Τι θα Σημάνη για το Ανθρώπινο Γένος το Δέσιμο του Σατανά ή Διαβόλου

«Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς· και έδεσεν αυτόν χίλια έτη.»​—Αποκ. 20:2.

 1. Ποιος ειδικά παρίσταται ανάγκη να δεθή, και ποιο αποδεικνύει ότι αυτό το δέσιμο είναι πάρα πολύ πλησίον;

Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ παραβάτης του νόμου και ταραχοποιός σ’ ολόκληρη τη δημιουργία είναι ανάγκη να δεθή. Τώρα όλα τα έθνη της γης είναι σε θλιβερή κατάστασι. Εκείνος που είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, είναι ανάγκη να δεθή, και μάλιστα στη διάρκεια της δικής μας γενεάς, αν η ανθρωπίνη φυλή πρόκειται να επιζήση. Αυτό τούτο το γεγονός ότι τα έθνη ευρισκόμενα σε απελπιστική αγωνία έχουν φθάσει στο αποκορύφωμα, αποδεικνύει ότι το δέσιμο πλησιάζει, πραγματικά, τόσο πολύ ώστε μέλη αυτής της γενεάς μπορούν να ζήσουν και να απολαύσουν τα καλά αποτελέσματα της ενεργείας αυτής. Όταν στο προσεχές μέλλον η απειλητική παγκόσμιος κατάστασις φθάση στο χείριστο σημείο της, το γεγονός αυτό θα προσφέρη απλώς μια έξοχη ευκαιρία για να λάβη χώρα το δέσιμο, ακριβώς όταν θα υπάρχη υπέρτατη ανάγκη γι’ αυτό. Εκείνος, ο οποίος είναι ικανός να πραγματοποιήση αυτό το δέσιμο, θα επωφεληθή αυτής της ευκαιρίας, προς όφελος της τάξεως και της ειρήνης όλων.

2, 3. (α) Όσον αφορά την με κύρος ομιλία σχετικά με το μέλλον του ανθρωπίνου γένους μας, σε τι μπορούμε να βασιζώμεθα; (β) Τι λέγει το τελευταίο βιβλίο της Γραφής για τις τελικές υποθέσεις των εθνών και το δέσιμο του ταραχοποιού;

² Σύμφωνα με τις σκληρές πραγματικότητες της εποχής μας, πρέπει να είμεθα πλησίον του τέλους των υποθέσεων των εθνών. Δεν μπορούμε να εξαρτώμεθα από τη σύγχρονη επιστήμη να ομιλήση με την φωνήν της υπερτάτης αυθεντίας και να προείπη ή να καθορίση το μέλλον του ανθρωπίνου γένους μας. Υπάρχει κάτι πολύ αρχαιότερο και πιο αξιόπιστο από τη σύγχρονη επιστήμη, και αυτό ομιλεί με υπέρτατη αυθεντία. Είναι η Αγία Γραφή, των εξήντα έξη βιβλίων τής οποίας η συγγραφή επερατώθη πριν από δέκα εννέα περίπου αιώνες. Το τελευταίο της βιβλίο, που εγράφη κατά το τέλος του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας, έχει προείπει τις τελικές υποθέσεις των εθνών ακριβώς, όπως αυτές άρχισαν να συμβαίνουν από το 1914 μ.Χ. Περιγράφει ζωηρά τις συνθήκες και τα επίγεια γεγονότα, που πρέπει να λάβουν χώραν προτού ο παγκόσμιος ταραχοποιός δεθή, και κατόπι μας χαροποιεί με την προφητική εικόνα του δεσίματός του. Στο τρίτο πριν από το τελευταίο κεφάλαιο της Γραφής διαβάζομε:

³ «Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου, και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς· και έδεσεν αυτόν χίλια έτη. Και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον, και έκλεισεν αυτόν, και εσφράγισεν επάνω αυτού, δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν.»​—Αποκάλ. 20:1-3.

 4. Πώς ο Σατανάς ή Διάβολος παροδηγεί τα έθνη στον τρόπο της σκέψεώς των, και με τι επομένως τον παρομοιάζει η Γραφή;

⁴ Εδώ μας γίνεται σαφώς γνωστή η ταυτότης του αρχιπαραβάτου του νόμου και ταραχοποιού. Είναι ο Σατανάς ή Διάβολος. Αυτός είναι εκείνος, ο οποίος πλανά όλα τα έθνη και ο οποίος θα εξακολουθή να το πράττη αυτό ωσότου δεθή. Είναι μήπως απορίας άξιον ότι όλα τα έθνη βρίσκονται σε φοβερή στενοχωρία σήμερα; Ο Σατανάς κάνει τα έθνη να νομίζουν ότι ακολουθούν τον ορθό δρόμο για μια μόνιμη ειρήνη και ευημερία, αλλά συγχρόνως τα οδηγεί στην οδό, η οποία καταλήγει στην καταστροφή των. Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι παρομοιάζεται μ’ έναν όφι· και επειδή παρωδήγησε το ανθρώπινο γένος από την αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας, μέσω απάτης, ονομάζεται ‘ο όφις ο αρχαίος’. (Γέν. 3:1-15) Λόγω της ικανότητός του να προξενή βλάβη και να καταβροχθίζη θύματα, ο Σατανάς ή Διάβολος δεν είναι ένας μικρός εχθρός αλλά παρομοιάζεται μ’ ένα μεγάλο κόκκινο δράκοντα με επτά κεφαλές.​—Αποκάλ. 12:3, 4· Ιερεμ. 51:34.

5, 6. (α) Για να βοηθηθούμε να εντοπίσωμε τον χρόνο που θα δεθή, ποια σχετική ερώτησις μας είναι ενδιαφέρουσα; (β) Ποια είναι η απάντησις στην ερώτησι, και γιατί δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία για την ορθότητά της;

⁵ Ο όμοιος με δράκοντα Σατανάς προσπάθησε να καταβροχθίση όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στην εξουσία του. Για να εντοπίσωμε εμείς το χρόνο που θα δεθή, αν πρόκειται να είναι μέσα στη δική μας γενεά, μπορούμε να ερωτήσωμε, Τι είναι εκείνο που ο συμβολικός αυτός δράκων, Σατανάς ο Διάβολος, κάνει στα έθνη ακριβώς προτού δεθή, ριφθή στην άβυσσο και σφραγισθή; Σε τι παραπλανά τα έθνη; Στον τελικό τους πόλεμο! Δεν είναι δυνατόν να υπάρξη αμφιβολία γι’ αυτό, διότι στα πέντε εδάφια που προηγούνται αμέσως από την αφήγησι του δεσίματος του Σατανά διαβάζομε:

⁶ «Και είδον ένα άγγελον ιστάμενον εν τω ηλίω· και έκραξε μετά φωνής μεγάλης, λέγων προς πάντα τα όρνεα τα πετώμενα εις το μεσουράνημα, Έλθετε, και συνάγεσθε εις το δείπνον του μεγάλου Θεού, δια να φάγητε σάρκας βασιλέων, και σάρκας χιλιάρχων, και σάρκας ισχυρών, και σάρκας ίππων και των καθημένων επ’ αυτών, και σάρκας πάντων ελευθέρων και δούλων, και μικρών και μεγάλων. Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης, και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, δια να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου, και με το στράτευμα αυτού. Και επιάσθη το θηρίον, και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου, και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού· ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός την καιομένην με το θείον. Και οι λοιποί εφονεύθησαν με την ρομφαίαν του καθημένου επί του ίππου, την εξερχομένην εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών.»​—Αποκάλ. 19:17-21.

 7. Ποιος είναι εκείνος που οδηγεί τους βασιλείς και τα στρατεύματά των στη θέσι της μάχης, και πώς αυτό φαίνεται σε μερικά εδάφια πριν από την περιγραφή της μάχης;

⁷ Ναι, ο συμβολικός Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, χρησιμοποιεί το «θηρίον» και τον «ψευδοπροφήτην» και συνάγει τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματά των στη θέσι αυτή της μάχης. Σε μερικά εδάφια πριν από την ανωτέρω περιγραφή της μάχης, στο δέκατο έκτο κεφάλαιο, εδάφια δέκατο τρίτο έως δέκατο έκτο, η Γραφή το τονίζει αυτό, λέγοντας: «Και είδον τρία ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, εξερχόμενα εκ του στόματος του δράκοντος, και εκ του στόματος του θηρίου, και εκ του στόματος του ψευδοπροφήτου· διότι είναι πνεύματα δαιμόνων εκτελούντα σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. . . . Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»​—Αποκάλ. 16:13-16.

8, 9. (α) Πώς αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για συνήθη πόλεμο, και με ποια παράταξι συνάγονται οι βασιλείς της γης; (β) Γι’ αυτό το λόγο, για ποιο πράγμα είναι άξια τα έθνη και θα το λάβουν;

⁸ Ώστε, ως ένα ανθρώπινο γένος, οδηγούμεθα αναποφεύκτως σε πόλεμο. Αυτός δεν θα είναι ένας συνήθης πόλεμος. Άλλως, δεν θα ελέγετο ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.’ Όλοι οι πολιτικοί άρχοντες που ονομάζονται εδώ ‘οι βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης,’ θα συναχθούν σ’ αυτό τον πόλεμο, και όλοι με την ίδια παράταξι, δηλαδή, εναντίον «του Θεού του Παντοκράτορος.» Οι θρησκευτικοί ηγέται των εθνών μπορούν να πείθουν τους πολιτικούς άρχοντας, τους «βασιλείς της γης και τα στρατεύματα αυτών,» ότι πολεμούν για τον Θεό, όλο αυτό, όμως, αποτελεί μέρος της πλάνης από τα πνεύματα ή «εμπνευσμένες εκφράσεις» (ΜΝΚ), που εξέρχονται από το στόμα του Δράκοντος, Σατανά του Διαβόλου. Βεβαίως αυτά τα επίγεια έθνη δεν θα πολεμήσουν για τον Θεό της αληθείας και της δικαιοσύνης, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, διότι ο ίδιος ο Λόγος του μας πληροφορεί ότι θα καταστρέψη όλα αυτά τα έθνη. Γιατί αυτό;

⁹ Διότι θα είναι εχθροί του, εναντιούμενοι στους καλούς του σκοπούς και στην ουρανία κυβέρνησί του. Όλα τα έθνη πλανώνται από τον Πρώτιστο Εχθρό του Παντοδυνάμου Θεού, δηλαδή, τον Δράκοντα, Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος χρησιμοποιεί το «θηρίον» και τον «ψευδοπροφήτην». Με το να καταστραφούν τα έθνη θα λάβουν πείραν του τελικού αποτελέσματος της παραπλανήσεώς των από τον Σατανά ή Διάβολο επί τέσσερες χιλιάδες και πλέον χρόνια.

10. Γιατί ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνος πρέπει να έλθη, και πώς γνωρίζομε ότι το δέσιμο του Σατανά πλησιάζει;

¹⁰ Ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’ στον Αρμαγεδδώνα επιβάλλεται να έλθη για τον λόγο ότι ο Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, και οι δαίμονές του δεν έχουν ακόμη δεθή και ριφθή στην άβυσσο. Η φυλάκισίς των στην άβυσσο δεν θα λάβη χώραν παρά μόνο μετά το τέλος του πολέμου του Παντοδυνάμου Θεού στον Αρμαγεδδώνα και την καταστροφή των επιγείων εχθρών του. Έτσι ο Σατανάς ή Διάβολος πρέπει πρώτα να ιδή την εξαφάνισι της ορατής του οργανώσεως επάνω στη γη και πρέπει να γνωρίση ότι τιμωρείται. Εφόσον ο πόλεμος αυτός στον Αρμαγεδδώνα επίκειται, γνωρίζομε ότι το δέσιμο και η φυλάκισις του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμόνων του επλησίασε, επίσης.

ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ «ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ»

11. Γιατί το να λέγωμε ότι τα έθνη πολεμούν εναντίον του Θεού δεν σημαίνει ύβριν γι’ αυτά;

¹¹ Με το να λέγωμε χωρίς περιστροφές ότι όλα τα κοσμικά έθνη παρατάσσονται εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού και ότι θα πολεμήσουν εναντίον του, δεν προβάλλομε κάποιες αβάσιμες αξιώσεις; Όχι! Το να λέγωμε ένα τέτοιο πράγμα δεν αποτελεί ύβριν γι’ αυτά τα έθνη. Είναι απλώς ό,τι η θεόπνευστη Αγία Γραφή έχει να ειπή, δηλαδή, ότι όλα τα έθνη πλανώνται από τον μεγάλο Δράκοντα, Σατανά ή Διάβολο, και τους δαίμονές του.

12. Αυτή η δήλωσις αντίκειται σ’ αυτό που λέγουν ποιοι στους άρχοντας του κόσμου, και γιατί κατά κόσμον σοφοί άνθρωποι μειδιούν όταν ομιλούμε για ένα προσωπικό Διάβολο;

¹² Φυσικά, αυτό αντίκειται σ’ εκείνα που οι θρησκευτικοί ηγέται των εθνών, οι ιερείς και κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» και του «ειδωλολατρικού κόσμου», λέγουν στους πολιτικούς άρχοντας, με τους οποίους έχουν φιλικούς δεσμούς. Οι θρησκευτικοί και πολιτικοί άρχοντες της γης είναι τόσο κατά κόσμον σοφοί και υπερήφανοι για την κοσμική τους μάθησι, ώστε προσβάλλονται τα αισθήματά των όταν τους λέγεται ότι βαδίζουν προς ένα στρατιωτικό Αρμαγεδδώνα υπό την αόρατη καθοδήγησι του Δράκοντος, Σατανά ή Διαβόλου. Μολονότι παραδέχονται ότι το κακό πραγματικά αφθονεί σ’ όλη τη γη, εν τούτοις πολλά ανωτέρας μορφώσεως άτομα θα μειδιάσουν όταν τους ομιλούμε για ένα Διάβολο ως προσωπικότητα. Λέγουν ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι μόνον η «έννοια του κακού», όχι ένα κατά γράμμα πρόσωπο.a

13. Τι είδους Σατανάς ο Διάβολος, που εξεικονίζεται από καλλιτέχνας της παλαιάς εποχής, δεν υφίσταται, αλλά είναι κάτι πρόσφατο η ιδέα ότι ο Σατανάς είναι απλώς η «έννοια του κακού»;

¹³ Πράγματι, δεν υφίσταται ένας δίχηλος, με μακριά ουρά, δικέρατος, κόκκινος διάβολος. Ένα τέτοιο πλάσμα βρίσκεται μόνο στη φαντασία καλλιτεχνών και ζωγράφων της παλαιάς εποχής και θρησκευτικώς καθυστερημένων ατόμων. Αλλά μ’ ένα κόσμο σ’ αυτή την κατάστασι που βρίσκεται, δεν είναι καιρός να εξαπατούμε τους εαυτούς μας με το να φανταζώμεθα ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι απλώς η «έννοια του κακού» προσωποποιημένη, και όχι ένα υπεράνθρωπο, αόρατο πνευματικό πρόσωπο, το οποίο είναι η πηγή και ο κυριώτερος υποκινητής της πονηρίας. Η ιδέα ότι ο Διάβολος είναι μόνο η «έννοια του κακού» δεν είναι πρόσφατη, που οφείλεται στο ότι εισήλθαμε σ’ αυτόν τον αιώνα της επιστήμης, τον αιώνα αυτόν της πυρηνικής ενεργείας και των ταξιδίων στο εξωτερικό διάστημα. Στη θρησκευτική αυτή ιδέα είχε ήδη δοθή προσοχή το έτος 1894, όταν εξεδόθη ο ένατος τόμος της Εγκυκλοπαιδείας της Βιβλικής, Θεολογικής και Εκκλησιαστικής Φιλολογίας από τους λογίους Τζων Μακ Κλίντοκ και Τζαίημς Στρονγκ στην πόλι της Νέας Υόρκης.

14, 15. (α) Σύμφωνα με αυτή την Εγκυκλοπαιδεία με ποιο μέτρον κρίσεως καθορίζομε αν ο Σατανάς είναι ένα πραγματικό πρόσωπο; (β) Αν απλώς θέλαμε να υποθέσωμε ότι οι Βιβλικοί συγγραφείς ήθελαν να παρουσιάσουν τον Σατανά ως ένα πραγματικό πρόσωπο, θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν την ιδέα τους μ’ ένα καλύτερο τρόπο απ’ αυτόν που εχρησιμοποίησαν; (γ) Από τον τρόπο που έγραψαν γι’ αυτόν, θα μπορούσε να γίνη γνωστό ότι ο Σατανάς ήταν απλώς σχήμα λόγου, ή τι θα εσήμαινε το να μεταχειρισθούμε τον Σατανά ως ένα σχήμα λόγου;

¹⁴ Στη σελίδα 361 ο τόμος αυτός εξετάζει την «Προσωπικότητα του Σατανά» και λέγει να καθορίσωμε αν ο Σατανάς είναι ένα πραγματικό πρόσωπο με το ίδιο μέτρον κρίσεως, που χρησιμοποιούμε για να «καθορίσωμε αν ο Καίσαρ και ο Ναπολέων ήσαν πραγματικές, προσωπικές υπάρξεις· ή [ήσαν] η προσωποποίησις αφηρημένων ιδεών, δηλαδή, με το περιεχόμενο της ιστορίας που τους αφορά και την απόδοσι σ’ αυτούς προσωπικών ιδιοτήτων.» Κατόπιν αυτός ο ένατος τόμος προχωρεί για ν’ αναφερθή στους ιερούς συγγραφείς των Αγίων Γραφών, όπως ο Ιουδαίος προφήτης Μωυσής και οι μαθηταί του Ιησού Χριστού του πρώτου αιώνος, και λέγει:

¹⁵ «Όλοι οι τύποι ενός προσωπικού παράγοντος χρησιμοποιούνται από τους ιερούς συγγραφείς για να περιγραφούν ο χαρακτήρ και η διαγωγή του Σατανά. Τον περιγράφουν ως να έχη δύναμι και επικράτεια, αγγελιαφόρους και οπαδούς. Πειράζει και ανθίσταται· θεωρείται υπεύθυνος, κατηγορείται για ενοχή· πρόκειται να κριθή, και να λάβη τελική τιμωρία.» Αν επρόκειτο μόνο να υποθέσωμε ότι ιεροί συγγραφείς είχαν υπ’ όψι τους να διδάξουν ότι ο Σατανάς ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο, «δεν θα μπορούσαν να είχαν εύρει πιο σαφείς ορισμούς από αυτούς που πραγματικά εχρησιμοποίησαν.» Το να υποθέση κανείς ότι «όλη αυτή η παρουσίασις ενός πραγματικού, αληθινού, συνειδητού ηθικού παράγοντος» είναι μόνο σχήμα λόγου, μόνο η προσωποποίησις ενός χωρίς ζωή πράγματος, απεικόνισις ενός φανταστικού προσώπου, «σημαίνει να καταστήσωμε τους θεοπνεύστους συγγραφείς ενόχους χρησιμοποιήσεως ένας προσώπου με τέτοιο τρόπο, που, με μη εξακριβωμένους γλωσσικούς νόμους, θα μπορούσε να γίνη γνωστό ότι ήταν ένα πρόσωπο​—με τέτοιο τρόπο που να μη μπορή να ληφθή ως ένα πρόσωπο, δίχως παραβίασι όλων των ρητορικών κανόνων, από τους οποίους είναι γνωστό ότι σε άλλες περιπτώσεις είχαν οδηγηθή.»

16. (α) Προσπαθούσαν οι συγγραφείς της Βίβλου να μας εξαπατήσουν με τον τρόπο που έγραψαν για το Διάβολο; (β) Είναι απηλλαγμένη από δυσκολίες η θεωρία ότι ο Διάβολος είναι απλώς η προσωποποίησις της «εννοίας του κακού»;

¹⁶ Εν τούτοις, οι θεόπνευστοι Βιβλικοί συγγραφείς, από τον προφήτη Μωυσή ως τον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη, δεν εχρησιμοποίησαν τον Σατανά ως ένα σχήμα λόγου. Έγραψαν εκ προθέσεως με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να γνωρίσωμε και να κατανοήσωμε εμείς οι αναγνώσται της Γραφής ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ένα πραγματικό, σωματικό, συνειδητό, νοήμον πνευματικό πρόσωπο. Δεν παρεβίασαν τους γλωσσικούς νόμους κι έτσι απλώς να μας εξαπατήσουν στο να νομίσωμε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο και όχι απλώς η «έννοια του κακού» προσωποποιημένη. Γι’ αυτό η ανωτέρω αναφερομένη Εγκυκλοπαιδεία προχωρεί και λέγει: «Υπάρχουν, όμως, άλλες δυσκολίες εκτός από αυτές τις γενικές, με τις οποίες επιβαρύνεται η θεωρία της προσωποποιήσεως. Αυτή η θεωρία παραδέχεται τον διάβολο ως την έννοια του κακού. Ας εφαρμοσθή [αυτή η θεωρία] στην ερμηνεία δύο ή τριών εδαφίων της Γραφής.» Κατόπιν η Εγκυκλοπαιδεία εξετάζει το μέρος της Γραφής το σχετικό με τον πειρασμό του Ιησού Χριστού στην έρημο της Ιουδαίας από τον Σατανά ή Διάβολο, όπως τον αφηγείται ο Χριστιανός απόστολος Ματθαίος, και λέγει:

17. Πώς η προηγουμένως αναφερομένη Εγκυκλοπαιδεία σχολιάζει τον πειρασμό του Ιησού στην έρημο (Ματθ. 4:1-11);

¹⁷ «‘Τότε ο Ιησούς εφέρθη υπό του πνεύματος εις την έρημον, δια να πειρασθή υπό του διαβόλου.’ (Ματθαίος 4:1-11) Επειράσθη ο Ιησούς από ένα πραγματικό, προσωπικό ον; Ή από την έννοια του κακού; Αν ήταν από το τελευταίο, σε ποιον ή σε τι διαμένει αυτή η έννοια του κακού; Μήπως στον Ιησού; Αλλά τότε δεν θα μπορούσε να αληθεύη το ότι δεν υπήρχε αμαρτία σ’ αυτόν. Αυτή η ιδία η έννοια της αμαρτίας θα ήταν εντός του, πράγμα που θα τον καθιστούσε τον πειραστή του εαυτού του. Αυτή είναι μια κακή [επιστήμη ερμηνείας], που παράγει την χειρίστη θεολογία. Ας ενθυμούμεθα, επίσης, ότι αυτή η έννοια του κακού, για να είναι ηθικό κακό, πρέπει να ενυπάρχη σε κάποιο συνειδητό ηθικό όν. Η αμαρτία είναι κακό μόνο εφόσον προϋποθέτει την κατάστασι ή πράξι ενός προσωπικού και υπευθύνου παράγοντος.»

18. Πώς το ίδιο αυτό επιχείρημα εναντίον της προσωποποιήσεως της «έννοιας του κακού» μπορεί να εφαρμοσθή και για τον Ιεχωβά Θεό;

¹⁸ Το ίδιο επιχείρημα εναντίον της ιδέας ότι η «έννοια του κακού» προσωποποιείται ως ο Σατανάς ή Διάβολος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή και σχετικά με τον Παντοδύναμο Θεό τον ίδιο. Έχει σχέσι με τον θεοφοβούμενο άνθρωπο, που ελέγετο Ιώβ, ο οποίος ζούσε ακόμη στις ημέρες του προφήτου Μωυσέως χίλια πεντακόσια χρόνια πριν από την Κοινή μας Χρονολογία. Το Γραφικό βιβλίο του Ιώβ μάς λέγει πώς ο Σατανάς ο ίδιος παρουσιάσθη ενώπιον του Θεού σε μια σύναξι των αγίων αγγέλων στον ουρανό. Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιώβ, εδάφιο έβδομο (ΜΝΚ), λέγει:

19, 20. Αν, στο εδάφιο Ιώβ 1:7, ο Σατανάς ή Διάβολος είναι απλώς η «έννοια του κακού,» τότε ποιες ερωτήσεις εγείρονται και σε ποιο συμπέρασμα φθάνομε;

¹⁹ «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Πόθεν έρχεσαι; Και ο Σατανάς απεκρίθη προς τον Ιεχωβά, και είπε, Περιελθών την γη, και εμπεριπατήσας εν αυτή, πάρειμι.»

²⁰ Ώστε δεν ήταν ο Σατανάς εδώ ένα πραγματικό πρόσωπο, αλλά απλώς η «έννοια του κακού»; Αν ναι, τότε σε ποιον μιλούσε ο Ιεχωβά Θεός; Στον εαυτό του; Αν συμβαίνη αυτό, τότε ο Σατανάς, η προσωποποιημένη έννοια του κακού, διέμενε μέσα στον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο. Αυτό θα εσήμαινε, επίσης, ότι η έννοια του κακού ενυπήρχε στον Παντοδύναμο Θεό τον ίδιο, και ότι αυτό το ηθικό κακό προήλθε από τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό. Μια τέτοια βλάσφημος ιδέα έρχεται σε αντίθεσι με όλο το υπόλοιπο της Αγίας Γραφής.

21. Αν η θεωρία της προσωποιήσεως της εννοίας του κακού ήταν αληθινή, ποιος, τότε, πράγματι κατηγόρησε τον Ιώβ ενώπιον του Θεού, ποιος ήλθε σε αντίφασι με τον εαυτό του, και ποιος απεδείχθη ψεύστης στην έκβασι;

²¹ Επί πλέον, ο Θεός ανεκήρυξε τον Ιώβ ως ‘άνθρωπον άμεμπτον και ευθύν, φοβούμενον τον Θεόν, και απεχόμενον από κακού’. Αλλά ο Σατανάς κατηγόρησε τον Ιώβ ότι υπηρετούσε τον Ιεχωβά Θεό μόνο για τα επίγεια οφέλη που μπορούσε αυτός ν’ αποκομίση απ’ αυτό. Διαβάζομε: «Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Ιεχωβά, και είπε, Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; . . . Πλην τώρα έκτεινον την χείρα σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον.» (Ιώβ 1:8-11, ΜΝΚ) Αν ο Σατανάς εδώ ήταν απλώς η «έννοια του κακού» προσωποποιημένη, η οποία πράγματι κατηγορούσε τον άνθρωπο Ιώβ στον Θεό, τότε ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος θα ήταν ο κατήγορος, και τούτο αμέσως μετά που είχε ανακηρύξει τον Ιώβ ως άνθρωπο καλόν δίχως όμοιό του στη γη. Σε μια τέτοια περίπτωσι η έννοια του κακού θα ενυπήρχε στον Ύψιστο Θεό τον ίδιο, και ο Θεός θα αντέφασκε με τον εαυτό του. Επί πλέον, όταν ο Θεός επέτρεψε στον Σατανά να δοκιμάση τον Ιώβ και όταν ο Σατανάς απεδείχθη ψεύστης, τότε, αν ο Σατανάς ήταν μόνο η έννοια του κακού, ο Θεός ο ίδιος απεδείχθη ψεύστης.​—Ιώβ 1:12-22.

22. (α) Πώς μια τέτοια θεωρία κάνει ν’ αποδεικνύεται ο Θεός ο ίδιος ψεύστης για μια δεύτερη φορά σχετικά με τον Ιώβ; (β) Γιατί το συμπέρασμα που συνάγομε από την εφαρμογή αυτής της θεωρίας είναι κάτι το αδύνατο;

²² Όταν απέτυχε η πρώτη του δοκιμή, ο Σατανάς εζήτησε άδεια να κάμη άλλη μια δοκιμή στον Ιώβ, και ο Ιεχωβά Θεός το επέτρεψε. Και πάλιν η κατηγορία του Σατανά κατά του Ιώβ απεδείχθη ψευδής. Αν ο Σατανάς ήταν απλώς η προσωποποιημένη «έννοια του κακού», η οποία πραγματικά διέμενε στον Ιεχωβά Θεό, τότε άλλη μια φορά ο Ιεχωβά Θεός απεδείχθη ψεύστης. Είναι, όμως, αδύνατον να ψευσθή ο Θεός, ενώ ο Ιησούς Χριστός είπε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο πρωτουργός ή «πατήρ» του πρώτου ψεύδους, του ψεύδους μέσω του οποίου ο Σατανάς ή Διάβολος εφόνευσε την ανθρωπίνη οικογένεια.​—Τίτον 1:1, 2· Εβρ. 6:18· Ιωάν. 8:44.

23. Έτσι τι πραγματικά απεδείχθη ότι είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, και, παραλλήλως, τι απεδείχθη ότι είναι ο Ιώβ και αυτός ο Ιεχωβά Θεός;

²³ Ώστε, σύμφωνα με όλους τους κανόνες της υγιούς λογικής και τους γλωσσικούς νόμους, ο Σατανάς πρέπει να είναι ένα πραγματικό, ζωντανό πρόσωπο στο αόρατο πνευματικό βασίλειο. Όταν η πιστότης του Ιώβ απέδειξε ότι ο Σατανάς είναι διάβολος ή συκοφάντης, ο Θεός αποκατέστησε τον Ιώβ από τη μεγάλη του θλίψι και τον ευλόγησε πλουσίως. Άλλοι Βιβλικοί συγγραφείς εκτός από τον Μωυσή ομιλούν για τον Ιώβ ως ένα ιστορικό πρόσωπο, όχι ως ένα φανταστικό πρόσωπο· και αυτό βεβαιώνει ότι ο Σατανάς ή Διάβολος ήταν και είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, ακριβώς όπως ο Ιεχωβά Θεός είναι μια πραγματική, συνειδητή, ηθική Οντότης μέσα στο Γραφικό βιβλίο του Ιώβ.​—Ιεζ. 14:14, 20· Ιάκ. 5:11· παράβαλε με Αποκάλυψιν 12:9-12.

24. Τι δεν μας επιτρέπει ο χρόνος να κάμωμε εδώ, και τι, επίσης, λέγει η Εγκυκλοπαιδεία για την απόδειξι της υπάρξεως ενός προσωπικού Διαβόλου;

²⁴ Άλλα εδάφια των Αγίων Γραφών θα μπορούσαν να συζητηθούν για ν’ αποδειχθή πόσο γελοίο είναι να λέγη κανείς ότι ο Σατανάς ή Διάβολος στη Βίβλο δεν είναι πραγματικό πρόσωπο αλλ’ απλώς μια απρόσωπη «έννοια του κακού.» Ο χρόνος, όμως, δεν μας το επιτρέπει· ακριβώς όπως η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ πραγματεύεται το εδάφιο Ιωάννης 8:44 και κατόπιν λέγει: «Θα ήταν σπατάλη χρόνου ν’ αποδείξη κανείς ότι, σε διαφόρους βαθμούς σαφήνειας, η προσωπική ύπαρξις ενός Πνεύματος του Κακού αποκαλύπτεται επανειλημμένως στη Γραφή. Κάθε ιδιότης, κάθε ενέργεια, που μπορεί να χαρακτηρίση την προσωπικότητα, αποδίδεται σ’ αυτόν σε γλώσσα που δεν χρειάζεται εξηγήσεις.»​—Τόμος 9ος, σελίς 361β.

ΠΩΣ ΗΛΘΕ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙ

25. Ποιο βιβλίο εξηγεί πώς ήλθε σε ύπαρξι ο Σατανάς ή Διάβολος, και τι σημαίνουν πράγματι αυτό το όνομα και ο τίτλος του;

²⁵ Εφόσον ο Θεός κάθε καλωσύνης και δικαιοσύνης δεν είναι η πηγή οποιουδήποτε ηθικού κακού ή κακίας, πιθανόν να σας είναι δύσκολο να συμπεράνετε πώς ο Σατανάς ή Διάβολος μπόρεσε να έλθη σε ύπαρξι και να καταστή μια απειλή σ’ όλο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους σήμερα. Εν τούτοις, η Ιερά Βίβλος εκθέτει τα απλά γεγονότα επάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Η έκφρασις «Σατανάς ή Διάβολος» σημαίνει «Ανθιστάμενος ο Συκοφάντης.» Δεν είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να γίνη ανθιστάμενος ή εναντιούμενος και ένας συκοφάντης [διάβολος] κάποιου άλλου, ιδιαίτερα του Ιεχωβά Θεού.

26. Πώς αποδεικνύεται σε συσχετισμό με τον Πέτρο και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ότι είναι εύκολο να γίνη ένας μόνος του σατανάς ή διάβολος;

²⁶ Παραδείγματος χάριν, σε μια περίπτωσι ο Ιησούς Χριστός απεκάλεσε τον απόστολό του Πέτρο σατανά ή «ανθιστάμενο». Όταν ο Πέτρος επετίμησε τον Κύριό του Ιησού Χριστό επειδή προείπε ένα βίαιο θάνατο για τον εαυτό του, ο Κύριος είπε στον Πέτρο: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» (Ματθ. 16:23) Σε μια άλλη περίπτωσι, όταν αυτός ο ίδιος ο Πέτρος εξέφρασε πίστι στο ότι ο Ιησούς ήταν «ο Άγιος του Θεού» (ΜΝΚ), τότε, όπως εκτίθεται στον Ιωάννη 6:68-71, ο Ιησούς απήντησε σ’ αυτόν, «Δεν έκλεξα εγώ εσάς τους δώδεκα, και είς από σας είναι διάβολος; Έλεγε δε τον Ιούδαν του Σίμωνος τον Ισκαριώτην· διότι, ούτος, είς ων εκ των δώδεκα, έμελλε να παραδώση αυτόν.» Έτσι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης έγινε μόνος του διάβολος ή συκοφάντης.​—Ιωάν. 6:70, 71.

27. Πώς ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι γυναίκες και άνδρες μπορούν να γίνουν μόνοι των διάβολοι με την έννοια τού ότι γίνονται συκοφάνται;

²⁷ Όταν ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε οδηγίες για Χριστιανές γυναίκες, είπε: «Αι γυναίκες ωσαύτως, σεμναί, ουχί κατάλαλοι [διάβολοι, κείμενον].» (1 Τιμ. 3:11) «Αι γραίαι ωσαύτως να έχωσι τρόπον ιεροπρεπή, μη κατάλαλοι [διάβολοι, Κείμενον].» (Τίτον 2:3) Ο Παύλος έγραψε, επίσης: «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, . . . συκοφάνται [διάβολοι, Κείμενον].» (2 Τιμ. 3:1-3) Ώστε, εκτός από τους πνευματικούς διαβόλους, μπορούν να υπάρξουν και ανθρώπινοι διάβολοι με την έννοια ότι είναι συκοφάνται εναντίον ανθρώπων και εναντίον του Θεού. Ο «Θεός της αληθείας» δεν τους κάνει διαβόλους ή συκοφάντας· άνδρες και γυναίκες γίνονται μόνοι των συκοφάνται.​—Ψαλμ. 31:5.

28. Η ενέργεια για να γίνη κανείς κάτι αληθεύει, επίσης, για ποιον, και πώς ο Ιησούς το επεβεβαίωσε αυτό στο εδάφιο Ιωάννης 8:44;

²⁸ Η ίδια ενέργεια του να γίνη ένας κάτι αληθεύει σχετικά με το υπεράνθρωπο πνευματικό πλάσμα, για το οποίον η Βίβλος λέγει «ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Το πνευματικό πλάσμα, που έγινε ένας τέτοιος δράκων, είχε μια τέτοια αρχή αφού ο Ιεχωβά Θεός το εδημιούργησε κι έπειτα. Σχετικά με αυτόν, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε σε μερικά θρησκευτικά άτομα που είχαν πρόθεσι να τον θανατώσουν: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· Όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί· διότι είναι ψεύστης, και ο πατήρ αυτού του ψεύδους.» (Ιωάν. 8:44) Γι’ αυτή τη δήλωσι του Ιησού, η Εγκυκλοπαιδεία, που ανεφέρθη ανωτέρω (Τόμος 9ος, σελίς 364α), λέγει: «Αλλά εδώ φαίνεται μάλλον ότι οι λέξεις απ’ αρχής αναφέρονται στην αρχή της ενεργείας του επάνω στον άνθρωπο.»

29. Πώς αυτός που είναι τώρα Σατανάς ή Διάβολος έγινε ο «πατήρ» του ψεύδους, και πότε έγινε ανθρωποκτόνος;

²⁹ Έτσι το πνευματικό πλάσμα που αναμιγνύεται εδώ δεν εδημιουργήθη ως Σατανάς ή Διάβολος. Ο Θεός δεν τον εδημιούργησε ως ένα φονέα, αλλά τον εδημιούργησε στην αλήθεια. Εν τούτοις, αυτός δεν προτίμησε να παραμείνη στην αλήθεια, αλλ’ απεφάσισε να γίνη ένας ψεύστης, ένας συκοφάντης (διάβολος). Γι’ αυτό, όταν εψεύσθη, δεν μίλησε σύμφωνα με το θέλημα και το πνεύμα του ουρανίου Πατρός του, αλλά είπε το ψέμα από δική του προαίρεσι ή διάθεσι. Εφόσον δεν παρέμεινε σταθερός στην αλήθεια του Θεού αλλά έκαμε την αρχή λέγοντας ψεύδη, ωνομάσθη ο πατήρ του ψεύδους. Ήταν ανθρωποκτόνος, όχι στον καιρό της δημιουργίας του από τον Θεό, αλλά όταν έκαμε την έναρξί του ως Σατανάς ή Διάβολος. Ήταν ένας αυτοδημιούργητος Σατανάς, ή Διάβολος.

30. Πότε ο Σατανάς ο Διάβολος παρουσιάσθη στη σκηνή της δράσεως, και πώς έδειξε τότε την αντίστασί του;

³⁰ Στο τρίτο κεφάλαιο, το πρώτο βιβλίο της Γραφής, που εγράφη από τον προφήτη Μωυσή, μας λέγει πώς ο Σατανάς ή Διάβολος έφθασε να γίνη τέτοιος. Αυτός, ως ένα υπερανθρώπινο πνευματικό πρόσωπο, ήταν αοράτως παρών στην πρώτη κατοικία του ανθρώπου, τον κήπο της Εδέμ, αυτό που τώρα είναι η νοτιοδυτική Ασία. Όταν ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τη γυναίκα για να είναι σύντροφος του τελείου ανθρώπου Αδάμ, τότε ο Σατανάς ή Διάβολος παρουσιάσθη στη σκηνή για δράσι. Χρησιμοποιώντας ένα φίδι ως μέσον, ο αόρατος αυτός πνευματικός γυιός του Θεού εξεδήλωσε αντίστασι ή εναντίωσι στον Ιεχωβά Θεό με το να πη στην τελεία γυναίκα Εύα ένα επαίσχυντο ψεύδος εναντίον του Θεού του ουρανίου Πατρός της.

31. Ποια ήταν η πορεία της ενεργείας του, που τον έκαμε απατεώνα, και τι εχρησιμοποίησε ο Θεός από τότε ως ένα σαφές σύμβολο γι’ αυτόν ως το τέλος της Γραφής;

³¹ Ο Ανθιστάμενος ή Εναντιούμενος έγινε έτσι μόνος του ένας συκοφάντης ή διάβολος. Με το να πη στην Εύα ένα ψεύδος για να την παροδηγήση σε ανυπακοή προς τον Θεό έγινε, επίσης, ένας απατεών. Παρέμεινε αόρατος στην Εύα, αλλά εχρησιμοποίησε έναν ορατόν όφι για να πη το ψεύδος σ’ αυτή. Γι’ αυτό η Βίβλος λέγει : «Ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού.» (2 Κορ. 11:3) Γι’ αυτό το λόγο, εκεί ακριβώς μέσα στον κήπο της Εδέμ, ο Ιεχωβά Θεός κατέστησε τον όφι σύμβολο του Σατανά του Απατεώνος, και στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής αυτός ο αρχι-Απατεών ονομάζεται «ο όφις ο αρχαίος,» ή, «ο αρχικός όφις.» ο «πλανών την οικουμένην όλην.»​—Αποκάλ. 12:9· 20:2, ΑΣΜ· ΜΑΜ· ΜΝΚ.

32. Ποιος ήταν ο σκοπός του Διαβόλου παροδηγώντας την Εύα, κι έτσι σε ποια κατάστασι έχομε γεννηθή όλοι;

³² Ποιον σκοπό, λοιπόν, είχε «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς,» στο να παροδηγήση την Εύα με το ν’ αποκαλέση τον Θεό και Πατέρα της ένα ψεύστη γεμάτον φόβο; Σύμφωνα με τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα, σκοπός του ήταν να στρέψη την Εύα εναντίον του Θεού και κατόπιν να τη χρησιμοποιήση για να στρέψη τον σύζυγό της Αδάμ εναντίον του Θεού κι έτσι να πάρη και τους δύο με το μέρος του και κάτω από την εξουσία του. Μ’ αυτό τον τρόπο, επίσης, θα έπαιρνε όλους τους απογόνους των, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, κάτω από την εξουσία του και ολόκληρη η γη θα εγίνετο μια χώρα στασιαστών ή ανθισταμένων εναντίον του Ιεχωβά Θεού. Τέσσερες χιλιάδες εκατό περίπου χρόνια αργότερα, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ [υπό την εξουσίαν του πονηρού, ΜΝΚ· ΑΣΜ] κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Συγχρόνως ο πονηρός Σατανάς έφερε το ανθρώπινο γένος κάτω από την εξουσία της αμαρτίας και του θανάτου, διότι ο νόμος του Θεού είναι: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» (Ρωμ. 6:23) Όλοι έχομε γεννηθή στην αμαρτία και το θάνατο από τον Αδάμ και την Εύα.

33. Για να επιβάλη την απόφασί του εναντίον του Αδάμ, τι έκαμε ο Θεός. και γιατί η αμαρτία και ο θάνατος διήλθαν πάνω από όλους μας;

³³ Επιβάλλοντας τη θανατική του ποινή επάνω σ’ αυτούς που διέπραξαν την αμαρτία, ο Ιεχωβά Θεός εξέβαλε τον Αδάμ και την Εύα από τον κήπο της Εδέμ κι επομένως μακριά από το δένδρο της ζωής. Διαβάζομε: «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο άνθρωπος ως είς εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση εις χρόνον ακαθόριστον·​—Όθεν Ιεχωβά ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του κήπου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη.» Ύστερ’ απ’ αυτό οι αμαρτωλοί Αδάμ και Εύα άρχισαν να έχουν τέκνα, εκτός​—όχι εντός—​του κήπου της Εδέμ. (Γέν. 3:22 έως 4:3, ΜΝΚ) Λόγω της καταδικαστικής αποφάσεως του Θεού και λόγω του νόμου της γενετικής, η αμαρτία και ο θάνατος διήλθαν από όλους εμάς ως απογόνους των. (Ρωμ. 5:12) Πόσο μεγάλη ήταν η πτώσις μας!

34. Ποιος άλλος, επίσης, υπέστη τότε πτώσι, και πώς ο Θεός το εφανέρωσε στον κήπο της Εδέμ;

³⁴ Εν τούτοις, ο αγγελικός υιός του Θεού, ο οποίος έγινε «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς,» υπέστη και αυτός πτώσι. Αυτό προκύπτει από τους λόγους του Θεού που απηύθυνε σ’ αυτόν εκεί στον κήπο της Εδέμ. Ομιλώντας σ’ αυτόν ως να ωμιλούσε στον κατά γράμμα όφιν, τον οποίο εχρησιμοποίησε ο Σατανάς για να παροδηγήση την Εύα, ο Ιεχωβά Θεός είπε: «Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις συντρίψει την πτέρναν αυτού.»​—Γέν. 3:14, 15. ΜΝΚ.

35. Έτσι ο Σατανάς έγινε ο πατέρας ποιων, και σε τι είναι, συνεπώς, καταδικασμένος;

³⁵ Ο Σατανάς ο Διάβολος ήλθε έτσι κάτω από την κατάρα του Θεού και έγινε ο πατέρας των κατηραμένων. (Ματθ. 25:41) Επομένως, είναι καταδικασμένος να υποστή αιωνία καταστροφή, να συντριβή η κεφαλή του κάτω από την πτέρνα του υποσχεμένου Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού. Σε αρμονία με αυτό ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε σ’ αυτούς, οι οποίοι είναι μέρος αυτού του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού: «Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.»​—Ρωμ. 16:20.

ΠΟΤΕ ΕΞΕΔΙΩΧΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

36-38. Πότε νομίζουν πολλοί αναγνώσται της Γραφής ότι έγινε η πτώσις του Σατανά από τους ουρανούς, και σε ποιο μέρος της Γραφής νομίζουν ότι υπάρχει η περιγραφή του γεγονότος αυτού;

³⁶ Πολλοί αναγνώσται της Γραφής ενόμισαν ότι τον καιρό, που ο Θεός επρόφερε αυτούς τους λόγους εναντίον του όφεως στην Εδέμ, εξεδιώχθη ο Σατανάς ή Διάβολος από τον ουρανό, και ότι αυτή η πτώσις από τον ουρανό είναι εκείνο που περιγράφεται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, την Αποκάλυψι 12:3-13, όπου διαβάζομε τα εξής λόγια:

³⁷ «Εφάνη άλλο σημείον εν τω ουρανώ, και ιδού, δράκων μέγας κόκκινος, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα· και επί τας κεφαλάς αυτού διαδήματα επτά· . . . Και ο δράκων εστάθη ενώπιον της γυναικός της μελλούσης να γεννήση, δια να καταφάγη το τέκνον αυτής όταν γεννήση. Και εγέννησε παιδίον άρρεν, το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά· και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού. . . .

³⁸ »Και έγινε πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού επολέμησαν κατά του δράκοντος, και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και δεν υπερίσχυσαν, ουδέ ευρέθη πλέον τόπος αυτών εν τω ουρανώ. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην· και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού. Και ηχούσα φωνήν μεγάλην λέγουσαν εν τω ουρανώ. Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού· διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα . . . Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει. Και ότε είδεν ο δράκων ότι ερρίφθη εις την γην, εδίωξε την γυναίκα ήτις εγέννησε τον άρρενα.»

39. Η προφητική εκείνη αφήγησις στην Αποκάλυψι 12:3-13 δεν θα μπορούσε ν’ αναφέρεται στην πτώσι του Σατανά την εποχή εκείνη στην Εδέμ, λόγω ποιων ζωτικών γεγονότων, τα οποία δεν είχαν εκπληρωθή ακόμη τότε;

³⁹ Αναφέρεται η αφήγησις αυτή στην πτώσι του ‘αρχαίου όφεως, του καλουμένου Διαβόλου, και του Σατανά’, από την εύνοια του Θεού στον κήπο της Εδέμ; Όχι! Ακόμη και η Εγκυκλοπαιδεία, στην οποία έχομε ήδη παραπέμψει, αναφερομένη στα εδάφια Αποκάλυψις 12:7, 9, λέγει: «Οποιαδήποτε και αν είναι η σημασία αυτής της περικοπής, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί ν’ αναφέρεται στην αρχική πτώσι του Σατανά.»b Τον καιρό εκείνο, έξη χιλιάδες περίπου χρόνια πριν, καμμιά γυναίκα δεν είχε γεννήσει ένα τέκνον. Ασφαλώς η συμβολική «γυνή» του Θεού δεν είχε γεννήσει το υποσχεμένο «παιδίον άρρεν.» Στη μακρινή εκείνη εποχή ο Ιεχωβά Θεός είχε απλώς υποσχεθή ότι η «γυνή» του θα εγέννα ένα σπέρμα, το οποίον θα συνέτριβε την κεφαλή του Όφεως. Γι’ αυτό ο ‘όφις ο αρχαίος,’ Σατανάς ή Διάβολος, θα ήταν από τότε άγρυπνος για να καταβροχθίση το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού και να προλάβη τη συντριβή της κεφαλής του προς καταστροφήν. Αλλά την εποχή εκείνη δεν έγινε κανένας πόλεμος στον ουρανό για να εκδιωχθή ο Σατανάς ή Διάβολος.

40. Σύμφωνα με το εδάφιο Αποκάλυψις 1:1, γιατί, όσα περιγράφονται στο δωδέκατο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, δεν θα μπορούσαν να έχουν συμβή τότε στην Εδέμ;

⁴⁰ Και κάτι άλλο ακόμη: το τελευταίο βιβλίο της Γραφής εγράφη πολλά χρόνια, και κατά την παράδοσι εξήντα τρία χρόνια, μετά τον θάνατο του Ιησού Χριστού, την ανάστασι και την ανάληψί του στον ουρανό. Ώστε η συγγραφή του έγινε κοντά στο τέλος του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας· και η Αποκάλυψις, πρώτο κεφάλαιο, πρώτο εδάφιο, λέγει: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, δια να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως.» Επομένως, όσα αναφέρονται στο δωδέκατο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως πρέπει να είναι τα πράγματα εκείνα που επρόκειτο να συμβούν κάποια εποχή ύστερ’ από τότε, που ο αναστημένος Ιησούς Χριστός έδωσε αυτή την αποκάλυψι στον πιστό του απόστολο Ιωάννη το 96 μ.Χ. περίπου.

41. Τι αποκαλύπτει το βιβλίο του Ιώβ όσον αφορά την πρόσοδο του Σατανά στον ουρανό, και τι αποκαλύπτουν σχετικά με αυτό οι Εβραϊκές Γραφές που εγράφησαν μετά τον Ιώβ;

⁴¹ Δεν είναι περίεργο, επομένως, το ότι το βιβλίο του Ιώβ, που πιθανόν εγράφη από τον Μωυσή, σαφώς εδήλωνε ότι στις ημέρες του Ιώβ, είκοσι πέντε αιώνες μετά την παραπλάνησι της Εύας από τον Σατανά ή Διάβολο στον κήπο της Εδέμ, εξακολουθούσε να έχη πρόσοδο στον ουρανό και μπορούσε να κατηγορή τον λαό του Θεού ενώπιον του Θεού. (Ιώβ 1:6 έως 2:7) Επίσης, κανένα από τα θεόπνευστα βιβλία των Εβραϊκών Γραφών, που εγράφησαν μετά τον Ιώβ, δεν αποκαλύπτει ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είχε εκδιωχθή από τον ουρανό, ούτε ακόμη ως την εποχή του προφήτου Μαλαχία.

42. Ώστε, τώρα, ποιες ερωτήσεις διατυπώνομε σχετικά με την εκδίωξι του Σατανά από τον ουρανό;

⁴² Έχει εκδιωχθή ο Σατανάς ο Διάβολος από τον ουρανό κάτω σ’ αυτή τη γη ως τώρα; Αν ναι, πότε; Πώς μπορούμε ν’ απαντήσωμε, εφόσον δεν μπορούμε να τον ιδούμε αφού είναι ένα πνευματικό πλάσμα αόρατο στους οφθαλμούς μας;

Η ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΕΚΔΙΩΞΕΩΣ ΤΟΥ

43. Ποιος πρέπει να είναι υπεύθυνος για τις παγκόσμιες συνθήκες από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και γιατί το εδάφιο Αποκάλυψις 12:12 υπαινίσσεται αυτόν;

⁴³ Παρατηρήστε, όμως, στις παγκόσμιες συνθήκες επάνω στη γη από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου 1914-1918. Η εκδίωξις του Σατανά από τον ουρανό και η κατάρριψίς του στη γη μας θα έπρεπε βέβαια να επηρεάση τα πράγματα επάνω σ’ αυτή τη γη, ειδικά εφόσον το εδάφιο Αποκάλυψις 12:12 κράζει: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» Τι είναι αυτός ο​—‘ολίγος καιρός’; Ως πότε; Ωσότου αυτός και οι δαίμονές του συλληφθούν, αλυσοδεθούν και ριφθούν σε μια άβυσσο, ανίκανοι να πλανήσουν τα έθνη για χίλια έτη. (Αποκάλ. 20:1-3) Ασφαλώς κάποιος υπεράνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις θλιβερές καταστάσεις επάνω στη γη από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και θα μπορούσε αυτός να είναι ο θυμωμένος, εκδιωγμένος Σατανάς; Ας ιδούμε.

44. Σύμφωνα με το εδάφιο Αποκάλυψις 12:10, τι επρόκειτο να προαγγέλλη η εκδίωξις του Σατανά, κι επομένως τίνος αποτέλεσμα είναι πράγματι η εκδίωξίς του;

⁴⁴ Σημειώστε, παρακαλούμε, τίνων προάγγελος θα ήταν η εκδίωξις του Σατανά. Όταν αυτός και οι δαιμονικοί του άγγελοι θα ενικώντο στον πόλεμο στον ουρανό, μια ισχυρή φωνή επρόκειτο ν’ ακουσθή στον ουρανό, λέγοντας: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού.» (Αποκάλ. 12:10) Από αυτό το γεμάτο σημασία άγγελμα είναι σαφές ότι η εκδίωξις του Σατανά και των δαιμονικών του αγγέλων από τους υψηλούς ουρανούς και κατάρριψίς των στη γη μας πρέπει να λάβη χώρα μετά την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς. Η εκδίωξις του Σατανά είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η «γυνή» του Θεού στους ουρανούς γεννά το άρρεν παιδίον, και κατόπιν ο συμβολικός Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, αποτυγχάνει να καταφάγη το άρρεν παιδίον αλλά αυτό το άρρεν παιδίον «ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού.» (Αποκάλ. 12:1, 2, 4, 5) Ώστε η γέννησις του άρρενος παιδίου και η ενθρόνισίς του παραπλεύρως του Θεού στον ουρανό πρέπει να εξεικονίζη τη γέννησι της ουρανίας βασιλείας του Θεού με την ενθρόνισι του Υιού του Ιησού Χριστού εν δυνάμει στα δεξιά του Θεού. Γι’ αυτό μπορούσε να γίνη στους ουρανούς η αναγγελία: «Τώρα έγεινεν . . . η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού.»

45. Πότε έλαβε χώραν στους ουρανούς η γέννησις της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, και ποια απόδειξι έχομε γι’ αυτό;

⁴⁵ Η γέννησις και ενθρόνισις της βασιλείας του Θεού με τον Χριστό του σε βασιλική εξουσία έλαβε χώρα το 1914. Τα παγκόσμια γεγονότα στη διάρκεια των πενήντα και πλέον ετών από το 1914 εναρμονίζονται με τις προφητείες που έδωσε ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. Σ’ αυτές τις προφητείες προείπε τα γεγονότα και τις συνθήκες που θ’ αποτελούσαν απόδειξι, όταν ο Θεός θα τον ενεθρόνιζε στους ουρανούς και όταν αυτός ως ο νέος Μεσσιανικός βασιλεύς θ’ άρχιζε να κυβερνά ανάμεσα στους εχθρούς του στον ουρανό κι επάνω στη γη.​—Ψαλμ. 110:1-6· Εβρ. 10:12, 13· Ματθ. 24:3 έως 25:46· Αποκάλ. 6:1-8· 11:15-18.

46. Ώστε ποιοι δύο πόλεμοι έλαβαν χώραν ταυτοχρόνως, και τι συνέβη με τις θλίψεις μας;

⁴⁶ Προφανώς ο «πόλεμος εν τω ουρανώ», ο οποίος έγινε για να εκδιωχθή ο Σατανάς και οι δαίμονές του απ’ εκεί, διεξήγετο ταυτοχρόνως, τουλάχιστον για ένα μέρος του χρόνου, με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εδώ στη γη κατά τα έτη 1914- 1918. Αλλά ο πόλεμος, που οι πολιτικοί είπαν ότι ήταν «ο πόλεμος που θα τερματίση όλους τους πολέμους» και θα «εξασφαλίση στον κόσμο τη δημοκρατία,» δεν ετερμάτισε τον σαρκικό πόλεμο, ούτε εξησφάλισε στον κόσμο τη δημοκρατία ή ετερμάτισε τις θλίψεις μας.

47. Σε ποιον «καιρόν» είναι βέβαιο ότι ζούμε, και ποια εξήγησις υπάρχει για τον θρησκευτικό διωγμό που υπάρχει σήμερα;

⁴⁷ Βλέπετε την εκπλήρωσι των Βιβλικών προφητειών στις παγκόσμιες υποθέσεις από το έτος 1914; Αν ναι, τότε η απόδειξις είναι σαφής ότι ο Σατανάς έχει εκδιωχθή από τον ουρανό και είναι τώρα περιωρισμένος στη γη μας. Είναι σαφές ότι ζούμε τώρα σ’ αυτόν τον «ολίγον καιρόν», που γνωρίζει ο Σατανάς ότι έχει ακόμη και τον βλέπομε να εκχέη τον μεγάλο του θυμό για την ήττα του στον ουρανό με το να δημιουργή «ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν.» Και όχι μόνο αυτό, αλλά δημιουργεί θρησκευτικό διωγμό, επειδή είναι γραμμένο: «Και ότε είδεν ο δράκων ότι ερρίφθη εις την γην, εδίωξε την γυναίκα ήτις εγέννησε τον άρρενα. . . . Και ωργίσθη ο δράκων κατά της γυναικός, και υπήγε να κάμη πόλεμον με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού.» (Αποκάλ. 12:12-17) Είναι μήπως περίεργο, λοιπόν, ότι σ’ όλα τα μέρη του κόσμου οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά διώκονται επειδή δίνουν μαρτυρία για τη γέννησι της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού στους ουρανούς το 1914; Όχι, καθόλου!

48. (α) Πώς χρησιμοποιεί ο Σατανάς ό,τι απομένει από τον «ολίγον καιρόν» του; (β) Πώς η ημέρα της μάχης στον Αρμαγεδδώνα θ’ αποδειχθή μια «μεγάλη» ημέρα;

⁴⁸ Πενήντα περίπου χρόνια έχουν ήδη παρέλθει από τον «ολίγον καιρόν», που ο εκδιωγμένος Σατανάς γνωρίζει ότι έχει προτού αυτός και οι δαίμονές του δεθούν και ριφθούν στην άβυσσο για μια χιλιετή φυλάκισι. Ο καιρός, που εναπομένει πριν από αυτό, πρέπει τώρα να είναι πολύ σύντομος. Πυρετωδώς αυτός και οι δαίμονές του χρησιμοποιούν την αόρατη επιρροή τους για να συνάξουν «τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης» σ’ αυτό που το τελευταίο βιβλίο της Γραφής ονομάζει Αρμαγεδδών, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» (Αποκάλ. 16:13-16) Μια ‘ημέρα μεγάλη’ θα είναι πράγματι αυτή για τον Παντοκράτορα Θεό, διότι αυτός και ο Βασιλεύς του Ιησούς Χριστός θα κερδίσουν τον πόλεμο στον Αρμαγεδδώνα. Όλοι εκείνοι, που θα είναι με το μέρος του Διαβόλου, θα χάσουν αυτόν τον αποφασιστικό πόλεμο, τον μέγιστο όλης της ανθρωπίνης ιστορίας. Για τους ανθρώπους θ’ αποδειχθή ότι είναι η χειρότερη ουαί, στην οποία ο Σατανάς και οι δαίμονές του θα έχουν οδηγήσει το ανθρώπινο γένος.​—Ματθ. 24:21, 22.

49. Ποιο είναι τώρα το μεγάλο ζήτημα, για το οποίο πρέπει να λάβωμε απόφασι εμείς και γιατί είναι τόσο κρίσιμο για μας;

⁴⁹ Το μεγάλο ερώτημα, για το οποίο ο καθένας από μας πρέπει να λάβη απόφασι, είναι, Θα είμαι εγώ με το μέρος που θα νικήση; Είναι η πιο κρίσιμη ερώτησις για μας, επειδή θέλομε να λάβωμε την ορθή πορεία. Ο καιρός για ν’ αποφασίσωμε είναι τώρα, και είναι ζήτημα αιωνίου ζωής ή αιωνίου θανάτου και καταστροφής για μας. Δεν επιθυμούμε να βρεθούμε τότε στην ίδια παράταξι με «το θηρίον και τους βασιλείς της γης, και τα στρατεύματα αυτών», που είναι «συνηγμένα, δια να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου, και με το στράτευμα αυτού,» δηλαδή, με τον ουράνιο Ιησού Χριστό, τον ‘Βασιλέα βασιλέων και Κύριον κυρίων’, και τους ουρανίους αγγέλους του. (Αποκάλ. 19:11-19) Το να είμεθα με την παράταξι του «θηρίου» και των επιγείων βασιλέων και των στρατευμάτων των θα εσήμαινε την καταστροφή μας μαζί τους, όπως αποδεικνύεται από τη Βιβλική προφητεία για την έκβασι του πολέμου του Αρμαγεδδώνος κατά την ‘ημέραν την μεγάλην’ του Θεού.»​—Αποκάλ. 19:20, 21.

ΟΦΕΛΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΣΙΜΟ ΤΟΥ

50, 51. (α) Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 19:20 έως 20:3, ποια είναι η σειρά των γεγονότων κατά τον Αρμαγεδδώνα και ύστερ’ απ’ αυτόν; (β) Ώστε τι θα σημαίνη η καταστροφή ενός μαζί με τις επίγειες δυνάμεις του Σατανά στον Αρμαγεδδώνα;

⁵⁰ Το δέσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του επακολουθεί αμέσως μετά την καταστροφή των επιγείων δυνάμεών του στον Αρμαγεδδώνα, και, αν καταστραφούμε στον Αρμαγεδδώνα, δεν θα μπορέσωμε ποτέ ν’ απολαύσωμε τα αιώνια οφέλη που θα προκύψουν. (Αποκάλ. 19:20 έως 20:3) Ποτέ δεν θα μπορούσαμε ν’ απολαύσωμε τις ευλογίες της βασιλικής διακυβερνήσεως του Ιησού Χριστού επί χίλια χρόνια που θ’ ακολουθήση το δέσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του και το ρίξιμό τους στην άβυσσο του πλήρους περιορισμού. Το ότι αυτή είναι η σειρά των γεγονότων αποδεικνύεται στην Αποκάλυψι 20:3-6, όπου διαβάζομε:

⁵¹ «Και [ο άγγελος εξ ουρανού] έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον, και έκλεισεν αυτόν, και εσφράγισεν επάνω αυτού, δια να μη πλανήση το έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν. Και είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού, και δια τον Λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»

52, 53. Η χιλιετής βασιλεία του Χριστού θ’ ανακουφίση το ανθρώπινο γένος από τη διακυβέρνησι τίνος επιγείου πράγματος;

⁵² Τι θα σημαίνη η χιλιετής βασιλεία υπό τον Ιησού Χριστό και το υπόλοιπο του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού, οι οποίοι δεν προσεκύνησαν το «θηρίον»; Εν πρώτοις, το ανθρώπινο γένος δεν θα κυβερνάται πλέον από το «θηρίον». Σ’ αυτό το σημείο πιθανόν να νομίσετε ότι αστειευόμεθα· ίσως να πήτε, Ποτέ δεν εκυβερνήθη το ανθρώπινο γένος από ένα θηρίο· δεν είν’ έτσι; Όχι, όχι από ένα κατά γράμμα θηρίο, αλλ’ από ένα συμβολικό. Και ποιο είναι αυτό; Για να εξηγηθή αυτό, η Αποκάλυψις προς τον Ιωάννη αναφέρεται στον Δράκοντα, Σατανά τον Διάβολο, μετά την εκδίωξί του από τον ουρανό, και κατόπιν λέγει:

⁵³ «Και εστάθην επί την άμμον της θαλάσσης· και είδον θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά, και κέρατα δέκα· και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα, και επί τας κεφαλάς αυτού ονόματα βλησφημίας. Και το θηρίον το οποίον είδον, ήτο όμοιον με πάρδαλιν, και οι πόδες αυτού ως άρκτου, και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος· και έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην. . . . Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν εναντίον του Θεού, να βλασφημήση το όνομα αυτού, και την σκηνήν αυτού, και τους κατοικούντας εν τω ουρανώ. Και εδόθη εις αυτό να κάμη πόλεμον με τους αγίους, και να νικήση αυτούς· και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος. Και θέλουσι προσκυνήσει αυτό πάντες οι κατοικούντες επί της γης.»​—Αποκάλ. 13:1-8.

54. Τι συμβολίζει αυτό το «θηρίον», και πώς μπορούμε να το επιβεβαιώσωμε Γραφικώς;

⁵⁴ Τι συμβολίζει αυτό το «θηρίον»; Τα παγκόσμιο πολιτικό σύστημα κάτω από τον αόρατο έλεγχο του μεγάλου αντιπάλου του Θεού, του Σατανά, ‘του όφεως του αρχαίου’, ο οποίος εβλασφήμησε τον Θεό στον κήπο της Εδέμ. Μια σύγκρισις των ανωτέρω συμβολισμών σ’ αυτή την Αποκάλυψι που εδόθη στον απόστολο Ιωάννη και των συμβολισμών του προφητικού βιβλίου του Δανιήλ, κεφάλαιο έβδομο, θα επιβεβαιώση ότι το «θηρίον» συμβολίζει το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, που εχρησιμοποίησε ο μεγάλος αντίπαλος του Θεού από τις ημέρες του Νεβρώδ του ιδρυτού της αρχαίας Βαβυλώνος επί του Ευφράτου τον επόμενο μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε αιώνα. Ο Νεβρώδ δισέγγονος του Νώε είχε ονομασθή «ισχυρός κυνηγός εις εναντίωσιν προς τον Ιεχωβά».​—Γέν. 10:8-12, ΜΝΚ.

55. Πώς μπορούμε να καθορίσωμε για τον εαυτό μας αν η χρήσις από τη Γραφή ενός «θηρίου» ως συμβολισμού συμφωνή με το ζήτημα;

⁵⁵ Το σύστημα της πολιτικής διακυβερνήσεως από την εποχή του Νεβρώδ κι έπειτα ως τώρα εχαρακτηρίσθη από επτά διαδοχικές παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες κατεπίεσαν τον λαό του Θεού. Ήταν αυτό το σύστημα όμοιο μ’ ένα «θηρίον»; Αφήνομε σ’ εσάς, τους αναγνώστας μας, να κρίνετε. Διαβάστε πρώτα την ιστορία αυτών των παγκοσμίων δυνάμεων, δηλαδή, της αρχαίας Αιγύπτου, Ασσυρίας, Βαβυλώνος, Περσίας, Ελλάδος, Ρώμης και Αγγλο-Αμερικανικής πολιτικής συμμαχίας, και κατόπιν κάμετε την έντιμη κρίσι σας. Αυτό το συμβολικό «θηρίον» ελατρεύθη. Και σήμερα ακόμη παριστάμεθα μάρτυρες της λατρείας του πολιτικού κράτους, της ειδωλοποιήσεως της εθνικής κυριαρχίας. Όλα αυτά εξέθρεψαν πολέμους!

56. Μετά την καταστροφή αυτού του «θηρίου» στον Αρμαγεδδώνα και το δέσιμο του Σατανά, ποια πράγματα δεν θα συνεχίσουν πια να υπάρχουν επάνω στη γη;

⁵⁶ Μετά την καταστροφή του «θηρίου» στον Αρμαγεδδώνα και το δέσιμο του αοράτου κυρίου του, του Δράκοντος, Σατανά ή Διαβόλου, δεν θα υπάρξη κανένα «θηρίον» αυτού του είδους για λατρεία ούτε και περαιτέρω καταπίεσις ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους από αυτό, αλλά ούτε οποιοσδήποτε διωγμός των λάτρεων του Ιεχωβά Θεού από αυτό. Το γεγονός αυτό θα σημάνη τον πένθιμο κώδωνα του θανάτου για όλους τους παγκοσμίους πολέμους, εμφυλίους πολέμους, ναι, για τις πολιτικές συμμαχίες και οργανώσεις συνθηκών, για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, για τα εδαφικά όρια που διαιρούν ένα ειρηνόφιλο λαό από γειτονικούς λαούς, για τους δασμούς, τελωνεία, φόρους, για εμπορικούς ανταγωνισμούς ή μάχες για κατάκτησι παγκοσμίων εμπορικών αγορών, και για κάθε άλλη παρούσα διαιρετική διευθέτησι που απαιτεί τη λατρεία του πολιτικού κράτους ως θεού.

57. Τι θα είναι δυνατόν να αισθανθούν μερικά άτομα με τη δήλωσί μας ότι ο Διάβολος έδωσε στο πολιτικό σύστημα να έχη τον έλεγχό του, αλλά τι αποκαλύπτει ο ίδιος ο Διάβολος όταν έθεσε σε πειρασμό τον Ιησού Χριστό;

⁵⁷ Οι λάτρεις του «θηρίου» θα δυσαρεστηθούν που λέμε ότι ο Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, έδωσε στο κοσμικό πολιτικό σύστημα δύναμι, θρόνο και εξουσία επάνω σε κάθε φυλή, λαό, γλώσσα και έθνος. Αλλά τι μπορούν να πουν, όταν ληφθή υπ’ όψιν η δήλωσις του ιδίου του Διαβόλου προς τον Ιησού Χριστό, όταν έθετε στον Ιησού τον πειρασμό ν’ αναλάβη την πολιτική διακυβέρνησι ολοκλήρου της γης; Ας διαβάσουν τα εδάφια Λουκάς 4:5-8 (ΜΝΚ), που λέγουν ότι ο Σατανάς ο Διάβολος ανέβασε τον Ιησού και «έδειξεν εις αυτόν πάντα τα βασίλεια της οικουμένης εν μια στιγμή χρόνου· και είπε προς αυτόν ο διάβολος, Εις σε θέλω δώση άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δοξαν αυτών· διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω, δίδω αυτήν· συ λοιπόν εάν προσκύνησης ενώπιόν μου, σου θέλουσιν είσθαι πάντα. Και αποκριθείς προς αυτόν είπεν ο Ιησούς, . . . είναι γεγραμμένον, “Θέλεις προσκυνήσει Ιεχωβά τον Θεόν σου”.»

58, 59. (α) Πώς ο Ιησούς και ο απόστολός του Παύλος απεκάλεσαν τον Σατανά, όχι φανταστικά, κι επομένως τι θα σημάνη για το ανθρώπινο γένος το δέσιμο και η φυλάκισίς του; (β) Τι θα σημάνη για το ανθρώπινο γένος η λατρεία του Ιεχωβά Θεού;

⁵⁸ Ο Ιησούς Χριστός δεν εφαντάζετο απλώς κάτι, όταν απεκάλεσε τον Σατανάν ‘άρχοντα του κόσμου’. (Ιωάν. 16:11) Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος δεν εφαντάζετο απλώς κάτι, όταν απεκάλεσε τον Σατανά ‘θεόν αυτού του συστήματος πραγμάτων’ και όταν είπε ότι «αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» και «οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται εις διακόνους δικαιοσύνης.» (2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ· 11:14, 15) Υπάρχει ένας πραγματικός Σατανάς ή Διάβολος, που πρέπει να δεθή και θα δεθή και φυλακισθή. Όλοι χαιρετίζουν την ημέρα, που λαμβάνει χώραν αυτό! Όταν ο Σατανάς και οι δαίμονές του ρίχνονται τελικά στην άβυσσο μακριά από κάθε επαφή με όλο το ανθρώπινο γένος, αυτό θα σημάνη το τέλος όλων των ψευδών θρησκειών και των θρησκευτικών πολέμων, διαιρέσεων και εχθροτήτων, το τέλος κάθε δαιμονισμού, μαγείας, δεισιδαιμονίας, πνευματισμού, αστρολογίας και γοητείας. Τότε η μόνη αληθινή, ζωοδότειρα θρησκεία θα επικρατήση σ’ όλη τη γη. Οι άνθρωποι θα λατρεύουν τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό, Εκείνον, του οποίου το όνομα, λέγει ο Ψαλμός 83:18 (ΜΝΚ) «είναι Ιεχωβά.» Το όφελος από τη λατρεία του Ιεχωβά ως Θεού εκτίθεται από τον Ιησού Χριστό ως εξής:

⁵⁹ «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»​—Ιωάν. 17:3. Βλέπε, επίσης, Ησαΐας 11:9· Αββακούμ 2:14.

60. (α) Σε αντίθεσι προς ό,τι εσήμαινε η διακυβέρνησις του Σατανά για το ανθρώπινο γένος, τι θα σημαίνη γι’ αυτό η χιλιετής διακυβέρνησις του Χριστού; (β) Θα είναι η ευκαιρία που θα παρουσιασθή έτσι μόνο γι’ αυτούς, που θα επιζήσουν επάνω στη γη ύστερ’ από τα τελικά αυτά γεγονότα, ή και για ποιους άλλους;

⁶⁰ Η διακυβέρνησις από τον Σατανά ή Διάβολο επί χιλιετηρίδες εσήμαινε αμαρτία, θάνατο και κάθοδο στον κοινό τάφο όλου του ανθρωπίνου γένους ως τώρα. Η χιλιετής βασιλεία του Ιησού Χριστού μαζί με τους υπολοίπους του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού θα σημαίνη τη συντριβή της κεφαλής του ‘αρχαίου όφεως’ για να καταστραφή. (Αποκάλ. 20:7-10· Γέν. 3:14, 15· Ρωμ. 16:20) Σημαίνει να δοθή στους ανθρώπους η ευκαιρία για ατελεύτητη ζωή με ευτυχία κάτω από μια τελεία θεοσεβή κυβέρνησι επάνω σε μια γη μεταμορφωμένη επί τέλους σε παράδεισο τέρψεως για αιωνία κατοικία του ανθρωπίνου γένους. Η πολύτιμη ευκαιρία γι’ αυτό δεν περιορίζεται μόνο σε θεοφοβούμενα πρόσωπα επάνω στη γη, που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα και το δέσιμο και φυλάκισι του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμόνων του. Όχι, αλλ’ αυτή η μεγάλη ευκαιρία περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους, για τους οποίους ο Ιησούς Χριστός ‘εκεντήθη εις την πτέρναν αυτού· και απέθανε ως μια απολυτρωτική θυσία πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια.​—1 Τιμ. 2:5, 6· Ματθ. 20:28.

61. (α) Πώς αυτό θα καταστή δυνατόν; (β) Έτσι πότε θα μπορή να λεχθή ότι ‘οι λοιποί των νεκρών’ τελικά «ανέζησαν», και πώς;

⁶¹ Πώς αυτό θα καταστή δυνατόν; Ω! θα υπάρξη ανάστασις των νεκρών εκείνων που βρίσκονται στον κοινό τάφο. (Πράξ. 24:15) Όχι όλων δια μιας, αλλά στο τέλος των χιλίων ετών ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους θα έχη κενωθή από όλους αυτούς. Όλοι οι ευπειθείς, οι οποίοι θα περάσουν την αποφασιστική δοκιμή της αφοσιώσεώς των στον Θεό στο τέλος των χιλίων ετών, θα επιτύχουν να γραφούν τα ονόματά τους ή να παραμείνουν γραμμένα στο θείο βιβλίο της ζωής. Έτσι θα μπορή να λεχθή ότι «ανέζησαν» με όλη την τελεία πληρότητα στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Εκείνοι, που θ’ αποτύχουν σ’ αυτή την τελική δοκιμή, θα καταστραφούν για πάντα μαζί με τον Σατανά και τους δαίμονές του μέσω των οποίων ο Θεός θα επιτρέψη να επέλθη η τελική δοκιμή επάνω σε όλους τους κατοίκους του επιγείου Παραδείσου.​—Αποκάλ. 20:5, 7-15.

62. Πώς μπορούμε να προσευχώμεθα για την εκπλήρωσι των ευλογητών αυτών προσδοκιών;

⁶² Τι έξοχες προσδοκίες, επομένως, θα πραγματοποιηθούν από το ανθρώπινο γένος μετά το δέσιμο και τη φυλάκισι του Σατανά και των δαιμόνων του! Ας προσευχώμεθα συνεχώς για την ταχεία πραγματοποίησι αυτών των ευλογητών προσδοκιών με το να συνεχίζωμε ν’ απευθύνωμε την προσευχή του Κυρίου προς τον ουράνιο Πατέρα μας: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»

[Υποσημειώσεις]

»Ερρίφθη εις την γην· και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού.] Αυτή ομοιάζει πολύ με μια έκφρασι στο βιβλίο Μπαχίρ, στη Γεν. του Σόχαρ, σελ. 27, στήλη 107: ‘Και ο Θεός εξεδίωξε τον Σαμμαέλ και τα στρατεύματά του από τη θέσι της αγιότητός των’.»