Ελευθερία από τον Φόβο των Πνευματικών Κινδύνων
1. Τι πορεία πρέπει ν’ ακολουθήση ένας που θέλει ν’ απαλλαγή από φόβο;
ΓΙΑ ν’ αποκτήσωμε ελευθερία από φόβο πνευματικών κινδύνων που περιγράφεται στον Ψαλμό 91 πρέπει ν’ ακολουθήσωμε την πορεία που καθορίζεται εκεί. Ο ψαλμωδός, αναφερόμενος σ’ ένα μέρος αυτής της πορείας, προχωρεί και λέγει: «Θέλω λέγει προς τον Ιεχωβά, Συ είσαι καταφυγή μου· Θεός μου· επ’ αυτόν θέλω ελπίζει,»—Ψαλμ. 91:2 ΜΝΚ.
2. Ποιος προσδιορίζεται έτσι με αυτό το μοναδικό όνομα σύμφωνα με τα εδάφια Έξοδος 6:2, 3;
2 Ας σημειώσωμε όλοι ότι ο ψαλμωδός (ή εκείνος τον οποίον αντιπροσωπεύει) ομιλεί στον Ιεχωβά όταν λέγη: «Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου.» Με αυτόν τον τρόπο προσδιορίζει τον Ύψιστο και Παντοκράτορα ως Εκείνον που φέρει το μοναδικό όνομα Ιεχωβά. Αυτό συμφωνεί με ό,τι είπε ο Ύψιστος στον Μωυσή μετά την επιστροφή του στην Αίγυπτο: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εφάνην εις τον Αβραάμ, εις τον Ισαάκ και εις τον Ιακώβ, με το όνομα, Θεός Παντοκράτωρ· δεν εγνωρίσθην όμως εις αυτούς με το όνομά μου Ιεχωβά.»—Έξοδ. 6:2, 3.
3. Ποια Εβραϊκή φράσι χρησιμοποίησε ο Παντοκράτωρ όταν ανέπτυξε τη σημασία του ονόματός του και τι εσήμαινε και υπονοούσε αυτό, όπως αποδίδεται σε μερικές Αγγλικές μεταφράσεις;
3 Ο Παντοκράτωρ, όταν ανέπτυξε τη σημασία του ονόματός του είπε στον Μωυσή: «Εχγέχ ασέρ εχγέχ.» Αυτή η φράσις που βρίσκεται στο Εβραϊκό κείμενο της Εξόδου 3:14, σημαίνει: «Θα είμαι ό,τι θα είμαι» (Μετάφρασις Ραββίνου Λήσερ)· ή, «Θα γίνω ό,τι θέλω να γίνω» (Μετάφρασις Ρόδερχαμ)· ή «Θα αποδείξω ότι είμαι ό,τι θα αποδείξω ότι είμαι.» (Μετάφρασις Νέου Κόσμου) Αυτό εσήμαινε ότι αυτός ο Παντοκράτωρ μπορούσε να προσαρμοσθή στις περιστάσεις τον λαού του, και ότι, οτιδήποτε ήταν ανάγκη να γίνη ή ν’ αποδείξη ότι είναι προς χάριν του λαού του και σύμφωνα με τον σκοπό του, μπορούσε αυτό να γίνη και θα εγίνετο ή θα απεδείκνυε ότι είναι. Αυτός θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίση και θα αντιμετώπιζε επιτυχώς οποιαδήποτε κατάστασι. Με αυτή λοιπόν την Εβραϊκή φράσι, δεν μιλούσε για την αυθυπαρξία του, για την αιωνιότητά του.
4. (α) Τι σημαίνει το όνομα Ιεχωβά σύμφωνα με την Εβραϊκή του ρίζα, και σε ποιον ή τι αναφέρεται; (β) Τι θα πούμε για την εφαρμογή αυτού του ονόματος στον Χριστό, τον Υιόν του Θεού;
4 Το θείον όνομα σχετίζεται με αυτή τη φράσι. Το όνομα του Ιεχωβά έγινε το ‘αναμνηστικό’ του όνομα, «τούτο το μνημόσυνόν μου εις γενεάς γενεών.» (Έξοδ. 3:15) Σύμφωνα με τη ρίζα του ονόματος Ιεχωβά στην Εβραϊκή γλώσσα, αυτό φαίνεται να σημαίνη «Αυτός Κάνει Να Γίνη (ή Αποδεικνύει ότι Είναι),» δηλαδή ως προς τον εαυτό Του και ως προς το τι θα γίνη ή θ’ αποδείξη ότι είναι, και όχι ως προς τη δημιουργία πραγμάτων. Ποιος άλλος σε όλο το βασίλειο της νοήμονος ζωής θα μπορούσε ορθώς να δώση στον εαυτό του ένα όνομα σαν αυτό, εκτός από τον Ύψιστο και Παντοκράτορα; Ούτε ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, δεν προσέλαβε όνομα σαν αυτό. Σ’ αυτόν θα μπορούσε να δοθή το όνομα που συνεδύαζε μαζί του το όνομα του Θεού, όπως λόγου χάριν Ιεσούα ή Ιησούς, που σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία,» αλλά ποτέ το όνομα Ιεχωβά αυστηρά αυτούσιο.—Ιερεμ. 23:6· 33:16.
5. Γιατί είναι κατάλληλο να λέμε στον Ιεχωβά ότι αυτός είναι «καταφυγή» και «φρούριον» για τους Χριστιανούς;
5 Ορθώς, λοιπόν, εκείνοι που εκπροσωπούνται από τον ψαλμωδό που μιλεί στον Ψαλμό 91:2 μπορούν να λέγουν στον Ιεχωβά: «Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου.» Αυτός, ιδιαίτερα από το μεταπολεμικό έτος 1919 μ.Χ., έγινε έτσι σ’ αυτούς, με μια πνευματική έννοια φυσικά. Εφόσον ο Ιεχωβά είναι αόρατος, απαιτείται να έχη κανείς ισχυρή πίστι για να του το πη αυτό, και πραγματικά να το κατανοή και να ενεργή σε αρμονία με αυτό. Εν τούτοις, σε ποιον άλλον να καταφύγη κανείς για ασφάλεια ως καταφύγιον εκτός από τον Ιεχωβά τον Ύψιστο; Ποιο φρούριο θα μπορούσε να είναι πιο ισχυρό ή πιο δύσκολο να υποστή επίθεσι και να υπερνικηθή εκτός από τον ίδιο τον Παντοκράτορα; Πραγματικά με θεόπνευστη σοφία έγραψε ο αρχαίος Βασιλεύς Σολομών: «Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ.
6. Μολονότι τώρα ο Χριστός περιλαμβάνεται, εντούτοις ποιο όνομα θα επικαλεσθούμε για σωτηρία και ποιος είναι το «καταφύγιον» και «φρούριον» για τους Χριστιανούς;
6 Σε τελευταία ανάλυσι, μολονότι αυτό τώρα γίνεται μέσω του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού, εν τούτοις στο όνομα του Ιεχωβά πρέπει να γίνεται επίκλησις από τα πεπτωκότα και αμαρτωλά ανθρώπινα πλάσματα για αιώνια σωτηρία. Αυτό δεν το είπε μόνο ο προχριστιανικός προφήτης Ιωήλ. (Ιωήλ 2:32) Και ο απόστολος Πέτρος επίσης το είπε αυτό την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., όταν ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία. (Πράξ. 2:21) Μετά από χρόνια, το έγραψε και ο απόστολος Παύλος, στην επιστολή προς Ρωμαίους 10:13. Μολονότι η πρόσοδος στον Ύψιστο και Παντοκράτορα Θεό γίνεται τώρα μόνον μέσω του Μεσίτου Ιησού Χριστού, ωστόσο ο Ιεχωβά είναι εκείνος στον οποίον πρέπει να βρούμε καταφύγιο και που είναι το ακατανίκητο φρούριό μας.—Σοφον. 3:12.
Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΕΘΑ
7-9. (α) Γιατί η χρήσις της φράσεως «Θεός μου» στον Ψαλμό 91 δεν αποκλείει την εφαρμογή του στον Ιησού Χριστό; (6) Ποια ήταν η αναφώνησις του δύσπιστου Θωμά ενώπιον του αναστημένου Ιησού, και τι απέδειξε ο Ιωάννης αναγράφοντας αυτό το γεγονός στο ευαγγέλιό του;
7 Αυτός ο Ιεχωβά ήταν για τον ψαλμωδό περισσότερο από ένα καταφύγιο και φρούριο. Η πλήρης δήλωσίς του προς τον Ιεχωβά είναι: «Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου· Θεός μου· επ’ αυτόν θέλω ελπίζει.»—Ψαλμ. 91:2.
8 Το γεγονός ότι ο Ψαλμωδός τον λέγει «Θεόν μου» εσήμαινε ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που θα ελάτρευε ως Θείον Ον. Αυτό θα ήταν μια έκφρασις κατάλληλη για να την χρησιμοποιήση ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος προς τον Ιεχωβά, και έτσι η χρήσις της φράσεως «Θεός μου» δεν αποκλείει την εφαρμογή του Ψαλμού 91 στον Ιησού Χριστό. Όταν ο Ιησούς επλησίαζε στον θάνατο πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου έξω από την Ιερουσαλήμ, παρέθεσε από τον Ψαλμό 22:1 και ανέκραξε στον ουράνιο Πατέρα του: «Θεέ μου, Θεέ μου, διατί με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27:46· Μάρκ. 15:34) Είναι αλήθεια ότι μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς, ο Ιησούς άφησε τον απόστολο Θωμά να εξετάση τα αποτυπώματα των ήλων στα χέρια και στα πόδια του, και ο Θωμάς είπε με κατάπληξι: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου.» Αλλά ο Ιησούς κατενόησε την αναφώνησι του Θωμά με τον ορθό τρόπο, το ίδιο και ο απόστολος Ιωάννης. Ο Ιωάννης, αναγράφοντας αυτό το γεγονός στην αφήγησι του ευαγγελίου του, δεν προσπάθησε να μεταδώση την ιδέα ότι ο Ιησούς ήταν ο Ιεχωβά Θεός ή ότι ο Ιησούς ήταν ένας τριαδικός «Θεός ο Υιός.» Αλλά ο Ιωάννης εκθέτει τον σκοπό της αναγραφής της αναφωνήσεως του Θωμά λέγοντας αμέσως μετά την απάντησι του Ιησού στον Θωμά τα εξής:
9 «Και άλλα πολλά θαύματα έκαμε ο Ιησούς ενώπιον των μαθητών αυτού τα οποία δεν είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω τούτω· ταύτα δε εγράφησαν δια να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού.» Ιωάν. 20:26-31· Ματθ. 16:16.
10. (α) Σε ποιον ανέβαινε ο αναστημένος Ιησούς σύμφωνα με το μήνυμά του προς τους αδελφούς του μέσω της Μαρίας της Μαγδαληνής; (β) Από ποιες δοξασίες φυλαγόμεθα λατρεύοντας τον Ιεχωβά ως τον μόνον ζώντα και αληθινό Θεό;
10 Μια εβδομάδα πριν απ’ αυτό το γεγονός με τον Θωμά, ο αναστημένος Ιησούς είπε στη Μαρία τη Μαγδαληνή, κοντά στον τάφο όπου είχε ταφή το σώμα του: «Ύπαγε προς τους αδελφούς μου και ειπέ προς αυτούς· Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας.» (Ιωάν. 20:17) Ο ουράνιος Πατήρ ήταν Θεός τόσον του Ιησού του ιδίου όσο και των μαθητών του. Πολλές φορές οι θεόπνευστες Γραφές χαρακτηρίζουν τον Ιησού Χριστό ως τον Υιόν του Θεού, αλλά ποτέ ως «Θεόν τον Υιόν.» (Ματθ. 14:33· 27:40, 43, 54· Μάρκ. 1:11· 5:7· 15:39· Λουκ. 1:35· Ιωάν. 1:34, 49· 5:25· 10:36· 11:4, 27· Πράξ. 9:20· Αποκάλ. 2:18· και λοιπά) Λατρεύοντας, λοιπόν, τον Ύψιστο και Παντοκράτορα, τον Ιεχωβά, ως τον ζώντα και αληθινόν Θεόν (Ιωάν. 17:3) φυλαγόμεθα από την ψευδή τριαδική λατρεία και άλλες μορφές παγανιστικής λατρείας. Ο Ιεχωβά είναι ο Θεός στον οποίον θέτομε την εμπιστοσύνη μας.
11. Σε ποιον είχαν θέσει την εμπιστοσύνη τους ο Παύλος, ο Ιησούς, ο ψαλμωδός και ο παροιμιαστής;
11 Ο απόστολος Παύλος είπε: «Δια να μη έχωμεν την πεποίθησιν εις εαυτούς, αλλ’ εις τον Θεόν τον εγείροντα τους νεκρούς· Όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ τοιούτου μεγάλου θανάτου και ελευθερόνει.» (2 Κορ. 1:9, 10) Επίσης το εδάφιον Εβραίους 2:13 θέτει τα λόγια του Ησαΐα 8:17, 18 στο στόμα του Ιησού Χριστού, και λέγει: «Και πάλιν, ‘ Εγώ θέλω έχει την πεποίθησίν μου επ’ αυτόν·’ Και πάλιν, ‘Ιδού, εγώ και τα παιδία τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά’.» Δεν τολμούμε να θέσωμε την ελπίδα μας ούτε στον εαυτό μας ούτε σε άλλους θνητούς ανθρώπους: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία . . . Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ· του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.» (Ψαλμ. 146:3-5, ΜΝΚ) Ο σοφός Σολομών εξέφρασε τον ίδιο ασφαλή κανόνα ενεργείας, λέγοντας: «Έλπιζε επί Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου.»—Παροιμ. 3:5, ΜΝΚ.
12. Τι σημαίνει εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά ως Θεόν για μας όσον αφορά τον Λόγον του, τις εντολές και τη λατρεία του;
12 Συνεπώς, η εμπιστοσύνη μας σ’ αυτόν τον Θεό, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, σημαίνει να είμεθα προσηλωμένοι αχώριστα στη λατρεία του, χωρίς να συμβιβαζώμεθα με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, η οποία είναι η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. (Αποκάλ. 17:1-18:24) ‘Ελπίζω επί Ιεχωβά τον Θεόν’ σημαίνει να πιστεύωμε πλήρως στις Άγιες Γραφές τις οποίες Αυτός ενέπνευσε με το άγιον Πνεύμα του και να τηρούμε τις εντολές του, όπως έκαμε ο Υιός του Ιησούς Χριστός. Σημαίνει να περιφρουρούμε με ζηλοτυπία τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού και να την διατηρούμε καθαρή από ανθρώπινες παραδόσεις και κοσμικές πράξεις.
13. (α) Ποιους τέσσερις παράγοντες που ενεργούν για την ασφάλειά μας παρατηρούμε στα δύο πρώτα εδάφια του Ψαλμού 91; (β) Στη διάρκεια τίνος χρόνου ιδιαίτερα ενήργησαν αυτές οι τέσσερις ιδιότητες για μας, και πού βρίσκομε παραδείγματα των κινδύνων από τους οποίους περιφρουρούμεθα;
13 Εδώ ας σταθούμε και ας σημειώσωμε ότι σ’ αυτά ακριβώς τα δύο αρχικά εδάφια του Ψαλμού 91 έχομε τους τέσσερις σημαντικούς χαρακτηρισμούς Εκείνου τον οποίον λατρεύομε, καθώς και τα τέσσερα ζωτικά πράγματα που συνδέονται μ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Λάβετε υπ’ όψιν αυτά:(1) Τον Ύψιστο με ‘την σκέπην’ του όπου κατοικούμε. (2) τον Παντοκράτορα με ‘την σκιάν’ του στην οποία διατρίβομε· (3) τον Ιεχωβά με το καταφύγιον και φρούριόν του· και (4) τον Θεό με την αξιοπιστία του. Ασφαλώς πρόκειται για ένα ακατανίκητο συνδυασμό παραγόντων που συνεργούν για την ασφάλεια και διαφύλαξι των αληθινών λάτρεων που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις για την απόλαυσι αυτών των ευεργετημάτων! Ο ασύγκριτος αυτός συνδυασμός των θείων ιδιοτήτων υπήρξε σε ενέργεια στη διάρκεια όλων αυτών των περασμένων δεκαετηρίδων αυτού του ‘καιρού του τέλους’ του παρόντος συστήματος πραγμάτων, και σαν συνέπεια τούτου απολαύσαμε θαυμαστή πνευματική ασφάλεια έως τώρα. Πώς ακριβώς αυτό συνετέλεσε στην πνευματική μας ασφάλεια προχωρεί να μας το δείξη τώρα ο ψαλμωδός, κατατοπίζοντάς μας περισσότερο και κάνοντάς μας να διακρίνωμε τους κινδύνους από τους οποίους έχομε διαφυλαχθή.
Η ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ «ΠΑΓΙΣ ΤΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ»
14, 15. (α) Τι είδους γλώσσα βρίσκομε στον Ψαλμό 91:3 και γιατί; (6) Ποιο παρόμοιο παράδειγμα δίνει ο Δαβίδ στον Ψαλμό 124, και σε ποιον εφαρμόζεται;
14 «Διότι,» λέγει ο ψαλμωδός εκθέτοντας λεπτομερώς πώς ακριβώς τα όσα ελέχθησαν στα δύο πρώτα εδάφια είναι αληθινά και πραγματικά, «αυτός θέλει σε λυτρόνει εκ της παγίδος των κυνηγών και εκ θανατηφόρου λοιμού.»—Ψαλμ. 91:3.
15 Η γλώσσα εδώ είναι μεταφορική, εικονιστική, διότι εμείς δεν είμεθα κατά γράμμα πτηνά που κινδυνεύομε από την παγίδα ενός κατά γράμμα κυνηγού. Εδώ, όμως, παρουσιάζεται η εξομοίωσίς μας με πτηνά «υπό την σκιάν του Παντοκράτορος.» Ο ψαλμωδός Δαβίδ εξομοιώνει τον εαυτό του και τους συντρόφους του με πτηνά που πιάσθηκαν πραγματικά στην παγίδα, από την οποία, όμως, ελευθερώθηκαν. Στον Ψαλμό 124:1-8 (ΜΝΚ) λέγει: «Αν δεν ήτο ο Ιεχωβά μεθ’ ημών, ας είπη τώρα ο Ισραήλ· αν δεν ήτο ο Ιεχωβά μεθ’ ημών, ότε εσηκώθησαν άνθρωποι εφ’ ημάς, ζώντας ήθελον μάς καταπιεί τότε, . . . Ευλογητός ο Ιεχωβά, όστις δεν παρέδωκεν ημάς θήραμα εις τους οδόντας αυτών. Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών· η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν. Η βοήθεια ημών είναι εν τω ονόματι του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.» Σ’ αυτή την περίπτωσι οι «θηρευταί» δεν ήσαν κατά γράμμα ‘κυνηγοί πτηνών,’ και το «πτηνόν» που λυτρώθηκε από την παγίδα των που συνετρίβη δεν ήταν ένα κατά γράμμα πτηνό, αλλά αναφέρεται, στην «ψυχή μας,» στην ψυχή ή τη ζωή του έθνους Ισραήλ.
16. Πώς έγινε μια σύγχρονη εκπλήρωσις του Ψαλμού 124, και υπάρχει κίνδυνος άλλης «παγίδος;»
16 Σε εκπλήρωσι του προφητικού ψαλμού, ο Ιεχωβά Θεός συνέτριψε την παγίδα στην οποία είχε συλληφθή το κεχρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ. Ήταν η παγίς που έστησε η Βαβυλών η Μεγάλη και οι πολιτικοί, δικαστικοί και στρατιωτικοί συνένοχοί της. Την άνοιξι του μεταπολεμικού έτους 1919 ο Ιεχωβά συνέτριψε αυτή την παγίδα για το μετανοημένο υπόλοιπο και δεν άφησε τους ‘θηρευτάς,’ τους συμβολικούς κυνηγούς πτηνών, να βυθίσουν τα δόντια τους στη σάρκα του παγιδευμένου ‘πτηνού.’ Από τότε το διαφυγόν υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ ωδηγήθηκε στον ‘απόκρυφο τόπο’ ή «υπό την σκέπη του Υψίστου» και «υπό την σκιάν του Παντοκράτορος.» Ωστόσο υπάρχει ακόμη μια «παγίς» στημένη γι’ αυτούς από έναν ‘κυνηγό πτηνών’ και ο Ιεχωβά πρέπει να τους ελευθερώση από το να συλληφθούν μέσα σ’ αυτήν.
17. Ποιος είναι ο συμβολικός θηρευτής ή κυνηγός πτηνών όπως τονίσθηκε σε τεύχη της «Σκοπιάς» του 1904 και 1927;
17 Ποιος λοιπόν είναι αυτός ο ‘κυνηγός πτηνών,’ και ποια είναι η «παγίς» του; Από πολύν καιρό έχει γίνει αντιληπτό και παραδεκτό ότι αυτός ο συμβολικός ‘κυνηγός πτηνών’ ή ‘θηρευτής’ είναι ο Σατανάς ή Διάβολος. Στο τεύχος της 1 Μαρτίου 1904 της Σκοπιάς (στην Αγγλική),το άρθρο με τίτλο «Υπό τας Πτέρυγάς Του!» εσχολίαζε τον Ψαλμό 91:3 και είπε εν σχέσει με ‘την παγίδα του θηρευτού’ ότι επρόκειτο για «τις απάτες του Σατανά, στις οποίες θα προσκόψουν όλοι όσοι δεν είναι προστατευμένοι.» (Σελίς 74, στήλη 2) Ένα πολύ μεταγενέστερο τεύχος της Σκοπιάς συμφωνούσε με αυτό και έλεγε: «Φαίνεται βέβαιον ότι ο ώδε υπό του προφήτου καλούμενος κυνηγός είναι ο Διάβολος, και ότι η παγίς αυτού αποτελείται εκ των χρησιμοποιουμένων αυτού μεθόδων και δια της οργανώσεως αυτού κατεργαζόμενος διαφόρους και πολυάριθμους τρόπους ίνα παγιδεύση εκείνους, οίτινες αξιούσιν ότι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου. (Η Σκοπιά, τεύχος 15 Αυγούστου 1927, σελίς 248, παράγραφος 37, που παρουσίαζε το πρώτο από μια σειρά τριών άρθρων πάνω στον Ψαλμό 91) Από όλους τους συμβολικούς ‘θηρευτάς’ ή ‘κυνηγούς πτηνών’ που αναφέρονται στη Βίβλο, ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο πιο επιφανής.
18. Ποιοι εξομοιώνονται με κυνηγούς πτηνών από τον Ιερεμία και τον Ωσηέ και ποιες είναι οι μέθοδοί των;
18 Ο Ιερεμίας στο κεφάλαιον 5:26, περιγράφοντας τη μέθοδο του συμβολικού κυνηγού λέγει: «Διότι ευρέθησαν εν τω λαώ μου ασεβείς· έστησαν ενέδραν, καθώς ο στήνων βρόχια· θέτουσι παγίδα, συλλαμβάνουσιν ανθρώπους.» Ο Ωσηέ, στο κεφάλαιον 9:8, εξηγώντας πώς ψευδείς προφήται ενήργησαν ως κυνηγοί πτηνών στο αποστατικό έθνος Εφραΐμ (το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ), είπε τα εξής: «Ο δε προφήτης έγεινε παγίς ιξευτού εις πάσας τας οδούς αυτού.» Ο μέγας ‘θηρευτής,’ Σατανάς ο Διάβολος, βγήκε να συλλάβη ανθρώπους, εκείνους που ‘διατρίβουν υπό την σκιάν του Παντοκράτορος.’
19. Ποια είναι η συμβολική «παγίς» του μεγάλου ‘θηρευτού’;
19 Ποια είναι η συμβολική του «παγίς,» από την οποία ο Ιεχωβά Θεός ελευθερώνει και τηρεί σε ασφάλεια εκείνους που εξακολουθούν να μένουν «υπό την σκέπην του Υψίστου»; Η συμβολική ‘παγίδα,’ που έστησε ο Σατανάς ή Διάβολος για κείνους οι οποίοι εμπιστεύονται στον Ιεχωβά Θεό ως «καταφυγή» των και «φρούριόν» των είναι η επίγειος οργάνωσις που εναντιώνεται στην οργάνωσι του Θεού, δηλαδή, η ορατή οργάνωσις του Σατανά. Σ’ αυτήν ο μέγας Εχθρός του Θεού προσπαθεί να συλλάβη τους λάτρεις του Ιεχωβά και να τους κρατήση ως θύματα για να υποστούν πνευματική ερήμωσι και τελειωτική καταστροφή.
20. (α) Από πότε κυρίως τονίσθηκε ότι ο Θεός έχει μια οργάνωσι και ότι αν δεν ανήκωμε σ’ αυτήν σε τι ανήκομε; (β) Σύμφωνα με άμεση δήλωσί των σε ποια οργάνωσι ανήκε ο Ιησούς και οι μαθηταί του;
20 Συγκεκριμένα από το έτος 1922 και στο εξής τονίσθηκε από τις θεόπνευστες Γραφές ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει μια οργάνωσι, που περιλαμβάνει το οργανωμένο υπόλοιπό του στη γη, και ότι υπάρχει μια εχθρική οργάνωσις, η οργάνωσις του Σατανά, μ’ ένα αόρατο δαιμονικό μέρος και ένα ορατό επίγειο μέρος. Τονίσθηκε ότι αν ένας δεν ανήκει στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά, τότε ανήκει στην οργάνωσι του εχθρού. Ο Ιησούς Χριστός, στον οποίον εφαρμόζεται εν πρώτοις ο Ψαλμός 91, ανήκε στην οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού. Και οι πιστοί μαθηταί του επίσης ανήκαν στην ίδια θεία οργάνωσι. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν ο Ιησούς ωδήγησε τους ένδεκα πιστούς αποστόλους του σε προσευχή, είπε στον Θεό: «Δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:14, 16) Είπε ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον τους μισούσε ο κόσμος.—Ιωάν. 15:18-20.
21, 22. (α) Τι χρησιμοποιείται γενικά ως δόλωμα σε μια παγίδα και ποιο είναι το δόλωμα που χρησιμοποιεί ο Μέγας Κυνηγός; (6) Τι ενέπνευσε ο Θεός τον Ιωάννη να γράψη κατά του απατηλού δολώματος;
21 Συνήθως ένα άτομο ή πλάσμα βαδίζει σε μια παγίδα χωρίς να το ξέρη. Γενικά, ο παγιδευτής τοποθετεί κάποιο δόλωμα για να δελεάση το ανύποπτο πλάσμα μέσα στην παγίδα και να θέση σε κίνησι τον μηχανισμό της παγίδας με το δάγκαμα του δολώματος. Ο κυνηγός πτηνών Σατανάς ο Διάβολος είναι ένας μέγας θηρευτής που χρησιμοποιεί δολώματα. Τι δόλωμα χρησιμοποιεί για να δελεάση τους ανθρώπους μέσα στην ορατή κοσμική οργάνωσί του, για να πέσουν θύματα σ’ αυτήν σαν σε παγίδα; Το δόλωμα είναι τα ιδιοτελή θέλγητρα αυτού του κόσμου, οι γεμάτες υποσχέσεις ευκαιρίες του για ιδιοτελή απόκτησι πλούτου, φήμης, θέσεως και εξουσίας. Ο Ιεχωβά Θεός, προειδοποιώντας να φυλαγώμεθα από τέτοια απατηλά δολώματα, ενέπνευσε τον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη να γράψη σ’ εκείνους που ‘διατρίβουν υπό την σκιάν του Παντοκράτορος’:
22 «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτό· διότι παν το εν τω κόσμω η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα.»—1 Ιωάν. 2:15-17.
23. (α) Γιατί δεν θέλομε να γίνωμε σαν τον Δημά, που αναφέρει ο Παύλος; (β) Από ποια ‘παγίδα’ μας έβγαλε και σε ποιον τόπο μάς έφερε η υπακοή στο εδάφιον Αποκάλυψις 18:4;
23 Τώρα, χίλια εννεακόσια χρόνια μετά το γράψιμο αυτών των λόγων από τον Ιωάννη, η όμοια με παγίδα οργάνωσις του Σατανά ή Διαβόλου πλησιάζει να εκλείψη για πάντα. Όλοι εμείς που βγήκαμε από την ορατή οργάνωσι του Σατανά και ήλθαμε «υπό την σκέπην του Υψίστου,» γιατί να θελήσωμε να δελεασθούμε πάλι και να πέσωμε σ’ αυτή την καταδικασμένη οργάνωσι; Δεν θα θέλωμε να είμεθα σαν τον άλλοτε Χριστιανό Δημά, για τον οποίον ο απόστολος Παύλος σε μια τελική επιστολή του πριν από τον θάνατό του είπε: «Ο Δήμας με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον, και απήλθεν εις Θεσσαλονίκην.» (2 Τιμ. 4:10) Η θρησκευτική Βαβυλών η Μεγάλη, περιλαμβανομένου και του Χριστιανικού κόσμου, πιάστηκε και κρατείται σφιχτά στην παγίδα της ορατής οργανώσεως του Σατανά και θα υποστή σε λίγο καταστροφή μαζί της. Υπακούοντας στην προσταγή του Θεού που είναι στην Αποκάλυψι 18:4 βγήκαμε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και από την παγίδα του Σατανά στην οποία αυτή είναι πιασμένη. Εφόσον δεν επιστρέφομε σ’ αυτήν, μπορούμε να εξακολουθήσωμε ν’ απολαμβάνουμε τα ευεργετήματα της απελευθερώσεώς μας από την ‘παγίδα του κυνηγού.’ Κάτω από «την σκιάν του Παντοκράτορος» έχομε πνευματική ασφάλεια.
‘Ο ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΣ ΛΟΙΜΟΣ’
24, 25. (α) Τι συνδέει ο ψαλμωδός με την παγίδα του κυνηγού στο ίδιο εδάφιο; (β) Τι συμβολίζει αυτό και γιατί είναι κατάλληλος ο συμβολισμός;
24 Στο ίδιο κεφάλαιο, μαζί με ‘την παγίδα των κυνηγών,’ ο ψαλμωδός μνημονεύει άλλη μια πιθανή απειλή για την πνευματική ασφάλεια, δηλαδή, μια θανατηφόρο επιδημική νόσο που είναι πολύ μολυσματική, λοιμώδης. Λέγει: «Διότι αυτός θέλει σε λυτρόνει εκ της παγίδος των κυνηγών, και εκ θανατηφόρου λοιμού.»—Ψαλμ. 91:3.
25 Όπως η παγίς των κυνηγών έτσι και αυτός ο θανατηφόρος ‘λοιμός’ είναι συμβολικός. Επειδή ο ψαλμωδός κάτω από έμπνευσι συνδέει αυτά τα δύο, ο συμβολικός λοιμός σήμερα είναι κάτι που συμβαδίζει με την παγίδα των κυνηγών, δηλαδή, με την ορατή επίγεια οργάνωσι του Σατανά. Ο μεταφορικός αυτός ‘λοιμός,’ πραγματικά εκτρέφεται, αναπτύσσεται, μέσα σ’ αυτήν την ιδιοτελή κοσμική οργάνωσι. Ο μολυσματικός αυτός ‘λοιμός’ που μαίνεται σαν μια θύελλα σ’ όλη τη γη είναι ο εθνικισμός.
26. Από πότε ο εθνικισμός κατέλαβε τους λαούς και τι είπε ο ιστορικός Τόυνμπη προσφάτως για τον εθνικισμό ;
26 Οι κοσμικοί ιστορικοί εσημείωσαν το γεγονός ότι, από τον καιρό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου του 1914-1918 μ.Χ., το πνεύμα του εθνικισμού έχει καταλάβει τους λαούς του κόσμου. Πολύ φυσικά, διότι εκείνος ο πόλεμος διεξήχθη από τους συμμάχους «για την αυτοδιάθεσι των λαών.» Ο Βρεταννός ιστορικός Άρνολντ Τόυνμπη είπε τα εξής την 21 Νοεμβρίου 1972:
«Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο εθνικισμός έχει διπλασιάσει τον αριθμό τοπικώς κυριάρχων ανεξαρτήτων κρατών και έχει κόψει στο ήμισυ το μέσον μέγεθός των . . . Τα στρατηγικά και υγιειονομικά προβλήματα της ανθρωπότητος είναι παγκόσμια και πιεστικά· δεν μπορούν να λυθούν από τις κυβερνήσεις των τοπικών κρατών. Απαιτούν την εγκαθίδρυσι μιας παγκοσμίου εξουσίας προικισμένης με συντριπτική δύναμι. Η επιβίωσις της ανθρωπότητος απαιτεί πολιτική ενότητα, αλλά η παρούσα διάθεσις της ανθρωπότητος γίνεται ολοένα περισσότερο διαιρετική. Μήπως παραφρονήσαμε;»
27. Πώς ο εθνικισμός υπήρξε σαν ένας ‘θανατηφόρος λοιμός’;
27 Ο Σατανάς ή Διάβολος, τον οποίον ο Ιησούς Χριστός ωνόμασε ‘άρχοντα του κόσμου τούτου,’ είναι υπεύθυνος γι’ αυτό το κύμα του εθνικισμού μέσω του οποίου αυτός ελπίζει να καταστρέψη εκείνους που είπαν στον Ιεχωβά: «Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου· Θεός μου· επ’ αυτόν θέλω ελπίζει.» (Ψαλμ. 91:2) Αυτός ο πολιτικός ‘λοιμός’ του εθνικισμού προξένησε πολλές και μεγάλες ‘αντιξοότητες.’ Παρά την ίδρυσι της Κοινωνίας των Εθνών το 1920, ανεφάνησαν δικτάτορες με έντονα εθνικιστικές διαθέσεις, όπως ο Μουσσολίνι στην Ιταλία, ο Στάλιν στη Ρωσία, ο Χίτλερ στη Γερμανία, το ιμπεριαλιστικό πολιτικό κόμμα στην Ιαπωνία, και ούτω καθ’ εξής. Έτσι παρέσχε την κινητήριο δύναμι για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχει αναρριπήσει τον φανατικό πατριωτισμό, τις θρησκευτικά ένθερμες χειρονομίες προς τα εθνικά σύμβολα και εμβλήματα, τις στρατιωτικές προπαρασκευές που συνοδεύονται από βαριά φορολογία, τους διεθνείς ανταγωνισμούς, την επιμονή στην εθνική κυριαρχία μάλλον παρά υποταγή στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και τη Μεσσιανική βασιλεία του.
28. Σε ποιους ιδιαίτερα προξένησε δεινά αυτός ο ‘λοιμός’, αλλά σε ποιο ζήτημα αυτοί δεν συμβιβάσθηκαν;
28 Εκτός από τις αντιξοότητες που προξένησαν όλ’ αυτά στην ανθρώπινη φυλή γενικά, επέφεραν και ιδιαίτερα δεινοπαθήματα στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Αλλά ο Παντοκράτωρ δεν τους άφησε να μολυνθούν από τον ‘λοιμό’ του εθνικισμού και να πέσουν θύματα της θανατηφόρου επιδράσεώς του στη Χριστιανική πνευματικότητα. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εδελεάσθηκαν ούτε πιέσθηκαν να λατρεύσουν το πολιτικό θηρίο που φέρει τον αριθμό 666, ούτε την πολιτική του εικόνα, τα Ηνωμένα Έθνη, που διαδέχθηκαν την Κοινωνία των Εθνών. (Αποκάλυψις, κεφάλαιον 13· 15:2-4· 20:4) Αυτοί δεν συμβιβάσθηκαν για να μπορούν ν’ αποδίδουν αποκλειστική αφοσίωσι στον Θεό και να υποστηρίζουν την παγκόσμια κυριαρχία του.
29. Παρά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπέρ τίνος εξεδηλώθησαν αυτοί το έτος 1939, και τι επίδρασι είχε αυτό στην πνευματικότητά τους;
29 Στο έτος 1939, παρά το μένος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εξεδηλώθησαν ενωμένοι σ’ όλον τον κόσμο υπέρ της απολύτου Χριστιανικής ουδετερότητος απέναντι των κοσμικών πολιτικών και στρατιωτικών διαμαχών. (Βλέπε άρθρον «Ουδετερότης» στη Σκοπιά τεύχος 1 Δεκεμβρίου 1939.) Μολονότι αυτοί υπέφεραν, μερικοί μάλιστα μέχρι θανάτου, λόγω της πιστότητάς των, ο Ιεχωβά Θεός τους ετήρησε πνευματικώς ασφαλείς «υπό την σκέπην του Υψίστου» και «υπό την σκιάν του Παντοκράτορος.»
(Ακολουθεί Συνέχεια)