Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Τι να Κάμω τα Είδωλα;

ΧΡΥΣΟΣ—απαστράπτων και πολύτιμος. Τι θα κάνετε αν είχατε κληρονομήσει μια μικρή περιουσία σε χρυσό; ‘Δεν θα υπήρχε πρόβλημα,’ ίσως πήτε. Αλλά παρουσιάσθηκε ένα τέτοιο πρόβλημα για μια γυναίκα στην Ισπανία πριν από λίγο καιρό.

Ο πατέρας της είχε πεθάνει και της είχε αφήσει μερικά χρυσά θρησκευτικά αντικείμενα, περιλαμβανομένου και ενός μεγάλου χρυσού σταυρού με ένα πολύτιμο κόσμημα επάνω του. Επίσης, υπήρχαν αρκετά χρυσά αγαλματίδια, μικρά είδωλα του τύπου που εσέβοντο πολλοί εκκλησιαζόμενοι της περιοχής. Και κληρονόμησε, επίσης, αρκετά χρυσά περιδέραια με «αγίους,» όπως αυτά που φορούν πολλοί Ισπανοί Καθολικοί σε αλυσίδα γύρω από τον λαιμό τους.

Αναρωτιόταν τι να κάνη αυτά τα αντικείμενα λατρείας. Ίσως έχετε αντιμετωπίσει κι εσείς μια παρόμοια ερώτησι στο παρελθόν, ή ίσως αντιμετωπίσετε στο μέλλον. Ή ίσως σας ζητήθηκε συμβουλή σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα από κάποιον ο οποίος ήθελε να ενεργήση ορθά από Γραφική άποψι.

‘Αλλά γιατί αυτό θ’ αποτελούσε πρόβλημα;’ Ίσως σκεφθή κάποιος. Δεν θα μπορούσε αυτή η γυναίκα απλώς να κρατήση τα χρυσά αντικείμενα αν τα ήθελε, ή να τα πουλήση αν επιθυμούσε να λάβη το αντίτιμο της αξίας των;

Βρισκόταν σε αμηχανία όσον αφορά το πώς να ενεργήση, διότι εγνώριζε τη φύσι των χρυσών αυτών αντικειμένων, το σχήμα τους καθώς επίσης και το πώς είχαν χρησιμοποιηθή στο παρελθόν και πώς θα χρησιμοποιούντο ίσως στο μέλλον. Όπως συμβαίνει με πολλά άτομα που έχουν μελετήσει προσεκτικά τον Λόγο του Θεού, αντιλαμβάνετο ότι ο αληθινός Θεός καταδικάζει την κατασκευή και τη χρήσι των εικόνων λατρείας. Ο Θεός είχε πει στους Ισραηλίτας στις Δέκα Εντολές: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμά τινος, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά μηδέ λατρεύσης αυτά.» (Έξοδ. 20:4, 5) Οι Χριστιανοί που θέλουν να έχουν την επιδοκιμασία του είναι ομοίως υποχρεωμένοι ν’ αποφεύγουν τη χρήσι των ειδώλων ή εικόνων στη λατρεία των. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δια τούτο, αγαπητοί μου, φεύγετε από της ειδωλολατρείας. . . . δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων.»—1 Κορ. 10:14, 19-21· Πράξ. 17:29.

Πολλά άτομα, αφού έμαθαν τι λέγει η Αγία Γραφή διέκριναν την ανάγκη ν’ απαλλαγούν από είδωλα, εικόνες, περιδέραια και σταυρούς στα οποία ή μέσω αυτών προσηύχοντο προηγουμένως ή τα οποία εσυνήθιζαν να σέβωνται. Αλλά εγείρεται το ερώτημα όσον αφορά το τι να κάνη κανείς με τέτοια είδωλα. Τι θα κάνατε εσείς—θα τα καταστρέφατε; Θα τα πουλούσατε; Θα τα δίδατε αλλού;

Η γυναίκα αυτή στην Ισπανία εγνώριζε τις συμβουλές της Αγίας Γραφής και προέβη σε τελεία καταστροφή των ειδώλων. Παραδείγματος χάριν, πριν μετακινηθούν στη Γη της Επαγγελίας και εκβάλουν τους ειδωλολάτρας κατοίκους της, ο Θεός διέταξε τους Ισραηλίτας: «Τα γλυπτά των θεών αυτών θέλετε καύσει εν πυρί· δεν θέλεις επιθυμήσει το αργύριον ή το χρυσίον το επ’ αυτών, ουδέ θέλεις λάβει αυτό εις σεαυτόν δια να μη παγιδευθής εις αυτό· διότι είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου. Και δεν θέλεις φέρει βδέλυγμα εις τον οίκον σου, δια να μη γείνης ανάθεμα ως αυτό (να μη γίνης υποκείμενος σε καταστροφή).»—Δευτ. 7:25, 26, ΜΝΚ· παράβαλε με Έξοδον 32:1-10, 20.

Επίσης, αυτό που έκαμαν τα άτομα που έγιναν Χριστιανοί στην αρχαία Έφεσο όσον αφορά τα βιβλία μαγείας που είχαν, δείχνει τι πρέπει να κάμη κανείς με τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται στην ψευδή λατρεία. Διαβάζομε τα εξής: «Πολλοί δε και εξ εκείνων, οίτινες έκαμον τας μαγείας, φέροντες τα βιβλία αυτών, κατέκαιον ενώπιον πάντων· και αριθμήσαντες τας τιμάς αυτών, εύρον πεντήκοντα χιλιάδας αργυρίου.»—Πράξ. 19:18, 19.

Αυτοί οι Εφέσιοι εγνώριζαν ότι αν πουλούσαν ή έδιναν τα βιβλία τους, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα ν’ ασκήσουν μαγεία και άλλοι άνθρωποι, χρησιμοποιώντας ίσως τα βιβλία σε συνδυασμό με την ψευδή λατρεία. Αυτό ήταν αλήθεια, διότι αυτά τα βιβλία δεν είχαν άλλη αξία ούτε μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για άλλον σκοπό εκτός απ’ αυτόν. Ομοίως, πολλά άτομα τα οποία στους συγχρόνους καιρούς έχουν εγκαταλείψει την ειδωλολατρία, έχουν καταστρέψει τελείως τα είδωλα τους. Αντί να τα δώσουν σε κάποιον άλλον, έκαψαν ή έσχισαν τις χάρτινες ή υφασμάτινες εικόνες στις οποίες προηγουμένως προσέφεραν λατρεία ή προσηύχοντο. Πέταξαν ή έσπασαν τις πλαστικές ή ξύλινες εικόνες και τους σταυρούς. Δεν πούλησαν ούτε έδωσαν σε άλλους αυτούς τους «αγίους» και τα θρησκευτικά αντικείμενα διότι άλλα άτομα, αν τα αποκτούσαν, θα τα χρησιμοποιούσαν για λατρεία.

Αλλά τι θα γίνη αν ένα είδωλο ή ένα θρησκευτικό αντικείμενο έχη γίνει από ασήμι ή χρυσό;

Μερικά άτομα έχουν καταστρέψει ακόμη και τέτοια είδωλα, επειδή πίστευαν, όπως αυτοί οι Εφέσιοι, ότι η οικονομική ζημιά δεν θα ήταν τίποτα συγκρινόμενη με τον θησαυρό να γίνουν αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά.—Πράξ. 19:24-27.

‘Αλλά,’ ίσως διερωτηθήτε, ‘δεν θα μπορούσε το ακριβό μέταλλο να χρησιμοποιηθή με κάποιον άλλον τρόπο, όπως, παραδείγματος χάριν, να μετατραπή σ’ ένα δακτυλίδι;’ Αυτό είναι δυνατόν, διότι ενεργώντας έτσι το είδωλο θα κατεστρέφετο. Είναι γεγονός ότι αρκετός χρυσός απ’ αυτόν που χρησιμοποιούν στην κατασκευή κοσμημάτων, χρυσών δοντιών στην οδοντοτεχνική και ηλεκτρονικών οργάνων ίσως περιέχουν χρυσά μόρια που στους περασμένους αιώνες ευρίσκοντο σε νομίσματα, αγάλματα, στέμματα και άλλα παρόμοια πράγματα.a Αυτό που έχει πρωταρχική αξία δεν είναι πώς ο χρυσός εχρησιμοποιείτο στο παρελθόν, αλλά πώς χρησιμοποιείται τώρα.

Υπάρχει μια άποψις, όμως, σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα που θα μπορούσαμε να την εξετάσωμε. Αν ένα άτομο λειώση τον χρυσό από ένα είδωλο και το κάμη δακτυλίδι, παραδείγματος χάριν, θα συνέδεε αργότερα το δακτυλίδι με το είδωλο; Μήπως κάθε φορά που θα φορούσε το δακτυλίδι θα σκεπτόταν με ανησυχία πώς εχρησιμοποιείτο στο παρελθόν; Κάποιος ίσως έχει την τάσι να αισθάνεται ότι το δακτυλίδι έχει μεγαλύτερη αξία επειδή ο χρυσός σ’ αυτό αποτελούσε κάποτε μέρος του ειδώλου. Μπορείτε ν’ αντιληφθήτε ότι ο νόμος του Θεού στο Δευτερονόμιο 7:25, 26 όπου έδωσε οδηγίες στους Ισραηλίτας να μη κρατήσουν και να χρησιμοποιήσουν εκ νέου τον χρυσό από τα είδωλα προστάτευε τους Ισραηλίτας από το να ενεργήσουν έτσι. Είναι αλήθεια ότι οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Αλλά μπορεί να ληφθή ύπ’ όψιν το καλό αποτέλεσμα που φέρει η τελεία καταστροφή πολυτίμων ειδώλων. Αυτό θ’ αποτελούσε έναν σημαντικό παράγοντα που πρέπει να εξετάση κάποιος που θέλει ν’ αποφασίση τι θα κάμη με τα χρυσά ή ασημένια θρησκευτικά αντικείμενα.

Μερικά άτομα απεφάσισαν να καταστρέψουν ένα είδωλο κι έπειτα να πωλήσουν το χρυσό ή το ασήμι, απλώς ως ακατέργαστα υλικά σ’ έναν κοσμηματοπώλη ή έμπορο μεταχειρισμένων πολυτίμων μετάλλων. Αν το είδωλο κατεστρέφετο πριν πωληθή, ο αγοραστής ή οποιοσδήποτε άλλος το αποκτούσε απ’ αυτόν δεν θα το συνέδεε ούτε θα το χρησιμοποιούσε στη λατρεία όπως μπορούσε να συμβή αν το είδωλο επωλείτο άθικτο. Εσείς απλώς θα πωλούσατε χρυσό ή ασήμι.

Ασφαλώς κάθε άτομο που εγκαταλείπει τα είδωλα για να υπηρετήση τον Δημιουργό μπορεί ν’ αποφασίση πώς θ’ απαλλαγή από τα είδωλα που χρησιμοποιούσε για λατρεία. Ασφαλώς θα έπρεπε να τα μεταχειρισθή με τρόπο που δεν θα βοηθήση ούτε θα ενθαρρύνη άλλα άτομα στην ειδωλολατρία. (1 Ιωάν. 5:21) Και όπως ακριβώς έκανε αυτή η Ισπανίδα η οποία είχε ζητήσει συμβουλή ως προς τον τρόπο που έπρεπε να ενεργήση, οφείλει να εκλέξη μια πορεία που θα του αφήση μια καθαρή συνείδησι.—1 Τιμ. 1:5, 19.

Μ’ αυτόν τον τρόπο θα ταιριάζη στην περιγραφή που έδωσε ο Παύλος στους αρχαίους Χριστιανούς στη Θεσσαλονίκη: ‘Επιστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων δια να δουλεύητε τον Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών όστις ελευθερώνει ημάς από της μελλούσης οργής.»—1 Θεσσ. 1:9, 10.

[Υποσημειώσεις]