φωνής του Νάθαν—​πρέπει να ήταν αρκετά για να κάμουν τον Δαβίδ να σκεφθή σοβαρά. Αλλά προφανώς δεν το έκαμε. Ο Νάθαν εξακολούθησε την παραβολή του. Ήλθε ένας διαβάτης να επισκεφθή τον πλούσιο, αλλ’ αντί να του ετοιμάση ένα γεύμα από τα ιδικά του άφθονα ποίμνια, έλαβε την μοναδική αμνάδα του πτωχού που, όπως ήταν η συνήθεια στους πτωχούς Ισραηλίτας, την είχε μεγαλώσει μαζί με τους γυιούς του και είχε γίνει σ’ αυτόν ως μια θυγατέρα του. Ο Δαβίδ, ο πρώην ποιμήν, ωργίσθηκε. «Και εξήφθη η οργή του Δαβίδ κατά του ανθρώπου σφόδρα· και είπε προς τον Νάθαν, Ζη Ιεχωβά, άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος, όστις έπραξε τούτο.»

Ναι, ωργίσθηκε, αλλά δεν κατενόησε το σημείον. Δεν αντελήφθη ότι αυτός ο ίδιος ήταν ο πλούσιος, ότι ο Ουρίας ήταν ο πτωχός και η Βηθσαβεέ, η μικρή αμνάδα. Δεν αντελήφθη εκείνα που απέφυγε να πη ο Νάθαν, επομένως δεν μπορούσαν να εξακολουθούν να παραμένουν ανείπωτα. «Συ είσαι ο άνθρωπος!» ήσαν τα επόμενα λόγια του Νάθαν, και πώς συνετρίβη ο Δαβίδ απ’ αυτά! Αλλά δεν εθύμωσε. Ομολόγησε ταπεινά το σφάλμα του και εδέχθη την τιμωρία.

Φυσικά, ένας Χριστιανός σύμβουλος δεν πρέπει να ομιλή με αινίγματα ή να χρησιμοποιή περιστροφές. Δεν είναι αυτό που έκαμε ο Νάθαν. Εχρησιμοποίησε μια παραβολή για να προετοιμάση το έδαφος, αλλά όταν αυτή απεδείχθη ανεπαρκής τότε έγινε πολύ άμεσος. Διαβάστε το υπόλοιπο της αφηγήσεως στη Γραφή σας και θα ιδήτε ότι δεν εμείωσε καθόλου το μέγεθος του αμαρτήματος του Δαβίδ. Αλλά δεν υπήρχε τίποτε το αποκρουστικό στον τρόπο με τον οποίον εδόθη η συμβουλή.

Μολονότι χρησιμοποιεί ένας διάκρισι για ν’ αποκομίση την πλήρη επίδρασι και ωφέλεια από τη συμβουλή, εν τούτοις πρέπει να είναι προσεκτικός να μη φθάση στο άλλο άκρο και αποκομίση από τα λόγια του συμβούλου περισσότερα απ’ όσα είχε υπ’ όψιν ο σύμβουλός του. Χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας, αλλά μη την αφήνετε να σας οδηγήση μακριά. Αν την αφήσετε, είναι πιθανόν να φιλοξενήσετε άδικες και αναληθείς σκέψεις για κάποιον ο οποίος κατέβαλε ειλικρινή προσπάθεια με την επιθυμία να σας βοηθήση.

Η συμβουλή η οποία δίδεται με ειλικρίνεια είναι μια έκφρασις αγάπης, και πρέπει να γίνεται με τον ίδιο τρόπο δεκτή. «Η αγάπη δεν διαλογίζεται το κακόν . . . πάντα πιστεύει»​—δηλαδή πάντα όσα είναι καλά και εποικοδομητικά για τους συντρόφους μας.​—1 Κορ. 13:4-7· Παροιμ. 27:6.

Για ν’ αποφεύγετε παρανοήσεις θα κάμετε καλά, όταν λαμβάνετε τη διόρθωσι, να κάμετε τον σύμβουλό σας να εννοήση ότι πράγματι κατανοείτε το σημείον. Ένας Δαβίδ με περισσότερη δύναμι διακρίσεως θα μπορούσε να σταματήση τον Νάθαν στο τέλος της παραβολής του και να του πη κάτι τέτοιο ‘Ω, εννοείς έμενα και τον Ουρία;’ Αν το έπραττε αυτό, τότε ο Νάθαν θα μπορούσε ν’ αποφύγη μερικά από τα πιο άμεσα λόγια του. Ίσως θα μπορούσε ν’ αφήση τον Δαβίδ ν’ αποτελειώση ο ίδιος τη συμβουλή και να ερωτήση τι νομίζει ότι μπορούσε να γίνη γι’ αυτό, προτού εκείνος αναγγείλη την ποινή του Ιεχωβά. Ώστε κάμετε σαφές ότι αντιλαμβάνεσθε. Αυτό θα δώση στον σύμβουλο σας την ικανοποίησι να γνωρίζη ότι οι υποδείξεις έγιναν καλώς δεκτές. Διαφορετικά, μπορεί να νομίζη ότι πρέπει να επιχειρήση πάλι και μ’ ένα πιο άμεσο τρόπο, και αυτό θα μπορούσε να σημαίνη περιττό εκνευρισμό και για τους δύο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς όταν κάνωμε σφάλματα​—και όλοι μας κάνομε—​υπάρχει ανάγκη διορθώσεως. Αυτό είναι για το καλό μας, διότι «εκ του πλήθους . . . των συμβούλων προέρχεται σωτηρία.» Το να γνωρίζη ένας πώς να λαμβάνη και να δίνη συμβουλή καθιστά τις συνθήκες εργασίας ομαλές και παραγωγικές. Υπάρχει ένα αίσθημα εκπληρώσεως καθήκοντος, εποικοδομητικής και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, μαζί με πλήρη απουσία εκρήξεων θυμού και τραυματισμένων αισθημάτων.​—Παροιμ. 24:6.

Αισθήματα Γεύσεως

♦ Με τη γλώσσα σας μπορείτε ν’ ανακαλύψετε αισθήματα γεύσεως που έχουν αναλυθή ότι αποτελούνται από τέσσερα πρωταρχικά είδη: γλυκό, ξυνό, πικρό και αλμυρό. Πρωταρχικά με τους κάλυκες της γεύσεως στο άκρον της γλώσσας σας ανακαλύπτετε το γλυκό και το αλμυρό, ενώ το οπίσθιο τμήμα της γλώσσας σας είναι πάρα πολύ ευαίσθητο στο πικρό και οι πλευρές στο ξυνό.