Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά υπήρξε προσωπολήπτης απέναντι στο έθνος Ισραήλ με τον τρόπο που πολιτεύθηκε μαζί των; Εν τούτοις στο εδάφιο Πράξεις 10:34 η Βίβλος λέγει ότι «ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης». Πώς συμφωνεί αυτό;—Η.Π.Α.

Το να είναι κανείς αμερόληπτος σημαίνει να είναι ελεύθερος από προκατάληψι ή ευνοιοκρατία. Σημαίνει να μη επηρεάζεται η κρίσις του ή οι πράξεις του υπέρ του ατόμου από τη θέσι, τον πλούτο, τη δύναμη ή άλλη επίδρασι του ατόμου. Σημαίνει επίσης να μη δωροδοκήται ένα άτομο, αλλά και να μη επηρεάζεται από το αισθηματισμό υπέρ ενός πτωχού ατόμου. Η αμεροληψία προσέχει να πολιτεύεται κανείς με όλους σε αρμονία με ό,τι είναι ορθό και δίκαιο, σύμφωνα με ό,τι δικαιούται και χρειάζεται ο καθένας.—Παροιμ. 3:27.

Ο Ιεχωβά λέγει ότι ’δεν αποβλέπει εις πρόσωπον, ουδέ λαμβάνει δώρον’. (Δευτ. 10:17· 2 Χρον. 19:7) Όταν ο απόστολος Πέτρος διεπίστωσε ότι ο Θεός είχε εισακούσει τις προσευχές του απεριτμήτου Εθνικού Κορνηλίου και κατηύθυνε τα ζητήματα ώστε να τον φέρη σε άμεση επαφή με τη Χριστιανική εκκλησία, ο Πέτρος είπε: « Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.»—Πράξ. 10:34· Ρωμ. 2:10,11.

Εν τούτοις μερικά άτομα ισχυρίσθηκαν ότι ο Ιεχωβά υπήρξε προσωπολήπτης με το να χρησιμοποιήση και να ευνοήση τον Ισραήλ ως λαό του των αρχαίων χρόνων. Αλλά μια έντιμη εξέτασις της πολιτείας του με τον Ισραήλ θ’ αποκαλύψη ότι αυτή η κατηγορία είναι εσφαλμένη. Ο Ιεχωβά εξέλεξε τον Ισραήλ και επολιτεύθη μαζί των, όχι για το μέγεθος ή για τον μεγάλο αριθμό των, αλλά λόγω της αγάπης του και της εκτιμήσεώς του για την πίστι και τη νομιμοφροσύνη του φίλου του Αβραάμ, του προπάτορός των. Επίσης, υπήρξε μακρόθυμος απέναντί τους διότι είχε θέσει το όνομά του επάνω τους.—Δευτ. 7:7-11· 29:13· Ιεζ. 36:22· Ψαλμ. 105:8-10.

Όταν ο Ισραήλ ήταν ευπειθής, ήταν ευλογημένος περισσότερο από τα έθνη τα οποία δεν είχαν το Νόμο που είχε δώσει ο Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως. Όταν ο Ισραήλ ήταν απειθής, ο Θεός ήταν υπομονητικός και ελεήμων, αλλά ωστόσο τους τιμωρούσε. Και μολονότι η θέσις των ήταν ευνοίας, ήσαν κάτω από βαρύτερη ευθύνη ενώπιον του Θεού, επειδή έφεραν το όνομα του Θεού και διότι ήσαν υπό τον Νόμον.

Ο Νόμος περιελάμβανε κατάρες εναντίον εκείνου ο οποίος τον παρέβαινε. Είναι γραμμένο: «Επικατάρατος όστις δεν εμμένει εις τους λόγους του νόμου τούτου, δια να εκτελή αυτούς.» (Δευτ. 27:26) Οι Ιουδαίοι, παραβαίνοντας το Νόμο, ήλθαν κάτω απ’ αυτή την κατάρα, η οποία ήταν επιπρόσθετη στην καταδίκη των ως τέκνων του αμαρτωλού Αδάμ (Ρωμ. 5:12) Επομένως ο Χριστός, για ν’ απολυτρώση τους Ιουδαίους απ’ αυτή την ειδική ανικανότητα, έπρεπε όχι μόνο να πεθάνη, αλλά να πεθάνη στο ξύλον του μαρτυρίου, όπως το αναπτύσσει ο απόστολος Παύλος στα εδάφια Γαλάτας 3:10-13.

Τα ανωτέρω αποδεικνύουν το γεγονός ότι ο Θεός δεν έδειξε καμμιά προσωποληψία απέναντι του Ισραήλ. Ο Θεός χρησιμοποιούσε τον Ισραήλ έχοντας υπ’ όψι την ευλογία όλων των εθνών (Γαλ. 3:14). Έκαμε να γεννηθή μέσα σ’ αυτό το έθνος ο Υιός του, μέσω του οποίου ήταν δυνατή η σωτηρία για όλους όσοι θα επίστευαν. Στην πραγματικότητα ο Θεός ενεργούσε προς όφελος ανθρώπων όλων των εθνών στον ωρισμένο του καιρό. Σε αρμονία μ’ αυτό ο απόστολος παρατηρεί τα εξής: «Ή των Ιουδαίων μόνον είναι ο Θεός; Ουχί δε και των εθνών; Ναι και των εθνών· επειδή εις είναι ο Θεός, όστις θέλει δικαιώσει την περιτομήν εκ πίστεως, και την ακροβυστίαν δια της πίστεως».—Ρωμ. 3:29, 30

Επί πλέον, στην αρχαία Ιουδαϊκή κοινοπολιτεία, άνθρωποι από άλλα έθνη μπορούσαν ν’ αποκτήσουν την εύνοια και την ευλογία του Θεού με το να λατρεύουν τον Ιεχωβά τον Θεόν του Ισραήλ και να τηρούν το νόμο του, όπως έκαμαν οι Γαβαωνίται, οι Νεθινείμ («οι δοσμένοι») καθώς και πολλοί ξένοι πάροικοι.—Ιησ. Ναυή 9:3,27· Έσδρας 8:20· 1 Βασ. 8:41-43· Αριθμ. 9:14.

Μολονότι ήταν υπομονετικός και ελεήμων και εδέχετο τον Ισραήλ όταν μετανοούσαν, η υπομονή του Ιεχωβά τελικά εξηντλήθη και τους απέβαλε από το να είναι ο λαός δια το όνομά του. (Λουκ. 13:35· Ρωμ. 11:20-22) Η εξής δήλωσις του αποστόλου εφαρμόζεται εδώ: «Θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού. . . . θέλει είσθαι . . . θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος· δόξα δε και τιμή και ειρήνη εις πάντα τον εργαζόμενον το αγαθόν, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα. Επειδή δεν είναι προσωποληψία παρά τω Θεώ.»—Ρωμ. 2:6-11.

Έτσι ενώ μια επιφανειακή στενή άποψις της πολιτείας του Θεού είναι πιθανόν να φαίνεται ότι παρουσιάζει προσωποληψία, η βαθύτερη, και ευρεία άποψις φέρνει σε φως τη θαυμαστή αμεροληψία και δικαιοσύνη πέραν από κάθε τι που θα μπορούσε να συλλάβη ο άνθρωπος. Πόσο επιδέξια κατηύθυνε τα ζητήματα ώστε όλο το ανθρώπινο γένος να έχη ευκαιρία να λάβη την εύνοιά του καθώς και ζωή!—Ησ. 55:8-11· Ρωμ. 11:33.