Χριστός Εσταυρωμένος, “Θεού Σοφία”

«Πού ο σοφός; πού ο γραμματεύς; πού ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;»—1 Κορ. 1:20.

 1. (α) Ποια θρησκευτική κατάστασις των Ιουδαίων ανετράπη από τον Ιησού; (β) Ποιες αλλαγές επακολούθησαν ως αποτέλεσμα του κηρύγματος των ακολούθων του;

ΤΟ Ιουδαϊκό έθνος υπήρξε κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου επί 15 αιώνες και πλέον. Οι Ιουδαίοι γραμματείς είχαν αναπτύξει ένα μεγάλο όγκο προφορικών παραδόσεων που ερμήνευαν αυτόν τον νόμο και επεξηγούσαν την εφαρμογή του στην καθημερινή τους ζωή. Ένας λόγος πίσω απ’ αυτό ήταν για να τηρούνται οι Ιουδαίοι χωρισμένοι από τους Εθνικούς, κι έτσι να διατηρούν τη θρησκεία τους αμόλυντη από ειδωλολατρικές δοξασίες. Αλλά κατόπιν ήλθε ο άνθρωπος Ιησούς και ισχυρίσθηκε ότι είναι ο Μεσσίας, καταδίκασε τις προφορικές παραδόσεις των σοφών ανδρών τους και γραμματέων τους, είπε ότι θα έθετε τέρμα στον Μωσαϊκό νόμο εκπληρώνοντάς τον, και τελικά σταυρώθηκε ως βλάσφημος. Κατόπιν οι ακόλουθοί του, που ωνομάσθηκαν Χριστιανοί, εκήρυτταν την ανάστασί του και διέδιδαν τη διδασκαλία του σ’ όλη την Παλαιστίνη και στον Ρωμαϊκό κόσμο. Όχι μόνον Ιουδαίοι, αλλά και Εθνικοί συνέρρεαν στις τάξεις των κατά χιλιάδες και ξεπήδησαν παντού Χριστιανικές εκκλησίες. Η διαθήκη του Νόμου έπαψε να ισχύη. Είχε εξυπηρετήσει τον σκοπό της ως παιδαγωγού που θα ωδηγούσε άτομα προς τον Χριστό και είχε καρφωθή στο ξύλο του μαρτυρίου του Χριστού. Τότε οι λάτρεις του Ιεχωβά βρέθηκαν κάτω από μια νέα διαθήκη. Ο νόμος δεν ήταν πια γραμμένος σε λίθινες πλάκες, αλλά σε ανθρώπινες καρδιές.—Γαλ. 3:10-25· Εβρ. 10:15-18.

 2. Σε τι εδυσκολεύοντο οι Ιουδαίοι που έγιναν Χριστιανοί και με τι επιχειρήματα ο Παύλος αντιμετώπισε την απειλή;

² Τα βαρυσήμαντα αυτά γεγονότα ήσαν συγκλονιστικά, από θρησκευτική άποψι. Ήταν δύσκολο για μερικούς Φαρισαίους και άλλους Ιουδαίους που έγιναν Χριστιανοί να δεχθούν το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε εκπληρώσει τον Μωσαϊκό νόμο και έτσι ετερμάτισε την ανάγκη της τηρήσεώς του. Προσπάθησαν να φέρουν μερικές από τις απαιτήσεις του μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. (Πράξ. 15:1-19) Ο Παύλος, ο απόστολος των Εθνών, αντέκρουσε με δυνατά επιχειρήματα αυτές τις προσπάθειες: «Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας. Ιδού, εγώ ο Παύλος σάς λέγω ότι εάν περιτέμνησθε, ο Χριστός δεν θέλει σας ωφελήσει ουδέν. Μαρτύρομαι δε πάλιν προς πάντα άνθρωπον περιτεμνόμενον, ότι είναι χρεώστης να εκτελή όλον τον νόμον. Απεχωρίσθητε από του Χριστού όσοι δικαιόνεσθε δια του νόμου, εξεπέσατε από της χάριτος.» (Γαλ. 5:1-4· 3:10-14) Οι απροσηλύτιστοι Ιουδαίοι ‘ματαίωσαν τον σταυρόν του Χριστού,’ εμπιστευόμενοι σε έργα του νόμου, αντί να διακρίνουν την ανάγκη του ‘Χριστού εσταυρωμένου’ ως λυτρωτικής θυσίας. Μερικοί Ιουδαίοι προσήλυτοι προσεκολλώντο σε μέρη του Νόμου, και υπέκειντο έτσι σ’ όλο τον νόμο, και μ’ αυτόν τον τρόπο ‘ματαίωναν τον σταυρόν του Χριστού.’—1 Κορ. 1:17.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

 3. (α) Ποια ήταν η στάσις του Παύλου απέναντι των Ελλήνων φιλοσόφων; (β) Πώς αντέδρασαν οι φιλόσοφοι εκείνοι στον Παύλο στας Αθήνας;

³ Ο Παύλος επίσης προειδοποίησε τους Χριστιανούς να μη προσπαθούν να μιμούνται τις συνήθειες των Ελλήνων φιλοσόφων. Η Ρώμη είχε αντικαταστήσει την Ελλάδα ως παγκόσμια δύναμι, αλλά η Ελληνική μόρφωσις και η φιλοσοφία χαρακτήριζαν εκείνο τον πολιτισμό. Τόσον οι Ιουδαίοι, όσο και οι Έλληνες εκείνου του συστήματος πραγμάτων είχαν τους σοφούς άνδρες των, τους γραμματείς των ή άνδρες των γραμμάτων, και τους συζητητάς των. Ο Παύλος ερώτησε: «Πού ο σοφός; πού ο γραμματεύς; πού ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;» Οι Έλληνες φιλόσοφοι καθώς και οι Ιουδαίοι ραββίνοι ήσαν ξακουστοί ως συζητηταί, και ο Παύλος ανέφερε και τις δύο ομάδες μαζί: «Οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον εις δε τους Έλληνας μωρίαν.» (1 Κορ. 1:20, 22, 23) Ο Παύλος είχε πηγαία γνώσι των Ελλήνων φιλοσόφων και της επιθυμίας των για συζήτησι, λόγω της εμπειρίας που είχε με τους Αθηναίους. Η περικοπή Πράξεις 17:16-21 το δείχνει αυτό:

«Ενώ δε περιέμενεν αυτούς ο Παύλος εν ταις Αθήναις, το πνεύμα αυτού παρωξύνετο εν αυτώ, επειδή έβλεπε την πόλιν γέμουσαν ειδώλων. Διελέγετο λοιπόν εν τη συναγωγή μετά των Ιουδαίων και μετά των θεοσεβών και εν τη αγορά και καθ’ εκάστην ημέραν μετά των τυχόντων. Τινές δε των Επικουρίων και των Στωϊκών φιλοσόφων συνήρχοντο εις λόγους μετ’ αυτού, και οι μεν έλεγον· Τι θέλει τάχα ο σπερμολόγος ούτος να είπη; οι δε· Ξένων θεών κήρυξ φαίνεται ότι είναι· διότι εκήρυττε προς αυτούς τον Ιησούν και την ανάστασιν. Και πιάσαντες αυτόν έφεραν εις τον Άρειον Πάγον, λέγοντες· Δυνάμεθα να μάθωμεν τις αύτη η νέα διδαχή, ήτις κηρύττεται υπό σου; Διότι φέρεις εις τας ακοάς ημών παράδοξα τινά· θέλομεν λοιπόν να μάθωμεν τι σημαίνουσι ταύτα. Πάντες οι Αθηναίοι και οι επιδημούντες ξένοι εις ουδέν άλλο ηυκαίρουν παρά εις το να λέγωσι και να ακούωσί τι νεώτερον.»

 4. Πώς έβλεπαν τον Παύλο μερικοί φιλόσοφοι και τι τους εκήρυξε ο Παύλος;

⁴ Οι φιλόσοφοι χαρακτήρισαν περιφρονητικά τον Παύλο ως ‘σπερμολόγο,’ δηλαδή, φλύαρον, που σημαίνει «συλλέκτης σπόρων.» Αυτό εσήμαινε έναν κόρακα ή άλλο πτηνό που συνέλεγε σπόρους, και εφηρμόζετο σ’ έναν άνθρωπο που εσύχναζε στους δρόμους και στις αγορές και εμάζευε μικρά κομμάτια που έπεφταν από φορτία· επομένως, εφηρμόζετο σε κάποιον άνθρωπο ‘παράσιτο,’ που ζούσε εις βάρος των άλλων. Μεταφορικά, στην Αθηναϊκή γλώσσα, η έκφρασις αυτή ανεφέρετο σ’ έναν άνθρωπο που εμάζευε μικρές πληροφορίες και τις χρησιμοποιούσε για να εντυπωσιάση άλλους, αλλά ήταν πραγματικά ένας αμαθής λογοκλόπος. Εν τούτοις, ο Παύλος δεν ήταν ένας άεργος φλύαρος. Τους εκήρυξε για τον Θεόν, «όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ,» ότι αυτός «δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν» και ότι αυτός «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων.» Σχετικά με τον Ιησού, ο Παύλος είπε ότι ο Θεός ‘ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών.’ Αυτό έκαμε μερικούς να χλευάζουν, αλλ’ άλλοι πίστευσαν και ενώθηκαν με τον Παύλο.—Πράξ. 17:24-26, 31-34.

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΕΔΙΔΑΣΚΑΝ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 5. (α) Ποιες διδασκαλίες των φιλοσόφων έκαναν την ανάστασι να φαίνεται μωρία; (β) Ποιες διδασκαλίες της Ορφεϊκής θεολογίας προηγήθηκαν από τις τρέχουσες θρησκευτικές διδασκαλίες περί άδου και αφέσεων;

⁵ Γιατί η μνεία περί αναστάσεως έκαμε μερικούς να χλευάζουν; Μήπως ήταν, αντίθετη με κάποια φιλοσοφική τους σοφία, κι έτσι τους έκανε να θεωρούν την ανάστασι ως μωρία; Γραφικώς, η ανάστασις είναι λογικά τοποθετημένη. Αν, όπως λέγει η Γραφή, ένα άτομο πεθάνη όπως χάνεται ένα ζώο, δεν έχει συνειδητότητα, επανέρχεται στο χώμα, είναι μια νεκρή ψυχή, τότε η ανάστασις είναι η μόνη ελπίδα του να ξαναζήση. (Ψαλμ. 146:4· Εκκλησ. 3:18-20· 9:5, 10· Ιεζ. 18:4) Αλλά η ανάστασις δεν φαινόταν λογική σ’ εκείνους τους Έλληνες φιλοσόφους! Φαινόταν μωρία! Πολλοί από τους Έλληνες φιλοσόφους εδίδασκαν ότι ο άνθρωπος είχε αθάνατη ψυχή και, επομένως, δεν είχε ανάγκη αναστάσεως. Οι Στωικοί που ήσαν μεταξύ των ακροατών του Παύλου, πίστευαν ότι η ψυχή επιζούσε μετά τον θάνατο του σώματος. Πολύν καιρό πριν, ο Έλλην φιλόσοφος Θαλής (του εβδόμου αιώνος π.Χ.) εδίδασκε ότι υπήρχε μια αθάνατη ψυχή και στα μέταλλα, στα φυτά, στα ζώα και στους ανθρώπους. Η ζωτική δύναμις, έλεγε, αλλάζει μορφή, αλλά ποτέ δεν πεθαίνει.a Τον έκτο αιώνα π.Χ., ο περίφημος μαθηματικός Πυθαγόρας έλεγε ότι μετά θάνατον η ψυχή επήγαινε στον Άδη για να καθαρισθή, και κατόπιν επέστρεφε για να μπη σ’ ένα νέο σώμα, και συνεχίζετο αυτή η αλυσιδωτή μετεμψύχωσις, ώσπου κατέληγε σε μια πλήρως ενάρετη ζωή.b «Η ψυχή φαίνεται καθαρά ότι είναι αθάνατη,» παραθέτει ο Πλάτων από τα λεγόμενα του Σωκράτη (πέμπτος αιώνας π.Χ.).c Ο Ορφεύς, πηγή μυστικής λατρείας του εβδόμου αιώνος π.Χ. έδωσε αφορμή στην Ορφεϊκή θεολογία, που εδίδασκε ότι μετά θάνατον η ψυχή πηγαίνει στον Άδη για ν’ αντιμετωπίση κρίσι. Η αφήγησις του Γουίλλ Ντουράντ, στο ΙΙ Μέρος της Ιστορίας του Πολιτισμού, σελ. 190, 191, συνεχίζει και λέγει:

«Αν η ετυμηγορία απεφαίνετο περί ενοχής εγίνετο μια αυστηρή τιμωρία. Μια μορφή της δοξασίας θεωρούσε αυτή την ποινή αιώνια, και μετέδιδε στη μετέπειτα θεολογία τη γνώσι περί άδου. Μια άλλη μορφή υιοθετούσε την ιδέα της μετενσαρκώσεως: η ψυχή ανεγεννάτο κατ’ επανάληψιν σε ζωές πιο ευτυχισμένες ή χειρότερες από τις προηγούμενες, ανάλογα με την αγνότητα ή μη της προτέρας υπάρξεως· αυτός ο τροχός της αναγεννήσεως περιεστρέφετο μέχρι πλήρους εξαγνισμού, η δε ψυχή εγίνετο δεκτή στα Νησιά των Ευλογημένων. Μια άλλη εκδοχή περιελάμβανε την ελπίδα ότι η ποινή του Άδου θα μπορούσε να τερματισθή με εκδηλώσεις μετανοίας, που εγίνοντο από πριν από μέρους του ατόμου, ή μετά τον θάνατόν του, από τους φίλους του. Έτσι, αναπτύχθηκε μια δοξασία περί καθαρτηρίου και αφέσεων.»

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ

 6. Γιατί το κήρυγμα του Παύλου περί του Ιεχωβά Θεού ως Δημιουργού κάθε ζωής τους έκανε επίσης να θεωρούν την ομιλία του ως μωρία;

⁶ Ο Παύλος, όταν μιλούσε στους φιλοσόφους των Αθηνών, εδήλωσε ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Δημιουργός του κόσμου και όλων που υπάρχουν σ’ αυτόν, περιλαμβανομένων των φυτών, των ζώων και του ανθρωπίνου γένους. Κάνοντας τούτο, διαφωνούσε και πάλι με τους Έλληνες φιλοσόφους. Οι Επικούριοι φιλόσοφοι που ήσαν μεταξύ των ακροατών του, πίστευαν ότι η ζωή άρχισε με αυτόματη γέννησι και ανεπτύσσετο ανοδικά κατά τύχην μέσω φυσικής επιλογής και επιβιώσεως του ικανοτέρου. (Η Ιστορία του Πολιτισμού, υπό Ντουράντ, Μέρος ΙΙ, σελ. 647) Οι Στωϊκοί δεν πίστευαν σ’ ένα προσωπικό Δημιουργό. Η σκέψις για ένα Δημιουργό που έφερε σε ύπαρξι όλα τα ζώντα πλάσματα στη γη ήταν μωρία γι’ αυτούς. Επί αιώνες, οι Έλληνες φιλόσοφοι εδίδασκαν ότι η ζωή γεννήθηκε αυτομάτως και, κατόπιν, από σύμπτωσι, για μακρές χρονικές περιόδους, μετεβάλλετο και εξελίσσετο ανοδικά μέσω φυσικής επιλογής και επιβιώσεως του ικανοτέρου. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 10, σελ. 609, λέγει τα εξής:

«Οι Έλληνες, συνολικά, υπέβαλαν, λιγώτερο ή περισσότερο ωμά, την ιδέα της βαθμιαίας αναπτύξεως των οργανισμών, την ιδέα της εξαλείψεως των σφαλμάτων στην παραγωγή και, επομένως, την ιδέα της επιβιώσεως του ικανοτέρου, την ιδέα της προσαρμογής των μερών ή της καταλληλότητος ωρισμένων κατασκευών προς ωρισμένους σκοπούς, την ιδέα νοήμονος σχεδίου που λειτουργεί συνεχώς μέσα στη φύσι, καθώς και την ιδέα ελέγχου της φύσεως δια της λειτουργίας φυσικών αιτιών, λόγω της ενάρξεως των νόμων της συμπτώσεως.»

 7. Το γεγονός ότι η εξέλιξις δεν είναι μια σύγχρονη θεωρία πώς καταδεικνύεται από τις διδασκαλίες (α) του Αναξιμάνδρου; (β) του Αναξαγόρα; (γ) του Εμπεδοκλέους; (δ) του Αριστοτέλους;

⁷ Ο Έλλην φιλόσοφος Αναξίμανδρος, του έκτου αιώνος π.Χ. εδίδαξε με πιο συγκεκριμένο τρόπο τα εξής:

«Οι ζώντες οργανισμοί εμφανίσθηκαν κατά βαθμιαία στάδια από την αρχική υγρασία· τα χερσαία ζώα ήσαν αρχικά ψάρια, και μόνο μετά την αποξήρανσι της γης απέκτησαν το παρόν σχήμα τους. Και ο άνθρωπος, επίσης ήταν άλλοτε ψάρι· δεν μπορούσε, στην πιο αρχική εμφάνισί του, να είχε γεννηθή όπως είναι τώρα, διότι δεν θα μπορούσε έτσι να εξασφαλίση την τροφή του, και θα κατεστρέφετο.»d

Σχετικά με τη διδασκαλία του Αναξαγόρα (πέμπτος αιών π.Χ.), διαβάζομε τα εξής:

«Όλοι οι οργανισμοί αρχικά γεννήθηκαν από τη γη, την υγρασία και τη θερμότητα, και κατόπιν η μια μορφή εγεννάτο από την άλλη. Ο άνθρωπος αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο από τα άλλα ζώα, διότι το όρθιο ανάστημά του ελευθέρωσε τα χέρια του για να πιάνουν πράγματα.»e

Για τον Εμπεδοκλή, διαβάζομε τα εξής:

«Ο Εμπεδοκλής (493-435 π.Χ.), παραδείγματος χάριν, ο οποίος ωνομάσθηκε ‘πατήρ της ιδέας της εξελίξεως,’ επίστευε στην αυτόματη γένεσι ως την εξήγησι της αρχής της ζωής, και πίστευε ότι οι διάφορες μορφές ζωής δεν παρήχθησαν ταυτόχρονα. Η φυτική ζωή ήλθε πρώτα σε ύπαρξι, η δε ζωική κτίσις ήλθε μόνο ύστερα από μακρές σειρές δοκιμών, αλλά η αρχική διαμόρφωσις των οργανισμών ήταν μια πολύ βαθμιαία διαδικασία. [Εδώ παρατίθενται τα πολλά τέρατα που παρήχθησαν.] Αλλά τα αφύσικα παράγωγα σύντομα εξαφανίσθηκαν, διότι δεν ήσαν ικανά να πληθυνθούν. Μετά την εξαφάνισι αυτών των τεράτων, ανέκυψαν άλλες μορφές που ήσαν ικανές ν’ αυτοσυντηρηθούν και να πολλαπλασιασθούν. Έτσι, αν εξετάση κανείς, μπορεί να διακρίνη στις ιδέες του Εμπεδοκλέους την αρχή της θεωρίας της επιβιώσεως του ικανοτέρου, δηλαδή της φυσικής επιλογής.»f

Ο περίφημος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) έγραψε τα εξής:

«Η φύσις προβαίνει σιγά σιγά από άβια πράγματα σε ζωική μορφή, με τέτοιον τρόπο ώστε είναι αδύνατον να καθορισθή η ακριβής διαχωριστική γραμμή. . . . Έτσι, μετά από τα άβια πράγματα στην ανοδική κλίμακα έρχεται το γένος των φυτών . . . Υπάρχει μέσα στα φυτά μια συνεχής ανοδική κλίμαξ προς τα έμβια ζώα. . . . Και σε όλη τη ζωική κλίμακα υπάρχει μια βαθμιαία διαφοροποίησις. . . . Ένα νύχι είναι το ανάλογο μιας οπλής, ένα χέρι το ανάλογο της λαβής ενός κάβουρα, ένα φτερό τα λέπια ενός ψαριού.»g

ΤΥΦΛΩΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΟΦΙΑ

 8. Ποια σοφία των Ιουδαίων και των Ελλήνων τους ετύφλωσε ως προς την θεία σοφία;

⁸ Η σοφία τόσο των Ιουδαίων γραμματέων όσο και των Ελλήνων φιλοσόφων τους ετύφλωσε ως προς τη σοφία του Θεού, του ‘Χριστού εσταυρωμένου.’ Ο Παύλος έγραψε: «Επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν δια της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας.» Αυτό το κήρυγμα ήταν μωρία για τους Ιουδαίους. Η σοφία των τους εδίδαξε ότι θα εσώζοντο με τα έργα του Νόμου, δίνοντας ελεημοσύνες, και με την αξία των προγόνων τους, ιδιαίτερα του Αβραάμ. Επί πλέον, δεν ήθελαν έναν αδύνατο Μεσσία που με τη θέλησί του καρφώθηκε σ’ ένα ξύλο! Το κήρυγμα ήταν μωρία επίσης και στους Έλληνες. Δεν είχαν ανάγκη από κανέναν Ιουδαίο που να πεθαίνη σαν ένας καταφρονημένος εγκληματίας για να τους σώση—αυτοί είχαν αθάνατες ψυχές που δεν επρόκειτο ποτέ να πεθάνουν!—1 Κορ. 1:21.

 9. (α) Τι δεν ήθελε ο Παύλος να κάνη για να καταστήση το κήρυγμά του πιο παραδεκτό; (β) Τι προέβλεψαν ο Παύλος και ο Πέτρος και τι έκαμαν σχετικά μ’ αυτό;

⁹ Ο Παύλος, λοιπόν, έγραψε την προειδοποίησί του στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου. Η ανθρώπινη σοφία, είτε εκείνη των Ιουδαίων γραμματέων με τις νομικές της περιπλοκότητες της προφορικής παραδόσεως, είτε εκείνη των Ελλήνων φιλοσόφων με τις εύγλωττες συζητήσεις και σοφιστίες της, εματαίωναν το ξύλο του μαρτυρίου του Χριστού γι’ αυτούς, αν επείθοντο απ’ αυτή τη σοφία. Ο Παύλος δεν ήθελε να νοθεύση τον Λόγο του Θεού και να τον καταστήση πιο εύγευστο στους Ιουδαίους ή Έλληνες Χριστιανούς που ήθελαν να εισαγάγουν τις προγενέστερες πεποιθήσεις των. Δεν ήθελε να διανθίση τον Λόγο του Θεού με τέτοιες ακαθαρσίες, για να τον καταστήση πιο παραδεκτό σ’ ένα κόσμο του οποίου η σοφία ήταν μωρία ενώπιον του Θεού. (2 Κορ. 2:17· 4:2· 11:13) Οι απόστολοι Παύλος και Πέτρος προέβλεπαν την έλευσι του καιρού κατά τον οποίο οι ψευδείς διδασκαλίες που προήρχοντο από Ιουδαϊκές και Εθνικές πηγές θα εμόλυναν την αλήθεια του Χριστού σταυρωμένου, και διεσάλπισαν προειδοποιήσεις:

Πράξεις 20:29, 30: «Εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια ν’ αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.»

2 Τιμ. 4:3, 4: «Θέλει ελθεί, καιρός ότε δεν θέλουσι υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.»

2 Πέτρ. 2:1: «Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν.»

10. Τι αποδεικνύει ότι οι προειδοποιήσεις των δεν ήσαν ψευδή μηνύματα κινδύνου;

¹⁰ Η μεταγενέστερη ιστορία επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι προειδοποιήσεις των αποστόλων ήσαν βάσιμες. Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1976) λέγει: «Από τα μέσα του 2ου αιώνος μ.Χ., οι Χριστιανοί που είχαν κάποια εκπαίδευσι από την Ελληνική φιλοσοφία άρχισαν να αισθάνωνται την ανάγκη να εκφράζουν την πίστι των με τους όρους της φιλοσοφίας, και για τη δική τους διανοητική ικανοποίησι και για να μεταστρέψουν τους εκπαιδευμένους εθνικούς.» Επίσης, η Νέα Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικής Γνώσεως του Σαφ-Χέρτζογκ τονίζει τα εξής: «Πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς, με τη σειρά τους, βρήκαν παράξενα ελκυστικές τις διδασκαλίες του Πλάτωνος, και τις χρησιμοποιούσαν ως όπλα για την άμυνα και την επέκτασι της Χριστιανοσύνης, ή για να διαμορφώσουν τις αλήθειες της Χριστιανοσύνης μ’ ένα Πλατωνικό τύπο.»

11. Ποια γεγονότα δείχνουν ότι η πλειονότης των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου σήμερα αγνόησε τις προειδοποιήσεις του Παύλου και του Πέτρου;

¹¹ Λίγα πράγματα άλλαξαν έως τις μέρες μας. Η μεγάλη πλειονότης των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου διδάσκουν ακόμη τέτοιες δοξασίες, όπως είναι η αθανασία της ψυχής, η Τριάς και άλλες, που διοχετεύθηκαν μέσα στην αποστάτιδα Χριστιανοσύνη από τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. από την Ελληνική φιλοσοφία. Οι Έλληνες, με τη σειρά τους, τις απέκτησαν από αρχαιότερους πολιτισμούς, διότι ανάγονται έως τις Αιγυπτιακές και Βαβυλωνιακές θρησκείες. Πολλές θρησκείες διδάσκουν επίσης ότι ο Θεός δημιούργησε μέσω εξελίξεως, με σκοπό να εκσυγχρονίσουν τις δοξασίες τους, ενώ πραγματικά ασπάζονται την πλάνη της Ελληνικής φιλοσοφίας. Αφήνουν κατά μέρος τη Βιβλική αλήθεια ότι ο Ιεχωβά Θεός δημιούργησε τη ζωή επάνω στη γη, ότι η ζωή αναπαράγεται ‘κατά το είδος της,’ ότι ο Ιεχωβά είναι από αιώνων και είναι παντοδύναμος, ο δε Χριστός Ιησούς είναι ο Υιός του που είχε αρχήν και υπόκειται σ’ αυτόν. Μερικοί μάλιστα, όπως οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνος, δεν θεωρούν πια τον Ιησού ως αντίλυτρο, μέσω του οποίου οι ευπειθείς άνθρωποι μπορούν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή.

12. Πώς εκατομμύρια πιστών Χριστιανών σήμερα ανταποκρίνονται στο άγγελμα του Παύλου προς την εκκλησία της Κορίνθου;

¹² Ευτυχώς, για εκατομμύρια ανθρώπων επάνω στη γη σήμερα, αυτή η θρησκευτική και φιλοσοφική σοφία που θεωρεί τον Χριστόν εσταυρωμένον ως μωρία και αδυναμία, είναι καθ’ εαυτή κενή μωρία. Οι άνθρωποι αυτοί ανταποκρίνονται στη δήλωσι του Παύλου προς τη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου, δηλαδή: «Χριστόν Θεού δύναμιν και σοφίαν· διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων.» Κράζουν σ’ όλη την γη για όλους όσοι ζητούν τη σοφία που δίνει ζωή: ‘ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΝ, ΘΕΟΥ ΔΥΝΑΜΙ! ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΝ, ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ!’—1 Κορ. 1:24, 25.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Όταν ο Παύλος μίλησε στους Αθηναίους φιλοσόφους σχετικά με την ανάστασι, μερικοί εχλεύασαν αλλά άλλοι τον πίστευσαν