την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας, έδωκα εις αυτούς δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί· δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.»​—Ιωάν. 17:20-23.

13. Αφού ο Ιησούς ανέπεμψε αυτή την προσευχή για ενότητα, γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν επέδειξε κανένα όφελος από αυτή την προσευχή;

¹³ Σε όλη του την ιστορία ως αυτή την ημέρα ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν επέτυχε και δεν επέδειξε την εκπλήρωσι της προσευχής του Ιησού για ενότητα για το μικρό του ποίμνιο. Γιατί; Διότι ο Ιησούς Χριστός δεν προσηύχετο για τον «Χριστιανικό κόσμο» που αποτελείται από χίλια και πλέον δόγματα. Δεν προσηύχετο για άτομα ένοχα αποστασίας από την αλήθεια και άτομα που ακολουθούν ανθρώπους οι οποίοι λαλούν διεστραμμένα για ν’ αποσπάσουν μαθητάς οπίσω αυτών και από τον Χριστό. Προσηύχετο για την εξακολουθητική ενότητα του μικρού του ποιμνίου καθώς περιελάμβανε περισσότερα πνευματικά πρόβατα στην ποίμνη υπό τον Χριστόν ως τον Ποιμένα των.

14. Τι είπε ο Ιησούς στην προσευχή του για ενότητα, που έδειχνε γιατί προσηύχετο γι’ αυτό το συγκεκριμένο πράγμα;

¹⁴ Η αιτία, για την οποία προσηύχετο έτσι, ήταν ότι αυτός ο ίδιος επέστρεφε στον ουρανό μετά την ανάστασί του εκ νεκρών και άφηνε τα πρόβατά του στη φροντίδα των διωρισμένων υποποιμένων του στη διάρκεια της απουσίας του απ’ αυτά μ’ έναν ορατό τρόπο. Στην προσευχή του, λοιπόν, είπε: «Και δεν είμαι πλέον εν τω κόσμω, αλλ’ ούτοι είναι εν τω κόσμω, και εγώ έρχομαι προς σε. Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί σου, τους οποίους μοι έδωκας, δια να ήναι έν καθώς ημείς. . . . Τώρα δε έρχομαι προς σε, και ταύτα λαλώ εν τω κόσμω, δια να έχωσι την χαράν μου πλήρη εν εαυτοίς. Καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, και εγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον.»​—Ιωάν. 17:11, 13, 18.

15. (α) Ποιον εννοούσε ο Ιησούς χρησιμοποιώντας την έκφρασι «Πάτερ άγιε»; (β) Τι κατέστησε το μικρό ποίμνιο η από τον Ιησού χρήσις του ονόματος του Πατρός του και ποια προσευχή του Ιησού εξεπληρώθη σ’ αυτό το ποίμνιο;

¹⁵ Σημειώστε αυτή την έκφρασι «Πάτερ άγιε». Με αυτήν ο Ιησούς δεν απηυθύνετο σε κάποιον θρησκευτικόν άρχοντα που βλασφήμως αποκαλείται «άγιος πατήρ» στην Πόλι του Βατικανού μέσα στη Ρώμη. Ο Ιησούς απηυθύνετο σ’ Εκείνον που ο Πέτρος ωνόμασε ‘Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού’. (1 Πέτρ. 1:3) Ο Ιησούς προσηύχετο σ’ αυτόν τον Άγιον Πατέρα να φυλάξη το μικρό ποίμνιο των προβάτων από σεβασμό για το όνομά του, το όνομα που ο Ιησούς είχε φανερώσει στους ανθρώπους, τους οποίους ο άγιος Πατήρ του είχε δώσει από τον κόσμο, το μικρό ποίμνιο των μαθητών. Το όνομα του Αγίου Πατρός του Ιησού Χριστού είναι Ιεχωβά. Προς απόδειξιν του γεγονότος αυτού ο Ψαλμός 2:7, 11, 12 (ΜΝΚ) λέγει, με προφητική αναφορά στον Άγιο Πατέρα και στον Υιό του: «Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα· ο Ιεχωβά είπε προς εμέ, “Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον έγινα πατήρ σου.” Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω, και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού.» (Βλέπε επίσης Πράξ. 4:24-30) Επομένως, το μικρό ποίμνιο, στο οποίο ο Ιησούς Χριστός εφανέρωσε το όνομα του αγίου Πατρός του, πρέπει να είναι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησ. 43:10-12, ΑΣ· ΜΝΚ) Από σεβασμό για το όνομά του ο Ιεχωβά, ο άγιος Πατήρ, επαγρύπνησε σ’ αυτούς έως τώρα και τους έφερε στην ενότητα για την οποία προσηυχήθη ο Ιησούς Χριστός. Σ’ αυτούς βρίσκομε τη σημερινή επίδειξι ενότητας σ’ έναν διηρημένο κόσμο.

Αστοχία «προς τον Θεό και τον Άνθρωπο»

Ο κληρικός Αλβέρτος Μπράουν Μπουχάναν, στην πρώτη ομιλία του ως εφημερίου της Γολγοθαϊκής Προτεσταντικής Επισκοπελιανής Εκκλησίας της πόλεως Νέας Υόρκης, εδήλωσε ότι η Χριστιανικότης του «Χριστιανικού κόσμου» «έχει καταστή σεβαστή αλλά και πολύ στείρα.» Ο κληρικός αυτός, αποκαλώντας τη Νέα Υόρκη τη «μεγαλύτερη ιεραποστολική περιφέρεια που υπάρχει επάνω στη γη,» εξήγησε ότι οι εκκλησίες αστόχησαν τόσο, ώστε «οι επαγγελματίαι ψυχίατροι κάνουν περισσότερα για τη σωτηρία ψυχών, παρά οι Χριστιανικές εκκλησίες.» Συνεχίζοντας ο Μπουχάναν είπε: «Η Χριστιανοσύνη έχει εκτεθή στην προσπάθεια να γίνη παραδεκτή και να επιτύχη ευρέως. . . . Αισθανόμεθα ολοένα περισσότερο ότι καταβαλλόμεθα από την αίσθησι της ιδίας μας αδυναμίας, της ιδίας μας ανικανότητος. . . . Η εκκλησία έχει αστοχήσει προς τον Θεό και τον άνθρωπο στη Νέα Υόρκη.»​—Τάιμς Νέας Υόρκης, 14 Σεπτεμβρίου 1959.