετικά με τη διακυβέρνησί του διαβάζομε: «Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος.» Ναι, όταν θ’ ασκήση κυριαρχία επί της γης, τότε «αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη.»​—Ησ. 9:7· Ψαλμ. 72:7.

9, 10. Σε ποιους εχορήγησαν ειρήνη ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός, εκπληρώνοντας έτσι ποιες προφητείες;

⁹ Ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός, ωστόσο, δεν κρατούν αυτή την ειρήνη για τον εαυτό τους. Την χορηγούν και στους πιστούς δούλους και ακολούθους των, καθώς διαβάζομε: «Ο Ιεχωβά θέλει ευλογήσει τον λαόν αυτού εν ειρήνη.» «Θέλω ακούσει τι θέλει λαλήσει Ιεχωβά ο Θεός· διότι θέλει λαλήσει ειρήνην προς τον λαόν αυτού, και προς τους οσίους αυτού.» (Ψαλμ. 29:11· 85:8, ΜΝΚ) Ειδικώς εχορηγήθη σ’ αυτούς ειρήνη από τον καιρό της γεννήσεως του Ιησού, οπότε οι άγγελοι έψαλαν: «Επί γης ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων εις τους οποίους [ο Θεός] ευαρεστείται!» ή, «Ειρήνη εις τους ανθρώπους τους οποίους ευνοεί!» (Λουκ. 2:14, ΑΣΜ· ΜΑΜ) Και λίγο προτού εγκαταλείψη τους αποστόλους του για να επιστρέψη στον Πατέρα του, ο Ιησούς τους εβεβαίωσε, «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς.»​—Ιωάν. 14:27· 16:33.

¹⁰ Απεδείχθησαν ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός αληθείς στην υπόσχεσί τους να δώσουν ειρήνη στους δούλους και ακολούθους των; Βεβαίως υπήρξαν! Μεγάλη και άφθονη είναι η ειρήνη που επικρατεί μεταξύ των, όπως ακριβώς προελέχθη: ‘Ειρήνη, ειρήνη, εις τον μακράν και εις τον πλησίον.’ «Θέλω καταστήσει τους αρχηγούς σου ειρήνην.» «Θέλω στρέψει την ειρήνην ως ποταμόν.» Και, όχι μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών, αλλά μεταξύ αυτών των Χριστιανών βρίσκουν την εκπλήρωσί τους οι προφητικοί λόγοι του εδαφίου Ησαΐας 2:4: «Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.»​—Ησ 57:19· 60:17· 66:12.

11, 12. (α) Τι είδους άγγελμα φέρνουν οι δούλοι του Θεού, που τους κάνει να είναι γνωστοί ως τι; (β) Τι μπορεί να λεχθή για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να φέρνουν το άγγελμα τους;

¹¹ Μιμούμενοι τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό, αυτοί οι Χριστιανοί, μεταξύ των οποίων βρίσκουν εκπλήρωσι αυτές οι προφητείες, προσπαθούν ανιδιοτελώς να κάνουν και άλλους να μοιρασθούν την ειρήνη των μαζί τους. Γι’ αυτό, το άγγελμα που φέρνουν επανειλημμένως εχαρακτηρίσθη ως ‘το ευαγγέλιον της ειρήνης.’ (Πράξ. 10:36· Εφεσ. 6:15) Είναι οι αγγελιαφόροι ειρήνης, που προελέχθησαν εις Ησαΐαν 52:7: «Πόσον ωραίοι είναι επί των ορέων οι πόδες του ευαγγελιζομένου, του κηρύττοντος ειρήνην! του ευαγγελιζομένου αγαθά, του κηρύττοντος σωτηρίαν, του λέγοντος προς την Σιών, Ο Θεός σου βασιλεύει!»

¹² Αυτοί οι Χριστιανοί δούλοι του Ιεχωβά όχι μόνο φέρνουν ένα άγγελμα ειρήνης, αλλά το φέρνουν και μ’ ένα ειρηνικό τρόπο, όπως ακριβώς υπέδειξε ο Ιησούς, όταν απέστειλε τους εβδομήντα ευαγγελιστάς: «Εις ήντινα δε οικίαν εισέρχησθε, πρώτον λέγετε, Ειρήνη εις τον οίκον τούτον. Και εάν μεν ήναι εκεί υιός ειρήνης, θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν η ειρήνη σας· ει δε μη, θέλει επιστρέψει εις εσάς.» Σημειώστε πόσο σπουδαία καθιστά την ειρήνη αυτό· ανθρώπους οι οποίοι είναι φίλοι της ειρήνης πρέπει ν’ αναζητούν οι Χριστιανοί όταν πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι με το «ευαγγέλιον της ειρήνης»! Το ότι οι Χριστιανοί οφείλουν να παρουσιάζουν το άγγελμα των ειρήνης μ’ ένα ειρηνικό τρόπο, φαίνεται, επίσης, από τη συμβουλή που έδωσε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: «Τας δε μωράς και απαίδευτους φιλονεικίας παραιτού, εξεύρων ότι γεννώσι μάχας. Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.»​—Λουκ. 10:5, 6· 2 Τιμ. 2:23-25.

ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ

13. Ποιες έννοιες ή περαιτέρω σημασίες έχουν η Εβραϊκή και η Ελληνική λέξεις για ειρήνη, όπως φαίνεται από ποια εδάφια;

¹³ Η λέξις «ειρήνη», όπως χρησιμοποιείται στις Γραφές, συχνά σημαίνει περισσότερο από απλώς απουσία πολέμου. Η Εβραϊκή λέξις ‘σαλόμ, που συνήθως μεταφράζεται ειρήνη, υπονοεί ή εμπεριέχει την υγεία, ευημερία, ευτυχία. Είναι ομοία με τη λέξι σαλάμ των συγχρόνων Αράβων, και χρησιμοποιείται κατά τον ίδιο τρόπο σε χαιρετισμούς’.c Έτσι διαβάζομε ότι ο Βασιλεύς Δαβίδ ερώτησε τον Ουρία «πώς έχει ο Ιωάβ, και πώς έχει ο λαός, και πώς έχουσι τα του πολέμου», κατά γράμμα, πώς έχει η «ειρήνη» του Ιωάβ, η «ειρήνη» του λαού και η «ειρήνη» του πολέμου. (2 Σαμ. 11:7) Έτσι, επίσης, ο Ιεχωβά, δια του προφήτου Ιερεμία, έδωσε οδηγίες στους εξορίστους Ισραηλίτας: «Ζητήσατε την ειρήνην [ή ευημερίαν] της πόλεως, όπου εγώ σας έκαμον να φερθήτε αιχμάλωτοι, και προσεύχεσθε υπέρ αυτής προς τον Ιεχωβά· διότι εν τη ειρήνη αυτής θέλετε έχει ειρήνην.» (Ιερεμ. 29:7, ΜΝΚ) Φαίνεται, επίσης, ότι αυτή η σημασία της Εβραϊκής λέξεως για ειρήνη μετεφέρθη και στην Ελληνική λέξι ειρήνη, όσον αφορά τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Μια τέτοια περίπτωσι έχομε στους λόγους του Ιησού προς την άπιστη Ιερουσαλήμ: «Είθε να εγνώριζες και συ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα»· δηλαδή, προς την ειρηνική σου ευημερία.​—Λουκ. 19:42.

14, 15. Με ποιο βασικό τρόπο είναι το Χριστιανικό απόκτημα ειρήνης μοναδικό;

¹⁴ Η ειρήνη του Θεού, που είναι Χριστιανικό απόκτημα, είναι, επίσης, μοναδική κατά το ότι στηρίζεται στη δικαιοσύνη. Όχι ειρήνη με κάθε θυσία, δεν είναι μια ειρήνη που αποκτάται με συμβιβασμούς ή με σκοπιμότητες. Με καμμιά σημασία της λέξεως δεν πρόκειται για μια τακτική ειρήνης με τους εχθρούς του Θεού, της αληθείας και της δικαιοσύνης, όπως τόσες πολλές θρησκευτικές οργανώσεις έκαμαν με τους αθέους Κομμουνιστάς για να έχουν το προνόμιο να συνεχίσουν τις θρησκευτικές των οργανώσεις και υπηρεσίες δίχως να ενοχλούνται από την κυβέρνησι. Σχετικά με την Καθολική εκκλησία στην Κούβα, ο Μ. Α. Ράουφ, ο Νεώτερος, λέγει στο βιβλίο του, Κιούμπαν Τζόρναλ (1964): «Εν τούτοις η δύναμις της εκκλησίας συνετρίβη. Ο λόγος για τον οποίο επιζή κάπως, είναι ότι συνήψε του αυτού είδους ανεπίσημες διαπραγματεύσεις με την κυβέρνησι, όπως έκαμε στη Σοβιετική Ένωσι και σε άλλες χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος: οι επίσκοποι, ως αντάλλαγμα του ότι τους επετράπη να υπάρχουν, έπαυσαν να εκδίδουν ποιμαντορικές επιστολές κατά του Κομμουνισμού . . . Κάποια Κυριακή πήγα στην εκκλησία Ιησούς του Μιραμάρ στην Αβάνα . . . Το κάθε τι ήταν υποτεταγμένο και μηχανικό. Δεν υπήρχε πνεύμα ή ενθουσιασμός. Έγινε ένα κήρυγμα, αλλά κράτησε μόνο τρία λεπτά.» Σε αντίθεσι με αυτό, ο συγγραφεύς ομιλεί για τα αυστηρά μέτρα που έλαβε η κυβέρνησις της Κούβας εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά και των ευαγγελικών, αλλά για διαφορετικούς λόγους.

¹⁵ Έχει ο Ιεχωβά Θεός ανάγκη να συμβιβασθή με οποιονδήποτε από τους εχθρούς του; Αφού είναι παντοδύναμος! Ποιος μπορεί ν’ αντισταθή στο θέλημά του; Δεν διαπραγματεύεται ειρήνη με τους εχθρούς του. Γι’ αυτό ο όμιλος των αγγέλων στη γέννησι του Ιησού είπε, ειρήνη όχι για όλους τους ανθρώπους, αλλά ειρήνη για τους ανθρώπους που ευνοεί ο Θεός! (Λουκ. 2:14, ΜΑΜ) Όπως ο Στρατηγός Ιηού, απαντώντας στον βασιλέα του Ισραήλ Ιωράμ, ο οποίος τον ερώτησε, «Ειρήνη, Ιηού;» ετόνισε, «Τι ειρήνη, ενόσω πληθύνονται αι πορνείαι της Ιεζάβελ της μητρός σου, και αι μαγείαι αυτής;» Ναι, κανείς ο οποίος αντιπροσωπεύει κατάλληλα τον Ιεχωβά Θεό δεν θα συμβιβασθή χάριν ειρήνης.​—2 Βασ. 9:22.

16. Πώς δείχνει η Γραφή ότι η δικαιοσύνη προηγείται από την ειρήνη;

¹⁶ Πραγματικά, αν η ειρήνη δεν βασίζεται στη δικαιοσύνη, δεν μπορεί να διαρκέση. Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, στη Γραφή, αν και η ειρήνη είναι ένα προεξέχον θέμα, εν τούτοις επανειλημμένως φαίνεται ότι η δικαιοσύνη προηγείται από την ειρήνη. Όπως συνεβούλευσε ο απόστολος Παύλος: «Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω.» Έτσι ο μαθητής Ιάκωβος, περιγράφοντας τη θεία σοφία, έγραψε: «Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών.» Σε αρμονία με τα ανωτέρω, βλέπομε ότι ο Ιησούς, στους μακαρισμούς του, με τους οποίους άρχισε την επί του Όρους Ομιλία του, αναφέρει τους ειρηνοποιούς εβδόμους στη σειρά.​—Ρωμ. 14:17· Ιάκ. 3:17· Ματθ. 5:3-9.

17. Για ποιον άλλο λόγο είναι η ειρήνη των Χριστιανών μοναδική;

¹⁷ Η ειρήνη, η οποία είναι απόκτημα των Χριστιανών, είναι, επίσης, μοναδική επειδή δεν εξαρτάται από το περιβάλλον. Καλώς την περιέγραψε ο απόστολος Παύλος: «η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν». Είναι μια ήρεμη κατάστασις της διανοίας και της καρδιάς, μια ενδόμυχη κατάστασις γαλήνης, άσχετα με οτιδήποτε πιθανόν να λαμβάνη χώρα στον έξω κόσμο. Εξεικονίσθη πολύ καλά σαν μια «μητέρα-πτηνόν», που κάθεται επάνω στ’ αυγά της μέσα στη φωληά σ’ ένα δέντρο στη διάρκεια μιας θυέλλης, ήρεμη, ατάραχη για όσα γίνονται γύρω της. Σαφώς πρόκειται για μια ειρήνη, για την οποία ο κόσμος δεν γνωρίζει τίποτε. Γι’ αυτό ο Ιησούς μπορούσε να πη σχετικά με αυτήν: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς· ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά.» «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον». Ναι, παρά τις συνθήκες, που κάνουν συνήθως τους ανθρώπους να ταράσσωνται και να δειλιούν, παρά τους περισπασμούς, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού μπορούν να έχουν ειρήνη.​—Φιλιππησ. 4:7· Ιωάν. 14:27· 16:33.

ΑΠΟΚΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

18, 19. (α) Με ποια βάσι μπορεί ένας ν’ αποκτήση ειρήνη με τον Θεό; (β) Ποια διακονία, λοιπόν, έχει δοθή στους Χριστιανούς;

¹⁸ Πώς μπορεί ένα άτομο να γίνη κάτοχος αυτής της ειρήνης, αυτής της ειρήνης, η οποία περιγράφεται ως ένας από τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού εις Γαλάτας 5:22, της ειρήνης αυτής, η οποία υπερέχει πάντα νουν; Εν πρώτοις, με το να ειρηνεύση με τον Θεό, με το να έχη φιλικές σχέσεις με Αυτόν. Φιλικές σχέσεις με τον Θεό; Μήπως δεν είναι ο Θεός φίλος κάθε ανθρώπου; Καθόλου! Όπως ο Απόστολος Παύλος καλώς λέγει: «Και σας, οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά. Τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν.» Διήλλαξε με ποιο μέσον; Με τη θυσία του Ιησού Χριστού: «Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή δια της ζωής αυτού.» Καθώς προφητικώς προελέχθη: «Αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν· και δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.»​—Κολ. 1:21· Ρωμ. 5:10· Ησ. 53:5.

¹⁹ Γι’ αυτό η αληθινή Χριστιανοσύνη ή το κήρυγμα του Χριστιανικού ευαγγελίου χαρακτηρίζεται από τον απόστολο Παύλο ‘διακονία της διαλλαγής’. Ο Ιησούς ήλθε στη γη να κηρύξη το «ευαγγέλιον ειρήνης εις εσάς τους μακράν, και εις τους πλησίον», και αυτή τη διακονία την ενεπιστεύθη στους ακολούθους του: «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής· δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν. Διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν [Ιησούν Χριστόν] έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού.»​—Εφεσ. 2:17· 2 Κορ. 5:18-21.

20, 21. (α) Τι σημαίνει ν’ ασκή ένας πίστι; (β) Ποια πρώτα βήματα πρέπει να γίνουν;

²⁰ Ναι, ειρήνη με τον Θεό μπορεί ν’ αποκτηθή μόνον μέσω του Ιησού Χριστού: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» Αυτό απαιτεί, όχι απλώς ν’ αναγνωρίζη ένας διανοητικώς ό,τι έχει κάμει γι’ αυτόν ο Ιησούς, αλλά ν’ ασκή πίστι: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Το ν’ ασκή ένας πίστι σημαίνει να κάνη κάτι γι’ αυτήν, να ενεργή σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του, διότι «καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.»​—Ιωάν. 14:6· 3:16· Ιάκ. 2:26.

²¹ Τι είδους έργα απαιτούνται; Εν πρώτοις, μετάνοια από την ιδιοτελή άδικη πορεία ενός και μεταστροφή ή επιστροφή του για ν’ ακολουθήση το υπόδειγμα που ετέθη από του Ιησού Χριστό, ακριβώς όπως ο απόστολος Πέτρος νουθετεί τους Ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ στις ημέρες του: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου [του προσώπου του Ιεχωβά, ΜΝΚ].»​—Πράξ. 3:19.

22, 23. Ποιο παράδειγμα έθεσε ο Ιησούς στην αρχή της διακονίας του, και πόσο σπουδαίο είναι αυτό το βήμα για να κερδίση ένας ειρήνη με τον Ιεχωβά Θεό ;

²² Ο Ιησούς άρχισε τη σταδιοδρομία του ως ο Χριστός με το να προσφέρη τον εαυτό του για να κάνη το θέλημα του Πατρός του, όπως ακριβώς διαβάζομε ότι είπε: «Ιδού, έρχομαι, . . . δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» Αυτό ήταν στον Ιορδάνη, όπου, επίσης, εβαπτίσθη από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εφόσον αυτός ο ίδιος εβαπτίσθη και διέταξε να το πράττουν και οι ακόλουθοί του, έπεται ότι, για να βαδίση ένας στα βήματα του Ιησού, πρέπει ν’ αποφασίση να κάνη το θέλημα του Θεού όπως έκαμε ο Ιησούς και να βαπτισθή όπως εβαπτίσθη ο Ιησούς. Αυτό το βάπτισμα σημαίνει ή εξεικονίζει ότι ένας απεφάσισε να κάνη το θέλημα του Θεού· χρησιμεύει ως μια έντονη υπενθύμισις ότι έχει λάβει αυτή την απόφασι και αποτελεί, επίσης, μια δημοσία ομολογία προς άλλους ότι ένας απεφάσισε να κάνη το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήση τον Ιησού Χριστό.​—Εβρ. 10:7· Ματθ. 3:13-17· 28:19, 20.

²³ Σήμερα υπάρχουν πολλά άτομα, που είναι συνταυτισμένα με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, τα οποία παρακολουθούν τις συναθροίσεις των, διαβάζουν τις εκδόσεις της Σκοπιάς και συμμετέχουν, επίσης, στη διακονία του αγρού, αλλά τα οποία αποφεύγουν να κάνουν το βήμα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος. Φαίνονται σαν να βαδίζουν με τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα δεν βαδίζουν, διότι, όπως διαβάζομε στον Αμώς 3:3: «Δύνανται δύο να περιπατήσουν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;» Όλοι αυτοί ας μάθουν ότι δεν μπορεί ένας ν’ απολαμβάνη την ειρήνη του Θεού αν δεν έχη πρώτα κάμει ειρήνη με τον Θεό δια πίστεως, αφιερώσεως και βαπτίσματος.

24. Ποια πορεία πρέπει ν’ άκολουθηθή για να διατηρηθή αυτή η ειρήνη;

²⁴ Δεν σημαίνει ότι, όταν κάνωμε τα βήματα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος, δεν χρειαζόμεθα να κάνωμε τίποτε περισσότερο για ν’ απολαμβάνωμε διαρκώς αυτή την ειρήνη με τον Θεό. Αυτό είναι μόνο η αρχή. Μεταξύ άλλων, πρέπει να συνεχίσωμε ν’ αποκτούμε γνώσι, ν’ αφήνωμε τον εαυτό μας να εκπαιδευθή από τον Ιεχωβά μέσω του λόγου του και της ορατής του οργανώσεως· πρέπει αληθινά ν’ αγαπούμε το νόμο του Θεού και να επιδιώκωμε σοφία. Αν τα κάνωμε αυτά, είμεθα βέβαιοι ότι θα έχωμε ειρήνη: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.» «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην θέλουσι προσθέσει εις σε.» «Αι οδοί αυτής [της σοφίας] είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη.» Καθώς ο απόστολος Παύλος συνεβούλευε τους Χριστιανούς: «Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»​—Ησ. 54:13, ΜΝΚ· Ψαλμ. 119:165· Παροιμ. 3:1, 2, 17· Φιλιππησ. 4:9.

25. (α) Πώς μπορεί να εξεικονισθή η αρχή η οποία διέπει αυτή την ειρήνη; (β) Πώς θα μπορούσε, επομένως, να προσδιορισθή η ειρήνη του Θεού;

²⁵ Αυτή η ειρήνη θα μπορούσε να παρομοιωθή με τη γαμήλιο ευτυχία. Ο γάμος είναι πράγματι μια χαρούμενη ευκαιρία και ανοίγει την οδό για τη γαμήλιο ευτυχία, αλλά δεν την εγγυάται διαρκώς, όπως είναι η εσφαλμένη ιδέα που έχουν προφανώς πολλά ζεύγη. Για ν’ απολαμβάνη τη γαμήλιο ευτυχία ένα ζεύγος οφείλει συνεχώς να εργάζεται γι’ αυτήν, να δαπανά γι’ αυτήν σκέψι, χρόνο και προσπάθεια, δείχνοντας ωριμότητα σε όλες τις σχέσεις των. Έτσι, επίσης, συμβαίνει και μ’ αυτούς που εισήλθαν σε ειρηνικές σχέσεις με τον Θεό κατόπιν μετανοίας, μεταστροφής, πίστεως στο αντίλυτρο του Χριστού, αφιερώσεως και βαπτίσματος. Οφείλουν να εξακολουθήσουν να εργάζωνται γι’ αυτή την ειρήνη για να την διατηρήσουν, θα μπορούσε, συνεπώς, να λεχθή ότι η ειρήνη του Θεού είναι μια αμοιβή, όπως ακριβώς ο Ιεχωβά υπεσχέθη ειρήνη στον αρχαίο λαό του εφόσον θ’ ανταπεκρίνοντο στους όρους του: «Εάν περιπατήτε εις τα προστάγματά μου, και φυλάττητε τας εντολάς μου, και εκτελήτε αυτάς, τότε θέλω . . . δώσει ειρήνην εις την γην, και θέλετε πλαγιάζει, και ουδείς θέλει σας εκφοβίζει· . . . και μάχαιρα δεν θέλει περάσει δια μέσου της γης σας.»​—Λευιτ. 26:3-6.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 712]

«Τι ειρήνη, ενόσω πληθύνονται αι πορνείαι της Ιεζάβελ;»