«Προσδέχεσθε Αλλήλους»
«Δια τούτο προσδέχεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς εις δόξαν Θεού.»—Ρωμ. 15:7
1. (α) Πόσοι καλωσορίσθηκαν σαν μέλη στον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών; (β) Τι απότυχε να παραγάγει αυτός ο Οργανισμός, κι έτσι ποιος φόβος υπάρχει πάντοτε;
ΜΕΧΡΙ τώρα ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει δεχθεί στους κόλπους του 154 έθνη. Τα μέλη του έθνη δεν έχουν όλα την ίδια πολιτική ιδεολογία. Ακόμη έχουν και εχθρικές διαθέσεις, αλλά στα Η.Ε. προσπαθούν να είναι «φιλικοί εχθροί.» Φαίνεται ότι κατάλαβαν την αλήθεια που είχε πει ένας Αμερικανός δημοσιογράφος-ποιητής: «Ενωμένοι—στεκόμαστε. Διαιρεμένοι—πέφτουμε.» Τα Η.Ε. ισχυρίζονται ότι είναι ένας οργανισμός για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Εν τούτοις ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου το 1945, δεν παρήγαγαν αυτό που ο Αμερικανός πολιτικός Γουέντελ Γουίλκι είπε, «Ένα κόσμο, μια κυβέρνηση.» Έτσι φοβούνται όλο και περισσότερο το ξέσπασμα ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πόλεμου με πυρηνικά όπλα.
2. Ακόμη και μέσα στο ίδιο έθνος, ποια πράγματα μπορούν να ενεργούν ενάντια σ’ έναν πολίτη ώστε να μη τον καλωσορίζουν οι συμπατριώτες του;
2 Ακόμη και μέσα σ’ ένα έθνος που ανήκει στα Η.Ε., οι πολίτες του ίσως να μη δέχονται με χαρά όλους τους άλλους συμπολίτες τους στην κοινωνική τους ομάδα. Για το ζήτημα αυτό υπεύθυνες είναι οι προκαταλήψεις. Οι πλούσιοι δεν δέχονται με την καρδιά τους τούς φτωχούς. Τα μέλη μιας θρησκείας δεν καλωσορίζουν άτομα μιας άλλης θρησκείας. Οι οπαδοί ενός πολιτικού κόμματος αρνούνται να δεχτούν τους οπαδούς ενός αντίθετου πολιτικού κόμματος. Οι πολύ μορφωμένοι άνθρωποι θεωρούν τους λιγότερο μορφωμένους ή εκείνους που δεν έχουν καθόλου εκπαίδευση σαν ανάξιους προσοχής. Ακόμη και το χρώμα του δέρματος ενός ανθρώπου μπορεί να στραφή εναντίον του από άλλους ανθρώπους που έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος. Οι φυλετικές καταγωγές επίσης παίζουν κάποιο ρόλο. Δεν δέχονται όλοι ομόφωνα ένα άτομο με βάση ότι είναι συνάνθρωπός των, μέλος μιας μεγάλης ανθρώπινης οικογένειας. Έτσι, οι προσωπικές αντιπάθειες και οι εχθρότητες καθορίζουν αν μπορεί ένα άτομο να γίνει δεκτό.
3. (α) Πώς ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό; (β) Αποδείχθηκαν τα Η.Ε. καλύτερα από την Κοινωνία των Εθνών στο να είναι η πολιτική έκφραση της βασιλείας του Θεού δια του Χριστού;
3 Ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό, μολονότι υποτίθεται ότι είναι μια κοινωνία Χριστιανικών εθνών. Επειδή είναι Χριστιανοί μόνο στ’ όνομα, έχουν επανειλημμένα παραβιάσει αυτά που προφητεύθηκαν στον Ησαΐα 2:4: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο, άτομα που είναι Χριστιανοί μόνο στ’ όνομα θα πολεμήσουν πατριωτικά για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα ακόμη και μέχρι θανάτου είτε του δικού τους είτε των αντιπάλων τους. Δεν βρίσκουν σοβαρό λόγο για να χαρούν με την Οργάνωση Ηνωμένων Εθνών, έστω κι αν παλαιότερα τον Δεκέμβριο του 1918 το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική αποκάλεσε την τότε προταθείσα Κοινωνία των Εθνών «πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού στη γη.» Ασφαλώς ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών δεν απέδειξε ότι είναι έκφραση της βασιλείας του Θεού μέσω του Χριστού.
4. Τι είπε ο Παύλος, που παράθεσε από τις προφητείες του Ησαΐα, για ‘όσα προεγράφησαν’;
4 Εν τούτοις, τα πάρα πάνω λόγια, ότι δεν θα σηκώσει μάχαιρα έθνος εναντίον έθνους ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο, εκπληρώνονται σ’ εκείνους που είναι αληθινοί υμνητές του Ιησού Χριστού. Αυτός ο ειρηνικός Υιός του Θεού παράθεσε πολλές φορές από τις προφητείες του Ησαΐα που είχαν γραφτεί πριν από πολύ καιρό. Το έκανε αυτό για να διδάξει τους ακολούθους του. Ένας απ’ αυτούς τους ακολούθους, ο απόστολος Παύλος, έγραψε στους μαθητές του Χριστού στη Ρώμη τον πρώτο αιώνα και τους υπενθύμισε: «Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των Γραφών.»—Ρωμ. 15:4.
5. Ποιος προμήθευσε για τον Παύλο και τους συγχριστιανούς το εξοχώτερο παράδειγμα σχετικά με την υπομονή;
5 Σ’ εκπλήρωση αυτών που είχαν προγραφεί στις Άγιες Γραφές, ο Ιησούς Χριστός υπόμεινε ονειδισμό και διωγμό ακόμη και μέχρι επονείδιστο θάνατο πάνω σ’ ένα πάσσαλο σαν πολιτικός εγκληματίας. Με την υπομονή του ως αυτό το ακρότατο σημείο έγινε το τέλειο παράδειγμα για τους μαθητές του που θα τους δυνάμωνε να υπομείνουν πιστά ως το τέλος.
6. (α) Τι δείχνει ότι ακόμη και πάνω στο σταυρό, ο Ιησούς ήταν προσκολλημένος στην ελπίδα του; (β) Όπως και στην περίπτωση του Ιησού τι αληθεύει για τους ακολούθους του σχετικά με την ελπίδα και την υπομονή;
6 Επειδή υπόμεινε σταθερά ως το τέλος της επίγειας πορείας του ο Ιησούς προσκολλήθηκε στη Θεόδοτη ελπίδα του. Γι αυτό, μπορούσε να πει στον συμπονετικό ληστή που είχε σταυρωθεί πλάι του: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:43, ΜΝΚ) Στη διάρκεια εκείνων των εξουθενωτικών ωρών πάνω στον πάσσαλο του μαρτυρίου, ο Ιησούς δοκίμασε μεγάλη παρηγοριά με το να φέρνει στο νου του τα πράγματα «τα προγεγραμμένα» που μιλούσαν γι’ αυτόν, κι έτσι ενισχύθηκε τρομερά. Το ίδιο και οι αφοσιωμένοι ακόλουθοί του που υπομένουν τους ονειδισμούς που σωρεύονται πάνω στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό, κρατούν σταθερά τη Γραφικά θεόπνευστη ελπίδα για το μέλλον. Κι αυτοί επίσης παρηγορούνται τρομερά από τις Γραφές που «προεγράφησαν.» Η ελπίδα τους βασισμένη στις πιο αξιόπιστες Γραφές, «δεν καταισχύνει.»—Ρωμ. 5:5.
7. Τίνος το φρόνημα θα πρέπει να έχει ολόκληρη η εκκλησία, και πώς αυτό θα επηρεάσει στο να δοξασθεί ο Θεός;
7 Το πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να έχουμε το ίδιο φρόνημα που είχε και ο Ιησούς Χριστός στη διάρκεια όλων των παθημάτων του σ’ ένα εχθρικό κόσμο. Σύμφωνα μ’ αυτό ο απόστολος Παύλος διατύπωσε την πάρα κάτω προσευχή: «Ο δε Θεός της υπομονής και της παρηγορίας [που δίνει υπομονή και παρηγοριά, ΜΝΚ] είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν, δια να δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (Ρωμ. 15:5, 6) Με το να καλλιεργούμε ένα τέτοιο φρόνημα μιμούμενοι το υπόδειγμά μας, τον Ιησού Χριστό, θα διατηρήσουμε ενότητα σαν μια εκκλησία μαθητών του. Όταν σε μια ομάδα υπάρχει το ίδιο φρόνημα αυτό οδηγεί σε όμοιες εκφράσεις. Έτσι φαίνεται σαν να μιλεί «ένα στόμα» για όλη την εκκλησία με μεγαλύτερη δύναμη και πειστικότητα. Αυτό είναι πάρα πολύ κατάλληλο. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να δοξάζουμε τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ενωμένα. Θα πρέπει να υπάρχει μια αρμονική ανάμιξη των φωνών μας προς Εκείνον που πρέπει να δοξασθεί. Αλλιώς ο ακροατής θα υποστεί σύγχυση για το άγγελμα που μεταδίδουμε.
ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΕΙΔΗΣ ΥΠΟΔΟΧΗ
8. Ποιο πράγμα πιθανόν να επηρέαζε την ενότητα της εκκλησίας στη Ρώμη στην οποία ο Παύλος έγραψε την επιστολή του;
8 Σε πολλές οργανώσεις ή κοινωνίες αυτού του συστήματος υπάρχει σε πολλούς μια διάθεση να μην δέχονται με χαρά τους νεοερχόμενους λόγω εθνικών ή φυλετικών προκαταλήψεων. Ίσως διαφορές για τον βαθμό εκπαιδεύσεως να παίζουν κάποιο μέρος, ή μπορεί να υπάρχουν θρησκευτικές διαφορές. Πίσω στην αρχαία Ρώμη του πρώτου αιώνα μ.Χ. πιθανόν να υπήρχαν φυσικοί λόγοι για τέτοια διαιρετικά πράγματα.
9. Από ποιους αποτελείτο τότε η Ρωμαϊκή εκκλησία, και τι θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει διαφορές στις προσωπικές προτιμήσεις συναναστροφών;
9 Ο απόστολος Παύλος δεν είχε φθάσει ακόμη στη Ρώμη, σ’ εκείνη την κοσμοπολίτικη αυτοκρατορική πόλη, αλλά ελπίζοντας ότι σύντομα θα έφθανε εκεί έγραψε στην εκκλησία της Ρώμης τη θεόπνευστη επιστολή του. Αφού επέστησε την προσοχή στο πόσο προσιτός ήταν ο Ιησούς Χριστός σαν το τέλειο παράδειγμα, ο Παύλος συνεχίζει και λέει: «Δια τούτο προσδέχεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς εις δόξαν Θεού.» (Ρωμ. 15:7) Ήταν βέβαιο πως, «πάντες οι όντες εν Ρώμη αγαπητοί του Θεού, προσκεκλημένοι άγιοι,» περιλάμβαναν φυσικούς περιτμημένους Ιουδαίους, και απερίτμητους Εθνικούς ή μη Ιουδαίους, ελεύθερους και δούλους. (Ρωμ. 1:7· 3:1-6· Φιλιπ. 4:22) Έτσι ανάμεσα σ’ εκείνους τους Ρωμαίους Χριστιανούς υπήρχαν διαφορές στη θρησκευτική τους προέλευση και στην κοινωνική τους θέση, και όλα αυτά δημιουργούσαν ποικιλίες απόψεων και αισθημάτων. Αυτό θα μπορούσε να καταλήξει σε προτιμήσεις για τις συναναστροφές που θα διάλεγε κάποιος.
10. Πώς ο Ιησούς έθεσε το παράδειγμα για τον τρόπο που θα πρέπει να υποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο, και για ποιο σκοπό το έκανε αυτό;
10 Παραμερίζοντας όλ’ αυτά κατά μέρος, ο Παύλος παρότρυνε όλους να ‘προσδέχονται αλλήλους,’ και να το κάνουν αυτό θερμά, εγκάρδια, ειλικρινά, με γνήσια εκτίμηση για τον συγχριστιανό, για τον ομόπιστο. Υπήρχε ένα τέλειο παράδειγμα που έπρεπε ν’ ακολουθήσουν απ’ αυτή την άποψη, γιατί ο Παύλος λέει να το κάνουν αυτό «καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς.» Μήπως δεν είπε ο Ιησούς όταν ήταν πάνω στη γη, «Τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω»; (Ιωάν. 6:37) Ναι! Σαν τέλειος άνθρωπος, θα μπορούσε να μας κρατήσει σε απόσταση λόγω των ατελειών μας και της αμαρτωλότητάς μας. Αλλά δεν το έκανε αυτό. Γιατί όχι; Ο Παύλος δείχνει την αιτία, προσθέτοντας τα λόγια: «Εις δόξαν Θεού.» Με το να δέχεται με χαρά όλους τους πιστεύοντες σ’ αυτόν, ο Χριστός έφερε δόξα στον Θεό, γιατί αυτό μεγάλυνε τη μεγαλοψυχία του Θεού και την επιθυμία του να σωθούν όλοι οι άνθρωποι μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του Ιησού Χριστού. Ήταν ακριβώς όπως ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωσε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.
11. Γιατί αυτή η θερμή υποδοχή στους νεοερχόμενους οδηγεί στο να δοξασθεί ο Θεός, κι έτσι τι είπε ο αναστημένος Ιησούς στους μαθητές του στη Γαλιλαία να κάνουν;
11 Έτσι, όταν κι εμείς, σαν μιμητές του Ιησού Χριστού, δεχόμαστε με χαρά όλους τους εκζητητές της αλήθειας στην εκκλησία άσχετα με φυλή, χρώμα, πρώην θρησκευτική παράταξη, κοινωνική θέση, ή κοσμική εκπαίδευση, αυτό φέρνει δόξα στον Θεό. Δίνει σ’ όλους εκείνους που καλωσορίζουμε την ορθή άποψη για τον Ιεχωβά Θεό. Με το να δείχνει την προθυμία του να δεχθεί όλους τους αληθινούς πιστούς μέσα στην εκκλησία της οποίας αυτός ήταν η πνευματική Κεφαλή, ο αναστημένος Ιησούς είπε στους μαθητές του στην «Γαλιλαία των εθνών» τι να κάνουν, λέγοντας: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Ησ. 9:1· Ματθ. 28:16-20.
12. (α) Σε τι χρησιμεύει για μας το να έχουμε υπ’ όψη τη δόξα του Θεού όταν υποδεχόμαστε άλλους; (β) Πώς το να πηγαίνουμε από πόρτα σε πόρτα αποκρούει κάθε κατηγορία εναντίον του Θεού για ενοχή αίματος;
12 Όταν δεχόμαστε με χαρά και χωρίς διακρίσεις όλους που προσέρχονται, θα είναι ένα πολύ ωραίο κίνητρο για μας αν θυμόμαστε ότι αυτό το κάνουμε «εις δόξαν Θεού.» Αυτό υποκινεί εκείνους που δεχόμαστε να εκτιμήσουν την εγκάρδια γενναιοδωρία του Θεού και να τον δοξάσουν και οι ίδιοι. Όταν βγαίνουμε έξω από τις συναθροίσεις μας και πηγαίνουμε από πόρτα σε πόρτα για να κηρύξουμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σ’ όλους εκείνους που συναντούμε, δείχνουμε ότι ‘προσδεχόμεθα αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς, εις δόξαν Θεού.’ Αυτή η πορεία καταλήγει σε δόξα του Θεού για τον οποίο είμαστε μάρτυρες άσχετα με το αν εκείνοι τους οποίους επισκεπτόμαστε εκτιμούν ή όχι το άγγελμα της Βασιλείας. Εκείνοι που δέχονται με χαρά το άγγελμα της Βασιλείας θα ενωθούν μαζί μας τελικά για να δοξάσουν τον Θεό που έστειλε σ’ αυτούς, τους κήρυκες της Βασιλείας του. Εκείνοι που δεν δέχονται ευχάριστα το Θεόδοτο άγγελμά μας σωτηρίας θα διαπιστώσουν κάποτε ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε ενδιαφερθεί γι’ αυτούς και είχε στείλει τους πιστούς του μάρτυρες σ’ αυτούς, κι έτσι δεν τους άφησε καμιά δικαιολογία για να κατηγορήσουν τον Θεό. (Ιεζ. 33:33) Έτσι ο Θεός είναι αθώος από την κατηγορία σχετικά με το αίμα τους.
ΑΠΟ ΞΥΛΟΥΡΓΟΣ, «ΔΙΑΚΟΝΟΣ»
13. Γιατί δεν μπορεί ο Θεός να κατηγορηθεί για μεροληψία, επειδή έδωσε τις πρώτες ευκαιρίες σ’ ένα λαό πιο ολιγάριθμο από τον υπόλοιπο κόσμο;
13 Αλλά ποιοι είχαν την πρώτη ευκαιρία να ωφεληθούν από την προμήθεια του Θεού; Ήταν ο λαός μέσω του οποίου λάβαμε την Αγία Γραφή. Αυτοί ήταν οι φυσικοί Ιουδαίοι. Μα δεν έδειχνε ο Θεός μεροληψία, ειδικά όταν σκεπτόμαστε ότι οι μη Ιουδαίοι ήταν κατά πολύ περισσότεροι από τους περιτμημένους Ιουδαίους ακόμη και πριν από 1.900 χρόνια; Επιφανειακά ίσως να φαίνεται έτσι. Αλλά ο Θεός έπρεπε από κάπου ν’ αρχίσει, και άρχισε από κείνους στους οποίους είχε δώσει ειδικές υποσχέσεις μέσω των προπατόρων τους, δηλαδή, από τους περιτμημένους Ιουδαίους. Εν τούτοις, τα τελικά οφέλη της ενεργείας του Θεού δεν επρόκειτο να περιορισθούν αυστηρά στους φυσικούς Ιουδαίους ή Εβραίους. Υπάρχει λοιπόν, δίκαιη βάση για να παραπονιόμαστε γι’ αυτό; Καμιά απολύτως!
14. Έτσι τι είδος άνθρωπος ήταν υποχρεωμένος να γίνει ο Υιός του Θεού από τον ουρανό, και τι υποδοχή του έγινε από τους δικούς του ανθρώπους;
14 Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Θεός είχε κάνει απαράβατες υποσχέσεις σε ανθρώπους που άξιζαν σχετικά με τους φυσικούς απογόνους τους, τους Ιουδαίους. Γι’ αυτό ο Υιός του Θεού έπρεπε να κατεβεί από τους ουρανούς για να εκτελέσει αυτές τις υποσχέσεις του ουράνιου Πατέρα του. Αυτό τον υποχρέωνε να γεννηθεί σαν μέλος μιας φυλής που τη μισούσαν διεθνώς, σαν μέλος του λαού με τον οποίο ο Θεός είχε κάνει εθνική διαθήκη. Και όμως, ακόμη και σαν Ιουδαίος, ο Υιός του Θεού δεν ήταν ευπρόσδεκτος από την πλειονότητα των συν-Ιουδαίων, όπως ακριβώς λέει ένας συγγραφέας της επίγειας ιστορίας του Υιού του Θεού: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν.»—Ιωάν. 1:11.
15. Τι εργασία έκανε ο Ιησούς στη Ναζαρέτ, και κάνοντάς την υπηρετούσε σαν «διάκονος της περιτομής»;
15 Έτσι ο Ιουδαίος απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής στη Χριστιανική εκκλησία στη Ρώμη, η οποία δεν αποτελείτο ολόκληρη από φυσικούς Ιουδαίους: «Λέγω δε ότι ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, δια να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας, και δια να δοξάσωσι τα έθνη τον Θεόν δια το έλεος αυτού.» (Ρωμ. 15:8, 9α) Στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, στο σπίτι του θετού πατέρα του, του περιτμημένου Ιουδαίου Ιωσήφ, ο Ιησούς μεγάλωσε κι έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Με το να γεννηθεί στη φυλή του Ιούδα ο Ιησούς δεν ανήκε στην ιερατική οικογένεια ή στη φυλή του Λευί που υπηρετούσε στο ναό. Από φυσική άποψη δεν μπορούσε να μπει στις τάξεις των υπηρετών του ναού στην Ιερουσαλήμ. Αλλά μήπως ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, είχε έλθει στη γη απλώς για να υπηρετήσει και να πεθάνει σαν ξυλουργός; Όχι! Έτσι με το να γίνει «διάκονος της περιτομής» θα πρέπει να εννοεί πολύ περισσότερα από το να γίνει απλώς ένας ξυλουργός σαν τον θετό πατέρα του τον Ιωσήφ.
16. Για να υπηρετήσει περισσότερο από τους κατοίκους της Ναζαρέτ σαν ξυλουργός, τι έκανε ο Ιησούς;
16 Αν ο Ιησούς δεν είχε προχωρήσει στη ζωή πέρα από την ξυλουργική του εργασία στη Ναζαρέτ, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας την προφητευμένη διακονία του. Έτσι ο ουράνιος Πατέρας του, ο Ιεχωβά Θεός, του έδωσε ένα ξεκίνημα διαφορετικό, για να μπορέσει να είναι «διάκονος της περιτομής,» όχι μόνο προς τους συμπολίτες του στη Ναζαρέτ, αλλά σε ολόκληρο το έθνος. Γι’ αυτό, στην ηλικία των 30 ετών εγκατάλειψε οριστικά το επάγγελμα του ξυλουργού.
17. Πώς θα συγκρίνουμε το έργο του Ιησού μετά το βάπτισμά του και το χρίσμα του, με την υπηρεσία του Ιουδαίου αρχιερέα στο ναό;
17 Τι είδος εργασία ανάλαβε ο Ιησούς αφού βαπτίσθηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ένα Λευίτη, και αφού βαπτίσθηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού; Ήταν η υπηρεσία του κατώτερη από την υπηρεσία των ιερέων και των Λευιτών στο ναό, που ήταν πραγματικοί «διάκονοι» του Θεού στην Ιερουσαλήμ; Ασφαλώς καθένας που γνωρίζει τα γεγονότα θα παραδεχθεί ότι ανάλαβε μια επίσημη υπηρεσία, μια «διακονία,» και όχι απλώς ένα θρησκευτικό επάγγελμα. Όπως λέει το Ρωμαίους 15:8: «Ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, δια να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας.» Αναμφισβήτητα εκτελούσε μια εθνική υπηρεσία, ενασχολούμενος σ’ ένα διακονικό λειτούργημα, όχι με διορισμό ανθρώπου αλλά με διορισμό του Θεού, του Παγκόσμιου Κυρίαρχου. Αυτό που ο Ιησούς έκανε μετά την αλλαγή του επαγγέλματός του πάνω στη γη ήταν ασύγκριτα πιο σπουδαίο από τη θρησκευτική υπηρεσία του Ιουδαίου αρχιερέα στην Ιερουσαλήμ.
18. Μολονότι δεν αναγνωρίσθηκε από κανένα επίγειο έθνος σαν «διάκονος», πώς έγινε ο Ιησούς «διάκονος της περιτομής»;
18 Όπως ακριβώς ο Ιησούς δεν μπορούσε να προσφέρει οποιαδήποτε θρησκευτική υπηρεσία στο ναό στην Ιερουσαλήμ κι έτσι να ανταγωνισθεί τους ιερείς και τους Λευίτες που ήταν εκεί, δεν μπορούσε, και ασφαλώς δεν θα το έκανε ποτέ, να προσφέρει θρησκευτικές λειτουργίες σε οποιοδήποτε ναό των μη Ιουδαϊκών εθνών, στη Ρώμη, στην Αθήνα, ή οπουδήποτε αλλού. Κι όμως ήταν υποχρεωμένος να γίνει «διάκονος της περιτομής» χάριν της αλήθειας και της αξιοπιστίας του Θεού. Γιατί αυτό; Διότι έπρεπε να «βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας [του Θεού],» που ήταν Εβραίοι και όχι Εθνικοί. Επί παραδείγματι ο ‘προπάτοράς τους’ Αβραάμ είχε πολλούς γιους από τρεις γυναίκες, αλλά ο Θεός διάλεξε μόνο τον γιο του Αβραάμ, τον Ισαάκ, από την πρώτη του γυναίκα, τη Σάρρα, για να λάβει την Αβραμιαία υπόσχεση. Με τη σειρά του, ο Ισαάκ απόχτησε δυο δίδυμους γιους, αλλά ο Θεός έχρισε το νεώτερο δίδυμο, τον Ιακώβ, που αργότερα ονομάσθηκε Ισραήλ, για να μεταβιβάσει την Αβραμιαία υπόσχεση σχετικά με το «σπέρμα» μέσω του οποίου θα ευλογούνταν όλα τα έθνη της γης. Με τον καιρό οι 12 γιοι του Ιακώβ παρήγαγαν τις 12 φυλές του Ισραήλ, με τις οποίες, σαν έθνος, ο Θεός έκανε την εθνική διαθήκη του μέσω του προφήτη Μωυσή σαν μεσίτη.
19. Γιατί ο Ιησούς δεν γεννήθηκε στη φυλή Λευί, και ποιοι τον υποδέχθηκαν στη γη, και πού;
19 Αργότερα, αφού το έθνος του Ισραήλ προτίμησε να έχει έναν ανθρώπινο βασιλιά σαν ορατό εκπρόσωπο του Ιεχωβά, Αυτός έκανε τη βασιλική Του υπόσχεση στον Βασιλιά Δαβίδ από τη φυλή του Ιούδα. Έτσι, ο υποσχεμένος Μεσσίας, ή Χριστός, έπρεπε να έρθει από την οικογένεια του Δαβίδ. Σ’ αυτό οφείλεται το γεγονός ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στη γενέτειρα του Δαβίδ, στη Βηθλεέμ, σαν κληρονόμος του Δαβίδ μέσω γεννήσεως από την Ιουδαία παρθένο, Μαρία. Ουράνιοι άγγελοι τον υποδέχθηκαν στη γη. Έτσι ο Υιός του Θεού από τον ουρανό δεν θα μπορούσε να αποφύγει να γεννηθεί Ιουδαίος. Οι απαράβατες υποσχέσεις του Θεού, του Πατέρα του, έπρεπε να επιβεβαιωθούν να διεκδικηθούν. Ο Θεός δεν θα άφηνε να βγει ψεύτης.
20. Μολονότι ο Ιησούς έγινε ένας από την «περιτομή», τι περίμενε τους ανθρώπους των μη Ιουδαϊκών εθνών, και γιατί;
20 Ο Ιησούς χαιρόταν πολύ να συνεργάζεται με τον ουράνιο Πατέρα του. Γι’ αυτό «έγεινε διάκονος της περιτομής.» Περιτμήθηκε σαν ένας απ’ αυτούς. Για τρισήμισυ χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού και την ανάστασή του δείχθηκε ειδική εύνοια στους περιτμημένους Ιουδαίους. Εν τούτοις μια υποδοχή στη θεοκρατική οργάνωση του Ιεχωβά περίμενε τους απερίτμητους Εθνικούς, ή μη Ιουδαίους. Αυτό θα επιβεβαίωνε τις απαραβίαστες υποσχέσεις του Ιεχωβά στους ανθρώπους.