Χριστιανική Διαγωγή σ’ ένα Διηρημένον Οίκο
«Τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;»—1 Κορ. 7:16.
1, 2. (α) Ποιο περιστατικό που έχει σχέσι με διαγωγή συνέβη στον Καναδά; (β) Πώς η δημοσία αίτησις συγγνώμης έδειξε ηθικό θάρρος, και μετεστράφη σε ευλογία;
«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗΝ: Επιθυμούμε να ζητήσωμε συγγνώμη από τον διάκονο τον οποίον αφορά αυτό. Θα ευαρεστηθή ο διάκονος που του έρριξαν αυγά στο αυτοκίνητό του, ενώ περνούσε μέσα από [την πόλι] Ραλφ, να δεχθή την ταπεινή μας αίτησι συγγνώμης με το να οδηγήση το αυτοκίνητό του σ’ ένα γκαράζ για πλύσιμο και να μας αποστείλη τον λογαριασμό; Θα ήθελε, επίσης, να μας επισκεφθή για να δεχθή την προσωπική μας αίτησι συγγνώμης την προσεχή φορά που θα περάση από το Ραλφ; Μολονότι δεν είμεθα εμείς η ‘σκανδάλη’ αυτού του λεγομένου αστείου, επιθυμούμε να ζητήσωμε συγγνώμη και για τους τρεις φίλους μας που ήσαν μαζί μας. Διότι, εκείνο που εφαίνετο τότε διασκεδαστικό, δεν ήταν αστείο. Θα θέλαμε αυτός και όσοι περνούν απ’ εδώ να μάθουν ότι δεν θα γίνωνται πια κακά αστεία.—ΜΕΡΚ ΚΑΙ ΜΕΡΒΙΝ ΚΑΓΚΝΕΤ.»
2 Ο διάκονος που περιελαμβάνετο σ’ αυτή την επίθεσι μιας ομάδος νεαρών παραβατών στο Σασκάτσιουαν του Καναδά, ήταν ένας περιφερειακός διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μετά την επίθεσι με τα αυγά, ο διάκονος εσταμάτησε το αυτοκίνητό του κι επήγε προς το σπίτι, απ’ όπου ενόμιζε ότι πιθανώς ενήργησε ο όμιλος αυτός. Εκεί ανέφερε αυστηρά το περιστατικό στους γονείς και έκαμε μια σταθερή διαμαρτυρία εναντίον τέτοιων ενεργειών κινδύνου και προσβολής των διερχομένων αυτοκινητιστών. Χωρίς ν’ αφήση το όνομά του ο διάκονος επροχώρησε στο δρόμο του αφού η μητέρα εξέφρασε τη λύπη της. Έπειτα από μια εβδομάδα η παραπάνω επιστολή δημοσίας αιτήσεως συγγνώμης εδημοσιεύθη στην τοπική εφημερίδα. Ο περιφερειακός διάκονος μαζί μ’ έναν τοπικό διάκονο έκαμε μια επανεπίσκεψι σ’ αυτούς τους μετανοημένους γονείς. Τους βρήκαν αποθαρρημένους και ανθρώπους που είχαν χάσει την πίστι στη θρησκεία των. Αμέσως έγινε διευθέτησις για μια Γραφική μελέτη για την οικογένεια, και έγιναν δύο νέες συνδρομές, μια για το περιοδικό αυτό, Η Σκοπιά, και μια άλλη για το περιοδικό Ξύπνα! Τους επληροφόρησαν, επίσης, ότι δεν θα υπήρχε δαπάνη για το πλύσιμο του αυτοκινήτου επειδή ο διάκονος το είχε καθαρίσει ο ίδιος. Καθώς αναχωρούσαν αυτοί οι διάκονοι, η κυρία είπε πόσο λυπηρό ήταν το να συναντηθούν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αλλά, εξ άλλου, πόσο ευτυχισμένη ήταν ότι όλα μετεστράφησαν στο να μπορούν τώρα, και αυτή και η οικογένειά της, να μελετούν τη Γραφή. Αυτοί οι δικαίας διαθέσεως γονείς πρέπει να επαινεθούν για την πορεία των δημοσίας αιτήσεως συγγνώμης, η οποία θαρραλέα πράξις τους έφερε ευλογία.—2 Κορ. 7:10.
3. (α) Πώς μερικοί που δεν είναι ακόμη αφιερωμένοι Χριστιανοί καταδεικνύουν βαθιά εσωτερική αίσθησι ηθικής; (β) Τι ενθάρρυνσι δίδει αυτό;
3 Η παραπάνω πείρα καταδεικνύει ότι υπάρχει μια βαθιά εσωτερική αίσθησις ηθικής σε πολλά άτομα που δεν είναι μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι μ’ ένα αιφνίδιο τίναγμα στην πραγματικότητα αυτοί διεγείρονται σε θεοσεβή λύπη με αποτέλεσμα να φερθούν σ’ αυτούς ευλογίες αληθείας και μια ελπίδα ευτυχούς μέλλοντος. Αυτό υποκινεί τους Χριστιανούς, που ζουν σε διηρημένους οίκους, σε περισσότερη εμμονή στη δικαία τους πορεία μαζί με την κοινωνία Νέου Κόσμου. Ένας εξέχων επιχειρηματίας, ο μη πιστεύων σύζυγος μιας ευγενούς συζύγου, η οποία είναι μια από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, λέγει στους εμπορικούς συνεταίρους του, με μια έκφρασι ηθικής αποδοκιμασίας των δίχως σκοπό, αργοσχόλων, συχνά μεθυσμένων συζύγων των, ότι, όταν έρχεται στο σπίτι, προτιμά να εύρη τη σύζυγό του ενεργητική στην «Αγία Γραφή μάλλον παρά στη μποτίλια». Ποια είναι, λοιπόν, μερικά σημεία ενθαρρύνσεως ως προς τη Χριστιανική διαγωγή σε διηρημένους οίκους, που θα κερδίσουν έπαινο και πιθανώς θα φέρουν ζωή στους μη πιστεύοντας προσφιλείς;—1 Κορ. 7:16.
4. Τα να συμβαδίζει κανείς με απίστους συγκεντρώνεται μήπως πάντοτε γύρω στην υπακοή στους νόμους του Θεού;
4 Ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξη συμβιβασμός σε ό,τι αφορά την υπακοή στον Ιεχωβά. Ο Υιός του Ιησούς επρολόγισε τη σκέψι για διηρημένους οίκους με τα εξής λόγια, «Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» (Ματθ. 10:32-37) Αλλά το ζήτημα του να συμβαδίζη κανείς με τους άλλους στη διηρημένη οικογένεια δεν συγκεντρώνεται πάντοτε γύρω σ’ ένα σημείο υπακοής στους νόμους του Ιεχωβά. Μερικές φορές εξαρτάται από την υποβοηθήσι των άλλων μελών της οικογενείας να κατανοήσουν ορθά την πίστι και τις πράξεις του Χριστιανού, το γιατί αισθάνεται με τον τρόπο που αισθάνεται και θέλει να παρακολουθή συναθροίσεις και να εξέρχεται στο έργο της δημοσίας μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι. Μερικές φορές μπορεί αυτό να περιλαμβάνη μια φιλονεικία για πράγματα που δεν απαιτούνται πραγματικά από τον Θεό, πράγματα που μπορούν να γίνουν διαφορετικά ή σε διαφορετικό χρόνο για να μη συγκρουσθούν με συμφέροντα και ενέργειες μη αφιερωμένων μελών του οίκου. Μερικές φορές ο αφιερωμένος μπορεί να επιμένη σε κάτι που ποθεί ή επιθυμεί, σε μια βλέψι ή πρόθεσι ή συνήθεια, που μπορεί να είναι κάτι το προσωπικό που δεν απαιτείται από τον Θεό. Για να δούμε το ζήτημα κάτω από το κατάλληλο φως, ας λάβωμε μερικές υποθέσεις σχετικές με τη διαγωγή ενός Χριστιανού κάτω από αυτές τις περιστάσεις.
ΟΤΑΝ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΗ
5. Σ’ ένα διηρημένον οίκο, ποιες ευθύνες αποδέχεται ένας Χριστιανός σύζυγος;
5 Όταν ένας άνδρας είναι ο αφιερωμένος Χριστιανός και η σύζυγός του εναντιώνεται ή είναι αδιάφορη, αυτός βρίσκεται σε πολύ πιο ευνοϊκή θέσι παρά αν η κατάστασις ήταν αντίστροφη. Αυτός μπορεί Γραφικώς να ασκή αρχηγία, και αυτό είναι υποχρεωμένος να το κάμη. Οι γυναίκες νουθετούνται: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός.» Αυτή η υποταγή υποχρεώνει τον σύζυγο να προνοή για τη γυναίκα του και για τα τέκνα του, επίσης, όπως ακριβώς γράφει ο απόστολος στην Πρώτη προς Τιμόθεον επιστολή 5:8: «Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν.» Αυτή είναι επίσης μια νόμιμη υποχρέωσις. Συνήθως οι γυναίκες που εναντιώνονται στο Χριστιανικό θέλημα, επιμένουν σ’ αυτό το τελευταίο μέτρον έστω και αν αρνούνται να παραχωρήσουν υποταγή. Επί πλέον, ένας σύζυγος οφείλει στη σύζυγό του αγάπη και συντροφιά, και τούτο περιλαμβάνει τις συζυγικές οφειλές σεξουαλικής ικανοποιήσεως, διότι αλλιώς μπορεί να ενθαρρύνη τέτοια ικανοποίησι από έναν άλλον και έτσι να προωθήση την εκδήλωσι απιστίας από μέρους της συζύγου του. Έτσι, και αν ακόμη η σύζυγος εναντιώνεται ή είναι πολύ αδιάφορη, οι συζυγικές αυτές υποχρεώσεις είναι δεσμευτικές για τον Χριστιανό.—Εφεσ. 5:22, 23· 1 Κορ. 7:3.
6, 7. (α) Ποιες είναι μερικές Γραφικές απαιτήσεις που ένας Χριστιανός σύζυγος δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη για να ευχαριστήση τη σύζυγο που δεν πιστεύει; (β) Πώς πρέπει να φέρεται προς την εναντιούμενη σύζυγό του;
6 Ένας σύζυγος κάτω από τέτοιες περιστάσεις δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη τις Γραφικές απαιτήσεις που τον βαρύνουν, για ν’ αρέση στη γυναίκα του ή να ελαττώνη την εναντίωσί της. Όλα τα αφιερωμένα άτομα απαιτείται να μελετούν, να συναθροίζωνται με άλλους Χριστιανούς, και να εκτελούν τακτική διακονική υπηρεσία. Αυτά μπορούν να εκτελεσθούν χωρίς να παραμεληθούν τα συμφέροντα της συζύγου που δεν είναι στην αλήθεια. Ο σύζυγος μπορεί να προσκαλή τη σύζυγό του να τον συνοδεύση στη λατρεία και, αν αυτή αρνήται να το πράξη, αυτός ωστόσο πρέπει να μετέχη. Γιατί να μην προσκαλή, αν αυτός ο ίδιος δεν επιμένη σε τέτοια πορεία για τον εαυτό του; Και αν παρητείτο από το να εμμένη στη Χριστιανική μελέτη και συναναστροφή και διακονική υπηρεσία, δεν θα ενεθάρρυνε αυτό τη σύζυγό του στην ισχυρογνωμοσύνη της και στην εναντίωσί της; Αν ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η σύζυγος εναντιώνεται, έχη τέκνα που μεγαλώνουν, πρέπει να επιζητή, όχι μόνο τη φυσική, αλλά και την πνευματική τους ευημερία, και αυτό θα περιελάμβανε το να παρευρίσκωνται αυτά στις συναθροίσεις και την προσωπική μελέτη τους. Η αρχηγία του συζύγου του επιτρέπει να επιμένη στη συμμετοχή των τέκνων σ’ αυτά τα πράγματα. «Και οι πατέρες, . . . εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Επομένως, αποτυχία να το πράξη αυτό, θα ήταν αποτυχία του στο να προνοή για τις πνευματικές ανάγκες της οικογενείας.
7 Το να είναι ο πατέρας προσεκτικός για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του θα περιελάμβανε, επίσης, τη χρήσι όλης της δυνατής διακριτικότητος και αγαθότητος απέναντι της συζύγου του σε μια προσπάθεια να την βοηθήση να διακρίνη την αλήθεια. Δεν υπάρχει ανάγκη να οργίζεται μαζί της και να φωνάζη σχετικά με αυτό. Όπως ακριβώς και όταν πρόκειται για ένα μη Χριστιανικό άτομο έξω από την οικογένεια, γνωρίζομε την ανάγκη να παρουσιάζωμε την αλήθεια διακριτικά και μ’ έναν τρόπο που θα προξενούσε την ελαχίστη αντίδρασι. Μ’ αυτόν τον ίδιο τρόπο ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η γυναίκα εναντιώνιεται, πρέπει να παρουσιάζη την αλήθεια ευγενικά και με οποιονδήποτε τρόπο που θα εκέρδιζε τον πιο μεγάλο σεβασμό και κατανόησι της αληθείας.
ΟΤΑΝ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΟΣ
8. Πώς μια γυναίκα μ’ έναν άπιστο σύζυγο έχει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα;
8 Αλλά τώρα τι γίνεται αν η κατάστασις αντιστραφή, αν είναι ο κλήρος της γυναικός να έχη έναν άπιστο σύζυγο, έναν που δεν ενώνεται μαζί της στη λατρεία; Αυτό μπορεί να θέτη ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, ενώ και άλλα πράγματα είναι παρόμοια, διότι η σύζυγος αυτή δεν μπορεί να ασκήση αρχηγία απλώς διότι ο σύζυγός της δεν είναι στην αλήθεια. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη συζυγική υποταγή, που σημαίνει ότι θ’ αφήση τον σύζυγό της να λάβη τις αποφάσεις για την εργασία, τη θέσι της κατοικίας, τους κανόνες διαβιώσεως και ούτω καθεξής. Μπορεί μια γυναίκα σ’ αυτές τις περιστάσεις ν’ αγαπά πραγματικά τον σύζυγό της, αφού αυτός δεν προτιμά να δεχθή Χριστιανική αφιέρωσι; Ναι, αν αυτός δείχνη αφοσίωσι σ’ αυτήν και είναι ηθικώς καθαρός. Τον αγαπούσε προτού αυτή αφιερωθή. Η αφιέρωσις δεν την κάνει να παύση να τον αγαπά. Πρέπει άρα γε να του παρέχη τις γαμήλιες οφειλές; Ναι, διότι είναι ακόμη νυμφευμένοι. Η αφιέρωσις δεν διασπά έναν γαμήλιο δεσμό. Ακόμη και αν ο σύζυγος μερικές φορές εναντιώνεται βίαια και προσπαθή να διευθετήση έτσι τα πράγματα, ώστε η αφιερωμένη σύζυγος να μην μπορή ν’ απολαύση θεοκρατική συναναστροφή και υπηρεσία, αυτή ωστόσο οφείλει στον σύζυγό της τις κανονικές γαμήλιες υποχρεώσεις. Πρέπει να φροντίζη για το σπίτι, να προετοιμάζη τα φαγητά και να επιζητή τα συμφέροντά του στον δυνατό βαθμό. Αν αυτός γίνεται τόσο βίαιος ώστε να απειλή ότι θα της προξενήση κακό, τότε πρέπει αυτή να εξετάση το ζήτημα του χωρισμού χάριν ασφαλείας.—1 Κορ. 7:15.
9. Τι πρέπει να κάμη η σύζυγος, όταν ο σύζυγός της εναντιώνεται στο έργο της μαρτυρίας της την Κυριακή;
9 Τι θα πούμε για την από σπίτι σε σπίτι διακονική υπηρεσία όταν ο σύζυγος εναντιώνεται σ’ αυτήν; Υποθέστε ότι αυτός της απαγορεύει να πηγαίνη σ’ αυτή την υπηρεσία τις Κυριακές όταν αυτός βρίσκεται στο σπίτι ή ίσως κάνει διευθέτησι και για τους δυο τους να είναι απασχολημένοι αλλού. Τότε τι πρέπει να γίνη; Θα μπορούσε να είναι πιο συνετό για τη σύζυγο να διευθετήση εκ νέου το πρόγραμμά της υπηρεσίας και να την εκτελή σε ώρες που δεν θα συνεκρούοντο με τις οικογενειακές της σχέσεις. Αυτό θα ήταν το ίδιο σαν να μετέβαλλε το πρόγραμμά της υπηρεσίας αγρού χάριν της ενασχολήσεώς της στο πλυντήριο του οίκου της, και ούτω καθεξής. Η εντολή του Ιησού για το κήρυγμα των αγαθών νέων δεν ώριζε ειδικώς ότι αυτό μπορεί να γίνεται μόνο την Κυριακή πρωί· και, ενώ τούτο μπορεί να είναι πιο επιθυμητό, δεν είναι ωστόσο ζήτημα απιστίας στον Ιεχωβά το να κάνη η σύζυγος τη μαρτυρία της σε άλλες ημέρες και ώρες αν αυτό το υπαγορεύη η συζυγική εξουσία.
10. Πώς θα πολιτευθή η σύζυγος με τα τέκνα της σε πνευματικά ζητήματα, και γιατί;
10 Μια Χριστιανή σύζυγος μ’ έναν άπιστο σύζυγο μπορεί να ασκήση πολλή καλή επιρροή στα τέκνα των σε πνευματικά ζητήματα, ακόμη και αν αυτός το αποδοκιμάζη έντονα. Κάνοντας τούτο, θα είναι προσεκτική να μην απαμακρύνη τα τέκνα από τον πατέρα των απλώς επειδή αυτός δεν βλέπει την αλήθεια· αλλά, ενόσω τα τέκνα είναι νεαρά και τα έχει μαζί της όλη την ημέρα, θα φροντίζη εντέχνως να δαπανάται χρόνος κάθε μέρα στο να μιλή σ’ αυτά για την Αγία Γραφή. Ενώ μπορεί να μην είναι ικανή ν’ αναπληρώση εντελώς την έλλειψι της διδασκαλίας ενός πατέρα στα τέκνα του, όμως έχει υποχρέωσι να διδάσκη όσο είναι δυνατόν. Οι Παροιμίες λέγουν (στο 6:20): «Μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου», και (στο 10:1), «Υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού», δείχνοντας έτσι ότι η μητέρα συμμερίζεται την ευθύνη να διδάσκη τα τέκνα, ότι αργότερα μπορεί να μην αισχυνθή για το ότι ένας γυιός ενεργεί με αφροσύνη λόγω της παραλείψεώς της να τον διδάξη. Γιατί το να υποφέρη μια σύζυγος αυτά τα εμπόδια και να εξακολουθή να εργάζεται επιδέξια, σημαίνει ότι διακρατεί ακεραιότητα μ’ έναν έμμεσο τρόπο; Επειδή αυτός είναι ο τρόπος να υποστηρίξη την αρχή της συζυγικής υποταγής. Δείχνει την πιστότητά της στον λόγον και νόμον του Ιεχωβά. Μπορεί να καταλήξη στο να μεγαλώσουν τα τέκνα της εκπαιδευμένα στη Χριστιανική κατεύθυνσι παρά την παράλειψι του συζύγου να επωμισθή την ευθύνη.
11. Τι είναι εκείνο που έχει μεγάλη αξία για έναν διακρίνοντα αν και άπιστο σύζυγο;
11 Αυτό δεν εμποδίζει μια σύζυγο να μιλή για τη Γραφή στην οικογένειά της, περιλαμβανομένου και του συζύγου της που δεν την ευνοεί. Αλλ’ αυτό το τελευταίο πρέπει ασφαλώς να γίνεται με λεπτότητα και διακριτικότητα, σε ώρες πολύ ευνοϊκές γι’ αυτό και όχι μ’ έναν εξοργιστικό τρόπο, μάλλον όταν αυτός βρίσκεται σε μια ήρεμη διανοητική κατάστασι και σε μια ευνοϊκή διάθεσι. Η ορθή διαγωγή από μέρους της Χριστιανής συζύγου κάνει μια ισχυρή εντύπωσι στον άπιστο σύζυγό της, μερικές δε φορές ακόμη και πάνω από την προσωπική ελκυστικότητα. Ο απόστολος λέγει: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας . . . του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» (1 Πέτρ. 3:1-6) Αυτό έχει αληθινά μεγάλη αξία στα μάτια ενός διακρίνοντος αν και απίστου συζύγου!
ΤΕΚΝΑ ΑΠΙΣΤΑ
12, 13. (α) Τι αποτελεί ακατάλληλη στάσι ως προς τα άπιστα τέκνα; (β) Ποια πείρα αναφέρεται σχετική με τη συμπεριφορά προς τέκνα που φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται για τη Γραφή;
12 Μερικές φορές η διαίρεσις σε μια οικογένεια είναι μεταξύ γονέων και τέκνων· ακόμη και μικρότερα παιδιά μπορεί να αρνούνται να παρακολουθούν συναθροίσεις και να πηγαίνουν στην υπηρεσία του αγρού. Οι έφηβοι κατά καιρούς εκδηλώνονται στασιαστικά και με μίσος εναντίον της Αγίας Γραφής. Οι Χριστιανοί γονείς μπορεί να φρονούν, «Τα παιδιά μου δεν έχουν ενδιαφέρον για την αλήθεια. Θα τ’ αποκόψω! Δεν θα κάνω τίποτε άλλο από ό,τι ο νόμος απαιτεί, θα τα τρέφω μόνο και θα τα ντύνω και θα τα αφήνω να παραμένουν κάτω από τη στέγη μου και, όταν ενηλικιωθούν αρκετά, μπορούν ν’ ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, οπότε η σύζυγός μου και εγώ μπορούμε ν’ ασχοληθούμε σε έργο σκαπανέως.» Θα ήταν άρα γε αυτή μια κατάλληλη στάσις σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές;
13 Όχι! Διότι η Χριστιανική πατρότης ή μητρότης απαιτεί κάτι περισσότερο από φυσική τροφή, ένδυμα και στέγη. Το να «εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά» σημαίνει εκπαίδευσι στη Γραφή. (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Περιλαμβάνει τακτική συμμετοχή σε Χριστιανική συνομιλία και εμπερικλείει το να παίρνωμε τα τέκνα στις συναθροίσεις, όπου οι συζητήσεις είναι Βιβλικές. Ποτέ μην υποτιμάτε την αξία των συναθροίσεων! Ενώ το τέκνο μπορεί να νομίζη ότι αυτές δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες όσο ο κινηματογράφος ή η τηλεόρασις, εν τούτοις, η πείρα δείχνει ότι η εκπαίδευσις του παιδιού ανταμείβει στα μετέπειτα χρόνια. Δύο αγόρια, που και τα δύο εύρισκαν την παρακολούθησι των συναθροίσεων ανιαρή, φέρθηκαν στην Αίθουσα Βασιλείας από τους γονείς. Το ένα αγόρι εστάλη τότε σ’ ένα γειτονικό κινηματογράφο ενώ οι γονείς του παρηκολούθησαν τις συναθροίσεις. Το άλλο αγόρι το έκαμε ο πατέρας του να μπη μέσα και να καθήση στη διάρκεια των συναθροίσεων. Το πρώτο αγόρι νυμφεύθηκε μ’ ένα κοσμικό κορίτσι και εγκατέλειψε την αλήθεια, ενώ άλλο αγόρι ανεπτύχθη στην αγάπη της αληθείας, νυμφεύθηκε ένα κορίτσι που ήταν αφιερωμένο και αργότερα έγιναν και οι δύο μέλη της οικογενείας του Μπέθελ. Επομένως, η επίβλεψις και εξουσία των γονέων απαιτεί τα κοσμικής τάσεως τέκνα να φέρονται τακτικά στις συναθροίσεις. Είναι ακόμη περισσότερο αναγκαίο να τηρούνται τέτοια τέκνα σε στενή επαφή με τη Χριστιανοσύνη ενόσω αυτά νομίμως και Γραφικώς βρίσκονται ακόμη κάτω από τον έλεγχο των Χριστιανών γονέων. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις. Στα μεγαλύτερα και πιο δύστροπα τέκνα, που είναι ισχυρογνώμονα και τάσσονται εναντίον της Γραφής, είναι πιο δύσκολη η διόρθωσις. Περισσότερο αυστηρά μέτρα πρέπει να ληφθούν για να θεραπευθούν αυτά.—Παροιμ. 23:13.
14. Τι χρειάζονται τα δύσκολα τέκνα, και πώς μπορούν οι γονείς να φέρωνται σ’ αυτά;
14 Δεν είναι ανάγκη όπως η Χριστιανοσύνη επιβάλλεται στα τέκνα με βίαια μέσα. Η συνεχής επίπληξις και το ντρόπιασμα ενός τέκνου, του οποίου οι φυσικές τάσεις δεν είναι προς τη Γραφή, μπορεί να αποθαρρύνη μάλλον παρά να προαγάγη αποδοχή της αληθείας. Επομένως οι Χριστιανοί γονείς πρέπει να φροντίζουν ώστε η διδακτική των ικανότης να ενισχύεται και αναπτύσσεται σε μια ανώτερη ικανότητα για ν’ αντιμετωπίζη το πρόβλημα των τέκνων που δεν φαίνεται να προσέχουν την αλήθεια. Τέτοια τέκνα χρειάζονται μεταχείρισι με διακριτικότητα, με κατανόησι, όχι να επιπλήττωνται συνεχώς και να καταισχύνωνται με το να λέγεται σ’ αυτά ότι είναι κατώτερα από τέκνα που προφανώς δέχονται την αλήθεια. Ένα μέσον υποβοηθήσεως θα ήταν να τα κάνωμε να αισθάνωνται ότι είναι καλότυχα που βρίσκονται σε μια Χριστιανική οικογένεια και θεωρούνται από άλλους ως αντιπρόσωποι ενός λαού με υψηλές αρχές, κάτοχα μιας καλύτερης επιγνώσεως και κατανοήσεως επειδή είναι εκτεθειμένα στον φωτισμό των Γραφών. Η αντιπάθεια ενός τέκνου προς την αλήθεια πρέπει να ελαττωθή. Πάρα πολλά τέκνα πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν με ολίγη χρήσι πειθούς σε ό,τι αφορά τη μελέτη.
ΓΟΝΕΙΣ ΑΠΙΣΤΟΙ
15. (α) Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα πιστεύοντα τέκνα, των οποίων οι γονείς είναι άπιστοι; (β) Ποια κατάλληλη πορεία πρέπει να λάβουν;
15 Αλλά τώρα εξετάστε την περίπτωσι τέκνων που έρχονται σε γνώσι της αληθείας, αλλά των οποίων οι γονείς έχουν διαφορετική θρησκεία ή δεν έχουν καμμιά απολύτως. Τι μπορεί να γίνη αν αυτοί οι γονείς αρνούνται στα τέκνα τα προνόμια να πηγαίνουν στις συναθροίσεις και να βγαίνουν στην από σπίτι σε σπίτι υπηρεσία του αγρού; Μπορούν τα τέκνα να στασιάσουν εναντίον του περιορισμού των γονέων, αγνοώντας τελείως τις επιθυμίες των, να απομακρυνθούν και να μετάσχουν στη θεοκρατική δράσι οπωσδήποτε; Αυτή δεν θα ήταν Χριστιανική διαγωγή, διότι ο κανών είναι ότι τα τέκνα πρέπει να τιμούν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Είναι αλήθεια ότι τελεία άρνησις κάθε συναναστροφής μπορεί ν’ απαιτή μάλλον μέτρα των άκρων για να διατηρηθή κανείς ζωντανός πνευματικώς και να πράττη το θέλημα του Θεού κηρύττοντας στους άλλους, Αν δίδωνται διαταγές σ’ έναν Χριστιανό να απέχη από ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να βαδίζη αντίθετα προς τις Χριστιανικές αρχές, τότε αυτός πρέπει να υπακούση στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Αλλά σε πλείστες περιπτώσεις ο μη Μάρτυς γονεύς δεν προχωρεί τόσο πολύ, ώστε ν’ απαγορεύση άμεσα το θέλημα του Ιεχωβά στα αφιερωμένα τέκνα, και επομένως ο περιορισμός των γονέων είναι όμοιος με οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο που παρακωλύει ένα άτομο, όπως υγείας, κοσμικής ενασχολήσεως ή φυσικής ανικανότητος. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να το υπομείνωμε, εκτός αν μπορή να επιτευχθή κάποιος νόμιμος τρόπος για την άρσι του εμποδίου, πράγμα που εξαρτάται από την ευφυΐα ενός ατόμου. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να είναι το ανήλικο τέκνο υποτακτικό, ευλαβές, στοχαστικό και πρόθυμο να συνεργασθή με τους μη Μάρτυρας γονείς. Σημειώστε το παράδειγμα του Ιησού πάνω στο σημείο αυτό, όπως βρίσκεται στο κατά Λουκάν 2:51, 52. Επομένως, τα αφιερωμένα τέκνα μπορούν να ‘αναμένουν τον καιρό τους’, προοδεύοντας στην αλήθεια μέσω προσωπικής μελέτης και οποιασδήποτε συναναστροφής και υπηρεσίας, αν και περιωρισμένης, η οποία επιτρέπεται σ’ αυτά από τους μη Μάρτυρας γονείς, βελτιώνοντας τις ικανότητές των, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν θα μεγαλώσουν και θα έχουν ολιγώτερο περιωρισμένη ζωή.—Έξοδ. 20:12· Πράξ. 5:29.
16. Πρέπει τέτοια τέκνα να θεωρούνται ηττημένα, και πώς μπορούν να είναι τιμή στον Ιεχωβά;
16 Στην περίπτωσι που τέκνα είναι στην αλήθεια, των οποίων οι γονείς δεν την δέχονται, το να εμμένουν στην υπακοή και αναγνώρισι της πατρικής εξουσίας είναι αυτό καθ’ εαυτό τιμή στον Ιεχωβά. Ο νόμος Του υποστηρίζεται, το θέλημά Του εκτελείται. Η προσεκτική προσπάθεια ενός τέκνου να μη συμβιβασθή στις εντολές του Ιεχωβά αλλά να συναινή στην εξουσία των γονέων, είναι με άλλο τρόπο υπακοή στον Ιεχωβά. Σε τέτοιες περιστάσεις τα τέκνα δεν πρέπει να αισθάνωνται ότι είναι ηττημένα από τους περιορισμούς των γονέων, τους οποίους άλλων τέκνων οι γονείς, που βρίσκονται στην αλήθεια, δεν επιβάλλουν. Αντιθέτως, πρέπει να υπολογίζουν πόση θεοκρατική δράσις επιτρέπεται και τόση ακριβώς να κάνουν. Θυμηθήτε, ότι δεν βαρύνει το πόσο κανείς αποδίδει, αλλά μάλλον είναι σπουδαία η απόφασις ενός ατόμου να αποδώση ό,τι μπορεί. Μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται καθαρός και ευθύς, και με τη ζωή του δίδει μαρτυρία. «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα.» (Παροιμ. 20:11) Ένα νεαρό άτομο χρειάζεται καθοδηγία, και ένα αφιερωμένο τέκνο, του οποίου οι γονείς δεν είναι αφιερωμένοι, πρέπει να το κατανοήση αυτό. Τίποτε δεν είναι σοφώτερο από το να προσεύχεται κανείς για καθοδηγία.
17-19. (α) Πώς θα μπορούσαν τέτοια τέκνα να μιλούν στους γονείς των για τη Γραφή; (β) Πώς μπαίνει στην εικόνα το ζήτημα της αγάπης για τον πλησίον; (γ) Τι πρέπει να χρησιμοποιούμε, όταν πολιτευώμεθα με το «μέτωπο σπιτιού», και μπορεί αυτό να φέρη ανταμοιβή;
17 Με διακριτικότητα ένα αφιερωμένο τέκνο πρέπει να δίνη μαρτυρία στους γονείς του και να προσπαθή να εξηγήση τη Γραφή σ’ αυτούς. Μελέτη από πριν είναι αναγκαία εδώ. Ποτέ δεν πρέπει ένα τέκνο να είναι υβριστικό ή αλαζονικό στην οικογένειά του, ποτέ δεν πρέπει να τους λέγη τα πράγματα «έξω από τα δόντια» ή να «ανταποδίδη τα ίσα» για την εναντίωσί τους και ποτέ δεν πρέπει να χρησιμοποιή τη Γραφή ως ρόπαλο. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη ότι επιθυμεί να κατανοήσουν οι γονείς του τη Γραφή. Μην τους μιλείτε καταφρονητικά, αλλά λογικεύεσθε μαζί τους, ζητείτε τη συμβουλή τους με τέτοιον τρόπο ώστε να τους κάμετε ν’ απαντούν υποστηρίζοντας τη Γραφή. «Πατέρα, δεν θα ήθελες μάλλον να πηγαίνω στις συναθροίσεις παρά να περιπλακώ σε κάποια διαβολοδουλειά με άλλα παιδιά;» Οταν οι γονείς ξεσπούν, «Παράτησε αυτή την τρελλή θρησκεία!» μπορείτε τίμια ν’ απαντήσετε, «Πολύ καλά, θα την παρατήσω—αν είναι τρελλή. Αλλά αν είναι τρελλή, γιατί δεν μπορεί ο λειτουργός να δείξη πού είναι το σφάλμα της;» Έτσι σπέρματα αληθείας τίθενται στη διάνοια των γονέων. Μπορεί να μην περάση πολύς καιρός ώσπου ν’ αναγνωρίσουν ότι το αφιερωμένο τέκνο έχει κάτι που ο κληρικός δεν μπορεί να το αναιρέση, και κάτι που οι γονείς θα έκαναν πάρα πολύ καλά να το προσέξουν.
18 «Αλλά η περίπτωσίς μου είναι των άκρων», μπορεί να πη κανείς, «και τα εδοκίμασα όλα αυτά. Τι άλλο υπάρχει για να κάμω;» Ο Ιησούς είπε ότι η πρώτη εντολή είναι να ‘αγαπάτε και υπακούετε στον Ιεχωβά με όλα όσα έχετε’. (Ματθ. 22:37, ΜΝΚ) Σε κάθε περίπτωσι, λοιπόν, η διακονία, η λατρεία μας στον Ιεχωβά, έρχεται πρώτη, προηγείται από τις άλλες εντολές. Ο Ιησούς έδωσε εντολές που κατ’ ουσίαν είναι εντολές του Πατρός του, και γι’ αυτές είπε: «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε.» (Ιωάν. 14:15) Δεν μπορούμε να υπακούωμε στις επιθυμίες της οικογενείας μας για μας, αν αυτό σημαίνη το να αντιλέγωμε σε ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να το αρνούμεθα. Ο Ιησούς είπε ότι η δευτέρα εντολή είναι: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39) Μεταξύ των πλησίον μας τα μέλη της οικογενείας μας είναι τα πιο πλησίον και τα πιο προσφιλή, ακόμη και αν εναντιώνωνται στη Γραφή. Αυτά, λοιπόν, απαιτούν το πιο μεγάλο ενδιαφέρον μας. Θέλομε να τα βοηθήσωμε στην αλήθεια. Επειδή ακριβώς δεν διακρίνουν την αλήθεια τόσο γρήγορα όσο την διεκρίναμε εμείς, αυτό δεν αποτελεί αιτία για να χαλαρώσωμε τους δεσμούς μαζί τους. Επί τέλους, άλλοι στην κοινότητά μας, που δεν δέχονται την αλήθεια, που είναι αδιάφοροι σ’ αυτήν και ακόμη είναι μικροπρεπείς απέναντί της, έχουν την εκδήλωσι του στοργικού μας ενδιαφέροντος με το να πηγαίνωμε συνεχώς να δίνωμε μαρτυρία σ’ αυτούς στα σπίτια τους. Ασφαλώς οφείλομε να κάμωμε τα ίσα στα μέλη της οικογενείας μας· δεν είναι έτσι; Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να καταβάλωμε προσπάθειες για να τους κερδίσωμε, όχι να τους αποξενώσωμε. Πείσατέ τους, μην τους προκαταλαμβάνετε. Ας τους κάμωμε να μας αγαπούν και ας μην τους κάμωμε απλώς να μας υποφέρουν.
19 Πρέπει, λοιπόν, να εξακολουθήση κανείς να καταστρώνη σχέδια και να χρησιμσποιή στρατηγική στο μέτωπο του σπιτιού για να κερδίση την οικογένεια στην αληθινή Χριστιανοσύνη. Όταν πρόκειται για την οικογένειά μας, ιδιαίτερα μεταξύ συζύγων, θα γνωρίζη ήδη στενά ο ένας τον άλλον και θα μπορούμε να ξέρωμε τι θα ενεργήση καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Οι ανταμοιβές για τέτοια στοργική μακροθυμία απέναντι των εναντιουμένων προσφιλών είναι μεγάλες !
20, 21. (α) Τι χαρακτηρίζει εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου; (β) Πώς επιτυγχάνονται αυτές οι ιδιότητες; (γ) Περιγράψτε μερικές απ’ αυτές;
20 Αληθινά ένα θαύμα λαμβάνει χώραν στη γη σήμερα ως προς τα μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου, είτε ανήκουν σε διηρημένους οίκους είτε σε ωλοκληρωμένους οίκους ενωμένων οικογενειακών κύκλων! Ξεχωρίζουν μέσα στον κόσμο αυτόν άτομα νέας προσωπικότητος και αναπτύσσονται σ’ ένα υψηλό επίπεδο άσχετα με την εθνική προέλευσι. Το αληθινό, άφοβο άτομον, με όλη την από τον Θεό σχεδιασμένη αξιοπρέπειά του, εκδηλώνεται σε όλη την υδρόγειο ανάμεσα σε παρακμάζουσες κοινωνικές τάξεις. Αυτό είναι κάτι, που η Σοβιετική κοινωνία με το προϊόν της του συλλογικού ανθρώπου και η δημοκρατική κοινωνία με το προϊόν της του ανθρώπου-μηχανής δεν μπορούν να κατορθώσουν. Μέσω ενός προγράμματος εφαρμογής Βιβλικών αρχών στην ανθρώπινη ζωή, οι ακόλουθες βασικές ιδιότητες χαρακτηρίζουν τώρα αξιοσημείωτα εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου.
Αγάπη: ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους βασιζόμενο σε Βιβλικές αρχές.
Χαρά: μια βαθιά εσωτερική αίσθησις απολαύσεως, τέρψεως, ικανοποιήσεως, ευχαριστήσεως.
Ειρήνη: μια εσωτερική κατάστασις ησυχίας, ανέσεως, ηρεμίας· χωρίς ταραχή, αρμονικής.
Μακροθυμία: εγκαρτέρησις, ανοχή, υπομονή, ικανότης να υποφέρη κανείς άτομα και περιστάσεις.
Χρηστότης: το να είναι κανείς ευγενής, συμπαθών, υποχρεωτικός, με καλούς τρόπους, αβρός.
Αγαθωσύνη: το να εκτελή κανείς έργα γενναιοδωρίας, ελευθεριότητος, φιλοξενίας.
Πίστις: η κατοχή σταθερής πεποιθήσεως, στερεής βεβαιώσεως, τελείας εμπιστοσύνης.
Πραότης: έλεγχος της ψυχικής διαθέσεως, του πνεύματος, του θυμού· ευδίδακτη διάθεσις.
Εγκράτεια: το να διατηρή κανείς τις φυσικές και διανοητικές δυνάμεις περιωρισμένες, ευσταθείς, ισορροπημένες.
Αρετή και Αγνότης: το να είναι κανείς τίμιος, ευθύς, δίκαιος, και να τηρή ηθική σεξουαλική ακεραιότητα.
Λογικότης: το να είναι κανείς ειλικρινής, ευπρόσιτος, όχι ισχυρογνώμων, όχι δογματικός.
Προθυμία για υπακοή: το να είναι κανείς ταχύς στο ν’ ακολουθήση τις οδηγίες του θείου θελήματος, όχι πείσμων.
Έλεος: το να είναι κανείς οικτίρμων, αναχαιτίζοντας δίκαιη επίκρισι εναντίον εκείνων που μετανοούν.
Αμεροληψία: το να παρέχη κανείς ίση τιμή, να είναι απροκατάληπτος, απροσωπόληπτος.
Ανυποκρισία: όχι προσποίησις, όχι ψευδές μέτωπο, να είναι κανείς πάντοτε γνήσιος, πραγματικός.—Γαλ. 5:22, 23· Εφεσ. 4:23, 24.
21 Όλα αυτά συμβάλλουν στο ν’ αυξήση κανείς στην εικόνα του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού, οι οποίοι υπερέχουν σε όλες αυτές τις ιδιότητες. Ζητείτε τώρα ενεργό συναναστροφή με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά για να μεταμορφωθήτε, για να μπορήτε να έχετε τα προσόντα να ζήσετε για πάντα σ’ αυτή τη γη, που είναι προωρισμένη να γίνη παράδεισος!—Εφεσ. 5:1, 2.