Υπηρεσία με Αιώνια Ζωή υπ’ Όψιν

«Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας.»​—Λουκ. 21:19.

 1. Πώς αισθάνονται για τη ζωή τα κανονικά ανθρώπινα πλάσματα;

ΚΑΝΕΝΑ κανονικό ανθρώπινο πλάσμα δεν θέλει να πεθάνη. Είτε ένας είναι νέος είτε γέρος, πλούσιος ή πτωχός, υγιής ή ασθενής, το ένστικτο της προσκολλήσεως στη ζωή είναι πολύ ισχυρό. Αυτό δεν αληθεύει μόνο στις πλούσιες χώρες του κόσμου, όπου η ζωή είναι ευκολωτέρα και πιο άνετη, αλλά παραμένει αληθινό, επίσης, και για τις υπανάπτυκτες χώρες, όπου η ζωή συχνά είναι πολύ αθλία, σκληρή και αβεβαία. Ανάμεσα σε όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματά των εξακολουθεί ν’ αληθεύη το γνωμικό ότι ‘όσο υπάρχει ζωή υπάρχει κι ελπίδα’.

 2. Πώς πρέπει να αισθάνονται οι Χριστιανοί την αιώνια ζωή;

² Αν αυτή η ειλικρινής έντονη επιθυμία και προσπάθεια για ζωή αληθεύει κάτω από τέτοιες συνθήκες, πόσο πιο άγρυπνος και αποφασισμένος πρέπει να είναι ο Χριστιανός να παραμείνη σταθερά προσκολλημένος στην αιώνια ζωή. Ναι, πράγματι, το κίνητρο για την επιδίωξι αιωνίου ζωής πρέπει να είναι απείρως πιο ισχυρό από το φυσικό ένστικτο της προσκολλήσεως στην παρούσα ανθρώπινη ζωή, η οποία κανονικά δεν φθάνει ούτε τα εκατό χρόνια. Ένας που διαβάζει και πιστεύει στην υπόσχεσι της Γραφής ότι είναι «χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών», ασφαλώς έχει την πιο μεγάλη ελπίδα για το μέλλον που θα ήθελε ή θα μπορούσε να φαντασθή κάθε άνθρωπος.​—Ρωμ. 6:23.

 3. Πώς περιέγραψε ο Ιησούς την ανταπόκρισι των ανθρώπων στις υποσχέσεις του Θεού για αιώνια ζωή;

³ Όταν διαβάζωμε ορθά τη Γραφή και κατανοούμε όλες τις θαυμάσιες περιγραφές, που περιέχει για αιώνια ζωή σε μια παραδεισιακή γη με απαλλαγή από ασθένειες και διαμάχες, απορούμε πώς θα μπορούσε ένας ν’ αρνηθή να τις πιστέψη και να εναποθέση όλη την εμπιστοσύνη του στον Ιεχωβά, τον Δοτήρα της ζωής. Κι εν τούτοις ο Ιησούς προείπε ότι πολλοί λίγοι θα εδέχοντο τις υποσχέσεις του Ιεχωβά και θα έθεταν τα πόδια των στο μονοπάτι της αιωνίου ζωής. «Εισέλθετε δια της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»​—Ματθ. 7:13, 14.

 4. (α) Ποια ήταν η στάσις των πριν από τη Χριστιανική εποχή δούλων του Θεού απέναντι στις υποσχέσεις αιωνίου ζωής; (β) Γιατί η δική μας εκτίμησι πρέπει να είναι μεγαλυτέρα από τη δική των;

⁴ Αν έχωμε αληθινή εκτίμησι της αιωνίου ζωής και όλων των ευλογιών σε μια παραδεισιακή γη που τη συνοδεύουν, θα θελήσωμε να λάβωμε μια σταθερή απόφασι ότι, τώρα που βρήκαμε ‘την οδόν την φέρουσαν εις την ζωήν’, τίποτε δεν θα μας απομακρύνη από αυτήν. Βλέπομε την αιώνια ζωή σαν ένα αντικειμενικό σκοπό για τον οποίο αγωνιζόμεθα, ένα στόχο που πρέπει να φθάσωμε. Αναγνωρίζομε ότι, καθώς ταξιδεύομε εντεύθεν αυτού του αντικειμενικού σκοπού, είμεθα σαν τους πιστούς Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ των αρχαίων χρόνων, οι οποίοι έβλεπαν τις υποσχέσεις του Θεού πολύ μακριά. «Μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. Διότι οι λέγοντες τοιαύτα, δεικνύουσιν ότι ζητούσι πατρίδα.» (Εβρ. 11:13, 14) Εκείνοι οι πιστοί άνδρες είχαν υπομονή. Στην εποχή τους εγνώριζαν ότι θα απέθνησκαν και θ’ ανέμεναν την υπόσχεσι του Θεού για ανάστασι, προτού ιδούν την εκπλήρωσι των υποσχέσεων. Αλλά εμείς, σήμερα, είμεθα σε πολύ πιο ευτυχισμένη κατάστασι. Βλέπομε γύρω μας την απόδειξι ότι η βασιλεία του Θεού έχει αναλάβει εξουσία να κυβερνήση, και ότι εντός αυτής της παρούσης γενεάς θα θέση τέρμα στη διακυβέρνησι του Σατανά και θα εγκαινιάση μια «νέα γη», φέρνοντας αιωνία ζωή. (2 Πέτρ. 3:13) Έτσι, αν εκείνοι οι πιστοί άνδρες των αρχαίων χρόνων ήσαν πρόθυμοι και μπορούσαν να υπομείνουν στην οδό της ζωής ως το θάνατό τους, πόσο πολύ περισσότερο θα έπρεπε να είμεθα σε θέσι να υπομείνωμε εμείς, οι οποίοι ζούμε στο κατώφλι της νέας τάξεως του Θεού.

 5. Περιγράψτε την σπουδαιότητα του να κρατήσωμε τους πόδας μας στην οδό της ζωής.

⁵ Επάνω από κάθε άλλο, ενδιαφερόμεθα στο να κρατήσουμε τα πόδια μας σταθερά σ’ αυτή τη στενή οδό που οδηγεί σε ζωή και που τόσο λίγοι άνθρωποι την βρίσκουν. Ακολουθώντας αυτή την οδό μπορούμε να παραβάλλομε τον εαυτό μας με ταξιδιώτες σε μια ξένη χώρα. Καθώς βλέπομε τον αντικειμενικό μας σκοπό στον ορίζοντα, οφείλομε να κρατήσωμε το βλέμμα μας επάνω του έτσι όπως βαδίζομε προς τα εκεί. Αν απομακρύνωμε το βλέμμα μας από τον αντικειμενικό σκοπό, θ’ απομακρυνθούμε από την οδό και θ’ απολεσθούμε. Αν η ελπίδα μας για ζωή είναι πολύ ισχυρή, τότε δεν θ’ απομακρυνθούμε. Ο Παύλος παρομοιάζει αυτή την ελπίδα με μια άγκυρα, όταν λέγη στο εδάφιο Εβραίους 6:19: «Την οποίαν [ελπίδα] έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» Όπως μια άγκυρα η οποία κρατεί ασφαλές ένα μεγάλο πλοίο και το προφυλάσσει από το να παρασυρθή στους βράχους και να ναυαγήση, έτσι κι αυτή η ελπίδα αιωνίου ζωής μάς κρατεί αγκυροβολημένους σταθερά στον Ιεχωβά Θεό και μας προφυλάσσει από το ν’ απομακρυνθούμε από την οδό για ζωή. Αλλά, αν η άγκυρα αρχίζη να παρασύρεται, τότε το πλοίο θ’ απολεσθή. Έτσι, πρέπει να προσέχωμε να μη χάσομε ποτέ την άγκυρά μας, την ελπίδα μας κι εκτεθούμε στο ναυάγιο της πίστεώς μας.

 6. Εξηγήστε γιατί οφείλομε να διατηρήσωμε την πίστι μας στην ελπίδα για ζωή;

⁶ Έχομε ανάγκη να οικοδομούμε την πίστι μας για αιώνια ζωή συνεχώς σαν μια ελπίδα που πάντοτε επιδιώκομε. Η πίστις είναι κάτι που δεν μπορούμε να το δεχθούμε μια φορά για πάντα και ύστερα να πιστεύομε ότι αυτή θα παραμείνη μόνη της δίχως περαιτέρω βοήθεια. Η πίστις μας στις υποσχέσεις του Θεού μάς δίνει μια θαυμασία άποψι για το μέλλον της νέας τάξεως του Θεού, η οποία θα παραμείνη για πάντα. Αλλά μια θέα είναι καλή μονάχα εφόσον μπορούμε να τη βλέπομε καθαρά. Είναι δυνατόν να ζη ένας σ’ ένα σπίτι με περίφημη θέα, αλλά, αν δεν πλύνη ποτέ τα παράθυρα, η θέα θα σβύση από την όρασι. Η θέα εξακολουθεί να υπάρχη εκεί, αλλ’ αυτός δεν μπορεί να την ιδή πια. Πρέπει να καθαρίζη τα παράθυρα συνεχώς αν θέλη να εξακολουθή ν’ απολαμβάνη την ωραία θέα.

 7. Πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε το αμάρτημα της ελλείψεως πίστεως;

⁷ Το αυτό ισχύει και για την πίστι μας στις υποσχέσεις του Θεού· πρέπει να την ανανεώνωμε, να προσηλώνωμε την προσοχή μας σ’ αυτήν, να ομιλούμε γι’ αυτήν κι έτσι να την ενισχύωμε. Αν δεν ενεργήσωμε έτσι, η πίστις μας είναι πιθανόν να χαθή από την όρασι. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος έδωσε μια ισχυρή προειδοποίησι στους εξ Εβραίων Χριστιανούς να κρατήσουν την πίστι των ζώσαν. «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος· αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ’ έκαστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το “σήμερον” δια να μη σκληρυνθή τις εξ υμών δια της απάτης της αμαρτίας· διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.» (Εβρ. 3:12-14) Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι χρειάζεται παραμονή στην οδό της ζωής και αυτό εξαρτάται από το να διατηρούμε υπ’ όψι την ελπίδα μας για ζωή. Αν χάσωμε την όρασι της αιωνίου ζωής, αυτό θα σημαίνη τελικά απώλεια της ίδιας της ζωής,

ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΣΚΙΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

 8. (α) Γιατί είναι σπουδαίο να έχη ένας Χριστιανός το νου του στα πνευματικά; (β) Πώς μπορεί η απώλεια της πνευματικής μας απόψεως να μας κάμη να χάσωμε την όρασι του στόχου της αιωνίας ζωής;

⁸ Ποιά είναι μερικά από τα πράγματα που μπορούν να επισκιάσουν την άποψί μας για αιώνια ζωή; Ο Ιησούς μάς βοηθή να το εννοήσωμε αυτό στο εδάφιο Ιωάννης 6:63, όπου λέγει: «Το πνεύμα είναι εκείνο το οποίον ζωοποιεί, η σαρξ δεν ωφελεί ουδέν.» Η ελπίδα μας είναι μια πνευματική ελπίδα διότι πηγάζει από το Μέγα Πνεύμα, από τον Ιεχωβά Θεό. Δεν μπορούμε να κρατήσωμε το βλέμμα μας σταθερό σ’ ένα πνευματικό αντικειμενικό σκοπό με το να εκτρέφωμε και να καλλιεργούμε κοσμικές ελπίδες και σαρκικές επιθυμίες. Η διατήρησις μιας καθαρής απόψεως για την ελπίδα της αιωνίου ζωής εξαρτάται τελείως από τη διακράτησι της πνευματικότητός μας. Οφείλομε να ζούμε πνευματική ζωή, να έχωμε το νου μας στα πνευματικά. Αυτό θα μας βοηθή να έχωμε το βλέμμα μας στον αντικειμενικό σκοπό. Βλέπετε το ως εξής: Αν έχετε να διανύσετε ένα μακρύ δρόμο, τι είναι εκείνο που μπορεί να σας βοηθήση να συνεχίσετε, μολονότι τα πόδια σας είναι πολύ κουρασμένα; Είναι η όρασις του αντικειμενικού σκοπού, δεν είναι έτσι; Μολονότι μπορεί να είναι ακόμη μακριά, καθώς τον βλέπετε να πλησιάζη ολοένα περισσότερο ενθαρρύνεσθε να υπερνικήσετε την αυξανόμενη κόπωσί σας και να καταβάλλετε ανανεωμένες προσπάθειες για να συνεχίσετε. Αν όμως δεν μπορήτε να ιδήτε τον στόχο και δεν γνωρίζετε πόσο μακριά είναι, τότε τι γίνεται; Μολονότι μπορεί να είναι απλώς δίπλα στην επομένη στροφή του δρόμου, το γεγονός ότι δεν μπορείτε να τον ιδήτε κάνει να φαίνεται η κόπωσίς σας ακόμη μεγαλύτερη και σε λίγο είσθε έτοιμος να παραιτηθήτε. Σήμερα, υπάρχει ένας πολύ πραγματικός κίνδυνος, ο οποίος περιβάλλει πολλούς αφιερωμένους και είναι να χάση ένας την πνευματική του άποψι, με το να χάση την όρασι του στόχου της αιωνίας ζωής και να αισθάνεται κόπωσι στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

 9. Σε ποιους άλλους κινδύνους μας εκθέτει η απώλεια της πνευματικότητος;

⁹ Η απώλεια της πνευματικότητος μπορεί να προξενήση ακόμη μεγαλύτερη ζημία. Μπορεί να μας κάμνη ν’ αναμιχθούμε στα έργα της σαρκός που αναφέρει ο Παύλος στα εδάφια Γαλάτας 5:19-21. Μεταξύ αυτών που αναφέρονται είναι «πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, . . . μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων.» Ο Παύλος προχωρεί για να πη: «Περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» Θα ήταν καταστρεπτικό να παγιδευθή ένας σ’ αυτά τα έργα της σαρκός, σ’ αυτές τις συνήθειες του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, διότι αυτό θα εσήμαινε απώλεια της ελπίδος μας για αιώνια ζωή. Παρά τη σαφή αυτή, έντονη Γραφική προειδοποίησι, χιλιάδες αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά αφέθησαν να καταποθούν από αυτά τα έργα της σαρκός και απεκόπησαν από την επικοινωνία με τον καθαρό λαό του Ιεχωβά. Αυτό συνέβη διότι έχασαν την πνευματικότητά τους κι έχασαν την άποψί των για αιώνια ζωή. Κάτι άλλο τους φάνηκε πιο επιθυμητό. Αλλά τίποτα, απολύτως τίποτα, δεν μπορεί να είναι πιο επιθυμητό από αιώνια ζωή κάτω από δίκαιες συνθήκες. Πόσο είναι ζωτικό να βεβαιωθούμε ότι τίποτε δεν θα επισκιάση την άποψί μας περί αιωνίου ζωής!

10. Δείξτε από τις Γραφές ότι πρέπει ν’ αφήνωμε το πνεύμα του Θεού να κυβερνά τη ζωή μας, όχι την εκπεσμένη σάρκα μας.

¹⁰ Υπάρχουν και άλλοι τρόποι με τους οποίους η ανθρώπινη σάρκα μας μπορεί να επισκιάση την άποψί μας για αιώνια ζωή. Ο Παύλος είπε: «Το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη.» (Ρωμ. 8:6) Η αμαρτωλή ανθρώπινη σάρκα μας θα ήθελε να εξασφαλίση πλήρη έλεγχο επάνω μας και να μας παρασύρη μακριά μαζί της στην επιδίωξι των επιθυμιών της απομακρύνοντας την επίδρασι του αγίου πνεύματος του Θεού από τη ζωή μας. Ως αφιερωμένοι Χριστιανοί πρέπει να μάθωμε ν’ αντιστεκώμεθα στην τάσι να θέτωμε τις επιθυμίες της σαρκός μας πρώτες και να μάθωμε να καθοδηγούμεθα πάντοτε από το πνεύμα του Θεού.​—Γαλ. 5:16, 17.

11. Ποιες κρίσιμες αποφάσεις, που αφορούν τη ζωή αντιμετωπίζουν σήμερα πολλοί αδελφοί μας;

¹¹ Μερικά από τα επιχειρήματα της σαρκός είναι πολύ ισχυρά και ελκυστικά. Μπορεί να εγερθούν περιστάσεις που η ζωή μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Πιθανόν να είμεθα ασθενείς και να μας λεχθή ότι τίποτα άλλο εκτός από τη μετάγγισι αίματος δεν μπορεί να σώση τη ζωή μας. Γνωρίζομε ότι μια τέτοια χρήσις αίματος είναι αντίθετη στο θέλημα του Ιεχωβά. (Πράξ. 15:28, 29) Ποια θα είναι η εκλογή μας; Κατά καιρούς μερικοί αδελφοί μας αντιμετώπισαν απαιτήσεις εθνικιστικών κυβερνήσεων να υποκλιθούν και ν’ αποδώσουν λατρεία με ειδωλολατρικό τρόπο σε εμβλήματα, όπως είχε απαιτηθή από τους τρεις πιστούς Εβραίους Σεδράχ, Μισάχ και Αβδε-νεγώ. Τους απείλησαν με άμεσο θάνατο αν δεν συνεμορφώνοντο με την απαίτησι. Άλλοι, αγωνιζόμενοι να διακρατήσουν τη Χριστιανική των ουδετερότητα σε πολέμους μεταξύ εθνών, αντιμετώπισαν παρόμοιες απειλές κατά της ζωής των.

12. Ποια ορθή στάσις απέναντι στη ζωή θα μας ενισχύση να επιζήσωμε από αυτές τις ζωτικές δοκιμασίες;

¹² Πώς μπορούμε να επιζήσωμε από τέτοιες κρίσιμες δοκιμασίες και να διατηρήσωμε την εύνοια του Ιεχωβά; Αλλά τι ζητούμε; Να σώσωμε την παρούσα ανθρώπινη ζωή μας ή να κερδίσωμε αιώνια ζωή; Αν η αιώνια ζωή είναι πράγματι ο αντικειμενικός μας σκοπός και έχωμε αυτόν πάντοτε υπ’ όψι, δεν θα θεωρήσωμε την παρούσα ανθρωπίνη ζωή μας τόσο μεγάλης σπουδαιότητος, ώστε να κάνωμε συμβιβασμό στους νόμους του Ιεχωβά. Το πιο σπουδαίο ενδιαφέρον μας θα είναι να διακρατήσωμε ακεραιότητα απέναντι στον Ιεχωβά, όχι να διακρατήσωμε την παρούσα ζωή μας. Θυμηθήτε τα λόγια του Ιησού ότι «το πνεύμα είναι εκείνο το οποίον ζωοποιεί, η σαρξ δεν ωφελεί ουδέν.» Μην αφήνετε ποτέ τη σάρκα σας να σας παροτρύνη να παραβήτε τους νόμους του Ιεχωβά. Ακόμη πιο σαφώς είπε ο Ιησούς: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέσει την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.» (Ματθ. 16:25) Αν διακρατήτε υπ’ όψι σας την αιώνια ζωή κι όχι την παρούσα σύντομη ζωή, θα είσθε ένας ο οποίος διακρατεί την ακεραιότητά του.

13. Σε ποιους πειρασμούς πρέπει ν’ αντισταθούμε και πώς μπορούμε να το πράξωμε αυτό;

¹³ Μπορείτε ν’ αναμείνετε την αιώνια ζωή; Πολλοί δεν μπορούν. Ζητούν μια πιο άμεση, μολονότι πολύ κατωτέρα αμοιβή. Απαιτείται πνευματική εκτίμησις και ωριμότης για να μπορέση ένας ν’ αντισταθή στον πειρασμό να επωφεληθή από προσωρινά πλεονεκτήματα εις βάρος της αιωνίου ζωής. «Δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα· διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.» (2 Κορ. 4:18) Αναπτύξτε την πνευματική σας άποψι, κρατείτε το βλέμμα σας στον αντικειμενικό σκοπό της αιωνίου ζωής και μην επιτρέψετε τίποτε να επισκιάση την άποψί σας.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ ΥΠ’ ΟΨΙΝ

14. Ποιες αρχές πρέπει να έχωμε σαφώς υπ’ όψι στη σχέσι μας με τον Ιεχωβά;

¹⁴ Ο Ιεχωβά είναι ο δοτήρ της ζωής. «Διότι μετά σου είναι η πηγή της ζωής.» (Ψαλμ. 36:9) Δεν μπορούμε να κρατούμε την αιώνια ζωή υπ’ όψι χωρίς να παραμένωμε κοντά στον Ιεχωβά, την πηγή της ζωής. Ο Σοφονίας το ετόνισε αυτό, το να θέτωμε τον Ιεχωβά πρώτα, όταν είπε: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης.» (Σοφον. 2:3, ΜΝΚ) Ο Δαβίδ εξέφρασε την ίδια σπουδαία αλήθεια, του να θέτωμε τον Ιεχωβά πρώτα, με τον Ψαλμό 16:8 (ΜΝΚ): «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός.»

15. (α) Τι πρέπει να γνωρίζωμε για την αφιέρωσι; (β) Ποιο αναγκαίο πράγμα θα μας βοηθήση να παραμείνωμε κοντά στον Ιεχωβά, κρατώντας τον πάντοτε ενώπιόν μας;

¹⁵ Αυτό εννοούμε όταν αφιερώνωμε την ζωή μας στον Ιεχωβά. Δεν αφιερώνομε τον εαυτό μας σε μια θρησκεία ούτε σ’ ένα άνθρωπο, ούτε σε μια οργάνωσι. Όχι· αφιερώνομε τον εαυτό μας στον Υπέρτατο Κυρίαρχο του Σύμπαντος, στον Δημιουργό μας, στον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο. Αυτό καθιστά την αφιέρωσι μια πολύ προσωπική σχέσι μεταξύ ημών και του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, όλοι οι αφιερωμένοι όχι μόνο έχουν το προνόμιο αλλά και την υποχρέωσι να πλησιάζουν τον Ιεχωβά με προσευχή. Το εδάφιο Ιάκωβος 4:8 μάς λέγει: «Πλησιάσατε εις τον Θεόν και θέλει πλησιάσει εις εσάς.» Αν δεν έχωμε συνεχώς τον Ιεχωβά ενώπιόν μας με την προσευχή δεν μπορούμε να εκπληρώσωμε τις ευχές της αφιερώσεώς μας, διότι απλώς δεν είναι δυνατόν να έχωμε στενή, θερμή, προσωπική σχέσι με κάποιον εκτός αν ομιλούμε σ’ αυτόν συνεχώς. Όλοι γνωρίζομε τι συμβαίνει όταν μέλη της οικογενείας παύουν να ομιλούν μεταξύ των. Η σχέσις των διακόπτεται. Αν επρόκειτο ποτέ να επιτρέψωμε να συμβή αυτό στις σχέσεις μας με τον Ιεχωβά θα ήταν κρίσιμο για τις ελπίδες μας αιωνίου ζωής.

16. Πώς η ανάγκη της προσευχής τονίζεται σήμερα, και τι κάνει η προσευχή για μας;

¹⁶ Αυτή η ανάγκη για ατομική προσευχή μεγαλώνει ολοένα περισσότερο καθώς πλησιάζομε στο πλήρες τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο Πέτρος μας λέγει: «Πάντων . . . το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς.» (1 Πέτρου 4:7) Ναι, πρέπει πράγματι να είμεθα πολύ προσεκτικοί, ώστε να μη παραμελήσωμε αυτό το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής, το οποίο μας βοηθεί να πλησιάζωμε τη Μεγάλη Πηγή της Ζωής. Η προσευχή μάς κρατά αγρύπνους στην αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά, μας βοηθεί να παραμένωμε σκεπτόμενοι πνευματικά, μας κάνει πιο ευγνώμονας στον Ιεχωβά για την αγαθότητά του και οξύνει την εκτίμησί μας για το ότι είμεθα δούλοι του με την αιώνια ζωή ως αντικειμενικό μας σκόπο.

17. Πώς η προσωπική μελέτη κι ο στοχασμός μάς βοηθούν να τηρούμε τις διάνοιές μας σε ορθά πράγματα;

¹⁷ Η προσωπική μελέτη και ο στοχασμός επίσης μας βοηθούν να πλησιάζωμε τον Ιεχωβά και να τηρούμε σαφή άποψι της αληθείας. Η ανάγνωσις της Γραφής πρέπει να καταλαμβάνη εξέχουσα θέσι στο πρόγραμά μας μελέτης. Πρέπει να διαθέτωμε χρόνο κάθε μέρα, να κάνωμε σκέψεις πάνω στη Γραφή έτσι ώστε οι ορθές αρχές της να καταστούν ένα αναπόσπαστο μέρος του τρόπου σκέψεώς μας. Μπορούμε σ’ αυτό να δοκιμάσωμε τους εαυτούς μας. Κάμετε στον εαυτό σας αυτή την ερώτησι: «Όταν η διάνοιά μου δεν ασχολείται ενεργώς σ’ ένα ιδιαίτερο σκοπό, σε τι στρέφεται;» Πρέπει να στρέφεται σαν κάτι φυσιολογικό στον Ιεχωβά και σε εξέτασι των σκοπών του. Ακριβώς όπως μια βελόνη πυξίδος, μπορεί προσωρινά να παρεκκλίνη αριστερά ή δεξιά, αλλ’ επανέρχεται πάντοτε στο σημείον του βορρά, έτσι και οι διάνοιές μας πρέπει να επανέρχωνται στον Ιεχωβά και στον λόγο του. Αν το κάνωμε αυτό, δεν θα έχωμε λόγο να φοβούμεθα ταραχώδεις καιρούς. Θα έχωμε λάβει τον λόγον του Θεού από την έντυπη ύλη, την οποίαν άνθρωποι μπορούν να καταστρέψουν, και να τον θέσωμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, όπου οι εναντιούμενοι δεν μπορούν να τον εγγίσουν. Τότε, οποιαδήποτε ανωμαλία κι αν μας συμβή, τίποτα δεν θα μπορέση να εξαλείψη την άποψί μας περί αιωνίου ζωής.

18. Γιατί είναι καλό να «περισσεύωμεν πάντοτε εις το έργον του Κυρίου», και πώς μας βοηθεί σ’ αυτό η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά;

¹⁸ Εξετάστε, επίσης, τη βοήθεια που μας δίνει στοργικά ο Ιεχωβά μέσω της ορατής οργανώσεώς του στη γη. Αν εμμένωμε πλησίον της και υπηρετούμε μαζί της, λαμβάνωμε μεγάλη προστασία. Είναι η μόνη οργάνωσις που υπάρχει σήμερα με τον αποκλειστικό σκοπό να κάνη το έργον του Ιεχωβά και είναι πραγματικά μια οργάνωσις εργατών. Αυτό οφείλεται στο ότι το έργον επείγει, όπως ετονίσθη από τον Ιησού: «Εγώ πρέπει να εργάζωμαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα· έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται να εργάζεται.» (Ιωάν. 9:4) Ενίοτε μπορεί να έχωμε την ιδέα ότι πάρα πολλά ζητούνται από μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά και πάρα πολλά πρέπει να γίνουν. Εν τούτοις, αντί να τα βλέπωμε έτσι τα πράγματα, γιατί να μην προσπαθήσωμε να τα ιδούμε με άλλον τρόπο; Συμπληρώνοντας τον χρόνο μας στο πλήρες με την υπηρεσία του, βλέπομε ότι ο Ιεχωβά μάς φέρεται στοργικά. Το να είμεθα πραγματικά ενασχολημένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά αποτελεί μια εξασφάλισι για μας. Τότε δεν έχομε απλώς χρόνο για τα κοσμικά συμφέροντα που μας περιβάλλουν και κραυγάζουν απαιτώντας τον χρόνο μας και τη φροντίδα μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κοσμικές επιδιώξεις πολύ απαιτούν τον χρόνο μας. Είτε σε εργασία βρισκόμεθα είτε ευχαριστήσεις επιδιώκομε, θα ήθελαν να μας αφαιρέσουν κάθε λεπτό από τον χρόνο μας. Αλλά δεν μπορούν να μας δώσουν αιώνια ζωή. Όταν λοιπόν ο Ιεχωβά, δια της ορατής του οργανώσεως, φροντίζει στοργικά να γεμίζη τη ζωή μας με υπηρεσία, πρέπει εμείς να χαίρωμε. Ο Παύλος το εξέφρασε αυτό έτσι: «Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.» (1 Κορ. 15:58) Εκείνοι που κάνουν λίγα πράγματα στην υπηρεσία του Ιεχωβά είναι αυτοί που περιπίπτουν σε αμαρτήματα, και όχι αυτοί που έχουν πολύ έργον να κάνουν και το κάνουν με χαρά. Το να έχωμε άφθονο έργο να κάμωμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά μάς βεβαιώνει περί του ότι έχομε προ οφθαλμών τον αντικειμενικό μας σκοπό της αιωνίου ζωής.

19. Τι ρόλο παίζει η χαρά στο να τηρή τα βλέμματά μας προσηλωμένα στον αντικειμενικό σκοπό της ζωής;

¹⁹ Εκείνοι που έχουν άφθονο έργο να κάμουν στην υπηρεσία του Ιεχωβά δοκιμάζουν μεγάλη χαρά κάνοντας αυτό το έργον. «Δουλεύσατε εις τον Ιεχωβά εν ευφροσύνη· έλθετε ενώπιον αυτού εν αγαλλιάσει.» (Ψαλμ. 100:2, ΜΝΚ) Δεν παραδέχεσθε ότι μπορείτε να εργασθήτε πολύ περισσότερο όταν απολαμβάνετε πραγματικά την εργασία σας; Ναι, η χαρά δίνει εγκαρτέρησι. Αυτή η χαρά διετήρησε τον Ιησού στη διάρκεια των παθημάτων του. Ο Παύλος λέγει στην επιστολή προς Εβραίους 12:2: «Υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνη, και εκάθισε εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» Ενόσω έχομε την ίδια αυτή θαυμαστή χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά, αυτή θα μας τηρήση ενεργούς και θα μας προφυλάξη από το να γίνωμε χαλαροί και να εγκαταλείψωμε το έργο. Και για να έχωμε τώρα χαρά, πρέπει πάντοτε να έχωμε ενώπιόν μας τη θαυμαστή χαρά του να ζήσωμε αιώνια στη νέα διάταξι του Θεού. Ακριβώς όπως ο Ιησούς εθριάμβευσε πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου και στον ίδιο τον θάνατο, λόγω της προκειμένης εις αυτόν χαράς, έτσι κι εμείς θα μπορέσωμε να υπερνικήσωμε όλα τα εμπόδια που είναι στον δρόμο μας. Πραγματικά, η έλλειψις χαράς αποτελεί ένα βέβαιο σημείο πνευματικής ασθενείας. Συχνά αυτή η έλλειψις χαράς οφείλεται στο ότι παραβλέπομε στον αντικειμενικό σκοπό της αιωνίου ζωής.

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ ΕΝ ΟΨΕΙ

20. Πώς μας ενθαρρύνει το καλό παράδειγμα του Αβραάμ;

²⁰ Αφού εξελέξαμε τον δρόμο της ζωής κι αποφασίσαμε να εμμείνωμε σ’ αυτόν πάση θυσία, μπορούμε ν’ αντλήσωμε πολύ παρηγορία κι ενθάρρυνσι από τα πιστά παραδείγματα των ανδρών των αρχαιοτέρων χρόνων, όπως ήταν ο Αβραάμ, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκλησι του Θεού. Ενώ ζούσε άνετα ο Αβραάμ στην Ουρ των Χαλδαίων, ο Ιεχωβά τον εκάλεσε να πάη να υπηρετήση σε μια άλλη χώρα, την οποία ποτέ δεν είχε ιδεί. Αυτό ήταν μια μεγάλη δοκιμασία της πίστεώς του. Θα έπρεπε ν’ αλλάξη πλήρως τον τρόπο διαβιώσεώς του, ζώντας του λοιπού σαν ένας νομάς, επιμελούμενος ποίμνια και αγέλες. Γιατί λοιπόν πήγε; Διότι ήταν ένας άνθρωπος οράσεως και πίστεως. Ο Παύλος μάς λέγει ότι «περιέμενεν την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.» (Εβρ. 11:10) Ναι, ο Αβραάμ είδε από πολύ μακριά τη βασιλεία του Θεού και την υποδέχθηκε. Ήξερε καλά ότι η εκπλήρωσις της επαγγελίας του Ιεχωβά δεν θα εγίνετο στη διάρκεια της δικής του ζωής. Αλλ’ αυτό δεν εκλόνισε την πίστι του στην επαγγελία. Ως το τέλος της 175ετούς ζωής του στη γη διατήρησε την ακεραιότητά του στον Ιεχωβά, διότι υπηρετούσε με την αιώνια ζωή υπ’ όψι.

21. Ποια ορθή προοπτική από μέρους του Αβραάμ και του Μωυσέως μπορούμε επωφελώς να μιμηθούμε;

²¹ Κι ο Μωυσής, επίσης, μολονότι είχε ανατραφή κι εκπαιδευθή στ’ ανάκτορα του Φαραώ, εθελουσίως εγκατέλειψε την υψηλή αυτή θέσι και τη δόξα και τα πλούτη της για να υπηρετή απλώς σαν ένας ποιμήν των «προβάτων» του Θεού. Και τι τον έπεισε να το κάμη αυτό; Το εδάφιο Εβραίους 11:26 λέγει ότι «απέβλεπεν εις την μισθοποδοσίαν.» Ναι, ποτέ δεν έχασε την όρασι της νέας διατάξεως του Θεού. Ο Αβραάμ κι ο Μωυσής απήντησαν στην πρόσκλησι του Θεού, διότι ήθελαν να είναι στην υπηρεσία του Ιεχωβά οπουδήποτε κι οτιδήποτε ήταν αυτή η υπηρεσία. Είτε το ένα τους εζητείτο να κάμουν είτε το άλλο, είτε εδώ να πάνε είτε εκεί, δεν τους έμελε πολύ. Αυτοί απλώς ήθελαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά, να κάνουν το θέλημά Του και τελικά να λάβουν τις ευλογίες της αιωνίου ζωής.

22. Πώς η προθυμία του να υπηρετούμε μας βοηθεί να έχωμε προ οφθαλμών την αιώνια ζωή;

²² Η καλή αυτή στάσι υπήρξε ένα διακριτικό γνώρισμα των αληθινών δούλων του Θεού πάντοτε. Πρέπει πάντοτε να καλλιεργούμε το πρόθυμο αυτό πνεύμα, ν’ αναζητούμε πάντοτε ευκαιρίες να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά και να επιζητούμε να είμεθα κατάλληλοι για αύξησι προνομίων υπηρεσίας. Ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Εάν τις ορέγητε επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Πώς επιδιώκομε αυτά τα προνόμια; Προσπαθούμε ν’ αναπτύξουμε τα Γραφικά προσόντα δια της μελέτης, της υπηρεσίας, της αναπτύξεως ωριμότητος με την πείρα, δια καλλιεργείας των καρπών του πνεύματος και προθύμου απαντήσεως σε κάθε πρόσκλησι, που έρχεται μέσω της οργανώσεως του Ιεχωβά. Όταν μας προσφέρονται τέτοια προνόμια, τα θεωρούμε, όχι σαν φορτία, αλλά σαν πλούσιες αμοιβές πιστής υπηρεσίας.

23. Πώς ευλογούνται τώρα όσοι θέτουν πρώτα τον Ιεχωβά;

²³ Εκτός από την ελπίδα της αιωνίου ζωής, ο Ιεχωβά Θεός επιφυλάσσει θαυμάσιες αμοιβές και τώρα, σ’ αυτή τη χρονική περίοδο, για κείνους που ανταποκρίνονται πρόθυμα στην υπηρεσία του. Ο Ιησούς, απαντώντας σε σχετική ερώτησι του Πέτρου, είπε: «. . . Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.» (Μάρκ. 10:29, 30) Χιλιάδες πιστοί σκαπανείς και άλλοι στην εποχή μας απέδειξαν ότι αληθεύουν τα λόγια του Ιησού. Με τους τρόπους των για εκδήλωσι αληθινής αγάπης βρήκαν κι εποίμαναν τα νεαρά πρόβατα του Ιεχωβά και τώρα τα σπίτια των νεαρών αυτών προβάτων είναι ανοιχτά σ’ αυτούς τους σκαπανείς, ακριβώς σαν να ήσαν μέλη μιας οικογενείας. Αληθινά, έχουν εκατοντάδες σπίτια και μητέρες κι αδελφούς, και την ελπίδα, επίσης, της αιωνίου ζωής.

24. Πώς μας ενθαρρύνουν οι Γραφές να συνεχίσωμε την υπηρεσία με την αιώνια ζωή υπ’ όψι;

²⁴ Είτε έξη μήνες είσθε στην οργάνωσι του Ιεχωβά είτε εξήντα χρόνια (όπως έχουν μερικοί), υπάρχει ακόμη ανάγκη να συνεχίσετε την υπηρεσία, ανάγκη να εγκαρτερήσετε. Κατά καιρούς, διωγμοί, ασθένειες, οικογενειακή εναντίωσις ή και απλώς απάθεια ή αδιαφορία από μέρους εκείνων, στους οποίους κηρύττετε, μπορεί να θέσουν σε σκληρή δοκιμασία τις δυνάμεις σας εγκαρτερήσεως. Θυμηθήτε τα λόγια του Ιακώβου: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν.» (Ιάκ. 1:12, ΜΝΚ) Κι ο Παύλος, επίσης, μας ενθαρρύνει να εξακολουθήσωμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά με εγκαρτέρησι: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.» (Γαλ. 6:9) Διατηρώντας λαμπρή την όρασί μας περί των επαγγελιών του Ιεχωβά και μη αφήνοντας ποτέ κανένα πράγμα να μας κάμη να εκτρέψωμε το βλέμμα μας από τον δρόμο της ζωής, θα μπορέσωμε να εξακολουθήσωμε να υπηρετούμε με την αιώνια ζωή προ οφθαλμών, εφ’ όσον μας καλεί ο Ιεχωβά. «Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας.»​—Λουκ. 21:19.