Η Αγάπη Είναι Ελεήμων—Σεις Είσθε; — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Η Αγάπη Είναι Ελεήμων—Σεις Είσθε;

ΠΟΣΟ μακριά μπορεί να πάη ένα αυτοκίνητο χωρίς λάδι; Σε λίγο, η τριβή που προκαλείται από τα μέρη, που τρίβουν το ένα το άλλο, θα πυρακτώση και θα καταστρέψη σπουδαία τμήματα της μηχανής. Το λάδι είναι απαραίτητο για να εξαλείψη ή τουλάχιστον να ελαττώση αυτή την τριβή.

Στις ανθρώπινες σχέσεις, ομοίως, χρειαζόμεθα έναν τέτοιο παράγοντα για να εξαλείφη ή να ελαττώνη την τριβή αυτή που προκαλείται στην καθημερινή ζωή. Ο παράγων αυτός είναι η αγάπη. Η αγάπη, όπως την διδάσκει η Γραφή, είναι κάτι περισσότερο από ευγενικά λόγια, καίτοι και αυτά είναι ουσιώδη. Η αγάπη εκφράζεται με ανιδιοτελείς ενέργειες στη διαγωγή. Είναι θετική και ενεργός, δεν είναι αρνητική και αδρανής. Οικοδομεί· δεν καταστρέφει. Λόγω ελλείψεως αυτής της αγάπης, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος τραυματίζεται από τις προστριβές της ζωής. Η κοινωνία έχει θερμανθή σε εκρηκτικό βαθμό από το μίσος, τον φόβο, τις διαιρέσεις, τον αγώνα, την έλλειψι ασφαλείας και την αμηχανία των εθνών.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΗΜΩΝ

Ένα τέλειο μέρος της αγάπης είναι το έλεος. Ένα λεξικό ορίζει το έλεος ως εξής: «Περισσότερη καλωσύνη απ’ ό,τι απαιτεί η δικαιοσύνη· αγαθωσύνη πέραν του τι μπορεί να αξιοί κάποιος ή να αναμένη· αγαθή μεταχείρισις· έλεος.» Όλοι αυτοί οι ορισμοί είναι εκδηλώσεις ανιδιοτελείας· συνεπώς μέρος της αγάπης.

Το να είναι κανείς ανελεήμων σημαίνει να είναι ιδιοτελής, το αντίθετο της αγάπης. Το να είναι κανείς ανελεήμων δείχνει απροθυμία για συγχώρησι. Δείχνει επιθυμία να απαιτούμε πέραν του ό,τι πρέπει να απαιτούμε από άλλους. Το να έχωμε έλλειψι ελέους σημαίνει να δείχνωμε μίσος, όχι αγάπη.

Η ΔΟΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΛΑΡΙΟΝ

Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, συχνά εχρησιμοποίησε εξεικονίσεις, ή παραβολές, για να διδάξη τους ακροατάς του μ’ ένα έντονο τρόπο την ανάγκη της αγάπης και του ελέους. Ήξερε ότι ο λαός είχε την τάσι να τα παραμερίζη. Είδε πόσο ταχείς ήσαν μερικοί στο να κατακρίνουν άλλους, ενώ αγνοούσαν τα δικά τους ελαττώματα. Επίσης, επρόσεξε ότι εκείνοι που ήσαν ταχείς στο να καταδικάζουν, συχνά είχαν ελαττώματα κατά πολύ σοβαρώτερα από εκείνα που εύρισκαν σε άλλους. Ποια γλώσσα θα μπορούσε να χρησιμοποιήση, λοιπόν, για να εντυπώση βαθιά στους άλλους την ανοησία αυτής της χωρίς αγάπη και χωρίς έλεος πορείας ενεργείας;

Ο Ιησούς κατείχε τους ακριβείς λόγους γι’ αυτό το πρόβλημα της ανθρωπίνης συμπεριφοράς. Εχρησιμοποίησε μια λεκτική εικόνα, μια εξεικόνισι, που προκαλούσε εντύπωσι στο ακροατήριό του. Ήταν κάτι που δεν θα μπορούσαν εύκολα να ξεχάσουν. Όπως αναγράφεται στον Ματθαίο 7:3-5, είπε: «Και δια τι βλέπεις το ξυλάριον το εν το οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου δεν παρατηρείς; Ή πώς θέλεις ειπεί προς τον αδελφόν σου, Άφες να εκβάλω το ξυλάριον από του οφθαλμού σου, ενώ η δοκός είναι εν τω οφθαλμώ σου; Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς δια να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.»

Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε αυτή την υπερβολή για να καταστήση το σημείο τελείως κατανοητό. Θα ήταν γελοίο για κάποιον, που έχει ένα ελάττωμα σαν δοκό στη δική του προσωπικότητα, να παραπονήται για ένα λεπτό σαν ξυλαράκι ψεγάδι στην προσωπικότητα ενός άλλου ατόμου και να το καταδικάζη γι’ αυτό. Αυτός που βρίσκει σφάλματα θα πρέπει να ενδιαφερθή για το μεγάλο δοκάρι ή ξύλο, που είναι τόσο εμφανές στους άλλους, παρά αγνοώντας το να καταπιάνεται με τα μικρότερα σφάλματα κάποιου άλλου.

Οι Χριστιανοί πρέπει να συμβουλεύουν ο ένας τον άλλον, ώστε όλοι να μπορέσουν να διαπλασθούν και να διαμορφωθούν σε όμοια με τον Χριστόν άτομα. Εν τούτοις, εκείνος που αναλαμβάνει να κατακρίνη κάθε ελάττωμα κάποιου άλλου, ενώ το δικό του πνεύμα και η διαγωγή είναι εσφαλμένα, αποδεικνύεται υποκριτής. Όπως ανέφερε ο απόστολος Παύλος: «Δια τούτο αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων.» (Ρωμ. 2:1) Ένας σοφός επικριτής θ’ άρχιζε πρώτα από τον εαυτό του, εξετάζοντας ζητήματα, για τα οποία μπορεί να είναι ένοχος, και που μπορεί να είναι εξίσου σφαλερά ή ακόμη και χειρότερα από εκείνα που παρατηρεί σε άλλους. Η εξεικόνισις του Ιησού έδειξε ότι η συμβουλή μας πρέπει να αναμιγνύεται πάντοτε με αγάπη, λόγω κατανοήσεως ότι σε όλους, περιλαμβανομένου και του εαυτού μας, λείπει, κατά κάποιον τρόπο, το σημείο της τελειότητος.

Ένας λόγος, που μερικοί χωρίς αγάπη κατακρίνουν πρόθυμα άλλους, είναι ότι επιθυμούν να αποφύγουν να βλέπουν τις δικές τους αποτυχίες. Για να εξυψώση κανείς το εγώ του, μειώνει άλλους, υποδηλώνοντας έτσι ότι αυτός ο ίδιος δεν είναι σαν κι αυτόν που κατακρίνει· ως εκ τούτου, ότι είναι ανώτερος από εκείνον. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η οξεία κριτική απομακρύνει την προσοχή από τα δικά του σφάλματα. Παράδειγμα τούτου αποτελούν οι Φαρισαίοι των ημερών του Ιησού. Επέμεναν στις αποτυχίες των άλλων σε κάποιο σημείο του νόμου, που έμοιαζε με ξυλάριο, ενώ οι ίδιοι ήσαν ένοχοι πολύ μεγαλυτέρων παραβάσεων. Σχετικά μ’ αυτούς τους αφιλαγάθους, αυτοδικαιωμένους Φαρισαίους, ο Ιησούς είπε: «Λέγουσι, και δεν πράττουσι. Διότι δένουσι φορτία βαρέα και δυσβάστακτα, και επιθέτουσιν επί τους ώμους των ανθρώπων· δεν θέλουσιν όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά. Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον, και το άνηθον, και το κύμινον· και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν.»—Ματθ. 23:3, 4, 23.

Η δοκός στους οφθαλμούς των ήταν η έλλειψις αγάπης, ελέους, δικαιοσύνης και πίστεως. Εν τούτοις, έκριναν κατάλληλο να επικρίνουν εκείνους, των οποίων τα σφάλματα ήσαν λεπτά ξυλάρια συγκρινόμενα με τα δικά τους! Αυτό μοιάζει ακριβώς με ό,τι γίνεται στον κόσμο που ζούμε σήμερα. Μήπως έθνη, φυλές, πολιτικά κόμματα, γαμήλιοι σύντροφοι, μάλιστα, άνθρωποι απ’ όλα τα στρώματα της ζωής, δεν το βρίσκουν εύκολο να καταδικάζουν άλλους μ’ ένα αφιλάγαθο τρόπο, ενώ οι ίδιοι έχουν τα ίδια ή και περισσότερο κατάδηλα ελαττώματα;

Το να είναι κανείς ανελεήμων στους άλλους σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζει, ή αλλοιώς ότι αγνοεί, μια μεγάλη θεμελιώδη αλήθεια. Ποια είναι αυτή;

ΚΟΙΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Κάθε άνθρωπος στη γη είναι απόγονος του Αδάμ. Ποια σημασία έχει τούτο; Το Ρωμαίους 5:12 αναφέρει: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Όλοι στη γη έχουν γεννηθή ατελείς! Κανείς δεν είναι ικανός για τέλειες πράξεις και σκέψεις. Όλοι τείνουν στο να πράττουν το κακό λόγω κληρονομημένης αμαρτίας και ατελείας από τον Αδάμ. Δεν μπορούμε ν’ απαιτούμε τελειότητα από άλλους, όταν δεν είναι δυνατόν να εκδηλώνωμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται ν’ αγνοούνται σοβαρά αμαρτήματα. Για τις σοβαρές παραβάσεις των Γραφικών αρχών, ο Ιησούς σαφώς εξέθεσε την πορεία που πρέπει να ακολουθηθή και η οποία αναγράφεται στον Ματθαίο, κεφάλαιο 18, εδάφια 15 έως 17.

Θυμηθήτε ότι έλεος σημαίνει «περισσότερη καλωσύνη απ’ ό,τι απαιτεί η δικαιοσύνη». Μπορεί να βιαστούμε να ζητήσωμε εκδίκησι ή τελεία δικαιοσύνη, όταν κάποιος μας ερεθίση ή μας αδικήση. Εν τούτοις, τι θα συνέβαινε αν ο Ιεχωβά Θεός επρόκειτο ν’ απαιτήση τελεία δικαιοσύνη; Αφού ο Αδάμ αμάρτησε ως ελεύθερο ηθικό άτομο και εξέλεξε να έχη απογόνους, πράγμα που δεν αποτελούσε ευθύνη του Θεού, δεν θα ήταν απαίτησις τελείας δικαιοσύνης το ν’ αποθάνωμε όλοι εμείς χωρίς καμμιά ελπίδα αιωνίου ζωής; Όλοι μας έχομε γεννηθή στην αμαρτία κι έτσι στερούμεθα του σημείου της τελειότητος. Δεν έχομε το δικαίωμα της ζωής.

Κατά συνέπειαν, μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες γι’ αυτό που αναφέρεται στην 1 Ιωάννου 4:16: «Ο Θεός είναι αγάπη.» Λόγω αυτής της αγάπης, ο Ιεχωβά αναμιγνύει τη δικαιοσύνη με έλεος, προμηθεύοντας τον Υιόν του ως απολυτρωτική θυσία, ώστε όσοι πιστεύουν να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν ζωή. Τρυφερά και ευσπλαγχνικά, ως ένας συγχωρητικός πατέρας, ο Ιεχωβά παραβλέπει την τάσι μας στο να πράττωμε το κακό, αν τον μιμούμεθα όσον αφορά την αγάπη του και πράττωμε το θέλημά του. «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας.»—2 Κορ. 1:3.

Αν εκτιμούμε την αγάπη και το έλεος του Θεού σε μας, πρέπει να το επεκτείνωμε σε άλλους. Εξ άλλου, αν, αφού ο Ιεχωβά έχει εκτείνει το έλεός Του σε μας, δεν το επεκτείνωμε κι εμείς σε άλλους, αλλά παρατηρούμε στο ‘ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού μας’, ενώ αγνοούμε το μεγάλου μεγέθους δοκάρι στο δικό μας το μάτι, δεν θα ήταν δίκαιο για το Θεό ν’ αποσύρη το έλεός του από μας; Ο Ιησούς έδειξε ότι αυτή θα ήταν η περίπτωσις: «Διότι εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος. Εάν όμως δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας.»—Ματθ. 6:14, 15.

Η ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΓΥΝΗ

Μια μέρα ο Ιησούς εγευμάτιζε με κάποιο Φαρισαίο. Η περίπτωσις αυτή του επρομήθευσε μια ακόμη ευκαιρία για να καταδείξη την ανάγκη του να λαμβάνωμε και να παρέχωμε έλεος και συγχωρητικότητα. Η αφήγησις λέγει: «Και ιδού, γυνή τις εν τη πόλει, ήτις ήτο αμαρτωλή, μαθούσα ότι κάθηται εις την τράπεζαν εν τη οικία του Φαρισαίου, έφερεν αλάβαστρον μύρου· και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχη τους πόδας αυτού με τα δάκρυα, και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής, και κατεφίλει τους πόδας αυτού, και ήλειφε με το μύρον. Ιδών δε ο Φαρισαίος ο καλέσας αυτόν, είπε καθ’ εαυτόν, λέγων, Ούτος, εάν ήτο προφήτης, ήθελε γνωρίζει τις και οποία είναι η γυνή, ήτις εγγίζει αυτόν, ότι είναι αμαρτωλή.»—Λουκ. 7:37-39.

Ο Φαρισαίος θεώρησε την αμαρτωλή γυναίκα κατωτέρα του, συλλογιζόμενος ότι και ο Ιησούς θα αντιδρούσε με όμοιο τρόπο. Ο Ιησούς εγνώριζε τις υποκριτικές σκέψεις του. «Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτόν, Σίμων, έχω να σοι είπω τι. Ο δε λέγει, Διδάσκαλε, ειπέ. Είχέ τις δανειστής δύο χρεωφειλέτας· ο είς εχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ο δε άλλος πεντήκοντα. Και επειδή δεν είχον να αποδώσωσιν, εχάρισεν αυτά εις αμφοτέρους. Τις λοιπόν εξ αυτών, ειπέ, θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερον; Αποκριθείς δε ο Σίμων είπε, Νομίζω ότι εκείνος εις τον οποίον εχάρισε το περισσότερον. Ο δε είπε προς αυτόν, Ορθώς έκρινας. Και στραφείς προς την γυναίκα, είπε προς τον Σίμωνα, Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ δια τους πόδας μου δεν έδωκας· αύτη δε με τα δάκρυα έβρεξε τους πόδας μου, και με τας τρίχας της κεφαλής αυτής εσπόγγισε. Φίλημα δεν μοι έδωκας· αύτη δε, αφ’ ης εισήλθον, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας μου. Με έλαιον την κεφαλήν μου δεν ήλειψας· αύτη δε με μύρον ήλειψε τους πόδας μου. Δια τούτο, σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί· διότι ηγάπησε πολύ· εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά.»—Λουκ. 7:40-47.

Ο ευσεβοφανής Φαρισαίος ήταν αυτός που βγήκε ζημιωμένος. Με τον χωρίς έλεος τρόπο του εθεώρησε την αμαρτωλή γυναίκα κατώτερη της αξιοπρεπείας του και ανάξια της προσοχής του. Συγχρόνως, δεν ετίμησε τον Ιησούν. Η αμαρτωλή γυναίκα το έπραξε. Δεν το έκανε αυτό, επειδή ήταν πιο αμαρτωλή από τον Φαρισαίο, αν και άλλοι έτσι εσκέπτοντο. Πιθανόν το αντίθετο είναι αληθές, όπως το διεσαφήνισε ο Ιησούς σχετικά με τους Φαρισαίους σε άλλες περιπτώσεις. Ο λόγος ήταν ότι αυτή ανεγνώρισε την ανάγκη για έλεος και συγχώρησι. Διεπίστωσε πιο αληθινά και πιο βαθιά την πραγματικότητα του αμαρτήματός της. Επίσης, εξετίμησε την ανάγκη να δείξη αγάπη με τις πράξεις της. Ο Φαρισαίος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη για οποιοδήποτε από τα πράγματα αυτά. Ενόμισε ότι ήταν δίκαιος και δεν είχε ανάγκη να μετανοήση. Για τον λόγο αυτόν δεν αισθάνθηκε ανάγκη να προβή σε τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης όπως έκαμε η γυναίκα. Η αγάπη του για τον Χριστό δεν ήταν τόσο μεγάλη. Με το να μη παρέχη έλεος και αγάπη σε άλλους αμαρτωλούς, απέδειξε ότι οι δικές του αμαρτίες ήσαν μεγαλύτερες. Ο Ιησούς είπε στη γυναίκα: «Η πίστις σου σε έσωσεν· ύπαγε εις ειρήνην.» Δεν υπάρχει τίποτε στην αφήγησι που να δείχνη ότι ο Ιησούς είπε στο Φαρισαίο ότι η πίστις του τον έσωσε.—Λουκ. 7:50.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ

Ο χωρίς αγάπη κόσμος σήμερα είναι σαν τον Φαρισαίο. Η ψυχρή του, χωρίς έλεος πορεία έχει συντρίψει τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Έχει σπείρει μίσος. Δεν μπορεί να θερίση αγάπη. Σε λίγο, ο Ιεχωβά θ’ αποσύρη το έλεος που έχει δείξει σ’ αυτόν τον κόσμο επί 4.000 και πλέον χρόνια, από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε. Στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος θα εκτελέση με δικαιοσύνη όλους όσοι είναι χωρίς αγάπη και έλεος. Αυτή θα είναι μια άνευ προηγουμένου περίοδος ταραχής γι’ αυτόν τον γεμάτο από προστριβές κόσμο. Αυτοί, που έχουν αποδείξει την αγάπη τους με το να είναι ελεήμονες και συγχωρητικοί, θα διαφυλαχθούν και θα εισέλθουν σ’ ένα νέο κόσμο, όπου, κάτω από το φιλάγαθο χέρι του Θεού, οι άνθρωποι θα επαναφερθούν βαθμιαίως προς την τελειότητα.

Όλα τα δικαίας διαθέσεως άτομα πρέπει να επιθυμούν τον αποκαταστημένο αυτόν παράδεισο. Σεις τον επιθυμείτε; Αν ναι και θέλετε να λάβετε την εύνοια του Θεού και ελεημόνως να προστατευθήτε στην επερχόμενη παγκόσμια κρίσι, πρέπει να καλλιεργήτε αγάπη μαθαίνοντας πώς να δείχνετε έλεος στον συνάνθρωπό σας. Μη στενοχωρείσθε, αν αυτός δεν ανταποκρίνεται στις δικές σας εκδηλώσεις αγάπης. Αν οι άλλοι εξακολουθούν να μη δείχνουν αγάπη και έλεος, σε πείσμα της δικής σας αγάπης, αυτοί θα χάσουν. Αυτοί θα δώσουν απολογία στον Ιεχωβά, ενώ εσείς θα έχετε ευαρεστήσει τον Θεό με το να συνεχίζετε να δείχνετε αγάπη και έλεος.

Θα υπάρξουν και εκείνοι που εκτιμούν την αγάπη σας και το έλεός σας και που θα έλθουν σε κατανόησι των σκοπών του Θεού, όπως έκαμε η αμαρτωλή γυναίκα. Στην επιστολή Ιούδα 22, 23 αναγράφεται: «Και άλλους μεν ελεείτε, κάμνοντες διάκρισιν· άλλους δε σώζετε μετά φόβου, αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός, μισούντες και τον χιτώνα τον μεμολυσμένον από της σαρκός.»

Ευτυχία τώρα και αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού είναι τα οφέλη μιας γεμάτης αγάπη και έλεος πορείας ενεργείας στη ζωή. Ο Ιησούς είπε: «Μακάριοι οι ελεήμονες· διότι αυτοί θέλουσιν ελεηθή.» Αν θέλετε αιώνια ζωή στην παραδείσια γη του Θεού, να είσθε φειδωλοί στο να επικρίνετε, αλλά να αφθονήτε σε αγάπη· να είσθε φιλάργυροι, ας το πούμε έτσι, στο να βρίσκετε σφάλματα, αλλά γενναιόδωροι σε έλεος. Ενεργώντας έτσι, θα είσθε μιμηταί του Θεού, διότι «Οικτίρμων και ελεήμων είναι ο Ιεχωβά, μακρόθυμος και πολυέλεος.» Ματθ. 5:7· Ψαλμ. 103:8, ΜΝΚ.