«Ας Μη Αποκάμνωμεν . . . . Πράττοντες το Καλόν»

 1. Τι είδους επίσκοπος του ποιμνίου του Θεού έδειξε ότι ήταν ο Παύλος, και πώς ανταπεκρίνοντο οι Χριστιανοί αδελφοί του;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος ως ένας πιστός επίσκοπος και ποιμήν του ποιμνίου του Θεού ενδιεφέρετο πάντοτε αγωνιωδώς να βοηθή άλλους να σημειώνουν πρόοδο στην πνευματική των ζωή. Στους Χριστιανούς στη Ρώμη έγραψε: «Επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμά τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών.» (Ρωμ. 1:11) Αυτό το θερμό, στοργικό ενδιαφέρον για άλλους ήταν εκείνο που έκαμε τη διακονία αυτού του αποστόλου τόσο επιτυχή και τόσο ευλογητή γι’ αυτούς με τους οποίους υπηρετούσε. Οι Χριστιανοί αδελφοί του εκτιμούσαν την αγάπη του. Η σκέψις μήπως χάσουν αυτόν τον αδελφό των ήταν αρκετή για να κάμη «τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας» της Εφέσου να ‘υπερλυπηθούν,’ ναι, ακόμη και να κλαύσουν. Σε μια αυθόρμητη εκδήλωσι της αγάπης των γι’ αυτόν «πεσόντες επί τον τράχηλον του Παύλου, κατεφίλουν αυτόν.»—Πράξ. 20:17, 37, 38.

 2. Ποια συμβουλή έδωσε ο Παύλος στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου;

² Λίγες ακριβώς στιγμές πριν από αυτή τη συγκινητική περίπτωσι, ο Παύλος ενεθάρρυνε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου να δείχνουν το ίδιο στοργικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς οι οποίοι ήσαν κάτω από την πνευματική των φροντίδα. Ήθελε να κάμουν κι αυτοί επίσης ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν τα μέλη της εκκλησίας να «σπείρουν εις το πνεύμα.» Με ειλικρίνεια τους είπε: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού.»—Πράξ. 20:28, ΜΝΚ.

 3. Τι είδους επίσκοποι χρειάζονται στην εκκλησία του λαού του Θεού σήμερα;

³ Βεβαιότατα, υπάρχει ανάγκη επισκόπων αυτού του είδους στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα. Όχι, όχι απλώς άνδρες με ζήλο για τη διακονία, άνδρες οι οποίοι μπορούν ν’ αναλάβουν καλή ηγεσία στο δημόσιο κήρυγμα από οικία σε οικία, άνδρες οι οποίοι μπορούν να εκφωνήσουν ζωηρές δημόσιες διαλέξεις από το βήμα και οι οποίοι εκδηλώνουν καλή γνώσι διδασκαλίας της Γραφής. Είναι αλήθεια ότι αυτές οι ιδιότητες είναι άξιες επαίνου και είναι πολύ ωφέλιμες τόσο για την εκκλησία όσο και γι’ άλλους που ακούουν το κήρυγμα του «ευαγγελίου.» Αλλά το ενδιαφέρον του Παύλου ως επισκόπου, όπως αποδεικνύεται στα Γραφικά εδάφια που παρετέθησαν ανωτέρω, είναι για το ποίμνιο που έχει ήδη συναχθή. Ενδιαφέρεται για την πνευματική των ανάπτυξι, για να γίνουν ‘τέλειοι [πλήρως ανεπτυγμένοι, ΜΝΚ ]’ ως πνευματικοί άνδρες «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.» Ο απόστολος εξεφράσθη μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια όταν έγραψε στην εκκλησία της Εφέσου μετά την άφιξί του στη Ρώμη ως δεσμίου. (Εφεσ. 4:11-13) Αυτό, λοιπόν, γίνεται ένα πρώτιστο ενδιαφέρον των Χριστιανών επισκόπων και των διακονικών βοηθών των σήμερα: να βοηθούν αλλήλους στην εκκλησία ν’ αυξάνουν πνευματικώς, να βοηθούν αλλήλους να σπείρουν «εις το πνεύμα» ώστε ο καθένας να μπορή να ‘θερίση εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον,’ να μη αποκάμνουν «πράττοντες το καλόν.»—Γαλ. 6:8, 9.

 4. Στην υποβοήθησι άλλων για να σημειώσουν πνευματική πρόοδο, ποια λόγια του Παύλου προς Γαλάτας είναι καλό να έχη ένας υπ’ όψιν;

⁴ Είναι αλήθεια ότι το να βοηθήσωμε ένα να δαπανά περισσότερο χρόνο στο κήρυγμα του ευαγγελίου μπορεί να είναι ένας τρόπος υποβοηθήσεως ενός μέλους της εκκλησίας να σπείρη περισσότερο στο πνεύμα. Αλλά μπορεί να μη συμβαίνη κατ’ ανάγκην αυτό. Θα μπορούσε μάλιστα να κάμη ένα να νομίζη ότι σημειώνει πνευματική πρόοδο, ενώ στην πραγματικότητα υστερεί σε κάποια πιο ουσιώδη μορφή της πνευματικής αναπτύξεως. Έτσι, σχετικά με την πνευματική ανάπτυξι είναι καλό να έχουν υπ’ όψιν τόσο κάθε Χριστιανός ατομικώς όσο και ο επίσκοπος αυτά τα περαιτέρω λόγια από την επιστολή του Παύλου προς τους Γαλάτας: «Διότι εάν τις νομίζη ότι είναι τι, ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά. Αλλά έκαστος ας εξετάζη το εαυτού έργον, και τότε εις εαυτόν μόνον θέλει έχει το καύχημα και ουχί εις τον άλλον. Διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.»—Γαλ. 6:3-5.

 5. Πώς μερικοί Ιουδαίοι Χριστιανοί στην Γαλατία ‘εξαπατούσαν εαυτούς’ με τον τρόπο που εσκέπτοντο;

⁵ Εκείνοι οι Ιουδαίοι Χριστιανοί στις εκκλησίες της επαρχίας της Γαλατίας, οι οποίοι απέδιδαν μεγάλη αξία στο ότι ήσαν περιτετμημένοι, ‘εξαπατούσαν εαυτούς.’ Ενώ είχαν κάποτε ομολογήσει πίστι στον Χριστό Ιησού και στην θυσία του ως το μέσον σωτηρίας από την αμαρτία και τον θάνατο, τώρα ‘αθετούσαν την χάριν του Θεού.’ Καθώς έγραψε με έντονο ύφος σ’ αυτούς ο Παύλος: «Αν η δικαίωσις γίνηται δια του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε.» Το να δέχωνται τέτοιες ιδέες ήταν ‘ανοησία,’ ευρίσκοντο κάτω από ‘βασκανίαν’ («κάτω από πονηρή επίδρασι,» ΜΝΚ). Γι’ αυτό ο απόστολος κάνει σκέψεις μαζί των: «Αφού ηρχίσατε με το πνεύμα, τώρα τελειόνετε με την σάρκα;» Αδύνατον! Το να βλέπουν τα πράγματα με σαρκικό τρόπο δεν θα τους καθιστούσε τελείους ως πνευματικούς άνδρες με αιώνιο ζωή υπ’ όψιν. Ενόμιζαν ότι ήσαν κάτι ενώ δεν ήσαν τίποτε. Το να συγκρίνουν με βάσι τη σάρκα, και να προτιμούν την περιτομή από την ακροβυστία, δεν τους βοηθούσε να προχωρήσουν περισσότερο από τους απεριτμήτους Χριστιανούς αδελφούς των σε ανάπτυξι σε Χριστιανική ωριμότητα. Αντιθέτως, εξαιτίας, αυτής της στάσεως τα παθήματά των για το όνομα του Χριστού δεν θα εξυπηρετούσαν, στην πραγματικότητα, κανένα σκοπό. Δεν θα επετύγχαναν να θερίσουν αιώνιο ζωή, διότι έσπειραν στη σάρκα και όχι στο πνεύμα.—Γαλ. 2:21· 3:1-4.

6, 7. (α) Πώς μερικοί Χριστιανοί σήμερα έχουν πέσει στην παγίδα της προσπαθείας να τελειωθούν «με την σάρκα», αφού έχουν αρχίσει «με το πνεύμα»; (β) Έτσι, όταν βοηθούμε άλλους, τι θα θελήσωμε να κάνωμε;

⁶ Έτσι, επίσης, το να υπομένωμε παθήματα και διωγμό σήμερα, τα καλά μας έργα κηρύγματος και διδασκαλίας στη δημοσία διακονία δεν θα ωφελήσουν κανένα σκοπό, αν αρχίσωμε να ελπίζωμε σ’ αυτά τα έργα μας ως βάσι δικαιώσεως μάλλον παρά στην χάρι του Θεού. Επίσης, θα νομίζωμε ότι είμεθα κάτι, ενώ δεν είμεθα τίποτε, και εξαπατούμε τους εαυτούς μας. Μερικοί έχουν πέσει σ’ αυτή την παγίδα και απέκτησαν υπερβολική εμπιστοσύνη για τη θέσι των, συγκρίνοντας μ’ ευνοϊκό τρόπο την δική των δράσι και το αρχείο των με των άλλων. Προσπαθούν πράγματι να ‘τελειωθούν’ ως Χριστιανοί «με την σάρκα» μάλλον παρά με πνευματικό τρόπο.

⁷ Έτσι, αν είμεθα σε θέσι να βοηθήσωμε άλλους στην οδό της Χριστιανικής ωριμότητας, θα θέλωμε να τους βοηθήσωμε προς αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό με τον ορθό τρόπο. Θα θέλωμε να βοηθήσωμε τον καθένα να σπείρη στο πνεύμα, για να μπορέση να θερίση πνευματικούς καρπούς και να σημειώση πραγματική πνευματική πρόοδο με την αιώνιο ζωή υπ’ όψιν. Πώς μπορεί να γίνη αυτό; Μια καλή υπόδειξις που προσφέρει ο Παύλος αναφέρεται στο εδάφιο Γαλάτας 6:4: «Έκαστος ας εξετάζη το εαυτού έργον, και τότε εις εαυτόν μόνον θέλει έχει το καύχημα και ουχί εις τον άλλον.»

 8. Γιατί είναι τόσο σπουδαία η συμπάθεια όταν δίνη ένας το ορθό είδος βοηθείας σε άλλους;

⁸ Ένας Χριστιανός επίσκοπος θα θέλη να έχη αυτή την αρχή υπ’ όψιν όταν προσφέρη βοήθεια σε άλλα μέλη της εκκλησίας. Αυτό απαιτεί πραγματική συμπόνια ή κατανόηση, ικανότητα να θέτη ένας τον εαυτό του στη θέσι του άλλου. Μέλη της εκκλησίας ατομικώς, τα οποία εξαρτώνται από ποικίλους παράγοντας όπως έτη και πείρα στην αλήθεια, ικανότητα να συλλαμβάνουν και να συγκρατούν πληροφορία και να την εφαρμόζουν, έγκαιρη εκπαίδευσι στη νεαρή ηλικία, παρόντα προβλήματα της καθημερινής ζωής, και πολλά άλλα, βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια πνευματικής αναπτύξεως. Ποιό θα είναι το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πού ακριβώς βρίσκονται στην οδό της Χριστιανικής ωριμότητος. Ο επίσκοπος είναι ανάγκη να το διακρίνη αυτό για να δίνη τη συμβουλή και ενθάρρυνσι που έχει ανάγκη προσωπικώς κάθε άτομο.

 9. Ποιο είδος προόδου θέλομε να κάνουν οι άλλοι, και γιατί;

⁹ Παραδείγματος χάριν, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ένας ο οποίος δεν άρχισε ακόμη να παρευρίσκεται στις συναθροίσεις τακτικά δεν είναι σε θέσι να κάνη προοδευτικά βήματα στη δημοσία διακονία, να κηρύττη το ευαγγέλιο σε άλλους από οικία σε οικία. Η πνευματική προσπάθεια για να γίνη ένα τόσο μεγάλο βήμα προς τα εμπρός είναι πιθανόν να καταλήξη μάλλον σε μια πτώσι που τραυματίζει την πίστι παρά σε πνευματική πρόοδο προς την ωριμότητα, για να μη πούμε για το γεγονός ότι ένα τέτοιο άτομο δεν είναι σε θέσι να εκπροσωπήση την εκκλησία καταλλήλως, διότι δεν είναι ακόμη καταλλήλως συνταυτισμένο μ’ αυτήν. Πράγματι, θέλομε όλοι αυτοί, οι οποίοι ενδιαφέρονται για τον Λόγο του Θεού, να προοδεύσουν ως το σημείο που να συμμετέχουν στη Χριστιανική διακονία. Αυτό είναι το θέλημα του Ιεχωβά γι’ αυτούς. Αλλά πρέπει να προοδεύουν βήμα προς βήμα, και να σημειώνουν κανονική πρόοδο σύμφωνα μ’ ένα καλό πνευματικό πρόγραμμα.

10. (α) Γιατί είναι σπουδαίο να παρατηρή ένας γονεύς την πρόοδο των τέκνων του και να δίνη κατάλληλο έπαινο; (β) Με ποια βάσι θα ενθαρρύνη ο φρόνιμος γονεύς τα τέκνα του για να σημειώσουν πρόοδο;

¹⁰ Είναι πράγματι ενθαρρυντικό όταν μπορούμε να διαπιστώνωμε ότι προοδεύομε. Αυτό είναι ορθό για το κάθετι που κάνομε· δεν νομίζετε; Αληθεύει για το πολύ μικρό παιδί, όταν για πρώτη φορά μαθαίνη να κάνη κάτι νέο: να σύρεται, να κάνη τα πρώτα λίγα βήματα, να προφέρη τα πρώτα του λόγια. Θα κελαρύζη από ευχαρίστησι ωσάν να έχη επιτύχει κάτι. Μερικές φορές η πρόοδος, επειδή απαιτεί χρόνο, δύσκολα γίνεται αντιληπτή. Αυτό αληθεύει εξίσου για την ανάπτυξι. Μπορείτε να καθήσετε και να παρακολουθήσετε ένα φυτό στον κήπο σας επί ώρες χωρίς να μπορέσετε να διακρίνετε κανένα σημείο αναπτύξεως. Αλλά το φυτό αναπτύσσεται! Αφού απουσιάσετε μερικές μέρες και επιστρέψετε—ιδού, είναι πια εύκολο να παρατηρήσετε τις αλλαγές στον κήπο, αλλαγές που οφείλονται στην ανάπτυξι. Ένας γονεύς, βλέποντας το παιδί του κάθε μέρα, πιθανόν να μη αντιλαμβάνεται τόσο την ανάπτυξι του παιδιού, αλλά κάποιος φίλος, που επιστρέφει ύστερ’ από απουσία μερικών μηνών, θα πη αμέσως στο μικρό, «Πώς μεγάλωσες!» Είναι ενθαρρυντικό για το μικρό παιδί καθώς μεγαλώνει το να παρατηρήται, επίσης, η πρόοδος του και προς άλλες κατευθύνσεις. Αν το βοηθούν να βλέπη πώς σημειώνει πρόοδο στα σχολικά του μαθήματα, τότε ενθαρρύνεται και είναι πρόθυμο να εργασθή πιο σκληρά. Έχει ένα αίσθημα εκπληρώσεως καθήκοντος, αίσθημα ικανοποιήσεως. Ένας παρατηρητικός γονεύς αποβλέπει, επίσης, στην πνευματική ανάπτυξι των τέκνων του, και δίνει θερμό, στοργικό έπαινο όπου είναι κατάλληλο. Με σοφό τρόπο καθοδηγεί τα τέκνα του να κάνουν τα προοδευτικά βήματα προς την πνευματική ανάπτυξι σύμφωνα με τις ατομικές ανάγκες και ικανότητες των. Αποφεύγει να κάμη αποθαρρυντικές συγκρίσεις με άλλα παιδιά, αλλά βοηθεί κάθε παιδί να «εξετάζη το εαυτού έργον» πώς σημειώνει πρόοδο, και το παιδί ‘εις εαυτό μόνον θέλει έχει το καύχημα και ουχί [με σύγκρισι] εις τον άλλον’ με κάποιο άλλο παιδί, πράγμα που είναι δυνατόν να προξενήση αποθάρρυνσι, ή, σε μερικές περιπτώσεις, να προσφέρη εσφαλμένη βάσι για ενθάρρυνσι.

11. (α) Τι θα θελήση να κάνη ο διακριτικός διάκονος για να ενθαρρύνη τον σπουδαστή του της Γραφής; (β) Τι είδους βοήθεια θα είναι πολύ ωφέλιμη σε πνευματικώς ασθενή άτομα, αλλά πώς αυτή πρέπει να προσφέρεται; (γ) Τι θα δώση γνησία αιτία για καύχησι σε προσφάτως συνταυτισμένα ή πνευματικώς ασθενή άτομα;

¹¹ Η αποτυχία να παρατηρήση ένας κάποια πρόοδο στον εαυτό του μπορεί να είναι πολύ αποθαρρυντική. Συχνά άτομα προσφάτως συνταυτισμένα με τη Χριστιανική εκκλησία και τα οποία είχαν Γραφική μελέτη ένα χρονικό διάστημα είναι πιθανόν να νομίζουν ότι δεν σημειώνουν την επιθυμητή πρόοδο. Ένας παρατηρητικός διδάσκαλος θα βοηθήση, επομένως, αυτά τα άτομα να βλέπουν την πρόοδο που, πράγματι, σημειώνουν, με το να είναι πρόθυμος να προσφέρη θερμό και ειλικρινή έπαινο όπου αυτό είναι κατάλληλο. Ομοίως, ο επίσκοπος θα θέληση να κάμη το ίδιο γι’ αυτούς οι οποίοι είναι με τακτικό τρόπο συνταυτισμένοι με την εκκλησία. Όχι, όχι, κολακεία. Αν ένα άτομο, το οποίο ήταν δραστήριο μέλος της εκκλησίας, ασθενήση πνευματικώς, έχει ανάγκη από ειλικρινή βοήθεια, στοργική συμπαράστασι. Αυτό θα τον βοηθήση να ιδή πώς είναι το έργο του, τι του λείπει, και τότε θα λάβη μερικές πρακτικές υποδείξεις για να υπερνικήση το πρόβλημά του. Ίσως το πρόβλημά του είναι ότι δεν γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να κάμη, σε ποια βήματα να προβή. Βοήθεια και καθοδήγησις όσον αφορά το τι πρέπει να κάνη για να ενισχύση την πνευματική του ζωή θα εκτιμηθούν. Πράγματι, αυτή η βοήθεια θα πρέπει να δίδεται πάντοτε με στοργικό και διακριτικό τρόπο, αλλά πρέπει, επίσης, να είναι έντιμη και ρεαλιστική. Όταν προσφέρεται τέτοια βοήθεια με αγάπη και συμπάθεια, εκείνοι οι οποίοι βοηθούνται είναι ευγνώμονες διότι τους προσεφέρθη βοήθεια για να κάμουν το ορθό βήμα στην οδό προς την πνευματική ανάπτυξι και ωριμότητα. Καθώς αυτοί κάνουν προοδευτικά βήματα, επαινέστε με ειλικρίνεια. Βοηθήστε τους να διακρίνουν την πρόοδό των. Τότε θα έχουν αιτία για καύχημα, και τούτο σχετικά με τον εαυτό των, όχι σε σύγκρισι με κάποιο άλλο άτομο.

ΑΓΡΥΠΝΟΙ ΜΗΠΩΣ ΧΑΣΩΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

12. Αν θέλωμε να θερίσωμε τον καρπό της αιωνίου ζωής από τη σπορά μας, σε τι πρέπει να είμεθα άγρυπνοι;

¹² Η σπορά στο πνεύμα καταλήγει σε πνευματική ανάπτυξι. Αν παύσωμε να σπείρωμε στο πνεύμα, παύομε ν’ αναπτυσσώμεθα πνευματικώς. Ακόμη χειρότερα, αν επιστρέψωμε στο να σπείρωμε στη σάρκα, παύομε να πράττωμε το καλό και η εκτίμησίς μας για πνευματικά πράγματα μαραίνεται και οδηγεί σε πνευματική αδράνεια και θάνατο. Κάποτε πιθανόν να ‘περιεπατήσαμεν . . . κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου.’ «Μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών· και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί.» (Εφεσ. 2:2, 3) Αλλά, όταν αρχίσαμε να τρεφώμεθα με την αλήθεια του Λόγου του Θεού, όταν αρχίσαμε να διακρίνωμε και να πράττωμε εκείνο που το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά μάς κατέστησε σαφές ότι είναι το θέλημά Του για μας, τότε αρχίσαμε να ζωοποιούμεθα με την πραγματική έννοια. (1 Κορ. 2:11, 12· 2 Κορ. 3:6) Αν εξακολουθούμε να σπείρωμε στο πνεύμα θα ‘θερίσωμεν εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον.’ Δεν θέλομε να χάσωμε αυτόν τον ευλογητό θερισμό της αιωνίου ζωής· δεν νομίζετε; Τότε, είναι ανάγκη να είμεθα άγρυπνοι στο να διακρίνωμε στον εαυτό μας οποιαδήποτε τάσι επιστροφής στη σπορά στη σάρκα.

13, 14. (α) Πώς ένας δείχνει ότι ενεργεί σε αρμονία με το πνεύμα του Θεού όταν χειρίζεται προσωπικά προβλήματα με άλλους; (β) Σε ποιες συνέπειες μπορεί να οδηγήση η αποτυχία να ενεργήση σε αρμονία με το πνεύμα του Θεού σε τέτοια ζητήματα; (γ) Πώς το να είναι ένας πνευματικός βοηθεί σε αγαθές σχέσεις μεταξύ Χριστιανών αδελφών;

¹³ Πιθανόν, αγαπητέ αναγνώστα, να είσαι ήδη μέλος μιας εκκλησίας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Τότε, πώς βλέπετε τους ομοίους με σας Χριστιανούς; Γνωρίζετε ότι ο τρόπος που παρατηρείτε τους άλλους σας προμηθεύει μια σαφή ένδειξι του τρόπου που σπείρετε; Αυτό θα σας πληροφορήση αμέσως αν βλέπετε τα πράγματα απλώς με σαρκικό τρόπο ή με πνευματικό τρόπο. Αν, παραδείγματος χάριν, βλέπετε ότι αρχίζετε να βρίσκετε σφάλματα, να υποβιβάζετε διανοητικώς τις προσπάθειες των άλλων στην υπηρεσία του Ιεχωβά, αυτό είναι ένα προειδοποιητικό σημείο ότι κινδυνεύετε να επιστρέψετε στη σπορά στη σάρκα. Αν έχετε κάποια αιτία ασυμφωνίας με τον Χριστιανό αδελφό ή την αδελφή σας, αν αισθάνεσθε ότι έχετε αμαρτήσει σ’ αυτόν, να είσθε ταχύς στο να διευθετήσετε το ζήτημα, είτε με το να ‘μη διαλογίζεσθε το κακόν’—και αυτό σημαίνει να το αποβάλωμε πραγματικά από το νου μας, όχι να διατηρούμε μνησικακία—ή με το ν’ ακολουθήσετε τη συμβουλή του Ιησού που αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 18:15-17 για να κερδίσετε τον αδελφό σας. Αυτό σημαίνει να ενεργήσετε σε αρμονία με το πνεύμα του Θεού. (1 Κορ. 13:5) Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα αν δεν ακολουθήσετε αυτή την πορεία; Μνησικακία παραμένει στην καρδιά εναντίον του αδελφού ή της αδελφής. Αυτή, με τη σειρά της, χρωματίζει ολόκληρη τη σχέσι σας μ’ αυτόν. Η εμφάνισις του «πταίστου» στο βήμα για να παρουσιάση μια Γραφική ομιλία ή να συμμετάσχη σε μια συζήτησι ή επίδειξι προκαλεί ένα αίσθημα μνησικακίας και παίρνετε τη θέσι ενός ο οποίος ακούει με στάσι κριτικής μάλλον παρά αγάπης και εκτιμήσεως. Αυτή είναι η στάσις ‘σαρκικών’ όχι ‘πνευματικών’ ανθρώπων δεν νομίζετε;—1 Κορ. 3:1-3.

¹⁴ Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμεθα τις αδυναμίες των άλλων. Αλλά, ο πνευματικός άνθρωπος, ο οποίος παράγει τους καρπούς του πνεύματος του Θεού, είναι επιεικής, μακρόθυμος, πλήρης αγαθωσύνης. Έχει για τους άλλους το ευεργέτημα της αμφιβολίας. Έχει υπ’ όψι του ότι ο καθένας μέσα στην εκκλησία είναι δούλος του Ιεχωβά, και προσπαθεί ν’ αρέση σ’ Αυτόν.

15. Τι υποδεικνύουν τα αισθήματα ζηλοτυπίας και μνησικακίας, και ποια στάσι ενθαρρύνει ο Ιάκωβος;

¹⁵ Η απώλεια της πνευματικότητος μπορεί να εκδηλωθή σε αισθήματα ζηλοτυπίας. Είναι πιθανόν ότι ένας είχε υπ’ όψιν του ότι θα του εδίδετο κάποιος διορισμός ή προνόμιο υπηρεσίας αλλά παρεμερίσθη υπέρ κάποιου άλλου. Ο «σαρκικός» άνθρωπος, εκείνος ο οποίος ‘σπείρει εις την σάρκα,’ θα αισθανθή να πηγάζη μνησικακία από την καρδιά του. Αυτή η μνησικακία διώχνει τη χαρά και καθιστά δύσκολο ή ακόμη αδύνατο να συνεργασθή με τον αδελφό που έχει διορισθή τώρα. Υπάρχει σοβαρός λόγος για το οποίο ο μαθητής Ιάκωβος γράφει: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αυτή δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης· διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία, και παν αχρείον πράγμα.»—Ιάκ. 3:13-16.

16. Γιατί πρέπει να καταπολεμήσωμε κάθε τάσι ν’ απορρίψωμε ενθάρρυνσι από άλλους ή να μειώνωμε την συμβουλή;

¹⁶ Ένα βέβαιο σημείον απωλείας της πνευματικής οράσεως είναι όταν αρχίζωμε να θιγώμεθα από την ενθάρρυνσι ή συμβουλή ωρίμων Χριστιανών, και όταν ακόμη είναι κατάλληλη και δίδεται με αγάπη και με υποστήριξι των Γραφών. Να είσθε άγρυπνος σ’ ένα τέτοιο σήμα κινδύνου. Αποφεύγετε οποιαδήποτε τάσι μειώσεως της συμβουλής με το να πήτε στον εαυτό σας: «Α, είναι ο ηλικιωμένος αδελφός Τάδε που ομιλεί,» και να βλέπετε έτσι τη συμβουλή ως να προέρχεται μόνο από μια ανθρωπίνη πηγή μάλλον παρά από τον Ιεχωβά μέσω ενός δούλου του. Πράγματι, επειδή είμεθα συνταυτισμένοι με την αληθινή οργάνωσι του Θεού, μπορούμε ν’ αναμένωμε να λάβωμε βοήθεια που μας προσφέρεται, να λαμβάνωμε συμβουλή και ενθάρρυνσι καθ’ όσον έχομε ανάγκη από αυτήν. Εκείνοι οι οποίοι είναι «πνευματικοί» βρίσκονται κάτω από εντολή να φροντίζουν για το ποίμνιον, ν’ αποκαθιστούν με πνεύμα πραότητος εκείνους οι οποίοι ‘απερισκέπτως πίπτουν.’ (Γαλ. 6:1) Δεχθήτε ευχαρίστως μια τέτοια βοήθεια. Ενεργώντας έτσι, εκδηλώνετε το είδος της ταπεινοφροσύνης η οποία οδηγεί σε ευλογία από τον Ιεχωβά, στο να λάβετε τη χάρι του και να υψωθήτε σε ζωή στη δικαία του νέα τάξι.—Ιάκ. 4:6, 10.

17, 18. (α) Ποιο άλλο σύμπτωμα απώλειας της πνευματικότητος ίσως είναι πολύ πιθανόν ότι θα επηρεάση τον Χριστιανό, και τι μπορεί να συντελέση σ’ αυτό; (β) Γιατί δεν είναι τώρα καιρός να παραιτηθή ένας από το να πράττη το καλόν;

¹⁷ Ένα κοινό σύμπτωμα απώλειας της πνευματικότητος είναι η απώλεια ζήλου για τη Χριστιανική διακονία. Ο πρώτος ζήλος της ‘Χριστιανικής νεότητος,’ ο οποίος φλέγεται από την προσδοκία της ταχείας εκπληρώσεως της ελπίδος για ζωή με ευτυχία κάτω από τη βασιλεία του Θεού, πιθανόν να σβήση. Ο καιρός παρέρχεται και ο Αρμαγεδδών δεν έρχεται όσο γρήγορα ανεμένετο. Τα καθημερινά προβλήματα της ζωής συσσωρεύονται και πάλι και μας υπενθυμίζουν τις ατέλειες και τις αδυναμίες μας. Ή πιθανόν διαπιστώνομε ότι βλέπομε με ζωηρή επιθυμία τα παρόντα υλικά κέρδη που απολαμβάνουν άλλοι, και ο πειρασμός να μη χάσωμε τις παρούσες απολαύσεις της ζωής υπονομεύει την αφοσίωσί μας στην υπόθεσι του Ιεχωβά.

¹⁸ Αλλά είναι, πράγματι, καιρός να παραιτηθή ένας από το να πράττη το καλό έργο που έχει αναθέσει ο Θεός στους δούλους του σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’; Απ’ όλους τους καιρούς που παρήλθαν, αυτός είναι ο καιρός για εκδήλωσι εγκαρτερήσεως στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Η από πολύν χρόνον υποσχεμένη βασιλεία του κυβερνά εκ των ουρανών από το 1914. Έχομε ήδη προχωρήσει πολύ στον καιρό του τέλους, στις έσχατες ημέρες αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Το πλήρες τέλος της πονηρίας πλησιάζει, στη γενεά μας. Η ζωή εκατομμυρίων βρίσκεται στην πλάστιγγα· έχουν επείγουσα ανάγκη της βοηθείας μας. Τι προνόμιο είναι για αφιερωμένους Χριστιανούς ν’ απομακρύνουν άνδρες και γυναίκες με έντιμη καρδιά από την παράφρονα πορεία αυτού του κόσμου για να εγκολπωθούν την αληθινή λατρεία, η οποία οδηγεί σε αιώνιο ζωή! Με κάθε τρόπο, λοιπόν, «ας μη αποκάμνωμεν . . . πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ. Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»—Γαλ. 6:9, 10.

19. Ποιον «πόλεμο» οφείλει να διεξάγη ο καθένας μας, και ποιο ζωτικό ζήτημα κρίνεται;

¹⁹ Μη αγνοείτε τις υπάρχουσες τάσεις ‘σποράς στη σάρκα’ ως δήθεν να μη έχουν συνέπειες. Φυσικά, εφόσον είμεθα ακόμη ατελείς, εξακολουθούμε να πληττώμεθα από τις αδυναμίες της σαρκός. Διαπιστώνομε ότι δεν πράττομε πάντοτε εκείνα τα οποία θα θέλαμε να πράττωμε, ή πράττομε εκείνα τα οποία δεν θα επιθυμούσαμε να πράττωμε. Αλλά, δεν πρέπει να υποκύπτωμε στις επιθυμίες της σαρκός, «να ζώμεν κατά σάρκα.» Ναι, ένας πόλεμος διεξάγεται μέσα μας, μεταξύ της διανοίας μας, με την οποία αγωνιζόμεθα να είμεθα σε αρμονία με τις οδηγίες του πνεύματος του Ιεχωβά, και της σαρκός μας. (Ρωμ. 7:18-23· 8:12, 13) Το να υποχωρήση ένας στη σάρκα, ν’ αρχίση και πάλι να σπείρη στη σάρκα, θ’ αποκομίση θερισμό φθοράς, ναι, θάνατο. Αλλά, «ο σπείρων εις το πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον.»—Γαλ. 6:8.

20. Ποια ενθαρρυντικά λόγια αναγράφονται στα εδάφια Εβραίους 6:9-12 γι’ αυτούς οι οποίοι εγκαρτερούν πιστά στο να πράττουν το καλόν;

²⁰ Σ’ εκείνους, οι οποίοι εγκαρτερούν στο να πράττουν το καλό, απευθύνονται τα εξής στοργικά λόγια ενθαρρύνσεως και συμβουλής: «Περί υμών δε, αν και λαλώμεν ούτως, αγαπητοί, είμεθα πεπεισμένοι ότι έχετε τα καλήτερα και συνεχόμενα με την σωτηρίαν. Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες. Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»—Εβρ. 6:9-12.