Θεία Θεραπεία για Τελεία Ζωή

«Τον ιατρεύοντα πάσας τας αρρωστίας σου· τον λυτρώνοντα εκ της φθοράς την ζωήν σου.»—Ψαλμός 103:3, 4.

 1. Τι τώρα δημιουργεί ένα πρόβλημα για την ιατρική επιστήμη, αλλά όχι για τον Θεό;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός, χωρίς τη βοήθεια των σημερινών ηλεκτρονικών επιστημόνων, μπορεί να δημιουργήση έναν υγιή κόσμο. Όσο περισσότερες προόδους ισχυρίζεται ότι κάνει η ιατρική επιστήμη στον αγώνα της κατά της ασθενείας, τόσο περισσότερες ασθένειες ή περιπλοκές αντιμετωπίζει ή φαίνεται να δημιουργή για τον εαυτό της. Στα έθνη που φημίζονται ως τα πιο πολιτισμένα εξαπλώνονται οι κακοήθεις ασθένειες και εισπράττουν κάθε χρόνο ένα τρομερό φόρο. Το σημείο του τέλους αυτού του συστήματος πραγμάτων έχει επίσης φανή εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Ιησού Χριστού. Βλέπομε «κατά τόπους λοιμούς» και «πείνες» που οδηγούν σε υποσιτισμό και έτσι ανοίγουν το δρόμο για την εισβολή της ασθενείας και της νόσου. (Λουκάς 21:7, 11· Ματθαίος 24:3, 7) Αυτό δημιουργεί ένα ακατανίκητο πρόβλημα για τον άνθρωπο, αλλά όχι και για τον Ιεχωβά Θεό, τον Παντοδύναμον. Ατρόμητος κινείται προς τα εμπρός για την εκτέλεσι της υποσχέσεώς του να δημιουργήση έναν κόσμο χωρίς ασθένειες, όπου το ευπειθές ανθρώπινο γένος θα απολαμβάνη τελεία ζωή για πάντα.

 2. Τι επέφερε την κακή υγεία και τον θάνατο; Τι δείχνει αυτό;

² Ήταν ένας τελείως υγιής κόσμος εκείνος που είχε ιδρύσει ο Θεός με τον Αδάμ και την Εύα και το «επισκιάζον χερούβ» των εκεί στην Εδέμ. Τι, λοιπόν, επέφερε αυτά τα πράγματα που ονομάζονται αρρώστια, ασθένεια και κακή υγεία με τέρμα το θάνατο; Τα επέφερε η παραβίασις του ακάμπτου νόμου του Θεού! Κανένα πλάσμα δεν μπορεί να κάνει άστοχες δοκιμές με το νόμο Του και να περιμένη να παραμείνη υγιές. Με τούτο εννοούμε όχι μόνο τον φυσικό νόμο ή νόμον της φύσεως, αλλά επίσης και τον ηθικό νόμο, και πρωτίστως αυτόν.

 3, 4. Πώς η πολιτεία και η διαθήκη του Ιεχωβά με τον Ισραήλ έδειξε τη σχέσι μεταξύ τηρήσεως του νόμου και ευεξίας;

³ Τρομερές πληγές επέφερε ο Ιεχωβά Θεός στη χώρα του καταδυνάστου για να ελευθερώση τον εκλεκτό του λαό από τη στρατιωτική δύναμι της αρχαίας Αιγύπτου. Έπειτα στην ανοικτή έρημο, για να δείξη τι μπορούσε να κάμη για την υγεία του έθνους, εθεράπευσε το μη πόσιμο νερό για τον ελευθερωμένο λαό του και είπε: «Εάν ακούσης επιμελώς την φωνήν Ιεχωβά του Θεού σου, και πράττης το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού, και δώσης ακρόασιν εις τας εντολάς αυτού, και φυλάξης πάντα τα προστάγματα αυτού, δεν θέλω φέρει επί σε ουδεμίαν εκ των νόσων, τας οποίας έφερα κατά των Αιγυπτίων διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά ο θεραπεύων σε.» (Έξοδος 15:22-26, Α.Σ.Μ.) Με βάσι τους δικούς του σοφούς όρους, εισήλθε σε διαθήκη ή συμφωνία με το έθνος Ισραήλ, απαιτώντας αυστηρή υπακοή απ’ αυτούς, αλλά και υποσχόμενος ασυνήθεις ευλογίες. Τους έδωσε όχι μόνο τους πιο εξυγιαντικούς και υγιεινούς νόμους, αλλά επίσης και εντολές σχετικά με την ηθική διαγωγή τους απέναντι του Θεού, του ανθρώπου και των κτηνών.

⁴ Για να τους προειδοποιήση να μην έχουν την ιδέα ότι μπορούσαν να παραβαίνουν το νόμο του και να μην υποφέρουν τις αναπόφευκτες συνέπειες, τους είπε: «Ο Ιεχωβά θέλει σε πατάξει με την Αιγυπτιακήν πληγήν, και με αιμορροΐδας, και με ψώραν, και με ξυσμόν, ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής. Ο Ιεχωβά θέλει σε πατάξει εις τα γόνατα και εις τα σκέλη με πληγήν κακήν, ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής από του ίχνους των ποδών σου έως της κορυφής σου. Εάν δεν προσέχης να κάμνης πάντας τους λόγους του νόμου τούτου, τους γεγραμμένους εν τω βιβλίω τούτω, ώστε να φοβήσαι το ένδοξον και φοβερόν τούτο όνομα, ΙΕΧΩΒΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ, τότε ο Ιεχωβά θέλει κάμει τρομεράς τας πληγάς σου, και τας πληγάς του σπέρματός σου, πληγάς μεγάλας και απαύστους, και νόσους κακάς και απαύστους. Και θέλει επιφέρει επί σε πάσας τας οδύνας της Αιγύπτου, δια τας οποίας ετρόμαξας· και θέλουσι προσκολληθή εις σε· και πάσαν ασθένειαν, και πάσαν πληγήν, ήτις δεν είναι γεγραμμένη εν τω βιβλίω του νόμου τούτου, ταύτας ο Ιεχωβά θέλει φέρει επί σε, εωσού εξολοθρευθής.» (Δευτερονόμιον 28:27, 35, 58-61, Α.Σ.Μ.) Υπάρχει λοιπόν σχέσις μεταξύ τηρήσεως των νόμων του Δημιουργού και της υγείας μας και της ευεξίας μας. Ο δίχως ασθένειες ελεύθερος νέος κόσμος θα αποτελήται από ευτυχή πλάσματα που θα τηρούν τους νόμους του Πλάστου των τελείως.

 5, 6. Ποια γεγονότα σχετικά με αυτόν και τον Υιό του πιστοποιούν τη γνώσι και την ικανότητα του Ιεχωβά ως Θεραπευτού;

⁵ Ο Ιεχωβά είπε στον συνεργάτη του, τον μονογενή του Υιό που έγινε ο Ιουδαίος Μεσσίας: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών.» (Γένεσις 1:26) Επομένως ο Ιεχωβά ο Δημιουργός και ο Υιός του Ιησούς Χριστός γνωρίζουν κάθε τι σχετικά με τον ανθρώπινο οργανισμό που είναι κοινό τους δημιούργημα. Εγνώριζαν πώς να τον κάμουν να λειτουργήση τελείως στην αρχή. Γνωρίζουν τι τον έθεσε σε μη κανονική λειτουργία έως την ημέρα αυτή. Γνωρίζουν τι να κάμουν για να τον απαλλάξουν από κάθε διαταραχή και να τον θέσουν πάλι σε τελείως κανονική λειτουργία. Αυτή η γνώσις θα αποδειχθή πλήρως στον δίκαιο νέο κόσμο που είναι τώρα πολύ πλησίον. Ακόμη, δια μέσου όλης της ανθρωπίνης ιστορίας, από την πτώσι του ανθρώπου στην ασθένεια και στο θάνατο, ο Ιεχωβά απεκάλυψε τον εαυτό του ως τον θείον Θεραπευτήν. Ιδιαίτερα εξεδήλωσε τη θεραπευτική του δύναμι μέσω του αγαπητού του Υιού όταν ήταν στη γη ως ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς».

⁶ Στις ημέρες του επάνω στη γη, οι Ιουδαίοι στην Παλαιστίνη εβασανίζοντο από πολλές ασθένειες, και διαβάζομε: «Και περιήρχετο ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών, και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας, και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν εν τω λαώ.» (Ματθαίος 9:35) Αυτό το έκανε το πνεύμα ή η ενεργός δύναμις του Θεού που λειτουργούσε μέσω του Ιησού. Ο απόστολος Πέτρος πιστοποιεί αυτό το γεγονός, λέγοντας: «Ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου· διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού.» (Πράξεις 10:37, 38) Καμμιά φυσική κατάθλιψις στους άλλους δεν μπορούσε ν’ αντισταθή στον τρόπο της θεραπείας του, ούτε και αυτός ο θάνατος. Το θείο υπόμνημα αναφέρει μερικές περιπτώσεις που αυτός ανέστησε ακόμη και τους νεκρούς, έτσι ώστε μπορούσε να πη, για ν’ αποδείξη ότι ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός: «Νεκροί εγείρονται, και πτωχοί ευαγγελίζονται.»—Ματθαίος 11:5.

ΟΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΔΙΕΚΟΠΗΣΑΝ ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ

 7. Επεφύλασσε ο Ιησούς τη θεραπευτική δύναμι μόνο για τον εαυτό του; Ποια είναι τα γεγονότα;

⁷ Ο Ιησούς διεβίβασε αυτή τη δύναμι σε μερικούς από τους μαθητάς του. Διαβάζομε: «Και προσκαλέσας τους δώδεκα μαθητάς αυτού, έδωκεν εις αυτούς εξουσίαν κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ώστε να εκβάλλωσιν αυτά, και να θεραπεύωσι πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν. Τούτους τους δώδεκα απέστειλεν ο Ιησούς, και παρήγγειλεν εις αυτούς, . . . Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.» (Ματθαίος 10:1, 5-8) Όταν κατόπιν απέστειλε εβδομήντα ακόμη ακολούθους, τους έδωσε όμοιες οδηγίες: «Θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς, και λέγετε προς αυτούς, Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Λουκάς 9:1-6· 10:1-10) Μετά την επιστροφή του Ιησού στον ουρανό, αυτή η θεραπευτική εξουσία εξακολούθησε να ασκήται από τους αποστόλους του. Πράγματι, αρχίζοντας στην εορτή της Πεντηκοστής, ο δοξασμένος Ιησούς εξέχυσε το άγιο πνεύμα του Θεού σε όλους τους αφωσιωμένους οπαδούς του, σε μερικούς δε απ’ αυτούς έδωσε το χάρισμα της εξουσίας να θεραπεύουν και ακόμη να εγείρουν τους νεκρούς. (Πράξεις 2:1-18· 5:16) Η τελευταία σωματική θεραπεία με τη δύναμι του πνεύματος του Θεού που αναφέρεται στη θεόπνευστη Γραφή είναι εκεί που ο απόστολος Παύλος στη νήσο Μάλτα—γύρω στο 59 μ.Χ.—προσευχήθηκε, έθεσε τα χέρια του επάνω σ’ έναν άνθρωπο και τον εθεράπευσε από πυρετό και δυσεντερία.—Πράξεις 28:7, 8.

 8. Ποιοι επιμένουν σήμερα στη θεία θεραπεία; Ποια ερωτήματα δημιουργεί αυτό;

⁸ Σήμερα, έπειτα από δεκαεννέα αιώνες, υπάρχουν θρησκευόμενοι στον «Χριστιανισμό» που εξασκούν εκείνο που ονομάζουν «θεία θεραπεία». Υπάρχουν μερικά θρησκευτικά δόγματα που επιμένουν σ’ αυτό. Τα μέλη τους εξωτερικώς αρνούνται να πάρουν οποιαδήποτε φάρμακα και ισχυρίζονται ότι βασίζονται μόνο στην προσευχή, στη νηστεία και στη διανοητική συγκέντρωσι. Μερικοί ευαγγελισταί βλέπουν ότι οι έντυπες αναγγελίες του εαυτού των γίνονται ελκυστικές στο κοινόν με το να περιλαμβάνουν στη διαφήμισι «θαύματα της θείας δυνάμεως» και «προσευχές για τους ασθενείς». Προφανώς οι θαυματουργικές ιάσεις παγματοποιούνται σε δημόσιες συναθροίσεις θεραπείας που καταπλήσσουν τους θεατάς. Είναι άραγε τούτο «θεία θεραπεία» και γίνεται με το χάρισμα του αγίου πνεύματος; Αυτός ο ισχυρισμός προβάλλεται, αλλά είναι αληθινός; Και πρέπει τάχα να απορρίψωμε όλα τα οφέλη της συγχρόνου ιατρικής επιστήμης και να αναζητήσωμε θεραπείες από τον Θεό με τη θαυματουργική του δύναμι; Είναι μήπως απόρριψις της Χριστιανικής πίστεως το να χρησιμοποιούμε φάρμακα και να δεχώμεθα χειρουργικές επεμβάσεις;

 9. Ποιο μεγάλο γεγονός μας βοηθεί να απαντήσωμε σ’ αυτά τα ερωτήματα; Πώς αποδεικνύεται αυτό;

⁹ Ένα μεγάλο γεγονός μάς βοηθεί ν’ απαντήσωμε σ’ αυτά τα ερωτήματα, και είναι τούτο: Αυτή η θεία σωματική θεραπεία ήταν ένα χαρακτηριστικό της πρώτης παρουσίας του Χριστού και της νηπιακής ηλικίας της εκκλησίας του, αλλά επρόκειτο να παρέλθη με τον θάνατο των αποστόλων του και των συντρόφων των. Η εξουσία της θεραπείας ήταν ένα από τα χαρίσματα του πνεύματος που, από την Πεντηκοστή, μετεδίδετο μόνο μέσω των αποστόλων ή ενώ αυτοί ήσαν παρόντες. Ας μην αποτύχη κανείς από μας να ιδή ό,τι μπορούσε να ιδή ο Σίμων ο μάγος από τη Σαμάρεια, δηλαδή, «ότι δια της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων δίδεται το Πνεύμα το άγιον,»—ήταν δε ο Σίμων αρκετά πανούργος ώστε να προσφέρη στον Πέτρο χρήματα για ν’ αγοράση αυτή την αποστολική εξουσία, αλλά ο Πέτρος του το αρνήθηκε με αγανάκτησι. (Πράξεις 8:17, 18) Πάλι, όταν ακριβώς ο απόστολος ήταν παρών και εκήρυττε στον Ιταλό εκατόνταρχο Κορνήλιο και την οικογένειά του, χωρίς ο Πέτρος να επιθέση τα χέρια του σ’ αυτούς τους Εθνικούς, «επήλθε το Πνεύμα το Άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον» και άρχισαν να ‘λαλούν γλώσσας και να μεγαλύνουν τον Θεόν’. (Πράξεις 10:44-46) Για τον ίδιο λόγο, μόνο όταν εκείνοι οι δώδεκα άνθρωποι από την Έφεσο άκουσαν τον απόστολο Παύλο και βαπτίσθηκαν πάλι, αυτή τη φορά στο όνομα του Κυρίου Ιησού, ο δε «Παύλος επέθηκεν επ’ αυτών τας χείρας,» τότε για πρώτη φορά «ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επ’ αυτούς, και ελάλουν γλώσσας και προεφήτευον».—Πράξεις 19:1-7.

10. Γιατί είναι μάταιο να προσευχώμεθα τώρα για θεραπεία ή θεραπευτική δύναμι;

¹⁰ Άνθρωποι που έλαβαν το χάρισμα της θαυματουργικής θεραπείας μέσω των αποστόλων ή ενώ αυτοί ήσαν παρόντες, δεν μπορούσαν να μεταδώσουν το πνεύμα στους άλλους. Επομένως δεν μπορούσαν να διαβιβάσουν το χάρισμα της θεραπευτικής δυνάμεως στους άλλους. Συνεπώς, όταν απέθαναν οι απόστολοι καθώς και εκείνοι που ήσαν ενωμένοι μαζί τους, τότε έπαυσε να μεταδίδεται ή να εξασκήται το πνευματικό χάρισμα της θαυματουργικής θεραπείας των ανθρώπων από φυσική άποψι. Σήμερα βρισκόμαστε δεκαεννέα αιώνες μακριά από τους αποστόλους. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο διάστημα—που δεν θα μπορούσε να το υπερπηδήση κανείς—ανάμεσα σ’ εμάς και στους αποστόλους μέσω των οποίων μετεδίδοντο τα χαρίσματα της θεραπείας. Επομένως, στη σωματική απουσία του Χριστού και των αποστόλων του, είναι μάταιο για ένα Χριστιανό να προσεύχεται για το πνευματικό χάρισμα της θεραπείας άλλων και για τη δική του θαυματουργική θεραπεία.

11. Προελέχθη τάχα η παρέλευσις του χαρίσματος της θεραπείας: Πού; Πώς;

¹¹ Όχι, δεν υποστηρίζομε ότι το άγιο πνεύμα του Θεού δεν εξεχύθη επάνω στο υπόλοιπο της πιστής εκκλησίας του Χριστού σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Εννοούμε απλώς ότι αυτό το ειδικό θαυματουργικό χάρισμα δεν εδόθηκε μαζί του. Αλλά ο «καρπός του πνεύματος», που είναι αγάπη, δεν αστόχησε να εμφανισθή. Αφθονεί στην αληθινή Χριστιανική εκκλησία σήμερα. Ο Παύλος το κατέστησε σαφές ότι η αγάπη θα παρέμενε αφού τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος θα είχαν περάσει. Έγραψε: «Ή αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή.» Το χάρισμα της θαυματουργικής θεραπείας εσημειώθηκε στη νηπιακή ηλικία της εκκλησίας για να οικοδομήση την πίστι της και να την προσδιορίση ως τον εκλεκτόν λαόν του Θεού από τότε και στο εξής. Αλλά τώρα που έχει φθάσει στην ανδρική ηλικία ή στην ωριμότητα έπειτα από αυτούς τους δεκαεννέα αιώνες Χριστιανικής πείρας, το αληθινό υπόλοιπο των ακολούθων του Χριστού δεν εξασκεί αυτό το χάρισμα. «Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην· ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου.» (1 Κορινθίους 13:8-11) Τώρα εμείς οι Χριστιανοί έχομε κάτι μεγαλειωδέστερο και ευρύτερο από τη σωματική θεραπεία, και τούτο θα το εξηγήσωμε αμέσως.

12, 13. (α) Γιατί δεν μπορεί να υποστηριχθή ότι η θεία θεραπεία είναι ένα αναγκαίον προσόν; (β) Τι αποδεικνύει τώρα απατηλούς τους θείους θεραπευτάς;

¹² Εκείνοι που υπερασπίζουν με πείσμα τη θεία σωματική θεραπεία σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες», θα υποστηρίξουν ότι εάν δεν κατέχωμε και χρησιμοποιούμε αυτή τη θαυματουργική δύναμι, τούτο αποδεικνύει ότι δεν αποτελούμε την αληθινή οργάνωσι του Θεού. Αλλά ερωτούμε, Επρόκειτο τάχα όλοι οι Χριστιανοί που έλαβαν το άγιο πνεύμα να προικισθούν με το χάρισμα της θαυματουργικής θεραπείας; Ή των θαυματουργικών γλωσσών; Ή της θαυματουργικής ερμηνείας γλωσσών; Όχι· όπως δεν επρόκειτο όλοι οι Χριστιανοί να είναι απόστολοι, ή να προλέγουν μέλλοντα γεγονότα, ή να κάνουν θαύματα. «Μη πάντες είναι απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες ενεργούσι θαύματα; μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας; μη πάντες διερμηνεύουσι; Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα· και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω. Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον.» (1 Κορινθίους 12:29 έως 13:1) Πολλοί είναι οι λεγόμενοι «θεραπευταί» σε όλο τον ειδωλολατρικό καθώς και στον «Χριστιανικό» κόσμο. Και όμως πώς όλοι αυτοί εκδηλώνουν έλλειψι αγάπης κατά το ότι εποφθαλμιούν οικονομική ανταμοιβή, φήμη, διάκρισι, υπεροχή, και ιδιοτελή εξουσία επάνω στο λαό! Έτσι δεν είναι τίποτε ενώπιον του Θεού, παρ’ όλη τη θαυματουργία τους.

¹³ Αυτοί οι θεραπευταί κάνουν τα έργα τους, όχι για να υποστηρίξουν τη θεία αλήθεια, αλλά για να διαιωνίσουν θρησκευτικά ψεύδη. Φαινομενικώς θεραπεύουν το σώμα, αλλά αποτυγχάνουν να παράσχουν την πιο ζωτική θεραπεία που είναι πνευματική και οδηγεί σε ζωή στο νέο κόσμο. Απαλλάσσουν ανθρώπους από την εξουσία μιας σωματικής ασθενείας, αλλά δεν τους ελευθερώνουν από την εξουσία του Διαβόλου και της οργανώσεώς του, του κόσμου τούτου. Όταν μετρηθούν με τα γεγονότα αυτά, τα θεραπευτικά τους έργα δεν είναι εκδηλώσεις του πνεύματος του Θεού.

14. Τι δείχνει ότι η θεραπεία δεν ήταν η πρωτίστη εκδήλωσις του πνεύματος;

¹⁴ Ο λόγος του Θεού, αντί να θέτη ισχυρή έμφασι στις θαυματουργικές θεραπείες, παρατηρήστε πού τις τοποθετεί στον κατάλογο: όχι πρώτες, αλλά πέμπτες. Μετρήστε: «Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων.» (1 Κορινθίους 12:28-30) Επί πλέον, όταν ο Ιεχωβά Θεός προείπε ότι θα εξέχυνε το πνεύμα του επάνω σε κάθε είδους σάρκα, δεν έθεσε μπροστά το χάρισμα της θεραπείας ως την απόδειξι του πνεύματος αυτού επάνω στο λαό του. Είπε: «Θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει. . . . Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.], θέλει σωθή.» (Πράξεις 2:16-21· Ιωήλ 2:28-32) Προφήτευσις, ή η κήρυξις της προφητείας του λόγου του Ιεχωβά! Αυτό είναι το πρώτιστο στην απόδειξι της εκχύσεως του πνεύματός Του επάνω σε κάθε σάρκα, επάνω σε όλους εκείνους που είναι αφωσιωμένοι σ’ αυτόν ως μάρτυρές του και δούλοι του. Αυτή η προφήτευσις της θείας αληθείας επιτελεί πολύ περισσότερα από ό,τι κάνει η απλή σωματική θεραπεία.

15. Πως το υποστηρίζει αυτό η αποχαιρετιστήρια παραγγελία του Ιησού σ’ εμάς; Γιατί το Μάρκου 16:9-20 δεν έρχεται σε αντίφασι με τούτο;

¹⁵ Σύμφωνα με τα παραπάνω, όταν ο Ιησούς, προκειμένου ν’ ανεβή πάλι στον ουρανό, έδωσε την αποχαιρετιστήρια παραγγελία του στους ακολούθους του, δεν έδωσε εξέχουσα θέσι στο πέμπτο κατά τάξιν χάρισμα της θεραπείας. Ετόνισε το κήρυγμα, τη μαρτυρία, και τη διδασκαλία. Διαβάστε τα σχετικά λόγια του εις Ματθαίον 28:19, 20· Λουκάν 24:46-48· Πράξεις 1:6-9. Δεν έρχονται σε αντίφασι μ’ αυτό το γεγονός τα λόγια που απαντώνται στην Αγγλική Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου, στη Νεοελληνική Μετάφρασι, στη Μετάφρασι Ντουαί και άλλες παλαιές μεταφράσεις της Γραφής, εις Μάρκον 13:17, 18, δηλαδή: «Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμον τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι.» Αυτά τα λόγια, στην πραγματικότητα όλα τα εδάφια Μάρκου 16:9-20, δεν απαντώνται στα πιο αρχαία και αυθεντικά Ελληνικά χειρόγραφα. Γι’ αυτό είναι στιγματισμένα ως νόθα. Οι καλύτερες νεώτερες μεταφράσεις της Γραφής τα σημειώνουν ως τέτοια ή τα παραλείπουν εντελώς. Ακόμη και η Ιησουϊτική μετάφρασις του Λάττεϋ, η Μετάφρασις Ουεστμίνστερ του 1948, αναγκάζεται να παραδεχθή σε μια υποσημείωσι στο Μάρκου 16:9-20, «Αυτά τα εδάφια δεν έχουν την ίδια υποστήριξι του κειμένου όπως και το υπόλοιπο του ευαγγελίου.» Επομένως τα αναμφισβητήτως θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου εις 1 Κορινθίους 12:28 έως 13:11, που παρετέθησαν πιο πάνω, θέτουν ένα όριο στο έως ποιο σημείο και έως πότε τα πρόσθετα αυτά λόγια του ευαγγελίου του Μάρκου μπορούν να εφαρμοσθούν. Δεν θα μπορούσε να εφαρμοσθούν πέρα από τον θάνατο των αποστόλων και των προσωπικών των συντρόφων.

ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ

16. Είναι Χριστοειδές το να καταφεύγωμε σε θεία θεραπεία προς όφελος του εαυτού μας;

¹⁶ Σ’ αυτή την εποχή της μεγάλης ιατρικής προόδου, εκείνοι που υποστηρίζουν τη θεία σωματική θεραπεία, επιμένουν στο να καταφεύγουν σ’ αυτήν για ιδιοτελές όφελος, αντί να καταφεύγουν σε όλες τις συνήθεις θεραπευτικές μεθόδους που είναι στη διάθεσι του ανθρώπου σήμερα. Ισχυρίζονται ότι αυτό είναι μια απόδειξις της πίστεώς των στον Θεό και της εμπιστοσύνης των σ’ αυτόν. Αλλά μια τέτοια ιδιοτελής εφαρμογή της θείας θεραπείας δεν υποστηρίζεται από τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους του. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι αυτοί οι άνθρωποι εξασκούσαν πραγματικά το χάρισμα της θαυματουργικής θεραπείας με το πνεύμα του Θεού. Μήπως, όμως, εξασκούσαν αυτή τη θαυματουργική εξουσία για το δικό τους σωματικό όφελος; Ποτέ! Στο τέλος μιας νηστείας σαράντα ημερών ο Ιησούς δεν ικανοποίησε την πείνα του που είχε φθάσει στα έσχατα με το να μετατρέψη τους λίθους σε άρτους. Η εισήγησις να χρησιμοποιήση τη δύναμί του μ’ έναν τέτοιο ιδιοτελή τρόπο προήλθε από τον Σατανά, τον Διάβολο, και όχι από τον Θεό. Όταν ο Ιησούς είχε κουρασθή από την οδοιπορία, εκάθησε να αναπαυθή κοντά στο φρέαρ της Σαμαρείας. Όταν ένύσταξε, κοιμήθηκε για να αναλάβη δυνάμεις, επάνω στο προσκέφαλο στην πρύμνη του πλοίου, ενώ περνούσε τη θάλασσα της Γαλιλαίας. Όταν οι απόστολοί του επέστρεψαν από μια εντατική ιεραποστολική περιοδεία και του εξέθεσαν τα γεγονότα, αυτός έλαβε υπ’ όψι τη σωματική και νευρική τους σύστασι και τους προσκάλεσε αποσυρθούν μαζί του σ’ έναν έρημο τόπο για ν’ ‘αναπαυθούν ολίγον’. (Ιωάννης 4:6· Μάρκος 4:38· Λουκάς 8:23· Μάρκος 6:30-32) Ο Ιησούς λοιπόν δεν κατέφευγε σε θαύματα προς όφελος του εαυτού του και των μαθητών του.

17, 18. Γιατί ο Ιησούς δεν ακολούθησε την παροιμία των κατοίκων της Ναζαρέτ, «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν»;

¹⁷ Απ’ αυτή την άποψι ο Ιησούς δεν ακολούθησε το σύνθημα, «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν.» Στην πατρίδα του Ναζαρέτ, όταν εκήρυττε στους παλαιούς του συντρόφους μέσα στη συναγωγή τους, είπε: «Βεβαίως θέλετε με ειπεί την παραβολήν ταύτην, Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· όσα ηκούσαμεν ότι έγειναν εν τη Καπερναούμ, κάμε και εδώ εν τη πατρίδι σου.» Με τούτο οι παλαιοί συμπολίται του εννοούσαν ότι έπρεπε να εξασκήση τις θαυματουργικές του δυνάμεις επάνω στους πρώην γείτονάς του, το λαό της πόλεώς του όπου είχε ανατραφή, σαν να έλεγαν, Η θεραπεία αρχίζει από το σπίτι σου, προς όφελος των δικών σου πρώτα. «Είπε δε, Αληθώς σας λέγω, ότι ουδείς προφήτης είναι δεκτός εν τη πατρίδι αυτού. Και επ’ αληθείας σας λέγω, Πολλαί χήραι ήσαν εν τω Ισραήλ επί των ημερών Ηλίου, ότε εκλείσθη ο ουρανός επί έτη τρία και μήνας έξ, καθ’ ον καιρόν έγεινε πείνα μεγάλη εφ’ όλην την γην· και προς ουδεμίαν αυτών επέμφθη ο Ηλίας, ειμή εις Σάρεπτα της Σιδώνος προς γυναίκα χήραν. Και πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισσαίου του προφήτου εν τω Ισραήλ· και ουδείς αυτών εκαθαρίσθη, ειμή Νεεμάν ο Σύρος.» Ο Ιησούς προσπάθησε να κάμη έκκλησι στους συμπολίτας του με το κήρυγμά του μάλλον παρά με τη θαυματουργική ανακούφισι από τις ασθένειες. Αν είχε ακολουθήσει την ιδέα τους, «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν,» δεν θα είχε εκβληθή απ’ αυτούς έξω από την πόλι και απειληθή με θανάσιμο κατακρημνισμό.—Λουκάς 4:16-30.

¹⁸ Συνεπώς ο Ματθαίος 13:58 μάς λέγει: «Και δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα δια την απιστίαν αυτών.» Τα θαύματά του για θεραπεία τα έκανε σε ξένους, όπως ακριβώς και ο αρχαίος προφήτης Ελισσαιέ. Εγνώριζε ότι οι θεραπευτικές δυνάμεις δεν ήσαν για προσωπικό όφελος, αλλά ως σημείο στους έξω, όπως ακριβώς και το χάρισμα των γλωσσών: «Αι γλώσσαι είναι δια σημείον, ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους· η προφητεία [κήρυγμα] όμως είναι ουχί προς τους απίστους, αλλά προς τους πιστεύοντας.» (1 Κορινθίους 14:22) Εκείνος που επροικίζετο με την εξουσία θείας θεραπείας δεν επρόκειτο να είναι ένας αυτοθεραπευτής.

19, 20. Τι δείχνει η πορεία του Ελισσαιέ ως προς την αυτοθεραπεία και την πληρωμή για θαύματα θεραπείας;

¹⁹ Αν ένα έτσι προικισμένο πρόσωπο επρόκειτο να χρησιμοποιή την εξουσία του ιδιοτελώς, για να διατηρή τον εαυτό του πάντοτε υγιή, τότε, αν εξαιρέσωμε τα δυστυχήματα και τις καταδιώξεις, πότε θ’ αποφάσιζε να πεθάνη ή ν’ αφήση τον εαυτό του να πεθάνη; Ο προφήτης Ελισσαιέ διαδέχθηκε τον Ηλία, εχρησιμοποιήθηκε δε ο Ελισσαιέ για να εγείρη ένα νεκρό παιδί στη ζωή, για να θεραπεύση τον ξένον Νεεμάν από τη λέπρα του, και για να κάμη άλλα θαύματα. Αλλά μήπως εθεράπευσε τον εαυτό του ή προσευχήθηκε για θαυματουργική θεραπεία; Το πιστό Υπόμνημα μάς πληροφορεί: «Ο δε Ελισσαιέ ηρρώστησε την αρρωστίαν αυτού υπό της οποίας απέθανε. Και κατέβη προς αυτόν Ιωάς ο βασιλεύς του Ισραήλ, και έκλαυσεν επί τω προσώπω αυτού.» Στην κλίνη του θανάτου του εχρησιμοποίησε ο Ελισσαιέ την προφητική του δύναμι για τον Βασιλέα Ιωάς, αλλά δεν εζήτησε θαυματουργική ανάρρωσι για τον εαυτό του. «Και απέθανεν ο Ελισσαιέ, και έθαψαν αυτόν.» Τότε τι συνέβη; «Και ενώ έθαπτον άνθρωπον τινά, ιδού, είδον τάγμα· και έρριψαν τον άνθρωπον εις τον τάφον του Ελισσαιέ· και καθώς ο άνθρωπος υπήγε και ήγγισε τα οστά του Ελισσαιέ, ανέζησε, και εστάθη επί τους πόδας αυτού.»—2 Βασιλέων 13:14-21.

²⁰ Αυτά τα γεγονότα, επιβεβαιώνουν ότι η θεραπευτική δύναμις επρόκειτο να χρησιμοποιήται για τους άλλους, όχι για την προσωπική ανακούφισι του θεραπευτού. Ούτε επρόκειτο ο θεραπευτής να πλουτίζη τον εαυτό του με το έργον αυτό και να δέχεται πληρωμή ή υλικές ανταμοιβές για τα θαύματά του. Ο Ελισσαιέ αρνήθηκε αμοιβή από τον Νεεμάν επειδή τον εκαθάρισε από την πληγή του, αλλά έδωσε τη δόξα στον Θεό. Όταν, λοιπόν, ο υπηρέτης του Γιεζεί προσπάθησε απατηλά να λαβή την αμοιβή που προσεφέρετο και κατεχράσθη του ονόματος του Ελισσαιέ, εκτυπήθηκε με την ασθένεια από την οποία είχε καθαρισθή ο Νεεμάν. (2 Βασιλέων 5:1-27) Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι εξασκούν θεία θεραπεία και που δέχονται πληρωμή ή ανταμοιβές ή λαμβάνουν το προϊόν χρηματικών εράνων, καθίστανται ακάθαρτοι ενώπιον του Θεού. Ο Ιησούς εδίδαξε τους προικισμένους αποστόλους του: «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.»

21, 22. Τι δείχνουν οι περιπτώσεις του Ευτύχου, του Επαφροδίτου και του Τροφίμου;

²¹ Πάρτε τώρα τον απόστολο Παύλο ως περαιτέρω παράδειγμα. Κάποτε εκήρυττε ως τα μεσάνυχτα και ο Εύτυχος σ’ ένα παράθυρο κατελήφθη από ύπνο και έπεσε από το τρίτο πάτωμα και τον εσήκωσαν νεκρόν. Ο Παύλος απήλλαξε τον εαυτό του από οποιαδήποτε μομφή αποκαθιστώντας τον Εύτυχο στη ζωή. Αυτό ήταν ένα θαύμα επειγούσης ανάγκης σ’ έναν άνθρωπο μέσα στην εκκλησία που υπέστη δυστύχημα.—Πράξεις 20:7-12.

²² Αλλά εθεράπευε άραγε άλλα μέλη της εκκλησίας; Υπήρχε ο Επαφρόδιτος από τους Φιλίππους, για τον οποίον ο Παύλος γράφει: «Ησθένησε μέχρι θανάτου· αλλ’ ο Θεός ηλέησεν αυτόν· ουχί δε αυτόν μόνον, αλλά και εμέ, δια να μη λάβω λύπην επί λύπην. . . . επειδή δια το έργον του Χριστού επλησίασε μέχρι θανάτου, καταφρονήσας την ζωήν αυτού, δια να αναπληρώση την έλλειψιν υμών της εις εμέ υπηρεσίας.» (Φιλιππησίους 2:25-30) Αλλά δεν υπάρχει ίχνος υπαινιγμού εδώ ότι ο Παύλος επετέλεσε θεία θεραπεία για να σώση τον Επαφρόδιτο από το θάνατο. Ούτε τον επρόλαβε από το να φθάση κοντά στις πύλες του θανάτου, μολονότι αυτός ο συνεργάτης παρείχε μεγάλη βοήθεια στον Παύλο. Αλλά ο Θεός ευλόγησε τα μέσα που εχρησιμοποιήθηκαν για να τον επαναφέρουν στην υγεία και έτσι ο Θεός ηλέησε τον ασθενή αδελφό. Παρεμπιπτόντως ερωτούμε, αν ο Επαφρόδιτος δεν επρόκειτο να κοιμηθή στον θάνατο, αλλά επρόκειτο να πάη αμέσως στον ουρανό κατά τον θάνατο, θα ήταν έλεος το να τον φεισθή ο Θεός για περαιτέρω επίγεια ζωή; Εκτός του Επαφροδίτου, υπήρχε και ο Τρόφιμος. Ο Παύλος, στην τελευταία του επιστολή πριν από το θάνατό του στη Ρωμη, γράφει στον Τιμόθεο και του λέγει: «Τον δε Τρόφιμον αφήκα εν Μιλήτω ασθενή.» (2 Τιμόθεον 4:20) Γιατί, λοιπόν, ο προικισμένος Παύλος άφησε τον Τρόφιμο ασθενή, και γιατί ο Τρόφιμος δεν παρεκάλεσε τον Παύλο να χρησιμοποιήση το χάρισμα του πνεύματος που είχε, για να τον θεραπεύση; Διότι η θαυματουργική δύναμις δεν πρέπει να χρησιμοποιήται για την προσωπική μας άνεσι ή για την ανακούφισι των αφιερωμένων Χριστιανών στην εκκλησία.

23. Μήπως ο Παύλος εχρησιμοποίησε ή συνέστησε θεία θεραπεία για τον Τιμόθεο;

²³ Υπήρχε ένας άλλος σύντροφος και συνεργάτης του Παύλου που υπέφερε από χρονία νόσο, ο Τιμόθεος. Είχε στομαχικές διαταραχές και συχνές ασθένειες. Μήπως ο Παύλος εχρησιμοποίησε το χάρισμά του επάνω σ’ αυτόν για ν’ απομακρύνη θαυματουργικά τις ασθένειές του ώστε να μην επιστρέψουν πλέον; Ή μήπως είπε: «Τιμόθεε, δείξε πίστι και προσευχήσου στον Θεό να επέμβη και να σε φέρη σε καλύτερη σωματική κατάστασι για τη διακονία του ευαγγελίου»; Προσέξτε την οδηγία του Παύλου προς τον Τιμόθεο: «Μη υδροπότει πλέον, αλλά μεταχειρίζου ολίγον οίνον δια τον στόμαχόν σου και τας συχνάς σου ασθενείας.» (1 Τιμόθεον 5:23) Ο Τιμόθεος μπορεί να απείχε εντελώς από οινοπνευματώδη ποτά· αυτό δεν το ξέρομε με βεβαιότητα. Αλλά τότε, το να πίνη νερό μπορεί να ήταν κακό και να επηρέαζε δυσμενώς την ασθενική κράσι του Τιμοθέου. Ο Παύλος τού είπε τι ήταν φρόνιμο να κάμη· όχι, όχι να πάη σ’ ένα φαρμακείο και να πάρη ένα ειδικό φαρμακευτικό κρασί για τις διαταραχές του οργανισμού (όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της ποτοαπαγορεύσεως), αλλά απλώς να ‘μεταχειρίζεται ολίγον οίνον’ του οποίου το είδος δεν προσδιώρισε ο Παύλος.

24. Τι υποστηρίζεται από το ότι ο Λουκάς συνώδευε τον Παύλο;

²⁴ Όσο για τον ίδιο τον Παύλο, αυτός δεν ήταν ένας εντελώς υγιής άνθρωπος σύμφωνα με διαφόρους υπαινιγμούς των Γραφών. Ο Λουκάς αναφέρει ότι συνώδευε τον Παύλο στα ιεραποστολικά ταξίδια του από την Τροία της Μικράς Ασίας και έπειτα. Και ποιο ήταν το επάγγελμα του Λουκά; Ο Παύλος μάς το φανερώνει με τα εξής λόγια: «Σας ασπάζεται Λουκάς ο ιατρός, ο αγαπητός.» (Κολοσσαείς 4:14) Ο Λουκάς ήταν ιατρός, όχι με μια έννοια πνευματική, αλλά με μια φυσική ιατρική έννοια. Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι ο Παύλος τον είχε μαζί του για τις ιατρικές υπηρεσίες που μπορούσε να προσφέρη και στον ίδιο τον Παύλο και στους ιεραποστολικούς συντρόφους του. Αν οι αληθινοί Χριστιανοί ήσαν υποχρεωμένοι να περιορίζωνται σε ιάσεις δια πίστεως και σε θεία θεραπεία, θα ήταν ασυνεπές για τον Λουκά ως Χριστιανό να εξασκή το επάγγελμά του, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που ήσαν σύντροφοί του στην υπηρεσία.

25. Από τα παραπάνω, λοιπόν, δεδομένα τι συμπεραίνομε ότι μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνωμε;

²⁵ Από τα Γραφικά αυτά δεδομένα συμπεραίνομε ορθά ότι, όταν πέφτωμε άρρωστοι ή ωρισμένες αδιαθεσίες μάς έρχωνται με την ηλικία, μπορούμε να στρεφώμεθα στις φυσικές μεθόδους θεραπείας, ή στα ιατρικά φάρμακα. Μπορούμε να προσφεύγωμε στους γιατρούς οποιασδήποτε θεραπευτικής μεθόδου που μας φαίνεται ότι είναι η καλύτερη. Μπορούμε να πηγαίνωμε σε σανατόρια ή σε νοσοκομεία ή να υποβαλλώμεθα σε χειρουργική επέμβασι. Τέτοιες θεραπευτικές μέθοδοι δεν απαγορεύονται σ’ ένα πιστό Χριστιανό. Δεν είναι ανάγκη να αναβάλλωμε την κατάλληλη νοσηλεία ή φροντίδα του εαυτού μας με το να προσευχώμεθα και να περιμένωμε για θαυματουργική θεία θεραπεία. Θα ήταν άτοπο να προσευχώμεθα και να περιμένωμε απάντησι σε μια τέτοια προσευχή. Γιατί; Πρώτον, διότι μια τέτοια θεραπεία δεν είναι για τους ίδιους τους πιστούς και, δεύτερον, διότι αυτό το χάρισμα της θεραπείας με το άγιο πνεύμα έχει παρέλθει. Το να απευθυνθούμε σε θεραπευτάς δια της πίστεως θα μας έκανε πνευματική ζημία, διότι αυτοί ασκούν το θεραπευτικό τους επάγγελμα, όχι με τη δύναμι του πνεύματος του Θεού, αλλά με τη δύναμι του Απατεώνος. Οι διδασκαλίες τους και τα έργα τους το αποδεικνύουν αυτό. Αν εννοούσαν τις Γραφές δεν θα έκαναν την εργασία αυτή.