Χαίροντες στον ‘Θεόν της Ελπίδος’ — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Χαίροντες στον ‘Θεόν της Ελπίδος’

«Συ είσαι η ελπίς μου, Κύριε Θεέ· το θάρρος μου εκ νεότητός μου.»—Ψαλμ. 71:5.

1, 2. (α) Ποια Γραφική απόδειξι έχομε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για μας; (β) Πώς μπορεί η χαρά μας να είναι πλήρης;

ΜΗΠΩΣ κατά καιρούς σταματάτε για να κάνετε στοχασμούς γύρω από την πολύτιμη σχέσι σας με το Θεό; Τι συγκινητικό είναι να γνωρίζωμε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για μας! Είναι αλήθεια ότι από την άποψι του Ιεχωβά, τα έθνη είναι απλώς «ως ρανίς από κάδου.» Εμείς, λοιπόν, σαν άτομα, πρέπει να φαινώμαστε πραγματικά πολύ μικροί ενώπιόν του. Εν τούτοις, ο Ιησούς Χριστός μάς διαβεβαιώνει: «Δύο στρουθία δεν πωλούνται δι’ εν ασσάριον; και εν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας. Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβηθήτε λοιπόν· πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις.»—Ματθ. 10:29-31· Ησ. 40:15.

² Αφού ο Θεός παρατηρεί και την πτώσι ενός ‘στρουθίου,’ πόσο περισσότερη συμπάθεια πρέπει να έχη για μας τους ανθρώπους, τους οποίους έπλασε «καθ’ ομοίωσίν» του! (Γεν. 1:26) Ο Θεός μας είναι αληθινά υπέροχος με τη σοφία του και τη δημιουργική του δύναμι, αλλά είναι εξαιρετικά μεγαλειώδης κατά το ότι ενδιαφέρεται για τη δίκαιη υπόθεσι των καταδυναστευομένων και δείχνει την έκτασι της αγάπης του προς το ανθρώπινο γένος. (Ψαλμ. 33:4, 5) Είναι πράγματι προνόμιο να εισέλθωμε και να μείνωμε στην αγάπη του, σύμφωνα με τη διαβεβαίωσι του Ιησού: «Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου και μένω εν τη αγάπη αυτού.» Και ο Ιησούς πρόσθεσε: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μείνη εν υμίν η χαρά μου και η χαρά υμών να ήναι πλήρης.»—Ιωάν. 15:10, 11.

3. Γιατί ο Δαβίδ, και συνεπώς κι’ εμείς, μπορούμε να έχωμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά;

³ Σ’ αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, μπορούμε να χαιρώμεθα, επίσης, που ο στοργικός μας Θεός μάς δίνει ελπίδα. Φαίνεται ότι ο Δαβίδ έγραψε τον 71ο Ψαλμό αφού πέρασε σκληρές δοκιμασίες, και εξυμνεί εκεί τον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά ως την ελπίδα και την εμπιστοσύνη του από τη νεότητά του. Παραδείγματος χάριν, ο Δαβίδ, όταν αντιμετώπιζε τον βαριά ωπλισμένο γίγαντα Γολιάθ, δήλωσε: «Ο Κύριος ο ελευθερώσας με εκ χειρός του λέοντος και εκ χειρός της άρκτου, ούτος θέλει με ελευθερώσει εκ χειρός του Φιλισταίου τούτου.» Και αυτό ακριβώς έκανε ο Ιεχωβά! (1 Σαμ. 17:37, 45-50) Και μέχρι σήμερα, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να υποστηρίζη το κεχρισμένο υπόλοιπο των μαρτύρων του οι οποίοι, ισχυροί στην ελπίδα, τον υπηρετούν πιστά ‘εκ νεότητός των.’

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΖΩΣΑ ΕΛΠΙΔΑ

4. Γιατί τα «όσα προεγράφησαν» αποτελούν πηγή ελπίδας;

⁴ Οι μακρόπνοες υποσχέσεις του Ιεχωβά, όπως αναγράφονται στο Λόγο του, αποτελούν πραγματικά μια πηγή βεβαίας ελπίδας για το μέλλον. Όπως δήλωσε ο απόστολος Παύλος: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Ασφαλώς, χρειαζόμαστε ελπίδα. Και πώς τα «όσα προεγράφησαν» μάς δίνουν αιτία για ελπίδα; Εν πρώτοις, γιατί ανέκυψε η ανάγκη για ελπίδα;

5. (α) Πώς ανέκυψε η ανάγκη για ελπίδα; (β) Γιατί οι πρώτοι γονείς μας δικαιολογημένα υπέστησαν τη θανατική ποινή, και γιατί περιλαμβανόμεθα κι’ εμείς σ’ αυτό;

⁵ Τα «όσα προεγράφησαν» αποτελούν καθαρή αφήγησι πώς ο Θεός δημιούργησε τους πρώτους γονείς μας και τους έθεσε σ’ έναν παράδεισο τέρψεως, με την προοπτική να ζουν για πάντα και να γεμίσουν τη γη με στοργικούς, ευτυχισμένους ανθρώπους που δεν θα πέθαιναν ποτέ. (Γεν. 1:26-28· 2:7-9, 18-25) Εν τούτοις, ο Αδάμ και η Εύα έχασαν αυτό το προνόμιο. Γιατί; Διότι αμάρτησαν, και έτσι, έχασαν το στόχο της τέλειας υπακοής στον Πατέρα τους, τον Ιεχωβά Θεό. Δικαιολογημένα, ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά καταδίκασε το απειθές ζεύγος σε θάνατο. Αυτοί είχαν γίνει ισχυρογνώμονες, ανεξάρτητοι, και δεν υπήρχε πια θέσις γι’ αυτούς μεταξύ των πιστών πλασμάτων του Ιεχωβά. Επίσης, επέφεραν την ποινή του θανάτου, όχι μόνο στους εαυτούς τους, αλλά και στα δισεκατομμύρια απογόνων που θα εγεννώντο απ’ αυτούς τους αμαρτωλούς γονείς. Όπως μας λέει ο Παύλος: «Δια τούτο καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 5:12

6. Με βάσι ποια ελπίδα όλη η κτίσις υπετάχθη στη δουλεία;

⁶ Εν τούτοις, ο Παύλος προχωρεί και λέει ότι αν και «η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα,» αυτό έγινε «επ’ ελπίδι.» Με ποια ελπίδα; Με μια ζώσα ελπίδα ότι «και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού,» ίδια ακριβώς με την ελευθερία που απελάμβαναν οι πρώτοι μας γονείς μέσα στον παράδεισο της Εδέμ. Αυτό περιελάμβανε ελπίδα αιώνιας ζωής. Μόνο ο Θεός μπορούσε να δώση μια τέτοια ελπίδα.—Ρωμ. 8:20, 21· Ιωάν. 17:3.

ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ «ΣΠΕΡΜΑ»

7. Πώς προσδιορίζεται το «σπέρμα» της επαγγελίας;

⁷ Στην αρχή των ‘όσων προεγράφησαν,’ διαβάζομε την υπόσχεσι του Θεού ότι το «σπέρμα [απόγονος]» της όμοιας με σύζυγο οργανώσεώς του στον ουρανό «θέλει. . .συντρίψει την κεφαλήν [του όφεως],» δηλαδή θα καταστρέψη τον Σατανά, μαζί με όλους τους ακολούθους του. (Γεν. 3:14, 15) Αλλά ποιος είναι αυτό το «σπέρμα;» Αναφέρεται αργότερα ότι είναι επίσης και «σπέρμα» του φίλου του Θεού, του Αβραάμ, μέσω του οποίου σπέρματος «θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.» Ο απόστολος Παύλος προσδιορίζει αυτό το «σπέρμα,» λέγοντας: «Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· . . . Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός.»—Γέν. 22:18· Γαλ. 3:16.

8. (α) Πώς η πορεία ζωής του Ιησού στη γη προελέχθη πολύ καιρό πριν; (β) Πώς φάνηκε η αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα;

⁸ Τα «όσα προεγράφησαν» προείπαν την πορεία ζωής του Χριστού Ιησού όταν θα ήταν εδώ στη γη. Όπως προφήτευσε ο Ησαΐας πριν από 700 χρόνια και πλέον, ο Ιησούς καταφρονήθηκε, θεωρήθηκε σαν τίποτε, ταλαιπωρήθηκε και «εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν.» Σε αρμονία με το θέλημα του Πατέρα του, «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον» για να λυτρώση ‘πολλούς’ από τη δουλεία της αμαρτίας. (Ησ. 53:3-12) Ο Ιεχωβά τον ανέστησε και τον κατέστησε «αρχηγόν της ζωής» στους ουρανούς, ώστε «πας ο πιστεύων εις αυτόν . . . έχη ζωήν αιώνιον.» Ο Θεός έλαβε αυτή την πρόνοια διότι «τόσον ηγάπησεν . . .τον κόσμον [της ανθρωπότητας] .» (Ιωάν. 3:15, 16· Πράξ. 3:15) Τι θαυμάσια ελπίδα παρέσχε αυτό!—Ιωάν. 5:24-29.

ΜΙΑ ΟΡΘΗ ΒΑΣΙΣ ΓΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ

9. (α) Τι εγγυάται την ελπίδα μας; (β) Πώς πρέπει να μας επηρεάζη η ελπίδα μας;

⁹ Την καλά θεμελιωμένη ελπίδα μας εγγυάται το ίδιο το όνομα του Θεού μας, του Ιεχωβά. Το όνομα αυτό σημαίνει «Αυτός Κάνει να Γίνη,» πράγμα που δείχνει ότι αυτός κάνει ειδικά πράγματα να συμβούν στην επεξεργασία των σκοπών του. Αυτός είναι ο «αψευδής Θεός» που παρέχει τη βάσι μιας ‘ελπίδος . . .,την οποίαν υπεσχέθη . . . προ χρόνων αιωνίων.’ (Τίτον 1:2) Τι σημαίνει αυτή η ελπίδα για σας; Μήπως τη θεωρείτε όπως οι άνθρωποι του Χριστιανικού κόσμου θεωρούν τη θρησκεία τους—σαν ένα τυπικισμό στον οποίο αποδίδουν απλώς λατρεία χειλέων; Ή μήπως έχετε, βαθιά μέσα στην καρδιά σας, αφιερώσει όλο τον εαυτό σας, όλη τη ζωή σας, στον ‘Θεό της ελπίδος;’ (Ρωμ. 15:13) Έχει γίνει αυτή η ελπίδα τόσο ισχυρή για σας ώστε να φαίνεται ήδη σαν μια πραγματικότητα; Αν ναι, τότε έχει γίνει πίστις σας—μια πίστις που θα είναι ζώσα με καλά έργα καθώς θα δίνετε μαρτυρία στους άλλους για την ελπίδα σας.—Εβρ. 11:1· Ιακ. 2:17.

10. (α) Τι είναι εκείνο που προσθέτει ουσιαστικό περιεχόμενο στην ελπίδα μας; (β) Γιατί οι κεχρισμένοι Χριστιανοί πρέπει τώρα ν’ αγάλλωνται με την ελπίδα τους;

¹⁰ Όπως ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά ζη αιωνίως, έτσι και οι υποσχέσεις του παρέχουν μια βάσι για «ζώσα ελπίδα.» Και ο αναστημένος Υιός του, ο Ιησούς Χριστός, «επειδή μένει εις τον αιώνα,» προσθέτει ουσιαστικό περιεχόμενο σ’ αυτή την ελπίδα, διότι «δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ. 7:24, 25) Έτσι, ο απόστολος Πέτρος έγραψε στους κεχρισμένους Χριστιανούς: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς, οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα δια της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ· δια το οποίον αγαλλιάσθε.» (1 Πέτρ. 1:3-6) Τώρα που φθάσαμε στον ‘έσχατο καιρό,’ υπάρχει επιτακτικός λόγος να αγάλλωνται οι κεχρισμένοι Χριστιανοί μ’ αυτή την ελπίδα.

11. (α) Ποια «ζώσα ελπίδα» έχει επίσης ο ‘πολύς όχλος’; (β) Ποιο στερεό θεμέλιο υπάρχει γι’ αυτή την ελπίδα;

¹¹ Εν τούτοις, τι θα λεχθή για τον ‘πολύν όχλον, . . . εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών,’ που αποβλέπουν σε αιώνια ζωή σε μια παραδεισιακή γη; Και αυτοί, επίσης, έχουν μια «ζώσα ελπίδα,» διότι η υπόσχεσις προς αυτούς είναι: «Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος ουδέ κανέν καύμα, διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου του Θεού θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων, και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.» (Αποκ. 7:9, 16, 17) Εκείνοι που ελπίζουν σε τέτοια «αγαθά νέα» ή «ευαγγέλιον» δεν θα απογοητευθούν, διότι αυτά τα «νέα» είναι στερεά θεμελιωμένα στον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. Ο απόστολος Πέτρος, παραθέτοντας από το εδάφιο Ησαΐας 40:8, είπε για ‘τον λόγον του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα’: «Πασά σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν· ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς.»—1 Πέτρ. 1:23-25.

12. Πόσο γενναιόδωρος είναι ο Θεός χαρίζοντας αιώνια ζωή;

¹² Ο Ιησούς, περιγράφοντας τον εαυτό του ως τον καλό ποιμένα ο οποίος «την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων,» είπε, «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.» (Ιωάν. 10:10, 11) Αυτή η γενναιοδωρία δεν περιορίζεται μόνο στο «μικρόν ποίμνιον,» που γίνονται συγκληρονόμοι με τον Χριστό στους ουρανούς. (Λουκ. 12:32) Όχι, διότι ο Ιησούς είπε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου, και θέλει γείνει μια ποίμνη, είς ποιμήν. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 10:16, 28) Εκτός από τον ‘πολύν όχλον’ που ελπίζει να περάση ζωντανός μέσα από τη ‘μεγάλη θλίψι,’ θα υπάρξουν και πιστοί δούλοι των προχριστιανικών χρόνων, καθώς και τα δισεκατομμύρια των άλλων ανθρωπίνων νεκρών, που θα αναστηθούν στη γη με προοπτική αιώνιας ζωής. (Ματθ. 24:21· Εβρ. 11:35· Αποκ. 20:12) Πόσο γενναιόδωρος είναι ο Θεός μας που έλαβε αυτή την πρόνοια για ζωή!

13. Πώς εκδηλώνεται η αγάπη του Θεού στο ανθρώπινο γένος, και πώς αυτό πρέπει να μας επηρεάζη;

¹³ Η γενναιοδωρία του Ιεχωβά στην εκδήλωσι της αγάπης του προς τους ανθρώπους φαίνεται και από τα προηγούμενα λόγια του Ιησού: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον [της ανθρωπότητας], ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον δια να κρίνη [κατακρίνη] τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται.» (Ιωάν. 3:16-18) Εφόσον ο Ιεχωβά και ο Υιός του είναι τόσο γενναιόδωροι, δεν πρέπει κι’ εμείς επίσης να είμαστε γενναιόδωροι, κάνοντας γνωστά αυτά τα μεγαλειώδη «αγαθά νέα» στους άλλους;

14. (α) Γιατί τα έθνη ‘δεν έχουν ελπίδα’; (β) Πώς αντανακλώνται η πίστις και η «ζώσα ελπίδα» μας;

¹⁴ Κάνοντάς το αυτό, μετέχομε σε «έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός δια να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.» Δεν είμαστε πια σαν εκείνους τους οποίους ο Παύλος περιέγραψε ως ‘ξένους των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντας και όντας εν τω κόσμω χωρίς Θεού.’ Ούτε περιπατούμε πια «καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών.» (Εφεσ. 2:10, 12· 4:17, 18) Όχι, διότι τώρα περιπατούμε με τον Θεό, και τα «καλά έργα» μας, που χαρακτηρίζονται από το κήρυγμα και τη διδασκαλία των «αγαθών νέων» αντανακλούν την πίστι και την «ζώσα ελπίδα» που υπερχειλίζει την καρδιά μας.—Ματθ. 4:17· 5:16· 9:35· 24:14.

ΕΛΠΙΔΑ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ

15. (α) Γιατί η καλή κυβέρνησις είναι αναγκαία για να έχωμε μια «ζώσα ελπίδα»; (β) Ποια ενθαρρυντική προφητεία ανέγραψε ο Ησαΐας σχετικά μ’ αυτό;

¹⁵ Η ζώσα ελπίδα μας περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από την προοπτική της αιώνιας ζωής. Σκεφθήτε: Πόσο απολαυστικό θα ήταν να ζήτε για πάντα κάτω από σκληρές και καταθλιπτικές ανθρώπινες κυβερνήσεις, όπως αυτές που έχουν τόσο συχνά διακυβερνήσει σε όλη την ιστορία; Μερικοί θα προτιμούσαν το θάνατο παρά μια τέτοια δουλεία. Ευτυχώς, η ζώσα ελπίδα του λαού του Θεού περιλαμβάνει την ελπίδα μιας δίκαιης κυβερνήσεως, της Βασιλείας για την οποία οι Χριστιανοί τόσο καιρό προσεύχονται, και η οποία θα αγιάση το όνομα του Ιεχωβά και θα κάνη να ‘γίνεται το θέλημά του, ως εν ουρανώ, και επί της γης.’ (Ματθ. 6:9, 10) Ο Ιεχωβά, σ’ αυτή τη μεγάλης εκτάσεως προετοιμασία του γι’ αυτή τη βασίλεια, χρησιμοποίησε τον Βασιλέα Δαβίδ του Ισραήλ για να συμβολίση τον Χριστό Ιησού στο ρόλο του ως Βασιλέα. Ο προφήτης Ησαΐας περιέγραψε τον Ιησού ως ‘ Άρχοντα Ειρήνης,’ λέγοντας: «Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν και να στερεώση αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως του αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.»—Ησ. 9:6, 7.

16. Ποια διαβεβαίωσι έδωσε ο Γαβριήλ και ο ψαλμωδός σχετικά με τη Βασιλεία;

¹⁶ Μετά από 1.000 και πλέον χρόνια, ο άγγελος Γαβριήλ εμφανίσθηκε σε μια παρθένο, τη Μαρία, και της είπε: «Εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού,...και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκ. 1:30-33) Αυτός, λοιπόν, ο «Υιός Υψίστου» παρέχει όχι μόνο τον τρόπο σωτηρίας για αιώνια ζωή, αλλά και ευλογίες μέσω της βασιλείας του. Αυτή η κυβέρνησις θα κυβερνήση όλη την ανθρωπότητα με δικαιοσύνη και θα φέρη ειρήνη με αφθονία στους υπηκόους της σ’ όλη τη γη.—Ψαλμ. 72:1-8.

17. Γιατί, λοιπόν, πρέπει να ‘περισσεύωμε εις την ελπίδα’ και πώς μπορούμε να εκφράζωμε αυτή την ελπίδα;

¹⁷ Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος και πάλι στα «όσα προεγράφησαν,» γράφει: «Και πάλιν ο Ησαΐας λέγει· Θέλει είσθαι η ρίζα του Ιεσσαί [του πατέρα του Δαβίδ], και ο ανιστάμενος δια να βασιλεύη επί τα έθνη· εις αυτόν τα έθνη θέλουσιν ελπίσει. Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.» (Ρωμ. 15:12, 13) Πραγματικά, το να ελπίζωμε στη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού είναι μια πηγή αγαλλιάσεως και ειρήνης καρδιάς, και καθώς ‘περισσεύομε’ σ’ αυτή την ελπίδα, ενθαρρυνόμαστε να διακηρύττωμε την ελπίδα αυτή στους άλλους, με τη δύναμι που παρέχει το πνεύμα του Θεού.—Ζαχ. 4:6· Ησ. 40:28-31.

18. Ποια λαμπρή πρόγευσι δίνει ο Ησαΐας σχετικά με τη Βασιλεία;

¹⁸ Ο Παύλος, μιλώντας για τη «ρίζα του Ιεσσαί,» παραθέτει από τον Ησαΐα κεφάλαιο 11, που δίνει αυτή τη λαμπρή προοπτική της Βασιλείας του Χριστού: «Και το πνεύμα του Κυρίου θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Κυρίου· και θέλει κάμει αυτόν οξύνουν εις τον φόβον του Κυρίου, ώστε δεν θέλει κρίνει κατά την θεωρίαν των οφθαλμών αυτού ουδέ θέλει ελέγχει κατά την ακρόασιν των ωτίων αυτού· αλλ’ εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης.» Η προφητεία, αφού περιγράφει, την ειρήνη του πνευματικού παραδείσου που απολαμβάνει ο λαός του Θεού και σήμερα ακόμη, σαν να έχουν γίνει ήμερα τα άγρια θηρία της γης, δηλώνει τα εξής: «Η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Κυρίου, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Τι ένδοξη ελπίδα! Δεν είναι παράδοξο το ότι πολλοί από τα έθνη στρέφονται ερευνητικά προς τη «ρίζα του Ιεσσαί,» τον ενθρονισμένο Ιησού, ο οποίος «θέλει ίστασθαι σημαία των λαών.»—Εδ. 1-10.

19. Γιατί ιδιαίτερα τώρα, πρέπει να χαίρωμε στην ελπίδα;

¹⁹ Από το αξιομνημόνευτο έτος 1914, το ανθρώπινο γένος διέρχεται ‘τη συντέλεια του αιώνος’ ή συστήματος πραγμάτων. «Ο Υιός του ανθρώπου» έχει έλθει, και όλοι οι άγγελοι μαζί του, για να καθίση στον ένδοξο ουράνιο θρόνο του, να συνάξη τα έθνη για κρίσι και να ‘χωρίση αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.’ Για τα έθνη και τα ‘ερίφια’ είναι ένας καιρός απελπιστικής στενοχώριας, αλλά για τους ευπειθείς προβατοειδείς ανθρώπους είναι ένας καιρός για ‘να ανακύψουν και να σηκώσουν τας κεφαλάς των, διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς των.’—Ματθ. 24:3-8· 25:31-34· Λουκ. 21:26-28.

20. Τι πρέπει να κάνωμε για να εγκαρτερήσωμε στην ελπίδα;

²⁰ Εν τούτοις χρειάζεται εγκαρτέρησις για να κατανοήσωμε την πραγματοποίησι της ελπίδας. Καθώς αυτές οι ‘έσχατες ημέρες’ πλησιάζουν στο τέλος τους, πρέπει να βλέπωμε τα πράγματα όπως τα έβλεπε ο Ιησούς, και όπως νουθέτησε ο Παύλος: «Ο δε Θεός της υπομονής και της παρηγορίας είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν, δια να δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (Ρωμ. 15:5, 6) Ας συνεχίσωμε, λοιπόν, «ομοθυμαδόν» και «εν ενί στόματι,» την υπηρεσία μας με υπομονή, καθώς κηρύττομε τούτο το ευαγγέλιο της Βασιλείας «προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη,» πεπεισμένοι ότι «τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:13, 14) Είθε να έχωμε ακλόνητη εμπιστοσύνη στον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά, τον ‘Θεόν της ελπίδος.’

[Εικόνες στη σελίδα 9]

«Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους.»—Ρωμ. 5:12

«Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.