Κεφάλαιον 15
Μια Κυβέρνησις που θα Νικήση τον Εχθρό του Ανθρώπου τον Θάνατο
Ο ΑΡΧΙΚΟΣ σκοπός του Θεού για τον άνθρωπο ήταν να ζη και να απολαμβάνη τη ζωή σε μια παραδεισιακή γη. Μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι αυτός ο σκοπός θα πραγματοποιηθή. Υποστηρίζεται από την αξιόπιστη υπόσχεσι του Θεού ότι ο εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, θα νικηθή, θα εξαλειφθή πλήρως.—1 Κορινθίους 15:26.
Μια ζωή που διαρκεί μόνον εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια δεν είναι το παν που υπάρχει. Αν αυτό ήταν το ανώτατο όριο ζωής στο οποίο θα απέβλεπαν ακόμη κι εκείνοι που αγαπούν τον Θεό, η κατάστασίς των ελάχιστα θα διέφερε από την κατάστασι εκείνων που δεν ενδιαφέρονται για τον Θεό ή τον Λόγο του. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Η Αγία Γραφή λέγει: «Δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να λησμονήση το έργον σας και τον κόπον της αγάπης, την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού.»—Εβραίους 6:10· 11:6.
Ποια είναι η αμοιβή εκείνων οι οποίοι υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό λόγω της βαθειάς αγάπης που έχουν γι’ αυτόν και τις δίκαιες οδούς του; Υπάρχει και παρούσα και μέλλουσα αμοιβή. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» (1 Τιμόθεον 4:8) Και τώρα ακόμη η υπακοή στον νόμο του Θεού οδηγεί στην απόλαυσι μιας ικανοποιητικής και ευτυχισμένης ζωής. Όσο για τη «μέλλουσα» ζωή, το εδάφιο Ρωμαίους 6:23 λέγει: «Το χάρισμα του Θεού [είναι] ζωή αιώνιος.»
Φυσικά, κάτω από τις παρούσες συνθήκες η αιώνια ζωή μπορεί να φαίνεται ανεπιθύμητη. Αλλ’ εκείνο που ο Θεός υποσχέθηκε είναι αιώνια ζωή κάτω από μια δίκαιη διακυβέρνησι. Για να πραγματοποιηθή αυτή η υπόσχεσις, οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να ελευθερωθούν από την αιτία του θανάτου. Ποια είναι αυτή η αιτία; Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος απαντά: «Το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία.»—1 Κορινθίους 15:56.
Ο Ιεχωβά Θεός, τον καιρό που απήγγειλε στο στασιαστικό ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, και στον υποκινητή του στασιασμού την καταδίκη τους, υπέδειξε ταυτόχρονα και το μέσον με το οποίον οι άνθρωποι θα ελευθερώνοντο από την αμαρτία και τον θάνατο. Οι λόγοι του Θεού απηυθύνοντο, όχι στον όφι που δεν είχε λογική και χρησιμοποιήθηκε για εξαπάτησι, αλλά στον ίδιο τον Σατανά, τον «όφι τον αρχαίο» λέγοντας: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Αυτή η καταδίκη, που αναγράφεται στη Γένεσι 3:15, παρέσχε στο μελλοντικό σπέρμα του Αδάμ και της Εύας τη βάσι για ελπίδα. Κατεδείκνυε ότι ο εχθρός του ανθρώπου επρόκειτο να νικηθή.—Αποκάλυψις 12:9.
Φυσικά, αν εθανατώνετο απλώς ο «όφις ο αρχαίος,» ο Σατανάς ή Διάβολος, αυτό δεν θα αρκούσε για να εξουδετερωθή κάθε βλάβη που είχε προξενήσει επηρεάζοντας τους πρώτους ανθρώπους να στασιάσουν εναντίον του Θεού. Αλλά ο τρόπος με τον οποίον θα επήρχετο η επανόρθωσις παρέμεινε «μυστήριον» ως τον καιρό που ο Θεός θέλησε να το αποκαλύψη.—1 Ιωάννου 3:8.
Με τη βοήθεια ολόκληρης της Αγίας Γραφής μπορούμε σήμερα να κατανοήσωμε αυτό το μυστήριο. Η «γυνή» που αναφέρεται στη Γένεσι 3:15 δεν μπορούσε να είναι η Εύα. Η Εύα με τη στασιαστική της πορεία, ευθυγραμμίσθηκε με τον «όφιν τον αρχαίον,» κι έκαμε έτσι τον εαυτό της μέρος του «σπέρματος» του. Επίσης, καμμιά γυναίκα απόγονος του Αδάμ και της Εύας δεν μπορούσε να είναι εκείνη η γυναίκα. Γιατί; Διότι το ‘σπέρμα της γυναικός’ έπρεπε να έχη πολύ μεγαλύτερη δύναμι από εκείνη που έχει ένας απλός άνθρωπος, για να μπορέση να συντρίψη τον «όφιν τον αρχαίον,» το αόρατο πνευματικό πρόσωπο Σατανά ή Διάβολο. Για να παραγάγη ένα τέτοιο ισχυρό «σπέρμα,» η «γυναίκα» έπρεπε να είναι, όχι ανθρώπινη, αλλά πνευματική.
Στο εδάφιο Γαλάτας 4:26 αυτή η «γυναίκα» αποκαλύπτεται ότι είναι η «άνω Ιερουσαλήμ.» Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πώς είναι σημαντικό;
Η αρχαία πόλις Ιερουσαλήμ ήταν η πρωτεύουσα του βασιλείου του Ιούδα. Επειδή ο πρώτος Ιουδαίος βασιλεύς, ο Δαβίδ, εγκατέστησε εκεί την έδρα της κυβερνήσεως του, η Ιερουσαλήμ από τότε παρήγαγε τους βασιλείς για το έθνος. Επομένως, θα ήταν πολύ φυσικό να αναμένεται ότι η «άνω Ιερουσαλήμ» θα παρήγε ένα βασιλέα. Αυτό εσήμαινε ότι θα εσχηματίζετο μια ουράνια κυβέρνησις με ουράνιο βασιλέα, η οποία θα ενεργούσε ως μέσον για τον τερματισμό της αμαρτίας και του θανάτου.
Η «άνω Ιερουσαλήμ» δεν είναι μια κατά γράμμα γυναίκα ή πόλις. Είναι μια συμβολική, πνευματική πόλις. Επειδή είναι ουράνια, αποτελείται από ισχυρά πνευματικά πρόσωπα, από αγγέλους. Αν, λοιπόν, διωρίζετο ως βασιλεύς ένα απ’ αυτά τα πνευματικά πρόσωπα, αυτό θα εσήμαινε ότι η «άνω Ιερουσαλήμ» παρήγαγε ένα κληρονόμο για τη βασιλεία. Συνέβη ένα τέτοιο πράγμα;
ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ
Αυτό ακριβώς συνέβη στο έτος 29 μ.Χ. Τότε ο άνθρωπος Ιησούς εχρίσθη από το άγιο πνεύμα του Θεού για να γίνη ο Διωρισμένος Βασιλεύς. Αυτό έγινε όταν παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να βαπτισθή. Σχετικά με το τι συνέβη εκεί, η Γραφή αναφέρει τα εξής: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού, ηνοίχθησαν εις αυτόν οι ουρανοί, και είδε το πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν και ερχόμενον επ’ αυτόν· και ιδού φωνή εκ των ουρανών λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.»—Ματθαίος 3:16, 17.
Μετά από λίγους μήνες ο Ιησούς άρχισε να κηρύττη: «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθαίος 4:17) Ναι, η βασιλεία είχε πλησιάσει με την παρουσία του ιδίου του Διωρισμένου Βασιλέως της.
Ο Ιησούς, μολονότι γεννήθηκε ως άνθρωπος στη γη, είχε προανθρώπινη ύπαρξι. Ο ίδιος είπε: «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν ειμή ο καταβάς εκ του ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου.» (Ιωάννης 3:13) Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος, εφιστώντας την προσοχή μας στο εξαίρετο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης του Ιησού, έγραψε: «Εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους.» (Φιλιππησίους 2:5-7) Σχετικά με το πώς η ζωή του μεταφέρθηκε από τον ουρανό στη γη, έχομε την αναγραφή της συνομιλίας του αγγέλου Γαβριήλ με την παρθένο Μαρία:
«Και είπεν ο άγγελος προς αυτήν· Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.
«Είπε δε η Μαριάμ προς τον άγγελον· Πώς θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού.»—Λουκάς 1:30-35, ΜΝΚ.
Μ’ αυτόν λοιπόν τον τρόπο, η ζωή του Ιησού, ο οποίος ήταν ένας από τους υιούς του Θεού που αποτελούν την «άνω Ιερουσαλήμ,» μεταφέρθηκε από τον ουρανό στη μήτρα της παρθένου Μαρίας, κι έτσι γεννήθηκε ένα τέλειο ανθρώπινο βρέφος. Ένα τέτοιο θαύμα μπορεί να φαίνεται απίστευτο σε μερικούς, αλλ’ αυτό δεν δημιουργεί καμμιά σοβαρή αμφιβολία σχετικά με την αυθεντικότητα αυτού του γεγονότος. Ασφαλώς, Εκείνος που έκαμε δυνατόν ν’ αναπτύσσεται ένα πλήρες άτομο από ένα ωοκύτταρο που είναι μικρότερο από μια τελεία που είναι στο τέλος αυτής της προτάσεως, μπορούσε, μέσω του πνεύματος του ή ενεργού του δυνάμεως, να μεταφέρη μια ζωή από τους ουρανούς στη γη. Και εφόσον η ζωή του Ιησού μεταφέρθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο για να γίνη ο μόνιμος κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ, μπορεί να λεχθή ότι ο Ιησούς προήλθε στην πραγματικότητα από την «άνω Ιερουσαλήμ.»
Όπως είχε προλεχθή στη Θεία προφητεία της Γενέσεως 3:15, ο Ιησούς υπέστη ‘κέντημα’ της πτέρνας από τον «αρχαίον όφιν,» όταν προσηλώθη στο ξύλο του μαρτυρίου στις 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Αντίθετα με τη συντριβή της κεφαλής, από την οποία δεν υπάρχει ανάρρωσις, το ‘κέντημα’ της πτέρνας ήταν προσωρινό. Την τρίτη μέρα ο Θεός ανέστησε τον Ιησού, δίνοντάς του «δύναμιν ζωής ατελεύτητου.» (Πράξεις 10:40· Εβραίους 7:16) Ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός, ως ένα αθάνατο πνευματικό πρόσωπο, είναι σε θέσι να συντρίψη την κεφαλή του «αρχαίου όφεως» και να επανορθώση κάθε βλάβη που αυτός έχει προξενήσει.
ΣΥΝΑΡΧΟΝΤΕΣ
Ο Ιησούς Χριστός είναι το κυριώτερο πρόσωπο αυτού του συνθέτου «σπέρματος.» Μέσω αυτού ο Παντοδύναμος Θεός θα συντρίψη τον Σατανά ή Διάβολο κάτω από τους πόδας των συντρόφων του Ιησού στην ουράνια βασιλεία. (Αποκάλυψις 20:1-3) Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, γράφοντας σ’ εκείνους που προωρίζοντο να γίνουν άρχοντες εδήλωσε: «Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμαίους 16:20) Ποιοι είναι αυτοί οι συνάρχοντες;
Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, στην Αποκάλυψι, ο αριθμός των καθορίζεται σε 144.000. Ο συγγραφεύς της Αποκαλύψεως, ο απόστολος Ιωάννης, περιγράφοντας αυτό που είδε σε όραμα, λέγει: «Και είδον, και ιδού Αρνίον [ο Ιησούς Χριστός, που πέθανε σαν ένα θυσιαστικό αρνί], ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών. . . . Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη. Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.»—Αποκάλυψις 14:1-4.
Είναι πράγματι κατάλληλο το ότι αυτοί οι 144.000 παρουσιάζονται ότι στέκονται με το Αρνίον στο Όρος Σιών. Το Όρος Σιών της αρχαίας πόλεως Ιερουσαλήμ ήταν ο τόπος από τον οποίον κυβερνούσαν οι βασιλείς του Ιούδα, ήταν η τοποθεσία του βασιλικού ανακτόρου. Στο Όρος Σιών, επίσης, ο Δαβίδ έστησε τη σκηνή για την ιερή κιβωτό της διαθήκης μέσα στην οποία ήσαν τοποθετημένες οι δύο λίθινες πλάκες στις οποίες ήσαν γραμμένες οι Δέκα Εντολές. Αργότερα εκείνη η κιβωτός μεταφέρθηκε στο πιο εσωτερικό τμήμα του ναού που χτίσθηκε από τον γυιο του Δαβίδ, τον Σολομώντα, σε μικρή απόστασι, στο Όρος Μοριά. Ο όρος Σιών, με τον καιρό, περιέλαβε και το Μοριά. Έτσι, η Σιών είχε μια εξέχουσα σχέσι με τη βασιλεία καθώς και με το ιερατείο.—2 Σαμουήλ 6:12, 17· 1 Βασιλέων 8:1· Ησαΐας 8:18.
Αυτό συμφωνεί με το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι Βασιλεύς και Ιερεύς όπως ήταν ο Μελχισεδέκ της αρχαίας Σαλήμ. Γι’ αυτό και το εδάφιο Εβραίους 6:20 χαρακτηρίζει τον Ιησούν ως «γενόμενον αρχιερέα εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» Ο Ιησούς, με την ιδιότητα του Βασιλέως και Ιερέως, κυβερνά από το ουράνιο Όρος Σιών.
Οι συνάρχοντές του είναι επίσης ιερείς. Αυτοί ως σώμα καλούνται «βασίλειον ιεράτευμα.» (1 Πέτρου 2:9) Σχετικά με το λειτούργημα των, διαβάζομε στην Αποκάλυψι 5:10: «Και έκαμες ημάς [συ ο Χριστός] εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς, και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης.»
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
Το κύριο ενδιαφέρον του Βασιλέως και Ιερέως Ιησού Χριστού και των συντρόφων του ιερατικών αρχόντων είναι να φέρουν όλο το ανθρώπινο γένος σε ενότητα με τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό σημαίνει ότι θα αφαιρεθή κάθε ίχνος αμαρτίας και ατελείας, διότι μόνον εκείνοι που αντανακλούν τελείως την εικόνα του Θεού μπορούν να σταθούν με δική τους αξία ενώπιον του. Το γεγονός ότι η διακυβέρνησις της Βασιλείας αποτελεί μέρος της Θείας οικονομίας που θα πραγματοποιήση αυτό τον σκοπό, καταδεικνύεται στο εδάφιο Εφεσίους 1:9-12:
«[Ο Θεός] γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης. Εν αυτώ, εις τον οποίον και ελάβομεν κληρονομίαν, προορισθέντες κατά την πρόθεσιν του ενεργούντος τα πάντα κατά την βουλήν του θελήματος αυτού, δια να ήμεθα εις έπαινον της δόξης αυτού.»
Εφόσον ο Ιησούς Χριστός είναι αναμάρτητος και βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με τον Ιεχωβά Θεό, το γεγονός ότι τα πάντα θα έλθουν σε ενότητα με αυτόν θα έχη ως αποτέλεσμα το να φερθή το ανθρώπινο γένος σε ενότητα και με τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι αφού πραγματοποιηθή αυτή η φάσις του έργου της Βασιλείας, η Γραφή λέγει ότι ο Ιησούς Χριστός θα «παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα.»—1 Κορινθίους 15:24.
Οι ουράνιοι άρχοντες, για να εκπληρώσουν το τεράστιο έργο της τελειοποιήσεως του ανθρωπίνου γένους, θα χρησιμοποιήσουν επίσης και επιγείους εκπροσώπους, ανθρώπους που θα είναι εξαιρετικά αφοσιωμένοι στη δικαιοσύνη. (Ψαλμός 45:16· Ησαΐας 32:1, 2) Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να ανταποκριθούν στα προσόντα που απαιτεί ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός από εκείνους στους οποίους αναθέτει ευθύνες. Δύο βασικά προσόντα είναι η ταπεινοφροσύνη και η αυτοθυσιαστική αγάπη. Ο Ιησούς είπε: «Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών, και όστις θέλει να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών.» (Ματθαίος 20:25-27) Επίσης είπε: «Αύτη είναι η εντολή μου, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς σας ηγάπησα. Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.»—Ιωάννης 15:12, 13.
Δεν θα αισθάνεσθε, λοιπόν, ασφαλείς κάτω από τους εκπροσώπους της Βασιλείας που θ’ αντανακλούν μια τέτοια αγάπη και ταπεινότητα, και οι οποίοι θα φροντίζουν για σας με γνήσιο ενδιαφέρον;
Δεν θα υπάρχουν προβλήματα στην επικοινωνία μεταξύ της ουρανίας κυβερνήσεως και των επιγείων εκπροσώπων του Βασιλέως Ιησού Χριστού. Στο παρελθόν, ο Ιεχωβά Θεός μετέδιδε μηνύματα στους δούλους του στη γη μέσω των αγγέλων και της αοράτου ενεργού δυνάμεως του. (Δανιήλ 10:12-14· 2 Πέτρου 1:21) Άλλωστε και οι άνθρωποι ακόμη μπόρεσαν να μεταδώσουν και να λάβουν μηνύματα από δορυφόρους και διαστημικούς σταθμούς που περιφέρονται πολύ ψηλά γύρω από τη γη. Αν ατελείς άνθρωποι μπορούν να επιτυγχάνουν αυτά τα πράγματα, γιατί να νομίζη κανείς ότι αυτό θα ήταν κάτι το ακατόρθωτο για τους ουράνιους άρχοντας που θα είναι τέλειοι;
Εν τούτοις, προτού η διακυβέρνησις της Βασιλείας του Ιησού Χριστού και των συναρχόντων του πραγματοποιήση τον σκοπό της να φέρη το ανθρώπινο, γένος σε ενότητα με τον Θεό, πρέπει ν’ απομακρυνθούν όλες οι εναντιούμενες δυνάμεις. Δεν υπάρχει ούτε η ελαχίστη ένδειξις ότι εκείνοι που κυβερνούν την ανθρωπότητα σήμερα είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν την κυριαρχία τους στον Ιησού Χριστό και στους συνάρχοντάς του. Αυτοί χλευάζουν στην ιδέα ότι μια ουράνια κυβέρνησις θ’ αναλάβη τον πλήρη έλεγχο των υποθέσεων της γης. Γι’ αυτό θα εξαναγκασθούν ν’ αναγνωρίσουν την εξουσία της βασιλείας του Θεού δια του Χριστού Του. Αυτό θα καταλήξη εις βάρος των κυβερνητικών των θέσεων καθώς και της ζωής των, όπως μας λέγει η Αγία Γραφή: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»—Δανιήλ 2:44.
Η διακυβέρνησις της Βασιλείας, αφού εξαλείψη κάθε εναντίωσι, θα επιδοθή στο έργο της απελευθερώσεως των ανθρώπων από την ασθένεια και τον θάνατο. Πώς θα πραγματοποιηθή αυτό;