Μήπως Περιμένετε ‘Την Κλήσιν;’

«Αλαλάξατε εις τον Ιεχωβά, πάσα η γη. Δουλεύσατε εις τον Ιεχωβά εν ευφροσύνη. . ..Γνωρίσατε ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός.»—Ψαλμ. 100:1-3, ΜΝΚ

1, 2. (α) Ποια δυσκολία συναντούν πολλά άτομα στη ζωή; (β) Ποια ερωτήματα μπορούν να τεθούν;

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι διαπιστώνουν ότι είναι πολύ δύσκολο να κατευθύνουν τη ζωή των με τον τρόπο που θα επιθυμούσαν. Συλλαμβάνονται μέσα στο ρεύμα της ζωής και παρασύρονται έτσι, και γίνονται ανήσυχοι για τα προβλήματα που τους παρουσιάζονται μέρα με την ημέρα σαν βράχοι ή δίνες μέσα σ’ ένα ρεύμα, και χάνουν μερικές φορές την όρασι των προσωπικών αντικειμενικών σκοπών και επιθυμιών των. Οι νέοι έχουν συχνά φαντασιώδεις αντικειμενικούς σκοπούς, κάτι που έχει διεγείρει το ενδιαφέρον ή τον σεβασμό τους. Αλλά πολλοί δεν κατορθώνουν να επιτύχουν αυτές τις νεανικές επιθυμίες. Συχνά διαπιστώνουν ότι απαιτείται αγώνας για να κερδίση κανείς τ’ αναγκαία και μόνον για τη ζωή, κι έτσι υστερούν κατά πολύ από τους αντικειμενικούς σκοπούς που ήλπιζαν αρχικά να επιτύχουν.

² Γιατί τόσο πολλοί απογοητεύονται μ’ αυτό που επιτυγχάνουν στη ζωή; Μήπως λείπει κάτι, ή επιδιώκουν εσφαλμένο αντικειμενικό σκοπό; Μήπως δεν πρόσεξαν την ’κλήσι’ των;

 3. Τι δείχνει αν ο Θεός είχε σκοπό ν’ απολαμβάνη ο άνθρωπος μια ποικιλία απασχολήσεων;

³ Φυσικά δεν υπάρχει έλλειψις κυβερνητικών υπηρεσιών και συμβούλων για καθοδήγησι, διότι υπάρχουν πολλοί που προσφέρονται να βοηθήσουν τους νέους να κάμουν την πιο καλή χρήσι των προσόντων τους. Έχουν επινοήσει κάθε είδους δοκιμές για να καθορίσουν ποια εργασία ή επάγγελμα θα ήταν καλύτερα να επιδιώξη ένα άτομο. Ακόμη και οι Γραφές καθιστούν σαφές ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου έχει δώσει σ’ αυτόν μια τεράστια ποικιλία έργου για ν’ απολαμβάνη. Το τέταρτο κεφάλαιο της Γενέσεως υπαινίσσεται οικοδομικές εργασίες σε συσχετισμό με την ανέγερσι πόλεων· ομιλεί για κτηνοτροφία και γεωργία, επίσης για μουσικούς και τεχνίτας μετάλλου. Ώστε τι λείπει; Γιατί πολλοί αισθάνονται ανικανοποίητοι ακόμη και όταν έχουν επιτύχει στη σταδιοδρομία που είχαν διαλέξει;

 4. Γιατί πολλοί άνθρωποι οι οποίοι έχουν επιτύχει από κοσμική άποψι δεν είναι πραγματικά ευτυχείς;

⁴ Η σύγχρονη κοινωνία προσανατολίζεται προς τον υλισμό. Σε πολλά μέρη ένας άνθρωπος δεν θεωρείται ότι επέτυχε αν δεν έχη μια ωραία κατοικία, σύγχρονες ανέσεις κι ένα αυτοκίνητο τελευταίου τύπου. Η αφθονία ισοδυναμεί με επιτυχία στη ζωή. Ωστόσο, όπως είπε ο Άντριου Καρνέγκυ «Ευχαρίστως θα τα έδινα όλα για να πάρω πάλι πίσω τη ζωή μου.» Άλλοι θυμούνται το γνωμικό, «Δεν μπορείς να τα πάρης μαζί σου,» και απογοητεύονται διότι οι επιτυχίες και οι απολαύσεις των στη ζωή είναι τόσο σύντομες. Ασφαλώς η ευτυχία δεν μπορεί να μετρηθή με ορισμούς ευημερίας ούτε ακόμη με τη βαθμίδα της επαγγελματικής κλίμακος στην οποία έχει φθάσει κανείς.

 5. (α) Ποια καλή συμβουλή βρίσκομε στα εδάφια 1 Ιωάννου 2:15-17; (β) Ποιες ερωτήσεις θα κάμωμε καλά να εξετάσωμε;

⁵ Οι αντικειμενικοί σκοποί, που θέτουν οι άνθρωποι στη ζωή, απέχουν πολύ από το να φέρουν διαρκή ευτυχία, ιδιαίτερα επειδή απομακρύνονται ολοένα περισσότερο από την εφαρμογή του Λόγου του Θεού στη ζωή των. (Ιερεμ. 10:23) Είχε σοβαρούς λόγους, λοιπόν, ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης να γράψη: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου (φανταχτερή επίδειξις του βίου ενός, ΜΝΚ) δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:15-17) Ώστε είναι καλό να ρωτήσωμε τον εαυτό μας, Πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας αυτά τα πράγματα—η επιθυμία της σαρκός, η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου; Μήπως η συσκευή τηλεοράσεως, το ωραίο σπίτι, το μοντέρνο αυτοκίνητο, η επιδίωξις σαρκικών απολαύσεων σημαίνουν πολλά για σας; Μήπως αφοσιώνετε τη ζωή σας σ’ αυτά τα πράγματα; Ή μήπως ενδιαφέρεσθε περισσότερο να κάμετε το θέλημα του Θεού;

ΕΝΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ

 6. Τι είχε να πη ο σοφός Βασιλεύς Σολομών για τις ανθρώπινες επιδιώξεις;

⁶ Η εκτέλεσις του θελήματος του Θεού μπορεί να κάμη τη ζωή πληρέστερη και πιο ανταποδοτική ώστε, στο τέλος της ζωής, να μη αισθανώμεθα την ανάγκη να πούμε, «ιδού, τα πάντα ματαιότης, και θλίψις πνεύματος.» Μολονότι πολλοί είχαν την εντύπωσι ότι θα μπορούσαν να υπηρετήσουν τον Θεό με τον καλύτερο τρόπο αν ανέπτυσσαν τα προσόντα και τις τάσεις των, είτε στις τέχνες, είτε στην παιδεία ή την ιατρική, ωστόσο στις Γραφές δεν βρίσκομε καμμιά ένδειξι ότι αυτά οδηγούν στην αιώνια ζωή. Μολονότι ο μόχθος ονομάζεται «χάρισμα του Θεού» και μπορεί να φέρη χαρά στο άτομο που κοπιάζει, ωστόσο, όπως είπε ο Σολομών, εμίσησε τη σκέψι ν’ αφήση όλους τους μόχθους του όταν πεθάνη σε κάποιον ο οποίος θα τον διεδέχετο. Πόσο καλύτερο είναι, λοιπόν, ν’ αφιερώνωμε τις κυριώτερες προσπάθειές μας στην εκτέλεσι ενός έργου με μέλλον, ενός έργου που οδηγεί σε αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει ματαιότης σ’ αυτό. Μπορούν να έλθουν δύσκολες περιστάσεις εξίσου σ’ εκείνον ο οποίος κάνει καλό όπως και στον κακό, αλλ’ ωστόσο η ζωή του έχει έναν αντικειμενικό σκοπό, καθώς και την καθοδήγησι και την ευλογία του Ιεχωβά.—Εκκλησ. 2:10, 11, 18· 3:13· 8:14.

 7. (α) Ποια διδασκαλία του «Χριστιανικού κόσμου» σχετικά με την υπηρεσία του Θεού είναι αντίθετη με τη Γραφή; (β) Τι λέγουν οι Γραφές για την «άνω κλήσιν»;

⁷ Ο «Χριστιανικός κόσμος» εδίδαξε ότι η υπηρεσία του Θεού δεν είναι για όλους, και ότι πρέπει ένα άτομο να λάβη ειδική κλήσι για τη διακονία. Μολονότι η «κλήσις» αναφέρεται στη Γραφή, ωστόσο, δεν αφορά πρόσκλησι για συμμετοχή στη διακονία, διότι κανένας δεν απεκλείετο από τη λατρεία και τον αίνο του Δημιουργού του—πράγμα που είχαν καταλάβει καλά οι πρώτοι Χριστιανοί. Μάλλον αυτή η κλήσις είναι για να γίνη κανείς μέλος του ’μικρού ποιμνίου’ που ο Ιησούς είπε ότι θα ενωθούν μαζί του ως βασιλείς και ιερείς στην ουράνια βασιλεία του, να γίνη μέλος της εκλεκτής ομάδος των πιστών από το πνεύμα αποκυημένων που αποτελούν τους 144.000, οι οποίοι είναι «ηγορασμένοι από της γης.» (Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 14:1-3) Ο Παύλος το ανέφερε αυτό στο εδάφιο Φιλιππησίους 3:14 ως «το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.» Το εδάφιο Ρωμαίους 8:30 δείχνει ότι αυτοί θεωρούνται δίκαιοι από τον Θεό και δοξάζονται. Σ’ αυτούς ο Πέτρος έγραψε: «Επιμελήθητε περισσότερον να κάμητε βεβαίαν την κλήσιν και την εκλογήν σας·. . .ούτω θέλει σας δοθή πλουσίως η είσοδος εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.»—2 Πέτρ. 1:10, 11.

 8. Ποιοι είναι μερικοί λόγοι για τους οποίους πολύ λίγοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για τη διακονία;

⁸ Αλλά δεν απαιτείται καμμιά ειδική θεία κλήσις για ν’ αναλάβη κανείς τη διακονία, δεν ψιθυρίζει ο Θεός σε μερικούς, «Αυτό είναι για σένα,» και αγνοεί τους άλλους. Ούτε και κατακρατεί την κλήσι από μερικούς επειδή τα οικονομικά των καθιστούν αδύνατη την ιεροσπουδαστική των εκπαίδευσι. Οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» ανησυχούν επειδή πολλοί από τους ενορίτας των διστάζουν να εξετάσουν τη δυνατότητα ν’ αναλάβουν τη διακονία, ακόμη και όταν προσκαλούνται από τις θρησκευτικές οργανώσεις των να το πράξουν. Μερικοί λέγουν ότι ένας παράγων γι’ αυτό είναι το χαμηλό εισόδημα. Άλλοι ανησυχούν με τις αλλαγές που βλέπουν να λαμβάνουν χώρα. Ίσως εναντιώνονται στο ζήτημα της αγαμίας του κλήρου, ή αισθάνονται σύγχυσι με τις αλλαγές που συμβαίνουν στην εκκλησία των, με τους «αγίους» που διαγράφονται από το θρησκευτικό ημερολόγιο, με τις λειτουργίες σε σύγχρονη γλώσσα, τις λειτουργίες με τζαζ, τους ιερείς και λειτουργούς σ’ επιφυλακή για απεργία, τα ζητήματα του ελέγχου των γεννήσεων, την επέμβασι της θρησκείας σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ακόμη και τις προσπάθειες αντικαταστήσεως Γραφικών αρχών με μια «σύγχρονη ηθική.» Αυτές και άλλες σκέψεις έχουν κάμει πολλούς να στρέψουν τα νώτα προς τις εκκλησίες, εφόσον διαπιστώνουν ότι αυτές δεν έχουν πια ένα σημαντικό άγγελμα να τους μεταδώσουν. Δεν ακούουν καμμιά κλήσι από τον Θεό. Στην πραγματικότητα μερικοί λέγουν ότι ο Θεός είναι νεκρός.

 9. Ποια τάσις αναφέρεται ότι υπάρχει μεταξύ των σπουδαστών και των κληρικών;

⁹ Όπως είπε ο κοσμήτωρ του Πανεπιστημίου του Ήμορυ, Ουίλλιαμ Κάννον: «Ολοένα λιγώτεροι σπουδασταί στα κολλέγιά μας δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον για τη διακονία.» Το περιοδικό Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιούς εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ ανέφερε τα εξής: «Κατά χιλιάδες λειτουργοί εγκαταλείπουν τελείως την εκκλησία . . . Γενικά, οι στατιστικές που εδόθησαν στη δημοσιότητα τον Σεπτέμβριο από τον Εθνικό Σύλλογο για την Ποιμαντορική Ανανέωσι δείχνουν ότι το ποσοστό απομακρύνσεως των ιερέων από την ενεργό διακονία ως αυτόν τον μήνα του έτους είναι 31 τοις εκατό μεγαλύτερο από το 1967 . . . χιλιάδες καλόγρηες—υπολογίζονται 3.600 στο 1966—αποχωρούν επίσης από τα μοναχικά τάγματά των.» Η έκθεσις συνεχίζει και λέγει ότι η Ενωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία προσπαθεί να συλλέξη χρήματα για να εκπαιδεύση νέους διακόνους, διότι διαθέτει μόνο 33.000 κληρικούς για τις 42.000 εκκλησίες της. Μ’ αυτή την τάσι σε πολλές εκκλησίες δεν αποτελεί έκπληξι να διαβάσετε στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης της 8 Μαρτίου 1969, για την ύπαρξι μιας εθνικής οργανώσεως με δεκατέσσερα γραφεία στις μεγαλύτερες πόλεις των Η.Π. η οποία έχει σκοπό να βοηθή ιερείς και καλόγρηες που εγκαταλείπουν το θρησκευτικό έργο να βρουν κοσμική εργασία.

10. Υπάρχει βάσις στην πρώτη Χριστιανοσύνη για τη διάκρισι κληρικών και λαϊκών;

¹⁰ Ένας άλλος λόγος για τον οποίο πολλοί νομίζουν ότι δεν υπάρχει θέσις γι’ αυτούς στην υπηρεσία του Θεού οφείλεται στη διάκρισι μεταξύ κληρικών και λαϊκών που καλλιεργείται στις εκκλησίες. Εν τούτοις, δεν υπήρχε διαίρεσις κληρικών και λαϊκών στην πρώτη Χριστιανοσύνη, και δεν υπάρχει ούτε σήμερα στην αληθινή Χριστιανοσύνη. Είτε ένα άτομο έχει ουράνια ελπίδα είτε ελπίζει να ζη για πάντα στην παραδεισιακή γη όταν θα γίνεται πλήρως το θέλημα του Θεού εδώ, πάντοτε ο καθένας έχει ευθύνη ενώπιον του Θεού ως διάκονος σύμφωνα με όσα αναγράφονται στις Γραφές. Ο χωρισμός μιας τάξεως κλήρου χρονολογείται από την παλαιά Βαβυλωνιακή, παγανιστική λατρεία. Δεν υπάρχει προηγούμενό του στη διακονία του Ιησού και των μαθητών του. Όπως λέγει η Εγκυκλοπαιδεία ΜακΚλίντοκ και Στρόνγκ, «Η μεγάλη εντολή των εδαφίων Ματθ. 28:19, 20 δεν είχε δοθή στους ένδεκα αποστόλους μόνο, αλλά στο γενικό σώμα των μαθητών . . . Έτσι την ημέρα της Πεντηκοστής, ολόκληρο το πλήθος των πιστών στην Ιερουσαλήμ φαίνεται ότι είχαν εμπνευσθή με δύναμι να κηρύττουν.» Μολονότι αναφέρουν κάποια «τεχνική διάκρισι μεταξύ κληρικών και λαϊκών,» προχωρούν και λέγουν ότι αυτό «σχεδόν το αγνοεί η Καινή Διαθήκη, και βλέπομε μέλη της Εκκλησίας, επισήμους ή ιδιώτας, άνδρες ή γυναίκες, να εκδηλώνουν την ελευθερία των κηρύττοντας τον Ιησού παντού.»

ΜΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΥΡΑ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

11. Συνηγορούσαν ο Ιησούς και οι πρώτοι Χριστιανοί για μια διάκρισι μεταξύ κληρικών και λαϊκών;

¹¹ Είναι αξιοσημείωτο σχετικά μ’ αυτό ότι ένας συγγραφεύς της ιστορίας της πρώτης εκκλησίας λέγει: «Ο Κέλσος, ο πρώτος συγγραφεύς που έγραψε εναντίον της Χριστιανοσύνης, καθιστά αντικείμενο χλευασμού το ότι εργάται, υποδηματοποιοί, γεωργοί, οι πιο απληροφόρητοι και αδέξιοι άνθρωποι, γίνονται ζηλωταί κήρυκες του Ευαγγελίου.» Εκείνο που είχε σημασία δεν ήταν η μόρφωσις των (μήπως δεν ήσαν οι πρώτοι μαθηταί ταπεινοί αλιείς;), αλλά η πίστις και η προθυμία των να υπηρετήσουν τον Θεό. Ο Ιησούς αντί να κάμη μια «τεχνική διάκρισι μεταξύ κληρικών και λαϊκών,» κατεδίκασε ακριβώς αυτό που εφήρμοζαν οι γραμματείς και Φαρισαίοι. (Ματθ. 23:1-33) Ανεφέρθη στην υποκρισία των, στο ότι έκαναν έργα για να φαίνωνται στους ανθρώπους, στα διακοσμημένα θρησκευτικά των ενδύματα, στην εξέχουσα θέσι που έπαιρναν στις τοπικές υποθέσεις και στους τίτλους που υιοθετούσαν. Στους ακολούθους του ετόνισε, «Πάντες . . . σεις αδελφοί είσθε»—ναι, αδελφοί στην πίστι και αδελφοί στη διακονία, η οποία περιελάμβανε το κήρυγμα του Λόγου του Θεού. Το γεγονός ότι μερικοί υπηρετούσαν ως ποιμένες και διδάσκαλοι και διακονικοί υπηρέται δεν τους εξύψωνε επάνω από το ποίμνιο, αλλ’ ανέθετε σ’ αυτούς ευθύνες επί πλέον της αποστολής που είχαν όλοι οι Χριστιανοί να ’μαθητεύσουν πάντα τα έθνη.’—Ματθ. 23:8· 28:19· Φιλιππησ. 2:3, 4.

12. Ανόμοια με πάρα πολλά άτομα στον Χριστιανικό κόσμο, ποια ευθύνη ήσαν ευτυχείς να δεχθούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

¹² Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, ήσαν ευτυχείς να δεχθούν αυτήν την αποστολή για συμμετοχή στη Χριστιανική διακονία. Δεν λέγουν όπως οι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου,» «Γι’ αυτό φροντίζει ο λειτουργός ή ο ιερεύς μου· εκείνος έχει μελετήσει αυτά τα πράγματα και είναι αρμόδιος.» Όχι, γνωρίζουν ότι η ικανότης για τη διακονία έρχεται από τον Ιεχωβά και μέσω του πνεύματός του. Γι’ αυτό δεν συμφωνούν με την άποψι κάποιου εκκλησιαστικού συγγραφέως ο οποίος είπε: «Μολονότι το κήρυγμα του ευαγγελίου με κάποιο τρόπο, και ως ένα συγκεκριμένο έργο, είναι το γενικό καθήκον όλων των πιστών, ωστόσο αποτελεί το μοναδικό και αποκλειστικό καθήκον μόνο εκείνων οι οποίοι, από αναμφισβήτητα εσωτερικά και εξωτερικά σημεία, έχουν θεία κλήσι γι’ αυτό το λειτούργημα, και έχουν καθιερωθή σ’ αυτό από την Εκκλησία ελευθέρως.» Πράγματι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι σ’ αυτή τη διδασκαλία οφείλεται σε κάποιο βαθμό η απομάκρυνσις ανθρώπων από τη διακονία. Πόσοι άνθρωποι στις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» αισθάνονται ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου ως ένα συγκεκριμένο έργον αποτελεί γενικό καθήκον τους; Πόσοι στην πραγματικότητα ενασχολούνται στο κήρυγμα του ευαγγελίου; Μήπως πολλοί δεν λένε ότι προτιμούν να μη συζητούν για θρησκεία; Μήπως δεν αφήνουν οι περισσότεροι ενορίται το καθήκον της συμμετοχής στη διακονία στους ιερείς και λειτουργούς των;

13. Γιατί είναι σπουδαίο για τον καθένα να ’επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά’; Και πώς μπορεί να γίνη αυτό;

¹³ Έν τούτοις, μια τέτοια άποψις είναι τελείως αντίθετη με την κατεύθυνσι του πνεύματος του Θεού, το οποίο εξεχύθη την Πεντηκοστή «επί πάσαν σάρκα.» Ο Πέτρος έδειξε ότι αυτή η προφητεία όπως εγράφη από τον Ιωήλ θα είχε εφαρμογή «εν ταις εσχάταις ημέραις» όταν «θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσι ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια. . . Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά θέλει σωθή.» (Πράξ. 2:17-21, ΜΝΚ) Έτσι σ’ εκπλήρωσι αυτής της προφητείας βλέπομε τον λαό του Ιεχωβά να κηρύττουν παγκοσμίως τον προφητικό λόγο σε άλλους, και να επικαλούνται το όνομα του Ιεχωβά σε προσευχή και στη δημοσία διακονία, κάνοντας έτσι γνωστό το όνομα του Θεού, όπως ακριβώς έκανε ο Ιησούς. Είναι ευτυχείς να συμμετέχουν στη δημοσία «ομολογία προς σωτηρίαν» και να είναι μεταξύ των «ευαγγελιζομένων τα αγαθά,» όπως ενεθάρρυνε ο Παύλος όλους τους πιστούς να κάνουν. (Ρωμ. 10:8-15) Κινούμενοι από το πνεύμα του Θεού, όχι μόνο μελετούν τον Λόγο του, αλλά τον εφαρμόζουν στη ζωή των και ομολογούν δια του στόματος των τον Κύριον Ιησούν. Το 1970, υπήρχαν 1.483.430 δραστήριοι μαζί με τους μάρτυρας του Ιεχωβά ως κήρυκες του ευαγγελίου.

14. Ποια κλήσις είναι ανοιχτή σε όλους, και γιατί απαντάτε έτσι;

¹⁴ Ναι εκτιμούν την ανάγκη να χρησιμοποιούν αυτά που μαθαίνουν από το Λόγο του Θεού. Ο Ιησούς στην παραβολή του περί ταλάντων επήνεσε εκείνους οι οποίοι χρησιμοποίησαν καλά τη γνώσι της Βασιλείας που τους είχε εμπιστευθή, αλλά εκείνος ο οποίος έκρυψε το τάλαντό του στη γη κατεδικάσθη ως πονηρός και οκνηρός δούλος. (Ματθ. 25:14-27) Στο βιβλίο της Αποκαλύψεως ο απόστολος Ιωάννης ομιλεί για ένα «άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα,» ο οποίος έχει να κηρύξη αιώνιον ευαγγέλιον «εις παν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν.» Με φωνή μεγάλη λέγει: «Φοβηθήτε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.» (Αποκάλ. 14:6, 7) Η απάντησις είναι καταπληκτική. Ένας «όχλος πολύς . . . εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» απαντούν στην κλήσι. Συμμετέχουν δημόσια στη λατρεία του Ιεχωβά, όχι σε κάποιο απομονωμένο σημείο μακριά από τη δημοσία θέα. Όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψι 7:10: «κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» Είσθε ένας απ’ αυτόν τον ’πολύν όχλον’ ο οποίος κάνει αυτή τη δημοσία διακήρυξι της πίστεώς του;

ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ;

15. Πώς οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν γίνει ικανοί να συμμετέχουν στο κήρυγμα του ευαγγελίου;

¹⁵ Πώς αυτοί γίνονται κατάλληλοι γι’ αυτή την υπηρεσία; πώς είχαν γίνει κατάλληλοι οι αλιείς απόστολοι του Ιησού;—ή ο Λουκάς, ο οποίος ήταν ιατρός μάλλον παρά διάκονος, όταν έμαθε την αλήθεια του Λόγου του Θεού; Πώς ο Παύλος μπορούσε να γράψη στον Τιμόθεο:«Εις το οποίον ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος, (αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι,) διδάσκαλος των εθνών εις την πίστιν και εις την αλήθειαν.» (1 Τιμ. 2:7) Ποιος του είχε δώσει αυτόν τον διορισμό αν δεν ήταν από τον Θεό; Ασφαλώς ο Πέτρος δεν είχε διορίσει τον Παύλο στη διακονία του όπως θα ήθελαν να πιστεύουν μερικοί. Ο ίδιος ο Παύλος εξεφράσθη ως εξής: «Η ικανότης ημών είναι εκ του Θεού.» (2 Κορ. 3:5) Εκείνοι οι άνδρες οι οποίοι ήσαν αλιείς, όπως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, πρέπει να είχαν αναγνωρίσει ότι η ικανότης των για τη διακονία προήρχετο από τον Θεό. Ωστόσο όμως είχαν κάποιο ιστορικό φόντο γι’ αυτή την υπηρεσία. Ως Ιουδαίοι είχαν διδαχθή από τους γονείς των το Νόμο και τους Προφήτας. Επίστευαν ότι ο Λόγος του Θεού ήταν ’λύχνος εις τους πόδας των και φως εις τας τρίβους των.’ Θα πρέπει να προσηύχοντο,«Δίδαξόν με, Ιεχωβά, την οδόν των διαταγμάτων σου.» (Ψαλμ. 119:105, 33, ΜΝΚ) Και τώρα είχαν το προνόμιο να συναναστρέφωνται εκείνον ο οποίος ήταν ο κατ’ εξοχήν διδάσκαλος της αληθείας. (Ιωάν. 13:13) Όταν τούς είχε διασαφηνισθή η εφαρμογή των Γραφών στη ζωή του Ιησού, ήσαν πρόθυμοι να κάμουν και άλλους κοινωνούς αυτών που ήξευραν. (Ματθ. 4:18-22) Η σαφής κατανόησις των Γραφών που είχαν και η κατεύθυνσις του πνεύματος του Ιεχωβά στη διακονία των καθιστούσαν δυνατό να μιλούν αυτοί οι απόστολοι και μαθηταί την αλήθεια με εξουσία, ώστε ακόμη και οι άρχοντες ανεγνώρισαν ότι «ήσαν μετά του Ιησού.» (Πράξ. 4:13) Ο Ιεχωβά είχε φροντίσει να γίνουν ικανοί για τη διακονία.

16. Ποιες προμήθειες κάνει σήμερα ο Ιεχωβά για να γίνωνται ικανοί για τη διακονία οι λάτρεις του;

¹⁶ Ομοίως σήμερα ο Ιεχωβά διατηρεί ανοιχτή μια θύρα για τη Χριστιανική διακονία σε ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξεως, σε ανθρώπους κάθε κοινωνικής θέσεως οι οποίοι έχουν ζήλο για τον Κύριο. (2 Βασ. 10:15· Ιωάν. 4:34) Όπως ακριβώς συνέβαινε με τους πρώτους Χριστιανούς, είναι δυνατόν να προέρχωνται από διάφορα επαγγέλματα. Αλλά αναγνωρίζουν την ανάγκη ν’ αποκτήσουν επίγνωσι του Λόγου του Θεού. Δεν επιβαρύνονται με χρόνια ακάρπου εκπαιδεύσεως στη φιλοσοφία και την ανωτέρα κριτική, αλλά η διδασκαλία και η εκπαίδευσις των για τη διακονία βοηθούν στην εποικοδόμησι της πίστεως των και τους καθιστούν ικανούς να μπορούν να κάνουν και άλλους μετόχους της αληθείας. Αναγνωρίζουν τη σοφία των εξής λόγων του Παύλου: «Ο διδάσκων λοιπόν άλλον σε αυτόν δεν διδάσκεις;» (Ρωμ. 2:21) Γι’ αυτό εκτός από την προσωπική οικιακή Γραφική μελέτη, συνέρχονται τακτικά στις πέντε συναθροίσεις την εβδομάδα που γίνονται στις 26.524 εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένης της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, για να καταρτισθούν καλά στον χειρισμό της ’μαχαίρας του πνεύματος’ του Λόγου του Θεού.—Κολοσ. 2:8· 2 Τιμ. 2:15

17. (α) Προσπαθούσε ο Ιάκωβος ν’ αποθαρρύνη άλλους από το να γίνουν διδάσκαλοι της αληθείας, και ποια επιχειρήματα υπάρχουν εναντίον αυτής της απόψεως; (β) Ποια ήταν λοιπόν η σημασία των σχολίων του «μη γίνεσθε πολλοί διδάσκαλοι»;

¹⁷ Εφόσον ο αντικειμενικός σκοπός ενός Χριστιανού είναι να εκπληρώση την εντολή του Ιησού «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη [ανθρώπους όλων των εθνών, ΜΝΚ] . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα,» γιατί το εδάφιο Ιάκωβος 3:1 λέγει, «Μη γίνεσθε πολλοί διδάσκαλοι, αδελφοί μου, εξεύροντες ότι μεγαλυτέραν κατάκρισιν θέλομεν λάβει»; Δεν αντιφάσκει αυτό με τις οδηγίες του Ιησού; Ασφαλώς ο Ιάκωβος δεν έλεγε να μη διδάσκουν οι γονείς τα τέκνα των ή ότι το έργο της μαθητεύσεως δεν έπρεπε να συνεχισθή. Δεν ενεθάρρυνε μερικούς να παύσουν να χρησιμοποιούν τα τάλαντα της Βασιλείας που τους είχαν εμπιστευθή για να υπηρετούν τον Δημιουργό των πλήρως όταν θα άνοιγε σ’ αυτούς η θύρα της υπηρεσίας. Αυτή δεν ήταν η πορεία που ακολουθούσε ο ίδιος ως επίσκοπος και διδάσκαλος της Χριστιανικής εκκλησίας. Πράγματι μόλις είχε συζητήσει το γεγονός ότι η πίστις χωρίς έργα είναι νεκρά. Αλλά σ’ αυτό το εδάφιο ωμιλούσε για τη σοφή χρήσι της γλώσσης και την ανάγκη γι’ αυτούς που έχουν ειδικές ευθύνες ως διδάσκαλοι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία να είναι βέβαιοι ότι διδάσκουν με ακριβή γνώσι. Ανεγνώριζε το γεγονός που αναγράφεται στο εδάφιο Εφεσίους 4:11, ότι ο Θεός «έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους ποιμένας και διδασκάλους.» Ώστε θα υπήρχαν διάφορες υπηρεσίες που επρόκειτο να κατανεμηθούν στη Χριστιανική οργάνωσι. Θα υπήρχαν μόνο δώδεκα απόστολοι του Αρνίου, αλλά οι άλλοι θα μπορούσαν να υπηρετούν ως προφήται ή ευαγγελισταί. Στις πρώτες εκκλησίες μερικοί είχαν την ηγεσία στο να εκπαιδεύουν ως διδάσκαλοι και ποιμένες του ποιμνίου όπως ακριβώς συνέβαινε στην εποχή του βασιλείου του Ισραήλ, όταν υπήρχαν σχολές προφητών. Ομοίως η διακονία του Ιησού περιελάμβανε εκπαίδευσι και νουθεσία των αποστόλων του για να συνεχίσουν το έργο μετά τον θάνατό του. Και οι απόστολοι μιμήθηκαν τον Ιησού στο να εκπαιδεύουν τους νεωτέρους. (2 Τιμ. 2:2) Σήμερα στις εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά υπάρχουν υπηρέται οι οποίοι λαμβάνουν την ηγεσία στο να παρέχουν διδασκαλία στην εκκλησία. Άλλοι χρησιμεύουν ως διδάσκαλοι για ιεραποστολική υπηρεσία στη Σχολή Γαλαάδ ή για εκκλησιαστική δράσι στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Μερικοί αδελφοί έχουν την ευθύνη της προετοιμασίας της ύλης που χρησιμοποιούν οι εκκλησίες στο εκπαιδευτικό πρόγραμμά των. Αλλά ο σκοπός όλου τούτου όπως λέγει το εδάφιο Εφεσίους 4:12 είναι «προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.» Ώστε ενώ μερικοί υπηρετούν σε πιο ειδικευμένες υπηρεσίες ως διδάσκαλοι, αυτό δεν αποκλείει κανένα από το να υπηρετή ως διάκονος ή διδάσκαλος του ευαγγελίου μεταξύ των εθνών όπως διέταξε ο Ιησούς.—Εβρ. 5:12.

«ΖΗΤΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ»

18. Ποια σύστασι έκαμε ο Ιησούς σχετικά μ’ ένα αντικειμενικό σκοπό στη ζωή; (β) Γιατί αυτός είναι σοφός αντικειμενικός σκοπός;

¹⁸ Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος απ’ αυτόν για να δαπανήσουν ένας άνδρας ή μια γυναίκα τη ζωή τους. Είναι ένα θαυμαστό προνόμιο να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά και μάλιστα ολοχρονίως. Είναι ο τρόπος ζωής που επιδοκιμάζει ο Ιεχωβά και που βοηθεί άλλους να βαδίσουν στην οδό της αιωνίου ζωής και που δίνει επίσης πολλή προσωπική ικανοποίησι. Ο αντικειμενικός σκοπός δεν είναι η οικονομική αμοιβή, αλλά μάλλον καταλήγει στο να θησαυρίζη θησαυρούς στον ουρανό. Ο αληθινός διάκονος του ευαγγελίου, όπως ήταν ο Παύλος, θα ‘νομίζη τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού.’ Δεν ’φρονεί τα επίγεια’ αλλά μάλλον ακολουθεί το παράδειγμα του Ιησού στο να ’ζητή πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού.’—Ματθ. 6:33· Φιλιππησ. 3:8, 19.

19. Ποιες είναι μερικές απαιτήσεις γι’ αυτούς που αναλαμβάνουν τη διακονία;

¹⁹ Μπορείτε και σεις να κάμετε το ίδιο; Ασφαλώς οι απαιτήσεις δεν είναι δύσκολες γι’ αυτούς οι οποίοι αγαπούν ειλικρινά τον Ιεχωβά και εκτιμούν την ορθότητα των οδών του. Πρέπει να έχετε πρόθυμο πνεύμα. (Ψαλμ. 110:3) Όπως έκαμε ο Ιησούς, οφείλετε να βαπτισθήτε για να συμβολίσετε την απόφασί σας να κάμετε το θέλημα του Ιεχωβά όπως εκτίθεται στις Γραφές. Πρέπει να ζήτε σε αρμονία με τις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά. Ένα άτομο που αναλαμβάνει την υπηρεσία του Ιεχωβά οφείλει να την εκτελή ολοχρονίως, και να ζη σύμφωνα με τον Λόγο Του κάθε μέρα της ζωής του. Το κήρυγμα δεν είναι καθόλου το παν όσον αφορά την υπηρεσία του Θεού, αλλ’ ασφαλώς είναι ένα εξέχον μέρος αυτής της υπηρεσίας. Εκείνοι οι οποίοι ’νοούν’ τον Λόγο του Θεού δεν τον κρατούν για τον εαυτό τους, αλλά παράγουν καλούς καρπούς της Βασιλείας, τριάκοντα εξήκοντα, εκατό, όπως ενεθάρρυνε ο Ιησούς. (Ματθ. 13:23) Σεις παράγετε αυτούς τους καρπούς; Μπορείτε να παράγετε περισσοτέρους; Η κλήσις για περισσοτέρους εργάτας στη διακήρυξι της Βασιλείας έχει δοθή. Το έργο είναι επείγον. Αν απαντήσετε ολοκάρδια, ο Ιεχωβά θα σας ευλογήση πλουσίως, διότι, είτε οι πραγματικές ώρες που μπορείτε να διαθέσετε κηρύττοντας σε άλλους είναι πολλές είτε λίγες, θ’ αποδεικνύετε ότι είσθε ένας ολοχρόνιος δούλος του αληθινού Θεού.—1 Κορ. 15:58.