Πόσο Εξαρτώμεθα από τον Ιησού Χριστό;
Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ είναι ‘ο Πατήρ, . . . εκ του οποίου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται.’ Είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος και ο μόνος στον οποίο μπορούμε να προσφέρωμε κατάλληλα τη λατρεία μας.—Εφεσ. 3:14, 15· Πράξ. 4:24· Λουκ. 4:8.
Παρ όλα αυτά, εξαρτώμεθα ολοκληρωτικά από τον Ιησού Χριστό στη λατρεία μας προς τον Ιεχωβά, καθώς επίσης και για οποιαδήποτε ελπίδα αιωνίου ζωής που έχομε. Πώς μπορεί να συμβαίνη αυτό;
Επειδή, αρχικά, η ανθρώπινη φυλή αποξενώθηκε από τον Θεό. Στην πραγματικότητα, ο πατέρας της φυλής, ο Αδάμ, πώλησε τους απογόνους του στην αμαρτία. (Ρωμ. 7:14) Αυτό που έλαβε από την «πώλησι» ήταν το να μπορή να κάνη εκείνο που ήθελε αντί να υπακούη στις οδηγίες του Δημιουργού του. Άρχισε, μαζί με τη σύζυγό του Εύα, ν’ απολαμβάνη τη ζωή και να διεκπεραιώνη τις υποθέσεις του μ’ έναν ιδιοτελή τρόπο για δική του ευχαρίστησι. Δεν ενδιαφερόταν για τις συνέπειες που θα είχε αυτό στους απογόνους του.
Βλέπομε μια ομοιότητα στη στάσι ωρισμένων ανθρώπων σήμερα. Θέλουν ν’ απολαμβάνουν τη ζωή για τον εαυτό τους, χρησιμοποιώντας επικίνδυνα ναρκωτικά και διαπράττοντας ανηθικότητα η οποία μπορεί να προκαλέση καταστρεπτικά αποτελέσματα στα παιδιά τους, υπό μορφή σωματικών και διανοητικών ανωμαλιών και αηδών νόσων. Αλλ’ αυτό που έχει σημασία γι’ αυτούς είναι η «ευχαρίστησις» που απολαμβάνουν τώρα. Άλλοι δεν ενδιαφέρονται και τόσο να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τα ζητήματα για την επερχόμενη γενεά—κι έτσι η επιδίωξίς τους είναι η απόλαυσις της δικής τους ζωής τώρα.
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΛΗ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ
Έτσι, οι άνθρωποι από τις ημέρες του Αδάμ μέχρι σήμερα, βρίσκονται σε μια άσχημη κατάστασι διότι η αμαρτία που έχουν κληρονομήσει απ’ αυτό τον πρώτο πατέρα τους έχει διεισδύσει σ’ αυτούς και αυξάνεται στη γη. (Ρωμ. 5:12, 16) Ο ψαλμωδός εξέφρασε πολύ καλά την απελπιστική κατάστασί τους ως εξής: «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν.» Πράγματι, η τιμή ήταν «πολύτιμος,» πολύ μεγάλη, όπως δήλωσε ο ψαλμωδός.—Ψαλμ. 49:6-9.
Αλλ’ ο Θεός δεν εκάμφθη απ’ αυτή την κατάστασι. Εγνώριζε πώς να κάνη διαθέσιμη τη σωτηρία στο ανθρώπινο γένος και κατείχε το μέσον γι’ αυτό. Έτσι, στον Ιεχωβά Θεό οφείλεται η τιμή και ο αίνος επειδή απ’ Εκείνον προήλθε και ρυθμίσθηκε η ευκαιρία μας για ζωή. Αλλά σ’ αυτή τη διευθέτησι, ο ίδιος ο Θεός μάς έκανε όλους να υποκείμεθα στον Υιό του τον Ιησού Χριστό. Οτιδήποτε λαμβάνομε, το λαμβάνομε από τον Θεό μέσω του Υιού του. Ακόμη και οι προσευχές μας στον Θεό πρέπει ν’ απευθύνωνται εν τω ονόματι του Χριστού. (Ιωάν. 15:16· 16:23, 24) Εκείνος είναι πλήρως υπεύθυνος για όλο το ανθρώπινο γένος. Στα χέρια του βρίσκεται η απόφασις για ζωή ή για θάνατο. «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού,» είπε ο Ιησούς.—Ιωάν. 14:6.
Η ΕΞΥΨΩΜΕΝΗ ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ως προς την εξάρτησί μας απ’ αυτόν για να γνωρίσωμε και να υπηρετήσωμε τον Θεό, ο Ιησούς είπε: «Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ από του Πατρός μου· και ουδείς γινώσκει τον Υιόν ειμή ο Πατήρ· ουδέ τον Πατέρα γινώσκει τις ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλει ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν.» (Ματθ. 11:27) Λίγο προτού ανεβή στον ουρανό, είπε στους μαθητές του: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.» (Ματθ. 28:18) Απ’ εκείνο τον καιρό κατέχει μια θέσι στον θρόνο του Πατέρα του.—Αποκάλ. 3:21.
Ο Χριστός είναι, επίσης, ο μεγάλος Αρχιερεύς μας, μολονότι δεν ήταν ιερεύς του Ιουδαϊκού ιερατείου. Γι’ αυτό το επίγειο ιερατείο, μας λέγονται τα εξής: «Και εκείνοι μεν έγειναν πολλοί ιερείς, επειδή εμποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος όμως [ο Ιησούς Χριστός], επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών.»—Εβρ. 7:23-25.
Στον παρόντα καιρό, ο Χριστός Ιησούς είναι εκείνος που μας κρίνει. Είπε τα εξής: «Ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ’ εις τον Υιόν έδωκεν πάσαν την κρίσιν.» (Ιωάν. 5:22) Ασφαλώς, το κάνει αυτό επειδή έχει διορισθή από τον Πατέρα του και σε πλήρη αρμονία με το θέλημα και τους νόμους του Πατέρα του. Βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον Πατέρα του και, όπως είπε: «Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο· επειδή όσα εκείνος πράττει, ταύτα και ο Υιός πράττει ομοίως.»—Ιωάν. 5:19.
Ο Ιησούς Χριστός, εκτός του ότι είναι κριτής των ζώντων, έχει επίσης εξουσιοδοτηθή να κρίνη τους νεκρούς. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε στους Αθηναίους τα εξής: «Προσδιώρισεν [ο Θεός] ημέραν εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.» (Πράξ. 17:31) Για να κρίνη ο Ιησούς Χριστός τους νεκρούς, πρέπει να τους επαναφέρη ενώπιόν του και αυτό το κάνει με το να τους αναστήση. Ο ίδιος είπε τα εξής: «Μη θαυμάζετε τούτο διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.—Ιωάν. 5:28, 29.
Πότε θα συμβή αυτό; Αυτό θα συμβή μετά την καταστροφή των ασεβών στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος,» μετά το δέσιμο και το ρίψιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο και μετά την έναρξι της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού Χριστού. (Αποκάλ. 16:14· 19:11-21· 20:1-3) Στη διάρκεια αυτής της βασιλείας, η ανθρώπινη φυλή θα βρίσκεται στα χέρια του Ιησού Χριστού και αυτός θα τους κρίνη ως άξιους ζωής—για να φθάσουν δηλαδή σε τελειότητα—ή ως άξιους θανάτου—για να θανατωθούν λόγω αρνήσεώς τους να ωφεληθούν από τις προμήθειες για ζωή. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι «πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» (1 Κορ. 15:25, 26) Ο Χριστός έχει την εξουσία να κρίνη και τη δύναμι να καταστρέψη εκείνους που δεν υπακούουν στους νόμους του Θεού και οι οποίοι αρνούνται να σεβασθούν τη βασιλική εξουσία που του έχει δώσει ο Θεός. Θα εξαλείψη ακόμη και τον θάνατο. Επειδή η αμαρτία είναι η αιτία του θανάτου, απομακρύνει κάθε Αδαμική αμαρτία απ’ εκείνους που θα υπακούουν σ’ αυτόν. (Ρωμ. 6:23· 1 Κορ. 15:56) Θα τους φέρη σε τελειότητα και όταν τους ανακηρύξη τέλειους, θα είναι τέλειοι στον ίδιο βαθμό που ήταν και ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ όταν επλάσθη. Στη διάρκεια των χιλίων ετών, ο Χριστός θα κάνη όλο αυτό το έργο. Και, πράγματι, κάνει όλο το έργο κρίσεως τώρα.—Ιωάν. 5:30.
Ωστόσο, ο Χριστός δεν το κάνει αυτό προς δική του δόξα. Το κάνει για να παρουσιάση την τελειοποιημένη ανθρώπινη φυλή στον Ιεχωβά ως δίκαια μέλη της παγκοσμίου οικογενείας Του. Διότι όλα, στην πραγματικότητα, ανήκουν στον Θεό, τον Δημιουργό. (Αποκάλ. 4:11· Ησ. 40:25, 26· Ψαλμ. 50:10-12) Η αφήγησις σχετικά με τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού λέγει τα εξής: «Ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν,» και «όταν . . . υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν.» (1 Κορ. 15:24, 28) Τι χαρά πρέπει να έχη ο Χριστός καθώς αναμένει αυτό το γεγονός!
Έτσι, ο Ιησούς Χριστός δεν θα έχη τίποτε για το οποίο να αισχύνεται όταν θα παραδώση τη Βασιλεία στον Θεό, σ’ Εκείνον στον οποίο πραγματικά υπόκεινται όλα. Αλλ’ ακόμη και αφού ο Ιησούς περατώση τη χιλιετή βασιλεία του και τελειώση το έργο της κρίσεως, θα παραμένη αληθές το γεγονός ότι ο «Θεός είναι ο δικαιών.» (Ρωμ. 8:33) Σε αρμονία μ’ αυτό το βασικό γεγονός, ο Ιεχωβά τώρα θα προχωρήση για να θέση σε τελική δοκιμασία εκείνους τους οποίους ο Ιησούς Χριστός του παραδίδει σε ανθρώπινη τελειότητα. Για να λάβη χώρα αυτή η τελική δοκιμασία, ο Σατανάς και οι δαίμονές του θα ελευθερωθούν από την άβυσσο όπου ευρίσκοντο φυλακισμένοι για χίλια έτη. Κατόπιν εκείνοι που με ιδιοτέλεια θα υποκύψουν στη δοκιμασία, που αυτοί οι δαίμονες θα επιφέρουν σ’ αυτούς, θα εξολοθρευθούν στον ‘δεύτερο θάνατο’ από τον οποίο δεν υπάρχει ανάστασις. (Αποκάλ. 20:7-15) Εξ άλλου, εκείνοι που θα διακρατήσουν την ακεραιότητά τους και με πιστότητα θα υποστηρίξουν την παγκόσμιο κυριαρχία του Ιεχωβά, θ’ ανταμειφθούν. Θα τους δικαιώση και θα τους χαρίση το δώρο της αιωνίου ζωής με ανθρώπινη τελειότητα σε μια παραδεισένια γη.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ Ν’ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩΜΕ ΤΗ ΘΕΣΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΩΡΑ
Ο Ιησούς τώρα, εκτός του ότι είναι Αρχιερεύς, είναι η Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας. (Κολ. 1:18) Μολονότι υπάρχουν πρεσβύτεροι και «χαρίσματα εις τους ανθρώπους» οι οποίοι προσφέρουν μεγάλη βοήθεια στα μέλη της εκκλησίας, τα άτομα αυτά είναι απλώς δούλοι οι οποίοι διακονούν τις ανάγκες της ομοίας με οικογένεια εκκλησίας. (Εφεσ. 4:8· Λουκ. 22:26· 1 Κορ. 3:5) Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αυτά τα άτομα δεν είναι η κεφαλή, η ‘εξουσία επί της πίστεώς μας,’ ούτε εκείνοι από τους οποίους προέρχεται η πνευματική μας τροφή, αλλά είναι απλώς σύνδουλοί μας κάτω από την ηγεσία του Χριστού. (2 Κορ. 1:24) Ο απόστολος Παύλος είπε: «Πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ [εν τω Ιησού Χριστώ] το ναι [δηλαδή, επιβεβαιώνονται, εκπληρώνονται, πραγματοποιούνται].» (2 Κορ. 1:20) Επίσης, ο Χριστός είναι «εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις.»—1 Κορ. 1:30.
Πρέπει, λοιπόν, ν’ αναγνωρίσωμε ότι ο Χριστός είναι πραγματικός, όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν μαζί μας, ο κύριος εκπρόσωπος του Θεού κοντά μας για να μας φροντίζη, να μας ενισχύη και να μας προστατεύη πάντοτε. Πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι βρίσκεται πολύ κοντά μας. Θα μας βοηθή στις δύσκολες αποφάσεις μας. Όταν αντιμετωπίζωμε σκληρή εναντίωσι, εκείνος ‘θα μας δώση στόμα και σοφίαν, εις την οποίαν δεν θέλουσι δυνηθή ν’ αντιλογήσωσιν ουδέ ν’ αντισταθώσι πάντες οι εναντίοι μας.’—Λουκ. 21:15.
Στο εδάφιο Ιωάννης 6:51, ο Ιησούς Χριστός τονίζει ότι ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους εξαρτάται απ’ αυτόν, αναφέροντας τα εξής λόγια στους Ιουδαίους: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε, τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.»
Στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, όλοι οι επίγειοι υπήκοοί του, εκείνοι που θα επιζήσουν από την επερχόμενη ‘μεγάλη θλίψι’ και εκείνοι που θ’ αναστηθούν από τους νεκρούς, θάχουν το προνόμιο να τραφούν απ’ αυτό το πνευματικό μάννα με το ν’ ασκούν πίστι στη θυσία της τέλειας ανθρώπινης ζωής του Χριστού, με αιώνια ζωή υπ’ όψιν.—Αποκάλ. 7:14, 15· Ιωάν. 5:28, 29.
Συνεπώς, πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν τη θέσι στην οποία έχει θέσει ο Ιεχωβά τον Υιό του. Πρέπει να μελετούμε τα λόγια του στην Αγία Γραφή και να προσέχωμε να τηρούμε τις εντολές του. Οι πρεσβύτεροι πρέπει πάντοτε ν’ αποβλέπουν στην ηγεσία του Χριστού, στο παράδειγμά του, στην κατεύθυνσι και στα λόγια του, ως Κεφαλής της εκκλησίας.—Κολ. 1:18.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ο Ιεχωβά είναι Εκείνος ο οποίος πρέπει να λατρεύεται, αλλ’ ότι ο Θεός εξέλεξε να δώση τιμή στον Υιό του. (Ιωάν. 5:23) Ο κύριος σκοπός του Ιησού, για τον οποίον έκανε τη θυσία του και εξετέλεσε το έργο του, ήταν να στρέψη το ανθρώπινο γένος στην αληθινή λατρεία του Ιεχωβά και να τους αποκαταστήση σε τελειότητα, όλα προς δόξα του Θεού. Όλα αυτά τα έργα έγιναν για την ευτυχία των ανθρώπων, τους οποίους ο Θεός και ο Υιός του αγαπούν και για τους οποίους ο Θεός έδωσε τον Υιό του. Ο Υιός πρόθυμα συνεργάσθηκε με το να υποστή παθήματα ώστε εμείς να μπορέσωμε να ζήσωμε.—Ιωάν. 3:16.