Εκτίμησις της Σωτηρίας του Θεού Μας

1, 2. Ποιο μεγάλο λάθος γίνεται από πάρα πολλούς ανθρώπους, και ποιο είναι το αποτέλεσμα;

ΜΗΠΩΣ ο Θεός μάς οφείλει τίποτα; Πολλοί άνθρωποι ενεργούν σαν να τους οφείλει κάτι. Θεωρούν τη ζωή σαν κάτι που πρέπει να χρησιμοποιηθή απλώς για όφελος και ιδιοτελή ευχαρίστησι. Αλλά δεν απολαμβάνουν πραγματική ευχαρίστησι από τη ζωή. Αυτό οφείλεται στο ότι παραβαίνουν την πρώτη και τη δεύτερη εντολή όπως ελέχθη από τον Ιησού Χριστό: «Πρώτη πασών των εντολών είναι ‘Άκουε Ισραήλ· Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι εις Ιεχωβά. Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου’ . . . Και δευτέρα ομοία αύτη, ‘Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.’»—Μάρκ. 12:29-31, ΜΝΚ.

² Πολλοί λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται να υπακούσουν σ’ αυτές τις εντολές σήμερα. Αυτοί είναι σαν τον πλούσιο της παραβολής του Ιησού που είπε: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.» Αλλά εκείνος ο άνθρωπος έχασε την ψυχή του την ίδια εκείνη νύχτα. (Λουκ. 12:16-21) Έτσι είναι και σήμερα. Εκείνοι που παραλείπουν να πλουτίσουν κατά Θεόν, και που κάνουν μάλλον ένα δικό τους υλιστικό παράδεισο μέσα σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων, πρόκειται να τα χάσουν όλα στη διάρκεια της ‘μεγάλης θλίψεως’ που πρόκειται να ενσκήψη στη γη. Τα ενδιαφέροντά των είναι υλικά, φυσικά—όχι πνευματικά.—Ματθ. 24:21, 22· Ιερεμ. 25:31-36· Ιακ. 5:1-5.

 3. Αντιπαραβάλατε την προοπτική του ‘φυσικού ανθρώπου’ μ’ εκείνην του ‘πνευματικού ανθρώπου.’

³ Πόσο μυωπάζει αυτός «ο φυσικός άνθρωπος.» Τα πράγματα του πνεύματος του Θεού είναι μωρία σ’ αυτόν και γι’ αυτό δεν μπορεί να βλέπη πέρα από τη διάρκεια ζωής εβδομήντα ή ογδόντα ετών το πολύ. Αλλά «ο πνευματικός άνθρωπος» μπορεί να βλέπη μέσα στην αιωνιότητα. Ακόμη και στους ‘πνευματικούς ανθρώπους’ που έχουν υλικά αποκτήματα δίδεται η συμβουλή «να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να είναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, διά να απολαύσωσιν την αιώνιον ζωήν.» Τα ‘καλά έργα’ απαιτούνται από όλους εμάς που ζητούμε «την αιώνιον ζωήν.» Στον καθρέπτη του τελείου νόμου του Θεού διακρίνομε τον βαθμό στον οποίο φθάνομε ως προς τις απαιτήσεις για αιώνια ζωή. «Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.»—1 Κορ. 2:14, 15· 1 Τιμ. 6:18, 19· Ιακ. 1:25.

 4. Τι πρέπει να γίνη αν πρόκειται να εξιχνιάσωμε τη σοφία του Θεού;

⁴ Ο Παύλος μιλώντας για τη σωτηρία που έρχεται πρώτα στους Ιουδαίους, και κατόπιν στους εθνικούς, δηλώνει: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού, και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!» (Ρωμ. 11:33) Μήπως αυτό σημαίνει ότι η σοφία του Θεού είναι τόσο βαθειά ώστε ποτέ δεν μπορούμε να καταλάβωμε τις οδούς του; Κάθε άλλο! Αλλά πρέπει να προσερχώμεθα στον Λόγο του Θεού με την ορθή στάσι διανοίας και καρδιάς. Δεν θα αναμέναμε από την Αγία Γραφή να είναι σαν ένα κοσμικό μυθιστόρημα, σκοπός του οποίου είναι απλώς να ψυχαγωγήση. Η Αγία Γραφή απαιτεί μελέτη, με ορθό ελατήριο. Στην εποχή του Ιησού υπήρχαν μερικοί που ήλθαν σ’ αυτόν με κακά ελατήρια, ζητώντας κάποιο ιδιοτελές όφελος ή κάποια πρόφασι για να τον παγιδεύσουν. (Ιωάν. 6:26, 27· Λουκ. 20:20-26) Εν τούτοις, μόνο σ’ εκείνους που τον ζητούσαν ταπεινά από αγνή καρδιά έδινε ο Ιησούς κατανόησι των βαθύτερων πνευματικών πραγμάτων του Λόγου του Θεού. (Ματθ. 13:10-15· Λουκ. 13:23, 24) Είναι επείγον ν’ αποκτήσωμε κι εμείς τώρα βαθειά κατανόησι των Βιβλικών διδασκαλιών που διαφέρουν τόσο πολύ από τις κοσμικές φιλοσοφίες.

«ΑΜΑΡΤΙΑ» ΚΑΙ «ΑΝΤΙΛΥΤΡΟΝ»

 5. (α) Ποια είναι η Γραφική άποψις της ‘αμαρτίας’; (β) Πώς η απαλλαγή από την αμαρτία αποτελεί χάριν;

⁵ Λόγου χάριν, λάβετε το ζήτημα της ‘αμαρτίας.’ Μπορεί να ζούμε σε μια χαλαρή ή άλλου είδους κοινωνία που δεν κατανοεί τι σημαίνει «αμαρτία.» Αλλά η αμαρτία υπήρξε από την εποχή της ανταρσίας που έγινε στην Εδέμ. Είναι η αποτυχία στο στόχο της τελειότητος, δηλαδή η υστέρησις έναντι της δικαιοσύνης του Θεού. (Ρωμ. 3:23, 24) Εκληρονομήσαμε αμαρτία από τον απειθή πρόγονό μας Αδάμ, και γι’ αυτό όλοι είμεθα αμαρτωλοί. Στους αρχαίους χρόνους, ήταν ανάγκη να δοθή ο νόμος του Θεού διά του Μωυσέως για να γίνη σαφής διάκρισις του τι είναι αμαρτία, μολονότι ο θάνατος που προέκυψε από την αμαρτία εβασίλευε σε όλη την ανθρωπότητα επί χιλιάδες χρόνια. Ο νόμος εκείνος κατέδειξε επίσης καθαρά ότι ο άνθρωπος αφ’ εαυτού του δεν μπορεί να απαλλαγή από την αμαρτία. Και σήμερα επίσης πρέπει να γνωρίζωμε βαθειά την αμαρτία και τις συνέπειές της. (Ρωμ. 5:12-14· 7:7, 21-25) Πόσο ανάξιοι είμεθα οι ίδιοι για απαλλαγή από την αμαρτία και τ’ αποτελέσματά της! Τι χάρι, λοιπόν, έκαμε ο Θεός παρέχοντας την απαλλαγή από την αμαρτία, βάσει της τελείας θυσίας του Υιού του!—Εφεσ. 2:4-8.

 6. (α) Ποια είναι η βάσις για την απαλλαγή από την αμαρτία; (β) Ποιοι είναι εκείνοι που δεν θα δυσκολευθούν να κατανοήσουν το αντίλυτρο;

⁶ Αυτό οδηγεί στη διδασκαλία της Γραφής περί του ‘αντιλύτρου.’ Η απαλλαγή από την αμαρτία προέρχεται βάσει της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού. Είναι αυτό το ζήτημα του ‘αντιλύτρου’ τόσο δύσκολο ώστε να μη μπορούμε να το κατανοήσουμε, μάλιστα ώς το σημείο που να μπορούμε να το επεξηγήσωμε καθαρά στους άλλους; Ποτέ να μη το πούμε αυτό! Πραγματικά, η Βιβλική διδασκαλία για το αντίλυτρο, όταν κατανοηθή κατάλληλα, είναι συναρπαστική, εμπνέει πίστι! Αν επρόκειτο να παραδεχθούμε τις διδασκαλίες του κλήρου του Χριστιανικού κόσμου που περιγράφει τον Ιησού ως «τον ενσαρκωμένο Θεό» και επομένως σαν ένα είδος ημιθέου, ημιανθρώπου, ή αν είμεθα απορροφημένοι από την Ανατολική φιλοσοφία ότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι η λήθη της νιρβάνας, θα βρίσκαμε ότι είναι δύσκολο να καταλάβωμε το αντίλυτρο. Αλλ’ αν ζητούμε «την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην, μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας,» τότε δεν θα είναι πολύ δύσκολο να καταλάβωμε και να χαρούμε για τη θαυμαστή προσφορά διά του αντιλύτρου που έκαμε ο Ιεχωβά.—2 Τιμ. 2:22.

 7. Πώς μπορεί να ορισθή η λέξις «αντίλυτρον»;

⁷ Ο Ιησούς, ως τέλειος άνθρωπος—ούτε περισσότερο, ούτε λιγώτερο—και ακριβές αντίστοιχο του άλλοτε τελείου Αδάμ, μπορούσε να δώση τον εαυτό του ως αντίλυτρο για όλους,’ δηλαδή για όλους τους αμαρτωλούς ατελείς απογόνους του Αδάμ. (1 Τιμ. 2:5, 6) Η Ελληνική λέξις αντίλυτρον, που χρησιμοποιείται μόνον σ’ αυτό το μέρος των Γραφών, ορίζεται ως: «Μέσον λυτρώσεως, τίμημα εξαγοράς, ή μάλλον αντίστοιχον λύτρον. Σημαίνει κατάλληλα ένα τίμημα, διά του οποίου οι δέσμιοι ή οι αιχμάλωτοι απελευθερώνονται από τον εχθρό και το είδος εκείνο της ανταλλαγής με το οποίον η ζωή του εξαγοράζεται με τη ζωή του άλλου. Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί το ρήμα αντιλυτρόω για την εξαγορά ζωής με ζωή.»a Και ο υπερήφανος Αριστοτέλης ακόμη κατανοούσε την ιδέα του «αντιλύτρου.» Αλλ’ αν ζούσε μετά από τέσσερις αιώνες, οι φιλοσοφίες του—που περιελάμβαναν τριπλούς θεούς, εξέλιξι και αθανασία ψυχής—θα τον εμπόδιζαν ασφαλώς να κατανοήση τη σημασία του αντιλύτρου του Ιησού.b

 8. Πώς και με ποια τάξι θα ζωοποιηθούν όλοι;

⁸ Η ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου δεν είναι αθάνατη! Δεν έχει δικαίωμα ζωής. Η Βιβλική διδασκαλία είναι σαφής: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα—αυτή θέλει αποθάνει.» (Ιεζ. 18:4, 20· Ματθ. 10:28) Η ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου πεθαίνει, αλλ’ η Αγία Γραφή παρουσιάζει μια θαυμαστή ελπίδα: «Καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού.» Ακριβώς όσο βέβαιο είναι ότι ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, έτσι τώρα στον καιρό της αοράτου παρουσίας του, η μικρή ομάς των κεχρισμένων ακολούθων του ‘ζωοποιείται’ με αυτόν. (1 Κορ. 15:20-23) Με την ωρισμένη τάξι, επίσης, και άλλοι από την ανθρωπότητα οι οποίοι πιστεύουν μπορούν ν’ αναμένουν ότι θα ελευθερωθούν ‘από της δουλείας της φθοράς, και θα μεταβούν εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.’—Ρωμ. 8:21.

ΔΥΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

 9. Με ποιον τρόπο οι ακόλουθοι του Ιησού αντιπαραβάλλονται με την οικογένεια του Αδάμ;

⁹ Αυτή η διδασκαλία του αντιλύτρου θέτει υπ’ όψιν μας δύο οικογένειες—την οικογένεια του Αδάμ και την οικογένεια του Ιησού Χριστού. Και οι δύο οικογένειες περιγράφονται ως ‘πολλοί.’ (Ρωμ. 5:15) Δεν υπάρχει ειδική απαίτησις για να γίνη κανείς από την αμαρτωλή οικογένεια του Αδάμ. Όλοι γεννήθηκαν στην αμαρτία με τη φυσική τεκνογονική ενέργεια. Αλλά σχετικά με το τι έκαμε ο Ιησούς, είναι γραμμένο: «Διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Μάρκ. 10:45· Ματθ. 20:28) Για πόσους; Όπως παρετηρήσαμε ήδη, αυτός έδωσε τον εαυτό του «αντίλυτρον υπέρ πάντων.» Εγεύθη θάνατον «υπέρ παντός ανθρώπου.» (1 Τιμ. 2:5, 6· Εβρ. 2:9) Στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια, η οικογένεια του Αδάμ πολλαπλασιάσθηκε σε δισεκατομμύρια. Ο Χριστός τους εξηγόρασε όλους. Αλλά για να έχουν μια επιδοκιμασμένη στάσι με τον Θεό έπρεπε να πιστεύσουν στον Ιησούν Χριστό ως εκείνον διά του οποίου ο Θεός έκαμε διαθέσιμη σ’ αυτούς την αιώνια ζωή. (Ιωάν. 3:16, 36) Για τους ακολούθους του Ιησού είναι γραμμένο: «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν.»—Ιωάν. 1:12, 13.

10. Γιατί ο Ιησούς δεν εδημιούργησε μια φυσική οικογένεια;

¹⁰ Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εκείνους οι οποίοι, διά της λυτρωτικής αξίας της θυσίας του Ιησού, αποκτούν αιώνια ζωή στην οικογένεια του Ιησού στη γη. Και αυτοί επίσης πρέπει να πιστεύσουν στο αίμα του Ιησού, που αποτελεί τη βάσι της εξαγοράς των από την αμαρτία και τον θάνατο. (Εβρ. 9:12, 28· Ρωμ. 5:8-11) Ο Ιησούς, ως τέλειος άνθρωπος, θα μπορούσε να νυμφευθή και να δημιουργήση δική του οικογένεια, και με τι ικανότητες και τι εξέχουσα οικογένεια θα μπορούσε να είναι αυτή! Αλλ’ ήταν αυτό εκείνο που ήθελε ο Ιησούς; Ήταν αυτός ο σκοπός του Ιεχωβά που έστειλε τον Ιησού στη γη; Ο Ιησούς εφρόντιζε να κάνη το θέλημα του Πατρός του, που περιελάμβανε ζητήματα πολύ πιο σπουδαία από τη δημιουργία μιας νέας δικής του οικογένειας. (Ιωάν. 5:30· 6:37-40) Εν πρώτοις, ο Ιησούς ενδιεφέρετο να δη το όνομα και τον σκοπό του Ιεχωβά να διεκδικήται εν σχέσει με την αρχική ανθρώπινη οικογένεια. Διότι ο Θεός αναπαύθηκε από τα δημιουργικά του έργα με εμπιστοσύνη ότι ο μεγαλειώδης σκοπός του να γεμίση μια παραδεισιακή γη με δικαίους απογόνους του Αδάμ θα εξεπληρώνετο ως το τέλος της επτακισχιλιετούς ‘ημέρας αναπαύσεως.’—Γέν. 2:1-3· 1:27, 28.

11. (α) Πώς ο Ιησούς γίνεται ‘Αιώνιος Πατήρ’; (β) Ποιους ο Θεός υιοθετεί πρώτα ως πνευματικούς υιούς;

¹¹ Ο άνθρωπος ως δημιούργημα του Θεού υπήρξε τέλειος, και υπήρχε ένας τρόπος με τον οποίο η τελειότης μπορούσε ν’ αποκατασταθή. Γιατί λοιπόν να γίνη έναρξις μιας νέας ανθρώπινης οικογενείας; Εκείνο που απητείτο μάλλον ήταν η θυσία του τελείου Ιησού, ώστε οι αγαπώντες τον Θεόν ευπειθείς άνθρωποι μεταξύ των απογόνων του Αδάμ να μεταβιβασθούν, να υιοθετηθούν τρόπον τινά, στην οικογένεια του Ιησού με αυτόν ως τον ‘αιώνιο πατέρα’ των δυνάμει του αντιλύτρου. (Ησ. 9:6) Αλλά πρώτα στον σκοπό του Θεού, ένα πρωτοκάρπιον, ένας μικρός αριθμός από την οικογένεια του Αδάμ, βάσει της πίστεως των στη θυσία του Ιησού, θα υιοθετούντο ως πνευματικοί υιοί, για να μετάσχουν με τον Ιησού μέσω πνευματικής αναστάσεως στην ουράνια βασιλεία του επάνω στην ανθρώπινη οικογένεια.—Ρωμ. 8:23· Ιακ. 1:18.

12. (α) Τι καθιστά δυνατόν το αντίλυτρον για την ανθρωπότητα; (β) Πώς πρέπει να αισθανθούμε για την προμήθεια του αντιλύτρου;

¹² Το αντίλυτρο ανοίγει το δρόμο για ασύγκριτες ευλογίες για την ανθρωπότητα γενικά—αποκατάστασι του παραδείσου σε όλη τη γη, επιβίωσι πολλών που αγαπούν δικαιοσύνη και είσοδό των σ’ εκείνον τον παράδεισο, ανάστασι των δισεκατομμυρίων ανθρωπίνων νεκρών και απομάκρυνσι της ασθενείας, της αμαρτίας και του θανάτου. Καθιστά δυνατή την ειρήνη, την ευχαρίστησι και την αρμονία όλης της κτίσεως του Ιεχωβά. (Ψαλμ. 37:10, 11· 72:7, 8· Ιωάν. 5:28, 29· Ησ. 33:24) Η σκέψις των λαμπρών αυτών γεγονότων που θα έλθουν πόσο μας κάνει να λάμπωμε από εκτίμησι της θαυμαστής αγάπης και της χάριτος του Ιεχωβά που εκδηλώνεται μέσω του Υιού του! Αληθινά αυτή είναι χάρις επάνω στη χάρι! (Ιωάν. 1:14, 16, 17) Ας μη φαίνεται παράδοξο που έγραψαν οι μαθηταί του Ιησού με τόση εκτίμησι για το αντίλυτρον! (Ρωμ. 3:21-26· 1 Πέτρ. 1:18, 19· 1 Ιωάν. 1:7· Ιουδ. 20, 21) Η δική σας καρδιά δεν σκιρτά από ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη αγάπη του Θεού που επρομήθευσε το αντίλυτρο και όλα όσα προέρχονται απ’ αυτό;—Ρωμ. 8:38, 39· Ησ. 65:17, 18.

ΑΣ ΔΕΙΞΩΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ

13, 14. (α) Η εκτίμησις του αντιλύτρου σε τι πρέπει να μας κάνη να αυξάνωμε; (β) Τι πρέπει να μας απομακρύνη από τη διάπραξι αμαρτίας;

¹³ Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους ομοπίστους του: «Και τούτο προσεύχομαι, να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν· διά να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι μέχρι της ημέρας του Χριστού, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης, των διά του Ιησού Χριστού, εις δόξαν και έπαινον Θεού.» (Φιλιππ. 1:9-11) Αν η εκτίμησις του αντιλύτρου μάς υποκινεί ν’ αυξάνωμε ολοένα περισσότερο σε αγάπη, πρέπει και να μας κάνη να μισούμε περισσότερο ό,τι είναι κακό.

¹⁴ Ο Θεός προβλέπει για τη συγχώρησι της αμαρτίας βάσει της θυσίας του Ιησού, αλλά αυτό δεν μας παρέχει την άδεια ν’ αμαρτάνωμε. Είναι αλήθεια, όπως αναφέρεται στην επιστολή 1 Ιωάν. 2:1, ότι αν εξαιτίας της κληρονομημένης ατελείας, αμαρτήση κάποιος «έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον Δίκαιον.» Ναι, αλλά λαμβάνομε τέτοια βοήθεια αν εμείς εθελουσίως τολμούμε να αμαρτάνωμε; Μπορούμε ν’ αναμένωμε τη λυτρωτική αξία της θυσίας του Ιησού να εφαρμοσθή σ’ εμάς, αν εμείς σκληρύνωμε τον εαυτό μας με αμαρτωλούς τρόπους; Η επιστολή 1 Ιωάννου 3:2, 6, 8 μας λέγει: «Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού· . . . πας όστις μένει εν αυτώ, δεν αμαρτάνει· πας ο αμαρτάνων δεν είδεν αυτόν ουδέ εγνώρισεν αυτόν. . . . Όστις πράττει την αμαρτίαν, είναι εκ του Διαβόλου· διότι απ’ αρχής ο Διάβολος αμαρτάνει. Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού διά να καταστρέψη τα έργα του Διαβόλου.» Αυτό το κάνει με τη στοργική προμήθεια του αντιλύτρου. Ασφαλώς εκείνος που εκτιμά τη θαυμαστή αυτή προμήθεια μέσω του Χριστού δεν θα ήθελε ποτέ να επιδοθή στη διάπραξι αμαρτίας!

15. Γιατί είναι ασύνετο να αμαρτάνωμε με την ιδέα ότι η θυσία του Ιησού θα φέρη συγχώρησι;

¹⁵ Κάποιος μπορεί να νομίση ότι το ν’ απολαμβάνωμε κάποια μικρή ευχαρίστησι χωρίς να βυθιζώμεθα πλήρως μέσα στην αμαρτία, δεν είναι πολύ κακό. Ή ένας άλλος μπορεί να νομίση, ‘Μόνο μια φορά και όχι άλλη αν το κάμω η θυσία του Ιησού θα μου φέρη συγχώρησι.’ Αλλ’ είναι αυτοί ορθοί συλλογισμοί; Αυτοί αποτελούν έναρξι καλλιέργειας μιας διαθέσεως για έργα της σαρκός, που είναι αντίθετα στην καλλιέργεια των καρπών του πνεύματος, και η Γραφή καθαρά προειδοποιεί «ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:19-24) Είναι πολύ εύκολο να υποπέσωμε σε κακές πράξεις! Αντισταθήτε στα δελεάσματα, με καθαρή καρδιά. (Ματθ. 5:8) Όταν αντιμετωπίζωμε πειρασμό να κάνωμε κακό, πρέπει να σπεύσωμε να πούμε: Όχι. Δεν θα το κάμω. Ύστερα από ότι έκαμαν ο Θεός και ο Χριστός για μας προμηθεύοντας το αντίλυτρο, πώς θα μπορούσα ποτέ εγώ να κάμω ένα τέτοιο πράγμα που θα εδειχνε τόση έλλειψι εκτιμήσεως;’ Σκεπτόμενοι το αντίλυτρο, μπορούμε πάντοτε να λέμε μέσα μας: «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»—Εβρ. 10:39, και βλέπε επίσης εδάφιον 29.

16. Πώς πρέπει ν’ αποφεύγωμε την επάνοδο στην αμαρτία;

¹⁶ Αντί να ‘συρώμεθα οπίσω’ στην αμαρτία και στην έλλειψι πίστεως, μπορούμε να πλησιάζωμε ακόμη περισσότερο τον Θεό μας. Αυτό σημαίνει να πλησιάζωμε περισσότερο και τους αδελφούς μας επίσης. Πρέπει ν’ αγαπούμε τους αδελφούς μας με την καρδιά μας. «Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού. Διότι αυτή είναι η παραγγελία την οποίαν ηκούσατε απ’ αρχής, να αγαπώμεν αλλήλους.» (1 Ιωάν. 3:10, 11) Πώς δείχνομε αυτή την αγάπη προς αλλήλους; Δαπανώντας χρόνον ο ένας για τον άλλον—πριν από τις συναθροίσεις, μετά τις συναθροίσεις και σε άλλες περιπτώσεις. (Ψαλμ. 133:1· Ρωμ. 12:9, 10) Επίσης με το να ενδιαφερώμεθα ο ένας για τον άλλον, εποικοδομώντας ο ένας τον άλλον με αγάπη, απολαμβάνοντας με άλλους τη συμμετοχή στις πνευματικές ευλογίες που παρέχει ο Ιεχωβά μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού.—1 Θεσσ. 5:11-13.

ΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ

17. (α) Ποια θετική εκδήλωσις της πίστεώς μας μπορεί να γίνη; (β) Τι περιλαμβάνει συχνά αυτή;

¹⁷ Το αντίλυτρο πρέπει να μας υποκινή σε θετικές πράξεις, σε έργα πίστεως που αντανακλούν τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας για όλα όσα έχουν κάμει ο Ιεχωβά και ο Χριστός. Έτσι μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι είμεθα μεταξύ εκείνων που μνημονεύονται στον Ψαλμό 11:7: «Διότι δίκαιος ων ο Ιεχωβά, αγαπά δικαιοσύνην· το πρόσωπον αυτού βλέπει ευθύτητα.» Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από ενάμισυ εκατομμύριο μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη γη που κάνουν δίκαια έργα προς όφελος άλλων ειλικρινών ανθρώπων. Η διακονία των περιλαμβάνει και την επίσκεψι στα σπίτια των άλλων, τη διδασκαλία σ’ αυτούς της Αγίας Γραφής δωρεάν και την υπόδειξι σ’ αυτούς της οδού της αιώνιας ζωής που μπορεί ν’ αποκτηθή μόνον με την επίγνωσι του Θεού, του Χριστού και της προμηθείας του αντιλύτρου. (Ιωάν. 17:3· 14:6) Όλη αυτή η διακονία γίνεται εθελουσίως και χωρίς σκέψι για υλική αμοιβή. Συχνά επίσης περιλαμβάνει και την τήρησι ακεραιότητος απέναντι μιας αφιλάγαθης και μάλιστα σκληρής εναντιώσεως.—Ματθ. 10:28-39.

18. Πώς ένα κορίτσι πέντε ετών έδειξε εκτίμησι στην προμήθεια του Ιεχωβά;

¹⁸ Λάβετε ως παράδειγμα αυτό το κορίτσι ηλικίας πέντε ετών: Η μητέρα του το εδίδαξε πιστά κι’ έτσι αυτό ανέπτυξε πιστά μια βαθειά αγάπη για τον Ιεχωβά και τον Υιόν του. Αλλά ο άπιστος πατέρας του το έστειλε σ’ ένα Βουδδιστικό νηπιαγωγείο. Οι Χριστιανικές του πεποιθήσεις ετέθησαν εδώ σε σοβαρή δοκιμασία. Αρνήθηκε να λατρεύση τον Βούδδα όταν μπήκε από την πόρτα του σχολείου. Μέσα στην Αίθουσα μαθημάτων αρνήθηκε να προσκυνήση την εικόνα του Βούδδα. Η δασκάλα του συχνά το μάλλωνε. Αλλά υπήρχε η ορθή λατρεία που μπορούσε να κάμη, ακόμη και σ’ εκείνο το νηπιαγωγείο. Πριν από το μεσημβρινό γεύμα, έκλινε κάθε μέρα το μικρό του κεφαλάκι για να προσευχηθή σιωπηρά στον Ιεχωβά μέσω του Χριστού. Η διδασκάλισσα ωργίζετο και γι’ αυτό, και προσπαθούσε να το σταματήση, αλλά μάταια! Τελικά, όταν η διδασκάλισσα δεν κατώρθωσε να το κάμη να λάβη μέρος σε μια Βουδδιστική εορτή, το ερώτησε, «Μήπως το κάνεις αυτό επειδή η μητέρα σου σού το απαγόρευσε;» Το κοριτσάκι απήντησε, «Όχι, αλλά επειδή αυτό δεν αρέσει στον Ιεχωβά Θεό.» Αληθινά, αυτή ήταν μια ωραία εκδήλωσις πίστεως που βασίζεται στο αντίλυτρο!

19. (α) Πώς ευλογεί ο Ιεχωβά εκείνους που τον ζητούν με καθαρή καρδιά; (β) Πώς ένα ηλικιωμένο άτομο έδειξε εκτίμησι αυτής της ευλογίας;

¹⁹ Η προμήθεια του αντιλύτρου από τον Ιεχωβά καθιστά δυνατή την αιώνια ζωή για τους ανθρώπους κάθε είδους. Ο Ιεχωβά με τους αγγέλους του συνάγει εκείνους που εκδηλώνουν ζωηρή επιθυμία να μάθουν και να κάνουν το θέλημά του. (Αποκάλ. 14:6, 7) Ένα τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά έλαβε την επόμενη επιστολή: «Είμαι εξήντα οκτώ ετών και εντελώς τυφλή. Πέρασα πολλά χρόνια στο νοσοκομείο, χωρίς να εξαρτώμαι από κανένα. Τελικά τον Νοέμβριο του 1970, έχασα την επιθυμία να ζω και πήρα την απόφασι να πεθάνω. Τότε ένα πρωί σταμάτησα στην πύλη του παρεκκλησίου του Σίντο, και έκαμα αυτή την προσευχή: Ας μου επιτραπή έστω και μια φορά πριν πεθάνω να μπορέσω να συναντήσω τον αληθινό Θεό, που δεν είναι αυτού του είδους Θεός που είναι μέσα σ’ αυτό το παρεκκλήσι. Ενώ προσευχόμουν ακόμη, ταράχθηκα όταν άκουσα μια φωνή στην πύλη. Για έκπληξί μου η φωνή έλεγε, ‘Κηρύττω τ’ αγαθά νέα ως μαρτυρίαν για τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά.’ Αμέσως εκάλεσα το άτομο που τα έλεγε και πρόθυμα άκουσα όλα όσα είπε. Απ’ εκείνη την ημέρα ποτέ δεν έχασα μια συνάθροισι των τοπικών μαρτύρων. Τον Μάιο του 1971 εγώ η ίδια έγινα κήρυξ από σπίτι σε σπίτι, και στις 4 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου με το εν ύδατι βάπτισμα σε μια συνέλευσι περιοχής των μαρτύρων του Ιεχωβά. Από τις 25 του μηνός εκείνου ανέλαβα τη διακονία προσωρινού σκαπανέως. Σε όλα τα περασμένα εξήντα οκτώ χρόνια της ζωής μου, περιλαμβανομένων και των 28 ετών στα οποία είχα την όρασί μου, ποτέ δεν εγέμισαν οι μέρες μου με τόση ελπίδα και χαρά.» Σε μια χειροπιαστή εκδήλωσι της χαράς της, η αγαπητή αυτή Χριστιανή αδελφή έβαλε μέσα στην επιστολή της μια γενναιόδωρη δωρεά για το οικοδομικό πρόγραμμα θεοκρατικής επεκτάσεως στη χώρα της.

20. Πώς ο Ιεχωβά ‘έρχεται και σώζει’ τον λαό του;

²⁰ Αληθινά ο Ιεχωβά εξεπλήρωσε την υπόσχεσί του να ‘έλθη και να σώση’ τον λαό του. Τον έσωσε από τη θρησκευτική Βαβυλώνα τη Μεγάλη και τον έφερε σε φιλική σχέσι μαζί του, σ’ ένα πνευματικό παράδεισο. Το να είναι κανείς σ’ αυτόν τον πνευματικό παράδεισο σημαίνει αναρίθμητες ευλογίες για τους λυτρωμένους πιστούς. «Τότε οι οφθαλμοί των [πνευματικώς] τυφλών θέλουσιν ανοιχθή, και τα ώτα των [πνευματικώς] κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο [πνευματικώς] χωλός θέλει πηδά ως έλαφος, και η γλώσσα του [πνευματικώς] μογιλάλου θέλει ψάλλει.» Και στην εποχή μας ακόμη εκπληρώνεται αυτή η προφητεία: «Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος και οδός, [έξω από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη], και θέλει ονομασθή Οδός αγία· ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’ αυτής, αλλά θέλει είσθαι δι’ αυτούς· ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι.» Η είσοδος σ’ αυτή τη λεωφόρο είναι ελεύθερη σε όλους όσοι δείχνουν αληθινή σοφία μαθαίνοντας ταπεινά τις απαιτήσεις του Ιεχωβά και δεχόμενοι την προμήθειά του για ζωή μέσω του Χριστού. Και οι λελυτρωμένοι του Ιεχωβά [από τα δεσμά της Βαβυλώνος της Μεγάλης] θέλουσιν επιστρέψει και έλθει εν αλαλαγμώ εις την Σιών [τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού]· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη δε και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.»—Ησ. 35:4-6, 8, 10.

21. Ποια ελπίδα έχομε, και πώς αυτή πρέπει να μας επηρεάζη;

²¹ Τα πνευματικά εκείνα θαύματα σε λίγο καιρό θα επαναληφθούν! Πότε; Κάτω από την επικείμενη χιλιετή βασιλεία του Θεού διά του Υιού του, Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός και τότε που ήταν στη γη, πριν από δεκαεννέα αιώνες έκαμε κατά γράμμα θαύματα αυτού του είδους. Ως Βασιλεύς θα τα κάμη και πάλι, στον αποκαταστημένο κατά γράμμα επίγειο παράδεισο. (Λουκ. 23:43) Τι χαρωπή ελπίδα! Και οι προφητείες που εκπληρώνονται τώρα καταδεικνύουν ότι στεκόμεθα ακριβώς στο κατώφλι αυτού του καιρού της αγαλλιάσεως. Ασφαλώς τώρα είναι ο πιο κατάλληλος καιρός απ’ όλους να ενεργήσωμε με σθένος, για να μπορούμε πραγματικά να προχωρούμε φιλικά με τον Θεό της σωτηρίας—συνεχώς μέσα από τη μεγάλη θλίψι και στις αιώνιες ευλογίες που βρίσκονται πιο πέρα.—Λουκ. 13:24.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 656]

Ο Θεός επρονόησε για απαλλαγή από την αμαρτία βάσει της θυσίας του Χριστού