Ενωμένοι Διαγγελείς του ‘Λόγου της Ζωής’

«Κρατούντες τον λόγον της ζωής.»—Φιλιππησ. 2:16.

 1. Γιατί ο «λόγος της ζωής» διακηρύττεται σήμερα όπως ποτέ πριν, και γιατί τον επρομήθευσε ο Θεός;

ΓΙΑΤΙ πρέπει να διακηρυχθή ο «λόγος της ζωής»—σήμερα όσο ποτέ πριν; Διότι ο σύγχρονος πολιτισμός απειλείται από καταστροφή. Χειρότερο ακόμη, ολόκληρη η ανθρώπινη οικογένεια απειλείται από θάνατο με όπλα που έχουν καταστρεπτική δύναμι, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν από τη γενεά μας. Φόβος ενός άλλου παγκοσμίου πολέμου, που σημαίνει πόλεμο με πυρηνικές βόμβες ή με αέρια χειρότερα από τις πυρηνικές βόμβες, συνέχει κάθε έθνος. Ένας διεθνής «ψυχρός πόλεμος» μαίνεται, ο οποίος συμβαδίζει στους σκοπούς του με τον πραγματικό εξωπλισμένο «θερμό πόλεμο». Η ειρήνη διατηρείται μόνο με ισορροπία του τρόμου μεταξύ των δύο εχθρικών στρατοπέδων, στα οποία ορθώνονται πυρηνικά όπλα. Αλλ’ αξίζει η ανθρώπινη οικογένεια τον «λόγον της ζωής»; Είναι η ανθρώπινη οικογένεια άξια να σωθή; Ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός, κρίνει έτσι. Ο αγαπητός Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, κρίνει έτσι. Και γι’ αυτό ακριβώς ο Ιεχωβά Θεός μέσα στην αγάπη του επρομήθευσε για μας τον «λόγον της ζωής». Αξίζει αυτός ο «λόγος της ζωής» να διακηρυχθή. Έπρεπε να διακηρυχθή και διακηρύσσεται, όπως ποτέ πριν.

 2. (α) Είναι ο πυρηνικός πόλεμος το χειρότερο πράγμα που αντιμετωπίζει αυτός ο κόσμος; (β) Ποιος θα αναδυθή ζωντανός από ό,τι επέρχεται;

² Μήπως επειδή ο κόσμος σήμερα αντιμετωπίζει φρικτή καταστροφή ως αποτέλεσμα της αδικοπραγίας του εξεπέμφθη από τον ουρανό ο «λόγος της ζωής»; Όχι! Η μάζα του ανθρωπίνου γένους σήμερα νομίζει ότι το χειρότερο πράγμα που αντιμετωπίζει είναι ένας πυρηνικός παγκόσμιος πόλεμος· και είναι γεγονός ότι ο κόσμος βρίσκεται τώρα κάτω από την τρομερή απειλή ενός τέτοιου πολέμου. Πραγματικά, όμως, ο κόσμος αντιμετωπίζει κάτι χειρότερο. Είτε έλθη ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είτε όχι, ο κόσμος ασφαλώς θα μπη στη χειρότερη αυτή κατάστασι. Αυτή είναι ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, και από αυτόν ο κόσμος δεν θ’ αναδυθή ζωντανός. (Αποκάλ. 16:14) Αλλά μερικά μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας θα αναδυθούν ζωντανά, μ’ ένα δίκαιο νέο κόσμο μπροστά τους· και αυτά θα είναι οι άνθρωποι που τώρα λαμβάνουν και ‘κρατούν τον λόγον της ζωής’. Και όμως, ο «λόγος της ζωής» δεν εδόθη αρχικώς αποκλειστικά για μας, οι οποίοι αντιμετωπίζομε τον πόλεμο του Θεού του Παντοκράτορος. Γιατί;

 3. Γιατί ο «λόγος της ζωής» δεν εξεπέμφθη για πρώτη φορά επειδή η γενεά μας αντιμετωπίζει μια τέτοια φρικτή καταστροφή, και πότε και από ποιον εξεπέμφθη για πρώτη φορά;

³ Η γενεά μας δεν είναι η πρώτη που απειλείται με θάνατο, ώστε μόνο η γενεά μας να χρειάζεται τον «λόγον της ζωής». Επί έξη χιλιάδες σχεδόν χρόνια τώρα, παρά τις προσπάθειες της πιο προχωρημένης ιατρικής επιστήμης, η ανθρώπινη οικογένεια ως σύνολον απέθνησκε, και αμέτρητα δισεκατομμύρια ανδρών, γυναικών και παιδιών κείνται νεκρά και λησμονημένα στους τάφους. Επομένως ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη για πρώτη φορά τον καιρό που η ανάγκη γι’ αυτόν προέκυψε για πρώτη φορά. Άρχισε να εκπέμπεται λίγο μετά την εισβολή του θανάτου στην ανθρώπινη οικογένεια. Ο θάνατος εισέβαλε σαν εχθρός του ανθρωπίνου γένους. Ποτέ δεν ήταν φίλος του ανθρωπίνου γένους. Επροξενήθη από έναν εχθρό του ανθρωπίνου γένους. Ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη από ένα φίλο του ανθρωπίνου γένους, στην πραγματικότητα από τον πιο μεγάλο Φίλο του ανθρώπου. Μόνο ο Δοτήρ της ζωής, μόνο η αρχική Πηγή της ζωής, θα μπορούσε να δώση έναν τέτοιον «λόγον της ζωής», και αυτός είναι ο Θεός ο Δημιουργός.

 4. (α) Πώς ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους έδωσε στην Εύα τον λόγον του θανάτου; (β) Γιατί η γη κατακλύζεται σήμερα από απειθή τέκνα;

⁴ Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους ήταν ένας τέλειος ψεύτης όταν είπε στη μητέρα της ανθρώπινης φυλής: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει.» (Γέν. 3:4) Δεν της προσέφερε προς χάριν μας τον «λόγον της ζωής». Της παρέδιδε τον λόγον του θανάτου, διότι προσπαθούσε να την παραπλανήση, να την απατήση ώστε να παρακούση στον μεγάλο Δοτήρα της ζωής, τον Ιεχωβά Θεό. Ο σύζυγός της Αδάμ της είχε ειπεί πώς ν’ αποφύγη τον θάνατο, δηλαδή, με το να υπακούση στην εντολή του Θεού να μη φάγη από τον απαγορευμένο καρπό, διότι ο Θεός είχε ειπεί στον Αδάμ: «Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 2:17) Ο Θεός ήθελε να εξακολουθούν να ζουν στον κήπο της Εδέμ ο επίγειος γυιός του και η θυγατέρα του, και να γεμίσουν ολόκληρη τη γη με την οικογένειά των σε ανθρώπινη τελειότητα και αθωότητα σαν τη δική των. Ο Θεός δεν επιθυμούσε να γεμίση η γη, όπως συμβαίνει σήμερα, με τέκνα ‘απειθή εις τους γονείς, αχάριστα, ανόσια’, όπως ακριβώς προείπε η προφητεία αυτών των ‘εσχάτων ημερών’. (2 Τιμ. 3:1, 2) Επειδή ο Αδάμ και η σύζυγός του Εύα παρήκουσαν στον ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό των, γι’ αυτό ακριβώς η γη κατακλύζεται σήμερα από απειθή τέκνα.

 5. Πώς ο Θεός επέβαλε την καταδίκη εναντίον του απειθούς Αδάμ και της Εύας, και τι εκληροδότησε ο Αδάμ στους απογόνους του;

⁵ Από γονείς που ήσαν απειθείς στον ζωοδότην των ουράνιον Πατέρα, δύσκολα θα μπορούσαμε να περιμένωμε να γεννηθούν τέκνα που δεν θα ήσαν αυτά τα ίδια απειθή στους επιγείους των γονείς, για να μην πούμε ότι θα ήσαν απειθή στον Θεό όπως ήσαν ο Αδάμ και η Εύα. Επειδή ο Αδάμ ενώθηκε με τη σύζυγό του σε μια θανατηφόρο πορεία ενεργείας, ο Θεός τον κατεδίκασε να επιστρέψη στη γη από την οποίαν είχε ληφθή και να ξαναγίνη απλώς άμορφο, δίχως ζωή χώμα. Προς τον σκοπόν αυτόν ο Φυτευτής και Ιδιοκτήτης του κήπου της Εδέμ εξεδίωξε από τον κήπο τον Αδάμ και την Εύα. Εμπόδισε το να διολισθήσουν πάλι σε αναζήτησι του «ξύλου της ζωής» που ήταν στο μέσον του μεγάλου κήπου και να φάγουν απ’ αυτό και να ζουν έως τώρα και επί χρόνον αόριστον. (Γέν. 3:17-24· 2:9) Έτσι ο Αδάμ εκληροδότησε σ’ εμάς τα τέκνα του, όχι τελεία ζωή, αλλ’ ανθρώπινη ατέλεια, αμαρτωλότητα και την καταδίκη σε θάνατο. (Ρωμ. 5:12) Έτσι αργότερα συνετάχθη μια παροιμία στη γη του Ισραήλ, που έλεγε: «Οι πατέρες έφαγον όμφακα, και οι οδόντες των τέκνων ημωδίασαν.»—Ιεζ. 18:2.

 6. (α) Τι συνέβη στον όφιν που εχρησιμοποιήθη για να παραπλανήση την Εύα, αλλά πώς κατεδικάσθη εκείνος που ήταν πίσω από τον όφιν; (β) Τι σημαίνει τούτο γι’ αυτόν;

⁶ Αλλά τι θα πούμε για τον εχθρό του ανθρωπίνου γένους που επροξένησε όλα αυτά; Απέθανε αυτός όπως ο Αδάμ και η Εύα; Όχι ακόμη· αλλά θα πεθάνη στον ωρισμένο καιρό του Θεού και μ’ ένα βίαιο τρόπο. Φυσικά, ο ομιλών όφις που εχρησιμοποιήθη για να παραπλανήση την Εύα να φάγη τον απαγορευμένο καρπό απέθανε προτού πεθάνουν ο Αδάμ και η Εύα. Το αόρατο πνεύμα που ήταν πίσω από τον όφιν για να τον κάνη να μιλή ψεύδη εναντίον του Θεού δεν απέθανε ακόμη, αλλά θα πεθάνη. Πώς το γνωρίζομε αυτό; Επειδή αυτός είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, που προσονομάζεται επίσης «ο όφις ο αρχαίος», και στον κήπο της Εδέμ ο Θεός απήγγειλε, επίσης, καταδίκη εναντίον του, λέγοντας: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό [το σπέρμα της] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν.» (Γέν. 3:15) Για ένα φίδι, αυτό θα εσήμαινε βίαιο θάνατο. Για τον «αρχαίον όφιν», τον Σατανά ή Διάβολο, συμβολίζει βίαιο θάνατο όταν το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού θα αναλάβη δράσι ως εκτελεστικός εκπρόσωπος του Θεού και Πατρός του.

 7. Ποιες ερωτήσεις αναφορικά με οφέλη εγείρει η μέλλουσα θανάτωσις του Σατανά του Μεγάλου Όφεως, και ποιος παρέχει την απάντησι;

⁷ Η θανάτωσις του εχθρού του ανθρωπίνου γένους σ’ ένα μέλλοντα καιρό είναι δυνατόν να κάμη κάποιο καλό για ανθρώπους που μπορεί να ζουν επάνω στη γη μετά τον βίαιο θάνατό του· αλλά τι καλό θα κάμη σε όλα τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που απέθαναν στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια και που μπορεί ακόμη να πεθάνουν προτού εξαλειφθή ο Σατανάς ή Διάβολος; Η καταστροφή του στο μέλλον θα εμποδίση το να κάμη περαιτέρω βλάβη· αλλά πώς η μέλλουσα καταστροφή του θα εκμηδενίση όλη τη βλάβη που έκαμε σε όλες τις νεκρές γενεές που βρίσκονται στον τάφο; Ο Ιεχωβά Θεός εσυλλογίσθη επίσης αυτή την ερώτησι και έλαβε πρόνοια απαντήσεώς της για το καλό μας.

ΠΟΙΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ;

 8. (α) Ποια συντριβή έρχεται πρώτη, και τι σημαίνει για το Σπέρμα η συντριβή της πτέρνας; (β) Πώς και μόνο θα μπορούσε το συντριμμένο Σπέρμα κατόπιν να συντρίψη την κεφαλή του Όφεως;

⁸ Όχι μόνο είπε ο Θεός στον «αρχαίον όφιν», τον Σατανά ή Διάβολο, ότι το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού θα του συνέτριβε την κεφαλή, αλλά προσέθεσε: «Και συ θέλεις συντρίψει την πτέρναν αυτού.» (ΜΝΚ) Αν το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού επρόκειτο να συντρίψη την κεφαλή του όφεως πρώτα, τότε, φυσικά, ο όφις δεν θα ήταν ζωντανός για να συντρίψη την πτέρνα του Σπέρματος. Αλλά εκείνο που πραγματικά λαμβάνει χώραν πρώτα είναι ότι ο όφις συντρίβει την πτέρνα του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού. Τι σημαίνει αυτή η συντριβή της πτέρνας για το Σπέρμα ή τον Υιόν του Θεού; Σημαίνει θάνατο. Θάνατο; Ναι! Αλλ’ αν το Σπέρμα υφίσταται θάνατο πρώτα με το δάγκωμα του όφεως, πώς θα μπορούσε το Σπέρμα έπειτα να συντρίψη την κεφαλή του όφεως; Μόνο με το να ξαναφερθή στη ζωή από την αναδημιουργική δύναμι του Θεού. Αυτό σημαίνει με μια ανάστασι εκ νεκρών με τη δύναμι του Θεού. Αυτή δεν είναι η δική μας ερμηνεία της συγκεκαλυμμένης αποφάσεως του Θεού στον κήπο της Εδέμ. Είναι η ερμηνεία της αποφάσεως από τον ίδιο τον Θεό με τον τρόπο που εξετέλεσε την εκπλήρωσι της αποφάσεως.

 9, 10. (α) Στην κυρία της έννοια, τίνος ήταν η συντριβή της πτέρνας; (β) Πώς ήταν αυτός το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού, και πώς εγεννήθη για να είναι το ισοδύναμον του τελείου Αδάμ;

⁹ Στην κυρία της έννοια, η συντριβή της πτέρνας του Σπέρματος της γυναικός του Θεού συνέβη πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. Το υποσχεμένο Σπέρμα ήταν ο Υιός του Θεού. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν ανθρώπινοι υιοί του Θεού στη γη, επειδή ο Αδάμ είχε χάσει την υιότητα για την ανθρώπινη οικογένεια. Αυτό το Σπέρμα, λοιπόν, ήταν ο Υιός του Θεού από τον ουρανό. Αφού ήλθε από τον ουρανό, η μητέρα του που τον παρήγαγε και από την οποία προήλθε ήταν, επίσης, ουράνια. Ήταν η συμβολική γυναίκα του Θεού, δηλαδή, η παγκόσμια οργάνωσίς του αποτελούμενη από αόρατα ουράνια, άγια, πνευματικά πλάσματα ή αγγέλους.

¹⁰ Αυτή η ουράνια οργάνωσις είναι νυμφευμένη ή επίσημα ενωμένη με τον Θεό σε αδιάρρηκτη σχέσι και υποταγή, όπως ακριβώς μια επίγεια σύζυγος είναι ενωμένη με τον άνδρα της και υπόκειται στον νόμο του συζύγου της. Σ’ αυτή την ουράνια οργάνωσι το υποσχεμένο Σπέρμα ήταν ο πρώτιστος Υιός, ο μονογενής Υιός του Θεού, ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως»· και από την ουράνια οργάνωσι προήλθε όταν απεστάλη στη γη για να γεννηθή ως ανθρώπινο πλάσμα. (Ιωάν. 3:16· Κολ. 1:15) Με υπακοή στην εντολή του Θεού του Πατρός του ωνομάσθη Ιησούς, όνομα που σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία». Επειδή κανείς γήινος άνθρωπος δεν μπορούσε να είναι πατέρας του, η γέννησις του Ιησού επετελέσθη θαυματουργικά από τη γαστέρα μιας παρθένου κόρης. Έτσι έγινε σαρξ και αίμα, αλλ’ εγεννήθη τέλειος εφόσον ο ουράνιος Πατήρ του ήταν τέλειος. (Ιωάν. 1:14) Με το να γίνη άνθρωπος, ο Ιησούς έγινε όμοιος με τον τέλειον Αδάμ, λίγο κατώτερος από τους αγγέλους, των οποίων προηγουμένως ήταν ο αρχηγός.

11. Για να χρησιμεύση ως το υποσχεμένο Σπέρμα, γιατί ήταν ανάγκη ο Υιός του Θεού να γίνη τέλειος άνθρωπος;

¹¹ Αλλά εδώ μια ερώτησι, παρακαλούμε! Για να χρησιμεύση ο μονογενής Υιός του Θεού ως το Σπέρμα της γυναικός του Θεού ώστε να συντρίψη την κεφαλή του Όφεως, γιατί ήταν ανάγκη να γίνη τέλειος άνθρωπος, κατώτερος από τους αγγέλους; Ήταν ανάγκη για να εκπληρώση την επαγγελία που εδόθη από τον Θεό στον κήπο της Εδέμ, με το να συντριβή στην πτέρνα, δηλαδή, να υποστή θάνατο ως τέλειος άνθρωπος. Σύμφωνα με τούτο είναι γραμμένο: «Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν, δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα τα κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον.» (Εβρ. 2:9, 14) Περαιτέρω διαβάζομε: «Όστις πράττει την αμαρτίαν, είναι εκ του διαβόλου· διότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει. Δια τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, δια να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου.»—1 Ιωάν. 3:8.

12. Ποια θυσία κατέστησε ικανόν τον Υιόν του Θεού να προσφέρη το ότι έγινε τέλειος άνθρωπος, και για την ανακούφισι ποίου;

¹² Το ότι έγινε τέλειος άνθρωπος, ο οποίος είχε την ίδια αξία τελείας ζωής που είχε και ο Αδάμ όταν εδημιουργήθη στον κήπο της Εδέμ, κατέστησε ικανόν τον Υιόν ή Σπέρμα της γυναικός του Θεού να «γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου». Πώς; Επειδή μπόρεσε να προσφέρη την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως θυσία στον Ιεχωβά Θεό για να αφαιρέση τις κληρονομημένες αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους. Με την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας απωλέσθη τελεία ανθρώπινη ζωή για όλους εμάς τους απογόνους των. Με τη θυσία της τελείας ανθρώπινης ζωής του ο Ιησούς έλαβε τη θέσι του ανθρωπίνου γένους στον θάνατο, για να μπορέσουν όλοι οι άνθρωποι που δέχονται τη θυσία του προς τον Θεό, να έχουν τελεία ζωή αποκαταστημένη σ’ αυτούς.

13. Στην ανθρώπινη γέννησί του τι ανηγγέλθη ότι ήταν ο Υιός του Θεού, και τι εμποδίσθη ο «αρχαίος όφις» να κάμη λίγο έπειτα απ’ αυτό;

¹³ Όταν ο Ιησούς εγεννήθη, ένας άγγελος από τον ουρανό ανήγγειλε τη γέννησί του σε θεοσεβείς ποιμένας κοντά στη Βηθλεέμ του Ιούδα, λέγοντας: «Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» (Λουκ. 2:10, 11) Η λέξις «Χριστός» είναι τίτλος που σημαίνει «Κεχρισμένος». Η έλευσις του Χριστού ή Κεχρισμένου από τον Θεό είχε προλεχθή πολύ πρωτύτερα απ’ αυτό. Οι Ιουδαίοι τον καλούσαν Μεσσία, η Εβραϊκή δε αυτή λέξις εσήμαινε το ίδιο με την Ελληνική «Χριστός». Ο Σατανάς ή Διάβολος ανεγνώρισε τον Ιησούν ως τον υποσχεμένο Χριστό ή Μεσσία, το υποσχεμένο Σπέρμα της γυναικός του Θεού. Για τούτο ο Σατανάς ο «αρχαίος όφις» προσεπάθησε να καταστρέψη τον Ιησούν ως «παιδίον» ηλικίας κάτω των δύο ετών. Αλλ’ ο Θεός επροστάτευσε το παιδίον Ιησούν, και ο πονηρός Όφις δεν μπόρεσε να συντρίψη την πτέρνα του τότε.—Ματθ. 2:1-23.

14. (α) Πώς ο Ιησούς έγινε Χριστός; (β) Ποια βήματα έκαμε ο Σατανάς ή Διάβολος προσπαθώντας να κάμη περιττή τη συντριβή της πτέρνας του Σπέρματος απ’ αυτόν;

¹⁴ Όταν ο Ιησούς εμεγάλωσε και έγινε τέλειος άνδρας τριάντα ετών ηλικίας, εγκατέλειψε το ξυλουργείο του στη Ναζαρέτ και εβαπτίσθη στον Ιορδάνη Ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Αμέσως μετά το βάπτισμά του στο νερό ο Θεός έχρισε τον Ιησούν με άγιο πνεύμα από τον ουρανό, κάνοντάς τον έτσι Κεχρισμένον. Από τότε και έπειτα ο Υιός του Θεού, το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, εκαλείτο κατάλληλα Ιησούς Χριστός. (Ματθ. 3:13-17) Έπειτα από σαράντα ημέρες μετά το χρίσμα του ο Σατανάς ή Διάβολος προσεπάθησε να επιφέρη τον θάνατο του Σπέρματος της γυναικός του Θεού με το να κάμη τον Ιησούν να επιτελέση ιδιοτελή, φιλόδοξα θαύματα και να τον ‘πειράση’ με παγκόσμια κυριαρχία αν θ’ ανεγνώριζε τον Σατανά ή Διάβολο ως θεό και θα τον προσκυνούσε ως τοιούτον. Αλλ’ ο Σατανάς δεν μπόρεσε να πειράση αυτόν τον τέλειον άνθρωπο ώστε να αμαρτήση, όπως είχε πειράσει τον τέλειον Αδάμ σε αμαρτία απέναντι του Θεού, επειδή ο Ιησούς πλήρης πίστεως αντέστη στους τρεις πειρασμούς και είπε στον Σατανά ν’ απομακρυνθή. (Ματθ. 4:1-11) Επειδή ο Ιησούς Χριστός ετήρησε τελεία υπακοή και δεν ήλθε κάτω από την καταδίκη και θανατική απόφασι του Θεού κατέστη αναγκαίο να συντρίψη ο «αρχαίος όφις» την πτέρνα του—σε μια μεταγενέστερη ευκαιρία.

15. (α) Πώς ενήργησε ο Ιησούς σε αρμονία με το χρίσμα του, και πού; (β) Ποιο σπέρμα επρομήθευσε ο «αρχαίος όφις» προς χρήσιν του, και κάτω από ποια ψευδή κατηγορία εθανάτωσαν τον Ιησούν;

¹⁵ Εν τω μεταξύ ο Ιησούς Χριστός άρχισε να υπηρετή τον Θεό σε αρμονία με το χρίσμα του και ανέλαβε να κηρύττη τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη κυβέρνησι σωτηρίας για όλο το ανθρώπινο γένος. Συνήθροισε, επίσης, μαθητάς γύρω του και τους εδίδασκε και τους εξεπαίδευε να κηρύττουν και αυτοί, επίσης, τη βασιλεία του Θεού. Τούτο ελάμβανε χώραν στο μέσον του κόσμου του Διαβόλου, ήταν δε τότε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η επικρατούσα παγκόσμιος δύναμις. (Ματθ. 4:17· 10:1-7· Λουκ. 10:1-9) Ο Θεός είχε προείπει ότι ο «αρχαίος όφις» θα είχε δικό του σπέρμα. Ο Μέγας Όφις ανέπτυξε αυτό το διαβολικό σπέρμα μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών του λαού του Ιησού επάνω στη γη. Αυτοί, ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτου της επαρχίας Ιουδαίας, κατηγόρησαν τον Ιησού Χριστό ότι προσπαθούσε να υποσκελίση την αυτοκρατορία των Ρωμαίων Καισάρων με τη δική του βασιλεία. Κάτω από αυτή την ψευδή κατηγορία ο Ιησούς εκαρφώθη σ’ ένα ξύλο έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ για να πεθάνη εκεί σε δημόσιο όνειδος σαν ένας προδοτικός, στασιαστικός δούλος.

16. Πότε έγινε αυτό, και τι άφησε ο Θεός να συμβή την ημέρα εκείνη;

¹⁶ Αυτό έγινε την Παρασκευή, 1η Απριλίου του 33 μ.Χ. Αν και ο Ιησούς ήταν αθώος, ο Θεός δεν προέβη στο να σώση το Σπέρμα της γυναικός του από αυτόν τον σκληρό θάνατο. Σε αρμονία με τον σκοπό του που είχε αναγγελθή πολύν καιρό πρωτύτερα, άφησε τον «αρχαίον όφιν» να συντρίψη την πτέρνα του Σπέρματος της επαγγελίας. (Ιωάν. 18:12 έως 19:37) Φαινομενικά η ελπίδα αιωνίου ζωής για τους θεοσεβείς του ανθρωπίνου γένους απέθανε τότε μαζί με τον Ιησού Χριστό.

17. Ποιο άλλο μέρος της Εδεμικής επαγγελίας του Θεού επρόκειτο ακόμη να εκπληρωθή, και πώς ο Θεός επρονόησε γι’ αυτό;

¹⁷ Ο Θεός είχε αφήσει τον «αρχαίον όφιν» να συντρίψη το Σπέρμα της γυναικός, καθώς προελέχθη. Τώρα απέκειτο στον Θεό να προνοήση για να εκπληρωθή το άλλο μέρος της Εδεμικής προφητείας του, δηλαδή, το να συντρίψη το Σπέρμα της γυναικός του την κεφαλή του Μεγάλου Όφεως στον δέοντα καιρό. Έτσι ο θάνατος του Ιησού έπρεπε να μετατραπή σε μια πληγή πτέρνας. Στα όμματα του Θεού ήταν ένας θυσιαστικός θάνατος, ο θάνατος ενός αθώου, στον οποίο θάνατο δεν ήταν δίκαιο ή ορθό να κρατηθή ο αθώος Ιησούς. Αυτός δεν ήταν ένας εκούσιος αμαρτωλός σαν τον Αδάμ, ώστε να τον κρατήση ο Θεός στον θάνατο αιωνίως. Συνεπώς, στον προειπωμένο καιρό, την τρίτη ημέρα από τον θάνατό του, ο Παντοδύναμος Θεός ήγειρε το Σπέρμα του, τον Υιό του, εκ νεκρών.

18. (α) Τι είπε ο Πέτρος όσον αφορά το αδύνατον του να κρατήται για πάντα ο Ιησούς στον θάνατο, καθώς επίσης και για το είδος της αναστάσεως που είχε ο Ιησούς; (β) Πώς μια τέτοια ανάστασις κατέστησε δυνατή την απολύτρωσι του ανθρωπίνου γένους;

¹⁸ Όσον αφορά αυτό το καταπληκτικό θαύμα ένας από τους μαθητάς του Ιησού που ωνομάζετο Σίμων Πέτρος είπε: «Τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού δια θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι’ αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε, τούτον λαβόντες παραδεδομένον κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού, δια χειρών ανόμων σταυρώσαντες εθανατώσατε· τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ’ αυτού. . . . Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες.» (Πράξ. 2:22-32) Ο Ιησούς ανεστήθη, όχι ως άνθρωπος ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’, αλλ’ ως πνευματικός Υιός ισχυρότερος από τον Σατανά τον Μεγάλον Όφιν, επειδή αυτός ο ίδιος ο Σίμων Πέτρος μάς λέγει: «Χριστός άπαξ περί αμαρτιών απέθανεν, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα υμάς προσαγάγη τω Θεώ, θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι.» (1 Πέτρ. 3:18, Κείμενον) Μ’ αυτό τον τρόπο η τελεία ανθρώπινη ζωή του παρέμεινε ως θυσία και έτσι η αξία της μπορούσε να παρουσιασθή στον Θεό για την απολύτρωσι του ανθρωπίνου γένους όταν ο Ιησούς ανήλθε πάλι στον ουρανό μετά σαράντα ημέρες από την ανάστασί του.

19. (α) Τίνος τη συντριβή εκτελούσε ο Σατανάς από τότε, αλλά τι περιμένει τώρα αυτός ο ίδιος; (β) Κάτω από ποια σύμβολα απεκαλύφθη στον μαθητή Ιωάννη αυτή η ενέργεια εναντίον του Σατανά;

¹⁹ Δεν μπορεί πια ο Σατανάς ο Μεγάλος Όφις να συντρίψη την πτέρνα του Υιού της γυναικός του Θεού. Είναι γραμμένο: ‘Γινώσκομεν ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών, δεν αποθνήσκει πλέον· θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον.’ (Ρωμ. 6:9) Μολονότι από τότε επετράπη στον Μεγάλον Όφιν να συντρίψη την πτέρνα των πιστών μαθητών του Χριστού, ο Σατανάς τώρα περιμένει να συντριβή η δική του κεφαλή από τον αναστημένο αθάνατον Υιό της γυναικός του Θεού. Σ’ ένα προφητικό όραμα που εδόθη στον μαθητή Ιωάννη έπειτα από πολλά χρόνια μετά την ανάστασι του Ιησού και την επιστροφή του στον ουρανό, ο Σατανάς ο «αρχαίος όφις» απεκαλύπτετο ότι εκβάλλεται από τον ουρανό μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς. Έπειτα ο Σατανάς απεκαλύπτετο ότι δένεται και καθίσταται αβοήθητος με το ότι ρίπτεται σε μιαν άβυσσο στα χίλια έτη της βασιλείας του Χριστού, και μετά ταύτα ρίπτεται στη Γέεννα της αιωνίου καταστροφής.

20. (α) Μετά την πλήρη συντριβή του, σε ποιους δεν θα επεμβαίνη πια ο Σατανάς; (β) Τι μπορούμε τώρα να εκτιμήσωμε για το πότε ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη για πρώτη φορά;

²⁰ Με αυτή την τάξι επρόκειτο να συντελεσθή η πλήρης συντριβή της κεφαλής του Μεγάλου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου· και ποτέ πάλι δεν επρόκειτο να επέμβη στο απολυτρωμένο ανθρώπινο γένος που θα ζούσε σε αποκαταστημένη ανθρώπινη τελειότητα σ’ έναν παράδεισο εκτεινόμενο ολόγυρα στη γη. (Αποκάλ. 12:7-17· 20:1-10) Από τούτο μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί ελέχθη πρωτύτερα σ’ αυτή τη μελέτη ότι ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη από τον μέγαν Φίλον του ανθρωπίνου γένους, τον Ιεχωβά Θεό, λίγο μετά την εισβολή του θανάτου στην ανθρώπινη οικογένεια. Αυτό έγινε στον κήπο της Εδέμ.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΜΩΜΕ ΜΕ ΤΟΝ «ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

21. (α) Από πού λαμβάνομε αυτή την πληροφορία που εμπνέει ελπίδα; (β) Και στα εξήντα έξη βιβλία της Αγίας Γραφής ποια θαυμαστή ιστορία εκτίθεται, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι;

²¹ Αλλ’ από πού λαμβάνομε όλη αυτή την πληροφορία που εμπνέει ελπίδα; Από το εμπνευσμένο Βιβλίο του μεγάλου Δοτήρος της ζωής, του Ιεχωβά Θεού. Από την Αγία του Γραφή, το μόνο Βιβλίο σε όλη τη γη που παρουσιάζει αυτόν τον ένδοξον «λόγον της ζωής». Στο πρώτο βιβλίο που ονομάζεται Γένεσις, το οποίον αρχικά εγράφη στην Εβραϊκή, η Βίβλος εκθέτει την Εδεμική επαγγελία του Θεού όσον αφορά τη συντριβή της κεφαλής του Όφεως από το Σπέρμα της γυναικός του Θεού. Στο τελευταίο βιβλίο αυτής της Βίβλου, που ονομάζεται Αποκάλυψις, το οποίον εγράφη αρχικά στην κοινή Ελληνική πριν από δεκαεννέα αιώνες, αναγράφεται η όρασις του πώς τελικά θα συντριβή η κεφαλή του Σατανά του «αρχαίου όφεως» και όλων των δαιμονικών αγγέλων του και έτσι θα εκμηδενισθούν. Και στα εξήντα έξη θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής εκτίθεται η θαυμαστή ιστορία τού πώς ο Θεός μέσω του Σπέρματος του Ιησού Χριστού κάνει προμήθεια για την αιώνια σωτηρία του ανθρωπίνου γένους από τον θάνατο και για την απελευθέρωσί του από τη δουλεία του «αρχαίου όφεως», του Σατανά ή Διαβόλου, και για την απόλαυσι απ’ αυτό αιωνίου ζωής με ειρήνη και ευτυχία επάνω στη γη κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού.

22. Τι είδους Λόγος μπορεί να ονομασθή η Βίβλος, και γιατί ορθώς θα ονομάζεται έτσι;

²² Η θεόπνευστη Βίβλος ως σύνολο μπορεί, επομένως, να ονομασθή ο «λόγος της ζωής». Ορθώς ονομάζεται έτσι, διότι είναι το δώρο σ’ εμάς του ελέους του Θεού, για το οποίο διαβάζομε: ‘Εδόθη εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων, εφανερώθη δε τώρα δια της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν δια του ευαγγελίου.’ (2 Τιμ. 1:9, 10) Εκτός από τη Γραφή, δεν υπάρχει «λόγος ζωής» σήμερα.

23, 24. (α) Για να ωφεληθούμε από τον «λόγον της ζωής», τι πρέπει να κάμωμε μ’ αυτόν; (β) Με ποιο όπλο πρέπει να παλαίσωμε για τη ζωή που προσφέρεται σ’ αυτόν τον λόγον;

²³ Τώρα που εμείς, με το έλεος του Θεού, έχομε αυτόν τον «λόγον της ζωής», τι πρέπει να κάμωμε μ’ αυτόν; Ζούμε στο μέσον του θνήσκοντος κόσμου του ανθρωπίνου γένους. Μαρτυρούμε τις έσχατες ημέρες του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων που είναι καταδικασμένο σε καταστροφή στον εγγίζοντα «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Αν θέλωμε να ωφεληθούμε από τον «λόγον της ζωής» και να φθάσωμε στην αιώνια ζωή που προσφέρει το νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού, πρέπει ασφαλώς να εμμένωμε στον «λόγον της ζωής». Πρέπει να ζούμε σε αρμονία μ’ αυτόν για ν’ αποδειχθούμε άξιοι τέτοιας αιωνίου ζωής και να μην καταστραφούμε μαζί με το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων. Σ’ εκείνους που έγιναν πνευματικά τέκνα του Θεού, ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος γράφει: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων· δια να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής.» (Φιλιππησ. 2:14-16) Αν πράττωμε αυτό, ο «λόγος της ζωής» δεν θα έχη έλθει σ’ εμάς ματαίως. Μ’ έναν τρόπο, έχομε να παλαίσωμε γι’ αυτή τη ζωή, και έχομε πρόχειρα τα μέσα, με τα οποία να κάμωμε επιτυχή πάλη. Ποια;

²⁴ Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει τον «λόγον της ζωής», που είναι ο λόγος του Θεού, με μια μάχαιρα που συνοδεύει την «πανοπλίαν του Θεού». Ο Παύλος λέγει: «Λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας, και την μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού.» (Εφεσ. 6:11-17) Για να εξακολουθήσωμε να μαχώμεθα για τη ζωή και για να εμποδίσωμε τη συμβολική «μάχαιραν» από το να προσκρούση κάπου και ξεφύγη από το χέρι μας, πρέπει να ‘κρατώμεν τον λόγον της ζωής’.

25. (α) Ποια προσωπική πείρα δείχνει αν πρέπει να κρατούμε τον «λόγον της ζωής» για τον εαυτό μας; (β) Ποιος μας είπε προσωπικώς τι να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής»;

²⁵ Εν τούτοις, μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρατούμε τον «λόγον της ζωής» για τον εαυτό μας και να ενδιαφερώμεθα μόνο για τη δική μας σωτηρία, για το να φθάσωμε οι ίδιοι σε αιώνια ζωή; Αυτός είναι μήπως ο τρόπος με τον οποίον ήλθαμε εμείς οι ίδιοι σε κατοχή του «λόγου της ζωής»—από άλλους κατόχους του λόγου που τον κρατούσαν σφιχτά για τον εαυτό τους έτσι ώστε ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος αναγκάσθηκε να έλθη προσωπικά και να μας παραδώση τον «λόγον της ζωής» απ’ ευθείας από το δικό του χέρι; Με κάθε ειλικρίνεια είμεθα αναγκασμένοι ν’ απαντήσωμε Όχι! Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι το μέσον του Θεού για να μας φέρη αιώνια ζωή, μας είπε τι να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής».

26. (α) Σε ποια έκφρασι που εφαρμόζεται στον Ιησούν φανερώνεται η σχέσις του με το να λάβωμε ζωή; (β) Μήπως ο Ιησούς απελάμβανε ζωή για τον εαυτό του, και πώς περιέγραψε τον εαυτό του ως μέσον ζωής για μας;

²⁶ Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ονομάζεται ο «λόγος της ζωής». Ως στόμα του Ιεχωβά Θεού ονομάζεται ο «Λόγος του Θεού». Ο επίσημος τίτλος του στον ουρανό ήταν «ο Λόγος». (Αποκάλ. 19:11-13· Ιωάν. 1:1) Ο απόστολος Ιωάννης, σε μια επιστολή προς τους κληρονόμους αιωνίου ζωής στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού, γράφει τα εξής λόγια όσον αφορά την παρουσία του Ιησού Χριστού επάνω στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες: «Εκείνο το οποίον ήτο απ’ αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν, και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της Ζωής· (και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν, και μαρτυρούμεν, και απαγγέλλομεν προς εσάς την ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί, και εφανερώθη εις ημάς).» (1 Ιωάν. 1:1, 2) Όταν ήταν στη γη ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. . . . και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ.» (Ιωάν. 6:51, 57) Ο Υιός του Θεού δεν απελάμβανε ιδιοτελώς ζωή για τον εαυτό του. Είχε σταλή και ήλθε να μας φέρη ζωή.

27. (α) Ποιες τελικές οδηγίες έδωσε ο Ιησούς όσον αφορά εκείνο που πρέπει να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής»; (β) Γιατί τέτοια παγκόσμια διακήρυξις είναι μόνο ορθή αυτή καθ’ εαυτήν;

²⁷ Όπως αυτός ο ίδιος εστάλη από τον ουρανό και ήλθε να μας φέρη ζωή που ήταν πραγματικά ενσωματωμένη σ’ αυτόν, έτσι αποστέλλει εκείνους που είναι κάτοχοι του «λόγου της ζωής» για να τον φέρουν στους άλλους. Όταν έδιδε τελικές οδηγίες στους μαθητάς του από τον γραπτόν λόγον του Θεού, ο Ιησούς Χριστός είπε σ’ αυτούς: «Ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων.» (Λουκ. 24:46-48) «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες, και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Ο «λόγος της ζωής» έπρεπε να διακηρυχθή με ενότητα από τους ακολούθους του Ιησού ως τα άκρα της γης. Τέτοια διακήρυξις ήταν απλώς ορθή αυτή καθ’ εαυτήν, επειδή ο λόγος αυτός είναι λόγος ζωής για όλο το ανθρώπινο γένος.