“Εις Κύριος, Μία πίστις, Εν Βάπτισμα”
«Εις Κύριος [υπάρχει], μία πίστις, εν βάπτισμα εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων.»—ΕΦΕΣΙΟΥΣ 4:4-6.
1, 2. (α) Σχετικά με τον ίδιο τον Εαυτό του, τι κατέστησε ο Ιεχωβά σαφές μέσω του Μωυσή; (β) Υπήρχε λοιπόν χώρος για διαφορετικές θρησκευτικές απόψεις στον Ισραήλ;
«ΚΥΡΙΟΣ [Ιεχωβά, ΜΝΚ] ο Θεός ημών είναι εις Κύριος [Ιεχωβά, ΜΝΚ]. Δεν θέλετε υπάγει κατόπιν άλλων θεών, εκ των θεών των εθνών των περικυκλούντων υμάς, διότι Κύριος [Ιεχωβά, ΜΝΚ] ο Θεός σου είναι Θεός ζηλότυπος εν μέσω σου.» Ο Μωυσής δεν άφησε καμιά αμφιβολία στις διάνοιες των Ισραηλιτών που είχαν συγκεντρωθεί στις πεδιάδες Μωάβ, λίγο προτού μπουν στην Υποσχεμένη Γη. Ο Μωυσής δήλωσε καθαρά ότι ο Θεός τους, ο Ιεχωβά, είναι ένας Θεός, και ότι ο Ιεχωβά αναμένει αποκλειστική λατρεία. Σε μια προηγούμενη ομιλία, ο Μωυσής είχε πει: «Ο Κύριος [Ιεχωβά, ΜΝΚ], αυτός είναι [ο αληθινός, ΜΝΚ] Θεός, εν τω ουρανώ άνω και επί της γης κάτω· δεν είναι άλλος. Και φύλαττε τα διατάγματα αυτού και τας εντολάς αυτού, τας οποίας εγώ προστάζω εις σε σήμερον δια να ευημερής.»—Δευτερονόμιον 6:4, 14, 15· 4:39, 40.
2 Κανένα χώρο δεν αφήνουν τα λόγια αυτά για διαφορετικές θρησκευτικές απόψεις! Ο Ισραήλ είχε έναν Θεό. Και ο Ιεχωβά έδειξε καθαρά τον μόνο αποδεκτό τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να τον λατρεύουν.
Η Εμφάνιση Ιουδαϊκών Αιρέσεων
3. Επειδή η πλειονότητα των Ιουδαίων δεν έμεινε πιστή στον Ιεχωβά, τι συνέβη τελικά;
3 Ωστόσο, οι περισσότεροι Ισραηλίτες αντί να ασκήσουν την καθαρή λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, έγιναν αποστάτες, ειδωλολάτρες. (Ιερεμίας 17:13· 19:5) Γι’ αυτόν το λόγο, δεν ‘ευημέρησαν.’ Το 607 π.Χ. η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους, και πολλοί Ιουδαίοι εκτοπίστηκαν στη Βαβυλώνα. Ένα πιστό υπόλοιπο επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ μετά από 70 χρόνια και άρχισε να οικοδομεί έναν δεύτερο ναό για τη λατρεία του Ιεχωβά. Αλλά καθώς ο καιρός περνούσε, η πλειονότητα των Ιουδαίων αποστάτησε και τελικά διασπάστηκε σε διάφορες αιρέσεις.
4, 5. (α) Περιγράψτε μερικές από τις Ιουδαϊκές αιρέσεις που αναπτύχθηκαν μετά τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. (β) Έκαναν κανένα καλό στους Ιουδαίους αυτές οι διαιρετικές αιρέσεις; Εξηγήστε.
4 Τον τέταρτο ή τον τρίτο αιώνα π.Χ. αναπτύχθηκε η αίρεση Χασιντίμ («οι ευσεβείς»). Αυτοί ήταν υπέρ-ζηλωτές στην τήρηση του Ιουδαϊκού Νόμου και γενικά θεωρούνται ότι είναι οι πρόδρομοι δύο άλλων αιρέσεων που δημιουργήθηκαν τον δεύτερο αιώνα π.Χ.—των Εσσαίων και των Φαρισαίων. Και οι Εσσαίοι και οι Φαρισαίοι ασπάστηκαν την Ελληνική διδασκαλία για την αθανασία της ψυχής. Αντίθετα μ’ αυτούς, εκείνοι που δεν πίστευαν στη ζωή μετά θάνατον ήταν οι Σαδδουκαίοι. Η Αγία Γραφή μιλάει για τις διαφωνίες που υπήρχαν ανάμεσα στους Σαδδουκαίους και στους Φαρισαίους τον καιρό των αποστόλων. (Πράξεις 23:7-10) Η Συνοπτική Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει: «Η ένταση μεταξύ των δύο οδήγησε μάλιστα σε σφαγές και εμφύλιο πόλεμο.»
5 Οι Ζηλωτές ήταν μια άλλη Ιουδαϊκή αίρεση που υπήρχε τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Ήταν μαχητικοί εθνικιστές οι οποίοι έκαναν πολλά για να διεγείρουν την πετυχημένη Ιουδαϊκή επανάσταση ενάντια στους Ρωμαίους το 66 μ.Χ. Μετά απ’ αυτό επιζήτησαν να εξουσιάσουν και πάνω σε άλλες ένοπλες αιρέσεις στην Ιερουσαλήμ, προκαλώντας εμφύλιο πόλεμο και πολλά παθήματα. Αυτός ο ένοπλος αγώνας ανάμεσα στις ανταγωνιστικές Ιουδαϊκές αιρέσεις συνεχίστηκε ακόμη και στη διάρκεια της τελικής πολιορκίας και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Είναι φανερό ότι οι αιρετικές διαιρέσεις και η έλλειψη πιστότητας στην ενωμένη, αγνή λατρεία του μόνου Θεού, του Ιεχωβά, δεν έκανε καλό στους Ιουδαίους.
Οι Πρώτοι Χριστιανοί Δεν Ήταν Αίρεση
6. Γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί έμειναν μακριά από τις Ιουδαϊκές αιρέσεις;
6 Είναι περιττό να πούμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί έμειναν μακριά από τις Ιουδαϊκές διαιρετικές διαμάχες. Ήξεραν ότι οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι βρίσκονταν ανάμεσα στους πιο άσπονδους εχθρούς του Ιησού. Οι ακόλουθοι του Χριστού δεν μπορούσαν να συμμεριστούν ούτε την πίστη των Εσσαίων στην αθανασία της ψυχής ούτε την προτίμησή τους να ζουν μια μοναστική, ασκητική ζωή. Και σαν ουδέτεροι ασφαλώς δεν είχαν τίποτα το κοινό με τους εθνικιστές Ζηλωτές. (Ιωάννης 17:16· 18:36) Αντίθετα, οι Χριστιανοί ασκούσαν την ενωμένη, αγνή λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού που είπε σε μια μη Ιουδαία γυναίκα: «Έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία.»—Ιωάννης 4:23.
7. Τι είπε ο Ιησούς και ο Παύλος, και τι εντυπώνουν τα λόγια τους σχετικά με την αληθινή Χριστιανική λατρεία;
7 Μιλώντας για τους αληθινούς Χριστιανούς, ο απόστολος Παύλος ανέφερε: «Αλλ’ εις ημάς είναι εις Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα και ημείς δι’ αυτού.» (1 Κορινθίους 8:6) Αληθινή Χριστιανοσύνη σημαίνει ενωμένη λατρεία του μόνου Θεού, του Πατέρα, του Ιεχωβά, μέσω του ενός Κυρίου, του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Εις είναι ο καθηγητής [ηγέτης, ΜΝΚ] σας, ο Χριστός.»—Ματθαίος 23:10.
8. Γιατί δεν θα μπορούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί να ονομαστούν κατάλληλα αίρεση;
8 Είναι αλήθεια ότι τα μέλη των για πολλά χρόνια καθιερωμένων Ιουδαϊκών αιρέσεων αποκαλούσαν περιφρονητικά τους πρώτους Χριστιανούς αίρεση (που σημαίνει ότι «ένα σώμα ανθρώπων αποχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους και ακολουθεί τις δικές του δοξασίες»). (Πράξεις 24:5· 28:22) Αλλά στην απολογία του μπροστά στον Κυβερνήτη Φήλικα, ο απόστολος Παύλος απέρριψε αυτή την εσφαλμένη ονομασία, αναφέροντας: «Ομολογώ δε τούτο εις σε, ότι κατά την οδόν, την οποίαν ούτοι [οι θρησκευτικοί του εχθροί] λέγουσιν αίρεσιν, ούτω λατρεύω τον Θεόν των πατέρων μου.» (Πράξεις 24:14) Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να ονομαστούν αίρεση, επειδή ακολουθούσαν τον Ιησού Χριστό, και όχι κάποιον άνθρωπο. Επιπλέον, δεν ήταν παρακλάδι μιας από τις αιρέσεις του Ιουδαϊσμού που υπήρχαν τον πρώτο αιώνα μ.Χ.
Όχι Αιρετικές Διαιρέσεις
9, 10. (α) Γιατί η Χριστιανοσύνη δεν είχε δημιουργηθεί με σκοπό να διασπαστεί σε χωριστές εκκλησίες και αιρέσεις; (β) Ποιες θεωρίες για την προέλευση της Χριστιανοσύνης είναι τελείως ψεύτικες;
9 Η πρώτη Χριστιανοσύνη δεν ήταν αίρεση. Ούτε είχε δημιουργηθεί με το σκοπό να διασπαστεί σε χωριστές αιρέσεις. Ο Χριστός, προσευχόμενος στον Πατέρα του, ζήτησε να είναι οι μαθητές του «πάντες εν.» (Ιωάννης 17:21) Οι μαθητές του επρόκειτο ‘να έχουν αγάπη μεταξύ τους.’ (Ιωάννης 13:35) Αυτό απέκλειε κάθε διαιρετικό σχηματισμό αιρέσεων.
10 Το γεγονός αυτό διαψεύδει τις θεωρίες που αναπτύσσουν πολλοί ιστορικοί και θεολόγοι σχετικά με διάφορες μορφές της Χριστιανοσύνης. Μιλάνε για μια δήθεν «Ιουδαϊκή Χριστιανοσύνη» (αυτή που δήθεν υποστήριξε ο Ιάκωβος, ο Πέτρος και ο Ιωάννης) σαν αντίθετη με μια δήθεν «Χριστιανοσύνη των Εθνών» (που όπως λένε υποστήριξε ο Παύλος). Αναφέρονται στην «Ιωαννική [του Ιωάννη] θεολογία» και στην «Παυλική [του Παύλου] θεολογία,» ισχυριζόμενοι ότι η Χριστιανοσύνη ποτέ δεν θα διεδιδόταν σ’ όλο τον κόσμο αν ο Παύλος δεν την είχε πλήρως μεταμορφώσει. Οι θεωρίες αυτές προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι είτε δεν έχουν καμιά πίστη στη Χριστιανοσύνη είτε δέχονται σαν φυσιολογική τη διαίρεση του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου σε εκατοντάδες εκκλησίες και αιρέσεις.
11. (α) Ποια εδάφια αποδεικνύουν ότι ο Παύλος δεν εφεύρε την ιδέα να επεκτείνει τη Χριστιανοσύνη στους μη Ιουδαίους; (β) Επιδοκίμαζε ο Παύλος τις διαιρετικές αιρέσεις; (γ) Ποιο γεγονός τονίζει την ενότητα του Παύλου και των συνεργατών του;
11 Τα γεγονότα είναι πολύ διαφορετικά. Προτού γίνει ο Παύλος Χριστιανός, ο Ιησούς Χριστός ανέθεσε στους μαθητές Του να είναι μάρτυρές Του σ’ όλα τα έθνη. (Ματθαίος 28:19, 20· Πράξεις 1:8) Ο ίδιος ο Παύλος αγωνίστηκε ενάντια σε κάθε τάση να ακολουθήσει ανθρώπους, και ανέφερε: «Να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας.» (1 Κορινθίους 1:10-15· 3:3-5) Έτσι, είναι πολύ ανώφελο να ισχυριζόμαστε ότι ο Παύλος είχε διαφορετική αντίληψη για τη Χριστιανοσύνη από τον Ιάκωβο, τον Πέτρο και τον Ιωάννη. Όλοι ήταν ενωμένοι στο έργο της διάδοσης των καλών νέων. Σε μια περίπτωση, πιθανόν τον καιρό που έγινε το συμβούλιο για την περιτομή στην Ιερουσαλήμ το 49 μ.Χ., και οι τέσσερίς τους συνεργάστηκαν απόλυτα σχετικά με την κατανομή του αγρού κηρύγματος.—Γαλάτας 2:7-9.
Προειδοποιήσεις Ενάντια στην Έλλειψη Ενότητας
12. Υπήρχε καμιά διαρκής εχθρότητα μεταξύ του Παύλου και του Πέτρου;
12 Φυσιολογικά, επειδή ήταν ατελείς άνθρωποι οι πρώτοι Χριστιανοί—ακόμη και μερικοί που επωμίζονταν βαριές εκκλησιαστικές ευθύνες—είχαν τις διαφορές τους. Στην Αντιόχεια της Συρίας, ο Παύλος διόρθωσε τον Πέτρο σε κάποιο σημείο. (Γαλάτας 2:11-14) Αλλά μήπως ο Πέτρος αποχώρησε και σχημάτισε μια ξεχωριστή αίρεση, αφού δεν συμφωνούσε με τη δήθεν Παυλική Χριστιανοσύνη; Όχι, διόλου, γιατί μετά από χρόνια, το 64 περίπου μ.Χ., μίλησε για τον Παύλο με στοργικά λόγια.—2 Πέτρου 3:15, 16.
13, 14. (α) Πώς κατάταξε ο Παύλος τις «διχοστασίες» και τις «αιρέσεις»; (β) Σύμφωνα με τον Παύλο, τι πρέπει να γίνει μ’ αυτούς που προάγουν τις αιρέσεις;
13 Κάτω από θεία έμπνευση ο Παύλος ανάμεσα στα «έργα της σαρκός» κατέγραψε τις «διχοστασίες» και τις «αιρέσεις.» Έγραψε: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, . . . οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.»—Γαλάτας 5:19-21.
14 Αφού αυτοί που προκαλούν «διχοστασίες» και «αιρέσεις» ‘δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού,’ δεν μπορούν να γίνονται ανεκτοί μέσα στην αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Γιαυτό, ο Παύλος έγραψε στον Τίτο: «Μωράς δε φιλονεικίας και γενεαλογίας και έριδας και μάχας νομικάς [μάχες γύρω από το Μωσαϊκό Νόμο] φεύγε, διότι είναι ανωφελείς και μάταιοι. Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, εξεύρων ότι διεφθάρη ο τοιούτος και αμαρτάνει, ων αυτοκατάκριτος.»—Τίτον 3:9-11.
Ενότητα Πίστης
15, 16. (α) Γιατί δεν υπάρχει έδαφος για ομάδες με διαφορετικές απόψεις μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, και τι λέει ο Παύλος γι’ αυτό; (β) Μήπως αυτό σημαίνει ότι ένας Χριστιανός δεν πρέπει να χρησιμοποιεί τις ικανότητες σκέψης του; (γ) Τι λένε ο Πέτρος, ο Ιούδας και ο Παύλος για τον κίνδυνο των αμφιβολιών και της απομάκρυνσης από την αλήθεια;
15 Από όλα τα προηγούμενα γίνεται φανερό ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν μπορεί να διαιρεθεί σε δόγματα και αιρέσεις. Ούτε επιτρέπεται να συνυπάρχουν μέσα στη Χριστιανική εκκλησία διάφορες τάσεις ή ομάδες με διαφορετικές απόψεις. Ο Παύλος έγραψε στους Κορινθίους: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.»—1 Κορινθίους 1:10.
16 Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αληθινός Χριστιανός Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τις ικανότητες σκέψης του. Ο απόστολος Πέτρος παρότρυνε να χρησιμοποιούμε ‘διαυγείς ικανότητες σκέψης’ για να αποστομώνουμε τους «εμπαίκτες» οι οποίοι θα εμφανίζονταν «στις έσχατες ημέρες» και θα αρνούνταν την «παρουσία» του Χριστού. (2 Πέτρου 3:1-4) Στην επιστολή του ο Ιούδας μιλάει για ‘μερικούς που έχουν αμφιβολίες.’ (Ιούδας 22) Αλλά ούτε ο Πέτρος ούτε ο Ιούδας λέει ότι ένας Χριστιανός μπορεί να παραμένει εμπαίκτης ή σε αμφιβολία. Ο Πέτρος μάς λέει να ‘είμαστε άγρυπνοι’ απέναντι στους «αστήρικτους» οι οποίοι ‘στρεβλώνουν τις Γραφές.’ (2 Πέτρου 3:16, 17) Και ο Ιούδας αναφέρει ότι αυτοί που αμφιβάλλουν βρίσκονται σε κίνδυνο και πρέπει να ‘αρπαχτούν από τη φωτιά.’ (Ιούδας 23) Αυτοί που έχουν παροδηγηθεί από την αλήθεια χρειάζεται να βοηθηθούν «μετά πραότητος,» με την ελπίδα ότι θα «ανανήψωσιν από της παγίδος του διαβόλου.»—2 Τιμόθεον 2:23-26.
17. Με ποιον τρόπο ο αληθινός Χριστιανός θα χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του σκέψης, και τι θα προσπαθήσει με ζήλο να κάνει;
17 Ο αληθινός Χριστιανός χρησιμοποιεί τις ‘διαυγείς ικανότητες σκέψης’ με ταπεινό τρόπο. Ο Παύλος γράφει: «Σας παρακαλώ λοιπόν εγώ . . . να περιπατήσετε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Έν σώμα και ένα πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν υμίν.»—Εφεσίους 4:1-6.
Πώς Αποκτάται και Διατηρείται η Ενότητα
18. Τι σημαίνουν οι εκφράσεις (α) «είς Θεός»; (β)«είς Κύριος»; (γ) «έν πνεύμα»; (δ) Ποιος είναι ο ένας γραπτός οδηγός της Χριστιανοσύνης;
18 Ο Παύλος μίλησε για ‘έναν Θεό . . . ο οποίος είναι επί πάντων.’ Ή, όπως το διατύπωσε ο Μωυσής: ‘Ιεχωβά ο Θεός μας είναι ένας Ιεχωβά.’ (Δευτερονόμιον 6:4) Αυτή η θεμελιώδης αλήθεια ποτέ δεν άλλαξε. Είναι ο βασικός παράγοντας για τη Χριστιανική ενότητα. Υπάρχει ένας Θεός και ένας αποδεκτός τρόπος για να λατρεύεται, «εν πνεύματι και αληθεία.» (Ιωάννης 4:23, 24) Ο «είς Κύριος» είναι ο Ιησούς Χριστός, «η κεφαλή του σώματος της εκκλησίας.» (Κολοσσαείς 1:18) Το «έν πνεύμα» είναι η ενοποιητική ενεργός δύναμη του Ιεχωβά. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Ο δε Παράκλητος, το πνεύμα το Άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς. Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς.» (Ιωάννης 14:26, 27) Τα ‘πράγματα που τους υπενθύμισε’ γράφτηκαν στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αυτές, μαζί με τις Εβραϊκές Γραφές, αποτελούν τη Βίβλο, τον ένα γραπτό οδηγό της αληθινής Χριστιανοσύνης.
19. Τι είναι το «έν σώμα» και ποιοι έχουν διοριστεί να παρέχουν την ίδια πνευματική τροφή σε όλα τα μέλη του;
19 Το «έν σώμα» είναι η Χριστιανική εκκλησία, στην οποία ο Ιησούς είναι η «κεφαλή.» (Εφεσίους 1:22, 23) Τα χρισμένα μέλη αυτής της ενωμένης εκκλησίας, ατομικά, θα λάβαιναν όλα την ίδια πνευματική τροφή. Γι’ αυτόν το σκοπό, ο «Κύριός» τους διόρισε μια συλλογική τάξη «πιστού οικονόμου», το σώμα των χρισμένων Χριστιανών που βρίσκονται πάνω στη γη από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Επειδή ο «κύριος» βρήκε τους απομένοντες από αυτό το σώμα να δίνουν πιστά και συνετά την «τροφή», όταν ήρθε για επιθεώρηση το 1919, τους διόρισε «επί πάντων των υπαρχόντων του.» (Λουκάς 12:42-44) Τα γεγονότα δείχνουν ότι από το 1919 αυτός ο «οικονόμος» έχει φροντίσει πιστά γι’ αυτά τα «υπάρχοντα.»
20. (α) Στο Ησαΐας 65:11, 13, ποια αντίθεση γίνεται μεταξύ του λαού του Θεού και των θρησκευτικών αποστατών; (β) Τι έχει συμβάλει πολύ στην ενότητα του λαού του Ιεχωβά;
20 Ο κλήρος των πολυάριθμων εκκλησιών και αιρέσεων του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου δεν βρέθηκε να διανέμει την κατάλληλη πνευματική «τροφή» στο ‘σώμα των υπηρετών’ του Χριστού. Έτσι, οι κληρικοί αυτοί και τα ποίμνιά τους πνευματικά ‘πεινούν.’ (Ησαΐας 65:11, 13) Από την άλλη μεριά, ο «πιστός οικονόμος» έχει προσφέρει αφθονία ‘τροφής στον κατάλληλο καιρό’ σε κάθε έναν χρισμένο Χριστιανό, και, από το 1935, σ’ ένα αυξανόμενο ‘μεγάλο πλήθος’ ‘άλλων προβάτων.’ (Αποκάλυψις 7:9, 10· Ιωάννης 10:16) Άσχετα με τη γλώσσα και τη γεωγραφική τοποθεσία, όλοι αυτοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα μελέτης παγκόσμια που βασίζεται στον Λόγο του Θεού. Αυτό έχει συμβάλει πολύ για να προωθηθεί και να διατηρηθεί η ενότητα ανάμεσά τους.
Η Θαυμάσια Ενότητα του Λαού του Ιεχωβά
21. Πώς διατηρείται η ενότητα ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, και πώς αυτό συγκρίνεται με την οργανωτική διευθέτηση της εποχής των αποστόλων;
21 Η ενότητα των 45.000 περίπου εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε 200 και πλέον χώρες διατηρείται επίσης μέσω των Γραφικών οργανωτικών μεθόδων τους. ‘Οι απόστολοι και πρεσβύτεροι στην Ιερουσαλήμ’ αποτελούσαν ένα κυβερνών σώμα για τη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα. (Πράξεις 15:2) Αυτοί και οι εκπρόσωποί τους διόριζαν «επισκόπους» και «διακονικούς υπηρέτες» στις εκκλησίες και έπαιρναν άλλες εποπτικές αποφάσεις. (Φιλιππησίους 1:1· Τίτον 1:5· Πράξεις 14:23· 16:4) Παρόμοια σήμερα, μια ομάδα χρισμένων Χριστιανών πρεσβυτέρων αποτελεί το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Και όπως ακριβώς οι, αποφάσεις του κυβερνώντος σώματος τον πρώτο αιώνα στέλνονταν στις εκκλησίες, έτσι και σήμερα οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παίρνουν οδηγίες από το Κυβερνών Σώμα και δέχονται επισκέψεις από περιοδεύοντες επισκόπους. (Πράξεις 15:22, 23, 30) Τώρα, όπως τότε, ‘οι εκκλησίες εξακολουθούν να γίνονται στερεές στην πίστη και να αυξάνουν σε αριθμό από μέρα σε μέρα.’—Πράξεις 16:5.
22. Τι εκτιμούν ιδιαίτερα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, και τι θα εξακολουθήσουν ενωμένα να κάνουν;
22 Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν απελευθερωθεί από τις αιρετικές διαιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου. Κάτω από την κατεύθυνση του ‘ενός Κυρίου’ τους του Ιησού Χριστού και, του ‘οικονόμου’ του, προχωρούν παρά τις αντιξοότητες ενωμένα κηρύττοντας «τα καλά νέα της βασιλείας.» (Ματθαίος 24:14) Αυτοί θα εξακολουθήσουν να ‘διατηρούν την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.’ Πραγματικά, ‘στέκονται, στερεοί σ’ ένα πνεύμα, με μια ψυχή αγωνιζόμενοι πλάι-πλάι για την πίστη των καλών νέων.’—Εφεσίους 4:3· Φιλιππησίους 1:27
Θυμάστε Αυτά τα Σημεία;
□ Ποιο είδος λατρείας υπήρχε πρώτα στον αρχαίο Ισραήλ;
□ Από τον τέταρτο αιώνα π.Χ. και μετά, τι συνέβη ανάμεσα στους αποστάτες ιουδαίους;
□ Ποια εδάφια δείχνουν ότι η Χριστιανοσύνη δεν είχε δημιουργηθεί με το σκοπό να γίνει αιρετική;
□ Πώς δείχνει η Βίβλος ότι δεν υπάρχει χώρος για ομάδες με διαφορετικές απόψεις μέσα στη Χριστιανική εκκλησία;
□ Ποιοι παράγοντες συμβάλλουν στην ενότητα κατανόησης και έργου ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά;
[Εικόνα στη σελίδα 19]
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ενωμένοι στη λατρεία τους σε όλο τον κόσμο