Η Αναμνηστική Ήμερα Αγαλλιάσεως
Έρχεται ναι αναμνηστική ημέρα που θα είναι από τους χαρωπούς καιρούς της ανθρωπίνης ιστορίας.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ιησούς μάς μίλησε για την αναμνηστική ημέρα αγαλλιάσεως, με τα εξής λόγια: «Έρχεται ώρα. Καθ’ ην πάντες εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Ιωάν. 5:28, 29.
Τι καιρός αγαλλιάσεως θα είναι αυτός—ο καιρός που ο Παντοδύναμος Θεός θ’ αναστήση τους νεκρούς που είναι στη μνήμη του! «Πάντες οι εν τοις μνημείοις», όσοι είναι νεκροί αλλά στη μνήμη του Θεού, θ’ ακούσουν τη φωνή του Χριστού Ιησού, εκείνου ο οποίος είπε: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει.» (Ιωάν. 11:25, 26) Τι αιτία αγαλλιάσεως, λοιπόν, είναι το να γνωρίζωμε ότι η αναμνηστική ημέρα του Θεού που προελέχθη από την Αγία Γραφή δεν είναι ημέρα θλίψεως, ούτε ημέρα διακοσμήσεως τάφων ή απλής αναμνήσεως των νεκρών, αλλά μάλλον καιρός, κατά τον οποίον «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού και θέλουσιν εξέλθει»!
Αυτή, λοιπόν, η διδασκαλία της αναστάσεως των νεκρών δεν είναι ανθρωποποίητη· μόνο στη διάνοια του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του ουρανού και της γης, θα μπορούσε να έχη μια τέτοια διδασκαλία την πηγή της. Ας μη μας εκπλήσση ότι η δοξασία περί αναστάσεως των νεκρών είναι μια δοξασία άγνωστη και στους πιο σοφούς ειδωλολάτρας, άγνωστη στους λεγομένους μεγάλους φιλοσόφους των αρχαίων χρόνων! Σ’ έναν απόστολο του Χριστού οι ειδωλολάτραι φιλόσοφοι των αρχαίων Αθηνών είπαν: «Φέρεις εις τας ακοάς ημών παράδοξά τινα.» Ένα από τα παράδοξα αυτά ήταν η ανάστασις των νεκρών. «Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών,» μας λέγει η Γραφή, «οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπαν, Περί τούτου θέλομεν σε ακούσει πάλιν.» Η δοξασία περί αναστάσεως είναι παράδοξη μόνο σ’ εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Ιεχωβά Θεό και τον λόγο του, την Αγία Γραφή.—Πράξ. 17:20, 32.
Πόσο συχνά η Γραφή αναφέρεται στην ανάστασι των νεκρών! Ο Αβραάμ, για να λάβη την επιδοκιμασία του Θεού, επεχείρησε να προσφέρη ως θυσία τον γυιό του Ισαάκ. Πώς μπορούσε να το κάμη αυτό; Δια πίστεως συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη.» Ο δε άνθρωπος εκείνος της ακεραιότητος, ο Ιώβ, προσηυχήθη στον Θεό: « Είθε να με έκρυπτες εν τω τάφω, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής!» Ένας άγγελος από τον ουρανό είπε στον προφήτη Δανιήλ ότι θα ανεπαύετο στον θάνατο ως τον καιρό της αναστάσεως: «Συ ύπαγε, έως του τέλους και θέλεις αναπαυθή και θέλεις σταθή εν τω κλήρω σου εις το τέλος των ημερών.»—Εβρ. 11:19· Ιώβ 14:13· Δαν. 12:13.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΕΩΣ
Δεν θα υπήρχε σκοπός μιας αναστάσεως των νεκρών αν οι νεκροί ήσαν ζώντες ή σε κατάστασι συναισθήσεως και ένοιωθαν είτε πόνο είτε ευχαρίστησι. Επειδή οι νεκροί είναι πραγματικά νεκροί, δεν αισθάνονται, δεν υπάρχουν, γι’ αυτό το ανθρώπινο γένος έχει ανάγκην αναστάσεως των νεκρών. Ο Χριστός Ιησούς παρωμοίασε τον θάνατο με ύπνο. Όταν πέθανε ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού, ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη· αλλά υπάγω δια να εξυπνήσω αυτόν. Είπον λοιπόν οι μαθηταί αυτού, Κύριε, αν εκοιμήθη, θέλει σωθή. Αλλ’ ο Ιησούς είχεν ειπεί περί του θανάτου αυτού.»—Ιωάν. 11:11-13.
Ο Λάζαρος, αν και ήταν νεκρός τεσσάρων ημερών, ανεστήθη με τη δύναμι του Θεού μέσω του Χριστού Ιησού. Ο Λάζαρος, όταν επανήλθε στη ζωή, δεν είπε τίποτε για συνειδητές πείρες του στο θάνατο, διότι ο θάνατος είναι μια κατάστασις πλήρους ελλείψεως συνειδητότητος, δηλαδή ανυπαρξίας, όπως λέγει η Γραφή: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν.»—Εκκλησ. 9:5.
Οι νεκροί, λοιπόν, που είναι στη μνήμη του Θεού κοιμώνται στον θάνατο, αναμένοντας τον καιρό στον οποίον αναφέρεται η Γραφή με τα εξής λόγια: «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.»—Αποκάλ. 20:13.
ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ποιοι βρίσκονται σε θέσι να λάβουν ανάστασι «εκ νεκρών», ν’ απολαύσουν ζωή επάνω στη γη, μια ειρηνική, παραδεισιακή γη; Ο Χριστός Ιησούς προσδιώρισε δύο ομάδες: «Οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής·» «οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» Ο απόστολος Παύλος περιέλαβε τις δύο αυτές ομάδες σε μια από τις πολλές του δηλώσεις για την ανάστασι. «Ελπίδα έχων εις τον Θεόν,» είπε, «ότι μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.»—Ιωάν. 5:29· Πράξ. 24:15.
Η «ανάστασις ζωής» είναι για κείνους που έπραξαν τα αγαθά, τα δίκαια, τα όσα εναρμονίζονται με τις εντολές του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι έφθασαν στο να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό, είχαν πίστι σ’ αυτόν και στον λόγο του, η δε ζωή των εδαπανήθη στην υπηρεσία του. Μεταξύ αυτών που έπραξαν τα αγαθά είναι ο Αβραάμ, ο Ιώβ, ο Δανιήλ και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Το βιβλίο της προς Εβραίους επιστολής, κεφάλαιο ενδέκατο, αναγράφει τα ονόματα και άλλων, οι οποίοι έπραξαν τα αγαθά και των οποίων η ελπίς ήταν να «αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.» (Εβρ. 11:35) Η ανάστασίς των θα είναι «καλητέρα» με την έννοια ότι δεν πρόκειται ποτέ πεθάνουν και πάλι, όπως εκείνοι που ανεστήθησαν στους αρχαίους χρόνους.
Τι θα λεχθή για την άλλη ομάδα που αναφέρει ο Ιησούς, για κείνους που ‘έπραξαν τα φαύλα’; Αυτοί δεν είναι οι εκουσίως ασεβείς· μάλλον είναι εκείνοι που δεν ακολούθησαν πορεία δικαίας ζωής σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, εκείνοι που δεν έφθασαν στο να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό. Εφόσον ο Θεός μπορεί να αναγνώση την καρδιά ενός ανθρώπου, γνωρίζει εκείνους που μπορούν να ωφεληθούν από μια ανάστασι εκ νεκρών. Αυτοί οι άνθρωποι, αφού αναστηθούν εκ νεκρών, θα κριθούν, όχι σύμφωνα με όσα έπραξαν στο παρελθόν, αλλά σύμφωνα με όσα θα πράξουν στο μέλλον επάνω στη γη υπό τη βασιλεία του Βασιλέως Χριστού.
Μεταξύ εκείνων που ‘έπραξαν τα φαύλα’ και οι οποίοι είναι στη μνήμη του Θεού, είναι κι ένας από τους κακούργους που πέθαναν παράπλευρα στον Χριστό Ιησού στον Γολγοθά. Ο σταυρωμένος αυτός κακούργος είπε: «Μνήσθητί μου, Ιησού, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Ο Ιησούς τού απήντησε λέγοντας: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:42, 43, ΜΝΚ) Αυτός ο κακούργος είναι στη μνήμη του Θεού, στο μνημείον, αναμένοντας τον καιρό που θα εγκαθιδρυθή μια παραδεισιακή γη μετά τον Αρμαγεδδώνα στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Βασιλέως Χριστού. Στον κατάλληλο καιρό, λοιπόν, ο κακούργος εκείνος θα επανέλθη από τους νεκρούς μαζί μ’ εκείνους που ‘έπραξαν τα φαύλα.’ Με τις μελλοντικές του πράξεις μπορεί ν’ αποδείξη ότι είναι άξιος να λάβη το δώρον της αιωνίου ζωής επάνω στη γη.
ΒΑΣΙΣ ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙ
Η απολυτρωτική θυσία του Χριστού καθιστά δυνατή μια ανάστασι εκ νεκρών. «Επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου [του Αδάμ], ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών», δια του Ιησού Χριστού. Αυτόν διώρισε ο Θεός κριτήν ζώντων και νεκρών. «Δια τούτο ο Χριστός και απέθανε και ανέστη και ανέζησε, δια να ήναι Κύριος και νεκρών και ζώντων.» Με το ν’ αναστήση ο Θεός τον Χριστόν από τους νεκρούς σε ουράνια ζωή, μας έδωσε εγγύησι ότι η αναμνηστική Του ημέρα της χαράς είναι βέβαιη: «Προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—1 Κορ. 15:21· Ρωμ. 14:9· Πράξ. 17:31
Παρά τη διαβεβαίωσι, όμως, αυτή, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που δυσκολεύονται να πιστέψουν σε ανάστασι νεκρών. Αυτοί είναι σαν εκείνους που ερώτησε ο απόστολος του Χριστού: «Τι; απίστευτον κρίνεται εις εσάς, ότι ο Θεός ανιστά νεκρούς;» Δεν είναι πραγματικά απίστευτο, διότι η δύναμις του Θεού μέσω του Χριστού καθιστά δυνατή την ανάστασι. «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις,» είπε ο Ιησούς, «είναι δυνατά παρά τω Θεώ.» Και καθώς είπε ο Παντοδύναμος Θεός στον Αβραάμ: «Είναί τι αδύνατον εις τον Ιεχωβά;» Η δύναμις του Θεού, που ησκήθη δια του Χριστού, όταν ο Ιησούς ήταν επάνω στη γη, καταδεικνύει ότι ακόμη και μια ανάστασις νεκρών δεν είναι πολύ δύσκολη για τον Ιεχωβά. Οι προφήται του Θεού Ηλίας και Ελισσαιέ ήγειραν ο καθείς από ένα άτομον εκ νεκρών το ίδιο και οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Ο Χριστός ήγειρε τουλάχιστον τρεις από τους νεκρούς—τον γυιό της χήρας, τη θυγατέρα του Ιαείρου και τον Λάζαρο. Πόσο εύκολο, λοιπόν, είναι στον Θεό να εγείρη τους νεκρούς!—Πράξ. 26:8· Λουκ. 18:27· Γεν. 18:14, ΜΝΚ.
Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στα «μνημεία» αναμένοντας ανάστασι δεν δημιουργεί δυσκολία στον Θεό· διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι στη μνήμη του Θεού, η δε μνήμη του Θεού είναι κάτι το θαυμαστό. Θαυμάζομε ακόμη και μερικούς ανθρώπους που έχουν αυτό που λέγεται φωτογραφική μνήμη· πόσο μας εκπλήσσει το ότι μπορούν αυτοί να θυμηθούν όσα θέλουν να θυμηθούν! Πόσο πιο θαυμαστή είναι η διάνοια του Δημιουργού του ανθρωπίνου εγκεφάλου μας, του Ιεχωβά Θεού!
Δια των Γραφών μπορούμε ν’ αποκτήσωμε κάποια αντίληψι της θαυμαστής μνήμης του Δημιουργού. Ο λόγος του Θεού μας λέγει: «Αριθμεί τα πλήθη των άστρων· καλεί τα πάντα ονομαστί.» (Ψαλμ. 147:4) Αυτό το κάνει ο Δημιουργός! Ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε καν να μετρήση τ’ άστρα, τόσο πολλά είναι αυτά ούτε και να τα ιδή μπορεί όλα, έστω και με το τηλεσκόπιο των 200 ιντσών. Εν τούτοις, ο Θεός όχι μόνο τα μετρά, αλλά και τα κατονομάζει και θυμάται τα ονόματά των. Αυτό είναι πράγματι κάτι που μας αποκαλύπτει πόσο εύκολο θα είναι να θυμηθή ο Θεός εκείνους που είναι άξιοι αναστάσεως.
Σκεφθήτε τον αριθμό των άστρων που αποτελούν ένα και μόνο γαλαξία· ποικίλλει ο αριθμός των, αλλά στον δικό μας Γαλαξία υπάρχουν περίπου 200.000.000.000 άστρα! Κι ωστόσο, αυτός ο γαλαξίας είναι ο ίδιος ένας μόνον από εκατοντάδες εκατομμύρια άλλων γαλαξιών!
Συλλογισθήτε τη διάνοια που μπορεί να κατονομάση και να θυμάται τα ονόματα αναριθμήτων δισεκατομμυρίων άστρων, τον ολικό αριθμό των, αν θα μπορούσε να είναι γνωστός, ο οποίος υπερβαίνει απείρως τον ολικό αριθμό των ανθρώπων που έζησαν ποτέ επάνω στη γη! Οποία διάνοια που ξεπερνά την ανθρώπινη νόησι! Τι διάνοια άξια των πιο φθόνων μας αναφωνήσεων αίνου! Σύμφωνα με τους λόγους του αποστόλου του Χριστού: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού, και ανεξιχνίαστοι οι οδοί αυτού! Διότι “τις εγνώρισε τον νουν του Ιεχωβά;”»—Ρωμ. 11:33, 34, ΜΝΚ.
Ποτέ δεν μπορούμε να φθάσωμε στο να γνωρίσωμε τον νουν του Ιεχωβά. Αλλ’ από ό,τι μας λέγουν οι Γραφές για τον νουν του, μπορούμε να εννοήσωμε τι απλό πράγμα είναι γι’ αυτόν να θυμάται εκείνους που είναι άξιοι αναστάσεως. Πραγματικά, ο Ιησούς Χριστός μάς λέγει ότι όσοι είναι στη μνήμη του Θεού είναι ακριβώς σαν να ζουν ενώπιον του Θεού. «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί,» είπε ο Ιησούς, «και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»—Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ.
ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΖΩΗΣ
Η ανάστασις, λοιπόν, πάντων των εν τοις μνημείοις, είναι απόλυτα βέβαιη. Στην ανάστασι, αναδημιουργεί μήπως ο Θεός το ίδιο σώμα, άτομο προς άτομο; Όχι, ο Θεός προμηθεύει ένα νέο σώμα, ένα σώμα που αποτελείται από διαφορετικά άτομα αλλά λογικά όμοιο μ’ εκείνο που είχε ένα πρόσωπο πριν πεθάνη. Δεν είναι τα ίδια εντελώς σωματικά άτομα εκείνα που κάνουν έναν άνθρωπο να είναι ο ίδιος στην ανάστασι, αφού και τώρα ακόμη τα άτομα του ανθρωπίνου σώματος συνεχώς μεταβάλλονται. «Σε ένα έτος,» γράφει το περιοδικό Σάιενς Ντάιτζεστ του Δεκεμβρίου 1954, «περίπου 98 τοις εκατό των ατόμων που είναι τώρα μέσα μας θα αντικατασταθούν από άλλα άτομα που εισάγομε με τον αέρα μας, την τροφή και το ποτό.» Στην ανάστασι, λοιπόν, δεν είναι τα σωματικά άτομα εκείνα που θυμάται και αναδημιουργεί ο Θεός· εκείνο που διατηρεί ο Θεός στη μνήμη του είναι ο τύπος ζωής του πλάσματος. Αυτό είναι που κάνει τον ίδιον άνθρωπο στην ανάστασι—ο τύπος ζωής.
Ποιος είναι αυτός ο τύπος ζωής πού διατηρεί ο Θεός στη μνήμη του; Είναι η ιστορία όλης της ζωής του πλάσματος, μια ιστορία των σκέψεων που έκαμε, των πειρών που είχε, της γνώσεως που συνεσώρευσε. Ο τύπος ζωής, λοιπόν, προκύπτει από τις αναμνήσεις και τις διανοητικές ικανότητες ενός ανθρώπου. Ο τύπος ζωής περιλαμβάνει όλη τη διανοητική ανάπτυξι και τα χαρακτηριστικά που αποτελούν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Αυτό είναι που ανασυνιστά πιστά ο Θεός στην ανάστασι.
Μπορούμε, λοιπόν, να είμεθα βέβαιοι ότι στην ανάστασι θα διατηρήση ένας άνθρωπος την προσωπική του ταυτότητα, αν και θα έχη ένα σώμα με διαφορετικά άτομα. Ένας, που είναι άξιος να λάβη ανάστασι εκ νεκρών, δεν θα είναι σαν εκείνους, οι οποίοι, μετά από ένα ατύχημα ή κάποιο πλήγμα, αφυπνίζονται αντιμετωπίζοντας μια περίπτωσι αμνησίας, απωλείας της μνήμης, μη γνωρίζοντας ούτε ποιοι είναι οι ίδιοι. Όχι, αλλά στην ανάστασι ένας που αφυπνίζεται από τον ύπνο του θανάτου θα γνωρίζη ποιος είναι και θα κατέχη όλες τις αναμνήσεις του. Θα είναι σαν να πήγε κανείς απλώς να κοιμηθή και ξύπνησε. Έτσι, η τελευταία συνειδητή σκέψις ή παρατήρησις θα συνδεθή με την πρώτη σκέψι.
Πλησιάζει η ευτυχής εκείνη ημέρα, η μεγαλειώδης ημέρα, που θα θυμηθή ο Θεός τους νεκρούς με μια ανάστασι, η αναμνηστική Του ημέρα αγαλλιάσεως. Τι χαρά θα είναι το να ζη κανείς όταν οι αγαπητοί και φίλοι νεκροί θα εγερθούν σε ζωή και πάλι! Ο καιρός για την επίγεια αυτή ανάστασι εκείνων που ‘έπραξαν τα αγαθά’ κι εκείνων που ‘έπραξαν τα φαύλα’ είναι στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού που θα επακολουθήση τον Θείο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Εφόσον ο Αρμαγεδδών πρόκειται να επέλθη στην παρούσα γενεά σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες,» τώρα είναι ο καιρός για να πραγματοποιήσουν την ελπίδα των εκείνοι, που ποθούν να ιδούν τους αγαπητούς των νεκρούς ν’ ανασταίνωνται σε ζωή και πάλι για να πράξουν αγαθά. Πώς;
Μάθετε περισσότερα για τους σκοπούς του Ιεχωβά. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε από τον Αρμαγεδδώνα στον νέο κόσμο του Θεού. Τότε, ενεργώντας σύμφωνα με τον λόγο του Ιεχωβά, μπορείτε να δοκιμάσετε την ανεκλάλητη χαρά να χαιρετήσετε τους «εν τοις μνημείοις» όταν θα τους ενθυμηθή ο Θεός με ανάστασι εκ νεκρών.