Η Αγία Γραφή​—Το Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά

«Τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν.»​—2 Τιμ. 3:15.

 1. Τι καθιστά αυτό το μεγαλύτερο βιβλίο επάνω στη γη μοναδικό στην ηλικία του, στη μακρότητα του χρόνου της συγγραφής του και στην υπόστασι του συγγραφέως του;

ΠΟΙΟ είναι το μεγαλύτερο βιβλίο επάνω στη γη σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα, τον αιώνα του διαστήματος; Είναι ένα βιβλίο που άρχισε να γράφεται πριν από τη Χριστιανική εποχή, πριν από τη Βουδδική εποχή (563 π.Χ.), πριν από την Ιαπωνική εποχή (660 π.Χ.), πριν από τη Ρωμαϊκή εποχή (753 π.Χ.) και πριν από την Ελληνική Ολυμπιακή εποχή (776 π.Χ.). Εν τούτοις, η μεγάλη του ηλικία δεν εμείωσε την αξία του. Πραγματικά, η ηλικία του προσέθεσε στην ανεκτίμητη αξία του. Εγράφη, επίσης, μέσα σε μακρύτατο χρονικό διάστημα. Αφότου εγράφη το πρώτο του κεφάλαιο, επέρασαν περίπου 1.610 χρόνια ώσπου να συμπληρωθή το τελευταίο του κεφάλαιο κατά το τέλος του πρώτου αιώνος της Χριστιανικής εποχής. Εν τούτοις, ο συγγραφεύς του βιβλίου ήταν ένα μόνο άτομο.

 2. Σε ποιο βαθμό απαντάται το όνομα του συγγραφέως στο βιβλίο, και σε τι κατέληξε το ότι έχει αυτόν τον ένα συγγραφέα;

² Από την αρχή ως το τέλος αυτό το βιβλίο εγράφη στο όνομα του ενός συγγραφέως του. Πράγματι, το όνομα του συγγραφέως απαντάται σε όλο το βιβλίο επτά χιλιάδες φορές περίπου. Αληθινά, επειδή ακριβώς έχει αυτόν τον ένα συγγραφέα, το βιβλίο υπερέχει από κάθε άλλο βιβλίο σε αξία και θα φθάση σε μεγαλύτερη ακόμη φήμη από εκείνην που απολαμβάνει τώρα.

 3. Πώς μπορούσε ένα τέτοιο βιβλίο, που χρειάσθηκε τόσον καιρό για να γραφή, να έχη ένα μόνο συγγραφέα;

³ Κανείς άνθρωπος δεν έζησε περισσότερο από χίλια εξακόσια χρόνια, και πώς, επομένως, θα μπορούσε ένα τέτοιο βιβλίο, που χρειάσθηκε τόσον καιρό για να γραφή, να έχη ένα μόνο συγγραφέα; Αυτό συμβαίνει επειδή ο συγγραφεύς του βιβλίου δεν είναι ένας θνητός άνθρωπος. Το όνομα του συγγραφέως δείχνει αυτό το γεγονός, επειδή το όνομά του είναι Ιεχωβά.

 4. Με ποιον τρόπο το όνομα του συγγραφέως απαντάται κοντά στο τέλος και πλησίον στην αρχή του βιβλίου;

⁴ Στο τέταρτο κεφάλαιο πριν από το τέλος αυτού του θαυμαστού βιβλίου διαβάζομε τέσσερες φορές την κραυγή αίνου στον συγγραφέα του, δηλαδή, Αλληλούια! Μεταφρασμένο στα Νεοελληνικά, αυτό σημαίνει «Αινείτε τον Ιεχωβά!»a (Αποκάλ. 19:1, 3, 4, 6) Αυτό το μοναδικό όνομα είναι το όνομα του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού, του Δημιουργού του σύμπαντος και γι’ αυτό ακριβώς, στο δεύτερο κεφάλαιο, τέταρτο εδάφιο, αυτό το φημισμένο βιβλίο θέτει το όνομά του παράπλευρα στον τίτλο του, λέγοντας: «Αύτη είναι η γένεσις των ουρανών και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησεν Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.»​—ΑΣ.

 5. Πώς ονομάζεται αυτό το βιβλίο, γιατί θα μπορούσε Εκείνος τον οποίον κατονομάζει από την αρχή ως το τέλος να είναι ο μόνος συγγραφεύς του, και ποια ιδιότητα δίνει σ’ αυτό το βιβλίο το γεγονός ότι Αυτός είναι ο συγγραφεύς;

⁵ Το ένα ιερό βιβλίο, που έτσι από την αρχή ως το τέλος διακηρύττει ότι ο Συγγραφεύς του είναι ο Ιεχωβά Θεός, είναι η Αγία Γραφή ή Βίβλος. Διακηρύττει ότι αυτός είναι αθάνατος. Στο τριακοστό πέμπτο βιβλίο της, κεφάλαιο πρώτο, εδάφιο δωδέκατο, τον προσφωνεί με τα εξής λόγια: «Δεν είσαι συ απ’ αιώνος, Ιεχωβά; Συ, άγιε Θεέ μου, δεν αποθνήσκεις.»b Επίσης, το πεντηκοστό τέταρτο βιβλίο της, κεφάλαιο πρώτο, εδάφιο δέκατο έβδομο Τον ευλογεί, λέγοντας: «Εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.» (Αββακ. 1:12· 1 Τιμ. 1:17) Επειδή είναι αιώνιος, άφθαρτος, αθάνατος, ο μόνος Θεός Ιεχωβά θα μπορούσε εύκολα να είναι ο μόνος Συγγραφεύς. Επειδή αυτός είναι ο συγγραφεύς, η Γραφή είναι αγία, ιερή.

 6. Τι δείχνει η σημασία του ονόματός της ότι είναι πραγματικά η Βίβλος, και γιατί ονομάζεται επίσης Γραφαί;

⁶ Η Αγία Γραφή είναι πραγματικά μια βιβλιοθήκη από πολλά βιβλία. Μολονότι κάθε βιβλίο σήμερα φέρει ένα διαφορετικό τίτλο, ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Συγγραφεύς όλων. Το ίδιο το όνομα Βίβλος επισύρει την προσοχή στο γεγονός αυτό, διότι το όνομα αυτό υποδηλοί μια συλλογή [μικρών] «βιβλίων» συγκεντρωμένων μαζί σ’ ένα τόμο. Η ίδια η Βίβλος μιλεί για τα βιβλία της ως «τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν». (2 Τιμ. 3:15) Γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται, επίσης, Γραφαί, διότι «γραφαί» σημαίνει «συγγράμματα».

 7. Πώς στο Όρος Σινά ο Ιεχωβά Θεός έθεσε τον δάκτυλό του άμεσα στο γράψιμο της Βίβλου;

⁷ Ο Θεός, εκτός από το ότι επρομήθευσε το ένα ενοποιητικό θέμα, που διατρέχει ολόκληρη τη βιβλιοθήκη των βιβλίων, μ’ ένα πολύ αξιοσημείωτο τρόπο έθεσε τον δάκτυλό του στο γράψιμο του Βιβλίου. Οι περίφημες Δέκα Εντολές βρίσκονται γραμμένες στο δεύτερο βιβλίο της Γραφής. Αυτές οι Δέκα Εντολές παρεδόθησαν στον προφήτη του Ιεχωβά τον Μωυσή επάνω στο Όρος Σινά στην Αραβία κατά τον δέκατον έκτον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή, και εγράφησαν αρχικά επάνω σε λίθινες πλάκες. Όσον αφορά το γράψιμο και την παράδοσι των λιθίνων πλακών το Βιβλικό υπόμνημα λέγει: «Και έδωκεν [ο Ιεχωβά Θεός] εις τον Μωυσήν, αφού ετελείωσε λαλών προς αυτόν επί του όρους Σινά, δύο πλάκας του μαρτυρίου, πλάκας λιθίνας, γεγραμμένας με τον δάκτυλον του Θεού.» «Και αι πλάκες ήσαν έργον Θεού, και η γραφή ήτο γραφή Θεού, εγκεχαραγμένη επί τας πλάκας.» Ο λαός στον οποίον είχαν δοθή οι Δέκα Εντολές απείθησε σ’ αυτές, και έτσι ο Μωυσής σε μια έξαψι οργής συνέτριψε τις δύο πλάκες. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Κόψον εις σεαυτόν δύο πλάκας λιθίνας, καθώς τας πρώτας· και θέλω γράψει επί των πλακών τους λόγους, οίτινες ήσαν επί των πρώτων πλακών, τας οποίας συνέτριψας.» Έτσι, όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το Όρος Σινά αυτή τη φορά, οι δύο πλάκες με το γράψιμο του Θεού επάνω τους ήσαν στο χέρι του. (Έξοδ. 31:18· 32:16· 34:1, 29) Μετά ταύτα ο Μωυσής αντέγραψε τις Δέκα Εντολές επάνω σε άλλο υλικό για να τις διαβάζουν οι άνθρωποι.

 8. Πώς εγράφη το υπόλοιπο της Βίβλου, αλλά σε όλο το διάστημα της συγγραφής της, τι παρέμενε το ίδιο εν σχέσει μ’ αυτήν;

⁸ Παρεδόθη μήπως το υπόλοιπο της Αγίας Γραφής στον λαό του Θεού όπως και οι Δέκα Εντολές με το άμεσο γράψιμο του ίδιου του Θεού; Όχι! Άνθρωποι, ατελή ανθρώπινα πλάσματα, εχρησιμοποιήθησαν για να γράψουν το υπόλοιπο της Γραφής. Αλλ’ αυτό δεν αναιρεί το ότι ολόκληρη η Γραφή έχει ένα μόνο Συγγραφέα, τον Ιεχωβά Θεό, και ότι περιέχει τις σκέψεις και τις εκφράσεις μάλλον αυτού παρά εκείνων των πολλών ανθρωπίνων συγγραφέων που έγραψαν τα διάφορα μέρη της. Μια αόρατη, ενεργός δύναμις λειτουργούσε επάνω σ’ εκείνους τους ανθρωπίνους συγγραφείς. Αυτή η αόρατη, ενεργός δύναμις προήρχετο από τον ένα Συγγραφέα της Βίβλου και κατηυθύνετο επάνω στους συγγραφείς εκείνους απ’ Αυτόν. Αυτή η αόρατη, ενεργός δύναμις ονομάζεται πνεύμα, και επειδή η πηγή της είναι ο Θεός της αγιότητος, ονομάζεται «άγιον πνεύμα». Μολονότι στους συγγραφείς επάνω στη γη εγίνετο αλλαγή από καιρό σε καιρό, παρέμενε το ένα, αμετάβλητο άγιο πνεύμα, και η πηγή του παρέμενε η ίδια, δηλαδή, ο αθάνατος Θεός, ο Ιεχωβά.

ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΥΠΟ ΕΜΠΝΕΥΣΙΝ

 9. Πώς δείχνουν ο Δαβίδ και ο Πέτρος ότι οι αρχαίοι προφήται ελάλησαν ή έγραψαν κάτω από μια ωθούσα δύναμι όχι δική τους, και σε ποιου το όνομα έγραψαν;

⁹ Παραδείγματος χάριν, πάρτε τον Δαβίδ, ο οποίος έγινε ο πρώτος Ισραηλίτης βασιλεύς της Ιερουσαλήμ. Αυτός έγραψε πολλούς ψαλμούς στον ενδέκατον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή. Σε μια απ’ αυτές τις ιερές ωδές που περιέχονται στην Αγία Γραφή ο Δαβίδ εξήγησε ότι δεν έγραψε κάτω από τη δική του ωθούσα δύναμι. Είπε: «Ο Δαβίδ, ο υιός του Ιεσσαί, είπε, . . . Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου.» (2 Σαμ. 23:1, 2, ΜΝΚ) Ένδεκα αιώνες μετά τον θάνατο του Δαβίδ, ο Χριστιανός απόστολος που ωνομάζετο Πέτρος έγραψε δύο επιστολές που περιέχονται στην Αγία Γραφή. Ο Πέτρος υπενθύμισε στους Χριστιανούς ότι οι αρχαίοι προφήται όπως ο Δαβίδ εξέφεραν προφητείες που δεν προήρχοντο από δική τους ατομική σκέψι ή θέλησι, αλλά προήρχοντο από μια ουράνια πηγή. Ο Πέτρος είπε: «Τούτο πρώτον εξεύροντες ότι ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως [ή, προέρχεται από αποκάλυψι ενός ατόμου]. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» (2 Πέτρ. 1:20, 21) Ο Πέτρος επίσης είπε: «Έπρεπε να πληρωθή η γραφή αύτη, την οποίαν προείπε το πνεύμα το άγιον δια στόματος του Δαβίδ. . . . Ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξ. 1:16· 3:21) Ναι, πράγματι, οι Βιβλικοί συγγραφείς έγραψαν, αλλ’ έγραψαν κάτω από την υποκινούσα δύναμι του ενός αγίου πνεύματος του Ιεχωβά Θεού. Έγραψαν ως επίγεια όργανα του Θεού και έγραψαν στο άγιο όνομα του Θεού.

10. Θεραπεύοντας έναν άνθρωπο, πώς έδειξε ο Ιησούς ότι το πνεύμα του Θεού έχει αρκετή ωθούσα δύναμι για να υποκινήση έναν άνθρωπο να γράψη ένα βιβλίο;

¹⁰ Το άγιο πνεύμα του Θεού μπορεί να υποκινήση έναν προφήτη να γράψη εξίσου εύκολα όπως μπορεί να εκβάλη ένα δαιμόνιο από έναν δαιμονιζόμενο άνθρωπο. Ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, το κατέδειξε αυτό. Αυτός εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους και έκανε επίσης πολλά καταπληκτικά θαύματα. Κάποτε εξέβαλε το δαιμόνιο από έναν δαιμονιζόμενο άνθρωπο έτσι ώστε ο κωφάλαλος και τυφλός και μίλησε και είδε. Αλλ’ οι θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού εβλασφήμησαν το μέσον με το οποίο είχε εκβάλει το δαιμόνιο. Σύμφωνα με τον απόστολο Ματθαίο, ο Ιησούς τούς είπε: «Εάν εγώ δια πνεύματος Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια, άρα έφθασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Ματθ. 12:28) Ο μαθητής Λουκάς αναφέρει ότι ο Ιησούς είπε τότε: «Εάν δια του δακτύλου του Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια, άρα έφθασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.»​—Λουκ. 11:20.

11. Αν έχωμε υπ’ όψι τη χρήσι της λέξεως «δάκτυλος», πώς μπορεί να λεχθή ότι η Γραφή έγινε με τον δάκτυλον του Θεού, και έτσι τίνος ορατό, απτό αποτέλεσμα είναι η Γραφή;

¹¹ Ο Ιησούς έτσι μίλησε για το πνεύμα του Θεού ως «δάκτυλον» του Θεού. Μ’ έναν άμεσο τρόπο ο δάκτυλος του Θεού έγραψε τις Δέκα Εντολές επάνω στις δύο λίθινες πλάκες. Αλλά όταν ο Θεός εχρησιμοποίησε ανθρώπους για να γράψουν τα διάφορα βιβλία της Αγίας Γραφής, ο συμβολικός δάκτυλος του Θεού, το πνεύμα του, ώθησε το κοντύλι ή τη γραφίδα αυτών των ανθρώπων. (Δευτ. 9:10) Στον Ψαλμό 8:3 ο Δαβίδ λέγει στον Θεό: «Θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας.» Πολύ πριν από τον Δαβίδ, ο προφήτης Μωυσής εχρησιμοποιήθη από τον Ιεχωβά Θεό για να επιφέρη την τρίτη από τις δέκα καταστρεπτικές πληγές επάνω στη γη της Αιγύπτου. Αυτή ήταν μια πληγή που οι ιερείς της Αιγύπτου, οι οποίοι ασκούσαν μαγεία, δεν μπόρεσαν να την μιμηθούν. Είπαν, λοιπόν, στον άρχοντά των Φαραώ: «Δάκτυλος Θεού είναι τούτο.» (Έξοδ. 8:18, 19) Σύμφωνα με αυτές τις χρήσεις της λέξεως «δάκτυλος», εμείς σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η Αγία Γραφή εγράφη με τον δάκτυλον του Θεού, αφού η Αγία Γραφή εγράφη κάτω από την ενέργεια του αγίου πνεύματος ή αοράτου, ενεργού δυνάμεως του Θεού. Έτσι ο δάκτυλός του την έγραψε από την αρχή ως το τέλος, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι. Το άγιο πνεύμα, ή ενεργός δύναμις του Θεού, είναι αόρατο, αλλά παράγει ορατά, απτά αποτελέσματα. Η Αγία Γραφή είναι το ορατό, απτό αποτέλεσμα που παρήχθη από το πνεύμα του Θεού, τον δάκτυλό του σε κίνησι. Αυτός είναι, λοιπόν, ο ουράνιος Συγγραφεύς της Βίβλου.

ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

12. Ποιος, λοιπόν, πραγματικά παρήγαγε τη Γραφή, αλλά τι ισχυρίζονται οι θρησκευόμενοι της Καθολικής εκκλησίας;

¹² Δεν χωρεί αντιλογία στο ότι ο Ιεχωβά Θεός παρήγαγε την Αγία Γραφή μέσω επιγείων δούλων, τους οποίους εχρησιμοποίησε ως γραμματείς ή γραφείς υπό τον έλεγχόν του. Επομένως μας εκπλήσσει ως εντελώς συνταρακτικό το να διαβάσωμε εκείνο που ανέφερε η εφημερίς Μπλαίηντ του Τολέντο (Οχάιο) στο φύλλον της τής 1ης Μαρτίου 1943. Ανέφερε τι ένας ιερεύς μιας θρησκευτικής οργανώσεως είπε τα ακόλουθα στην εκκλησία της Ασπίλου Συλλήψεως την προηγούμενη μέρα: «Δεν κατανοείται γενικώς, όπως θα έπρεπε να συμβαίνη, ότι η Βίβλος ανήκει αποκλειστικά στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η Καθολική Εκκλησία παρήγαγε τη Γραφή την διεφύλαξε· και την ερμηνεύει. Άλλοι μπορεί να διαβάζουν την Αγία Γραφή​—και ενθαρρύνονται να το κάνουν αυτό—​αλλά πέρα από τούτο δεν έχουν οιοδήποτε δικαίωμα εν σχέσει μ’ αυτήν. Ο Παντοδύναμος Θεός έθεσε αυτή την πλούσια κληρονομία αποκλειστικά στα χέρια της Καθολικής του Εκκλησίας. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο να πούμε ότι η Καθολική Εκκλησία παρήγαγε τη Γραφή, διότι γνωρίζομε ότι ο τόμος αυτός είναι ο λόγος του Θεού, κάθε λέξις σ’ αυτήν τελικά ετέθη με την εξουσιοδότησί του. Αλλά πρέπει να ενθυμούμεθα τον τρόπο με τον οποίον ο Θεός το έκαμε αυτό. . . . Η Καθολική Εκκλησία όχι μόνο παρήγαγε τη Γραφή· την διεφύλαξε επίσης. . . . Ο Παντοδύναμος Θεός. . . , επίσης, ίδρυσε ένα ανώτατο δικαστήριο​—την Καθολική Εκκλησία, για να καθορίζη τι ακριβώς σημαίνει ο καταστατικός του χάρτης—η Αγία Γραφή.» Σύμφωνα μ’ αυτά, πολλά φυλλάδια και πολλές διαφημίσεις περιοδικών και εφημερίδων έκαμαν την εμφάνισί τους με την τολμηρή επικεφαλίδα: «Η Γραφή είναι ένα Καθολικό Βιβλίο.»

13. Πώς πολλοί άνθρωποι εχρησιμοποιήθησαν στη διάρκεια των δεκαέξη αιώνων για να γράψουν την πλήρη Γραφή, και ποιοι περιλαμβάνονται μεταξύ των συγγραφέων αυτών;

¹³ Το κοινόν γενικά, στο οποίο κοινοποιούνται οι θρησκευτικές αυτές δηλώσεις και ισχυρισμοί, έχει δικαίωμα να γνωρίζη τα γεγονότα. Ποια είναι τα βασικά γεγονότα; Μερικά από τα βιβλία της Αγίας Γραφής σήμερα φέρουν τα ονόματα των συγγραφέων των. Καθ’ όσον μπορεί να προσδιορισθή, πάνω από τριάντα άνθρωποι εχρησιμοποιήθησαν στη διάρκεια των δεκαέξη αιώνων για τη συγγραφή της πλήρους Βίβλου. Στους συγγραφείς αυτούς περιλαμβάνονται οι Μωυσής, Ιησούς του Ναυή, Σαμουήλ, Γαδ, Νάθαν, Ιερεμίας, Έσδρας, Νεεμίας, Μαροδοχαίος, Δαβίδ, Σολομών, Αγούρ, Λεμουήλ, Ησαΐας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Ωσηέ, Ιωήλ, Αμώς, Αβδιού, Ιωνάς, Μιχαίας, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας, Μαλαχίας, Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς, Ιωάννης ο απόστολος, Παύλος, Ιάκωβος ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, Πέτρος, Ιούδας ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού.

14. Ποιο γεγονός εξέχει έντονα όσον αφορά όλους εκείνους τους Βιβλικούς συγγραφείς, και, από πνευματική άποψι, πώς μπορούν να ονομασθούν όλοι όσοι ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού;

¹⁴ Καθώς εξετάζομε την καταγωγή και το ιστορικό βάθος αυτών των ευυπολήπτων συγγραφέων της Βίβλου, εξέχει έντονα ένα εκπληκτικό γεγονός. Ήσαν όλοι από φυσική γέννησι Εβραίοι, Ισραηλίται ή Ιουδαίοι. Υπάρχουν, εν τούτοις, άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Λουκάς ήταν Έλλην. Κανείς δεν ήταν Λατίνος. Κατήγοντο από τον Αβραάμ, εν τω Σπέρματι του οποίου ο Ιεχωβά Θεός υπεσχέθη να ευλογήση όλες τις φυλές της γης. Ο Αβραάμ ήταν Εβραίος. (Γέν. 12:1-3· 14:13) οι απόγονοί του μέσω του Ισαάκ και του Ιακώβ εκαλούντο Εβραίοι. (Γέν. 39:14, 17· 41:12· Έξοδ 1:15, 16, 19· Ιωνάς 1:9) Ο Θεός μετέβαλε το όνομα του Ιακώβ σε Ισραήλ, και συνεπώς οι δώδεκα φυλές των απογόνων του ωνομάζοντο, όχι Ιακωβίται, αλλά Ισραηλίται. (Έξοδ. 9:7) Ο Ιακώβ ή Ισραήλ, όταν πέθαινε, έδωσε την ευλογία μελλούσης βασιλείας στον γυιό του Ιούδα και επομένως οι Ισραηλίται, που ήσαν προσσκολλημένοι στη βασιλική φυλή του Ιούδα και στον βασιλέα αυτής της φυλής, ωνομάζοντο Ιουδαίοι. (Γέν. 49:10· 2 Βασ. 16:6· Ζαχ. 8:23) Ο Ιησούς Χριστός ήταν από τη φυλή του Ιούδα. Επομένως, όλοι όσοι ακολουθούν τα ίχνη του και προσκολλώνται σ’ αυτόν ως τον υποσχεμένο Βασιλέα του Θεού, είναι, με μια πνευματική έννοια, Ιουδαίοι, των οποίων οι καρδιές έχουν περιτμηθή από ακαθαρσία.​—Αποκάλ. 5:5· Εβρ. 7:13, 14.

15. Πώς ωνόμασε τον εαυτό του στις επιστολές του ο συγγραφεύς Παύλος;

¹⁵ Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος έγραψε δεκατέσσερα από τα βιβλία της Γραφής, είπε: «Και εγώ Ισραηλίτης είμαι, εκ σπέρματος Αβραάμ.» (Ρωμ. 11:1) «Περιτετμημένος την ογδόην ημέραν, εκ γένους Ισραήλ, εκ φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων.»​—Φιλιπησ. 3:5.

16. Τι είδους, λοιπόν, βιβλίο θα μπορούσε να ονομασθή η Γραφή, και τι έγραψε ο Παύλος όσον αφορά την υπεροχήν των Ιουδαίων ;

¹⁶ Από αυτή την άποψι η Γραφή θα μπορούσε να ονομασθή, όχι, όχι ένα Καθολικό βιβλίο, αλλά ένα Εβραϊκό βιβλίο, ένα Ισραηλιτικό βιβλίο, ένα Ιουδαϊκό βιβλίο. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο εξ Ιουδαίων Χριστιανός Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς στη Ρώμη: «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ, η γινομένη εν σαρκί· αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού. Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου; ή τις ωφέλεια της περιτομής; Πολλή κατά πάντα τρόπον. Πρώτον μεν, διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού.»​—Ρωμ. 2:28 έως 3:2.

17. (α) Ήσαν όλοι οι συγγραφείς των Αγίων Γραφών Χριστιανοί; (β) Τι συνέδεσε τα συγγράμματά των σε ενότητα και έδειξε την ενέργεια ενός πνεύματος επάνω τους;

¹⁷ Όλοι οι Ιουδαίοι προφήται υπέδειξαν τον Κεχρισμένον του Θεού, τον Μεσσίαν ή Χριστόν. Η ελπίδα των γι’ αυτόν συνέδεσε όλα τα αρχαία προφητικά συγγράμματα σε μια ενότητα. Αλλά δεν ήσαν όλοι οι συγγραφείς της Βίβλου Χριστιανοί, με την έννοια ότι ήσαν άνθρωποι που ακολουθούσαν τον Χριστό ως Βασιλέα. Οι συγγραφείς της Βίβλου που προηγήθησαν από τον Ιησού Χριστό δεν μπορούσαν, φυσικά, να είναι ακόλουθοί του. Όχι, λέγει ο απόστολος Πέτρος: «Ερευνώντες, εις τίνα ή ποίον καιρόν εφανέρονε το εν αυτοίς πνεύμα του Χριστού, ότε προεμαρτύρει τα πάθη του Χριστού, και τας μετά ταύτα δόξας.» (1 Πέτρ. 1:10, 11) Ο τελευταίος από τους προ Χριστού συγγραφείς ήταν ο Μαλαχίας, του οποίου το βιβλίο τερματίζει τον κανόνα ή επίσημο κατάλογο των Γραφών, που εγράφησαν στην Εβραϊκή και στην Αραμαϊκή γλώσσα. Μετά τον Μαλαχία οι οκτώ συγγραφείς, που έγραψαν τα υπόλοιπα βιβλία της Αγίας Γραφής, ήσαν όλοι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί. Στα συγγράμματά των στην κοινή Ελληνική γλώσσα της εποχής των ετόνισαν πόσες από τις προφητείες των αρχαίων συγγραφέων του Ιεχωβά εξεπληρώθησαν στον Ιησού Χριστό τον υποσχεμένο Βασιλέα από τη φυλή Ιούδα· αυτοί οι ίδιοι επίσης προείπον πράγματα που θα συνέβαιναν εν σχέσει με αυτόν. Έτσι όλοι οι συγγραφείς είχαν πλήρη αρμονία και συμφωνία ο ένας με τον άλλον όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού δια του Μεσσία ή Χριστού. Τούτο αποδεικνύει την ενέργεια επάνω σε όλους αυτούς του ενός πνεύματος του Θεού ως Συγγραφέως.

Η ΚΟΙΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ

18, 19. Εκτός από την Ιουδαϊκή εθνικότητα, τι συνέδεε όλους τους συγγραφείς της Βίβλου; (β) Για να μάθωμε τι διεκήρυξε ο Θεός απαντώντας στην ερώτησι, ποιος κύλινδρος γίνεται ειδικά ενδιαφέρων για μας;

¹⁸ Ενώ δεν ήσαν όλοι οι εμπνευσμένοι συγγραφείς της Βίβλου Χριστιανοί, υπήρχε κάτι εκτός από την Ιουδαϊκή εθνικότητα που τους συνέδεε όλους. Τι ήταν αυτό; Η κοινή αποστολή των. Ποια ήταν η αποστολή των; Ας προσέξωμε εκείνο που ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος διεκήρυξε ότι ήταν η αποστολή των. Στο έτος 1947, στο μέσον του Παλαιστινιακού πολέμου, διηγέρθη παγκόσμιο ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή με την ανακάλυψι μερικών αρχαίων χειρογράφων, όχι, όχι στην πόλι της Ρώμης, αλλά κοντά στη βορειοδυτική άκρη της Νεκράς Θαλάσσης στην Παλαιστίνη. Τα χειρόγραφα αυτά έφθασαν να ονομάζωνται οι Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης. Δεν ήσαν, όχι, στη Λατινική γλώσσα. Ήσαν στην Εβραϊκή· και σύμφωνα με τα πορίσματα των αρχαιολόγων ένα αιώνα και πλέον προτού ιδρυθή η Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ το έτος 33 μ.Χ. Ο πιο εξέχων από αυτούς τους κυλίνδρους ήταν εκείνος που περιείχε ένα σχεδόν πλήρες Εβραϊκό χειρόγραφο της προφητείας του Ησαΐα.

¹⁹ Το Βιβλικό Λεξικό του Χάρπερ (1952), στη σελίδα 654α, λέγει: «Οι Κύλινδροι ετέθησαν στο Σπήλαιο της Νεκράς Θαλάσσης προτού γεννηθή ο Ιησούς, και δεν ανεκαλύφθησαν όλοι παρά 2.000 σχεδόν έτη μετά τον θάνατό του. Ο κύλινδρος του Ησαΐα που βρέθηκε στο Σπήλαιο ομοιάζει πιθανώς μ’ εκείνον από τον οποίον ο Ιησούς εδιάβασε τα λόγια του Ησαΐα ως νεανίας στη Ναζαρέτ. (Λουκ. 4:16-19) Έχει ολίγες παραλλαγές από την προφητεία που διαβάζομε σήμερα, εκτός από μικρότερες διαφορές στην ορθογραφία και σφάλματα των αντιγραφέων.»

20, 21. (α) Στη σελίδα της στήλης 36, τι λέγει αυτός ο Κύλινδρος της Νεκράς Θαλάσσης ότι διακηρύττει ο Θεός για την αποστολή του εκλεκτού του λαού; (β) Πώς σχολιάζεται το Ησαΐας 43:10 στο σύγγραμμα Τα Σονσίνο Βιβλία της Γραφής (1949);

²⁰ Αυτός ο Κύλινδρος είναι ένας από πάρα πολλούς που δεν διεφυλάχθησαν από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Στη σελίδα του της στήλης 36 ο Κύλινδρος δίνει το Εβραϊκό κείμενο του Ησαΐας 43:1, 10-12, το οποίο, μεταφρασμένο στα Νεοελληνικά, λέγει τα εξής: «Και τώρα ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ· Μη φοβού· διότι εγώ σε ελύτρωσα, σε εκάλεσα με το όνομά σου· εμού είσαι.» «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα και δεν εστάθη εις εσάς ξένος Θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»

²¹ Με αυτά τα σαφή λόγια ο Ιεχωβά Θεός διεκήρυξε ότι η αποστολή του εκλεκτού του λαού Ιακώβ ή Ισραήλ επρόκειτο να είναι αποστολή «μαρτύρων». Ο Ιουδαίος Δρ Ισραήλ Β. Σλάτκι, σχολιάζοντας το Ησαΐας 43:10 στο σύγγραμμα Τα Σονσίνο Βιβλία της Γραφής (1949), λέγει, στη σελίδα 207: «Επειδή τα έθνη και οι θεοί των δεν μπορούν ν’ αποδείξουν τον ισχυρισμό των, ο Θεός καλεί τον Ισραήλ, ο οποίος περιγράφεται ως μάρτυρές Μου και ο δούλος Μου, να δώση μαρτυρία για τη μοναδικότητα της Θεότητός Του, ότι ούτε υπήρξε ούτε ποτέ θα υπάρξη Θεός όμοιος μ’ Αυτόν.»

22. (α) Ποιος ήταν ο Μωυσής, και από πότε έγινε ένας εξέχων μάρτυς; (β) Τι αποδεικνύει ότι ο Μωυσής ήταν ένας τέτοιος μάρτυς του Ιεχωβά;

²² Ο πρώτος από τους θεοπνεύστους συγγραφείς της Βίβλου ήταν ο προφήτης Μωυσής. Ήταν από τη φυλή του Λευί του έθνους Ισραήλ. Συνεπώς, αν έχωμε υπ’ όψι τη διακήρυξι του Ιεχωβά στην προφητεία του Ησαΐα 43:10-12, ο Μωυσής ήταν ένας από τους μάρτυράς Του. Μέσω του αγίου του αγγέλου στη θαυματουργικά καιόμενη βάτο «είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΩΝ· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ. Ο Ων με απέστειλε προς εσάς. Και είπεν έτι ο Θεός προς τον Μωυσήν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ιεχωβά ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ, με απέστειλε προς εσάς· τούτο θέλει είσθαι το όνομά μου εις τον αιώνα, και τούτο το μνημόσυνόν μου εις γενεάς γενεών.» (Έξοδ. 3:2, 14, 15, ΑΣ) Από τότε και έπειτα ο Μωυσής έγινε ένας εξέχων μάρτυς του Ιεχωβά. Στα πρώτα πέντε βιβλία της Γραφής που έγραψε, από τη Γένεσι ως το Δευτερονόμιο, χρησιμοποίησε το όνομα Ιεχωβά (הוהי)c 1.833 φορές. Ποιος, λοιπόν, μπορεί αληθινά να αρνηθή ότι ο Μωυσής ήταν μάρτυς του Ιεχωβά και ήταν αληθινός στην αποστολή του; Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό παρά οι θρησκευτικοί υποκριταί που στρεψοδικούν και αποκρύπτουν την αλήθεια! Ο Χριστιανός συγγραφεύς της θεόπνευστης επιστολής προς Εβραίους, κεφάλαια ενδέκατο και δωδέκατο, κατατάσσει τον Μωυσή μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλ’ ο Μωυσής δεν ήταν ο πρώτος μάρτυς του Ιεχωβά.

23. Ποιος ήταν ο πρώτος πιστός μάρτυς, και τίνος την αρχή εσημείωσε το τέλος της σταδιοδρομίας του;

²³ Ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής κατατάσσει τον Άβελ, τον δεύτερο γυιό του Αδάμ, ως τον πρώτον πιστόν μάρτυρα του Ιεχωβά, λέγοντας: «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού· και δι’ αυτής, καίτοι αποθανών, έτι λαλεί.» (Εβρ. 11:4) Καθώς είναι γραμμένο στη Γένεσι 5:4, 5 (ΑΣ): «Και ο Άβελ προσέφερε και αυτός από των πρωτοτόκων των προβάτων αυτού, και από των στεάτων αυτών. Και επέβλεψε με ευμένειαν ο Ιεχωβά επί τον Άβελ, και επί την προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάιν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε.» Με θρησκευτική ζηλοτυπία ο Κάιν εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ επειδή ήταν πιστός, ευπρόσδεκτος μάρτυς του Ιεχωβά. Αυτή ήταν η αρχή κάθε βίας που εξεδήλωσαν θρησκευόμενοι εναντίον των αληθινών μαρτύρων του Ιεχωβά από τον αρχαίο καιρό του Άβελ ως τα σήμερα.

24, 25. (α) Ποιους κατονομάζει στον κατάλογό του το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής; (β) Πώς δείχνει ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής ότι αυτοί που κατωνομάσθησαν προηγουμένως ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά;

²⁴ Μετά τον Άβελ, το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής προχωρεί στον κατάλογο των μαρτύρων του Ιεχωβά, κατονομάζοντας τους προφήτας Ενώχ και Νώε· τους πατριάρχας Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ· τη σύζυγο του Αβραάμ Σάρρα· τον γυιό του Ιακώβ Ιωσήφ· τον προφήτη Μωυσή· την πόρνη Ραάβ, η οποία επέζησε από την καταστροφή της περιτειχισμένης Ιεριχώ· τους κριτάς Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών και Ιεφθάε· τον Βασιλέα Δαβίδ και τον προφήτη Σαμουήλ. Ο συγγραφεύς δεν βρίσκει καιρό να κατονομάση τους άλλους προφήτας· αλλά όταν αναφέρη το «έφραξαν στόματα λεόντων», ποιον θα μπορούσε επίσης να έχη κατά νου παρά τον προφήτη Δανιήλ, ο οποίος βγήκε ασφαλώς από τον λάκκο των λεόντων; Όταν μίλησε για μάρτυρας του Ιεχωβά που απέθαναν με σφαγήν μαχαίρας, θα μπορούσε να έχη στο νου τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που απεκεφαλίσθη. Αφού περιγράφει τη σκληρή μεταχείρισι που έλαβαν, το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής τελειώνει, λέγοντας: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβαν καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών [των Χριστιανών] δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» (Εβρ. 11:39, 40) Αλλά πώς δείχνει ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής ότι αυτοί ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού; Το κάνει αυτό λέγοντας στα αμέσως επόμενα δύο εδάφια:

²⁵ «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.»​—Εβρ. 12:1, 2.

26. Τι δείχνει ποιου «νέφος μαρτύρων» ήσαν αυτοί, και έτσι ποιος συνέγραψε τις Εβραιο-Αραμαϊκές Γραφές, και μέσω ποίων;

²⁶ Σημειώστε ότι ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής αποκαλεί εκείνους που κατωνόμασε ή περιέγραψε στο ενδέκατο κεφάλαιο και οι οποίοι προηγήθησαν από τον Ιησού Χριστό, «νέφος μαρτύρων». Αλλά τίνος ήσαν μάρτυρες; Υπάρχει μία μόνο απάντησις: του Ιεχωβά. Αληθινά, το τελευταίο από τα βιβλία της Γραφής που εγράφησαν πριν από τον Ιησού Χριστό, δηλαδή, η προφητεία του Μαλαχία, αναφέρει τον Ιεχωβά σαράντα οκτώ φορές. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ανέφερε περικοπές από αυτή την προφητεία του Μαλαχία για να δείξη τη θεοπνευστία της και τη γνησιότητά της ως μέρους του λόγου του Ιεχωβά. (Ματθ. 11:7-15· Μαλαχ. 3:1· 4:5, 6) Έτσι από τον Μωυσή ως τον Μαλαχία όλοι οι συγγραφείς των κανονικών βιβλίων των Γραφών ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά και όλες εκείνες οι θεόπνευστες Γραφές στην Εβραϊκή και στην Αραμαϊκή συνεγράφησαν από τον Ιεχωβά και μέσω των μαρτύρων του.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

27, 28. (α) Τι εγεννήθη για να είναι ο Ιησούς, και πώς αυτό; (β) Σε ποιον πολιτικόν άρχοντα ωμολόγησε το γεγονός αυτό, και έτσι ποιον τίτλο απέκτησε;

²⁷ Οι Εβραίοι Χριστιανοί, στους οποίους έγραφε ο συγγραφεύς της επιστολής, ήσαν περικυκλωμένοι από ένα τέτοιο «νέφος μαρτύρων» και τους ελέχθη επίσης ν’ αποβλέπουν στον «Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως», ο οποίος απέθανε θάνατον μάρτυρος. Μήπως αυτό σημαίνει ότι και Ιησούς επίσης ήταν μάρτυς του Ιεχωβά; Ναι, ο Ιησούς ο Υιός του Θεού από τον ουρανό εγεννήθη στη γενεαλογική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ, στη φυλή του Ιούδα, στο έθνος Ισραήλ. Εκ γεννήσεως ο Ιησούς ήταν ένας από το έθνος Ισραήλ, στο οποίον ο Ιεχωβά Θεός είπε μέσω του Ησαΐα 43:10-12 (ΜΝΚ): «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά.» Ο Ιησούς, λοιπόν, εγεννήθη στη γη για να είναι μάρτυς του Ιεχωβά. Το γεγονός αυτό δεν θέλησε να το αρνηθή, ούτε μπροστά στον Ρωμαίο Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, ο οποίος κατεδίκασε τον Ιησού σε θάνατο. Απαντώντας στην ερώτησι του Πιλάτου, «Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ;» ο Ιησούς είπε: «Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, [διατί;] δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.»​—Ιωάν. 18:37.

²⁸ Ο απόστολος Παύλος, για να τονίση ότι ο Ιησούς ήταν μάρτυς, μιλεί περί «του Ιησού Χριστού του μαρτυρήσαντος ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν.» (1 Τιμ. 6:13) Ομοίως, ο απόστολος Ιωάννης, γράφοντας στις επτά εκκλησίες στην επαρχία της Ασίας, λέγει: «Χάρις υμίν και ειρήνη από . . . του Ιησού Χριστού, όστις είναι ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, και ο άρχων των βασιλέων της γης.»​—Αποκάλ. 1:4, 5.

29. Πώς ο Ιησούς ωμολόγησε ότι ήταν μάρτυς όταν μιλούσε στον Νικόδημο;

²⁹ Περαιτέρω, από το ίδιο το στόμα του Ιησού ακούμε την ομολογία του ότι ήταν μάρτυς του Ιεχωβά, όταν λέγη στον Νικόδημο, έναν Ιουδαίο διδάσκαλο στον Ισραήλ: « Εκείνο το οποίον είδαμεν μαρτυρούμεν· και την μαρτυρίαν ημών δεν δέχεσθε. Εάν τα επίγεια σας είπον, και δεν πιστεύητε, πώς, εάν σας είπω τα επουράνια, θέλετε πιστεύσει;»​—Ιωάν. 3:11, 12.

30, 31. (α) Πώς έπειτα ο Ιωάννης έδωσε σχόλια για τον Ιησούν ως μάρτυρα; (β) Πώς ο Ιησούς μίλησε τα λόγια του Θεού στη συναγωγή της Ναζαρέτ;

³⁰ Έπειτα από μερικά εδάφια ο απόστολος Ιωάννης το σχολιάζει αυτό, λέγοντας: «Ο ερχόμενος εκ του ουρανού, είναι υπεράνω πάντων. Και εκείνο το οποίον είδε και ήκουσε, τούτο μαρτυρεί και ουδείς δέχεται την μαρτυρίαν αυτού. Όστις δεχθή την μαρτυρίαν αυτού, επεσφράγισεν ότι ο Θεός είναι αληθής. Διότι εκείνος τον οποίον απέστειλεν ο Θεός, τους λόγους του Θεού λαλεί· επειδή ο Θεός δεν δίδει εις αυτόν το πνεύμα με μέτρον.» (Ιωάν. 3:31-34) Ο Ιησούς αληθινά μιλούσε τα λόγια του Θεού την ημέρα του σαββάτου που ήταν στη συναγωγή στην πόλι που διέμενε, τη Ναζαρέτ, και ανέγνωσε μέρος του λόγου του Θεού. Ένας κύλινδρος του Ησαΐα, όμοιος μ’ εκείνον που βρέθηκε κοντά στη Νεκρά θάλασσα το 1947, του ενεχειρίσθη από τον υπηρέτην, και ο Ιησούς τον ξετύλιξε στο κεφάλαιο εξηκοστό πρώτο, εδάφια πρώτο και δεύτερο, και ανέγνωσε:

³¹ «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά.»​—Ησ. 61:1, 2, ΑΣ· Λουκ. 4:16-19, ΜΝΚ.

32, 33. (α) Τι είπε έπειτα ο Μωυσής για να δείξη ότι ήταν μάρτυς του Ιεχωβά; (β) Στον ναό της Ιερουσαλήμ ως ποιον προφήτη διεκήρυξε ο Πέτρος τον Ιησού Χριστό;

³² Κατόπιν ο Ιησούς εσχολίασε: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.» Για να δείξη την εκπλήρωσί της, προχώρησε τώρα να ‘κηρύξη ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά’, τον οποίον είχε χρισθή από τον Ιεχωβά να κηρύξη. Ο Ιησούς απεδεικνύετο έτσι μάρτυς του Ιεχωβά. (Λουκ. 4:20-22) Αφού ο Ιησούς είχε αποδειχθή μάρτυς πιστός μέχρι μαρτυρικού θανάτου, ο απόστολος Πέτρος δημοσία είπε σ’ ένα πλήθος λατρευτών του Ιεχωβά στον ναό της Ιερουσαλήμ ότι ο Ιησούς ήταν ο προφήτης που είχε προείπει ο Μωυσής στον Ισραήλ με τα εξής λόγια:

³³ «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου εκ των αδελφών σου ως εμέ· αυτού θέλετε ακούει. . . . Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, . . . Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε [Μωυσή], και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν. Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματί μου [Ιεχωβά], εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού.»​—Δευτ. 18:15-19, ΑΣ.

34. Με το να είναι προφήτης όμοιος με τον Μωυσή, τι ήταν υποχρεωμένος να είναι ο Ιησούς Χριστός, και έτσι μιμούμενοι τον Ιησούν τι πρέπει να είναι οι ακόλουθοί του;

³⁴ Ο Μωυσής ως προφήτης ήταν ένας εξέχων μάρτυς του Ιεχωβά, διεκήρυξε δε το όνομα του Ιεχωβά ακόμη και στον ισχυρόν Φαραώ της Αιγύπτου. Όχι μόνο ο απόστολος Πέτρος, αλλά και ο Χριστιανός μάρτυς Στέφανος διεκήρυξε ότι ο Ιησούς ήταν ο προειπωμένος προφήτης που επρόκειτο να εγερθή, ένας όμοιος με τον Μωυσή, αλλά μεγαλύτερος από τον Μωυσή. (Πράξ. 3:20-23· 7:37, 52, 53) Εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Μωυσέως, ο Ιησούς Χριστός ήταν μάρτυς του Ιεχωβά όπως ήταν και ο Μωυσής, αλλά ήταν μάρτυς μεγαλύτερος από τον Μωυσή. Όλοι όσοι τρέχουν τον Χριστιανικόν αγώνα δρόμου για αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, εντέλλονται ν’ αποβλέπουν στον Ιησούν, τον Μεγαλύτερο Μωυσή, με σκοπό να μιμηθούν τον Ιησού Χριστό. (Εβρ. 12:1, 2) Ο απόστολος Παύλος είπε: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.» (1 Κορ. 11:11· 1 Θεσ. 1:6) Συνεπώς, γίνεται σαφής η αλήθεια ότι οι αληθινοί Χριστιανοί, οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού, πρέπει να τον μιμηθούν με το να είναι μάρτυρες που Ιεχωβά. Οι αληθινοί Χριστιανοί είναι μάρτυρες του Ιεχωβά.

35. (α) Ως τη μεταστροφή τίνος εγεννώντο οι φυσικοί Ιουδαίοι για να είναι μάρτυρες; (β) Τι εγίνοντο οι Ιουδαίοι που εγκατέλειπαν τον Ιουδαϊσμό για τη Χριστιανοσύνη, αλλά τι έπαυαν να είναι οι Ιουδαίοι που ηρνούντο τη Χριστιανοσύνη;

³⁵ Οι Ιουδαίοι απόστολοι και μαθηταί του Ιησού Χριστού αποτελούσαν απόδειξι του γεγονότος ότι οι γνήσιοι Χριστιανοί είναι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού. Εξαιτίας των λόγων του Ιεχωβά προς το έθνος Ισραήλ, που περιλαμβάνονται στον κύλινδρο του Ησαΐα, κεφάλαιο τεσσαρακοστό τρίτο, εδάφια δέκατο έως δωδέκατο, όλοι οι φυσικοί Ιουδαίοι που εγεννήθησαν πριν από τη μεταστροφή του Κορνηλίου, του πρώτου μη Ιουδαίου, στη Χριστιανοσύνη, εγεννήθησαν για να είναι δούλοι και μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν οι φυσικοί αυτοί Ιουδαίοι εγκατέλειψαν τον Ιουδαϊσμό με τις παραδόσεις του και έγιναν Χριστιανοί στις ημέρες των αποστόλων, δεν έπαυσαν να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά. Όχι· έγιναν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, όμοιοι με τον Αρχηγόν των Ιησού Χριστό τον Μεγαλύτερο Μωυσή. Οι γεννημένοι φυσικοί Ιουδαίοι, που αρνήθηκαν να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως τον Μεγαλύτερο Μωυσή, ήσαν εκείνοι που έπαυσαν να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά καθώς και εθνική τάξις «δούλου» του Ιεχωβά. Εξ άλλου, οι Χριστιανοί ήσαν εκείνοι που ανεγνώρισαν ότι οι λόγοι του Ιεχωβά στον κύλινδρο του Ησαΐα, κεφάλαιο πεντηκοστό πέμπτο, εδάφιο τέταρτο, εφηρμόζοντο στον Ιησού Χριστό: «Ιδού, έδωκα αυτόν μαρτύριον εις τους λαούς, άρχοντα και προστάττοντα εις τους λαούς.»

36. Στην Πεντηκοστή τι έγιναν οι κεχρισμένοι Ιουδαίοι;

³⁶ Την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. οι Ιουδαίοι ακόλουθοι του Ιησού εχρίσθησαν με το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά όπως είχε χρισθή και ο Ιησούς. Μ’ αυτό έγιναν τώρα πνευματικοί Ιουδαίοι, ειδικά χρισμένοι για να είναι το νέο έθνος του πνευματικού Ισραήλ, το νέο έθνος των δούλων και μαρτύρων του Ιεχωβά.​—1 Πέτρ. 2:9.

37. (α) Στην Πεντηκοστή ποια Εβραϊκά Γραφικά εδάφια ανέφερε ο Πέτρος, και ποια τελικά σχόλια έκαμε πάνω σ’ αυτά; (β) Τι έδειξε έτσι ο Πέτρος ότι ήταν;

³⁷ Ο απόστολος Πέτρος, όταν εξηγούσε αυτή την έκχυσι του αγίου πνεύματος επάνω στους Ιουδαίους Χριστιανούς την ημέρα εκείνη, ανέφερε τα ακόλουθα λόγια από τον κύλινδρο της προφητείας του Ιωήλ: «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα· . . . Ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος, και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής. Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά θέλει σωθή.» ( Ιωήλ 2:28–32, ΑΣ) Ο Πέτρος κατόπιν ανέφερε τον Ψαλμό 16:8–11, που λέγει: «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός . . . Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, . . . » (ΑΣ) Ο Πέτρος επίσης ανέφερε τον Ψαλμό 110:1, που λέγει: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» (ΑΣ) Έπειτα, σχολιάζοντας αυτά τα θεόπνευστα εδάφια, ο Πέτρος είπε: «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. . . . Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.» (Πράξ. 2:14-36) Μ’ αυτόν τον αλάνθαστο τρόπο ο Πέτρος έδειξε ευθύς από την αρχή ότι αυτός ως πνευματικός Ιουδαίος ή Ισραηλίτης ήταν ένας κεχρισμένος μάρτυς του Ιεχωβά, αυτού του Ιεχωβά που είχε αναστήσει τον Υιό του Ιησού Χριστό από τον θάνατο στον Σιεόλ και που είχε εκχύσει το άγιο πνεύμα του μέσω του Ιησού Χριστού καθισμένου στα δεξιά Του.

38. Στην πρώτη του επιστολή πώς κατατάσσει ο Ιωάννης τον εαυτό του ως μάρτυρα, και πώς στο τέλος της Βίβλου έδειξε ο Ιωάννης ότι ο Ιησούς ήταν ένας μάρτυς;

³⁸ Ο απόστολος Ιωάννης ήταν εκεί με τον Πέτρο στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο Ιωάννης σαφώς κατέταξε τον εαυτό του ως μάρτυρα του ενός Θεού, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Στην 1 Ιωάννου 4:14 ο απόστολος Ιωάννης γράφει: «Και ημείς είδομεν, και μαρτυρούμεν, ότι ο Πατήρ [Ιεχωβά] απέστειλε τον Υιόν Σωτήρα του κόσμου.» Και στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής ο Ιωάννης παραθέτει τα όσα του είπε ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός σ’ ένα όραμα: «Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.» «Λέγει ο μαρτυρών ταύτα, Ναι, έρχομαι ταχέως.» Σ’ αυτή την τελευταία αναγγελία ο Ιωάννης απαντά: «Αμήν. Ναι, έρχου Κύριε Ιησού.» (Αποκάλ. 3:14· 22:20) Έτσι στο τέλος ακριβώς της Αγίας Γραφής ο Ιωάννης ετόνισε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μάρτυς του ουρανίου Πατρός του Ιεχωβά. Ο Ιωάννης, επίσης, εμαρτύρησε ότι ο ίδιος ήταν τέτοιος μάρτυς του Ιεχωβά Θεού.

39. (α) Από ποιους και πώς παρεσχέθησαν σ’ εμάς τα τελευταία είκοσι επτά βιβλία της Γραφής; (β) Πώς ο Πέτρος κατέταξε τα αποστολικά συγγράμματα μαζί με τις θεόπνευστες Άγιες Γραφές;

³⁹ Ο Ιωάννης, ο Πέτρος και οι άλλοι μάρτυρες του Ιεχωβά του πρώτου αιώνος έδωσαν μαρτυρία όχι μόνο προφορικώς, αλλά και γραπτώς. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Χριστιανοί εφωδιάσθησαν με τα τελευταία είκοσι επτά βιβλία της Γραφής, τα οποία βιβλία εγράφησαν, όχι στην αρχαία Εβραϊκή, ούτε στη Λατινική, αλλά στην κοινή Ελληνική, τη διεθνή γλώσσα του πρώτου αιώνος. Ο Ιεχωβά Θεός ενέπνευσε οκτώ άνδρας του νέου του έθνους του πνευματικού Ισραήλ, οκτώ κεχρισμένους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, για να συμπληρώσουν την Αγία Γραφή για μας κατά το τέλος του πρώτου αιώνος. Επομένως, ο απόστολος Πέτρος, παραδείγματος χάριν, κατατάσσει τα θεόπνευστα συγγράμματα του αποστόλου Παύλου με «τας λοιπάς γραφάς», όταν γράφη: «Και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος έγραψε προς εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν, ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς αυτού, λαλών εν αυταίς περί τούτων· μεταξύ των οποίων είναι τινά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.»​—2 Πέτρ. 3:15, 16.

40. Μέσω ποίων άρχισαν οι Άγιες Γραφές και μέσω ποίων συνεπληρώθησαν, και έτσι ποίων βιβλίο μπορεί να λεχθή ότι είναι;

⁴⁰ Έτσι η Αγία Γραφή, της οποίας ο Ιεχωβά Θεός είναι ο ένας Συγγραφεύς, συνεπληρώθη μέσω των μαρτύρων του, όπως ακριβώς είχε αρχίσει μέσω αυτών. Συνεπώς, χωρίς να αφήνεται χώρος για Γραφική αντιλογία, μπορεί να λεχθή ότι η Αγία Γραφή είναι το Βιβλίο των μαρτύρων του Ιεχωβά. Καθώς αναφωνεί η Αποκάλυψις 19:6, «Αλληλούια!»

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 61]

Το παραπάνω φωτότυπο του Κυλίνδρου της Νεκράς Θαλάσσης από την προφητεία τον Ησαΐα είναι η πρώτη από τις πενήντα τέσσερες στήλες του καλά διατηρημένης Εβραϊκής γραφής, που διαβάζεται από τα δεξιά προς τα αριστερά. Περιέχει το πρώτο κεφάλαιο του Ησαΐα από το εδάφιο 1 έως μέρος του εδαφίου 26. Αυτή η αρχική σελίδα περιέχει 29 στίχους, το δε τετραγράμματον τον θείου ονόματος הוהי είναι ακόμη ευανάγνωστο σε επτά πλήρεις φορές, στους στίχους 3, 10, 12, 13, 21, 27, και τα δύο του πρώτα γράμματα στο στίχο 5.