Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Τι Σημαίνει η Ομιλία Γλωσσών;

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ του έτους 33 μ.Χ. ήταν μια εξέχουσα ημερομηνία στην ανθρώπινη ιστορία. Εκείνη την ημέρα ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία με την έκχυσι του αγίου πνεύματος του Θεού επάνω στους 120 περίπου μαθητάς του Ιησού που είχαν συγκεντρωθή σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ. Η Βίβλος αναφέρει ότι, σαν αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας.»—Πράξ. 2:4.

Αυτή η ομιλία γλωσσών, δεν ήταν καθόλου ασυναρτησίες από άτομα που βρίσκονταν σε θρησκευτική έκστασι. Οι ξένοι που ήσαν παρόντες καταλάβαιναν τι ελέγετο και εξεπλάγησαν, γι’ αυτό διερωτώντο: «Πώς ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω, εν η εγεννήθημεν; . . . ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.»—Πράξ. 2:8, 11.

Ο απόστολος Πέτρος, σύμφωνα με τα εδάφια των Πράξεων 2:14-21, εξήγησε ότι το να μιλούν ξένες γλώσσες σ’ εκείνη την περίπτωσι εσήμαινε ότι το άγιο πνεύμα του Θεού είχε εκχυθή επάνω σ’ εκείνους τους Χριστιανούς μαθητάς σε εκπλήρωσι του εδαφίου Ιωήλ 2:28-32.

Εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλη τη γη σήμερα ισχυρίζονται ότι έχουν την ικανότητα να μιλούν γλώσσες που δεν έμαθαν μέσω μελέτης. Συχνά αυτό συμβαίνει με γλώσσες που δεν μπορούν ν’ αναγνωρισθούν, που απαιτούν μια «θεόπνευστη ερμηνεία» από τον ομιλητή ή κάποιον άλλον παράγοντα. Αλλά κατά καιρούς έχουν εκφρασθή λέξεις, φράσεις ακόμη και εκτεταμένη ομιλία στην Εβραϊκή, στη Λατινική, στην Ελληνική, στην Κινεζική και σε άλλες γλώσσες από άτομα που δεν εγνώριζαν με φυσικό τρόπο αυτές τις γλώσσες.

Άνθρωποι που είχαν αυτή την πείρα μερικές φορές ισχυρίζονται ότι αυτό είναι «η αρχική απόδειξις της λήψεως του Αγίου Πνεύματος.» Κατόπιν, όπως ισχυρίζονται, μερικά άτομα καλλιεργούν γλώσσες σαν ένα «χάρισμα,» ενώ άλλοι έχουν την πείρα μόνο μια φορά. Μήπως η ομιλία γλωσσών σημαίνει στην πραγματικότητα ότι ένας έχει το άγιο πνεύμα του Θεού;

Ο Ιησούς Χριστός βεβαίως είχε το πνεύμα του Θεού· εν τούτοις, δεν υπάρχει καμμιά απόδειξις ότι μίλησε ποτέ μέσω ενός θαυματουργικού χαρίσματος γλωσσών. (Ματθ. 3:16· Λουκ. 4:16-21) Και για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μη πάντες λαλούσι γλώσσας;» (1 Κορ. 12:30) Αντιθέτως, το πνεύμα του Θεού τους έδωσε «ποικιλίες» θαυματουργικών δυνάμεων. (1 Κορ. 12:4, 11, 13) Όταν παρέθεσε ένα κατάλογο «πνευματικών χαρισμάτων,» ο απόστολος Παύλος έθεσε τις γλώσσες και την ερμηνεία, των τελευταία, ενθαρρύνοντας τους Χριστιανούς να ‘ζητούν μετά ζήλου τα καλύτερα χαρίσματα,’ ειδικά την αγάπη, για την οποίαν ο Ιησούς είπε ότι θα ήταν το χαρακτηριστικό σημείο των ακολούθων του.—1 Κορ. 12:1, 4-10, 29-31· 13:1, 8, 13· Ιωάν. 13:35.

Ενδιαφέρον, επίσης, είναι το γεγονός ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα του αγίου πνεύματος του Θεού δεν επρόκειτο να παραμείνουν επ’ αόριστον στη Χριστιανική εκκλησία. Η Αγία Γραφή, στο εδάφιο 1 Κορινθίους 13:8, δηλώνει: «Τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει.» Πότε επρόκειτο να εκλείψουν αυτά;

Σύμφωνα με το εδάφιο Πράξεις 8:18, το πνεύμα του Θεού, όταν εξεδηλώνετο με θαυματουργικά χαρίσματα, εδίδετο «διά της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων.» Και μετά την Πεντηκοστή κάθε καταγεγραμμένη περίπτωσις εκχύσεως του πνεύματος του Θεού που συνοδευόταν από θαυματουργικά χαρίσματα ελάμβανε χώραν με την παρουσία ενός ή περισσοτέρων από τους αποστόλους του Ιησού. (Πράξ. 8:9-20· 10:44-46· 19:6) Προφανώς η μεταβίβασις αυτών των θεοδότων δυνάμεων έπαυσε με τον θάνατο των αποστόλων· και όταν εκείνοι που τις είχαν λάβει πέθαναν, τα χαρίσματα αυτά έπαυσαν τελείως από τη Χριστιανική εκκλησία.

Έτσι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που έγινε πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως κατά τον τέταρτον αιώνα μ.Χ., παρετήρησε ότι τα πνευματικά χαρίσματα που αναφέρονται στην 1 Κορινθίους κεφάλαια 12 ως 14 «συνήθως εκδηλώνονταν, αλλά τώρα δεν συμβαίνουν πλέον.» Περίπου τον ίδιο καιρό ο Αυγουστίνος, που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις διδασκαλίες του Δυτικού ή Λατινικού τμήματος του Χριστιανισμού, είπε για τις γλώσσες και τα άλλα πνευματικά χαρίσματα: «Αυτά ήσαν σημεία προσαρμοσμένα σ’ εκείνον τον καιρό. . . . Αυτό εγίνετο για μαρτυρία και παρήλθε.»

Δεν υπήρξαν, όμως, εκθέσεις ομιλιών γλωσσών από τις μέρες των αποστόλων του Ιησού Χριστού; Δεν υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτού σήμερα; Δεν θα έπρεπε κανείς να σπεύση να συμπεράνη ότι η ομιλία γλωσσών σήμερα σημαίνει έκχυσι του αγίου πνεύματος. Γιατί όχι; Επειδή δεν μοιάζει πραγματικά μ’ εκείνη της Χριστιανοσύνης του πρώτου αιώνος. Οι Χριστιανοί στην Πεντηκοστή μίλησαν σε ξένες γλώσσες για «τα μεγαλεία του Θεού.» (Πράξ. 2:11) Η Ελληνική Διαθήκη του Ερμηνευτού τονίζει ότι η Ελληνική λέξις «μεγαλεία» χρησιμοποιείται «όχι μόνον για την Ανάστασι του Κυρίου . . . , αλλά για όλα όσα είχαν προείπει οι προφήται, για όλα όσα είχε κάμει ο Χριστός και όσα είχε απονείμει το Άγιον Πνεύμα.»

Με άλλα λόγια, η ομιλία γλωσσών μεταξύ των Χριστιανών αρχικά χρησίμευσε για να οικοδομήση τους ακροατάς με πληροφορίες για τον σκοπό του Θεού εν σχέσει με τον Ιησού Χριστό. Σε αρμονία με αυτό, ο απόστολος Παύλος διευθέτησε ώστε να μεταφράζωνται όλες οι ομιλίες γλωσσών «διά να λάβη οικοδομήν η εκκλησία.» (1 Κορ. 14:5, 27, 28) Αλλά η ομιλία γλωσσών σήμερα, αν μπορή να μεταφρασθή καθόλου, συχνά λέγει απλώς «ο Θεός είναι μεγάλος,» «ο Θεός είναι αγαθός,» ή παρόμοιες εκφράσεις. Κατά περιστάσεις μπορεί να λέγεται ακόμη και ρυπαρή ομιλία. Ο Δ. Α. Χαίης, στο βιβλίο του Το Χάρισμα των Γλωσσών αναφέρει μια τέτοια πείρα:

«Στο Λος Άντζελες πριν από λίγον καιρό μια γυναίκα είχε το χάρισμα των γλωσσών, και ένας ευυπόληπτος Κινέζος που την άκουσε είπε ότι μιλούσε στη δική του Κινεζική διάλεκτο. Όταν του ζήτησαν να μεταφράση αυτά που έλεγε η γυναίκα, αρνήθηκε να το κάμη, λέγοντας ότι η γλώσσα της ήταν η χυδαιότερη που υπήρχε.»

Βεβαίως δεν μπορούσε να είναι ο Θεός υπεύθυνος για τη «χυδαία» ομιλία. Τι βρίσκεται, λοιπόν, πίσω από την ομιλία γλωσσών που δεν συμφωνεί με το Βιβλικό πρότυπο; Είναι αξιοσημείωτο ότι ο απόστολος Παύλος μίλησε για μια μελλοντική «αποστασία» από την αληθινή Χριστιανοσύνη και για την εμφάνισι μιας τάξεως που την ωνόμασε ‘άνθρωπον της αμαρτίας,’ του οποίου η παρουσία θα ήταν «κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας, μεταξύ των απολλυμένων.» (2 Θεσσ. 2:3, 9, 10) Μήπως θα μπορούσε η ομιλία γλωσσών ν’ αποτελή μέρος της ‘απάτης της αδικίας’ που προάγεται από τον Σατανά;

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι το βιβλίο Εγκυκλοπαιδεία του Αποκρυφισμού λέγει: «Η ομιλία και η γραφή σε ξένες γλώσσες, ή σε ακατανόητα ξεσπάσματα που εσφαλμένα εκλαμβάνονται ως γλώσσες, είναι μια πολύ παλαιά μορφή ψυχικού φαινομένου.» Αυτό το έργο που αναφέραμε συνεχίζει:

«Παραδείγματα βρίσκονται σε αφθονία στα χρονικά του νεωτέρου πνευματισμού. . . Σχεδόν στις αρχές αυτής της κινήσεως υπάρχουν αποδείξεις ομιλίας και γραφής στη Λατινική, στην Ελληνική, στη Γαλλική, στην Ελβετική, στην Ισπανική και στις γλώσσες των Ερυθροδέρμων. Ο Δικαστής Έντμοντς, ο πασίγνωστος Αμερικανός Πνευματιστής, πιστοποίησε αυτές τις ικανότητες στην κόρη του και στην ανεψιά του. . . Μερικές τέτοιες περιπτώσεις έχουν επιβεβαιωθή τελείως.»

Η ομιλία γλωσσών σήμερα δεν δείχνει, επομένως, έκχυσι του πνεύματος του Θεού. Αυτή η ικανότης έπαυσε σαν χάρισμα από τον Θεό λίγον καιρό μετά τον θάνατο των αποστόλων του Ιησού. Έχοντας υπ’ όψιν τις Γραφικές προειδοποιήσεις και το γεγονός ότι η ομιλία γλωσσών «είναι πολύ παλαιά μορφή ψυχικού φαινομένου,» οι άνθρωποι θα κάμουν καλά να είναι προσεκτικοί. Η ομιλία γλωσσών σήμερα μπορεί πολύ καλά να σημαίνη, όχι επιρροή του Θεού, αλλά επιρροή των ‘πνευμάτων της πονηρίας’ που εναντιώνονται στον Θεό.—Εφεσ. 6:12.