Θεία Κυριαρχία η Μόνη Ελπίς Όλου του Ανθρωπίνου Γένους

Το ενθαρρυντικό άγγελμα που περιέχεται σ’ αυτό το άρθρο έχει ως τώρα παρουσιασθή ως κυρία ομιλία σε ακροατήριο ενός συνδιασμένου αριθμού 1.300.000 παρόντων σε πολλά μέρη της γης

«Επιστρέψατε εις το οχύρωμα, δέσμιοι της ελπίδος.»—Ζαχαρ. 9:12.

 1. Τι μπορεί να λεχθή σχετικά με όσα έχει δώσει η ανθρώπινη κυριαρχία στο ανθρώπινο γένος ως τώρα, και τι θα λεχθή σχετικά με το να βασίση κανείς την ελπίδα του για το μέλλον στην πρόοδο της θεωρίας της εξελίξεως;

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να δώση η «θεία κυριαρχία» σ’ όλο το ανθρώπινο γένος που δεν έχει ήδη δώσει η ανθρώπινη κυριαρχία στην ανθρώπινη φυλή; Εκείνο που έχει δώσει ως τώρα η ανθρώπινη εξουσία σ’ όλο το ανθρώπινο γένος ασφαλώς δεν ήταν κάτι το «θείον,» όπως ονομάζομε συχνά κάτι που είναι «ανυπέρβλητα έξοχο.» Αν κρίνωμε από τον τρόπο με τον οποίον τα πράγματα διεξάγονται σ’ αυτόν τον κόσμο, η ανθρώπινη διακυβέρνησις δεν υπόσχεται να μας δώση τίποτε καλύτερο απ’ αυτό που μας έχει δώσει ως τώρα. Και αυτό απέχει πολύ από το να ικανοποιή την καρδιά. Πραγματικά είναι πολύ απογοητευτικό. Στη διάρκεια όλων των περασμένων αιώνων και χιλιετηρίδων, το ανθρώπινο γένος απέδειξε ότι όλο εκείνο που μπορεί να δώση σ’ εμάς τους ανθρώπους υπό μορφήν κυβερνητικής εξουσίας είναι η ανθρώπινη κυριαρχία. Εφόσον το ανθρώπινο γένος είναι ατελές, ο τρόπος της ανθρώπινης διακυβερνήσεώς του υπήρξε ατελής. Η θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου που διακρατείται ευρέως δεν μας προσφέρει καμμιά βάσι για να ελπίζωμε ότι οι άνθρωποι θα εξελιχθούν σε θεούς στη διάρκεια της δικής μας γενεάς ή ύστερ’ από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, με αιφνίδιες «μεταλλαγές» ενός εκπληκτικά ωφελίμου είδους. Ελπίδα για ανακούφισι από τις παρούσες παγκόσμιες θλίψεις δεν μπορεί να βασίζεται στην ανθρώπινη κυριαρχία.

 2. (α) Τι λέγουν ότι είναι η ελπίδα, και τι είδους πρέπει να είναι μια ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; (β) Τι έκαμαν τα Ηνωμένα Έθνη σχετικά με την παγκόσμια ελπίδα, και τι θα γίνη όταν τεθούν εκτός δράσεως;

² Ουσιαστικά ολόκληρος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους έχει εγκαταλειφθή χωρίς ελπίδα. Λέγουν ότι η ελπίδα είναι «η προσδοκία ενός επιθυμητού πράγματος,» «η επιθυμία που συνοδεύεται από μια προσδοκία ότι θα ικανοποιηθή.» Ελπίδα μπορεί επίσης να λεχθή ότι σημαίνει «ένα άτομο ή ένα πράγμα στο οποίο συγκεντρώνονται οι προσδοκίες.» Όλοι μας έχομε μικρές ατομικές ελπίδες και φόβους, αλλά δεν θα ήταν θαυμάσιο αν υπήρχε μια ελπίδα στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχη όλο το ανθρώπινο γένος, ασχέτως φυλής, χρώματος, εθνικότητος ή κοινωνικής θέσεως; Θα ήταν θαυμάσιο πράγματι, διότι, δεν θα ήταν καθόλου ιδιοτελές, εθνικιστικό, φυλετικό, αλλά θα ικανοποιούσε τις κοινές επιθυμίες και ανάγκες όλου του ανθρωπίνου γένους. Τα Ην. Έθνη ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, ύστερ’ από τριάντα σχεδόν χρόνια λειτουργίας, απέτυχαν να είναι ή να προμηθεύσουν μια τέτοια ελπίδα. Η προσθήκη και άλλων εθνών ως μελών δεν θα μετατρέψη την αποτυχία της σε επιτυχία. Σε παγκόσμια κλίμακα τα Ηνωμένα Έθνη υπήρξαν το μεγαλύτερο πράγμα που μπόρεσε να προσφέρη το ανθρώπινο γένος για τις επείγουσες ανθρώπινες ανάγκες. Πολλά άτομα διερωτώνται, αν τα Ηνωμένα Έθνη τεθούν αναγκαστικώς εκτός δράσεως, όπως συνέβη με την προηγουμένη Κοινωνία των Εθνών, τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρη το ανθρώπινο γένος;

 3. Ποια διακαή επιθυμία έχουν πολλά άτομα που οι βασισμένες σε ανθρώπους ελπίδες των έχουν συντριβή;

³ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ανθρώπινο γένος δεν ξέρει πια τι να κάμη! Ο αριθμός των σκεπτόμενων ανθρώπων, οι οποίοι εντίμως παραδέχονται ότι η ανθρώπινη κυριαρχία έχει αποτύχει, αυξάνει. Οι ελπίδες των που βασίζονται σε ανθρώπους έχουν συντριβή. Και το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι ότι δεν έχουν καμμιά άλλη ελπίδα με την οποία να παρηγορηθούν και να παρηγορήσουν άλλους. Το μόνο που έχουν τώρα είναι μια διακαής επιθυμία για κάτι, ένας πόθος για κάτι που δεν έχει οριστική μορφή ή ακριβές σχήμα στη διάνοια τους, χωρίς να γνωρίζουν πώς ή από πού πρόκειται να έλθη ή μπορεί ν’ αναμένεται αυτό που θα ικανοποιήση την καρδιά.

 4. Πώς οι παγκόσμιες συνθήκες επηρέασαν τις ελπίδες μερικών ανθρώπων με προσδοκίες, και με ποιους ναυτικούς δεν μοιάζουν;

⁴ Εν τούτοις, μολονότι οι ήδη απελπιστικές και συνεχώς επιδεινούμενες παγκόσμιες συνθήκες έχουν συντρίψει τις ελπίδες αναρίθμητων ανθρώπων, αυτές οι ίδιες συνθήκες μετέδωσαν νέα δύναμι στις ζωηρές ελπίδες άλλων. Δεν είναι σαν τους ναυτικούς οι οποίοι ταξιδεύουν με τα πλοία στις θάλασσες και οι οποίοι συλλαμβάνονται από μια τρομακτική θύελλα, σχετικά με τους οποίους ο αρχαίος λυρικός συγγραφεύς λέγει: «Σείονται και κλονίζονται ως ο μεθύων, και πάσα η σοφία αυτών χάνεται.»—Ψαλμ. 107:23-27.

 5. (α) Ποια ορθή συμβουλή του ψαλμωδού ακολουθούν αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι; (β) Αντίθετα με ποιες θεωρίες, τι υπάρχει πέρα από την ανθρώπινη κυριαρχία στην οποία μπορεί ν’ αποβλέπη κανείς;

⁵ Ποιοι είναι αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι, που οι ελπίδες των γίνονται ολοένα πιο λαμπρές καθώς η παγκόσμια θλίψις συνεχίζει να χειροτερεύη; Τι έχουν αποκτήσει αυτοί οι άνθρωποι που οι άλλοι δεν έχουν; Αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι ακολουθούν την ορθή συμβουλή του αρχαίου λυρικού συγγραφέως ο οποίος είπε: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμ. 146:3, 4) Αυτός ο αρχαίος συγγραφεύς μας συμβουλεύει να μη στηρίζωμε τις ελπίδες μας στην ανθρώπινη κυριαρχία, κι’ έτσι εκείνοι που ακολουθούν αυτή τη συμβουλή σήμερα αποβλέπουν πέρα από την ανθρώπινη διακυβέρνησι. Αλλά πού αλλού μπορεί ν’ αποβλέψη κανείς; Εκείνοι που υποστηρίζουν τη θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου και εκείνοι που ακολουθούν τη φιλοσοφική θεωρία του υλισμού λέγουν ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο οποίο ν’ αποβλέπη κανείς εκτός από υλικά πράγματα όπως οι άνθρωποι. Γι’ αυτό διαπιστώνουν ότι δεν έχουν καμμιά ελπίδα και τελικά απελπίζονται. Οι θεωρίες των όχι μόνο δεν ικανοποιούν αλλ’ ούτε πείθουν, διότι είναι παράλογες και αντίθετες με τα γεγονότα της ιστορίας. Υπάρχει όμως κάτι πέρα από την ανθρώπινη κυριαρχία στο οποίο μπορεί ν’ αποβλέπη κανείς. Ποιο είναι αυτό; Η θεία κυριαρχία! Σ’ αυτήν αποβλέπουν σήμερα οι άνθρωποι που έχουν ελπίδα!

Η Κυριαρχία στην Οποία Πρέπει να Συγκεντρώνονται οι Ελπίδες Μας

 6. Σε τι εφιστά την προσοχή μας ο αρχαίος συγγραφεύς του Ψαλμού 146:5-10;

⁶ Σ’ αυτήν εφιστά την προσοχή μας ο αρχαίος λυρικός συνθέτης. Μιλώντας από τη δική του πείρα και παρατήρησι, προχωρεί και λέγει: «Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ· του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού· τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· τον φυλάττοντα αλήθειαν εις τον αιώνα· τον ποιούντα κρίσιν εις τους αδικουμένους· τον δίδοντα τροφήν εις τους πεινώντας. Ο Ιεχωβά ελευθερώνει τους δεσμίους· ο Ιεχωβά ανοίγει τους οφθαλμούς των τυφλών· ο Ιεχωβά ανορθοί τους κεκυρτωμένους· ο Ιεχωβά αγαπά τους δικαίους· ο Ιεχωβά διαφυλάττει τους ξένους· υπερασπίζεται τον ορφανόν και την χήραν, την δε οδόν των αμαρτωλών καταστρέφει. Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 146:5-10, ΜΝΚ

 7. Ποιοι, λοιπόν, έχουν σήμερα ανάγκη απ’ αυτόν τον θείο άρχοντα, και πόσο έξοχο είναι το όνομά του;

⁷ Λόγω της ανθρώπινης κυριαρχίας και των ελλείψεων και ανικανοτήτων της, μήπως κι εσείς είσθε ένας από τους «αδικουμένους,» ή τους «πεινώντας»; Μήπως είσθε ένας από τους «δεσμίους,» ή τους «τυφλούς,» ή τους «κεκυρτωμένους»; Μήπως είσθε ένας ‘ξένος,’ ή ‘ορφανός’ ή μια «χήρα»; Τότε αυτός ο Βασιλεύς που ανεφέρθη και ωνομάσθηκε από τον αρχαίο λυρικό συγγραφέα είναι εκείνος στον οποίο πρέπει ν’ αποβλέπετε. Η κυριαρχία του είναι θεία κυριαρχία, διότι αυτός ως Κυβερνήτης είναι Θεός. Δεν είναι ένας Θεός χωρίς όνομα που η προσωπική του ταυτότης έχει χαθή ανάμεσα στις εκατοντάδες εκατομμυρίων θεούς που λατρεύονται στην Ινδία και στην υπόλοιπη οικουμένη. Είναι ένας Θεός που δεν τον ονόμασαν οι άνθρωποι, αλλ’ ένας ο οποίος έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του όνομα, ένα όνομα με το οποίο κανένας άλλος Θεός στον ουρανό ή στη γη δεν ονομάζεται. Ο θεόπνευστος λυρικός συγγραφεύς αναφέρει το θείο όνομα επτά φορές, και αυτό είναι Ιεχωβά.

 8. (α) Ένας άνθρωπος θα είναι ευτυχισμένος αν θέση την ελπίδα του σε ποιον, και πώς τον αποκαλεί το εδάφιο Ρωμαίους 15:13; (β) Για να μπορέσουν οι άνθρωποι κάθε είδους να έχουν αυτή την εγγυημένη από τον Θεό ελπίδα, τι έκαμε ο Θεός να γραφή;

⁸ Κακώς πληροφορημένα και προκατειλημμένα άτομα πιθανόν να προσπαθούν να σας αποθαρρύνουν από το να έχετε οποιαδήποτε σχέσι μ’ αυτόν τον Θεό, τον Ιεχωβά. Αλλά σας αναμένει ευτυχία, ακόμη και σ’ αυτούς τους θλιβερούς καιρούς, αν στηρίξετε την ελπίδα σας σ’ αυτόν. Ο αρχαίος λυρικός συγγραφεύς είπε: «Μακάριος εκείνος. . . του οποίου η ελπίς είναι επί τον Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.» (Ψαλμ. 146:5, ΜΝΚ) Πριν από δεκαεννέα αιώνες ένας άνθρωπος που ήλπιζε στον Ιεχωβά τον ωνόμασε ‘Θεό της ελπίδος’ ή ‘τον Θεόν όστις δίνει ελπίδα.’ (Ρωμ. 15:13) Είναι ο Μόνος που μπορεί να μας δώση μια ελπίδα στην οποία μπορεί να συμμετέχη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, διότι αυτός είναι ο Δημιουργός της ανθρώπινης φυλής. Σ’ αυτόν και μόνο βρίσκεται η ελπίδα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Η θεία κυριαρχία που προμηθεύει είναι η ελπίδα για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Αν Αυτός δεν την προμήθευε, δεν θα υπήρχε άλλη ελπίδα για όλη την ανθρωπότητα. Για να μπορούν οι άνθρωποι από κάθε γενεά, φυλή, έθνος και γλώσσα να έχουν αυτή την εγγυημένη από τον Θεό ελπίδα, έκαμε να γραφή το ιερό θεόπνευστο βιβλίο, η Αγία Γραφή. Μέσω αυτού του θαυμαστού βιβλίου, που έχει γραφή εν ονόματι του Θεού, μπορείτε να μάθετε όλα όσα αφορούν αυτή τη βεβαία ελπίδα.

 9. (α) Βλέποντας την ανάγκη του ανθρωπίνου γένους για μια ελπίδα, τι είδους ελπίδα έδωσε σ’ αυτούς ο Θεός; (β) Ποια προσευχή εκφράζεται, στα εδάφια Ρωμ. 15:13, γι’ αυτούς οι οποίοι είναι, μέτοχοι αυτής της ελπίδος;

⁹ Αυτό το Θείο Ον, ο Ιεχωβά, είδε πριν από πολύν καιρό ότι οι άνθρωποι είχαν ανάγκη από μια ελπίδα, και την έθεσε ενώπιον τους. Αυτή η ελπίδα που δίνει έχει τη δύναμι να μας συντηρή στους πιο δύσκολους καιρούς και να μας φυλάξη μέσα απ’ αυτούς ως τη χαρούμενη πραγματοποίησι της ελπίδος, Γι’ αυτό, πριν από δεκαεννέα αιώνες, έχει γραφή γι’ αυτούς που είναι μέτοχοι αυτής της ελπίδος: «Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται, δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο το οποίον βλέπει τις, δια τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.» (Ρωμ. 8:24, 25) Αυτή η θεόδοτη ελπίδα πρέπει να μας γεμίζη χαρά και να μας κρατή ήρεμους ανάμεσα σε μια παγκόσμια αναταραχή, ώστε η ελπίδα να ξεχειλίζη και να εκφράζεται στους άλλους που βρίσκονται σε απελπιστική κατάστασι. Γι’ αυτό η εξής προσευχή γινόταν προς χάριν εκείνων οι οποίοι είχαν αυτή την ελπίδα: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.»—Ρωμ. 15:13.

10. Ποιον θα συντρίψη σύντομα ο Θεός κάτω άπω τους πόδας εκείνων οι οποίοι μετέχουν σ’ αυτή την ελπίδα, και σε τι θα καταλήξη αυτό για τον ουρανό και τη γη;

¹⁰ Οφείλομε να διατηρούμε αυτή την ελπίδα ανάμεσα σ’ ένα κόσμο ο οποίος επιδίδεται ολοένα περισσότερο σε ό,τι είναι πονηρό, κάτω από την αόρατη επίδρασι του αοράτου ‘θεού του παρόντος συστήματος πραγμάτων,’ του Σατανά ή Διαβόλου. Αλλ’ η απελευθέρωσις απ’ αυτή την αυξανόμενη πονηρία πλησιάζει γοργά, και μάλιστα είναι τώρα κοντά. Γι’ αυτό ο θεόπνευστος συγγραφεύς απευθυνόμενος προς εκείνους που είχαν τη θεία ελπίδα στη διάρκεια του πρώτου αιώνος μ.Χ. έγραψε σ’ αυτούς: «Θέλω δε να ήσθε σοφοί μεν εις το αγαθόν, απλοί δε εις το κακόν. Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμ. 16:19, 20) Η αρχαία Εβραϊκή λέξις Σατάν σημαίνει «Ανθιστάμενος, Αντίπαλος,» και αναφέρεται εδώ στον κυριώτερο Ανθιστάμενο εναντίον του Θεού και ο οποίος οδηγεί όλα τα άλλα πλάσματα στον ουρανό και στη γη να ανθίστανται στον Θεό και τους αγαθούς του σκοπούς. Ο Θεός είναι ισχυρότερος απ’ αυτόν τον Σατανά. Έτσι ο Θεός θα κάμη τη συντριβή αυτού του Σατανά, αλλά η συντριβή αυτή θα γίνη κάτω από τους πόδας αυτών που μετέχουν σ’ αυτή την ελπίδα. Αυτή η γλωσσική έκφρασις παραβάλλει τον Σατανά με κάτι που μπορεί να συντριφθή κάτω από τα πόδια—όχι με ένα σκορπιό, αλλά με ένα φίδι. Σε τι παγκόσμια ειρήνη θα καταλήξη αυτή η συντριβή του Σατανά!

11. Μιλώντας έτσι για τη συντριβή του Σατανά, που ανεφέρετο ο θεόπνευστος συγγραφεύς στη Γένεσι, και σε ποιον μιλούσε ο Θεός στην πραγματικότητα;

¹¹ Αλλά, πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτή η συντριβή του Σατανά θα είναι σαν να επρόκειτο για ένα φίδι; Διότι εδώ ο συγγραφεύς αυτής της επιστολής σ’ εκείνους στη Ρώμη της Ιταλίας που είχαν αυτή την ελπίδα πήρε τα παραστατικά λόγια του από το πρώτο βιβλίο των Αγίων Γραφών, δηλαδή τη Γένεσι. Σ’ ολόκληρη αυτή την επιστολή αναφέρεται πολλές φορές στο βιβλίο της Γενέσεως. (Ρωμ. 4:3, 9, 11, 17, 18, 22· 9:7, 9, 12) Και εδώ ο συγγραφεύς αναφερόταν στα εδάφια Γένεσις 3:14, 15, όπου ο Θεός φαίνεται ν’ απευθύνεται σ’ ένα όφι στο χώμα, αλλά στην πραγματικότητα μιλούσε στον Μεγάλο Ανθιστάμενο ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει τον όφι. Εκεί διαβάζομε: «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής· αυτό (αυτός, ΜΝΚ) θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Τέσσερις χιλιάδες χρόνια και πλέον αργότερα ο θεόπνευστος συγγραφεύς, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ομιλεί για κείνη την πρώτη αχτίδα ελπίδος.

12. (α) Πριν από πόσον καιρό έχει εξαγγελθή η απόφασις της καταστροφής του Σατανά; (β) Γιατί όλοι πεθαίνομε και η γη καταστρέφεται;

¹² Εμείς σήμερα είμεθα περισσότερο από δεκαεννέα αιώνες πλησιέστερα προς την εκπλήρωσι εκείνης της ελπιδοφόρου υποσχέσεως του Ιεχωβά Θεού να συντρίψη τον πραγματικό Όφι, τον Σατανά ή Διάβολο κάτω από τους πόδας του σπέρματος, την πτέρνα του οποίου ο όφις ή Σατανάς εκέντησε μέχρι θανάτου, καθώς επίσης και κάτω από τους πόδας των πιστών ακολούθων αυτού που κεντήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι τώρα έχουν περάσει έξη χιλιάδες περίπου χρόνια αφότου ο Θεός εξήγγειλε με αλληγορικό τρόπο την απόφασι της καταστροφής τον πρώτου Ανθισταμένου, του Σατανά, διότι είχε κάμει τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, από τους οποίους όλοι εμείς καταγόμεθα, ν’ αντισταθούν στον Ιεχωβά Θεό. Η ένωσίς των σ’ εκείνη τη Σατανική αντίστασι έφερε θάνατο επάνω σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Είχε ως αποτέλεσμα επίσης την έξωσι των πρώτων ανθρωπίνων γονέων μας από τον παράδεισο της τέρψεως, τον κήπο της Εδέμ, και τον αποκλεισμό όλων μας από την παραδεισιακή κατοικία μέσα στην οποία είχαν δημιουργηθή σε τελειότητα οι πρώτοι ανθρώπινοι γονείς μας. (Γεν. 2:7 έως 3:24) Είναι μήπως περίεργο ότι σήμερα, ακόμη και παρ’ όλες τις προόδους της ιατρικής επιστήμης, όλοι πεθαίνομε και ότι, παρ’ όλες τις βελτιωμένες μεθόδους καλλιεργείας, η γη μολύνεται και καταστρέφεται σε σημείο που να είναι ακατάλληλη για να ζούμε σ’ αυτήν ως κατοικία μας;

Εκείνος Κάτω από τους Πόδας του Οποίου Γίνεται η Συντριβή

13. Ποιος μόνο απ’ αυτούς που έχουν γεννηθή στη γη απέφυγε την καταδίκη του θανάτου από τον Αδάμ και την Εύα, και πώς συνέβη αυτό;

¹³ Κανείς μας δεν μπόρεσε ν’ αποφύγη την κληρονομιά των λειτουργιών του θανάτου στο σώμα μας. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι καταγώμεθα από τους γονείς μας οι οποίοι είχαν αντισταθή στον Θεό και οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τη θεία κυριαρχία που ήταν στη γήινη παραδεισιακή κατοικία και υπετάγησαν στην κυριαρχία του Πρωτίστου Ανθισταμένου του Θεού, του Σατανά ή Διαβόλου. (Ρωμ. 5:12) Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος ο οποίος έχει γεννηθή σ’ αυτή τη γη και ο οποίος απέφυγε την κληρονομιά της θανατικής καταδίκης που προήλθε από τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα, και αυτός ήταν ο άνθρωπος που ωνομαζόταν Ιησούς Χριστός. Πώς αυτό το ανθρωπίνως αδύνατο πράγμα έλαβε χώρα; Αυτό ωφείλετο στο ότι ο Ιησούς δεν είχε ανθρώπινο πατέρα ή ζωοδότη. Το ωοκύτταρο που ήταν στο σώμα της ανθρώπινης μητέρας του Μαρίας δεν γονιμοποιήθηκε από ένα ανθρώπινο σύζυγο. Ο Παντοκράτωρ Θεός στον ουρανό είναι εκείνος ο οποίος έδωσε ζωή στο ωοκύτταρο της παρθένου Μαρίας και το έκαμε ν’ αναπτυχθή σ’ ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Δεν ήταν μια καινούργια ζωή αυτή την οποία μετέδωσε ο Παντοκράτωρ Θεός σ’ αυτό το ανθρώπινο ωοκύτταρο. Μάλλον, μετέφερε τη δύναμι της ζωής του ουρανίου Υιού του, που ήταν γνωστός ως ο Λόγος, στο ωοκύτταρο αυτής της παρθένου κι έτσι άρχισε αυτό ν’ αυξάνη.

14. (α) Ποιος πληροφόρησε την Μαρία για τη μέλλουσα θαυματουργική γέννησι; (β) Ποια μαρτυρία υπάρχει, για το γεγονός ότι ο Ιησούς γεννήθηκε αναμάρτητος;

¹⁴ Μέσω του αγγέλου του Γαβριήλ επληροφόρησε πρώτα την Ιουδαία παρθένο Μαρία γι’ αυτή τη θαυματουργική ενέργεια και είπε σ’ αυτήν ότι επρόκειτο να ονομάση το τέκνον της, που θα ήταν άρρεν, με το όνομα Ιησούς. (Λουκ. 1:26-38) Έτσι ο άνδρας τον οποίον αργότερα έλαβε η Μαρία δεν ήταν ο πραγματικός πατέρας του υιού της Ιησού. (Ματθ. 1:18-25) Με τον τρόπο αυτόν, όπως μας πληροφορούν οι Άγιες Γραφές, ο Ιησούς γεννήθηκε «αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών.» (Εβρ. 7:26) Όταν είχε φθάσει σε πλήρη ανάπτυξι μπορούσε να πη στους Ιουδαίους επικριτάς του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;»—Ιωάν. 8:46.

15. (α) Γιατί ο Σατανάς είχε κάμει τον Ιησού κύριο στόχο της επιθέσεως του; (β) Στον φόβο τίνος δεν υπέκυψε ο Ιησούς, και γι’ αυτό με ποιον τρόπο θανατώθηκε;

¹⁵ Ο Μεγάλος Ανθιστάμενος, ο Σατανάς ή Διάβολος, έκαμε αυτόν τον Ιησού Χριστό στόχο των επιθέσεων του. Γιατί; Διότι αντελήφθη ότι αυτός ο Υιός του Θεού ήταν το κυριώτερο Μέσον με το οποίο ο Θεός θα συνέτριβε την κεφαλήν του όφεως ή που θα ‘συνέτριβε τον Σατανά υπό τους πόδας του.’ Όπως ακριβώς είχε προλεχθή στο εδάφιο Γένεσις 3:15, υπήρχε εχθρότης μεταξύ του Σατανά και αυτού του υποσχεμένου σπέρματος, του Ιησού Χριστού, και επομένως ενεργούσε για να κεντήση την «πτέρναν» του. Αλλά διεπίστωσε ότι δεν μπορούσε να τρομοκρατήση τον Ιησού και να τον κάμη να υποδουλωθή στον Σατανά με απειλές θανάτου, βίαιου θανάτου. Ο Ιησούς δεν υπέκυψε για τον «φόβον του θανάτου» στα χέρια των επιγείων οργάνων του Σατανά, αλλά διετήρησε την εχθρότητα του απέναντι στον Σατανά ή Όφι και τους εκπροσώπους του, δηλαδή το «σπέρμα» του, ο Ιησούς φοβόταν μόνο τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό δεν συμβιβάσθηκε με τον Σατανά ή Όφι και δεν απέφυγε από φόβο ένα βίαιο θάνατο στα χέρια του σπέρματος του Μεγάλου Όφεως. Ο Σατανάς δεν μπόρεσε να κάμη τον Ιησού να οπισθοχωρήση ακόμη και μπροστά στον θάνατο ως ένας ταπεινός εγκληματίας επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Οι κατηγορίες βάσει των οποίων ο Ιησούς είχε θανατωθή ήταν ψευδείς. Πέθανε με ασφαλή συνείδησι ένα θυσιαστικό θάνατο προς όφελος πλασμάτων από σάρκα και αίμα που ήσαν σε δουλεία στον Σατανά ή Διάβολο.

16. Με το να προκαλέση το θάνατο κάτω από ψευδείς κατηγορίες, πώς ο Σατανάς νικήθηκε ο ίδιος, σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 2:14, 15;

¹⁶ Με το να θανατώση τον Ιησού βάσει ψευδούς κατηγορίας ο Σατανάς δεν έκαμε τίποτε άλλο παρά να νικηθή ο ίδιος. Έτσι παρείχε μόνον την πιο μεγάλη αιτία για τη δική του καταστροφή, ώστε να καταργηθή και να μη υπάρχη πλέον. Αυτό είναι το σημείο που τονίζεται στα θεόπνευστα λόγια που γράφηκαν σχετικά με τον Ιησού ως άνθρωπο από σάρκα και αίμα: «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβε από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον, και ελευθερώση εκείνους όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.»—Εβρ. 2:14, 15.

17. (α) Πώς ο Θεός δεν θέλησε να στερηθή τον κυριώτερο υπερασπιστή του με τον θάνατο; (β) Πώς λοιπόν ο Ιησούς έγινε πολύ ισχυρότερος από τον Μεγάλο Όφι, τον Σατανά;

¹⁷ «Δια του θανάτου» του μ’ ένα αθώο τρόπο ο Ιησούς Χριστός, απέδειξε ότι ήταν χωρίς συμβιβασμό σ’ εχθρότητα με τον Σατανά τον Μεγάλο Όφι μέχρι θανάτου. Υπερήσπισε επίσης τη θεία κυριαρχία του ουρανίου Πατρός του Ιεχωβά ως του μόνου στον οποίον όλα τα πλάσματα στον ουρανό και στη γη, από του ανωτάτου ως του κατωτάτου, οφείλουν απόλυτη υπακοή. Θα άφηνε ο Παντοκράτωρ, ο Ύψιστος Θεός τον κυριώτερο υπερασπιστή του στα δεσμά του θανάτου για να στερηθή έτσι από κάθε περαιτέρω χρησιμοποίησι αυτού του πιστού; Όχι, σύμφωνα με όσα ο Ιεχωβά Θεός είχε προείπει όταν μιλούσε στον όφι στον κήπο της Εδέμ. Είχε πει ότι ο τραυματισμός του σπέρματος της «γυναικός» θα ήταν απλώς ένα κέντημα της πτέρνας, όχι συντριβή της κεφαλής. Έτσι ο Παντοκράτωρ Θεός εθεράπευσε το τραύμα με το ν’ αναστήση τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, στις 16 του μηνός Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Ο Θεός ανεγνώρισε ότι ο Υιός του Ιησούς Χριστός είχε θυσιάσει την τελεία ανθρώπινη ιδιότητά του ως μια προσφορά περί αμαρτίας χάριν ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, και επομένως ο Θεός δεν τον ανέστησε και πάλι σε ζωή ως ένα τέλειο άνθρωπο με αίμα και σάρκα. Αντιθέτως, ο Θεός τον αποκατέστησε στο ουράνιο βασίλειο από το οποίο είχε μεταφερθή η προανθρώπινη ζωή του στην κοιλιά της Ιουδαίας παρθένου. Ο Θεός το έκαμε αυτό με το ν’ αναστήση τον Υιό του Ιησού Χριστό ως ένα ένδοξο πνευματικό πλάσμα, ενδεδυμένο με αθανασία και με ‘θεία φύσι.’ (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-54· 2 Πέτρ. 1:4) Αυτό το είδος της αναστάσεως έκαμε τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό πολύ ισχυρότερο από τον μεγάλο Όφι τον Σατανά και τον έθεσε σε μια ισχυρή θέσι απ’ όπου μπορεί «να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον.»—Εβραίους 2:14.

Απελευθέρωσις!

18. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 2:15, τι πρέπει ν’ αναμένη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από τη θεραπεία της τραυματισμένης πτέρνας του Υποσχεμένου Σπέρματος; (β) Μολονότι ελευθερώνουν τους υποδούλους πληθυσμούς των, από τη δουλεία σε ποιον δεν μπόρεσαν οι ανθρώπινοι άρχοντες να ελευθερώσουν το ανθρώπινο γένος;

¹⁸ Τι έχει να περιμένη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος απ’ αυτή τη θεραπεία του κεντήματος που προκάλεσε ο Μεγάλος Όφις Σατανάς ή Διάβολος στην «πτέρναν» του Υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού; Κάτι που ολόκληρο το ανθρώπινο γένος επεθύμησε χιλιάδες χρόνια: Απελευθέρωσι! Ναι, ελευθερία από τη δουλεία για όλο το ανθρώπινο γένος! Ο δεδηλωμένος σκοπός του Υποσχεμένου Σπέρματος με το να δοκιμάση θάνατο ως άνθρωπος με σάρκα και αίμα δεν ήταν απλώς ν’ απομακρύνη τον Διάβολο, ο οποίος απειλεί το ανθρωπινό γένος με θάνατο αν δεν γίνουν δούλοι του, άλλα, επίσης, να «ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβρ. 2:15) Μερικοί επίγειοι πολιτικοί άρχοντες είναι γνωστό ότι έχουν απελευθερώσει υποδουλωμένους λαούς των εθνών των από τη δουλεία σε ανθρώπινους κυρίους των, αλλά κανένας απ’ αυτούς δεν μπόρεσε να ελευθερώση τον λαό του ή και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από την ομαδική δουλεία της ανθρωπότητος στον Μεγάλο Όφι, τον Σατανά ή Διάβολο. Αυτό δεν είναι κάτι για χλευασμό με τη σκέψι ότι δεν υπάρχει Διάβολος, αλλ’ ότι ο Διάβολος είναι απλώς ένας μύθος. Αυτός ο ηλικίας έξη χιλιάδων ετών Διάβολος είναι αρκετά έξυπνος για να παραπλανήση τους κατά κόσμον σοφούς ανθρώπους της εποχής μας στο να τους κάμη να σκέπτωνται ότι δεν υπάρχει!

19. Γιατί όλο το ανθρώπινο γένος δεν δοκίμασε απελευθέρωσι πριν από την εποχή μας, αλλά τι είναι εκείνο που δείχνει ότι αυτή είναι πολύ κοντά;

¹⁹ Ομοίως πολλά άτομα σήμερα θα πουν: ‘Αν υπάρχη Διάβολος και αν ο Ιησούς Χριστός πέθανε πριν από δεκαεννέα αιώνες για να μας ελευθερώση από τη δουλεία σ’ αυτόν τον Διάβολο, γιατί όλο το ανθρώπινο γένος δεν δοκίμασε αυτή την απελευθέρωσι πριν από την εποχή μας; Γιατί συμβαίνει ώστε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος να μη αισθάνεται απελευθερωμένο σήμερα, αλλά, αντιθέτως, παρατηρούμε να είμεθα υποδουλωμένοι σ’ ένα σύστημα πραγμάτων που η κατάστασίς του γίνεται ολοένα χειρότερη κάθε χρόνο;’ Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι , όπως δείχνει η Αγία Γραφή, ότι ο χρόνος δεν ήλθε ακόμη για να ‘συντρίψη την κεφαλή του όφεως’ το Υποσχεμένο Σπέρμα του Θεού, ή να «καταργήση» τον Σατανά ή Διάβολο. Εν τούτοις, αυτή η επιθυμητή εποχή είναι πολύ κοντά τώρα. Αν, τότε τον πρώτο αιώνα, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος μπορούσε να γράφη στους ομοίους του Χριστιανούς στη Ρώμη, «ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανά υπό τους πόδας σας,» αυτό πρέπει να είναι πολύ κοντά σήμερα, δεκαεννέα αιώνες αργότερα. (Ρωμ. 16:20) Όχι μόνον η πάροδος μιας μακράς περιόδου το δικαιολογεί αυτό, αλλά και η συνεχιζόμενη ‘στενοχώρια των εθνών’ της γης από το έτος 1914 μ.Χ. το επιβεβαιώνει επίσης. (Λουκ. 21:25) Γι’ αυτό η προσδοκία εκείνων οι οποίοι έχουν τη θεόδοτη ελπίδα γίνεται ολοένα μεγαλύτερη.

20. (α) Για να πεισθούν οι άνθρωποι, τι έπρεπε ν’ αποδειχθή με την παραχώρησι ενός χρονικού ορίου; (β) Επειδή πλησιάζει το τέλος αυτού του παραχωρηθέντος καιρού, ποια εκλογή πρέπει, να κάμωμε;

²⁰ Για να πεισθούν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που εξακολουθούν να πιστεύουν στην ανθρώπινη κυριαρχία, πρέπει να έχουν πλήρη πίστωσι χρόνου για ν’ αποδείξουν ότι η ανθρώπινη κυριαρχία είναι (σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των) η λύσις, ότι αυτή μόνη της μπορεί να βρη διέξοδο και ν’ αποδείξη ότι είναι ο απελευθερωτής ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Αυτή η πίστωσις χρόνου δεν έχει τελειώσει πλήρως ακόμη. Επειδή πλησιάζει αυτό το τέλος, τώρα είναι καιρός να κάμουν οι άνθρωποι την εκλογή τους όσον αφορά το τι επιθυμούν, την ανθρώπινη κυριαρχία πρώτα, τελευταία και για πάντα, ή τον διωρισμένο από τον Θεό Απελευθερωτή. Στο τέλος αυτού του χρόνου που έχει παραχωρηθή ο καθένας θ’ αμειφθή σύμφωνα με την εκλογή που έκαμε. Τότε ο θείος Άρχων θα ελευθερώση μόνο εκείνους οι οποίοι στήριξαν τις ελπίδες των στον ουράνιο Απελευθερωτή που έχει προμηθεύσει ο Θεός. Πριν από τότε το Υποσχεμένο Σπέρμα, ο Ιησούς Χριστός, δεν θα πραγματοποιήση την από μακρού ελπιζομένη απελευθέρωσι.

21, 22. (α) Τι εγνώριζε ο Ιησούς ως άνθρωπος στη γη για τον καιρό της Βασιλείας, και γιατί βαπτίσθηκε σε ηλικία τριάντα ετών; (β) Σε ποιο είδος ζωής προσπάθησε ο Σατανάς να παρασύρη τον Ιησού, και ποιος ήταν ο τελευταίος πειρασμός που παρουσίασε;

²¹ Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., όταν ο Ιησούς Χριστός έλαβε αίμα και σάρκα στη γη ως τέλειος άνθρωπος, εγνώριζε ότι δεν ήταν τότε ο καιρός για την απελευθέρωσι ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους με μια δική τους κυβέρνησι. Ήταν ηλικίας τριάντα ετών όταν ανέλαβε μια πορεία αυτοθυσίας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και συμβόλισε την παρουσίασι του εαυτού του για θυσία με το να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. (Εβρ. 10:1-5· Ματθ. 3:13-17) Ύστερ’ απ’ αυτό το βάπτισμα αποσύρθηκε μόνος του στην έρημο της Ιουδαίας για να νηστεύση και να μελετήση το ζήτημα σαράντα μέρες. Στο τέλος εκείνης της χρονικής περιόδου ήταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά αποφασισμένος να πραγματοποιήση την καθωρισμένη από τον Θεό θυσιαστική πορεία, ακόμη και ως τον θάνατο. Την τεσσαρακοστή και τελευταία ημέρα της νηστείας στην έρημο διεπίστωσε ότι δεν ήταν μόνος. Κάποιος ήλθε σ’ αυτόν, κάποιος για να τον πειράξη για να τον απομακρύνη από την οδό της αυτοθυσίας. Αυτός ο Πειραστής ήταν ο Σατανάς ή Διάβολος. Προσπάθησε να βάλη σε πειρασμό τον Ιησού και να τον παρασύρη σε μια ζωή αυτοϊκανοποιήσεως και δόξης και δυνάμεως ως ανθρώπου από σάρκα και αίμα. Ο τρίτος και τελευταίος πειρασμός ήταν το κορύφωμα. Ιδού η αφήγησις αυτού του φιλόδοξου πειρασμού όπως αναγράφεται από ένα προσωπικό μαθητή του Ιησού Χριστού, δηλαδή, τον Ματθαίο (4:1-9):

²² «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο Διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν. Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.»

23. Πώς διέφερε ο Ιησούς από τους συγχρόνους ανθρωπίνους άρχοντας όσον αφορά την άποψί των για τη δύναμι του Σατανά, και ποιον ισχυρισμό του Σατανά δεν αρνήθηκε ο Ιησούς;

²³ Ο Ιησούς δεν παραμέρισε το ζήτημα με το να πη: ‘Δεν υπάρχει Διάβολος. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να μου δώση «πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών» αν έκανα μια απλή πράξι λατρείας σ’ αυτόν; Πώς θα μπορούσα να λατρεύσω κάτι που ούτε καν υπάρχει;’ Ο Ιησούς δεν έμοιαζε με τους εθνικιστάς ανθρώπινους άρχοντας της εποχής μας οι οποίοι δυσανασχετούν με την ιδέα και ακόμη διώκουν τη διδασκαλία ότι «πάντα τα βασίλεια του κόσμου» είναι στα χέρια του Πειραστού, του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιησούς δεν αρνήθηκε ότι ο Διάβολος υπάρχει και ότι ο Διάβολος έχει τον αόρατο έλεγχο ‘όλων των βασιλείων του κόσμου.’ Δεν αρνήθηκε ότι ο Διάβολος μπορούσε ορθώς να του πη σχετικά με τα «βασίλεια του κόσμου»: «Εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών, διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω δίδω αυτήν. Συ λοιπόν αν προσκυνήσης ενώπιον μου, σου θέλουσιν είσθαι πάντα.» (Λουκ. 4:5-7) Εδώ παρουσιάσθηκε στον Ιησού ένας πραγματικός πειρασμός και από ένα πραγματικό πρόσωπο που εξέθετε τα γεγονότα του ζητήματος. Πόση σημασία είχε η εκλογή του Ιησού για το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος!

24. (α) Ποιο είδος κυριαρχίας προσέφερε ο Διάβολος στον Ιησού; (β) Ποιο ήταν το επίμαχο ζήτημα εδώ, και ποια εκλογή θα μπορούσε να είχε γίνει;

²⁴ Ο Μεγάλος Όφις, ο Σατανάς ή Διάβολος, δεν προσπαθούσε εδώ να κεντήση την πτέρνα του υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού. Προσέφερε στον Ιησού κάτι που προφανώς εσήμαινε το ν’ αποφύγη ένα βίαιο θάνατο από «τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον.» Προσέφερε στον Ιησού ως άνθρωπο την παγκόσμια κυριαρχία, κυριαρχία επάνω σε ‘όλα τα βασίλεια του κόσμου’ ανθρώπινη κυριαρχία επάνω σ’ όλη τη γη. Ναι, αλλά «ανθρώπινη κυριαρχία» ως λάτρης του Διαβόλου και κάτω από τον έλεγχο του Διαβόλου, ενός υπεράνθρωπου πνευματικού προσώπου. Η μεγάλη εκλογή εδώ ήταν μεταξύ κυριαρχιών. Το επίμαχο ζήτημα ήταν, Κυριαρχία! Ανθρώπινη κυριαρχία ή θεία κυριαρχία; Ανθρώπινη κυριαρχία ως δώρο από τον Διάβολο και με υποταγή στον Διάβολο, ή κυριαρχία στα χέρια του θείου Όντος και με υποταγή σ’ Αυτό; Αν ο Ιησούς εξέλεγε την ανθρώπινη κυριαρχία για τον εαυτό του σαν ένας κοσμικός πολιτικός, ποια ελπίδα θα άφηνε αυτή του η ενέργεια για το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος;

Ο Χριστιανικός Κόσμος, Παράδειγμα της Κακής Επιλογής

25. (α) Που έχομε σήμερα παράδειγμα όσον αφορά το τι θα είχε προκύψει αν ο Ιησούς δεχόταν την προσφορά του Διαβόλου; (β) Μήπως ο Ιησούς και οι απόστολοί του υπήρξαν η αρχή του Χριστιανικού κόσμου, ή μήπως το Ιουδαϊκό έθνος έγινε η αρχή του;

²⁵ Δεν είναι ζήτημα φαντασίας! Έχομε ένα πραγματικό ιστορικό παράδειγμα του τι θα εσήμαινε αυτό. Πού; Ακριβώς εδώ στον Χριστιανικό κόσμο. Πώς αυτό; Ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι είναι η επικράτεια εκείνη της γης όπου ακολουθούν τη Χριστιανοσύνη. Πολλά έθνη καθώς και οι κυβερνήσεις των ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Ο Χριστιανικός κόσμος δεν άρχισε με τον Ιησού Χριστό και τους δώδεκα αποστόλους του. Το επίγειο έθνος του Ιησού, το Ιουδαϊκό έθνος, δεν έγινε η αρχή του Χριστιανικού κόσμου. Το Ιουδαϊκό έθνος ως ένα πολιτικό σώμα πέθανε το έτος 70 μ.Χ., πολεμώντας εκεί στην Ιερουσαλήμ, όχι για τον Μεσσία Ιησού ως Βασιλέα, αλλά για τον Ιουδαϊσμό και την πολιτική ανεξαρτησία του από την αυτοκρατορική Ρώμη. Τρία χρόνια ύστερ’ από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέλαβαν και το τελευταίο Ιουδαϊκό φρούριο, το οχυρό της Μασάδας, το έτος 73 μ.Χ. Ως την ημέρα αυτή οι φυσικοί Ορθόδοξοι Ιουδαίοι, σε όλον τον κόσμο, δεν αποτελούν μέρος του Χριστιανικού κόσμου, μολονότι συνεργάζονται με τον Χριστιανικό κόσμο.

26. Πότε άρχισε ο Χριστιανικός κόσμος, και πώς, και με ποιο είδος λεγομένων Χριστιανών;

²⁶ Ο Χριστιανικός κόσμος ήλθε σε ύπαρξι τρεις περίπου αιώνες ύστερ’ από τον πειρασμό του Ιησού Χριστού στην έρημο της Ιουδαίας. Αυτό συνέβη στις ημέρες του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου ο οποίος βαπτίσθηκε ως οπαδός της Χριστιανοσύνης λίγο πριν από το θάνατο του το 337 μ.Χ. Είχε όμως ισχυρισθή ότι μετεστράφη στη Χριστιανοσύνη πολλά χρόνια προηγουμένως, το 312 μ.Χ. Εκείνον τον καιρό όμως αυτό που ωνομαζόταν Χριστιανοσύνη είχε απομακρυνθή τόσο πολύ από τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του ώστε υπήρχαν λεγόμενοι Χριστιανοί με στρατιωτική πανοπλία που εμάχοντο γι’ αυτόν τον ειδωλολάτρη στρατηγό και πολιτικό Κωνσταντίνο. Εκτός τούτου, υπήρχαν και επίσκοποι στις εκκλησίες της εποχής εκείνης οι οποίοι εδίδασκαν την ειδωλολατρική διδασκαλία της Τριάδος, ένα τριαδικό Θεό που απετελείτο από «Θεό τον Πατέρα και Θεό τον Υιό και Θεό το Άγιον Πνεύμα.» Οι επίσκοποι συζητούσαν με μανία όσον αφορά το αν ο Θεός ήταν ο ένας Θεός, ο Ιεχωβά, των Εβραϊκών Γραφών, ή ένας λεγόμενος «Θεός σε τρία πρόσωπα,» με όλα τα «πρόσωπα» ίσα μεταξύ των και συναιώνια. Ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να θέση ένα τέρμα σ’ αυτή τη διαμάχη.

27. (α) Ποιο είδος θρησκείας προσπάθησε να δημιουργήση ο Κωνσταντίνος, και τι προσέφερε στους επισκόπους των εκκλησιών; (β) Ποιος ήταν πίσω από την προσφορά που έγινε στους επισκόπους, ο Χριστός ή ο Σατανάς;

²⁷ Ως Μέγιστος Ποντίφιξ των ειδωλολατρών, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να κερδίση όλους τους επισκόπους των εκκλησιών. Προσπάθησε να δημιουργήση μια συγχωνευμένη θρησκεία, μια θρησκεία κοινής πίστεως που να συνδυάζη την ειδωλολατρία με τη Χριστιανοσύνη. Ενεργώντας ως Μέγιστος Ποντίφιξ και επομένως ως θρησκευτική κεφαλή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προσέφερε στους επισκόπους θέσεις ισχύος, εξοχότητα και πλούτο στη Ρωμαϊκή κυβέρνησι ως αξιωματούχων της Ρωμαϊκής κρατικής θρησκείας. Έχομε λοιπόν εδώ μια προσφορά ανθρώπινης κυριαρχίας σε συσχετισμό με πολιτική κυβέρνησι που έγινε σε λεγόμενους Χριστιανούς επισκόπους. Μήπως πρέπει να συμπεράνωμε ότι ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό προσέφερε σ’ αυτούς τους «επισκόπους» ανθρώπινη κυριαρχία επάνω σ’ όλα «τα βασίλεια του κόσμου» που αυτός ο ίδιος είχε αρνηθή; Ή μήπως ήταν ο Πειραστής, ο Σατανάς ή Διάβολος, ο οποίος εξακολουθούσε να εξουσιάζη εκείνα τα βασίλεια επειδή είχαν παραδοθή σ’ αυτόν; Η ορθή απάντησις δεν είναι δύσκολη: Ο Σατανάς ή Διάβολος μέσω του Μεγίστου Ποντίφικός του στη γη ήταν εκείνος που προσέφερε ένα πειρασμό όμοιο μ’ εκείνον που είχε προσφερθή στον Ιησού Χριστό. Αλλ’ ακολούθησαν εκείνοι οι επίσκοποι, περιλαμβανομένου και του «επισκόπου της Ρώμης,» το παράδειγμα του Ιησού;

28. (α) Ακολούθησαν εκείνοι οι επίσκοποι το παράδειγμα του Χριστού, και επομένως τι προέκυψε; (β) Ποιον τίτλο ανέλαβε ο «επίσκοπος της Ρώμης,» και τι συνέβη στην ενότητα του Χριστιανικού κόσμου;

²⁸ Η κοσμική καθώς και η εκκλησιαστική ιστορία απαντούν όχι! Πολλοί επίσκοποι έπεσαν στον πειρασμό και εισήλθαν στην αυτοκρατορική υπηρεσία ως η ιεραρχία της Ρωμαϊκής θρησκείας, της Ρωμαϊκής Κρατικής Εκκλησίας. Έτσι γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο Χριστιανικός κόσμος. Το έτος 378 μ.Χ. ο επίσκοπος της Ρώμης προχώρησε ακόμη περισσότερο με το να υιοθετήση τον τίτλο και τις ευθύνες του Μεγίστου Ποντίφικος, που είχε απορρίψει ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Γρατιανός. Σ’ όλη τη διάρκεια των επομένων αιώνων ο Χριστιανικός κόσμος δοκίμασε την πείρα πολλών διαιρέσεων, που συνωδεύθηκαν από θρησκευτικούς πολέμους, σταυροφορίες και διωγμούς μεταξύ των λεγομένων Χριστιανών. Έτσι ιδρύθηκαν πολλές ξεχωριστές εθνικές κρατικές θρησκείες. Ο Χριστιανικός κόσμος έφθασε να γίνη η πιο ισχυρή και πιο πολυάριθμη οργάνωσις στη γη. Είχε γίνει θέαμα σ’ όλο τον ειδωλολατρικό και μη Χριστιανικό κόσμο, που αριθμούσε τώρα τα δύο τρίτα και πλέον του πληθυσμού της γης. Αλλά τι παράδειγμα έδινε; Της αληθινής Χριστιανοσύνης; Ή μιας λεγομένης θείας κυριαρχίας που ασκείται μέσω μιας θρησκευτικής ιεραρχίας η οποία συνεργάζεται με τους ανθρώπινους βασιλείς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έχουν «θείον δικαίωμα βασιλέων»;

29. Γιατί ρωτούμε αν ήσαν Χριστιανικοί οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και αν είναι Χριστιανικές οι παγκόσμιες οργανώσεις για ειρήνη και οι προετοιμασίες για ένα άλλο παγκόσμιο πόλεμο;

²⁹ Ήταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Χριστιανικός επειδή άρχισε μεταξύ δύο Ευρωπαϊκών κρατών που ισχυρίζονταν ότι ήσαν Χριστιανικά; Ήταν η Κοινωνία των Εθνών Χριστιανική επειδή υποστηριζόταν από την εκκλησία της Αγγλίας και επειδή οι Αμερικανοί κληρικοί την ωνόμασαν «πολιτική έκφρασι της Βασιλείας του Θεού στη γη»; Ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Χριστιανικός επειδή άρχισε με την εισβολή των στρατευμάτων ενός λεγομένου Χριστιανικού Κράτους στα εδάφη ενός άλλου «Χριστιανικού» Κράτους; Είναι τα Ηνωμένα Έθνη μια Χριστιανική οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, επειδή τα μισά από τα 132 έθνη μέλη ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά; Είναι οι σταθερές προετοιμασίες για ένα 3 Παγκόσμιο Πόλεμο με πυρηνικές βόμβες και πυραύλους Χριστιανικές, επειδή ο Χριστιανικός κόσμος αισθάνεται υποχρεωμένος να προστατευθή με τέτοια όπλα για να επιζήση;

30. (α) Ποια κακά χαρακτηριστικά έχει σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος, και αποτελούν αυτά εκδήλωσι Χριστιανοσύνης; (β) Τι αποδεικνύουν αυτά τα πράγματα όσον αφορά την εκλογή παγκοσμίου κυριαρχίας που προσεφέρθη στον Ιησού από τον Πειραστή;

³⁰ Παρατηρήστε τις συνθήκες στον Χριστιανικό κόσμο σήμερα ύστερ’ από δεκαέξη αιώνες υπάρξεώς του. Είναι ο ηθικός εκφυλισμός που υπάρχει ανάμεσα του, η αύξησις του εγκλήματος, οι κοινωνικές και φυλετικές αδικίες, οι καταπιέσεις, οι οικονομικές στερήσεις, η φτώχεια και η πείνα, η έλλειψις σεβασμού για τη δικαιωματική εξουσία, η κακή διακυβέρνησις, η παραφροσύνη των ιδιοτελών απολαύσεων, η έλλειψις αγάπης για τον πλησίον που σημαίνει έλλειψι αγάπης για τον Θεό—είναι αυτά τα πράγματα εκδήλωσις Χριστιανοσύνης; Απολύτως όχι! Είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας του Χριστιανικού κόσμου τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Και εφόσον ο Χριστιανικός κόσμος προέκυψε από την υποχώρησι των επισκόπων των εκκλησιών στους πειρασμούς που έθεσε ενώπιον τους η ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όλα αυτά είναι μια ζωηρή και θλιβερή απόδειξις του τι θα συνέβαινε αν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεχόταν τη δωροδοκία της ανθρώπινης κυριαρχίας σ’ όλα «τα βασίλεια του κόσμου» που είχε προσφερθή σ’ αυτόν. Αλλά δέχθηκε ο Ιησούς Χριστός τη δελεαστική προσφορά του Σατανά ή Διαβόλου; Είναι ο Ιησούς υπεύθυνος για την παγκόσμια αγωνία σήμερα;

31. Πώς φέρθηκε ο Ιησούς απέναντι στην προσφορά που έγινε από τον Πειραστή;

³¹ Το υπόμνημα της Γραφής λέγει: «Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτόν ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει. Τότε αφήνει αυτόν ο Διάβολος και ιδού άγγελοι προσήλθον και υπηρέτουν αυτόν.»—Ματθ. 4:10, 11· Μάρκ. 1:12, 13.

32. (α) Ποια κυριαρχία ανεγνώρισε ο Ιησούς, όπως αποδεικνύεται από το άγγελμα που εκήρυττε; (β) Σχετικά μ’ αυτό, τι περίμενε ο Ιησούς να κάμη ο Ιεχωβά;

³² Ρητώς αρνήθηκε ο Ιησούς Χριστός την ανθρώπινη κυριαρχία από τα χέρια του Σατανά ή Διαβόλου. Ανεγνώριζε τη θεία κυριαρχία, την κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτό περιήρχετο τη χώρα του έθνους του Ισραήλ κηρύττοντας: «Μετανοήσατε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Ύστερ’ από το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό είχε χρισθή με το πνεύμα του Θεού να κηρύττη αυτό το άγγελμα. Απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του να κηρύττουν το ίδιο άγγελμα της ελπίδος για όλο το ανθρώπινο γένος. (Ματθ. 4:13-17· Λουκ. 4:16-21· 9:1-6· Ματθ. 10:1-7) Ο Ιησούς Χριστός περίμενε τον Θεό να δείξη τη θεία κυριαρχία του με την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας του στα χέρια του υποσχεμένου Σπέρματος το οποίο πρόκειται να συντρίψη τον μεγάλο Όφι, με το να του συντρίψη την κεφαλή κι’ έτσι να τον καταργήση για ν’ απελευθερωθή ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς πέθανε πιστός στη θεία κυριαρχία, μη αναγνωρίζοντας κανένα άλλον εκτός από τον Ιεχωβά Θεό ως τον Υπέρτατο Άρχοντα, τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο.

[Εικόνα στη σελίδα 42]

Τα Ηνωμένα Έθνη ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, δεν μπόρεσε να δώση μια ελπίδα στην οποία να συμμετέχει όλο το ανθρώπινο γένος

[Εικόνα στη σελίδα 43]

Η μόνη ελπίδα όλου του ανθρωπίνου γένους—περιλαμβανομένων των ορφανών, των χειρών, των πεινασμένων, των τυφλών και των αδικουμένων—είναι στην κυβέρνηση του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 48]

Ο Σατανάς ή Διάβολος προσέφερε στον Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου. Το ζήτημα ήταν: Ανθρώπινη κυριαρχία ή θεία κυριαρχία;

[Εικόνες στη σελίδα 49]

Ο Ιησούς απέρριψε την ανθρώπινη κυριαρχία

Όταν ο Κωνσταντίνος, στη Νίκαια προσέφερε στους επισκόπους θέσεις ισχύος και εξοχότητος ως αξιωματούχων της κρατικής θρησκείας της Ρώμης, ποιος στην πραγματικότητα έκαμε αυτή την πρόταση—ο Ιησούς Χριστός ή ο Σατανάς ή Διάβολος;

[Εικόνα στη σελίδα 51]

Μήπως η ευλογία των παγκοσμίων πολέμων από τις εκκλησίες έκαμε αυτές τις συρράξεις Χριστιανικές;

[New York Times, April 2, 1917, p. 4]

[New York World Telegram, October 23, 1944]

[New York Times, June 16, 1940]

[New York Times, April 6, 1917, p. 10]

[New York Times, October 5, 1940, p. 4]

[New York Times, September 30, 1914, p. 3]

[New York Post, October 30, 1940]

[New York Times, April 15, 1917, p. 7]

[New York Post, June 6, 1940]