Ομιλία σε Ξένες Γλώσσες Είναι Απόδειξις Αληθινής Λατρείας;

ΜΕΡΙΚΕΣ θρησκευτικές οργανώσεις σε όλο τον «Χριστιανικό κόσμο» θέτουν σ’ εξέχουσα θέσι το «λαλείν γλώσσας» στη λατρεία των, και θ’ απαντήσουν, ‘Ναι! το λαλείν γλώσσας είναι μια αναγκαία απαίτησις αληθινής λατρείας.’ «Πιστεύομε», αναφέρει το Εγχειρίδιον μιας τέτοιας οργανώσεως, «στο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος όπως έγινε στην ημέρα της Πεντηκοστής. Πιστεύομε ότι όλοι εκείνοι, που λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα, θα μιλούν με άλλες γλώσσες».

Αν μιλήσωμε γενικά, στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εκκλησίες των Πεντηκοστιανών ανεφύησαν από ένα κίνημα που είχε την αρχή του γύρω στη στροφή του αιώνος, και του οποίου οι αναζωπυρώσεις εχαρακτηρίζοντο από «ομιλία σε άλλες γλώσσες». Στο έτος 1906 η πιο θεαματική από αυτές τις αναζωπυρώσεις συνέβη στο Λος Άντζελες της Καλιφορνίας, όπου, σύμφωνα με το βιβλίο Έξαφνα από τον Ουρανό, μια επίσημη ιστορία των Συνελεύσεων του Θεού, στις 9 Απριλίου, ένας όμιλος λατρευτών εβλήθη σαν «από αστραπιαίο κεραυνό», και «ολόκληρη η ομάδα μετεκινήθη από τα καθίσματά των στο πάτωμα. Επτά άρχισαν να μιλούν σε διάφορα είδη γλωσσών και να μεγαλύνουν τον Θεό. Οι κραυγές ήσαν τόσο ένθερμες​—και τόσο μεγαλόφωνες!—​ώστε ένα πλήθος συναθροίσθηκε έξω.»

Αφού το περιστατικό αυτό θεωρείται από τους Πεντηκοστιανούς ως όμοιο με την έκχυσι του αγίου πνεύματος την Πεντηκοστή, ως μια δεύτερη Πεντηκοστή, να πούμε, εγείρονται οι ερωτήσεις: Είναι η ομιλία σε γλώσσες διακριτικό χαρακτηριστικό ενός αληθινού Χριστιανού σήμερα; Για ποιόν σκοπό εδόθη στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος το θαυματουργικό χάρισμα των γλωσσών; Μιλούσε ο Ιησούς διάφορες γλώσσες;

ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Ο Ιησούς εθεράπευε τους ασθενείς, ήγειρε τους νεκρούς και εκτελούσε πολλές άλλες καταπληκτικές πράξεις. Οι θαυμαστές αυτές δυνάμεις τον απεδείκνυαν αληθινό προφήτη και δούλο του Θεού, όπως ακριβώς η εκτέλεσις θαυμάτων εδραίωνε την αυθεντικότητα του Μωυσέως ως προφήτου του Θεού. Εν τούτοις, η ομιλία σε γλώσσες δεν ήταν μια απ’ τις θαυματουργικές δυνάμεις που εξησκήθησαν από τον Ιησούν. Δεν ελήφθη για πρώτη φορά το χάρισμα αυτά πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., και σ’ αυτή την περίστασι εχρησίμευσε ως αποτελεσματική απόδειξις του ότι οι Χριστιανοί είχαν το πνεύμα του Θεού επάνω τους.

Στο τέλος της ανοίξεως του 33 μ.Χ. οι Ιουδαίοι είχαν συναθροισθή από μέσα και απ’ έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για την ετήσια εορτή τους της Πεντηκοστής. Δέκα ακριβώς ημέρες πρωτύτερα, ο Ιησούς είχε αναληφθή στον ουρανό, και, με υπακοή στις οδηγίες του, 120 από τους μαθητάς του περίμεναν στην Ιερουσαλήμ για να λάβουν την υποσχεμένη «δύναμιν εξ ύψους». (Λουκ. 24:49) Στις εννέα περίπου το πρωί σ’ αυτή την αξιομνημόνευτη ημέρα, έξαφνα «έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. . . . Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»​—Πράξ. 2:2-4.

Όταν οι Ιουδαίοι άκουσαν τους ακολούθους του Ιησού να μιλούν σε μια δωδεκάδα και πλέον, ίσως, διαφορετικές γλώσσες, τι αποτέλεσμα είχε τούτο σ’ αυτούς; «Εξεπλήττοντο δε πάντες», λέγει η Γραφή, «και εθαύμαζον, λέγοντες προς αλλήλους, Ιδού, πάντες ούτοι οι λαλούντες δεν είναι Γαλιλαίοι; Και πώς ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω εν η εγεννήθημεν; . . . ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.»​—Πράξ. 2:5-11.

Το ν’ ακούουν Γαλιλαίους να μιλούν ευκρινώς στις πολλές διαφορετικές γλώσσες των ήταν πειστική απόδειξις σ’ αυτούς τους ξένους ότι το πνεύμα του Θεού ήταν επάνω στους ακολούθους του Ιησού. Αυτό ήταν θαυματουργικό! Ήταν εντελώς διαφορετικό από τις μεγαλόφωνες και ένθερμες κραυγές της Πεντηκοστιανής αναζωπυρώσεως στο Λος Άντζελες, διότι εδώ στην Ιερουσαλήμ πολλοί ξένοι έλαβαν διδασκαλία στις μητρικές των γλώσσες για «τα μεγαλεία του Θεού».

Από ό,τι συνέβη στην Πεντηκοστή είναι προφανές ότι το άγιο πνεύμα εδόθη στους πρώτους Χριστιανούς για τον πρακτικό σκοπό της διακηρύξεως των αγαθών νέων. Ο Ιησούς το έδειξε αυτό στις αποχαιρετιστήριες οδηγίες του προς τους μαθητάς του: «Παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, . . . θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.»​—Πράξ. 1:4-8.

Αυτό το ειδικό χάρισμα των γλωσσών που ελήφθη στην Ιερουσαλήμ μέσω του αγίου πνεύματος του Θεού εβοήθησε τους μαθητάς εκεί στο να κηρύττουν τα αγαθά νέα ως σημείο σ’ εκείνους τους Ιουδαίους λατρευτάς, από τα μακρινά μέρη της γης. Αλλά η πραγματική εκπλήρωσις της προφητείας του Ιωήλ 2:28-32 την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής ήταν το γεγονός ότι εκείνοι που εγέμισαν με το πνεύμα επροφήτευσαν. Η ομιλία με γλώσσες ήταν συμπτωματική, ως σημείο αυθεντικότητος ή θείας υποστηρίξεως.​—Πράξ. 2:16-22.

Η Βίβλος αναγράφει μόνο δύο άλλες περιπτώσεις εκχύσεως του αγίου πνεύματος συνοδευμένης με την ομιλία γλωσσών. Η πρώτη συνέβη έπειτα από τριάμισυ περίπου έτη μετά την Πεντηκοστή, όταν ο Θεός έστρεψε την προσοχή του στα έθνη και εξέχυσε το πνεύμα του στον Εθνικόν Κορνήλιον και στον οίκον του. Η ομιλία γλωσσών, λόγω της άμεσης ορατής της εκδηλώσεως, ήταν το λογικό χάρισμα που θα χορηγούσε ο Θεός σ’ αυτούς τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους για να δείξη στον απόστολο Πέτρο ότι μπορούσαν να γίνουν δεκτοί στη Χριστιανική εκκλησία.​—Πράξ. 10:44-46.

Ήταν κάτι όμοιο στην άλλη περίπτωσι, όταν ο απόστολος Παύλος εκήρυξε στους ανθρώπους της Εφέσου που είχαν λάβει το βάπτισμα του Ιωάννου. Η ομιλία των σε γλώσσες ήταν εντυπωσιακή άμεση απόδειξις ότι το βάπτισμα του Ιωάννου δεν ήταν πια κατάλληλο ενώπιον του Θεού, όπως ήταν πριν από την έκχυσι του πνεύματος στην Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.​—Πράξ. 19:1-7.

ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΣΕ ΓΛΩΣΣΕΣ

Τώρα, μήπως οι τρεις αυτές αναγραφόμενες περιπτώσεις δείχνουν ότι όλοι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος μιλούσαν σε διάφορες γλώσσες, και ότι, συνεπώς, όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί θα μιλούσαν και σήμερα; Αυτό είναι το συμπέρασμα που αντλούν μερικοί, αλλά είναι μήπως αυτό που δείχνει η Γραφή; Ας εξετάσωμε και ας ιδούμε.

Πρώτ’ απ’ όλα, είναι ενδιαφέρον να εύρωμε ότι το μόνο άλλο μέρος των θεοπνεύστων Γραφών, όπου αναφέρεται το χάρισμα των γλωσσών, είναι η πρώτη επιστολή του Παύλου προς τους Κορινθίους. Στην περίστασι δε αυτή ο Παύλος έγραψε στους Κορινθίους για τις γλώσσες επειδή προφανώς είχαν προσδώσει πάρα πολλή σπουδαιότητα σ’ αυτές και έπρεπε να διορθωθούν ως προς τη χρήσι των.

Για να καθορίσωμε, λοιπόν, την κατάλληλη θέσι του Χριστιανού όσον αφορά το χάρισμα των γλωσσών, ας εξετάσωμε τα τρία κεφάλαια στα οποία ο απόστολος Παύλος μιλεί γι’ αυτές. Στο δωδέκατο κεφάλαιο της επιστολής του εξηγεί ότι υπήρχαν πολλά θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, που δε τοποθετεί τις γλώσσες από απόψεως σπουδαιότητος; Ο Παύλος εμείωσε τη σπουδαιότητα τους στο εδάφιο 28, με το να τις κατατάξη τελευταίες. Έπειτα ερώτησε: «Μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας;» Είναι σαφές ότι ο Παύλος έδειχνε ότι δεν κατείχαν όλοι οι Χριστιανοί αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα, και, συνεπώς, η κατοχή οποιουδήποτε απ’ αυτά, περιλαμβανομένης και της ομιλίας γλωσσών, δεν ήταν αναγκαία για σωτηρία.​—1 Κορ. 12:4-11, 28-31.

Εν τούτοις, κάποιος μπορεί να υποστηρίξη ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του «χαρίσματος των γλωσσών» και της ομιλίας σε γλώσσες ως «αποδείξεως» της εκχύσεως του αγίου πνεύματος. Όλοι μιλούσαν σε γλώσσες όταν ελάμβαναν το πνεύμα, θα μπορούσε αυτός να πη, αλλά δεν ήσαν όλοι αργότερα προικισμένοι με το «χάρισμα των γλωσσών». Αλλά πού είναι η Γραφική υποστήριξις για μια τέτοια υπόθεσι; Δεν υπάρχει.

Για να διευκρινίσωμε: Ένας θα παρατηρήση ότι και άλλα θαυματουργικά χαρίσματα εχορηγούντο επίσης όταν εξεχύνετο το άγιο πνεύμα, όπως στην Έφεσο όταν οι άνδρες «ελάλουν γλώσσας και προεφήτευον.» (Πράξ. 19:6) Τώρα, μήπως κάνουν οι Γραφές διάκρισι μεταξύ λήψεως του χαρίσματος της προφητείας κατά την έκχυσι του αγίου πνεύματος και εξασκήσεως του αργότερα; δηλαδή, ότι όλοι ελάμβαναν το χάρισμα της προφητείας όταν το άγιο πνεύμα ήρχετο για πρώτη φορά σ’ αυτούς, αλλά μόνο μερικοί το εξασκούσαν αργότερα; Όχι, οι Γραφές δεν κάνουν τέτοια διάκρισι, όπως και δεν δείχνουν ότι όλοι οι Χριστιανοί μιλούσαν σε γλώσσες όταν ελάμβαναν το άγιο πνεύμα, ενώ μόνο μερικοί το έπρατταν αυτό κατόπιν! Δεν μπορούμε να ξεφύγωμε απ’ αυτό, δεν μιλούσαν όλοι οι Χριστιανοί με γλώσσες στον πρώτον αιώνα. Δεν ήταν τούτο απαραίτητο για σωτηρία.

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΠΑΥΕΙ

Ο Παύλος προχωρεί, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της επιστολής του προς τους Κορινθίους, για να τους δείξη τη χαμηλή θέσι των γλωσσών σε σύγκρισι με περισσότερο σπουδαία πράγματα, ειδικά με την «υπερέχουσαν οδόν» της αγάπης. Ακόμη και όσοι είναι ευλογημένοι με το χάρισμα των γλωσσών, γίνονται «χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον» αν δεν εξασκούν αγάπη, εξήγησε ο απόστολος Παύλος. (1 Κορ. 12:31· 13:1) Και για να τονίση τη σπουδαιότητα και μονιμότητα της αγάπης σε σύγκρισι με τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, έγραψε: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή.»​—1 Κορ. 13:8.

Με βάσι τα λόγια του Παύλου εδώ, δεν θα έπρεπε να υπάρχη αμφισβήτησις ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος επρόκειτο να παρέλθουν. Αλλά πότε; Υποστηρίζεται από μερικούς ότι, αφού ο Παύλος είπε ότι ‘αι γλώσσαι είναι σημείον προς τους απίστους’ δεν θα παρήρχοντο ώσπου θα παρήρχοντο οι άπιστοι, δηλαδή, ώσπου δεν θα υπήρχαν πια άπιστοι. (1 Κορ. 14:22) Αλλ’ αυτό είναι μήπως το σημείο που διευκρινίζει ο Παύλος στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο; Όχι, δεν είναι αυτό. Σ’ αυτό το κεφάλαιο δεν συνδέει την παύσι των γλωσσών με τους απίστους, αλλά, μάλλον, συγκρίνει την προσωρινότητα των χαρισμάτων του πνεύματος με τη μονιμότητα της αγάπης· και συνδέει την παροδικότητα αυτών των χαρισμάτων, όχι με τους απίστους, αλλά με τη νηπιότητα της Χριστιανοσύνης.

Αφού, λοιπόν, διακηρύττει, στο εδάφιο 8, ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα της προφητείας, των γλωσσών και της γνώσεως πρόκειται να καταργηθούν, ο Παύλος δείχνει ότι αυτά αποτελούσαν ένα χαρακτηριστικό της νηπιακής ηλικίας της Χριστιανικής εκκλησίας. Στη νηπιότητά της τα θαυματουργικά αυτά χαρίσματα εχρειάζοντο για ν’ αποδείξουν μ’ ένα θεαματικό τρόπο ότι η εύνοια του Θεού είχε φύγει από το Ιουδαϊκό έθνος και τώρα ήταν επάνω στη νέα εκκλησία των Χριστιανών. Αλλά, όπως εξήγησε ο Παύλος, όταν ένας άνθρωπος φθάνη να ενηλικιωθή, καταργεί «τα του νηπίου.» Όταν, λοιπόν, η Χριστιανική εκκλησία αυξήθηκε σε ανδρική ηλικία, δηλαδή, έφθασε σε ωριμότητα με το να γίνη μια ανεγνωρισμένη, εδραιωμένη οργάνωσις, τα θαυματουργικά αυτά χαρίσματα παρήλθαν. Όμως πίστις, ελπίς και αγάπη παρέμεναν ως το διακριτικό σημείο της αληθινής Χριστιανοσύνης.​—1 Κορ. 13:9-13.

Όσον αφορά την προσωρινότητα των θαυματουργικών χαρισμάτων η Εγκυκλοπαιδεία των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμος 10, σελίς 484, λέγει: «Φαίνεται έτσι ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα των πρώτων ημερών, που εχορηγήθησαν στην Εκκλησία για έναν ωρισμένο σκοπό, βαθμιαίως, αλλά γρήγορα, αφηρέθησαν από τους ανθρώπους όταν οι απόστολοι και εκείνοι που είχαν μάθει τον Χριστό από τα χείλη των, εκοιμήθησαν». Οι Γραφές δείχνουν ότι ‘δια της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων εδίδετο το πνεύμα’. Για τούτο, όταν οι απόστολοι πέθαναν, και όταν εκείνοι που είχαν λάβει τα θαυματουργικά χαρίσματα μέσω αυτών παρήλθαν από την επίγεια σκηνή, τα υπερφυσικά χαρίσματα του πνεύματος, περιλαμβανομένης της ομιλίας σε γλώσσες, έπαυσαν.​—Πράξ. 8:18.

ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

Αλλά επειδή τα πνευματικά χαρίσματα ήσαν παρόντα εκείνο τον καιρό, ο Παύλος επροχώρησε, στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο της επιστολής του, να ενθαρρύνη τους Κορινθίους ν’ αγωνίζονται γι’ αυτά. Αλλά για ποιο ιδιαίτερα; Όχι για τις γλώσσες, αλλά «μάλλον δε το να προφητεύητε.» Αυτό θα έκανε περισσότερο καλό στην οικοδομή των άλλων. Διότι ο Παύλος εξήγησε: «Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, εαυτόν οικοδομεί· ο δε προφητεύων, την εκκληοίαν οικοδομεί.» Κατόπιν ερώτησε: «Εάν έλθω προς εσάς λαλών γλώσσας, τι θέλω σας ωφελήσει;» Ναι, πώς αυτό θα βοηθούσε τους άλλους αν δεν εννοούσαν τι έλεγε; Έτσι ο Παύλος είπε: «Εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω δια του νοός μου, δια να κατηχήσω και άλλους, παρά μύριους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον.»​—1 Κορ. 14:1-19.

Οι Κορίνθιοι είχαν ανάγκη να τους υπομνησθή ο σκοπός του χαρίσματος των γλωσσών. Ο Παύλος, λοιπόν, έγραψε: «Αι γλώσσαι είναι δια σημείον, ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους.» Σημειώστε ότι ο Παύλος δεν συνδέει την παύσι των γλωσσών με τους απίστους, αλλά, μάλλον εξηγεί ότι οι γλώσσες πρέπει να χρησιμεύουν ως σημείον για τους απίστους, όπως εχρησίμευσαν στην Πεντηκοστή. Τότε οι ετερόγλωσσοι άνθρωποι ειλκύσθησαν στη Χριστιανοσύνη επειδή άκουαν τον λόγον του Θεού εξηγούμενον σ’ αυτούς στις γλώσσες των. Έπρεπε, λοιπόν, να ενθυμούνται οι Κορίνθιοι ότι οι γλώσσες δεν εδόθησαν για να διδάξουν πιστούς μέσα στην εκκλησία, αλλά «δια σημείον» στους απίστους που θα ήταν δυνατόν να παρευρίσκωνται σε μια συνάθροισι πιστών.​—1 Κορ. 14:21-26.

Ως προς τη χρήσι γλωσσών στην εκκλησία, ο Παύλος ενουθέτησε: «Εάν τις λαλή γλώσσαν αγνώριστον, ας κάμωσι τούτο ανά δύο, ή το περισσότερον ανά τρεις, και εκ διαδοχής· και είς ας διερμηνεύη· αλλ’ εάν δεν ήναι διερμηνευτής, ας σιωπά εν τη εκκλησία.» Η συμβουλή αυτή εχρησίμευε για τον έλεγχο της χρήσεως των γλωσσών στην εκκλησία. Τις παρέπεμπε στην κατάλληλη θέσι των στην εκκλησία.​—1 Κορ. 14:14-28.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Μήπως τα προηγούμενα, που περιλαμβάνουν ολόκληρη τη Βιβλική αναγραφή για τις γλώσσες, δείχνουν ότι οι Χριστιανοί θα μιλούσαν σε διάφορες γλώσσες σήμερα; Όχι, διότι οι γλώσσες και τα άλλα θαυματουργικά χαρίσματα εχρησίμευαν ως πιστοποιητικά για τη νέα Χριστιανική οργάνωσι του Θεού στη διάρκεια της νηπιακής της ηλικίας. Αλλ’ αφού εξυπηρέτησαν αυτόν τον έντιμο σκοπό, τα θαυματουργικά αυτά χαρίσματα έπαυσαν.

‘Αλλά σταματήστε’, μπορεί να ειπή κάποιος καθιστώντας μας προσεκτικούς, ‘Παρεβλέψατε το κύριο Γραφικό εδάφιο πάνω στο θέμα αυτό, τις οδηγίες του ιδίου του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Μάρκον 16:17, 18: «Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς.» Ιδετέ, αυτό δείχνει ότι οι Χριστιανοί σήμερα θα μιλούσαν σε διάφορες γλώσσες.’

Αλλά συμβαίνουν αυτά; Ένα άτομο που εσκεμμένως θα έπιανε δηλητηριώδη φίδια ή θα έπινε κάτι θανάσιμο, θα εθεωρείτο είτε πολύ ανόητο είτε διανοητικώς ανισόρροπο, ακόμη και από ένα Πεντηκοστιανό. Εν τούτοις, τα λόγια αυτά λέγουν ότι αυτό ακριβώς θα έκαναν οι Χριστιανοί.

Το γεγονός είναι ότι οι λόγιοι μελετηταί των Γραφών συμφωνούν ότι τα τελευταία δώδεκα εδάφια, που προβάλλουν στο βιβλίο του Μάρκου και που μιλούν για γλώσσες και για αποφυγή βλάβης από φίδια, δεν εγράφησαν από τον Μάρκο, αλλά προσετέθησαν από άλλον, Ο Τρεγκέλλες, ένας διακεκριμένος Βιβλικός λόγιος του δεκάτου ενάτου αιώνος, αναφέρει: «Ο Ευσέβιος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης, ο Βίκτωρ της Αντιοχείας, ο Σεβήρος της Αντιοχείας, ο Ιερώνυμος, καθώς και άλλοι συγγραφείς, ειδικά Έλληνες, πιστοποιούν ότι αυτά τα εδάφια δεν εγράφησαν από τον Αγ. Μάρκο, ή δεν βρίσκονται στα καλύτερα χειρόγραφα.» Αλλά και αν ακόμη αυτά τα λόγια αποτελούσαν μέρος της θεόπνευστης συγγραφής του Μάρκου (μολονότι ο όγκος των αποδείξεων δείχνει ότι δεν αποτελούν) δεν υπάρχει τίποτε σ’ αυτά αντίθετο προς τη Γραφική μαρτυρία ότι οι γλώσσες θα παρήρχοντο μετά τον θάνατο των αποστόλων.

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Ενώ ο απόστολος Παύλος έδειξε ότι το χάρισμα των γλωσσών επρόκειτο να παύση στη Χριστιανική εκκλησία, ετόνισε την αγάπη ως το μόνιμο διακριτικό χαρακτηριστικό των αληθινών Χριστιανών. Ο Ιησούς έκαμε το ίδιο, όταν είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:35· 1 Κορ. 13:8, 13.

Η αγάπη είναι ο πρώτιστος καρπός του αγίου πνεύματος του Θεού· οι άλλοι είναι «χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Αυτές ακριβώς οι ιδιότητες, μαζί με πιστή υπακοή στην εντολή του Θεού να κηρύξωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας», αποδεικνύουν ότι ένα άτομο έχει το άγιο πνεύμα σήμερα, και δεν το αποδεικνύει το χάρισμα των γλωσσών.​—Γαλ. 5:22, 23· Ματθ. 24:14.

Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που σε ωρισμένες περιστάσεις μετακινεί τους λατρευτάς από τα καθίσματα των και τους κάνει να κραυγάζουν σε διάφορες γλώσσες; Αφού οι Γραφές σαφώς δείχνουν ότι δεν είναι το πνεύμα του Θεού· αν δεν είναι το αποτέλεσμα συγκινήσεως ή διανοητικής ανισορροπίας, τότε είναι μια περίπτωσις ενεργείας του Σατανά και των δαιμόνων του. Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε ότι ‘ο Σατανάς θα μετεσχηματίζετο εις άγγελον φωτός’ και ότι θα εξαπατούσε πολλούς με ‘σημεία και τέρατα ψεύδους, και με πάσαν απάτην της αδικίας’.​—2 Κορ. 11:14· 2 Θεσ. 2:9, 10.

Εκείνοι που ζητούν αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα που ο Θεός δεν χορηγεί πλέον στον λαό του, παραδίδονται σε τέτοια απάτη του Σατανά, και συχνά τα αποτελέσματα είναι στενόχωρα. Εκτός από το ότι καταλαμβάνονται από σπασμούς και κραυγάζουν από συγκίνησι, ο Δ. Α. Χάιες στο βιβλίο του Το Χάρισμα των Γλωσσών περιέγραψε ένα περιστατικό όμοιο μ’ εκείνα που αναφέρονται και από άλλους. «Στο Λος Άντζελες εσχάτως», έγραψε, «μια γυναίκα είχε το χάρισμα των γλωσσών, και ένας ευυπόληπτος Κινέζος που την άκουσε είπε ότι μιλούσε την Κινέζικη διάλεκτό του. Όταν παρεκλήθη να ερμηνεύση εκείνο που αυτή είπε, αρνήθηκε να το πράξη, λέγοντας ότι η γλώσσα ήταν η πιο φαύλη που μπορεί να φαντασθή κανείς.»

Τέτοια αισχρότης είναι χαρακτηριστική του έργου των δαιμόνων. Όχι, η λεγόμενη ‘ομιλία σε γλώσσες’ σήμερα δεν είναι απόδειξις αληθινής λατρείας. Αλλά, μάλλον, ο Ιησούς είπε ότι οι μαθηταί του θα ήσαν γνωστοί από την αγάπη που θα είχαν μεταξύ τους.