Άνθρωποι και Έθνη Γίνονται Αντικείμενον Γέλωτος

 1. (α) Εγέλασε ο Παντοκράτωρ Θεός με όλους τους ονειδισμούς και τη δυσφήμησι που επεσωρεύθη επάνω στον Υιό του που υπέφερε, ή με τι; (β) Όταν έγινε απόπειρα να καταπνιγούν τα νέα της αναστάσεως του Ιησού, ποιος εγέλασε;

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να λεχθή για τον Παντοκράτορα Θεό, καθώς αυτός παρατηρούσε τον μυκτηρισμό και τη δυσφήμησι που συνεσωρεύοντο επάνω στον Υιόν του, τον οποίον είχε χρίσει για να κηρύττη την «βασιλείαν των ουρανών» και να είναι ο Βασιλεύς που θα άρχη σ’ αυτή τη Μεσσιανική κυβέρνησι; Εγέλασε ο Θεός; Μπορούσε να γελάση; Ναι! Όχι, φυσικά, για όλους τους ονειδισμούς, οι οποίοι επέπεσαν επάνω στο δικό του όνομα, και για τους ονειδισμούς, οι οποίοι επέπεσαν επάνω στον βασιλικό του αντιπρόσωπο, τον Υιόν του Ιησού τον Μεσσία, ο οποίος υπέφερε τρομερά, αλλά για τα υπερβολικά έκτακτα μέτρα και τις προσπάθειες που κατέβαλλαν απλά μικροσκοπικά ανθρώπινα πλάσματα για να ματαιώσουν το θέλημα και τον σκοπό τού Παντοκράτορος, του Υπερτάτου στο Σύμπαν. Την τρίτη ημέρα, όταν ο άγγελός του κατήλθε με δόξα κι έσπασε τις αλύσεις κι έθραυσε την σφραγίδα και απεκύλησε τον λίθο που ήταν μπροστά από τον τάφο του Ιησού, και η στρατιωτική φρουρά τρομοκρατήθηκε σχεδόν μέχρι θανάτου, τίνος σειρά ήταν να γελάση; Οι αρχιερείς και οι θρησκευτικοί σύντροφοί των δεν εγέλασαν με τις ειδήσεις που έφερε η στρατιωτική φρουρά. Εδωροδόκησαν τους στρατιώτες για να πουν: «Οι μαθηταί αυτού ελθόντες δια νυκτός έκλεψαν αυτόν, ενώ ημείς εκοιμώμεθα.» (Ματθ. 28:2-4, 11-15) Αλλά τα πραγματικά γεγονότα σχετικά με την ανάστασι του Ιησού Χριστού διεδόθησαν στο κοινό οπωσδήποτε, από την ομολογία αληθινών μαρτύρων, οι οποίοι ήσαν πεντακόσιοι και πλέον. Ποιος, λοιπόν, εγέλασε, αν εγέλασε κάποιος; Ο Παντοκράτωρ Θεός εγέλασε!

2, 3. (α) Πότε και πώς ο Παντοκράτωρ Θεός έκαμε γνωστά στο γενικό κοινόν τα γεγονότα της υποθέσεως; (β) Τι είπε ο Πέτρος για να βεβαιώση ότι ο Παντοδύναμος Θεός είχε ματαιώσει τη συνωμοσία εναντίον του Ιησού;

² Πενήντα μία ημέρας ύστερ’ από τις συνδυασμένες θρησκευτικο-πολιτικές προσπάθειες να εμποδίσουν τη Μεσσιανική βασιλεία με το να θανατώσουν τον Ιησού Χριστό, ο Παντοκράτωρ Θεός άρχισε να κάνη γνωστά στο γενικό κοινό τα γεγονότα της υποθέσεως. Ήταν την ημέρα του εορτασμού της Πεντηκοστής, 6 του μηνός Σιβάν (Ιουδαϊκό ημερολόγιο,) του έτους 33 μ.Χ. οπότε ο Παντοκράτωρ Θεός εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω σε εκατόν είκοσι πιστούς ακολούθους τού Ιησού Χριστού, οι οποίοι τον είχαν ιδεί μέσω των υλοποιήσεών του που ήσαν ορατές σ’ αυτούς από την ημέρα της αναστάσεώς του εκ νεκρών. Τρεις χιλιάδες και πλέον από τους εορταστάς της Πεντηκοστής είχαν συναχθή μαζί για ν’ ακούσουν τους εκατόν είκοσι μάρτυρας να πιστοποιούν σε πολλές γλώσσες μέσω της θαυματουργού δυνάμεως του αγίου πνεύματος τα «μεγαλεία του Θεού.» Ένας ηγετικός μάρτυς, ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος, ηγέρθη και είπε με ειλικρίνεια στα πλήθη πώς ο Παντοκράτωρ Θεός είχε ματαιώσει τη συνωμοσία των θρησκευτικών και των πολιτικών εναντίον του κεχρισμένου Υιού του, του Μεσσία. Ο Πέτρος είπε:

³ «Τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού δια θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι’ αυτού εν μέσω υμών, καθώς και εξεύρετε, τούτον λαβόντες παραδεδομένον κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού, δια χειρών ανόμων σταυρώσαντες εθανατώσατε· τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ’ αυτού. . . . Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού, και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του αγίου πνεύματος, εξέχεε τούτο το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» [Ψαλμ. 110:1] Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»​—Πράξ. 1:12 έως 2:36.

 4. (α) Γιατί οι θρησκευτικοί ηγέται δεν είχαν κανένα λόγο να γελάσουν με τα γεγονότα της ημέρας της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ.; (β) Πώς εχειρίσθησαν την περίπτωσι των δύο αποστόλων, Πέτρου και Ιωάννου, οι οποίοι εκήρυτταν τον Ιησού και την ανάστασι στο ναό;

⁴ Δεν ήταν ζήτημα γέλωτος για τους θρησκευτικούς ηγέτας στην Ιερουσαλήμ, όταν τρεις χιλιάδες περίπου από το πλήθος, στο οποίο ωμίλησαν ο Πέτρος και οι όμοιοί του μάρτυρες, επίστευσαν στ’ αγαθά νέα σχετικά με τον αναστημένο, εξυψωμένο στα ουράνια Μεσσία, Ιησού, και βαπτίσθηκαν κι έγιναν ακόλουθοί του. (Πράξ. 2:37-47) Δεν ήταν ζήτημα γέλωτος για εκείνους τους ίδιους θρησκευτικούς ηγέτας όταν το κήρυγμα σχετικά με τον Μεσσία Ιησού είχε μεταφερθή ως και μέσα στο ναό των στην Ιερουσαλήμ, κυρίως από τους αποστόλους Σίμωνα Πέτρον και Ιωάννη τον γυιό του Ζεβεδαίου. Ειδικώς η θρησκευτική αίρεσις των Σαδδουκαίων αντιπαθούσε το κήρυγμα της αναστάσεως, το μέσον με το οποίον ο Παντοδύναμος Θεός εματαίωσε τις προσπάθειες των θρησκευτικών και πολιτικών εχθρών να εξαλείψουν για πάντα τον υποσχεμένο Μεσσία, τον Χριστό. Είχαν ενεργήσει να συλληφθούν οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, να φυλακισθούν και να δικασθούν για τη διαγωγή των. Τελικά το Ιουδαϊκό Δικαστήριο βρέθηκε υποχρεωμένο ν’ απολύση τους δύο αποστόλους, αλλά μόνο αφού τους απείλησε. Εδώ τώρα παρουσιάσθηκε η απόδειξις ότι ο Θεός γελούσε με τους διώκτας των πιστών ακολούθων του Μεσσίου Υιού του. Πώς το γνωρίζομε;

5, 6. (α) Γιατί δεν μπορούσαν να γελάσουν τώρα οι θρησκευτικοί ηγέται με το άμεσο αποτέλεσμα που είχε στους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ η από μέρους των κακομεταχείρισις του Πέτρου και του Ιωάννου; (β) Γιατί η απάντησις του Ιεχωβά στην προσευχή των Χριστιανών δεν προσέφερε στους άρχοντας καμμιά αίτια για ιλαρότητα;

⁵ Από όσα επακολούθησαν ύστερ’ απ’ αυτή την επίσημη κακομεταχείρισι των Χριστιανών αποστόλων. Είχαν οι θρησκευτικές αρχές λόγους να γελάσουν με το αποτέλεσμα του φανατικού από μέρους των χειρισμού τού ζητήματος, όσον αφορά το πώς αντέδρασαν οι Χριστιανοί σ’ αυτή την επίσημη ενέργεια; Πώς μπορούσαν να γελάσουν; Το υπόμνημα μας λέγει: «Αφού απελύθησαν [δηλαδή, ο Πέτρος και ο Ιωάννης], ήλθον προς τους οικείους, και απήγγειλαν όσα είπον προς αυτούς οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Οι δε ακούσαντες, ομοθυμαδόν ύψωσαν την φωνήν προς τον Θεόν, και είπον, Δέσποτα, συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς· όστις είπας δια στόματος Δαβίδ του δούλου σου, ‘Δια τι εφρύαξαν τα έθνη, και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του Χριστού αυτού.’ Διότι συνήχθησαν επ’ αληθείας εναντίον του αγίου παιδός σου Ιησού τον οποίον έχρισας, και ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος, μετά των εθνών και των λαών του Ισραήλ, δια να κάμωσιν όσα η χειρ σου και η βουλή σου προώρισε να γείνωσι. Και τώρα, Ιεχωβά, βλέψον εις τας απειλάς αυτών, και δος εις τους δούλους σου να λαλώσι τον λόγον σου μετά πάσης παρρησίας, εκτείνων την χείρα σου εις θεραπείαν, και γινομένων σημείων και τεραστίων δια του ονόματος του αγίου παιδός σου Ιησού.»

⁶ Ό,τι επακολούθησε δεν μπορούσε να προκαλέση καμμιά ιλαρότητα ή γέλωτα στον Ηρώδη Αντίπα, τον Πόντιο Πιλάτο και τους θρησκευτικούς άρχοντας της Ιερουσαλήμ, διότι διαβάζομε: «Μετά δε την δέησιν αυτών εσείσθη ο τόπος όπου ήσαν συνηγμένοι· και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρρησίας.»​—Πράξ. 3:1 έως 4:31, ΜΝΚ.

 7. Από την εφαρμογή των δύο εδαφίων του Δευτέρου Ψαλμού που έκαμαν οι μαθηταί σε προσευχή των, πώς γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά γελούσε τότε με την εναντίωσι κατά του Χριστού και των ακολούθων του;

⁷ Λόγω της παρρησίας αυτών των Χριστιανών μαθητών τον πρώτον αιώνα μ.Χ., ο Παντοδύναμος Θεός μπορούσε να γελάση με μυκτηρισμό για την εναντίωσι προς τον Μεσσία του και τους πιστούς ακολούθους του Μεσσίου του. Ο Θεός πράγματι εγέλασε, διότι ο δεύτερος Ψαλμός, από τον οποίο παρέθεσαν οι απόστολοι στην προσευχή των προς τον Παντοκράτορα Θεό, προείπε ότι Αυτός ήθελε γελάσει. Όπως ακριβώς οι μαθηταί στην προσευχή των εσχολίασαν την εκπλήρωσι των δύο πρώτων εδαφίων του θεοπνεύστου ψαλμού που έγραψε ο Βασιλεύς Δαβίδ της αρχαίας Ιερουσαλήμ, έτσι και τα επόμενα εδάφια του ιδίου ψαλμού πρέπει να ευρίσκοντο τότε σε οδό εκπληρώσεως. Αυτό είναι το σημείο όπου εμφανίζεται ο γέλως, διότι τα εδάφια δύο έως έξη του Δευτέρου Ψαλμού (ΜΝΚ) λέγουν: «Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του Χριστού αυτού, λέγοντες, ‘Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών.’ Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Ιεχωβά θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.»

 8. (α) Γιατί ο Ιεχωβά είχε λόγους να γελάση με τους εναντιουμένους; (β) Πώς, στην περίπτωσι του Ηρώδου, του Πιλάτου και των Ισραηλιτών, ο Ιεχωβά ωμίλησε σ’ αυτούς με θυμό;

⁸ Όλοι οι αστεϊσμοί των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών στη γη δεν μπορούσαν να μεταβάλουν την πραγματική κατάστασι. Η εναντίωσις και ο διωγμός εναντίον των ακολούθων του Μεσσία δεν μπορούσαν να μεταβάλουν τη θεία διευθέτησι του Παντοδυνάμου Ιεχωβά. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτός είχε θέσει τον αναστημένο Μεσσία του στα δεξιά του στον ουρανό, επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών, ή ύψος κυβερνήσεως. Έτσι μπορούσε να γελάση μυκτηρίζοντας τους εναντιουμένους του στη γη. Είχε λόγους να είναι ωργισμένος μαζί των και να ομιλή σ’ αυτούς με θυμό. Ύστερ’ από χρόνια, ο Ηρώδης Αντίπας, ο φονεύς του Ιωάννου του Βαπτιστού και χλευαστής του Ιησού Χριστού, είχε εξορισθή από τη Ρώμη στην επαρχία της Γαλατίας, και ο ανεψιός του, Ηρώδης Αγρίππας, είχε αιφνιδίως παταχθή από μια πληγή και έγινε σκωληκόβρωτος. (Πράξ. 12:1-23) Σύμφωνα με την κοσμική ιστορία, ο Πόντιος Πιλάτος αργότερα έτυχε κακής μεταχειρίσεως στα χέρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το έτος 70 μ.Χ. το Ιουδαϊκό έθνος εδοκίμασε τη θλίψι να ιδή τον Τίτο, τον μέλλοντα αυτοκράτορα της Ρώμης, να καταστρέφη την αγία πόλι του Ιερουσαλήμ και το ναό της και να ερημώνη την επαρχία της Ιουδαίας. Αλλά ο Μεσσίας Ιησούς εξακολουθούσε να βασιλεύη στο ουράνιο Όρος Σιών επάνω στους ακολούθους του στη γη, ενισχύοντάς τους να εξακολουθήσουν να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού παρά τον διωγμό από τη Ρώμη και από τους Ισραηλίτας.

 9. Πώς ο δεύτερος Ψαλμός είχε ένα ιστορικό βάθος το οποίο προεσκίαζε αυτή την εκπλήρωσι στον πρώτον αιώνα μ.Χ.;

⁹ Αυτός ο δεύτερος Ψαλμός, ο οποίος είχε μια σπουδαία εκπλήρωσι τον πρώτον αιώνα μ.Χ., είχε ένα ιστορικό βάθος το οποίο προεσκίαζε ακριβώς αυτή την εκπλήρωσι. Ο Δεύτερος Ψαλμός είχε συντεθή τον ενδέκατον αιώνα π.Χ. και βασίσθηκε στη διεθνή κατάστασι η οποία επικρατούσε τότε. Ο από Βηθλεέμ Δαβίδ, ένας επίγειος πρόγονος του Ιησού Χριστού, είχε χρισθή για να είναι βασιλεύς επάνω σε όλες τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ και είχε καταλάβει το εχθρικό φρούριο στο Όρος Σιών το οποίο εδέσποζε της πόλεως Ιερουσαλήμ. Εκεί ο Βασιλεύς Δαβίδ εγκατέστησε τον θρόνο του, τον οποίο είχε μεταφέρει από την πόλι Χεβρών που ευρίσκετο νοτιώτερα. Όταν το γειτονικό έθνος των Φιλισταίων το πληροφορήθηκε αυτό, οι βασιλείς των πόλεων των Φιλισταίων συνεκέντρωσαν τα στρατεύματά των και προσπάθησαν να εκθρονίσουν τον Βασιλέα Δαβίδ και ν’ αποφύγουν να είναι συνδεδεμένοι με δεσμούς και αλύσεις απ’ αυτόν τον νέο βασιλέα του Ισραήλ. Αλλά ο Παντοδύναμος Θεός δεν ανέχθηκε καμμιά παρέμβασι από εκείνους τους ειδωλολάτρας Φιλισταίους. Έτσι εχάρισε στον Δαβίδ δύο θαυματουργικές νίκες εναντίον των και τους συνέτριψε σε υποταγή στον Βασιλέα Δαβίδ.​—2 Σαμ. 5:1-25.

10. (α) Στον Δεύτερο Ψαλμό τι υπέδειξε ο Ιεχωβά ότι θα έπραττε για τον Βασιλέα Δαβίδ; (β) Γιατί αυτό έχει ιστορική σπουδαιότητα;

¹⁰ Ο Ιεχωβά ενέπνευσε τότε τον νικητή Δαβίδ να γράψη τον δεύτερο Ψαλμό και να πη ότι ο Ιεχωβά θα γελούσε με όλους τους βασιλείς και τα έθνη τα οποία ματαίως θα εφαντάζοντο ότι θα μπορούσαν να εμποδίσουν τον κεχρισμένο του Ιεχωβά βασιλέα Δαβίδ από το να βασιλεύη σ’ όλη τη Γη της Επαγγελίας από το Όρος Σιών ως πρωτεύουσά του. Παρ’ όλη τη διεθνή αναταραχή και διαμαρτυρία και εναντίωσι ο Ιεχωβά διετήρησε τον κεχρισμένο του βασιλέα Δαβίδ στο να βασιλεύη στο άγιο όρος Σιών ως το τέλος της διαρκείας σαράντα ετών βασιλείας του. Όλο αυτό έχει ιστορική σπουδαιότητα, διότι ο κεχρισμένος Δαβίδ ήταν όχι μόνο ένας εξέχων πρόγονος του Κεχρισμένου Ιησού, αλλά, επίσης, μια προφητική εικών του. Όπως το όνομα Δαβίδ σημαίνει «Αγαπητός,» έτσι και ο Ιησούς είναι Ο Αγαπητός του Ιεχωβά Θεού.​—Ματθ. 3:17· 17:5.

ΘΕΙΟΣ ΓΕΛΩΣ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ

11. Έχοντας υπ’ όψιν αυτές τις αρχαίες εκπληρώσεις του Δευτέρου Ψαλμού, ποια ερωτήματα θέτομε τώρα σχετικά μ’ αυτόν;

¹¹ Ο Βασιλεύς Δαβίδ εβασίλευσε στο Όρος Σιών πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, και μπορούσε να γελάση μαζί με τον Ιεχωβά Θεό εναντίον των εχθρών του. Ο Ιησούς Χριστός, ο μέγιστος απόγονος του Δαβίδ, ήταν στη γη ως άνθρωπος πριν από δεκαεννέα αιώνες. Τώρα ευρισκόμεθα στην άνοιξι του έτους 1969 μ.Χ. Μήπως τα γεγονότα και οι συνθήκες αυτού του εικοστού αιώνος κάνουν να επαναληφθή η ιστορία με μια ακόμη εκπλήρωσι του Δευτέρου Ψαλμού; Μήπως ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ γελά και πάλι με τα πολιτικά έθνη αυτού του συστήματος πραγμάτων; Ναι! Γιατί;

12. (α) Πότε ανέφερε ο Ιησούς τους Καιρούς των Εθνών, και πότε αυτοί έληξαν; (β) Τι λέγουν οι ιστορικοί του κόσμου ότι έληξε για τα έθνη το έτος εκείνο;

¹² Έχετε ποτέ ακούσει για ‘τους καιρούς των Εθνών,’ ή, ‘τους προσδιωρισμένους καιρούς των Εθνών’; Ο Ιησούς Χριστός ωμίλησε γι’ αυτούς σε συσχετισμό με την πόλι της Ιερουσαλήμ, τα τείχη της οποίας περιελάμβαναν την εποχή εκείνη εντός των ορίων των και το Όρος Σιών. Είπε: «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Αυτοί οι «καιροί των εθνών» δεν επρόκειτο να συνεχισθούν αιωνίως στη γη· πρέπει να εκπληρωθούν ή να συμπληρωθούν κάποτε. Πότε; Μήπως τον Ιούνιο του 1967, όταν οι Ισραηλινοί εκέρδισαν τον εξαήμερο πόλεμο εναντίον των Αράβων και κατέλαβαν την Ανατολική Ιερουσαλήμ, μαζί με την παλαιά περιτειχισμένη πόλι; Όχι! διότι αυτοί οι Καιροί των Εθνών είχαν ήδη λήξει πριν από χρόνια, το 1914 μ.Χ., το έτος ενάρξεως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεκαετηρίδες πριν από το 1914 μ.Χ., προσεκτικοί σπουδασταί της Γραφής είχαν υπολογίσει αυτή τη χρονολογία μέσω του χρονολογικού πίνακος της Γραφής και της Βιβλικής προφητείας. Από τα παγκόσμια γεγονότα και τις συνθήκες που έλαβαν χώρα από το βαρυσήμαντο εκείνο έτος, είναι καταφανές ότι κάτι έληξε, μια εποχή έληξε, για τα Έθνη του κόσμου το 1914. Οι ιστορικοί του κόσμου μπορούν να λέγουν ότι το έτος εκείνο έληξε ο αιών της ειρήνης και ασφαλείας για τα έθνη, αλλά, σύμφωνα με τον Ιησού, τι έληξε πράγματι το 1914 μ.Χ.;

13. (α) Σύμφωνα με τον Ιησού, τι έληξε πράγματι το 1914 μ.Χ.; (β) Το 33 μ.Χ, ποια περαιτέρω καταπάτησις της «Ιερουσαλήμ» από τα έθνη έλαβε πράγματι χώρα;

¹³ Τούτο, οι προσδιωρισμένοι καιροί για να καταπατούν τα Έθνη (τα μη Ιουδαϊκά) την Ιερουσαλήμ. (Λουκ. 21:24) Όχι, όχι την κατά γράμμα Ιερουσαλήμ της εποχής του Ιησού, αλλά αυτό που η Ιερουσαλήμ αντιπροσώπευε ως τόπος της κυβερνήσεως του κεχρισμένου βασιλέως του Θεού. Δηλαδή, η «Ιερουσαλήμ», η οποία δεν επρόκειτο πια να καταπατήται από τα Έθνη ήταν η βασιλεία του Θεού όπως θα ησκείτο από ένα κεχρισμένο βασιλέα της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ. Το έτος 607 π.Χ., όταν ο απόγονος του Δαβίδ, Βασιλεύς Σεδεκίας, είχε εκθρονισθή και η βασιλική του επικράτεια, η Ιερουσαλήμ και η γη του Ιούδα, είχαν ερημωθή, τα Έθνη άρχισαν να καταπατούν την «Ιερουσαλήμ» μ’ αυτή την έννοια. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, επίσης, ένας βασιλικός απόγονος του Δαβίδ, και, το έτος 33 μ.Χ., ο «φίλος του Καίσαρος,» δηλαδή, ο Πόντιος Πιλάτος, υπέκυψε στις απαιτήσεις των θρησκευτικών ηγετών και παρέδωσε τον Ιησού στους Ρωμαίους στρατιώτας για να θανατωθή επί του ξύλου. Αυτό ήταν μια περαιτέρω καταπάτησις της Ιερουσαλήμ από τα Έθνη του κόσμου.​—Ιωάν. 19:12.

14. (α) Γιατί η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού δεν ανέλαβε εξουσία στον καιρό της εξυψώσεως του αναστημένου Ιησού στον ουρανό το 33 μ.Χ.; (β) Ποια αλλαγή εσημείωσε, λοιπόν, το έτος 1914 μ.Χ. στον ουρανό και στη γη;

¹⁴ Ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ ήγειρε τον Αγαπητό του Υιό εκ νεκρών και τον εξύψωσε στα δεξιά Του στον ουρανό, αλλά είχε εγκατασταθή αμέσως την εποχή εκείνη η βασιλεία του Θεού εις χείρας αυτού του βασιλικού απογόνου και διαδόχου του Βασιλέως Δαβίδ; Όχι! (Πράξ. 1:6, 7) Ο Ιησούς Χριστός ώφειλε ν’ αναμείνη στον ουρανό ωσότου έλθη ο ωρισμένος καιρός του Θεού να εκπληρωθούν, να λήξουν αυτοί οι Καιροί των Εθνών που θα καταπατούσαν την Ιερουσαλήμ. (Εβρ. 10:12, 13) Ο προκαθωρισμένος χρόνος του Θεού ήταν το έτος 1914 μ.Χ. Το έτος εκείνο, 2.520 χρόνια ύστερ’ από την πρώτη ερήμωσι της αρχαίας Ιερουσαλήμ και του Ιούδα από τους Εθνικούς Βαβυλωνίους, είχε έλθει το τέλος των Καιρών των Εθνών για την καταπάτησι της Ιερουσαλήμ ή του δικαιώματος της βασιλείας του Θεού να κυβερνήση τη γη μέσω Του Κεχρισμένου τού Θεού, ενός απογόνου του Βασιλέως Δαβίδ. Τότε η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού έπρεπε ν’ αποκατασταθή, αυτή τη φορά, όχι επί της γης, αλλά στον ουρανό. Τότε, αντί να επιτραπή στα Έθνη του κόσμου να καταπατούν εκείνο που συμβολίζεται από την Ιερουσαλήμ, αυτά τα ίδια τα Έθνη του κόσμου έπρεπε να καταπατηθούν, έπρεπε να γίνουν το υποπόδιον του Κεχρισμένου Βασιλέως της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. (Ψαλμ. 110:1, 2) Έτσι το έτος 1914 μ.Χ. εσημείωσε μια αλλαγή τόσο για τον ουρανό όσο και για τη γη!

15. (α) Γιατί τα Έθνη του κόσμου δεν έχουν κανένα λόγο ν’ αγνοούν όλ’ αυτά; (β) Πώς υπήρχε διαφορά στη γη αν τα έθνη, ιδιαιτέρως τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμο»», είχαν δεχθή τη μαρτυρία της Βασιλείας και συμμορφωθή μ’ αυτήν;

¹⁵ Τα Έθνη του κόσμου, περιλαμβανομένης και της Δημοκρατίας του Ισραήλ, δεν έχουν κανένα λόγο να το αγνοούν αυτό. Η ιστορία του εικοστού αιώνος δείχνει γιατί, διότι απ’ αυτό ακριβώς το έτος 1914 μ.Χ. είχε επιδοθή ειδοποίησις σ’ όλα τα έθνη σχετικά με την εγκαθίδρυσι της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού στους ουρανούς. Δεν είπε ματαίως ο Ιησούς Χριστός, στο εδάφιο Ματθαίος 24:14: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» Τι θα συνέβαινε αν τα Έθνη του κόσμου, ιδιαιτέρως τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου», είχαν δεχθή εκείνη τη μαρτυρία και είχαν με ρεαλιστικό τρόπο συμμορφωθή μ’ αυτήν, παραχωρώντας την κυριαρχία των στην ουρανία Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, με τον ίδιο τρόπο που το έχουν πράξει οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά; Θα ήσαν οι συνθήκες και οι παγκόσμιες εξελίξεις στη γη διαφορετικές από ό,τι είναι σήμερα; Ναι! Διότι θα είχαν εκπληρωθή σ’ αυτά όλες οι υποσχέσεις του Θεού προς εκείνους οι οποίοι υποτάσσονται στον Αγαπητό του Υιό, τον ενθρονισμένο Μεσσιανικό Βασιλέα Ιησού Χριστό. Η ιστορία δεν θα τους εστιγμάτιζε ως τους αναισχύντους διώκτας των αληθινών Χριστιανών οι οποίοι δίνουν μαρτυρία για τη Βασιλεία από το 1914.

16. Ποια δείχνουν οι παγκόσμιες συνθήκες και τάσεις ότι υπήρξε η πορεία των εθνών από το 1914 μ.Χ.;

¹⁶ Οι θλιβερές και τρομακτικές συνθήκες και τάσεις που υπάρχουν στη γη σήμερα ομιλούν μόνες των για ν’ αποδείξουν το γεγονός ότι, από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914 και παρά την παγκόσμιο μαρτυρία για τη βασιλεία που εδόθη σ’ όλη την οικουμένη από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου και του «Χριστιανικού κόσμου» καθώς και του Ιουδαϊκού, εξέλεξαν τη δική των οδό, όχι την οδό του Θεού. Με πείσμα έχουν αρνηθή να παραχωρήσουν την κυριαρχία των στον δικαιωματικό Άρχοντα του Θεού για τη γη, τον Μεσσία ή Χριστόν του. Εξακολούθησαν να προωθούν τον αγώνα των εξουσίας για την παγκόσμιο κυριαρχία, ως το σημείο να διεξαγάγουν δύο παγκοσμίους πολέμους και ν’ απειλούν τώρα ολόκληρη την ανθρωπίνη φυλή μ’ ένα τρίτο. Για παγκόσμιο ειρήνη και ασφάλεια προτίμησαν ν’ αποβλέπουν στην ιδική τους Κοινωνία των Εθνών και τον διάδοχό της, τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία θεωρούν ως το μόνο πρακτικό υποκατάστατο της ουρανίας Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, την οποία οι χωρίς πίστι καρδιές των δεν μπορούν να οραματισθούν ή να εκτιμήσουν.

17. (α) Από τον καιρό που έληξαν οι Καιροί των Εθνών το 1914, ποιο υπήρξε το μεγάλο ζήτημα ενώπιόν μας; (β) Με όλα όσα τους επιτρέπεται να κάμουν, τι δεν μπορούν να καταστρέψουν τα έθνη ή να εμποδίσουν τον Θεό να κάμη;

¹⁷ Από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914 το μεγάλο, το παγκόσμιο ζήτημα είναι, η Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού ή κυριαρχία όλης της γης από τα Έθνη του κόσμου, ποιό; Θα κερδίσουν τα Έθνη του κόσμου; Μπορούν να νικήσουν; Ας κατασιγήσουν, αν μπορούν, τους παγκοσμίους διαγγελείς της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, ας κάνουν οτιδήποτε άλλο μπορούν για να εναντιωθούν στη Βασιλεία, δεν μπορούν όμως να εκθρονίσουν τον κεχρισμένο Βασιλέα του Ιεχωβά, τον Χριστό του, ο οποίος είναι τώρα ενθρονισμένος στο ουράνιο Όρος Σιών. Δεν μπορούν να εμποδίσουν την ουράνια Μεσσιανική βασιλεία να τα κάμη υποπόδιον του Χριστού, να τα κατασυντρίψη ώστε να παύσουν να υπάρχουν. Ο Παντοδύναμος Θεός γελά και εκμυκτηρίζει τα έθνη αυτά. Σήμερα όλα τα έθνη βρίσκονται σε αναταραχή διότι έχουν εκλέξει τη δική των οδό, επομένως μάχονται εναντίον της οδού του Θεού. Με το να προωθούν τα δικά των σχέδια και να προπαγανδίζουν γι’ αυτά, οι λαοί των εθνών κάνουν στοχασμούς για μάταια πράγματα, ‘μελετούν μάταια’ πράγματα τα οποία θ’ αποδειχθούν χωρίς περιεχόμενο. Η Βιβλική ιστορία, η Βιβλική προφητεία, το προείπαν αυτό.​—Ψαλμ. 2:1-6· Πράξ. 4:25, 26.

18. (α) Ποια θα ήταν η σοφή πορεία για τα έθνη, όπως συμβουλεύει ο Ψαλμός 2:10-12; (β) Ποια σοφία έχουν ακολουθήσει και τι προμηνύεται ότι θα τους καταλάβη;

¹⁸ Ήδη τα έθνη τρώγουν τους καρπούς της αντι-Μεσσιανικής των πορείας από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914. Η σοφή πορεία θα ήταν να μελετήσουν τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και ν’ ακολουθήσουν τη συμβουλή της προς τους βασιλείς και κριτάς της γης, να ‘φιλούν’ τον Αγαπητό Υιό του Θεού ως πρόθυμοι υπήκοοί του και κατόπιν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά Θεό υπό την Μεσσιανική του κυβέρνησι. (Ψαλμ. 2:10-12) Αλλά, αντιθέτως, προτιμούν ν’ ακολουθούν την ανθρώπινη σοφία όπως αυτή δοξάζεται από τη σύγχρονη επιστήμη και την τεχνολογία. Η κοσμική των σοφία δεν θα δικαιολογηθή από τους καρπούς της, τ’ αποτελέσματά της. Αντιμετωπίζουν όλεθρο. Όλεθρος θα τους καταλάβη αποτόμως καθώς συνέλαβε τους Φιλισταίους την εποχή του Βασιλέως Δαβίδ και καθώς συνέλαβε τους θρησκευτικούς και πολιτικούς διώκτας την εποχή των αποστόλων του Ιησού Χριστού. Τότε θ’ αντηχήση από τη θεία σοφία ο πιο εγκάρδιος γέλως, ακριβώς όπως προελέχθη:

19. Τι θα κάμη και θα πη τότε η πραγματική «σοφία»;

¹⁹ «Η σοφία φωνάζει . . . Επειδή εγώ έκραζον, και σεις δεν υπηκούετε· εξέτεινον την χείρα μου, και ουδείς προσείχεν· αλλά κατεφρονείτε πάσας τας συμβουλάς μου, και τους ελέγχους μου δεν εδέχεσθε· δια τούτο και εγώ θέλω επιγελάσει εις τον όλεθρόν σας· θέλω καταχαρή, όταν επέλθη ο φόβος σας. Όταν ο φόβος σας επέλθη ως ερήμωσις, και η καταστροφή σας εφορμήση ως ανεμοστρόβιλος, όταν η θλίψις και η στενοχωρία έλθωσιν εφ’ υμάς· τότε θέλουσι με επικαλεσθή, αλλά δεν θέλω αποκριθή· επιμόνως θέλουσι με εκζητήσει, αλλά δεν θέλουσι με ευρεί. Διότι εμίσησαν την γνώσιν, και τον φόβον του Ιεχωβά δεν έκλεξαν· δεν ηθέλησαν τας συμβουλάς μου· κατεφρόνησαν πάντας τους ελέγχους μου· δια τούτο θέλουσι φάγει από των καρπών της οδού αυτών, και θέλουσι χορτασθή από των κακοβουλιών αυτών. Διότι η αποστασία των μωρών θέλει θανατώσει αυτούς και η αμεριμνησία των αφρόνων θέλει αφανίσει αυτούς.»​—Παροιμ. 1:20-32, ΜΝΚ.

20. Για ποια πορεία έχουν προειδοποιηθή τα έθνη από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, και για ποιον πόλεμο έχουν κάμει εκλογή;

²⁰ Επί πολλά χρόνια, ναι, από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, τα Έθνη του κόσμου έχουν προειδοποιηθή ότι βαδίζουν προς τον Αρμαγεδδώνα προς τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» (Αποκάλ. 16:14, 16)a Ούτε η Κοινωνία των Εθνών ούτε τα Ηνωμένα Έθνη επεβράδυναν την πορεία· αντιθέτως έχουν επιταχύνει το βήμα, διότι έχουν υποστηρίξει τον εθνικισμό και την κυριαρχία της γης από τα Έθνη του κόσμου αντί της Μεσσιανικής βασιλείας του Παντοδυνάμου Θεού. Η εκλογή που έκαμαν τα έθνη είναι υπέρ του πολέμου​—όχι πολέμου μεταξύ των, αλλά πολέμου με ενιαία από μέρους των ενέργεια κατά του Θεού, του Κυριάρχου του σύμπαντος και Δημιουργού της γης μας.

21. (α) Από την άποψι της Αγίας Γραφής, γιατί η κατάστασις σήμερα προκαλεί γέλωτα; (β) Πού και πότε θ’ αποδειχθή ότι ο γέλως του Ιεχωβά που εκμυκτηρίζει τα έθνη δικαιολογείται και ότι θα εντρυφήση σ’ αυτόν;

²¹ Όταν βλέπωμε ότι αυτή είναι η πραγματική κατάστασις σήμερα, τότε γίνεται αντικείμενο γέλωτος. Ο γέλως είναι για τα έθνη, διότι αυτά είναι ως η σταγόνα από ένα κάδο και ως η λεπτή σκόνη στην πλάστιγγα σε σύγκρισι με τον Παντοκράτορα Δημιουργό Θεό. (Ησ. 40:15) Απλώς ζητούν την καταστροφή. Θα την λάβουν​—στο κορύφωμα αυτής της παγκοσμίου διαμάχης στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλ. 19:11-21) Γελώντας προκλητικά με τα έθνη για τη μάχη των της ολοκληρωτικής αναμετρήσεως για την παγκόσμιο κυριαρχία, ο Παντοδύναμος Θεός θ’ αποστείλη τον Μεσσιανικό του Βασιλέα Ιησού Χριστό σε πολεμική δράσι εναντίον των και θα καταστρέψη τα Έθνη εκείνα που προκαλούν τη δικαιωματική κυριαρχία του Θεού στη γη. Ο Μεσσίας Του θα κερδίση τη μάχη, για την αιώνιο διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Παντοδυνάμου Θεού. Ο προκλητικός γέλως του Θεού για τα έθνη θα έχη δικαιολογηθή ως το κατάλληλο πράγμα για να εντρυφήση σ’ αυτόν. Τότε η Μεσσιανική βασιλεία, το «ευαγγέλιον» της οποίας έχει κηρυχθή παγκοσμίως από τους μάρτυρας του Ιεχωβά παρά τη διεθνή εναντίωσι, θ’ αναλάβη πλήρη έλεγχο της γης και όλων των αιωνίων συμφερόντων του ανθρωπίνου γένους. Θα ευλογή αιωνίως όλα τα συνετά και ευπειθή άτομα του ανθρωπίνου γένους.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΓΕΛΑΣΩΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

22. Τι σημαίνει για οποιονδήποτε από μας το να γελάσουν με μας τώρα και στο μέλλον, και τι μπορούμε να κάνωμε για να μη συμβή αυτό;

²² Αλλά τι μπορεί να λεχθή, τώρα, για μας ως άτομα; Μήπως ο Παντοδύναμος Θεός μαζί με τον Μεσσία του (τον Χριστό) γελούν με μας σήμερα ανάμεσα στην αυξανομένη αγωνία των εθνών; Θα γελάση θριαμβευτικά εναντίον μας όταν κερδηθή η νίκη στον Αρμαγεδδώνα; Απόκειται στον καθένα από μας ν’ αποφασίση αν θα συμβή αυτό ή όχι. Το να γελάση με μας σημαίνει την καταστροφή μας, από την οποία θα προηγηθούν πολλές περιττές θλίψεις, ανησυχίες και στενοχώριες τώρα. Ποιο υγιές σώφρον άτομο θέλει να γελάσουν μαζί του κάτω από περιστάσεις όπως αυτές; Εμείς δεν θέλομε! Ας εξακολουθήσουν τα έθνη να ενεργούν άσοφα, αλλά όχι εμείς. Μπορούμε να προσέξωμε τη σοφία, η οποία έρχεται άνωθεν, την ουράνια σοφία, αυτήν την πραγματική σοφία.

23. Τι υπόσχεται η πραγματική σοφία σ’ εκείνους οι οποίοι την προσέχουν, και γιατί αυτή είναι μια κατάστασις στην οποία επιθυμούμε να ευρεθούμε;

²³ Αφού λέγει πώς αυτή θα γελάση την ημέρα της συμφοράς που θα επέλθη σ’ εκείνους οι οποίοι την αγνόησαν, η πραγματική σοφία καταλήγει λέγοντας: «Όστις όμως ακούει εμού, θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία· και θέλει ησυχάζει, μη φοβούμενος κακόν.» (Παροιμ. 1:33) Δεν είναι αυτή μια κατάστασις στην οποία θα επιθυμούσε ένας να βρίσκεται; Σ’ αυτήν δεν έχομε κανένα λόγο να φοβούμεθα τίποτε το κακό ή τρομακτικό από το χέρι του Παντοδυνάμου Θεού, του Πανσόφου. Αντιθέτως, η υποστήριξίς του θ’ ακτινοβολή επάνω μας με θεία επιδοκιμασία. Η προστασία του θα είναι βεβαία για μας στη διάρκεια του ‘πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.’ Όταν θα έχωμε αυτή την προστασία, θα επιζήσωμε από την καταστροφή των εθνών τα οποία προκαλούν γέλωτα και θα εισέλθωμε στη δικαία νέα τάξι του Θεού κάτω από την βασιλεία του υπό τον Αγαπητό του Μεσσία, τον Μεγαλύτερο Δαβίδ. Εκεί θα ενωθούμε όλοι μαζί σε γέλωτα για όλες τις αγνές, υγιείς απολαύσεις με τις οποίες ο Παντοκράτωρ Θεός θα γεμίση τη ζωή μας.

[Υποσημειώσεις]