Η Ευθύνη του Χριστιανού προς τους Άλλους

 1. Τι πρέπει να κάνη κάθε Χριστιανός;

Ο ΤΙΜΟΘΕΟΣ ήταν ένας από τους πιο σταθερούς συντρόφους του Παύλου στη διακονία. Μαζί ενησχολούντο σε εκτεταμένη ιεραποστολική δράσι. Στη διάρκεια της επισκέψεώς των στην Κόρινθο, ο Παύλος απέστειλε την επιστολή του στους Χριστιανούς της Ρώμης. Μεταξύ άλλων τους είπε ότι «οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.» Ο Παύλος επωμίσθη τη μερίδα του Χριστιανικής ευθύνης προς τους άλλους και με παράδειγμα και προτροπή ενετύπωσε σε άλλα αφιερωμένα άτομα ότι οφείλουν να κάνουν το ίδιο. Το ίδιο αίσθημα απηχείται στην επιστολή του Παύλου (και του Τιμοθέου) προς τους Φιλιππησίους: «Να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.» Η αληθινή Χριστιανοσύνη ασκείται μόνο όταν εγκολπούμεθα τα συμφέροντα των άλλων και οι σύνδουλοι που είναι κοντά μας οικοδομούνται με θεοσεβή υπηρεσία. Όπως ακριβώς ο Χριστός δεν ήρεσε στον εαυτό του, έτσι κι εμείς πρέπει να είμεθα στοργικοί, στη φροντίδα μας για τα συμφέροντα των άλλων, για ν’ αποδειχθούμε ακόλουθοί του.—Ρωμ. 15:1-3· Φιλιππησ. 2:2-4· Ιωάν. 13:34, 35.

 2. Είχε ο Ιεχωβά κάποια διάταξι για την υποβοήθησι των άλλων πριν από τον καιρό του Χριστού;

² Αυτή η θεοσεβής ενέργεια περιφρουρήσεως των συμφερόντων των άλλων στη λατρεία του Θεού δεν ήταν νέα ακόμη και τότε. Πολύ πριν από τον καιρό του Χριστού, ο Ιεχωβά έδωσε υπηρεσία στους υιούς του Λευί ως ιερή παρακαταθήκη. Ο Ααρών και οι άλλοι της οικογενείας του ήσαν υπεύθυνοι για κάτι περισσότερο από την προσωπική τους λατρεία στον Ιεχωβά. Υπηρετούσαν τα συμφέροντα ολοκλήρου του Ισραήλ όσον αφορά την οικοδόμησι και διατήρησι της αγνής λατρείας του Ιεχωβά και έπρεπε να δίδουν λόγον στον Ιεχωβά για το πώς εγίνετο το κάθε τι.—Αριθμοί 18.

 3. Είναι Χριστιανικό το ν’ απομονώνεται κανείς από τους άλλους;

³ Οι λάτρεις του Ιεχωβά Θεού δεν απομονώνονται σε μοναχικά κελλιά ψηλά στα βουνά. Ενώνονται τακτικά σε εκκλησιαστική λατρεία και σε ωργανωμένη διακήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας προς όφελος των άλλων. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να βαστάζουν τα ασθενήματα αλλήλων και όχι ν’ αρέσουν απλώς στον εαυτό τους. Η Χριστιανική συναναστροφή είναι πρακτική και έχει την ευλογία του Βασιλέως, ο οποίος είπε: «Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» Είναι πρακτική επειδή ο καθένας μπορεί να βοηθή τον άλλον να παραμένη ισχυρός και ν’ αποκρούη τις επιθέσεις του εχθρού. Και αν ο ένας προσκόψη, ο άλλος στέκει έτοιμος να τον σηκώση.—Ματθ. 18:20· Εκκλησ. 4:9-12.

 4. Τι κάνει ο Χριστιανός με τα πράγματα που μαθαίνει, και πώς τούτο παράγει καρπό;

⁴ Η αλήθεια είναι του Ιεχωβά. Δίδεται σ’ εμάς σαν μια παρακαταθήκη για να χρησιμοποιηθή προς όφελος των άλλων, πρέπει δε να δοθή λόγος στον Ιδιοκτήτην της αληθείας, στην Πηγή κάθε αληθείας στους ουρανούς, στον Ιεχωβά. Η αλήθεια πρέπει να διανέμεται. Τούτο εφαρμόζεται σε όλους όσοι γνωρίζουν κάτι για την αλήθεια, είτε ολίγο, είτε πολύ. Πρέπει να διαβιβάζωμε εκείνο που γνωρίζομε. Ο Χριστιανός έχει την υποχρέωσι να διδάσκη στους άλλους εκείνο που έμαθε. Και άλλοι πρέπει να οικοδομηθούν στη διακονία· καθώς έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο: «Και όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» Ο Χριστιανός, μια και άρχισε, πρέπει να εξακολουθήση να διδάσκη αυτά τα πράγματα και να δίνη αυτές τις προτροπές. Αυτή είναι η διάταξις του Ιεχωβά για την οικοδόμησι παγκοσμίου αίνου σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες της κυριαρχίας του Σατανά και για την αναγγελία των αγαθών νέων της Βασιλείας. Όταν κάποιος μαθαίνη την αλήθεια, ο Ιεχωβά περιμένει απ’ αυτόν να εκπαιδεύση άλλους προς την κατεύθυνσι της αληθινής λατρείας. Ο καθένας βοηθεί έναν ή περισσοτέρους και έτσι η θεοκρατική οργάνωσις, η κοινωνία Νέου Κόσμου, ακμάζει παντού. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο, στα τελευταία δέκα χρόνια, πάνω από μισό εκατομμύριο νέοι μάρτυρες του Ιεχωβά προσετέθησαν στις τάξεις της κοινωνίας Νέου Κόσμου, και τούτο ευαρεστεί τον Ιεχωβά.—2 Τιμ. 2:2.

 5. Πώς οι συναθροίσεις εναρμονίζονται με τη Χριστιανική ευθύνη προς τους άλλους;

⁵ Οι εκκλησίες των μαρτυρούν του Ιεχωβά τώρα ανέρχονται σε 16.240 σε όλο τον κόσμο, μια αύξησις πάνω από 1.500 σ’ ένα χρόνο. Οι εκκλησίες αυτές έχουν τακτικές Γραφικές μελέτες και συναθροίσεις για να εξετάζουν τη Χριστιανική υπηρεσία. Μέσω των συναθροίσεων αυτών η αλήθεια δίδεται ως παρακαταθήκη σε άτομα που γίνονται ικανά να διδάξουν και άλλους. Με μια πνευματική έννοια ο Χριστός Ιησούς είναι στο μέσον των. Αυτή είναι προμήθεια του Ιεχωβά για την συνεχή εποικοδόμησι των δούλων του και ο καθένας πρέπει να εκτιμά πλήρως την ανάγκη να είναι παρών. Όλοι μπορούν να μαθαίνουν και συγχρόνως ο καθένας μπορεί να βοηθή έναν με το να κρατή «την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον . . . και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Κάθε συνάθροισις είναι εποικοδομητική. Κατά καιρούς μπορεί να βρεθή κάποιος που αισθάνεται τον εαυτό του ανεξάρτητον και που προβάλλει δικαιολογίες για την μη συμμετοχή του σε μια συνάθροισι. Ο Παύλος είπε ότι αυτό είναι συνήθεια σε μερικούς. Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε υπερηφάνεια, επειδή ένας νομίζει ότι είναι πολύ προχωρημένος και δεν είναι ανάγκη να συμμετέχη. Αλλά τούτο είναι ιδιοτέλεια, διότι ο καθένας πρέπει να βοηθή έναν, και όταν κάποιος γνωρίζη πολλά, πρέπει να είναι πρόθυμος να βαστάζη τα ασθενήματα εκείνων που δεν είναι τόσο δυνατοί και όχι ν’ αρέση στον εαυτό του. Είναι ευκαιρία παρακινήσεως σε αγάπη και καλά έργα. Ένας μπορεί να δυσαρεστήται επειδή του δίδεται συμβουλή στη σχολής θεοκρατικής διακονίας και μπορεί ν’ απουσιάζη εσκεμμένως, αλλ’ αντί να ξεχωρίζη στα μάτια των άλλων ως ένας προχωρημένος παλαίμαχος πολυετούς κηρύγματος, όπως θα ήθελε να φαίνεται, δείχνει έλλειψι ωριμότητος και, εκτός απ’ αυτό, δείχνει αδιαφορία και έλλειψι αγάπης για την όλη συντροφιά των αδελφών. Δεν θέλει ν’ αναλάβη τη μερίδα του στην ευθύνη ενός Χριστιανού προς τους άλλους.—Εβρ. 10:23-25.

 6. Τι αποδεικνύει ένα άτομο καλόν διάκονον;

⁶ Έξω από τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις υπάρχουν επίσης πολλές ευκαιρίες για την εποικοδόμησι άλλων. Εκείνοι που είναι δυνατώτεροι μπορούν να βοηθούν τους ολιγότερο ωρίμους πριν από τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, στην προπαρασκευή των για τα μαθήματα των μελετών ή για ό,τι τους ανατίθεται στη σχολή διακονίας. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι Χριστιανοί μπορούν να κάνουν επισκέψεις κοινωνικού χαρακτήρος ο ένας προς τον άλλον και να βρίσκουν ευκαιρίες να συζητούν πνευματικά πράγματα, αντί να ασχολούνται στη σπερμολογία και στην ασύμφορη ομιλία. Η αλήθεια συνίσταται από υγιαίνοντας λόγους· πράγματα, όμως, που παραπλανούν, επιβλαβή ή αναληθή, αποφεύγετέ τα. Ειδικώς, όταν μερικοί αποστατούν από την πίστι και κάνουν παραπλανητικές εισηγήσεις, ο ώριμος Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να προετοιμάζεται πλήρως για ν’ αναιρέση οποιεσδήποτε ψευδείς διδασκαλίες και να στηρίξη την πνευματική δύναμι εκείνων που δεν είναι τόσο ισχυροί και που θα μπορούσαν ανυποψίαστα να υποχωρήσουν στην πλάνη. Μπορούμε να βοηθούμε τους ομοίους μας Χριστιανούς συζητώντας μαζί τους τα εποικοδομητικά πράγματα της αληθείας του λόγου του Θεού. Οι Γραφές περιέχουν την πιο καλή νουθεσία που υπάρχει στον κόσμο. «Ταύτα συμβουλεύων εις τους αδελφούς, θέλεις είσθαι καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, εντρεφόμενος εν τοις λόγοις της πίστεως, και της καλής διδασκαλίας την οποίαν παρηκολούθησας.» Μη νομίζετε ότι μόνο οι επίσκοποι των εκκλησιών είναι εκείνοι που δίνουν τη νουθεσία, αλλά να είσθε έτοιμοι να βαστάσετε σεις οι ίδιοι μερικά από τα ασθενήματα των άλλων και να δώσετε καλή συμβουλή, αρκεί να είσθε βέβαιοι ότι αυτή προέρχεται από τις Γραφές.—Εφεσ. 4:29· 1 Τιμ. 4:1, 6.

 7. Στη συναναστροφή με άλλους τι είδους συζητήσεις πρέπει ν’ αποφεύγωνται;

⁷ Καθώς εξαρτίζεται ο διάκονος να βοηθή άλλους να εμμένουν στην ορθή διδασκαλία, θα μπορή σαν τον Τιμόθεο να λέγη «εις τινας να μη ετεροδιδασκαλώσι, μηδέ να προσέχωσιν εις μύθους και γενεαλογίας απεράντους, αίτινες προξενούσι φιλονεικίας μάλλον παρά την εις την πίστιν οικοδομήν του Θεού.» Δεν είναι πρακτικό το να παρασύρωνται όμιλοι μαρτύρων του Ιεχωβά σε ασύμφορες συζητήσεις ή θεωρίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι φυλετικές και εθνικιστικές συζητήσεις που εύκολα αναρριπίζονται σε φλόγες διαφωνίας σε όλο τον κόσμο. Η αποστολή του Χριστιανού διακόνου δεν είναι να εξομαλύνη τα προβλήματα του κόσμου και, πραγματικά, δεν μπορεί με όλο το κήρυγμά του να λύση το φυλετικό πρόβλημα σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Ούτε μπορεί να προσπαθήση ν’ αποδείξη ότι ένα έθνος είναι καλύτερο από ένα άλλο, παρασυρόμενος ίσως σε πολιτικές αντεγκλήσεις. Είναι σαφές σε όλα τα σκεπτόμενα άτομα ότι όλα τα έθνη αποτελούν μέρος της επικρατείας του Σατανά και ότι η μόνη λύσις των προβλημάτων του ανθρωπίνου γένους απόκειται στον νέο κόσμο που θα δημιουργήση ο Ιεχωβά. Ο διάκονος, κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, εκτελεί πρακτικόν έργον και κάνει το πιο μεγάλο καλό. Βοηθεί τους ανθρώπους ν’ αυξήσουν στην πίστι και να λάβουν μια καθαρή εικόνα των σκοπών του Ιεχωβά αποφεύγοντας συγχρόνως πολλές δυσκολίες για τον εαυτό του. Γυμναζόμενος στην ευσέβεια και μαθαίνοντας την ορθή διδασκαλία, ο διάκονος φυλάττει την παρακαταθήκη του και δεν περιπλέκεται σε λογομαχίες, «το οποίον δεν είναι εις ουδέν χρήσιμον, αλλά φέρει καταστροφήν των ακουόντων.»—1 Τιμ. 1:3, 4· 2 Τιμ. 2:14.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

 8. Πώς επρονόησε ο Ιεχωβά για την εκπαίδευσι των διακόνων του;

⁸ Η διατήρησις της ορθής διδασκαλίας είναι μία μόνο ευθύνη προς τους άλλους. Το κύριο έργο μας είναι η διακονία. Σ’ αυτό το πεδίον καλούμεθα να εξασκηθούμε πολύ εντατικά. Ο καθένας μας ζητεί σταθερά να εκτελή πλήρως τη διακονία του. Για να το πράξωμε αυτό, χρειαζόμεθα τη βοήθεια που προμηθεύει ο Ιεχωβά. Τώρα, όπως ποτέ προηγουμένως στους συγχρόνους καιρούς, επρομήθευσε το παγκόσμιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, κατά το οποίο όλοι οι διάκονοι οι συνταυτισμένοι με μια εκκλησία μαρτύρων του Ιεχωβά παρέχουν βοήθεια ο ένας στον άλλον. Αποτελεί ευθύνην όλων, όχι απλώς των επισκόπων, να βοηθούν στοργικά τους πλησίον των να προχωρήσουν σε ωριμότητα στην υπηρεσία του Θεού. Αυτό εκτελείται μ’ έναν ωργανωμένο τρόπο. Στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους, περισσότεροι εξεπαίδευαν διακόνους, και όχι μόνον οι απόστολοι. Ο Χριστός «έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.» Όλοι εχρησιμοποιούντο στο εκπαιδευτικό έργον, δημιουργώντας ενότητα στην πίστι και στην οργάνωσι, ευπρόσδεκτη στον Ιεχωβά. Η ενότης φέρνει αποτελέσματα. Μερικοί μπορεί να προτιμούν να είναι πάντοτε μόνοι, κάνοντας εσκεμμένως διευθετήσεις να έχουν Γραφικές μελέτες την Κυριακή το πρωί ή οποτεδήποτε οι όμιλοι εργάζονται μαζί. Αλλά δεν υπάρχει Γραφικό προηγούμενο που να τους υποστηρίζη. Ο Παύλος ο απόστολος και ο Τιμόθεος ο ευαγγελιστής ειργάζοντο σκληρά για να εκπαιδεύσουν άλλους. Κάθε Χριστιανός πρέπει έτσι να βαστάζη τα ασθενήματα των άλλων και όχι απλώς ν’ αρέση στον εαυτό του. Οικοδομήστε κάθε έναν στην εκκλησία.—1 Κορ. 14:12· Εφεσ. 4:11, 12· 1 Θεσ. 5:11.

 9. (α) Ποιο πρόγραμμα που άρχισε ο Ιησούς διεξάγεται τώρα παγκοσμίως; (β) Γιατί πρέπει να επωφεληθή απ’ αυτό κάθε διάκονος;

⁹ Ο Ιησούς απέστειλε μερικούς από τους πρώτους διακόνους ανά δύο. Προφανώς αυτό δεν έγινε απλώς για κοινωνικούς λόγους ή για να κρατή ο ένας στον άλλον συντροφιά. Είχαν ανάγκη περισσοτέρας πείρας στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι και από χωριό σε χωριό και ο καθένας θα μπορούσε να βοηθή τον άλλον. Αυτοί δεν αντεστάθησαν στη διευθέτησι του Ιησού να τους αποστείλη ανά δύο, αλλ’ ήσαν ευγνώμονες για την προμήθεια που έγινε τόσο στοργικά. Ασφαλώς κανείς δεν αντέτεινε τότε σ’ ένα έργο υποβοηθητικής συμβουλής όσον αφορά την επαφή με τους ανθρώπους ή τη λεπτή υπερνίκησι των αντιρρήσεων στο καλό έργον. Τώρα, επειδή απλώς ο Ιησούς δεν διευθύνει στη γη το έργον, όπου θα μπορούσαμε να τον βλέπωμε, αλλά στον ουρανό, όπου δεν μπορούμε να τον βλέπωμε, δεν υπάρχει λόγος να λάβωμε μια διαφορετική άποψι του έργου. Κάθε κήρυξ των αγαθών νέων τώρα χρειάζεται τη συμβουλή των άλλων και ωφελείται απ’ αυτήν. Οι υπηρέται περιοχής στη θεοκρατική οργάνωσι επισκέπτονται τακτικά τις εκκλησίες για τον σκοπό υποβοηθήσεως όλων να γίνουν πιο ικανοί διάκονοι, εργαζόμενοι μαζί τους από σπίτι σε σπίτι. Προτού αναχωρήσουν για να επισκεφθούν μια άλλη εκκλησία, κάνουν διευθετήσεις για τα μέλη της εκκλησίας, ώστε να βοηθούν το ένα το άλλο στην υπηρεσία του αγρού. Αφότου αυτό το πρόγραμμα εκγυμνάσεως εγκαθιδρύθη στο 1953, έγιναν μεγάλες πρόοδοι στην αποτελεσματική χρήσι της Γραφής για την εκφώνησι. ομιλιών στις θύρες. Αποτελεί μέρος της ευθύνης κάθε Χριστιανού προς τους άλλους να συμμετέχη σ’ αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για το κοινό καλό της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Τι κάνετε σεις σ’ αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα; Θα επετρέπατε στον Παύλο ή τον Τιμόθεο να σας δίνη υποβοηθητικές συμβουλές αν ήταν στη γη σήμερα;—Λουκ. 10:1.

ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

10. Σε ποιους δίδονται πρόσθετες ευθύνες, και πώς διορίζονται αυτοί;

¹⁰ Πολλά διοργανωτικά ζητήματα απαιτούσαν την προσοχή του προθύμου διακόνου Τιμοθέου, εκτός από την επιβολή της ορθής διδασκαλίας και τη φροντίδα να λαμβάνουν οι αδελφοί κατάλληλη εκπαίδευσι. Ο ώριμος διάκονος αναλαμβάνει πρόθυμα διοργανωτικές ευθύνες. Ο Τιμόθεος, για να υπηρετή τη θεοκρατική οργάνωσι καλά, έπρεπε να συμβαδίζη με τις τελευταίες οδηγίες του κυβερνώντος σώματος. Υπό την διεύθυνσι του Παύλου, ο Τιμόθεος συμμετείχε στην ‘επίθεσι χειρών’. Αυτό εσήμαινε το να κάνη θεοκρατικούς διορισμούς, όπως κάνει τώρα η Εταιρία. Μόνο οι καλοί διάκονοι έπρεπε να διορίζωνται στην εκκλησία. Τούτο απαιτούσε προσεκτική εξέτασι: «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα.» Προτού μπορέση ένας να διορισθή ως υπηρέτης στην εκκλησία, έπρεπε ν’ ανταποκριθή στις απαιτήσεις. Τις απαιτήσεις αυτές τις εσκιαγράφησε ο Παύλος εις 1 Τιμόθεον 3:1-13, και έως σήμερα διέπουν τον διορισμό υπηρετών στις εκκλησίες, καθώς η Εταιρία εκπληρώνει την ευθύνη της από αυτή την άποψι. Κάθε διωρισμένος υπηρέτης οφείλει να τις γνωρίζη πλήρως. Σήμερα η Εταιρία εξουσιοδοτεί μερικούς διακόνους, όπως υπηρέτας τμημάτων, να κάνουν διορισμούς στη θεοκρατική οργάνωσι, οι διορισμοί δε αυτοί γίνονται πάντοτε σύμφωνα με τη νουθεσία των Γραφών, ποτέ βιαστικά. Και εκείνοι που κάνουν τους διορισμούς πρέπει να είναι παραδείγματα εκείνων που πληρούν τα προσόντα υπηρετών, όπως ήταν και ο Τιμόθεος.—1 Τιμ. 5:22.

11, 12. (α) Πώς και γιατί οι υπηρέται τηρούν την οργάνωσι καθαρή; (β) Ποια συνεργασία πρέπει ν’ αναμένεται από όλους τους συνταυτισμένους με την οργάνωσι;

¹¹ Οι ευθύνες του Τιμοθέου δεν ετελείωναν εκεί. Τον Θεόν ευαρεστεί η καθαρή οργάνωσις. Έπρεπε να υπάρχη συνεχής επαγρύπνησις για να μη διαφθαρή η οργάνωσις. Η αδικοπραγία δεν μπορούσε να επιδοκιμάζεται ή να παραβλέπεται. Ο επίσκοπος έπρεπε να ‘ελέγχη ενώπιον πάντων τους αμαρτάνοντας, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί’. Ασφαλώς ήταν δυσάρεστο το ν’ αντιμετωπισθή αμαρτία σε μια εκκλησία και να χρειασθή να γίνη έλεγχος, αλλ’ η ευθύνη δεν μπορούσε να παρακαμφθή από τον διάκονον του Θεού. Ο έλεγχος εγίνετο έπειτα από μια ακρόασι, σύμφωνα με τις οδηγίες του Παύλου: «Κατηγορίαν εναντίον πρεσβυτέρου μη παραδέχου, εκτός δια στόματος δύο ή τριών μαρτύρων.» Ακόμη και αν είχε δημιουργηθή μια στενή φιλία δια μέσου των ετών ή ο πταίστης ήταν μέλος της οικογενείας, ο επίσκοπος ήταν υποχρεωμένος να φροντίση να τιμηθή ο νόμος του Ιεχωβά, «μηδέν πράττων κατά χάριν». Κανείς υπηρέτης ή οποιοσδήποτε Χριστιανός δεν μπορεί να προασπίση έναν κακοποιόν από τιμωρία που του αξίζει, και να περιμένη την ευλογία του Ιεχωβά. Αυτό δεν είναι ζήτημα επεμβάσεως στην προσωπική υπόθεσι ενός άλλου, αλλά όταν επιτρέπεται οποιαδήποτε ακαθαρσία σε μια εκκλησία ή χώρα, το έργο δεν ευδοκιμεί. Θυμηθήτε ότι ο Αχάν έπρεπε να ξεκαθαρισθή από τον Ισραήλ προτού αποκατασταθή ευημερία και κερδηθή νίκη. Χάριν, λοιπόν, της οργανώσεως και για τη σωτηρία ενός που μπορεί να άρχισε να βαδίζη στον εσφαλμένο δρόμο, ποτέ μην αποκρύπτετε έναν κακοποιό, έστω και αν είναι στενός φίλος ή μέλος της οικογενείας. Αυτό αποτελεί μέρος της Χριστιανικής ευθύνης να τηρήται η οργάνωσις καθαρή.—1 Τιμ. 5:19-21· Ιησ. Ναυή 7:25.

¹² Ο διάκονος, χειριζόμενος διοργανωτικά ζητήματα, μπορεί να προσκρούση σε άτομα που δεν επιθυμούν ν’ ακολουθήσουν θεοκρατική διδασκαλία, η οποία προέρχεται από τον Παντοδύναμο Θεό. Ο διάκονος πρέπει να κρατή υπό έλεγχον τις ικανότητές του και να πολιτεύεται λεπτά και ευγενικά, με υπομονή, μακροθυμία και με την τέχνη του «διδάσκειν». «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.» Δεν είναι εύκολο να πολιτευθή κανείς με τους ταραχοποιούς, αλλ’ οι διάκονοι πρέπει ν’ αναλάβουν και αυτό το βάρος της ευθύνης όταν καλούνται από τον Ιεχωβά να το αναλάβουν.—2 Τιμ. 2:24.

13. Ποια κατάλληλη διάθεσι για τους Χριστιανούς που υπηρετούν στη θεοκρατική οργάνωσι σήμερα, καταδεικνύει το παράδειγμα του Τιμοθέου;

¹³ Ο Τιμόθεος ήταν ένας νέος που είχε γίνει σοφός με τον λόγον του Θεού, που του εδόθη μέσω του Παύλου. Στην εκκλησία συναντούσε πολλούς πρεσβυτέρους αδελφούς. Οι πρεσβύτεροι στην εκκλησία είναι άξιοι σεβασμού από όλους. Πολλοί έχουν κυριολεκτικά εξαντληθή σωματικώς στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Στα προχωρημένα τους χρόνια αξίζουν τον σεβασμό των νέων, ιδιαίτερα εκείνοι που αναλαμβάνουν καλή ηγεσία στην υπηρεσία. «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν. Πρεσβύτερον μη επιπλήξης, αλλά πρότρεπε ως πατέρα· τους νεωτέρους, ως αδελφούς· τας πρεσβυτέρας, ως μητέρας· τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος.» Αυτά τα λόγια αύξησαν τη σύνεσι του Τιμοθέου. Οι νέοι που συνταυτίζονται τώρα με την κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να μάθουν να σέβωνται τη θεοκρατική οργάνωσι και να σέβωνται τους πρεσβυτέρους, αδελφούς και αδελφές στην οργάνωσι. Και η συναναστροφή όλων πρέπει να είναι άμεμπτη, χωρίς υποκρισία, με γνησία Χριστιανική αγάπη.—1 Τιμ. 5:1, 2, 17.

14. Ποιο είναι ένα άλλο παράδειγμα αποδοχής θεοκρατικής ευθύνης από τον Τιμόθεο;

¹⁴ Και ένα άλλο καθήκον μέσα στη Χριστιανική εκκλησία εβάρυνε τον Τιμόθεο, και αυτό ήταν το να διευκρινίζη τη θέσι της γυναικός στην εκκλησία και να φροντίζη να διατηρήται κατάλληλη οργάνωσις. Έπρεπε επίσης να προνοή για τα συμφέροντα των χηρών στην εκκλησία και να φροντίζη να γίνεται προμήθεια γι’ αυτές. Έπρεπε ν’ αποφασίζη ποιες ήσαν άξιες της βοηθείας της εκκλησίας. Ομοίως, οι διάκονοι στην εποχή μας πρέπει να διατηρούν κατάλληλη εκκλησιαστική οργάνωσι. Στους αξίους εκείνους που είναι άποροι ή ασθενείς θα γίνεται επίσκεψις και θα λαμβάνεται φροντίς από την εκκλησία και η ευθύνη αυτή δεν πρέπει να παρακάμπτεται από τους ευαγγελιζομένους.—1 Τιμ. 2:11· 5:5.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

15. (α) Είναι το αρχείον ατομικής υπηρεσίας εκείνο που έχει σπουδαιότητα; (β) Πώς πρέπει να θεωρούμε τις φυσικές μας ικανότητες και να τις χρησιμοποιούμε για να βοηθήσωμε τους άλλους;

¹⁵ Μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά τηρείται αρχείον της ποσότητος του χρόνου που αφιερώνεται στην υπηρεσία του αγρού. Το ατομικό αρχείον αγρού είναι ουσιώδες για κάθε διαγγελέα των αγαθών νέων, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι αυτός θ’ αποφύγη την ευθύνη ως προς τους αδελφούς του απλώς επειδή κάνει μια ισχυρή προσωπική επίδειξι, με την οποία θα μπορούσε πιθανώς να εκτιμηθή δημοσία. Μολονότι στους ολοχρονίους διακόνους προσδιορίζεται ένα ελάχιστο όριο αναλογίας ωρών, αναμένεται να πράξουν περισσότερα από την προσωπική τους απλώς υπηρεσία αγρού. Πολλά καθήκοντα και υποχρεώσεις βαρύνουν ατομικά τον κάθε Χριστιανό, τα οποία δεν περιλαμβάνονται στα πλαίσια της υπηρεσίας αγρού. Το να επισκέπτεται τα ασθενή μέλη της εκκλησίας είναι ένα από τα καθήκοντα αυτά. Το να παρηγορή εκείνους που βρίσκονται σε θλίψι είναι επίσης ένα καθήκον. Το να παρευρίσκεται στις συναθροίσεις είναι ένα άλλο. Αλλά πρέπει επίσης να γίνεται πολλή προπαρασκευή προς όφελος των άλλων. Ένας μπορεί να προσδιορισθή για να εκφωνήση μια δημοσία ομιλία ή να λάβη μέρος σε μια συνάθροισι υπηρεσίας. Ενώ μπορεί να μην αναφέρη τον χρόνον που δαπανάται στο έργο αυτό, πρέπει ωστόσο να είναι εξίσου σπουδαίο γι’ αυτόν με οποιοδήποτε άλλο έργο που του ανατίθεται και πρέπει να εκτελεσθή καλά. Σε μερικές χώρες η εκπαίδευσις του λαού είναι πολύ περιωρισμένη και πολλοί δεν ξέρουν να διαβάσουν. Όταν αυτοί αποκτούν ενδιαφέρον για την αλήθεια, κάποιος πρέπει να δώση ειδική προσοχή σ’ αυτούς και να προσπαθήση να τους βοηθήση να γίνουν εγγράμματοι. Έτσι συμβαίνει ώστε σε μερικές χώρες οι μάρτυρες του Ιεχωβά να έχουν τάξεις, στις οποίες διδάσκεται ανάγνωσις και γραφή, οι τάξεις δε αυτές είχαν την ευλογία του Ιεχωβά. Μερικοί που κάποτε δεν μπορούσαν να διαβάζουν είναι τώρα ολοχρόνιοι υπηρέται. Οποιοσδήποτε, που θα καταβάλη την προσπάθεια, μπορεί να μάθη να διαβάζη τη Γραφή και να κρατή ατομικές σημειώσεις στις συναθροίσεις, αλλ’ αυτό απαιτεί χρόνον, υπομονή και κάποιον που να βοηθήση. Αν δέκα άλλοι μπορούν να βοηθηθούν από έναν για να γίνουν αρκετά ώριμοι ώστε να συμμετέχουν στην υπηρεσία, οι ένδεκα μαζί θ’ αποδώσουν πολύ περισσότερον αίνον στον Ιεχωβά παρά ο ένας μόνο, και γι’ αυτό ακριβώς είναι σπουδαίο να δίνωμε προσοχή στους άλλους και όχι στον εαυτό μας μόνο. Η οργάνωσις πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να είμεθα ικανοί να βοηθήσωμε τους αδελφούς μας σε νομικά ζητήματα όταν συλλαμβάνονται χάριν της αληθείας. Αν έχωμε φυσικές ικανότητες, είμεθα υποχρεωμένοι να τις χρησιμοποιούμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά και να βοηθούμε τους αδελφούς μας μάλλον παρά να κερδίζωμε κάτι για τον εαυτό μας. Αυτό δεν πρέπει να μας κάνη να θέλωμε να φαινώμεθα καλύτεροι από τους άλλους, αλλά μάλλον οφείλομε να θεωρούμε τις φυσικές μας ικανότητες, οποιεσδήποτε και αν είναι, σαν μια παρακαταθήκη μόνο, από την άποψι του Θεού, η οποία απαιτεί από μας να χρησιμοποιούμε στην υπηρεσία του όλα όσα είναι δυνατόν να κατέχωμε.—1 Θεσ. 3:2, 3.

16. (α) Πώς η διάθεσις του Τιμοθέου ήταν ένα εξέχον παράδειγμα για μας; (β) Τι υπέφερε ο Παύλος χάριν των εκκλησιών;

¹⁶ Η υποβοήθησις άλλων συνήθως σημαίνει παροχή του χρόνου μας, της ενεργείας μας, της δυνάμεώς μας, του εαυτού μας. Πάλιν στρεφόμεθα στον αφωσιωμένον Τιμόθεο ως ένα παράδειγμα. Γι’ αυτόν ο Παύλος είπε στους Φιλιππησίους: «Ελπίζω δε επί τον Κύριον Ιησούν, να πέμψω προς εσάς ταχέως τον Τιμόθεον, διά να ευφραίνωμαι και εγώ μαθών την κατάστασίν σας. Διότι δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήση γνησίως περί της καταστάσεώς σας. Επειδή πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού. Γνωρίζετε δε την δοκιμασίαν αυτού, ότι ως τέκνον μετά του πατρός εδούλευσε μετ’ εμού εις το ευαγγέλιον.» Ο Παύλος θα μπορούσε να έχη χρησιμοποιήσει περισσοτέρους ανθρώπους μ’ αυτή τη διάθεσι, διότι πάντοτε απαιτούνται από τη θεοκρατική οργάνωσι. Οι συχνές περιπτώσεις στομαχικών διαταραχών του Τιμοθέου θα ήσαν ασφαλώς αποτέλεσμα των ιεραποστολικών του ταξιδιών, στα οποία θα έπινε μερικές φορές μολυσμένο νερό και θα έτρωγε ανεπαρκώς ή ακανόνιστα· αλλά το ιεραποστολικό έργο ήταν εκείνο που του είχε ανατεθή και προσέφερε πρόθυμα τον εαυτό του χάριν των άλλων και προς το συμφέρον της οργανώσεως ως συνόλου. Και ο Παύλος ακόμη περισσότερο το έκανε αυτό, λέγοντας: «Πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν· τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, έν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον· εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις· εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι· εκτός των εξωτερικών, ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών.» Αυτό δεν εγίνετο από πνεύμα περιπετειών, αλλά ο Παύλος υπέφερε όλα αυτά χάριν εκείνων που διακονούσε. Και ακόμη όταν θα μπορούσε να συγκεντρωθή στον εαυτό του από τα παθήματά του ή τις στερήσεις του, το μεγάλο του ενδιαφέρον ήταν για όλες τις εκκλησίες, το να τις ενισχύση και να τις προφυλάξη από το να προσκόψουν. Ήταν αφωσιωμένος στους αδελφούς του για την τιμή του Ιεχωβά και για τη διακονία. Ο Ιεχωβά τον ευλόγησε πλουσίως γι’ αυτή την αγάπη.—Πράξ. 19:22· 1 Κορ. 4:17· Φιλιππησ. 2:19-22· 1 Τιμ. 5:23· 2 Κορ. 11:24-28.

17. Πώς υπάρχουν πολλοί ολοχρόνιοι υπηρέται στη σημερινή οργάνωσι των Χριστιανών, που δείχνουν την ίδια ιεραποστολική διάθεσι που είχε ο Παύλος και ο Τιμόθεος;

¹⁷ Έχετε υποφέρει, χάριν της υπηρεσίας σας προς άλλους Χριστιανούς και ανθρώπους καλής θελήσεως, έστω και ένα από τα παθήματα που υπέφερε ο Παύλος; Έχετε το αληθινό ιεραποστολικό πνεύμα αγάπης που θα σας έκανε προθύμους να τα υποφέρετε αυτά; Ίσως δεν τα έχετε υποφέρει ατομικώς όλα αυτά, αλλά όμοιοί σας Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο τα έχουν υποφέρει. Ιεραπόστολοι απεφοίτησαν από τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ» μ’ ένα αντικειμενικό σκοπό υπ’ όψι, δηλαδή, ν’ αναλάβουν τη διακονία σε μακρινές χώρες, συχνά κάτω από παράξενες και πρωτόγονες συνθήκες. Πολλοί υπηρέται περιοχών και περιφερειών έχουν επίσης υπηρετήσει με κινδύνους. Ερριψοκινδύνευσαν την υγεία τους πολλές φορές με το να εργάζωνται σε χώρες χωρίς τους αναγκαίους υγειονομικούς κανονισμούς και έχουν υποφέρει από τροπικές ασθένειες, ακόμη και μέχρις απωλείας της ίδιας της ζωής των. Μερικοί έζησαν ανάμεσα σε οχλοκρατίες και βία και ακόμη εξετοπίσθησαν βιαίως από ωρισμένες περιφέρειες εξαιτίας του πολέμου. Επέρασαν χωρίς ύπνο και χωρίς κατάλληλη τροφή και αβλαβές πόσιμο νερό, υποφέροντας στομαχικές διαταραχές, όπως και ο Τιμόθεος. Κοιμήθηκαν σε καλύβες ιθαγενών μέσα στα δάση και υπέστησαν δήγματα εντόμων που έφερναν πυρετό. Μερικοί συνελήφθησαν ή απηλάθησαν όταν ηγέρθη εναντίωσις στη διακονία. Άλλοι εγκαρτέρησαν στον Αρκτικό καιρό, φέροντας την αλήθεια σε διεσπαρμένους βορείους λαούς, χωρίς να υποχωρήσουν λόγω ψύχους ή κινδύνου. Και ακόμη ως την ημέρα αυτή πολλοί υποφέρουν από τα αποτελέσματα της πολυετούς ιεραποστολικής υπηρεσίας των, αλλά δεν παρεπονέθησαν και δεν θα αποσυρθούν, όπως δεν απεσύρθησαν ο Παύλος και ο Τιμόθεος. Έχουν το ίδιο πνεύμα του Ιεχωβά επάνω τους και την ίδια εκτίμησι των αναγκών των άλλων· έτσι λαμβάνουν το ίδιο είδος πλουσίας ευλογίας από τον Ιεχωβά. Οι πιστοί αυτοί ιεραποστολικοί εργάται είναι άξιοι ενθαρρύνσεως εκ μέρους των άλλων, πράγμα που μπορεί να γίνη με επιστολές που αποστέλλονται από ομοίους των Χριστιανούς, οι οποίοι διαμένουν στις χώρες που αυτοί άφησαν πίσω. Οι ιεραπόστολοι είναι απασχολημένοι και μπορεί να μην έχουν πάντοτε καιρό ν’ απαντούν σε τέτοιες επιστολές, θα εκτιμηθή όμως πάντοτε μια λέξις χαράς και η αφήγησις ολίγων πειρών σε μια επιστολή και μπορούν αυτά να παρέχωνται από αγάπη χωρίς ν’ αναμένεται ανταπόδοσις. Οι ιεραπόστολοι έχουν μάθει ότι η χαρά τού να δίδη κανείς είναι μεγαλύτερη από τη χαρά του να λαμβάνη, οποιοιδήποτε δε τους ενθαρρύνουν, θα δοκιμάσουν την ίδια χαρά.—Φιλιππησ. 2:17· 4:10-16· Πράξ. 20:34, 35· 1 Κορ. 16:10, 11· Εβρ. 13:12.

ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟΙ

18. Γιατί ο αληθινός Χριστιανός λαμβάνει μέρος σε παθήματα και ονειδισμούς;

¹⁸ Σ’ αυτές τις τελευταίες ημέρες της υπάρξεως του συστήματος πραγμάτων του Σατανά, είτε είναι κανείς ιεραπόστολος είτε εργάζεται κοντά στο σπίτι του, επέρχεται μεγάλος ονειδισμός σ’ αυτόν και σε όλους όσοι ασχολούνται στη διακονία του Ιησού Χριστού. Αυτό αποτελεί τόσο μεγάλο μέρος της διακονίας μας, όσο αποτελούσε μέρος και της διακονίας του Παύλου, ο οποίος ανεφώνησε: «Διά τούτο πάντα υπομένω δια τους εκλεκτούς, δια να απολαύσωσι και αυτοί την σωτηρίαν την εν Χριστώ Ιησού, . . . εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει.» Κι εμείς επίσης πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να υποφέρωμε για να υπηρετήσωμε τους άλλους. Πολλοί από τους αδελφούς μας είναι φυλακισμένοι για την ακεραιότητά τους, όπως ήταν ακριβώς και ο απόστολος Παύλος όταν έγραφε την προς Τιμόθεον Δευτέρα επιστολή. Αποτελεί μεγάλη τιμή το να είμεθα συνταυτισμένοι με πιστούς αδελφούς που ίστανται υπέρ των αρχών του λόγου του Θεού, υπέρ της δικαιοσύνης, ακόμη και αν ονειδίζωνται από αθέους κομμουνιστάς διώκτας, από θρησκευτικούς ηγέτας ή πονηρούς ανθρώπους. Ο Σατανάς θα ήθελε να μας αποθαρρύνη στη διακονία, παρακινώντας μας ν’ αποφεύγωμε τον ονειδισμό που προέρχεται από το να είμεθα συνδεδεμένοι με τους διωκομένους αδελφούς μας. Αλλά δεν πρόκειται να υποκλιθούμε μπροστά στη σατανική αυτή παγίδα. «Διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών, μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού· αλλά συγκακοπάθησον μετά του ευαγγελίου με την δύναμιν του Θεού.» Δεν αισχυνόμεθα να είμεθα μάρτυρες του Ιεχωβά σε καιρούς διωγμού και δεν αποσυρόμεθα από τη συναναστροφή των αδελφών μας για ν’ αποφύγωμε ονειδισμό. Η θέσις μας απέναντι του Ιεχωβά, όχι απέναντι των ανθρώπων, είναι εκείνη που υπολογίζεται. Αν πρέπει να φυλακισθούμε για την πίστι μας, μπορούμε να εξακολουθήσωμε να κηρύττωμε μεταξύ των φυλακισμένων. Μετά την απόλυσί μας, θ’ αρχίσωμε πάλι να υπηρετούμε τους αδελφούς μας, καθώς έδωσε το καλό παράδειγμα ο Τιμόθεος. Είμεθα υπερήφανοι να είμεθα σύντροφοι του διωγμένου Χριστού Ιησού, του αποστόλου Παύλου, των χιλιάδων αδελφών μας που είναι φυλακισμένοι σε όλο τον κόσμο σ’ αυτές τις πονηρές ημέρες. Κι εμείς, επίσης, πρέπει να φυλάξωμε τη Χριστιανοσύνη μας και τη διακονία μας και να είμεθα αποφασισμένοι να το πράξωμε με τη βοήθεια του Ιεχωβά, οποιονδήποτε ονειδισμό ή φυλάκισι και αν συναντήσωμε στο δρόμο μας.—2 Τιμ. 2:10, 12· 1:7, 8, 12, 16· Εβρ. 13:23.

19. Πώς το παράδειγμα του Παύλου μάς οδηγεί τώρα σε καιρούς διωγμού ή προδοσίας στις δικτατορικές χώρες;

¹⁹ Θα είμεθα ατρόμητοι και δεν θ’ αποθαρρυνθούμε, ακόμη και αν μερικοί εγκαταλείπουν τη διακονία υπό διωγμόν. Θα προχωρήσωμε. Ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο ότι μερικοί «απεπλανήθησαν από της αληθείας». «Με απεστράφησαν πάντες οι εν τη Ασία.» Ο Παύλος εγνώριζε τι ήταν το να πληγωθή κανείς από ψευδαδέλφους, και όμως αυτό δεν συνέτριψε την πίστι του και την εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, ούτε επεβράδυνε την υπηρεσία του στον Ιεχωβά. Εκεί στη φυλακή στη Ρώμη θα μπορούσε εύκολα να αθυμήση όταν πολλοί που ήσαν συνταυτισμένοι μαζί του σε πιο ευνοϊκούς καιρούς, εγκατέλειψαν την πίστι. Εγνώριζε ότι είχε πάντοτε τον αληθινό μας Φίλο στο πλευρό του: «Πάντες με εγκατέλιπον· (είθε να μη λογαριασθή εις αυτούς·) αλλ’ ο Κύριος με παρεστάθη, και με ενεδυνάμωσε, δια να πληρωθή δι’ εμού το κήρυγμα, και να ακούσωσι πάντα τα έθνη.» Ενώ μερικοί αποστατούν, το μεγάλο έργο της διακηρύξεως των αγαθών νέων εκτελείται. Ο Παύλος είχε ακόμη σε ενότητα μαζί του στην υπηρεσία τον Τιμόθεο, τον Ονησιφόρο, την Πρίσκιλλα, τον Ακύλα, τον Λουκά, τον Τίτο, τον Κρήσκη και πολλούς άλλους, και έχαιρε. Πόσο χαίρομε για το ότι πολλές χιλιάδες έχουν προστεθή στην κοινωνία του Νέου Κόσμου σήμερα. Ενώ μερικοί μπορεί ν’ αποδειχθούν ψευδάδελφοι και προδόται, όπως στη Ρωσία, στην Τσεχοσλοβακία και στην Πολωνία, πολλοί άλλοι είναι πιστοί. Και σε τέτοιες χώρες, ακόμη και αν το έργο διακοπή προς στιγμήν, ή επί έξη μήνες, οι πιστοί διάκονοι εξακολουθούν να είναι αληθινοί στην αφιέρωσί τους και συνεχίζουν το κήρυγμα των αγαθών νέων ώσπου να μπορέσουν πάλι να οργανώσουν τις συναθροίσεις των και να επαναλάβουν την επικοινωνία με άλλους στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Είναι ευθύνη μας να προχωρούμε ενθυμούμενοι ότι, αν και κατά τον θάνατο του Ιησού υπήρξε μια βραχεία περίοδος διακοπής του κηρύγματος, το πνεύμα του Ιεχωβά στην Πεντηκοστή έδειξε το δρόμο και τον δείχνει επίσης στην εποχή μας. Χαίρομε και αποδίδομε ευχαριστίες στον Ιεχωβά διότι μας έδωσε τόσο πολλούς νομιμόφρονας, ευτυχείς συντρόφους στη διακονία.—2 Τιμ. 2:18· 1:15· 4:11, 16, 17, 19, 20.

20. Ποια ωφέλεια παρέχει σ’ εμάς η εξέτασις των όσων αναγράφονται για τον Παύλο και τον Τιμόθεο όσον αφορά την ανάληψι απ’ αυτούς θεοκρατικών ευθυνών ;

²⁰ Όσα ανεγράφησαν για τις διακονικές ευθύνες και για την υπηρεσία που προσέφεραν στους άλλους ο Παύλος και ο Τιμόθεος ως ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, πρέπει να κάμουν όλους εμάς σήμερα να εκτιμήσωμε τη διακονία όσο το δυνατόν περισσότερο. Είναι ένας πολύτιμος θησαυρός. Φυλάττομε αυτή την παρακαταθήκη παγκοσμίως σήμερα ενώπιον του Θεού μας ως ένας όμιλος δούλων του αφιερωμένων στην υπηρεσία του. Η αφιέρωσις που έκαμε ο καθένας μας είναι πραγματική και διαρκής. Τώρα πρέπει να είμεθα σοβαροί εν σχέσει μ’ αυτήν, πρόθυμοι, έτοιμοι να πράξωμε όλα όσα καλούμεθα να εκτελέσωμε υπό την παρακαταθήκη, όπως ακριβώς ήσαν και ο Παύλος και ο Τιμόθεος. Αποδώσατε την υψίστη αξία σε κάθε ευκαιρία θεοκρατικής υπηρεσίας που συναντάτε. Ο Ιεχωβά περιμένει να κάμωμε κάτι με τον θησαυρό που μας ενεπιστεύθη.—2 Κορ. 4:5-7.

21. Με τη γοργή τώρα αύξησι της κοινωνίας Νέου Κόσμου, ποια ευθύνη βαρύνει κάθε αφιερωμένον δούλον του Ιεχωβά;

²¹ Υπό τον Βασιλέα Χριστόν Ιησούν έχει δοθή στον καθένα μας μια ευθύνη. Έχομε μια στενή σχέσι και οικειότητα με τον Χριστό και τον Θεό ως οικονόμοι των υπαρχόντων του Ιεχωβά. Αναμένεται ν’ αυξήσωμε εκείνο που μας είναι εμπιστευμένο. Καθώς το αυξάνομε, προστίθενται περισσότερα προνόμια και ευθύνες, και γίνονται με χαρά δεκτά. Αποτελούμε μέρος μιας μεγάλης παγκοσμίου οργανώσεως υμνητών του Ιεχωβά, της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Αυτή η κοινωνία του Νέου Κόσμου αυξάνει πολύ γοργά σήμερα. Από κάθε χώρα και κάθε τάξι ανθρώπων προσέρχονται χιλιάδες νέων υμνητών κάθε μήνα. Αυτοί χρειάζονται κάποιον περισσότερο ώριμον απ’ αυτούς για να τους βοηθήση. Τι κάνομε σχετικά με τούτο; Είμεθα καταρτισμένοι για να τους δώσωμε πνευματική νουθεσία και παρηγορία; Διακονούμε σ’ αυτούς, θέτοντας κατά μέρος τις ατομικές μας επιθυμίες; Δίδομε την πλήρη υποστήριξί μας στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, παρέχοντας ένα λαμπρό παράδειγμα για τους νέους αδελφούς και αδελφές μας; Τώρα, όσο ποτέ προηγουμένως στην ιστορία των δούλων του Ιεχωβά, υπάρχει ανάγκη από ωρίμους αδελφούς και αδελφές που θ’ αναλάβουν την ηγεσία στη διακονία και θα βοηθήσουν άλλους στο δρόμο της αληθινής λατρείας. Τα «άλλα πρόβατα» έρχονται σαν σμήνη περιστερών. Ποιος πρόκειται να τα βοηθήση; Υπάρχει μία μόνο απάντησις: Εμείς, υπό την διεύθυνσι του Βασιλέως. Υπάρχει ένα μεγάλο έργο που πρέπει να γίνη και που μας είναι εμπιστευμένο. Ας δείξωμε ότι είμεθα οικονόμοι άξιοι του έργου αυτού. Οι πράξεις μας θα μιλήσουν, λέγοντας τι κάνομε. «Ούτως ας μας θεωρή πας άνθρωπος, ως υπηρέτας του Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.»—Λουκ. 19:13, 25, 26· 1 Κορ. 4:1, 2· Κολ. 1:24-29.

22. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξωμε την εκτίμησί μας για την παρακαταθήκη που μας έδωσε ο Ιεχωβά;

²² Δεν αξίζομε εκείνο που μας έδωσε ο Ιεχωβά. Υπάρχουν πολλά, για τα οποία πρέπει να τον ευχαριστούμε ταπεινά. «Έσωσεν ημάς, . . . ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν, και χάριν την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων.» Όπως είμεθα τώρα, ας είμεθα και πάντοτε ευγνώμονες για την προς ημάς χάριν και την ωραία παρακαταθήκη που είναι εμπιστευμένη στα χέρια μας. Ας δείξωμε εκτίμησι για την εμπιστοσύνη και την τιμή που μας έδωσε ο Ιεχωβά, θεωρώντας μας αξιοπίστους με το να μας αναθέση τη διακονία. Δεν είναι καιρός για ν’ αρέσωμε στους εαυτούς μας, αλλά για να παραμένωμε δραστήριοι στη διακονία. Όχι σαν εξαναγκασμένοι, αλλά πρόθυμα, από αγάπη και περίσκεψι, δεχθήτε με ζήλο την ευθύνη και απορρίψατε όλα όσα δεν οικοδομούν αλλήλους. «Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι. Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον αλλ’ έκαστος τα του άλλου.»—2 Τιμ. 1:9· 1 Πέτρ. 5:2, 3· 1 Κορ. 10:23, 24.