Η Άποψις της Βίβλου

Είναι Ορθό να Προσευχώμεθα για Όλους τους Ανθρώπους;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος προέτρεψε «να κάμνητε δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι.» (1 Τιμ. 2:1, 2) Εν τούτοις, υπάρχει ένας περιοριστικός παράγων, διότι ο απόστολος Ιωάννης είπε τα εξής στους ομοπίστους του: «Είναι αμαρτία θανάσιμος· δεν λέγω περί εκείνης να παρακαλέση.» (1 Ιωάν. 5:16) Έτσι, μπορεί κανείς κατάλληλα να ρωτήση, Τι είδους προσευχές μπορούν ορθά να προσφέρωνται υπέρ «πάντων ανθρώπων,» και γιατί;

Στην επιστολή του προς τον Τιμόθεον, ο απόστολος Παύλος εξέθεσε τους λόγους για τους οποίους να προσεύχεται κανείς «υπέρ πάντων ανθρώπων.» Κατ’ αρχήν, ενεθάρρυνε την προσευχή υπέρ των αρχόντων «δια να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι.» (1 Τιμ. 2:2) Λόγω της εξουσίας τους, άνδρες σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις μπορεί να προβάλλουν εμπόδια στον ‘ατάραχο και ησύχιο βίο’ ενός Χριστιανού. Αν οι άνθρωποι αυτοί παρανοούν τον σκοπό της γνήσιας Χριστιανοσύνης και του αγγέλματος της, μπορεί να επιβάλουν νομικούς περιορισμούς στις δραστηριότητες του λαού του Θεού και να καθιερώσουν σοβαρές ποινές για κείνους που ενασχολούνται στην αληθινή λατρεία. Έτσι είναι πολύ κατάλληλο να προσευχώμεθα για τους κυβερνήτες να διάκεινται ευνοϊκώς προς τους Χριστιανούς ώστε να μη διώκωνται οι Χριστιανοί επειδή υπηρετούν τον Θεό.

Κατά κανόνα, είναι ίσως πολύ δύσκολο να πλησιάση κανείς ανθρώπους σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις με το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Έτσι, εξυπηρετείται ο σκοπός του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του με το να φέρωνται οι Χριστιανοί έμπροσθεν αυτών των ανδρών για δικαστικές υποθέσεις. Παραδείγματος χάριν, όταν εκλήθη ο Παύλος να γίνη απόστολος των εθνών, ο Ιησούς Χριστός συγκεκριμένα έδειξε ότι σκοπός του ήταν να δώση ο Παύλος μαρτυρία ενώπιον αρχόντων. Διαβάζομε: «Ούτος είναι σκεύος εκλογής εις εμέ, δια να βαστάση το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων και των υιών Ισραήλ.» (Πράξ. 9:15) Και ο Παύλος έδωσε μαρτυρία σε βασιλείς όταν εφέρθη ενώπιόν τους για να υπερασπίση τον εαυτό του από τις ψευδείς κατηγορίες που ήγειραν οι αντίπαλοι. Επειδή ο απόστολος Παύλος είχε το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτου, μπορούσε να υπερασπίση τον εαυτό του ενώπιον της υψίστης ανθρωπίνης εξουσίας, του Ρωμαίου Καίσαρος.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι η πρώτη απολογία του Παύλου ενώπιον του Καίσαρος ήταν επιτυχής στην ‘απολογία και βεβαίωσι του ευαγγελίου.’ (Φιλιππ. 1:7) Σχετικά με την φυλάκισί του στη Ρώμη εκείνο το καιρό, έγραψε στους Φιλιππησίους: «Θέλω δε να εξεύρητε, αδελφοί, ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον του ευαγγελίου.» (Φιλιππ. 1:12) Πράγματι, οι προσευχές των ομοπίστων του υπέρ του Παύλου σχετικά με την απολογία του ενώπιον του Ρωμαίου Καίσαρος έλαβαν απάντησι. (Εφεσ. 6:18, 19· Κολ. 4:2, 3) Οι Χριστιανοί σήμερα, που αντιλαμβάνονται ότι περιλαμβάνεται στο ζήτημα η προώθησις των «αγαθών νέων,» ορθά προσεύχονται να δώσουν οι δικαστές και οι άλλοι άνθρωποι, που βρίσκονται στην εξουσία ευνοϊκή λύσι σε ζητήματα που επηρεάζουν την αληθινή λατρεία.

Συνεχίζοντας τη συζήτησι περί προσευχής «υπέρ πάντων ανθρώπων,» ο Παύλος έγραψε: «Τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού, όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας. Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.»—1 Τιμ. 2:3-6.

Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια, είναι ορθό να προσευχώμεθα «υπέρ πάντων ανθρώπων,» διότι ο Χριστός πέθανε για όλους. (1 Τιμ. 2:1) Τα απολυτρωτικά οφέλη της θυσίας του είναι διαθέσιμα για άτομα όλων των φυλών, εθνικοτήτων, και κοινωνικών στρωμάτων. Υπάρχει ο ίδιος Θεός και ο ίδιος μεσίτης για όλους εκείνους οι οποίοι έρχονται σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό. Ο Παντοδύναμος Θεός, όπως ο απόστολος Παύλος τόνισε στους Αθηναίους «παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι.» (Πράξ. 17:30) Έτσι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν θέλει να καταστραφή κανείς, αλλά επιθυμεί όλοι να έλθουν σε μετάνοια. Η προθυμία μας να μεταδώσωμε τα «αγαθά νέα» σε άλλους και οι προσευχές μας για τους συνανθρώπους μας αποδεικνύουν ότι εκτιμούμε αυτό το γεγονός. Έτσι, όταν οι δούλοι του Θεού φέρωνται ενώπιον αρχόντων είναι επίσης κατάλληλο να προσευχώμεθα να λάβουν μαρτυρία αυτοί οι άνθρωποι.

Έχοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός θέλει να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, οι Χριστιανοί ασφαλώς πρέπει να προσεύχωνται για ομοπίστους των οι οποίοι πιθανόν έχουν διαπράξει σφάλματα και κινδυνεύει η σωτηρία τους. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε σχετικά μ’ αυτό: «Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν ουχί θανάσιμον [που δεν επιφέρει τον δεύτερο θάνατο, από τον οποίον δεν υπάρχει ανάστασις], θέλει ζητήσει, και ο Θεός θέλει δώσει εις αυτόν ζωήν [σώζοντας τον από το δεύτερο θάνατο στον οποίον θα είχε εκτεθή αν συνέχιζε να παραμένη αμετανόητος], εις τους αμαρτάνοντας ουχί θανασίμως.»—1 Ιωάν. 5:16.

Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που ένας Χριστιανός δεν μπορεί να προσεύχεται για έναν ο οποίος σταμάτησε να βαδίζη στην οδό της αληθείας. Ο απόστολος Ιωάννης συνέχισε: «Είναι αμαρτία θανάσιμος· δεν λέγω περί εκείνης να παρακαλέση.» (1 Ιωάν. 5:16) Ποια είναι η αμαρτία που επιφέρει αιώνιο θάνατο και για την οποία δεν υπάρχει συγχώρησις;

Ιδού τι απαντά η Αγία Γραφή: «Όστις . . . είπη κατά του πνεύματος του αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι.» (Ματθ. 12:32) «Αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς και γενόμενοι μέτοχοι του αγίου πνεύματος και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος, και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντες εις εαυτούς τον Υιόν του Θεού και καταισχύνοντες.»—Εβρ. 6:4-6.

Αυτά τα άτομα απορρίπτουν τη μοναδική βάσι επί της οποίας η αμαρτία τους μπορεί να συγχωρηθή κι έτσι η παράβασίς τους παραμένει εναντίον τους. Επομένως, θα πρέπη να πληρώσουν την ποινή της ασυγχώρητης αμαρτίας—τον δεύτερο θάνατο. Οι Γραφές μάς λέγουν: «Εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.» (Εβρ. 10:26, 27) Θα ήταν εσφαλμένο να προσευχώμεθα για τέτοια άτομα επειδή αυτοί εν γνώσει τους και εκουσίως απέρριψαν τη μοναδική βάσι επί της οποίας θα μπορούσε να γίνη έκκλησις στον Θεό υπέρ αυτών. Έχουν, όπως λέγει, η Βίβλος, ‘καταπατήσει τον Υιόν του Θεού.’—Εβρ. 10:29.

Θα ήταν λοιπόν εσφαλμένο να προσευχώμεθα για άτομα που έχουν εσκεμμένα και εν γνώσει τους απορρίψει την προμήθεια του Θεού για τη συγχώρησι των αμαρτιών τους. Εξ άλλου, σε αρμονία με τις Άγιες Γραφές, οι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού πρέπει να συνεχίσουν να προσεύχωνται «υπέρ πάντων ανθρώπων,» συμπεριλαμβανομένων και μελών της Χριστιανικής εκκλησίας που σφάλλουν, ώστε τα άτομα αυτά να μετανοήσουν. Ο Ιεχωβά θέλει να ωφεληθούν όλοι από τις προμήθειες του για σωτηρία.—2 Πέτρ. 3:9.