Έλεγχος σε Άτομα που Αμαρτάνουν

«Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, διά να έχωσι φόβον και οι λοιποί.»—1 Τιμ. 5:20.

1, 2. Τι οδηγίες έδωσε ο Παύλος στον Τιμόθεο όταν ο Τιμόθεος ήταν στην Έφεσο και τι ερωτήματα εγείρει αυτό;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος, συμβουλεύοντας τον συνεργάτη του Τιμόθεο για το πώς έπρεπε ν’ αντιμετωπίση τα προβλήματα στην Έφεσο, όπου μερικοί υποκινούσαν άκαρπες συζητήσεις και αντιφατικές διδασκαλίες, περιέλαβε και τα εξής λόγια: «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, διά να έχωσι φόβον και οι λοιποί.»—1 Τιμ. 5:20· 1:3-7· 6:3-5.

² Τι εννοούσε ο απόστολος με τη λέξι «αμαρτάνοντας»; Μήπως η επίδοσις σ’ ένα αδίκημα πάνω από μια φορά καθιστά κάποιον αυτομάτως ‘αμαρτάνοντα;’

ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΩΝ

3, 4. Ποια είναι η σημασία της εκφράσεως που χρησιμοποίησε εδώ ο Παύλος και τι λέγουν γι’ αυτό ωρισμένες μεταφράσεις;

³ Ανατρέχοντας στην Ελληνική γλώσσα στην οποία έγραψε ο Παύλος, διαπιστώνομε ότι η λέξις «αμαρτάνοντας» είναι ενεργητική μετοχή ενεστώτος του ρήματος «αμαρτάνω.» Τι μας λέγει αυτό; Σημειώστε τι λέγουν τα Βιβλικά σχολιολόγια (τα πλάγια γράμματα χάριν εμφάσεως):

Το Λεξικό Οι Ελληνικές Γραφές του Ερμηνευτού λέγει: «. . . η χρήσις της μετοχής ενεστώτος υποδεικνύει ότι γίνεται συζήτησις για τους κατά συνήθειαν αμαρτωλούς. . . . Ο Παύλος ομιλεί γι’ αυτούς που εμμένουν στην αμαρτία τους.»

Το Κριτικό Δογματικό και Ομιλητικό Σχολιολόγιο των Σαφ-Λάγκε, λέγει: «Οι αμαρτάνοντες παρουσιάζονται ως ζώντες ακόμη στην αμαρτία, γι’ αυτό και ο ενεστώς χρόνος του ρήματος χρησιμοποιείται εκεί όπου κανονικά θ’ ανεμένετο να χρησιμοποιηθή η μορφή του αορίστου.»

⁴ Ο Παύλος λοιπόν χρησιμοποίησε μια μορφή του ρήματος που περιγράφει μια παρούσα, όχι περασμένη πράξι, που σχετίζεται με μια συνεχιζόμενη πορεία, όχι με μια πορεία που εγκατελείφθη. Διάφορες Βιβλικές μεταφράσεις, αναγνωρίζοντας αυτό το γεγονός, αποδίδουν την έννοια αυτή ως εξής:

Γιάγκ: «Τους αμαρτάνοντας . . . »

Ρόδερχαμ: «Εκείνους που αμαρτάνουν . . . »

Νωξ: « . . . τους ζώντας απρεπώς.»

Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις: «Εκείνους που εμμένουν στην αμαρτία.»

Νέα Αμερικανική Στερεότυπος Μετάφρασις: «Εκείνους που εξακολουθούν ν’ αμαρτάνουν . . . »

 5. (α) Σε τι καταλήγει η επανάληψις της αμαρτίας; (β) Ποιος είναι ο πιο σπουδαίος παράγων για να καθορίσωμε ποιοι περιγράφονται ορθώς ως ‘αμαρτάνοντες’;

⁵ Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι κάθε φορά που επαναλαμβάνεται μια αμαρτία, η σοβαρότης του αδικήματος αυξάνεται. Και οποιοσδήποτε παρατείνει την αμαρτωλότητά του σε μια εκτεταμένη περίοδο χρόνου, κάνει βέβαια συνήθεια την αμαρτία. Εν τούτοις, από τις πληροφορίες που εξετέθησαν παραπάνω, μπορούμε να διακρίνωμε γιατί απλώς και μόνο το γεγονός ότι ένα άτομο διέπραξε κάποιο συγκεκριμένο αδίκημα περισσότερο από μια φορά, ίσως δύο ή τρεις φορές, δεν τον τοποθετεί κατ’ ανάγκην μεταξύ εκείνων τους οποίους ο Παύλος περιγράφει ως «αμαρτάνοντας.» Το ζωτικό ερώτημα είναι, Απομακρύνθηκε το άτομο από την αδικοπραγία, εγκαταλείποντάς την; Ή μήπως πρόκειται για κάποια συνεχιζόμενη συνήθεια για μια επίμονη πορεία; Αν συμβαίνη το δεύτερο, τότε αυτό το άτομο περιλαμβάνεται στους «αμαρτάνοντας» που περιγράφει ο απόστολος.

6, 7. Πώς το εδάφιο Ματθαίος 7:7 επεξηγεί τι σημαίνει να κάνωμε κάτι συνεχώς;

⁶ Άλλα εδάφια που χρησιμοποιούν τον ενεστώτα των ρημάτων επεξηγούν το σημείο αυτό. Στο κατά Ματθαίον 7:7, παραδείγματος χάριν, η προστακτική του ενεστώτος του ρήματος εμφαίνεται τρεις φορές στην Ελληνική γλώσσα ως εξής:

«Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί· κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.»

⁷ Ο Ιησούς βέβαια δεν εννοούσε ότι μόνο αν ζητούμε κάτι από τον Θεό περισσότερο από μια φορά—ίσως δύο φορές—εκπληρώνομε έτσι αυτή την προτροπή. Όχι, αλλά πρέπει να συνεχίζωμε, να εμμένωμε στο να αιτούμε, να ζητούμε και να κρούωμε.

 8. Σε ποιους λοιπόν αναφέρεται το εδάφιο 1 Τιμόθεον 5:20 και σε ποιους όχι;

⁸ Ώστε το εδάφιο 1 Τιμόθεον 5:20 ομιλεί για αμαρτία που απαιτεί έλεγχο ενώπιον όλων για τον λόγο ακριβώς ότι εξακολουθεί να γίνεται, δεν έχει παύσει. Απ’ αυτό καταφαίνεται ότι ο απόστολος δεν περιγράφει εκείνους που μπορεί να διέπραξαν κάποιο αδίκημα μια ή περισσότερες φορές, αλλ’ οι οποίοι κατόπιν μετενόησαν και αληθινά εγκατέλειψαν αυτή την αδικοπραγία.

ΜΗ ΔΙΣΤΑΖΕΤΕ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

 9. Τι φανερώνει ότι ένας παραβάτης που μετενόησε δεν πρέπει καθόλου να διστάζη να ζητή τη βοήθεια των Χριστιανών πρεσβυτέρων;

⁹ Υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος για τον οποίον ένα μέλος της εκκλησίας που περιέπεσε σε κάποιο παράπτωμα, είτε σεξουαλικό είτε άλλου είδους, και που μετενόησε ειλικρινά γι’ αυτό το παράπτωμα, ώστε να διστάζη να ζητήση τη βοήθεια των πρεσβυτέρων για να ενισχυθή και να φυλαχθή από μελλοντική πτώσι στο παράπτωμα; Για απάντησι, παρατηρήστε τι συμβουλεύει ο μαθητής Ιάκωβος στην επιστολή Ιακώβου 5:14-16 (ΜΝΚ):

«Ασθενεί τις μεταξύ σας; ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν με έλαιον εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον πάσχοντα, και ο Ιεχωβά θέλει εγείρει αυτόν· και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι συγχωρηθή εις αυτόν. Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας και εύχεσθε υπέρ αλλήλων, διά να ιατρευθήτε.—Παράβαλε με Ψαλμόν 41:1-4.

10, 11. (α) Η γνώσις ότι η επιθυμία των πρεσβυτέρων είναι να θεραπεύσουν, τι επίδρασι πρέπει να έχη στον μετανοούντα παραβάτη; (β) Αναφέρατε ένα παράδειγμα.

¹⁰ Πόσο ενθαρρύνεται να ‘εξομολογήται εις αλλήλους τα πταίσματά του’ ο ειλικρινά μετανοών παραβάτης, αν γνωρίζη ότι αυτοί στους οποίους εξομολογείται ενδιαφέρονται πρωτίστως να τον βοηθήσουν ώστε ‘να θεραπευθή’ η πνευματική του ασθένεια! Αφ’ ετέρου αν αυτός που μετανοή αισθανόταν ότι εκείνοι θα τον μετεχειρίζοντο αυτομάτως σαν κάποιον που πρέπει να επιπληχθή ενώπιον όλης της εκκλησίας επειδή ‘αμαρτάνει’ το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικό.

¹¹ Παραδείγματος χάριν: Ένας άνθρωπος ο οποίος προτού γίνη Χριστιανός συνήθιζε κατά καιρούς να πίνη οινοπνευματώδη ποτά σε υπερβολικό βαθμό, μπορεί να μείνη μόνος για μια περίοδο αρκετών ημερών στο σπίτι του. Στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, μπορεί να πιή πολύ κρασί ή μπύρα μέχρι του βαθμού της μέθης, και ίσως να το κάνη αυτό τουλάχιστον δύο φορές μέσα σε λίγες μέρες. Κατόπιν μπορεί να αισθανθή εντροπή και να λυπηθή ειλικρινά για ό,τι έκαμε. Αντιλαμβανόμενος ότι έχει αρχίσει να ολισθαίνη προς τον παλαιό του τρόπο ζωής, μπορεί να θελήση να ζητήση τη βοήθεια των πρεσβυτέρων για να τον ενισχύσουν στην απόφασί του να μην επαναλάβη αυτό το σφάλμα. Αν εσκέπτετο ότι, επειδή το λάθος του επανελήφθη περισσότερο από μια φορά, οι πρεσβύτεροι αυτομάτως θα εύρισκαν ότι είναι αναγκαίο ν’ αποκαλύψουν δημοσίως ενώπιον της εκκλησίας του και την επιθυμία του να μην επανέλθη ποτέ να ζητήση τη βοήθειά τους.

12. Ποιος φραγμός δεν πρέπει να υπάρχη και τι θα τον εμποδίση να δημιουργηθή;

¹² Μια τέτοια στάσις θα δημιουργούσε ένα φραγμό μεταξύ των ποιμένων της εκκλησίας και εκείνων που χρειάζονται σοβαρά τη βοήθειά τους για να υπερνικήσουν μια τάσι προς τη συνεχή αδικοπραγία. Εξ άλλου, αν υπάρχη πεποίθησις ότι οι πρεσβύτεροι θα δώσουν προσοχή στην ειλικρίνεια του ατόμου ν’ αποστραφή το σφάλμα του και την επιθυμία του να μην επανέλθη ποτέ πια σ’ αυτό, θα ενθαρρυνθή οπωσδήποτε το άτομο να πάη στους πρεσβυτέρους και ν’ ανταποκριθή στη βοήθειά των, όπως ένα αποπλανημένο πρόβατο ανταποκρίνεται στη βοήθεια του ποιμένος του. Αντιπαραβάλατε τα εδάφια Ψαλμός 23:1-5 με Ιεζεκιήλ 34:4.

13. Γιατί οι πρεσβύτεροι κατά καιρούς πρέπει ν’ αναλάβουν την πρωτοβουλία να συζητήσουν μ’ ένα παραβάτη;

¹³ Ίσως οι πρεσβύτεροι να μάθουν για μια σοβαρή αδικοπραγία από άλλη πηγή και όχι από τον παραβάτη. Το ενδιαφέρον των ως ποιμένων για την πνευματική υγεία αυτού του μέλους του ποιμνίου θα τους υποκινούσε να μιλήσουν μαζί του για τα όσα άκουσαν. Μπορεί να διαπιστώσουν ότι αυτός εκτιμά τη βοήθειά τους, αλλά δεν την ζήτησε λόγω συστολής ή επειδή είχε ένα έντονο αίσθημα εντροπής ή για παρομοίους λόγους προσωπικής φύσεως. Μπορεί να διαπιστώσουν ακόμη ότι αυτός έχει ήδη μετανοήσει για την αδικία και έχει παύσει την κακή του πορεία.

14. Όταν διαπιστωθή σε ικανοποιητικό βαθμό ότι ο παραβάτης ηλέγχθη πλήρως από την καρδιά του, τι πρέπει να κάνουν περαιτέρω οι πρεσβύτεροι;

¹⁴ Εκεί όπου οι πρεσβύτεροι διαπιστώσουν σε ικανοποιητικό βαθμό ότι αυτό το άτομο έχει γνήσια ελεγχθή από την καρδιά και τη συνείδησί του και μέσω της δυνάμεως του Λόγου του Θεού, οι προσπάθειές των μπορούν να κατευθυνθούν προς την εποικοδόμησι αυτού του ατόμου σε πνευματική υγεία. Πρέπει να δώσουν υγιαίνουσα Γραφική συμβουλή προωρισμένη να ενισχύση το μετανοημένο άτομο εναντίον κάθε επαναλήψεως του αδικήματος και να του τονίσουν τη σοβαρότητα της καταστάσεως. Πρέπει να τον βοηθήσουν να εκτιμήση πληρέστερα τον κίνδυνο της χαλαρώσεως έστω και προς στιγμήν και την ανάγκη ‘να εργάζεται τη σωτηρία του με φόβο και τρόμο.’—Φιλιππ. 2:12.

ΑΣΚΗΣΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΘΩΣ ΣΤΑΘΜΙΖΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ

15. Τι είναι εκείνο που θα καθορίση την κατεύθυνσι των προσπαθειών των πρεσβυτέρων;

¹⁵ Εν τούτοις, σε οποιαδήποτε περίπτωσι σοβαρής αδικοπραγίας, είτε δηλαδή το άτομο που μετενόησε ζητήσει τη βοήθειά των είτε αντιστρόφως πάνε εκείνοι σ’ αυτόν, οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας πρέπει να βεβαιωθούν ότι υπάρχει ειλικρινής μετάνοια και ότι ο μετανοών προσπαθεί με σθένος να μείνη σταθερός σε μια ορθή πορεία. Αν η καρδιά του ατόμου δεν το ήλεγξε και δεν το υπεκίνησε να εγκαταλείψη το αδίκημα, τότε οι πρεσβύτεροι έχουν καθήκον να προσπαθήσουν να το βοηθήσουν να κάνη τις απαιτούμενες ενέργειες.

16. Μπορεί ένας που διέπραξε κάποιο αμάρτημα μια μόνο φορά να θεωρηθή ως ένας που συνεχίζει αυτό το αμάρτημα; Αν ναι, πώς;

¹⁶ Μολονότι λοιπόν το πόσες φορές επανελήφθη το σφάλμα αποτελεί βέβαια ένα σοβαρό παράγοντα που πρέπει να εξετασθή και να σταθμισθή, δεν είναι αυτό σε όλες τις περιπτώσεις ο παράγων που προσδιορίζει αν το άτομο χρειάζεται Γραφικό έλεγχο. Ένα άτομο μπορεί να διέπραξε πορνεία μια φορά μόνο. Αλλ’ αν δεν έχη ειλικρινά μετανοήσει γι’ αυτό το σφάλμα, τότε εξακολουθεί να είναι ένας πόρνος. Πώς συμβαίνει αυτό; Διότι δεν απέκρουσε ούτε απέρριψε αυτό το κακό από την καρδιά του. Ο Ιησούς είπε ότι εκείνος που παρατηρεί μια γυναίκα με πάθος, διαπράττει μοιχεία μ’ αυτήν στην καρδιά του. (Ματθ. 5:28) Αν ένα άτομο επαναφέρη στη διάνοιά του κάποια αμαρτωλή πράξι αισθανόμενος ευχαρίστησι μάλλον παρά αποστροφή και βαθειά λύπη και χωρίς να έχη πρόθεσι ν’ αποφύγη την επανάληψί της, τότε έχει ακόμη αυτή την αμαρτία στην καρδιά του. Δεν έχει καθαρισθή από την αμαρτία λαμβάνοντας τη συγχώρησι του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού και γι’ αυτό είναι ακόμη ακάθαρτος. (1 Ιωάν. 1:9· 2:1) Είναι πιθανόν να επαναλάβη το κακό αν του παρουσιασθή η ευκαιρία πιστεύοντας ότι δεν θα γίνη αντιληπτός.

17. Ποιων ιδιαίτερα τους ισχυρισμούς περί μετανοίας πρέπει να σταθμίζουν προσεκτικά οι πρεσβύτεροι;

¹⁷ Υπάρχει λοιπόν σοβαρός λόγος για να σταθμίζουν οι πρεσβύτεροι προσεκτικά τους ισχυρισμούς περί μετανοίας εκεί όπου το άτομο φάνηκε ένοχο υποκρισίας, ψεύδους και εσκεμμένων προσπαθειών για εξαπάτησι ή εκεί όπου είναι προφανές ότι προηγήθηκε από την αδικοπραγία εσκεμμένη προσχεδίασις, ίσως μ’ ένα ψυχρά υπολογισμένο τρόπο. Αυτό πολύ διαφέρει από την ‘πτώσι’ ενός ατόμου λόγω της ανθρωπίνης αδυναμίας ή λόγω της απροσδοκήτου πιέσεως ωρισμένων δελεαστικών πειρασμών. Μια σχετική περίπτωσις είναι του Ανανία και της συζύγου του Σαπφείρας, που μηχανεύθηκαν μαζί ν’ απατήσουν, ‘βάλοντες εν τη καρδία των το πράγμα τούτο.’—Πράξ. 5:1-11.

18. (α) Εκεί όπου η αδικοπραγία γίνεται μ’ ένα καταφανώς αδιάντροπο τρόπο πρέπει να διστάζουν οι πρεσβύτεροι να κάνουν αποκοπή; Ποιο πράγμα το δείχνει αυτό; (β) Αν ένας ο οποίος δημοσίως περιφρόνησε ορθούς κανόνες επανενταχθή αργότερα λόγω γνήσιας μετανοίας, ποια μεγάλη προφύλαξις πρέπει να λαμβάνεται ακόμη;

¹⁸ Αν λοιπόν ένας έγγαμος άνδρας κρυφά ερωτοτροπή με μια άλλη γυναίκα και πάντοτε ισχυρίζεται ότι είναι καθαρός, ίσως μάλιστα και να δέχεται ιερές ευθύνες μέσα στην εκκλησία, και κατόπιν πραγματικά εγκαταλείψη τη σύζυγό του και φύγη με την άλλη γυναίκα, μήπως πρέπει να διστάσουν οι πρεσβύτεροι ν’ αποκόψουν ένα τέτοιο άτομο από την εκκλησία; Προφανώς όχι. Όταν ο απόστολος Παύλος έμαθε ότι κάποιος συζούσε με τη γυναίκα που ήταν προφανώς ακόμη σύζυγος του πατέρα του, συνέστησε να γίνη ταχεία ενέργεια από μέρους της εκκλησίας για να ‘εκβάλουν τον πονηρόν εκ μέσου αυτών.’ (1 Κορ. 5:1-5, 12, 13) Ομοίως, οι πρεσβύτεροι πρέπει να φυλάγωνται πραγματικά από του να δέχωνται μια αίτησι για επανένταξι από ένα τέτοιο άτομο, εφόσον αυτό το άτομο τους έδωσε μικρή μόνο βάσι για να εμπιστεύωνται στον λόγο του ότι είναι ειλικρινής και γνήσιος. Αν αργότερα αυτός επανενταχθή, πρέπει να προσέξουν πολύ για το αν θα πρέπει μελλοντικώς να του αναθέσουν οποιαδήποτε ευθύνη μέσα στην εκκλησία.

19. Πώς θα μπορούσε ένας που δεν υπερνίκησε ακόμη ένα πρόβλημα αδικοπραγίας να επιδείξη μια καλύτερη επιθυμία καρδίας από εκείνους που περιγράφονται ανωτέρω;

¹⁹ Σε αντίθεσι με αυτά τα άτομα, ένα μέλος της εκκλησίας μπορεί να πλησιάση έναν πρεσβύτερο για βοήθεια και να τον πληροφορήση ότι αγωνίζεται ακόμη μ’ ένα πρόβλημα. Μολονότι δεν μπόρεσε ακόμη να υπερνίκηση πλήρως το κακό, μπορεί να δείξη μια ειλικρινή επιθυμία από καρδιάς να το κάνη αυτό, και αν δεν υπάρχη άλλη ένδειξις που να θέτη αυτό σε αμφιβολία, οι ποιμένες της εκκλησίας θα τον βοηθήσουν ανάλογα. Αυτό βέβαια πολύ διαφέρει από έναν ο οποίος μηχανεύεται ν’ απατήση ή προσπαθεί να δικαιολογήση μια κακή πορεία.—Ψαλμ. 51:1-3, 10, 17.

20. Σε ποια αυταπάτη εμπλέκεται εκείνος που επιμένει στην αμαρτία και γιατί αυτός αποτελεί κίνδυνο για την εκκλησία;

²⁰ Εκείνος που εμμένει στην αδικοπραγία γενικά δικαιολογεί τον εαυτό του στη δική του διάνοια, πείθει μάλιστα τον εαυτό του ότι ο Θεός θα συγχωρήση αυτό που πράττει. (Παράβαλε με Ψαλμόν 36:2· 50:17-21.) Και το χειρότερο είναι ότι αυτός μπορεί να επηρεάση και άλλους παρασύροντάς τους σε μια τέτοια πορεία. Το εδάφιο Παροιμίαι 10:17 λέγει: «Ο φυλάττων την παιδείαν ευρίσκεται εν οδώ ζωής· ο δε εγκαταλείπων τον έλεγχον αποπλανάται.» Για το δικό του καλό και για το καλό όλων, πρέπει αυτός να ελεγχθή και να διορθωθή.

ΕΛΕΓΧΟΣ «ΜΕΤΑ ΠΑΣΗΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΧΗΣ»

21. Όταν χρειάζεται έλεγχος, ποιος είναι ο Γραφικός τρόπος που θα χρησιμοποιήσουν οι πρεσβύτεροι για να το κάνουν αυτό;

²¹ Εκεί όπου οι περιστάσεις δείχνουν ότι υπάρχει ανάγκη ελέγχου, πώς πρέπει να ενεργούν οι ποιμένες της εκκλησίας; Αν το αδίκημα δεν αναγνωρισθή από τον παραβάτη οι πρεσβύτεροι είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν σ’ αυτόν ‘πειστική απόδειξι’ της κακής του πορείας. Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αν όλα όσα έχουν είναι απλές πληροφορίες. (Παράβαλε με Ιωάννην 16:8· Ησαΐαν 11:3.) Μπορεί να κρίνουν αναγκαίο να θέσουν ερωτήματα για να διαπιστώσουν ζωτικά πράγματα. Ο έλεγχος όμως ειδικά απαιτεί να χρησιμοποιούν Γραφικές αποδείξεις και επιχειρήματα για ν’ αναιρέσουν οποιοδήποτε συλλογισμό από μέρους του παραβάτου ότι μια τέτοια αμαρτωλή πορεία θα μπορούσε να συγχωρηθή στα όμματα του Θεού. Οι πρεσβύτεροι πρέπει να προσπαθήσουν να τον βοηθήσουν να διακρίνη το κακό με την αληθινή του μορφή και την αιτία για την οποία πρέπει να μισήση αυτή την εσφαλμένη πορεία του. (Εβρ. 1:9) Έτσι οι πρεσβύτεροι τον διορθώνουν και τον βοηθούν να ευθυγραμμισθή. Ο σκοπός τους ως ποιμένες είναι να τον φέρουν σε μετάνοια και να τον βοηθήσουν να εγκαταλείψη την κακή του πορεία, όχι μόνο με έργα, αλλά και με τον νου και την καρδιά.—Τίτον 1:9· Ιακ. 1:25· 2:8, 9.

22. Πώς ο τελικός σκοπός του Χριστιανικού ελέγχου θα καθοδηγήση τους πρεσβυτέρους στις προσπάθειές τους και πώς μπορούν αυτοί να εκπληρώσουν την οδηγία για έλεγχο «μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής;»

²² Οι πρεσβύτεροι, έχοντας υπ’ όψι τους τον σκοπό του ελέγχου, δεν θα θεωρούν τους εαυτούς των απλώς σαν ένα σώμα ‘ανιχνεύσεως’ ή εξευρέσεως ενοχοποιητικών αποδείξεων. Δεν επιτιμούν απλώς έναν αδικοπραγούντα (μολονότι ο έλεγχος των μπορεί να περιλαμβάνη και επιτίμησι). Έχουν τον ευγενικό και στοργικό σκοπό ‘να επιστρέψουν έναν αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού αυτού και να σώσουν ψυχήν εκ θανάτου.’ (Ιακ. 5:19, 20) Ασφαλώς δεν πρέπει να αισθάνωνται βιασύνη, ως εάν να πρέπει οι προσπάθειές των για να επιτύχουν αυτό τον σκοπό, να περιορίζωνται σε μια απλή συζήτησι κάποια ωρισμένη μέρα. Αν φρονούν ότι απαιτείται περισσότερος χρόνος, μπορούν να συστήσουν στο άτομο να σκεφθή και να προσευχηθή για τα όσα έχουν πει, και κατόπιν θα μπορούσαν να διευθετήσουν να συζητήσουν και πάλι μαζί του. Αυτό μπορεί να του δώση την ευκαιρία να σκεφθή βαθειά στη διάνοιά του τις συμβουλές τους και τον έλεγχό τους. Ακόμη και αφού καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα (ύστερ’ από μια ή και περισσότερες συζητήσεις μ’ αυτόν), θ’ αναγνωρίσουν ότι για να τον φέρουν σε αποκατάστασι πνευματικής υγείας μπορεί ν’ απαιτηθή περαιτέρω φροντίδα και βοήθεια εκ μέρους των για μια περίοδο χρόνου. Αλλά θα έχουν την ικανοποίησι να γνωρίζουν ότι, όπως λέγει το εδάφιο 2 Τιμόθεον 4:2, ήλεγξαν, και προέτρεψαν «μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.» Ο χρόνος και η προσπάθεια που καταβάλλεται το αξίζει αυτό.a

23. (α) Εκείνοι που μετανοούν και απέχουν από αδικοπραγία θα εξακολουθήσουν κατ’ ανάγκη ν’ ασκούν όλα τα εκκλησιαστικά καθήκοντα που είχαν πριν; Γιατί; (β) Ποιους παράγοντες θα σταθμίζουν οι πρεσβύτεροι σε όλες τις περιπτώσεις;

²³ Το γεγονός ότι ένα άτομο ήλεγξε τον εαυτό του μέσα στην καρδιά του δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι θα εξακολουθήση να εκτελή όλες τις υπηρεσίες που έκανε στην εκκλησία. Ακριβώς όπως ένα άτομο που αναλαμβάνει από μια φυσική ασθένεια δεν μπορεί να βαστάση το ίδιο βάρος που βαστάζουν οι άλλοι, το ίδιο μπορεί να συμβαίνη και μ’ αυτόν. Οι πρεσβύτεροι μπορεί να κρίνουν σκόπιμο να μη χρησιμοποιήσουν ένα τέτοιο άτομο σε ζητήματα ευθύνης επί ένα χρονικό διάστημα, κατανοώντας ότι αυτός ο περιορισμός θα συμβάλη πιθανώς στην αποκατάστασι του ατόμου. (Γαλ. 6:1) Ακόμη στην περίπτωσι ενός ο οποίος μετανοεί μόνο λόγω του ελέγχου που υπέστη από τους άλλους, δηλαδή, αφού επείσθη για την αμαρτωλή πορεία του και έφθασε σε γνήσια μετάνοια, η αφαίρεσις ευθύνης ή προνομίων θα μπορούσε να επακολουθήση προκειμένου να συντελέση στην ‘εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.’ (2 Τιμ. 3:16· Εβρ. 12:5, 6) Σε όλες τις περιπτώσεις, οι παράγοντες όπως είναι η σοβαρότης του αδικήματος που διεπράχθη, το διάστημα του χρόνου που πέρασε αφότου έγινε το αδίκημα οι περιστάσεις που ωδήγησαν σ’ αυτό και ο βαθμός στον οποίο υπήρχε κάποια σκοπιμότης ή δεν εδόθη προσοχή σε μια προγενέστερη προειδοποιητική συμβουλή.

24, 25. (α) Αυτές οι Γραφικές αρχές τι απαιτούν από τους πρεσβυτέρους να κάνουν και πώς; (β) Τι απομένει τώρα να εξετασθή;

²⁴ Αληθινά, όλα αυτά απαιτούν ισορροπία και διάκρισι και κατανόησι. Οι πρεσβύτεροι πρέπει προσεκτικά να σταθμίζουν και τα συμφέροντα του ατόμου και τα συμφέροντα της εκκλησίας ως συνόλου. Αφ’ ενός, πρέπει ζωηρά να αισθάνωνται την υποχρέωσί των ενώπιον του Θεού να εμποδίζουν την αδικοπραγία να διεισδύη και να εξαπλώνεται μέσα στην εκκλησία. Ταυτοχρόνως πρέπει να επιδεικνύουν ένα βαθύ ενδιαφέρον ώστε ο τρόπος της συμπεριφοράς των προς τους αδελφούς των ν’ αντανακλά πάντοτε τους συνετούς και σπλαγχνικούς τρόπους του Ιεχωβά Θεού.—Παράβαλε με Πράξεις 20:28-31· Ιούδαν 3, 4, 21-23.

²⁵ Τι θα λεχθή λοιπόν για την οδηγία του Παύλου να ελέγχονται εκείνοι που εμμένουν στην αμαρτία «ενώπιον πάντων;» Ας εξετάσωμε πώς πρέπει να εφαρμόζεται αυτή η οδηγία.

[Υποσημειώσεις]