Σοφοί, Συνετοί και Έμπειροι Άνδρες για να Καθοδηγούν τον Λαόν του Θεού

«Και θέλω σας δώσει ποιμένας κατά την καρδίαν μου και θέλουσι σας ποιμάνει εν γνώσει και συνέσει.»—Ιερ. 3:15.

 1. Τι ήταν εκείνο που έκανε τον Μωυσή να ενεργήση όπως περιγράφουν τα εδάφια Δευτερονόμιον 1:12, 13;

Ο ΙΣΡΑΗΛ ήταν στις πεδιάδες Μωάβ, έτοιμος να διαβή τον Ιορδάνη και να μπη στη γη Χαναάν. Προς όφελός των, ο Μωυσής αφηγήθηκε την πολιτεία του Θεού μαζί τους στη διάρκεια των 30 ετών που ήσαν στην έρημο του Σινά. Το πρώτο μέρος της περιόδου εκείνης ήταν ταραχώδες, ιδιαίτερα για τον Μωυσή, ένεκα των κακών διαθέσεων που επικρατούσαν μέσα στο έθνος. Τότε, ο Μωυσής τους υπενθύμισε ότι, επειδή αισθανόταν ότι δεν μπορούσε να βαστάση πια μόνος το βάρος ενός φιλονεικούντος λαού, ακολούθησε τη συμβουλή του Ιοθόρ και είπε στον λαό: «Λάβετε άνδρας σοφούς και συνετούς και γνωστούς [εμπείρους, ΜΝΚ] μεταξύ των φυλών σας, και θέλω καταστήσει αυτούς αρχηγούς εφ’ υμάς.»—Δευτ. 1:3, 12, 13· Έξοδ. 18:17-26.

 2. Γιατί η χρησιμοποίησις αυτών των ανδρών στον χειρισμό προβλημάτων δεν ήταν κάτι δραστικά νέο και διαφορετικό;

² Ο Μωυσής, επιλέγοντας αυτούς τους άνδρες, προέβαινε σ’ αυτό που φαίνεται ότι είναι η αρχαιότερη μορφή κοινοτικής κατευθύνσεως. Ομάδες ή συμβούλια πρεσβυτέρων φαίνεται ότι λειτουργούσαν μεταξύ των αρχαίων λαών από τα πρώτα ακόμη στάδια της ανθρωπίνης ιστορίας. Οι Ισραηλίται, στη δική τους πείρα, ως απόγονοι του Ιακώβ, είχαν προγενέστερη επαφή με ομάδες πρεσβυτέρων της Αιγύπτου, του Μωάβ και του Μαδιάμ. (Γέν. 50:7· Αριθ. 22:4, 7) Οι Σεΐχηδες των Αραβικών λαών ήσαν επίσης φυλετικοί πρεσβύτεροι, διότι η Αραβική λέξις σεΐκ σημαίνει απλώς «πρεσβύτερος,» ή «γεροντότερος.» (Γέν. 36:15, όπου αντί της λέξεως ‘ηγεμών’, εμφαίνεται στη ΜΝΚ η λέξις ‘σεΐχης’.) Προτού λάβη ο Μωυσής την εντολή να ηγηθή του λαού, ο Ισραήλ είχε ήδη τέτοιους πρεσβυτέρους, και σ’ αυτούς ο Μωυσής έπρεπε να παρουσιάση, όπως του ελέχθη, το σημείον του θείου του διορισμού. (Έξοδ. 3:16, 18) Η μετέπειτα, λοιπόν ενέργεια του Μωυσέως στο Σινά, το ότι ζήτησε δηλαδή τη βοήθεια των πρεσβυτέρων για να αποκεντρώση τον χειρισμό των προβλημάτων, δεν αποτελούσε μεγάλη καινοτομία.

 3. (α) Ποια πρόνοια για εκκλησιαστική κατεύθυνσι έκανε ο Μεγαλύτερος Μωυσής; (β) Πώς συγκρίνονται τα προσόντα που έπρεπε να έχουν οι πρεσβύτεροι που επέλεξε ο Μωυσής μ’ εκείνα που πρέπει να έχουν οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι;

³ Στον ωρισμένο καιρό του Θεού, η Χριστιανική εκκλησία σχηματίσθηκε ως ένας πνευματικός λαός, ένας λαός που διεσπάρη σε όλη τη γη. Ο Υιός του Θεού, ως ο Μεγαλύτερος Μωυσής διευθέτησε να παρέχεται κατεύθυνσις μέσω των εκκλησιαστικών πρεσβυτερίων. Ενδιαφέρει να σημειωθούν τα προσόντα που αναζητούσε ο Μωυσής στα άτομα για να διορίση Ισραηλίτας πρεσβυτέρους να κάνουν υπεύθυνο έργο, και να παραβληθούν αυτά τα προσόντα μ’ εκείνα που αναζητούνται στους Χριστιανούς πρεσβυτέρους. Η ομοιότης καταφαίνεται στον επόμενο πίνακα:

 4. Ποιον ρόλο εξετέλεσαν οι Ισραηλίται πρεσβύτεροι στη Γη της Επαγγελίας, και ποιον ρόλο εκτελούν οι Χριστιανοί;

⁴ Μετά την εγκατάστασι του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας, ζώντας μέσα σε πόλεις και χωριά, όλες οι διάφορες κοινότητες καθωδηγούντο και εβοηθούντο από πρεσβυτέρια. (Ιησ. Ναυή 20:4· Κριτ. 8:14, 16· 1 Σαμ. 16:4) Οι πρεσβύτεροι έπρεπε να δίνουν σοφές συμβουλές, να βοηθούν σε προβλήματα, να προστατεύουν από αποστασία και έτσι να συντελούν στην ειρήνη, την ευταξία και την πνευματική υγεία των αντιστοίχων κοινοτήτων τους. Κατά καιρούς, εκαλούντο να εκπληρώσουν δικαστικούς ρόλους για να διευθετήσουν φιλονεικίες ή να ενεργήσουν για την προστασία της κοινότητος. (Δευτ. 16:18-20· 19:12· 31:9· Ρουθ 4:1-11) Έπρεπε ν’ αποτελούν πηγή παρηγοριάς και ισχύος σε καιρούς κρίσεως. (Ησ. 32:1, 2) Αλλά δεν ήσαν τύραννοι των συγκατοίκων των, ούτε ήσαν εξουσιοδοτημένοι ή υπεύθυνοι να αναμειγνύωνται στην προσωπική ζωή των άλλων. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι, φέροντας βαρειές ευθύνες, υπηρετούν με παρόμοιους τρόπους. (Παράβαλε με Πράξεις 20:28-35· 1 Κορινθίους 3:4, 5, 21-23· 2 Κορινθίους 1:24.) Εκτός από όλα αυτά, η Χριστιανική εκκλησία έχει αποστολή να γνωστοποιήση το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού σε όλους τους ανθρώπους.

ΕΞΕΥΡΕΣΙΣ ΙΚΑΝΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΣΗΜΕΡΑ

 5. Τι μπορεί να βοηθήση σήμερα σε μια σοφή επιλογή πρεσβυτέρων;

⁵ Το να έχωμε υπ’ όψιν την παλαιά ιστορία της διατάξεως πρεσβυτέρων μπορεί να μας βοηθήση να χρησιμοποιήσωμε καλή κρίσι στην επιλογή πρεσβυτέρων σήμερα. Θα μπορούσαμε να θεωρήσωμε μια μεμονωμένη εκκλησία σαν ένα μικρό χωριό του Ισραήλ. Μπορεί να τεθή το ερώτημα: Αν συνέβαινε αυτό, ποιοι είναι οι άνδρες της εκκλησίας που θα υπηρετούσαν καλά ως πρεσβύτεροι του χωριού, ικανοί να παρέχουν σοφή και υγιά κατεύθυνσι, εκείνοι που αποδεικνύονται συνετοί, που είναι ισορροπημένοι και διαθέτουν καλή κρίσι;

 6. Πώς το παράδειγμα μιας οικογενείας μπορεί επίσης να βοηθήση στη στάθμισι των προσόντων των ανδρών για να υπηρετήσουν ως πρεσβύτεροι;

⁶ Η παγκόσμια εκκλησία των δούλων του Θεού, χαρακτηρίζεται στο εδάφιο 1 Τιμόθεον 3:15 ως ‘οίκος του Θεού,’ ΜΝΚ («Οικογένεια του Θεού» Βίβλος της Ιερουσαλήμ). Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να θεωρήσωμε μια μεμονωμένη εκκλησία σαν μια μεγάλη οικογένεια. Σε μια οικογένεια, αν η κεφαλή του οίκου δεν είναι προσωπικώς παρούσα, τα μέλη της οικογενείας συχνά περιμένουν από τους μεγαλυτέρους γιους να εκπροσωπήσουν και να υποστηρίξουν τους κανόνες και τις καθοδηγίες της κεφαλής της οικογενείας. Μπορούμε, λοιπόν, να ρωτήσωμε: Μέσα στον «οίκο» της πίστεως, ποιοι είναι εκείνοι που ομοιάζουν με τους μεγαλύτερους αδελφούς σε μια οικογένεια, στους οποίους τα μέλη της οικογενείας θα απέβλεπαν φυσιολογικά για συνετή συμβουλή και υγιά υποβοήθησι;—Παράβαλε με 1 Τιμόθεον 5:1, 2.

 7. (α) Τι πρέπει να συμβαίνη συνήθως στην περίπτωσι εκείνων που διαπιστώνεται ότι έχουν τα προσόντα να υπηρετήσουν ως πρεσβύτεροι; (β) Μήπως ο διορισμός δίνει στον άνδρα τα προσόντα ενός πρεσβυτέρου, και τι αποτελεί ο διορισμός αυτός;

⁷ Πραγματικά, στις περισσότερες περιπτώσεις ένας άνδρας που συνιστάται να υπηρετήση ως πρεσβύτερος εκκλησίας, πρέπει να είναι άτομο το οποίο τα μέλη της εκκλησίας θεωρούν ήδη ως ένα ‘μεγαλύτερο αδελφό,’ με την έννοια ότι έχει ήδη αποκτήσει την εκτίμησι και την εμπιστοσύνη των ως ένας που δείχνει κατανόησι, ισορροπία και κρίσι. Κανείς δεν μπορεί στην πραγματικότητα να «κάνη» κάποιον πρεσβύτερο, αλλά αυτός ο ίδιος πρέπει να γίνη πρεσβύτερος μέσω πνευματικής αναπτύξεως, προόδου και πείρας. (Παρ. 1:2-5· 4:7-9· Ιακ. 3:1, 13) Όταν ένας τέτοιος άνδρας επιλέγεται για να υπηρετήση μ’ αυτή την ιδιότητα, ο διορισμός του αποτελεί, στην πραγματικότητα, αναγνώρισι και παραδοχή των επιθυμητών ιδιοτήτων πρεσβυτέρου τις οποίες αυτός ήδη εκδηλώνει. Στον αρχαίο Ισραήλ, όπως και σε άλλες χώρες, προφανώς όταν ένας άνδρας επεσημαίνετο από το τοπικό συμβούλιο πρεσβυτέρων ως άτομο που εκδηλώνει ιδιότητες ευσεβούς σοφίας, κρίσεως και διακρίσεως, εκαλείτο τότε να αποτελέση μέρος του συμβουλίου και να μετέχη στις συζητήσεις και στις αποφάσεις.—1 Τιμ. 5:22, 25.

 8. Τι μπορεί ν’ αποκτήση κανείς υπηρετώντας πιστά για μια χρονική περίοδο ως διακονικός υπηρέτης;

⁸ Για τους ‘διακόνους’ ή διακονικούς υπηρέτας, ο απόστολος γράφει, «οι καλώς διακονήσαντες αποκτώσιν εις εαυτούς βαθμόν καλόν και πολλήν παρρησίαν εις την πίστιν την εις τον Ιησούν Χριστόν.» (1 Τιμ. 3:12, 13) Κανείς δεν πρέπει να νομίζη ότι αυτό σημαίνει πως μπορεί, εργαζόμενος απλώς σε έναν ωρισμένο διορισμό, να ‘αποκτήση’ το δικαίωμα να υπηρετή ως πρεσβύτερος μέσα στην εκκλησία του Θεού. Εκείνο που μπορεί αληθινά να αποκτήση, είναι ο σεβασμός και η εκτίμησις των αδελφών του για την επιμελή και πιστή υπηρεσία του, καθώς επίσης και εμπιστοσύνη απέναντι του Θεού που τον καθιστά ικανό να ομιλή με «πολλήν παρρησίαν.» Αυτό καθ’ εαυτό είναι μια θαυμάσια αμοιβή για πιστή υπηρεσία.

ΕΜΠΕΙΡΟΙ ΑΝΔΡΕΣ

 9. (α) Τι δείχνουν οι Γραφές σχετικά με τον παράγοντα ηλικίας στα προσόντα ενός πρεσβυτέρου; (β) Ποια αλήθεια πρέπει ν’ αναγνωρισθή για τους νέους σχετικά μ’ αυτό;

⁹ Δεν καθορίζεται όριον ηλικίας στην Αγία Γραφή για κείνους που υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Η ίδια η λέξις «πρεσβύτερος» υπονοεί ηλικία, μολονότι πρέπει να αναγνωρισθή ότι δίδεται έμφασις στις πνευματικές, και όχι στις φυσικές, ιδιότητες. Η ηλικία μόνο δεν αποτελεί τον προσδιοριστικό παράγοντα· εν τούτοις, όπως ανεγνώρισε και ο Μωυσής, η πείρα είναι ασφαλώς ένα πολύτιμο κεφάλαιο για κείνους που αναλαμβάνουν σοβαρές ευθύνες. (Δευτ. 1:13) Το εδάφιον Παροιμίαι 20:29 λέγει: «Καύχημα των νέων είναι η δύναμις αυτών· και δόξα των γερόντων η πολιά.» Μολονότι οι νέοι μπορεί να εκδηλώνουν πολλή ενέργεια και ενθουσιασμό, αυτό δεν αποτελεί ένδειξι σοφίας. Αλλά τα χρόνια της ζωής, που εκπροσωπούνται από την ‘πολιά’, γενικά αποτελούν αιτία για ν’ αναμένεται ένα αυξημένο μέτρο σοφίας, όπως ακριβώς είπε ο Ιώβ: «Η σοφία είναι μετά των γερόντων, και η σύνεσις εν τη μακρότητι των ημερών.» (Ιώβ 12:12· παράβαλε με εδάφιον 20· 32:6, 7.) Ένας νέος μπορεί να θέλη, και να είναι μάλιστα πρόθυμος να υπηρετή και να παρουσιάζη καλές προοπτικές, για το μέλλον. Αλλά η έλλειψις πείρας στη ζωή μπορεί ν’ αποτελέση σοβαρό μειονέκτημα γι’ αυτόν, όταν πρόκειται να βοηθήση εκείνους που είναι μεγαλύτεροι απ’ αυτόν στην ηλικία, σε σοβαρά προβλήματα της ζωής. Τα λόγια του, οσοδήποτε ειλικρινή κι αν είναι, δεν μπορεί ν’ αναμένεται ότι θα έχουν το ίδιο βάρος με τα λόγια ενός άλλου που έχει μεγαλύτερη ηλικία.

10. Μήπως η ευθύνη που ανετέθη στον Τιμόθεο περιώρισε στο ελάχιστο την αξία ηλικίας και πείρας μεταξύ των πρεσβυτέρων;

¹⁰ Ο Τιμόθεος ήταν πιθανώς μετά τα 30 όταν ο απόστολος Παύλος του έγραψε: «Μηδείς ας μη καταφρονή την νεότητά σου.» (1 Τιμ. 4:12) Και σ’ εκείνη ακόμη την ηλικία, πολλοί άνθρωποι της εποχής του θα είχαν ακόμη την τάσι να τον θεωρούν ‘νεαρό.’ Πρέπει να σημειωθή, επίσης, ότι η πρόοδος του Τιμοθέου και η ευθύνη που του ανετέθη ήσαν εξαιρετικά, ασυνήθη πράγματα. Εγνώριζε την Αγία Γραφή από βρεφική ηλικία και είχε ήδη δείξει θαυμάσια πρόοδο προτού τον επιλέξη ο απόστολος Παύλος ως συνοδοιπόρο του. (2 Τιμ. 1:5· 3:14, 15· Πράξ. 16:1-3) Κατόπιν, τα χρόνια που δαπάνησε μαζί με τον Παύλο και με άλλους, του χάρισαν ένα πλούτο πολύτιμης πείρας και γνώσεως που λίγα άτομα θα μπορούσαν ν’ αποκτήσουν στην ηλικία του.

11. Πώς μπορούν εκείνοι που υπηρετούν ως πρεσβύτεροι να βοηθήσουν άλλους ν’ αναλάβουν βαρύτερα φορτία ευθύνης;

¹¹ Ο Παύλος ενεθάρρυνε τον Τιμόθεο να βοηθήση άλλους πρεσβυτέρους να ωφεληθούν από όσα αυτός είχε μάθει, λέγοντας:«Όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» (2 Τιμ. 2:2) Με παρόμοιο τρόπο, οι πρεσβύτεροι μπορούν να βοηθούν τους άλλους αδελφούς της εκκλησίας να αναπτυχθούν πνευματικώς, προσπαθώντας να τους μεταδώσουν την ωφέλεια της πείρας και της γνώσεώς τους. Δεν πρόκειται απλώς να τους βοηθήσουν να μάθουν κάποιο οργανικό καθήκον μέσα στην εκκλησία, αλλά να τους βοηθήσουν ν’ αναπτύξουν κρίσι, κατανόησι και ικανότητα να μεταδίδουν τις υγιείς αρχές του Λόγου του Θεού στους άλλους. Όπως ο Παύλος είχε τον Τιμόθεο να τον συνοδεύη ενόσω διεξήγε την αποστολή του ως αποστόλου των εθνών και υπηρετούσε ως ποιμήν στο ποίμνιον του Θεού, έτσι και οι πρεσβύτεροι μπορούν να προσκαλούν άλλους άνδρες της εκκλησίας, που αναπτύσσονται ως Χριστιανοί, να τους συνοδεύουν καθώς υπηρετούν με παρομοίους τρόπους.—Παρ. 1:4, 5· 13:20.

12. (α) Τι ρόλο παίζει η πείρα στη στάθμισι των προσόντων ενός ατόμου για να υπηρετήση ως πρεσβύτερος; (β) Γιατί η συμβουλή του Παύλου στο εδάφιο 1 Τιμόθεον 3:6 ήταν ιδιαίτερα κατάλληλη στην Έφεσο;

¹² Όπως συμβαίνει με την ηλικία, έτσι και η μακρότης της πείρας ενός Χριστιανού μαθητού δεν αποτελεί αυτή και μόνο τον παράγοντα που θα καθορίση αν το άτομο πρέπει να διορισθή πρεσβύτερος. Είναι ένας σχετικός παράγων, και η σπουδαιότης του διέπεται, μερικώς τουλάχιστον, από τις επικρατούσες περιστάσεις. Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο ότι, στην επιλογή πρεσβυτέρων για την εκκλησία της Εφέσου, έπρεπε ν’ αποφύγη την επιλογή ‘νεοκατηχήτων δια να μη υπερηφανευθούν.’ (1 Τιμ. 3:6) Η αληθινή Χριστιανοσύνη είχε ιδρυθή στην Έφεσο μια δεκαετία περίπου πριν από τότε και, γι’ αυτό, ήταν ιδιαίτερα ακατάλληλο να επιλεγή εκεί ένας από τους νεωτέρους μαθητάς για να υπηρετή μεταξύ των πρεσβυτέρων της εκκλησίας.

13, 14. (α) Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι οι συνθήκες μπορούν να παίξουν ρόλο στο πώς πρέπει να θεωρήται ο βαθμός της πείρας ενός ατόμου; (β) Ποιοι παράγοντες πρέπει οπωσδήποτε να εξετάζωνται πρωτίστως σ’ όλες τις περιπτώσεις;

¹³ Ο Παύλος, γράφοντας προς τον Τίτο στην Κρήτη, προφανώς δεν αισθανόταν ότι ήταν επείγον να δώση αυτή την προειδοποιητική νουθεσία και δεν την συμπεριέλαβε στις παρατηρήσεις του για την επιλογή πρεσβυτέρων. Το γεγονός ότι η αληθινή λατρεία είχε ιδρυθή στην Κρήτη πριν από ένα σχετικά βραχύ χρονικό διάστημα μόνο, μπορεί να συνέβαλε σ’ αυτό. Παρατηρούμε ότι στο πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι του Παύλου, και αυτός και ο Βαρνάβας κήρυξαν το ‘ευαγγέλιο’ σε πόλεις όπως τα Λύστρα, το Ικόνιο και η Αντιόχεια της Πισιδίας και κατόπιν, στη διάρκεια του ιδίου ταξιδίου, επέστρεψαν και ‘εχειροτόνησαν πρεσβυτέρους κατά πάσαν εκκλησίαν.’ (Πράξ. 13:14, 42-52· 14:1-7, 20-23) Επειδή ολόκληρο το ιεραποστολικό ταξίδι εκάλυπτε προφανώς μέρη μόνο μιας διετίας, είναι προφανές ότι τουλάχιστον μερικοί απ’ αυτούς τους άνδρες δεν είχαν μακροχρόνια πείρα ως Χριστιανοί μαθηταί. Αλλά επειδή υπήρχαν Ιουδαίοι πιστοί μεταξύ των, ασφαλώς πολλοί, αν όχι όλοι, απ’ εκείνους που επελέγησαν, είχαν καλό απόθεμα Βιβλικής γνώσεως και πείρας στην εφαρμογή των αρχών των Εβραϊκών Γραφών και πριν ακόμη γίνουν Χριστιανοί. Αυτοί, φυσικά, έπρεπε να ρυθμίσουν τον τρόπο σκέψεώς τους με τις αλήθειες που προέκυψαν από τις εξελίξεις που επέφερε στην αγνή λατρεία η Χριστιανοσύνη. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος επελέγη από τον Χριστό Ιησού αμέσως αφότου προσηλυτίσθηκε, ως ένας που θα εχρησιμοποιείτο μ’ ένα ειδικό τρόπο και, αργότερα, επέδειξε τις ιδιότητες που απαιτούνται από ένα πρεσβύτερο. (Γαλ. 1:15-2:2· Πράξ. 13:1-4) Αλλά και στη δική του, επίσης, περίπτωσι, το Γραφικό απόθεμα που είχε ως Ιουδαίος λάτρης του Ιεχωβά Θεού κατέστησε δυνατή την ταχεία πρόοδό του αφότου βοηθήθηκε, για να αναγνωρίση και να δεχθή τον Μεσσία.—Πράξ. 9:15-18, 20, 22, 26-30· Γαλ. 2:6, 7.

¹⁴ Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να καθορίσωμε σταθερά όρια, πρέπει να διεπώμεθα από σοφία και υγιά κρίσι, σταθμίζοντας τις περιστάσεις ως προς την πείρα ενός υποψηφίου πρεσβυτέρου στην αληθινή λατρεία. Σε μια εκκλησία όπου πολλά μέλη είναι στην αλήθεια επί δεκαετίες, εκείνος που βαπτίσθηκε μόνο προ τριετίας περίπου, θα εκρίνετο σχετικά ‘νέος.’ Αλλά σε μια νεοϊδρυθείσα εκκλησία, όπου τα περισσότερα μέλη προσφάτως ασπάσθηκαν την αλήθεια, η πείρα ενός τέτοιου ανδρός θα μπορούσε να φαίνεται λογικά μακρά σε σύγκρισι μ’ εκείνη των άλλων. Οπωσδήποτε, όμως, είναι πάντοτε ζωτικό, να λαμβάνεται υπ’ όψιν η σοφία, η διάκρισις και η υγιά κρίσις που πρέπει να εκδηλώνη ένας άνδρας, αν πρόκειται να βαστάση τις βαρειές ευθύνες που περιλαμβάνει η ποίμανσις του ποιμνίου του Θεού.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΙ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

15. Τι πνεύμα πρέπει να δείχνουν οι πρεσβύτεροι σχετικά με τη βελτίωσι των ιδιοτήτων και των ικανοτήτων τους,

¹⁵ Ο Τιμόθεος ήταν ήδη έμπειρος πρεσβύτερος όταν ο απόστολος Παύλος τον προέτρεψε ν’ απορροφάται από πνευματικά ζητήματα ώστε «να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή» του. (1 Τιμ. 4:15, 16) Ο συνετός άνθρωπος δεν δυστροπεί ούτε φρονεί ότι δεν μπορεί πια να διδαχή ή να βελτιωθή· «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων;» έγραψε ο μαθητής Ιάκωβος, και προσέθεσε, «Ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.» Ένα τέτοιο πνεύμα συμβάλλει στην αρμονία του πρεσβυτερίου εξαλείφοντας κάθε πνεύμα διχοστασίας, ζηλοτυπίας ή φιλονεικίας.—Ιακ. 3:13-18.

16. (α) Με ποια έννοια είναι ίσοι οι πρεσβύτεροι; (β) Πώς μπορεί να γίνη φανερή η πρόοδός των με μεγάλο πνευματικό όφελος σε όλο το ποίμνιο του Θεού;

¹⁶ Μολονότι οι πρεσβύτεροι μπορεί να είναι «ίσοι» στις ευθύνες τους και στην εξουσία να υπηρετούν και να εργάζωνται προς όφελος του ποιμνίου, δεν είναι κατ’ ανάγκην ίσοι από άλλες απόψεις. Μερικοί έχουν πολύ μεγαλύτερη πείρα, και στη ζωή και στην αλήθεια, και έχουν προοδεύσει στη σοφία ως αποτέλεσμα ετών σοβαρής μελέτης και προσπαθείας. Ο καθένας έχει τις δυνάμεις του καθώς και τις αδυναμίες του. Αν κι εμείς εκτιμούμε και ωφελούμεθα από τις δυνάμεις των άλλων, μπορεί η προκοπή μας ‘να είναι φανερά εις πάντας.’ (Ρωμ. 12:3-10, 16) Με τη βοήθεια που παρέχεται μέσω αυτών των ταπεινών, προθύμων, θεοσεβών ποιμένων που κατέχουν γνώσι και κατανόησι, ο προφητικός λόγος θ’ αποδειχθή αληθινός και το ποίμνιον του Θεού σήμερα πραγματικά ‘θα πληθυνθή και θα αυξηθή επί της γης,’ προς αιώνιον αίνον του Θεού.—Ιερ. 3:15, 16.

[Πίνακας στη σελίδα 17]

(Έξοδ. 18:21· Δευτ. 1:13) (1 Τιμ. 3:1-7· Τίτον 1:5-9)

μισούντες τη φιλαργυρία μη αισχροκερδείς, αφιλάργυροι