«Ο Ποιμήν ο Καλός» και το «Μικρόν Ποίμνιον»
«Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.»—Λουκ. 12:32.
1. Με τι παρουσιάζουν ο ψαλμωδός Δαβίδ και ο προφήτης Ησαΐας τον Ιεχωβά ως επιστάτη;
Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ποιμενόπαις της Βηθλεέμ, ο Βασιλεύς Δαβίδ, άρχισε έναν από τους θεόπνευστους ψαλμούς του με τα εξής λόγια: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός.» (Ψαλμ. 23:1, ΜΝΚ) Ένας συγγραφεύς της Βίβλου, ο προφήτης Ησαΐας, παρομοιάζει επίσης τον Ιεχωβά με ποιμένα, λέγοντας: «Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν θέλει συνάξει τα αρνία.» (Ησ. 40:11) Αλλά ο Ιεχωβά έχει έναν υποποιμένα. Κατάλληλα τον ονομάζει «Δαβίδ ο δούλος μου.»
2. (α) Ποιος είναι ο Δαβίδ στον οποίον εφαρμόζονται τα εδάφια Ιεζεκιήλ 37:24, 25; (β) Πώς εφήρμοσε ο Ιησούς την προφητεία του εδαφίου Ζαχαρίας 13:7, και γιατί;
2 Εκατοντάδες χρόνια μετά το θάνατο του Βασιλέως Δαβίδ, ο Ιεχωβά ενέπνευσε έναν άλλο Βιβλικό συγγραφέα, τον Ιεζεκιήλ, να προφητεύση: «Και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ’ αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς εις ποιμήν· . . . και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι αρχών αυτών εις τον αιώνα.» (Ιεζ. 37:24, 25) Αυτή η προφητεία πρέπει να αναφέρεται στον υποποιμένα του Ιεχωβά, τον Μεγαλύτερο Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό. Τη νύχτα της 14ης Νισάν του 33 μ.Χ. όταν ο Ιησούς Χριστός προδόθηκε και ωδηγήθηκε με συνοδεία και φέρθηκε σε δίκη ενώπιον των εχθρών του, εκπληρώθηκε η προφητεία του εδαφίου Ζαχαρίας 13:7: «Ρομφαία, εξύπνησον κατά του ποιμένος μου και κατά του ανδρός του συνεταίρου μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων· πάταξον τον ποιμένα και τα πρόβατα θέλουσι διασκορπισθή.» Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός έτσι εφήρμοσε αυτή την προφητεία.—Ματθ. 26:31· Μάρκ. 14:27.
3, 4. (α) Γιατί παρέμενε η αμαρτία σ’ εκείνους τους Ιουδαίους που διαφιλονικούσαν μαζί του σχετικά με τη θεραπεία που έκανε στον εκ γενετής τυφλό; (β) Αργότερα, στο χειμερινό εορτασμό της αφιερώσεως του ναού, γιατί ο Ιησούς δεν κατέταξε τους Ιουδαίους που διαφιλονίκησαν μαζί του μεταξύ των ‘προβάτων’ του;
3 Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν ήταν τελείως εν τάξει, και όχι επηρμένος, όταν παρέβαλε τον εαυτό του μ’ ένα ποιμένα και ωνόμασε τον εαυτό του «ο ποιμήν ο καλός.» (Ιωάν. 10:6, 11, 14) Αυτό έγινε σχετικά με τη θαυματουργική θεραπεία που έκανε σ’ έναν εκ γενετής τυφλό. Άπιστοι άνθρωποι από τον ίδιο του το λαό διαφιλονίκησαν μαζί του γι’ αυτό το ζήτημα, και τον ερώτησαν: «Μήπως και ημείς είμεθα τυφλοί;» Τι επακολούθησε μετά απ’ αυτό το προκλητικό ερώτημα; «Είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Εάν ήσθε τυφλοί, δεν ηθέλετε έχει αμαρτίαν· τώρα όμως λέγετε ότι βλέπομεν· η αμαρτία σας λοιπόν μένει.» (Ιωάν. 9:40, 41) Ύστερα από λίγο καιρό, στη διάρκεια του εορτασμού της αφιερώσεως του ναού της Ιερουσαλήμ, το χειμώνα (Δεκέμβριο) του 32 μ.Χ., ο Ιησούς είπε σε μερικούς άπιστους Ιουδαίους που τον περιεκύκλωσαν:
4 «Τα έργα, τα οποία εγώ κάμνω εν τω ονόματι του Πατρός μου, ταύτα μαρτυρούσι περί εμού· αλλά σεις δεν πιστεύετε· διότι δεν είσθε εκ των προβάτων των εμών, καθώς σας είπον. Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά, και με ακολουθούσι. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον, και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου. Ο Πατήρ μου, όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλύτερος πάντων, και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου. Εγώ και ο Πατήρ εν είμεθα.»—Ιωάν. 10:19-30.
5. Στα εδάφια Ιωάννης 10:1-5, με τι παρωμοίασε ο Ιησούς τον πρόδρομο που θα τον παρουσίαζε στον Ισραήλ;
5 Εκείνοι οι άπιστοι όχι μόνο απέρριψαν τη μαρτυρία ότι τα έργα του Ιησού πιστοποιούσαν την ταυτότητά του, αλλά απέρριψαν και τη μαρτυρία του προδρόμου του Ιησού, εκείνου ο οποίος παρουσίασε τον Ιησού στους Ισραηλίτες ως τον Μεσσία, τον Χριστό. Ο Ιησούς αναφέρθηκε στην ανάγκη του αληθινού ποιμένος να έχη αυτή την πιστοποίησι της ταυτότητάς του δηλαδή τα διαπιστευτήρια του, όταν είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις δεν εισέρχεται δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνει αλλαχόθεν, εκείνος είναι κλέπτης και ληστής· όστις όμως εισέρχεται δια της θύρας, είναι ποιμήν των προβάτων. Εις τούτον ο θυρωρός ανοίγει, και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν, διότι γνωρίζουσι την φωνήν αυτού· ξένον όμως δεν θέλουσιν ακολουθήσει, αλλά θέλουσι φύγει απ’ αυτού, διότι δεν γνωρίζουσι την φωνήν των ξένων.»—Ιωάν. 10:1-5.
‘Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ’ ΚΑΙ «Ο ΘΥΡΩΡΟΣ»
6. Γιατί η συμβολική ‘αυλή των προβάτων’ στην οποία «ο θυρωρός» παρουσίασε τον Ιησού δεν ήταν η διάταξις της Διαθήκης του Νόμου;
6 Τι σημαίνουν τώρα η ‘αυλή των προβάτων’ και «ο θυρωρός,» εφόσον ο Ιησούς είχε γίνει ξυλουργός στη Ναζαρέτ και ποτέ δεν ήταν ποιμένας σε κατά γράμμα πρόβατα; Εν πρώτοις, η ‘αυλή των προβάτων’ δεν εξεικόνιζε τη διάταξι της Διαθήκης του Νόμου που καθιέρωσε ο Ιεχωβά Θεός με το έθνος Ισραήλ μέσω του Μωυσέως ως μεσίτου. Ο Ιησούς βέβαια δεν ήταν ανάγκη να εισαχθή στη διάταξι της Διαθήκης του Νόμου από κάποιον Ιουδαίο «θυρωρό,» σαν να λέγαμε. Ο Ιησούς είχε γεννηθή μέσα σ’ αυτή τη διάταξι. Τα εδάφια Γαλάτας 4:4, 5 λέγουν: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν.» Ο Ιησούς πέθανε για να τους εξαγοράση.
7. (α) Ποια ημέρα του 33 μ.Χ. κατήργησε ο Ιεχωβά τη διάταξι της Διαθήκης του Νόμου με τον Ισραήλ και γιατί; (β) Γιατί, από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και μετά, δεν υπήρχε καμμιά διάταξις Διαθήκης του Νόμου κάτω από την οποία θα μπορούσε ο Ιησούς να οδηγήση τους Ιουδαίους;
7 Έτσι, ο Ιησούς, για να παρουσιάση στο Θεό το τίμημα της εξαγοράς, αναστήθηκε από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα του θανάτου του το 33 μ.Χ. Την 40ή μέρα, υπολογίζοντας από την ημέρα της αναστάσεώς του, ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό. Δέκα ημέρες αργότερα ήλθε η Ιουδαϊκή ανοιξιάτικη εορτή της Πεντηκοστής, στις 6 Σιβάν του 33 μ.Χ. Εκείνη την ημέρα ο Θεός τον εχρησιμοποίησε για να εκχύση το άγιο πνεύμα στους μαθητές του που περίμεναν στην Ιερουσαλήμ. Αυτό εσήμαινε ότι αυτός είχε εμφανισθή στην παρουσία του Θεού για να προσφέρη την αξία της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του για να εξαγοράση όλους τους ανθρώπους που είχαν πωληθή στην αμαρτία, περιλαμβανομένων και των Ιουδαίων. Επομένως, εκείνη την ημέρα, ο Ιεχωβά Θεός κατήργησε τη διαθήκη του Νόμου και την αντικατέστησε με την υποσχεμένη νέα διαθήκη, την οποία έκανε όχι με τους Ιουδαίους αλλά με τους αναγεννημένους από το πνεύμα μαθητές του Μεσίτου, του Ιησού Χριστού. (Κολ. 2:13, 14) Δεν υπήρχε λοιπόν πια καμμιά διαθήκη Ιουδαϊκού Νόμου κάτω από την οποία θα ωδηγούσε ο Ποιμένας Ιησούς τους πιστεύοντες Ιουδαίους.
8. (α) Τι εκπροσωπούσε, λοιπόν, η ‘αυλή των προβάτων;’ (β) Έτσι, σε τι προσέβλεπαν οι φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ;
8 Στο φως των ανωτέρω, παρουσιάζεται ακόμη πιο επίμονα το ερώτημα, Τι συμβολίζει πραγματικά η αυλή των προβάτων που ανέφερε ο Ιησούς στο εδάφιο Ιωάννης 10:1; Αναμφισβήτητα, πρέπει να εκπροσωπή κάτι προγενέστερο, πιο περιεκτικό και μεγαλύτερης διαρκείας από τη διαθήκη του Νόμου του 1513 π.Χ. Πρόκειται για την Αβραμιαία διαθήκη. Όταν ο πατριάρχης Αβραάμ διέβη τον Ευφράτη ποταμό και εισήλθε στη Γη της Επαγγελίας το 1943 π.Χ., η υπόσχεσις του Θεού άρχισε να πραγματοποιήται σ’ αυτόν και στους μελλοντικούς απογόνους του. «Και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντας σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.» (Γέν. 12:3) Μετά από χρόνια, όταν ο Αβραάμ έδειξε προθυμία στο να προσφέρη το γιο του Ισαάκ για θυσία, ο Θεός προσέθεσε στην υπόσχεσί του: «Εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γεν. 22:17, 18) Από τότε και στο εξής οι απόγονοι του Αβραάμ άρχισαν να προσβλέπουν στην έλευσι αυτού του ‘σπέρματος.’ Η ‘αυλή των προβάτων,’ λοιπόν, εσυμβόλιζε τη διάταξι της Αβραμιαίας Διαθήκης. Οι προβατοειδείς άνθρωποι που περιλαμβάνονται σ’ αυτή θα εξεικόνιζαν εκείνους που ανέμεναν την έλευσι του υποσχεμένου ‘σπέρματος.’
9. Ποιον δεν θα άφηνε ο «θυρωρός,» να περάση μέσα στην «αυλή των προβάτων»;
9 Είτε προεγνώριζαν το ‘σπέρμα’ αυτοί οι προβατοειδείς άνθρωποι είτε όχι, θα το υπεδέχοντο ευμενώς όταν θα γινόταν γνωστό και θα παρουσιαζόταν σ’ αυτούς. Εκείνος που θα προσπαθούσε να συλλάβη αυτά τα «πρόβατα» με ψευδή μέσα για να τα εκμεταλλευθή θα ήταν ένας «κλέπτης και ληστής.» Ο «θυρωρός» της αυλής των προβάτων δεν θα παρουσίαζε έναν τέτοιο ψευδή Χριστό ή Μεσσία. Εκείνος που θα περνούσε από τον ‘θυρωρό’ και από την ‘θύρα’ θα ήταν ο αληθινός «ποιμήν,» το ‘σπέρμα’ του Αβραάμ.
10. Ποιος αποδείχθηκε ότι είναι ο «θυρωρός,» και σύμφωνα με ποια προφητεία;
10 Ποιος, όμως, ήταν αυτός ο «θυρωρός;» Αποδείχθηκε ότι ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ένας άνδρας ιερατικής οικογενείας από τη φυλή του Λευί. Ο Θεός είχε υποσχεθή να στείλη έναν πρόδρομο πριν από το υποσχεμένο ‘σπέρμα’ του Αβραάμ. Στο εδάφιο Μαλαχίας 3:1 είχε προλεχθή: «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου· και ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται λέγει ο Κύριος των δυνάμεων.» (Μάρκ. 1:1-11) Ο Ιωάννης λοιπόν απέβλεπε στην έλευσι του υποσχεμένου ‘σπέρματος του Αβραάμ’ και, σύμφωνα μ’ αυτό, ήταν ένα προβατοειδές άτομο όπως και εκείνοι της αυλής των προβάτων στην διάταξι της Αβραμιαίας Διαθήκης. Εν τούτοις, ο Ιωάννης θανατώθηκε ένα έτος περίπου ύστερα από την ειδική διακονία του. Δεν επέζησε, λοιπόν, ως την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. για να γίνη ένας από το «μικρόν ποίμνιον» των κεχρισμένων κληρονόμων της ουράνιας βασιλείας.—Ματθ. 11:11-14· 14:1-12· Λουκ. 12:32· Γαλ. 3:16.
11. (α) Πώς επιβεβαίωσε ο Ιησούς ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο πρόδρομός του; (β) Ποιας διαθήκης «άγγελος» ήταν ο Ιησούς όταν συνώδευε τον Κύριο Ιεχωβά στο ναό;
11 Ο Ιησούς, εξετάζοντας το ρόλο που έπαιξε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στην εξέλιξι του σκοπού του Ιεχωβά, είπε στους Ιουδαίους: «Ούτος είναι, περί του οποίου είναι γεγραμμένον· Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, όστις θέλει κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου.» (Ματθ. 11:10) Έτσι, ο Ιησούς εφήρμοσε την προφητεία του εδαφίου Μαλαχίας 3:1 στον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως τον προαπεσταλμένο του Ιεχωβά και τον ‘άγγελο της διαθήκης’ του. Ο Ιησούς Χριστός, που συνοδεύει τον Κύριο Ιεχωβά στο ναό για επιθεώρησι, είναι αγγελιαφόρος, όχι της διαθήκης του Νόμου, αλλά της Αβραμιαίας διαθήκης. Εκείνοι που ήσαν στη διάταξι της Αβραμιαίας Διαθήκης και πίστευαν πραγματικά στις προφητείες του Ιεχωβά απέβλεπαν στην έλευσι αυτού του Μεσσιανικού ‘αγγέλου.’
12. Τι είπε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής σχετικά με το πώς ‘εγνώρισε’ το πιο βασικό πρόσωπο του ‘σπέρματος του Αβραάμ’;
12 Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε τα εξής σχετικά με το κύριο και πιο βασικό πρόσωπο του σπέρματος του Αβραάμ: «Είδον το Πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού και έμεινεν επ’ αυτόν. Και εγώ δεν εγνώριζον αυτόν αλλ’ ο πέμψας με δια να βαπτίζω εν ύδατι εκείνος μοι είπεν· Εις όντινα ίδης το Πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν Πνεύματι Αγίω. Και εγώ είδον και εμαρτύρησα, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού.»—Ιωάν. 1:31-34.
13. (α) Πότε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άνοιξε την ‘θύρα’ προς τον αληθινό Ποιμένα; (β) Ποιο είδος ‘σπέρματος του Αβραάμ’ υπέδειξε τότε ο Ιωάννης;
13 Ο Ιησούς δεν απέφυγε να περάση από την ‘θύρα’ και να μπη στην αυλή των προβάτων. Σε ηλικία 30 ετών πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να βαπτισθή στο νερό. Αφού εδαπάνησε 40 μέρες στην έρημο κάτω από πειρασμούς, επέστρεψε μ’ εμπιστοσύνη εκεί όπου βρισκόταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μαζί με μερικούς από τους μαθητές του. Καθώς επλησίασε τον συμβολικό ‘θυρωρό’ της αυλής των προβάτων της Αβραμιαίας Διαθήκης, τον είδε ο Ιωάννης να έρχεται και ανέκραξε: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29, 36) Όχι ο Αμνός ο αίρων την αμαρτίαν του έθνους του Ισραήλ, αλλά «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άνοιξε, έτσι, την συμβολική ‘θύρα’ προς τον αληθινό Ποιμένα που είχε την απαιτούμενη ταυτότητα ή διαπιστευτήρια από τον Παγκόσμιο Ποιμένα, τον Ιεχωβά Θεό. Ο Ιωάννης, κατευθύνοντας την προσοχή των μαθητών του στον πλησιάζοντα Ιησού, δεν έδειχνε έναν απλώς περιτετμημένο Ιουδαίο και κατά σάρκα απόγονο του επίγειου Αβραάμ. Όχι, έδειχνε τον Κεχρισμένο, τον αναγεννημένο από το πνεύμα απόγονο του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, του Ιεχωβά Θεού. Αυτός αποτελούσε το κυριότερο ή πρώτιστο πρόσωπο εκείνου του ‘σπέρματος’ του Ουράνιου Αβραάμ μέσω του οποίου θα ευλογούντο όλες οι φυλές της γης.
14. (α) Ο Ιησούς όταν επλησίαζε στην ‘αυλή τα προβάτων,’ μήπως αναζητούσε μόνο φυσικούς Ιουδαίους και άλλους ανθρώπους γενικά; (β) Πώς μπορούσε ένας ποιμένας της Μέσης Ανατολής να καλέση ένα μεμονωμένο πρόβατο να έλθη κοντά του;
14 Άξιζε λοιπόν να γίνη δεκτός από τον ‘θυρωρό’ στη συμβολική ‘αυλή των προβάτων,’ στη διάταξι της Αβραμιαίας Διαθήκης. Αυτός ήταν ο αληθινός ποιμένας, και ήλθε αναζητώντας όχι Ιουδαίους ή άλλους ανθρώπους γενικά, αλλά εκείνους που θα ανταποκρίνονταν στην ευκαιρία ν’ αποτελέσουν μαζί του το σύνθετο ‘σπέρμα του Αβραάμ’ μέσω του οποίου θα ευλογούντο όλα τα έθνη. Η πλειονότης των φυσικών Ιουδαίων τον απέρριψε, αλλά ένα υπόλοιπο κατά σάρκα Ιουδαίων τον δέχθηκε. Αυτοί ήσαν τα «πρόβατα» που άκουσαν τη φωνή του. Όταν λοιπόν, αυτός εκάλεσε τα «εαυτού πρόβατα. . . . κατ’ όνομα,» αυτά ανταποκρίθηκαν, και τα εξήγαγε για βοσκή. Στη Μέση Ανατολή ο ποιμένας συνήθιζε να αποδίδη ένα ατομικό όνομα σε καθένα από τα πρόβατά του.
15. (α) Πώς απευθύνει ο ποιμένας μια γενική πρόσκλησι σε όλο το ποίμνιό του ταυτόχρονα, και γιατί τα πρόβατα δεν εξαπατούνται να ακολουθήσουν ‘ξένους;’ (β) Για ποιους σήμερα αυτό αποτελεί ένα ασφαλές παράδειγμα να το ακολουθήσουν;
15 Εν τούτοις, όταν ο ποιμένας αυτός ήθελε να συγκεντρώση κοντά του όλο το ποίμνιο του ταυτόχρονα, διασάλπιζε μια γενική πρόσκλησι, σαν να λέγαμε έναν κροταλίζοντα ήχο όπως Ντρρ-ρ-ρ-ρ-ρτ μ’ έναν ωρισμένο τόνο και μια ιδιάζουσα φωνή που δεν μπορούσε να γίνη μίμησις από άλλους ποιμένες. Έτσι, λοιπόν, «όταν εκβάλη τα εαυτού πρόβατα, υπάγει έμπροσθεν αυτών, και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν,» διότι αναγνωρίζουν την αμίμητη χαρακτηριστική φωνή του. Τα αυτιά τους είναι αρκετά προσεκτικά ώστε να προσδιορίζουν ποιοι είναι ‘ξένοι’ και κατ’ απομίμησιν ποιμένες. Δεν εξαπατούνται στο να ακολουθήσουν αυτούς τους υπόπτους και, ίσως κακοπροαίρετους ξένους. Πρόκειται για ένα καλό παράδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήσουν προσεκτικά οι προβατοειδείς άνθρωποι που αποτελούν το «μικρόν ποίμνιον,» στο οποίο ευαρεστήθηκε ο Μεγαλύτερος Αβραάμ να τους δώση τη Βασιλεία.
16. Γιατί οι Ιουδαίοι δεν συνέλαβαν το νόημα της συμπαραβολής που τους είπε ο Ιησούς για τον ποιμένα και το ποίμνιό του;
16 Καταλαβαίνομε εμείς σήμερα το νόημα αυτών για τα οποία μίλησε εκεί ο Ιησούς; Σχετικά με τους άπιστους Ιουδαίους που βρίσκονταν κάτω από τη διάταξι της Διαθήκης του Νόμου, αυτοί δεν κατάλαβαν πόσο κατάλληλη ήταν η συμπαραβολή που είχε κάνει ο Ιησούς. Όπως λέγει η αφήγησις: «Ταύτην την παραβολήν είπε προς αυτούς ο Ιησούς· εκείνοι όμως δεν ενόησαν τι ήσαν ταύτα, τα οποία ελάλει προς αυτούς.» (Ιωάν. 10:6) Δεν εγνώριζαν τη φωνή του Μεσσιανικού Ποιμένα, και αυτός δεν τους εγνώρισε για να τους καλέση με τα προσωπικά τους ονόματα. Η τυφλότης που ωφείλετο στους ίδιους τούς εμπόδισε να τον διακρίνουν. Είθε εμείς σήμερα να μην είμεθα σαν αυτούς.
«Η ΘΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ»
17. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάννης 10:7-10, με ποιο άλλο χαρακτηριστικό της αυλής των προβάτων παρωμοίασε ο Ιησούς τον εαυτό του;
17 Σ’ αυτό το σημείο ο Ιησούς άλλαξε τον τρόπο της ομιλίας του για να παρουσιάση ένα άλλο ζωτικό χαρακτηριστικό του ζητήματος. «Είπε λοιπόν πάλιν προς αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι εγώ είμαι η θύρα των προβάτων. Πάντες όσοι ήλθον προ εμού κλέπται είναι και λησταί· αλλά δεν ήκουσαν αυτούς τα πρόβατα. Εγώ είμαι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, θέλει σωθή και θέλει εισέλθει και εξέλθει και θέλει ευρεί βοσκήν. Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή δια να κλέψη και θύση και απολέση· εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.»—Ιωάν. 10:7-10.
18. (α) Ποιος επάνω στη γη προσπαθεί να ενεργήση ως θυρωρός για τον Ιησού ως τη συμβολική «θύρα;» (β) Για ποια τάξι μίλησε ο Ιησούς ως ένα χαρακτηριστικό της «συντελείας του αιώνος,» και χρησιμεύει αυτή η τάξις ως θυρωρός για τον Ιησού ως την «θύρα;»
18 Ας σημειώσωμε ότι ο Ιησούς δεν μίλησε για κανένα ‘θυρωρό’ σχετικά με τον εαυτό του σαν ν’ αποτελούσε μια ‘θύρα’. Δεν μίλησε για κανένα λεγόμενο «βικάριο (αντιπρόσωπο) του Χριστού,» κάποιον αρχηγό θρησκευτικού δόγματος που ισχυρίζεται ότι έχει το αλάθητο. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων.» Και μετά από μερικούς μήνες προσέθεσε την βεβαίωσι: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) Αυτό δεν εξαιρεί το γεγονός ότι, όταν ο Ιησούς έδωσε την εκτεταμένη προφητεία του για ‘το σημείον της παρουσίας του και της συντελείας του αιώνος,’ προείπε για έναν ‘πιστό και φρόνιμο δούλο,’ τον οποίο ο κύριός του θα ‘καθιστούσε . . . επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.’ (Ματθ. 24:3, 45-47) Αλλ’ αυτό αναφέρεται σε μια τάξι ‘δούλου’ από τους πιστούς και φρόνιμους ακολούθους του στους οποίους θα ανέθετε την επίβλεψι των ορατών υπαρχόντων του στη γη, ιδιαίτερα στη διάρκεια αυτής της «συντελείας του αιώνος.» Εν τούτοις, αυτός ο διορισμός δεν καθιστά την τάξι του ‘δούλου’ τον ‘θυρωρό’ του Ιησού.
19. Πόσο μεγάλο «ποίμνιον» αποτελούν εκείνοι της αυλής των προβάτων στην διάταξι της Αβραμιαίας Διαθήκης, και μέσω τίνος τρόπου εισόδου γίνεται η σωτηρία τους;
19 Ο Ιησούς είναι η συμβολική «θύρα» στους προβατοειδείς ακολούθους του που αποτελούν μαζί του μέρος του ‘σπέρματος του Αβραάμ.’ Έτσι, λοιπόν, αυτοί είναι στην ‘αυλή των προβάτων’ της διατάξεως της Αβραμιαίας Διαθήκης. Όλοι μαζί αποτελούν απλώς ένα «μικρόν ποίμνιον,» για να μιλήσωμε συγκριτικά, δηλαδή μόνο 144.000 κάτω απ’ αυτόν τον Ποιμένα τους. Αυτοί, αποτελούν, σαν να λέγαμε, τις 12 φυλές του πνευματικού Ισραήλ, και στέκουν επάνω στο πνευματικό Όρος Σιών με τον Ιησού Χριστό, το «Αρνίον» του Θεού. (Λουκ. 12:32· Αποκ. 7:1-8· 14:1-5) Αυτοί οφείλουν τη σωτηρία τους σε μια ουράνια κληρονομιά, όχι σε κανέναν αντιβασιλέα του Χριστού, αλλά σ’ εκείνον που αποτελεί την «θύρα των προβάτων.» Διότι ο Ιησούς είπε: «Δι’ εμού εάν τις εισέλθη θέλει σωθή και θέλει εισέλθει και εξέλθει και θέλει ευρεί βοσκήν.» (Ιωάν. 10:9) Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας για το «μικρόν ποίμνιον» με την ουράνια ελπίδα, αναφέρεται στον «Κύριο ημών Ιησού Χριστό, δια του οποίου ελάβομεν και την είσοδον δια της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού.»—Ρωμ. 5:1, 2· Εφεσ. 2:18· 3:12.
20. Πώς ο υποποιμένας του Ιεχωβά στάθηκε σε αντίθεσι προς τους ‘ψευδόχριστους και τους ψευδοπροφήτες’ που ‘έρχονται’ αντ’ αυτού στη θέσι του;
20 Ο Ιησούς, στην προφητεία του σχετικά με την ‘συντέλεια του αιώνος,’ προείπε ότι θα εγείροντο «ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται.» Αυτοί «ήλθον» αντί του αληθινού Χριστού, και τα απατημένα άτομα που ακολούθησαν αυτούς τους απατεώνες εκλάπησαν θρησκευτικώς, σφαγιάσθηκαν και καταστράφηκαν πνευματικώς, αν όχι στην πραγματικότητα, (Ματθ. 24:3, 24, 25· Ιωάν. 10:8, 10) Εξ άλλου, ο Ιησούς ήλθε σαν σωτήρας της ζωής, και για να φροντίση ώστε τα ανθρώπινα πλάσματα ν’ απολαμβάνουν μια ζωή με μεγαλύτερη αφθονία απ’ όση έχουν τώρα, μια ζωή με τελειότητα για πάντα και μέσα στις διατάξεις για ασφάλεια που έχει κάνει ο Μεγαλύτερος Ποιμένας όλων, ο Ιεχωβά Θεός. Ο αυτοθυσιαστικός λοιπόν υποποιμένας, ο Ιησούς Χριστός, είναι εκείνος που πρέπει να ακολουθήσωμε, αν επιθυμούμε να αποκτήσωμε αιώνια ζωή ως «πρόβατα» του Θεού.