Ποια Πόλις Είναι το Κέντρον της Χριστιανοσύνης;

 1. Τι μπορεί να λεχθή για τη Χριστιανοσύνη ως μια δραστήρια θρησκεία;

ΑΠΟ αυτή ακόμη την αρχή της η Χριστιανοσύνη έγινε γνωστή ως η πιο δραστήρια και σθεναρά ευαγγελιστική θρησκεία. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ήταν ένας ακούραστος εργάτης κι ενεστάλαξε στους ακολούθους του τον ίδιο ένθερμο ζήλο που έδωσε στη Χριστιανοσύνη μια καταπληκτική ώθησι από αυτή την αρχή της. Τον πρώτον αιώνα διεδόθη αστραπιαίως. Μόλις ένα πολύ βραχύ χρονικό διάστημα μετά το ξεκίνημά της, το υπόμνημα αναφέρει ότι υπήρχαν πέντε χιλιάδες δραστήριοι Χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ και, μέσω του ενεργητικού έργου των αποστόλων και των συντρόφων των, ο λόγος της αληθείας απλώθηκε ουσιαστικά σε όλο τον τότε πολιτισμένο κόσμο.

 2. (α) Τι είναι αναγκαίο για να επιτευχθή ενότης και επιτυχία; (β) Σε ποιες πόλεις αποβλέπουν οι θρησκείες, και είναι κάποια από αυτές το πνευματικό κέντρον για τη Χριστιανοσύνη; Γιατί;

² Μια τέτοια δραστηριότης καθώς και η αντίστοιχη επιτυχία της απαιτούν ενότητα, η δε ενότης απαιτεί οργάνωσι. Έπρεπε να υπάρχη ένα κέντρον που να εμπνέη και να κατευθύνη αυτή τη δράσι καθώς επίσης και ένα κέντρο προς το οποίο θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να κατευθύνουν εκείνους στους οποίους εκήρυτταν. Ποιο ήταν αυτό το κέντρο; Και ποιο είναι το κέντρο της Χριστιανοσύνης σήμερα; Είναι μήπως η Ιερουσαλήμ; Ή ίσως η Ρώμη; Η Αλεξάνδρεια; Αι Αθήναι; Η Κωνσταντινούπολις; Ή η Μόσχα; Αυτές είναι πόλεις, στις οποίες πολλά από τα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου» αποβλέπουν ως κέντρον των, αν και αυτά τα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου» που όλα τους αποκαλούν τον εαυτό τους με το όνομα της Χριστιανοσύνης, δεν θα συμφωνούσαν για κάποια από αυτές τις πόλεις ως την εστία όλων των δογμάτων του «Χριστιανικού κόσμου». Τα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου», που αποβλέπουν σ’ αυτές τις πόλεις, είναι μέρος της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της θρησκείας, που είναι γνωστή στη Βίβλο ως η Βαβυλών η Μεγάλη. Εφόσον η Γραφή αποδεικνύει ότι η Βαβυλών η Μεγάλη είναι η από πολλών αιώνων εχθρά του Θεού, τότε οι Χριστιανοί δεν πρέπει ν’ αποβλέπουν σε καμμιά από αυτές τις πόλεις για πνευματική κατεύθυνσι.

 3. (α) Ποια είναι η πηγή της πνευματικής ζωής για τους Χριστιανούς; (β) Ποιος ήταν ο κεντρικός τόπος λατρείας στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ;

³ Πού, λοιπόν, αποβλέπουν οι πραγματικοί Χριστιανοί; Εν πρώτοις, η αληθινή Χριστιανοσύνη αναγνωρίζει ως την Πηγή κάθε πνευματικής της ζωής τον Ιεχωβά Θεό τον Δημιουργό των ουρανών και της γης. Οι αληθινοί Χριστιανοί αποδίδουν στον Ιεχωβά όλη τη λατρεία και σ’ αυτόν κατευθύνουν τη λατρεία των άλλων. Όλ’ αυτά επιτυγχάνονται μέσω του Ιησού Χριστού ως του Υιού του Θεού, ο οποίος είναι η μόνη οδός προσεγγίσεως στον Θεό και Εκείνος που κάθεται ως Συμβασιλεύς τώρα με τον Πατέρα του στον θρόνο. Δεν εξέλεξε, όμως, ο Θεός μια πόλι προς την οποία πρέπει να κατευθύνεται κάθε προσοχή, και μέσω της οποίας πρέπει να φέρεται προς αυτόν η λατρεία των ανθρώπων; Ναι, εξέλεξε. Σ’ αυτή τη θέσι έχει, επίσης, ένα ναό, στον οποίο οι λάτρεις μπορούν να προσέλθουν και να προσφέρουν τις θυσίες των αίνου και τις ευχαριστίες των, ακριβώς όπως υπήρχε ένας κεντρικός τόπος και ένας ναός στις ημέρες του έθνους Ισραήλ, δηλαδή, η Ιερουσαλήμ. Ας εξετάσωμε, όμως, τις Γραφές για να ιδούμε πού βρίσκονται αυτή η πόλις και ο ναός της.

Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ

 4. (α) Πότε άρχισε ο Ιησούς ένα έργο οικοδομήσεως ναού, επάνω σε ποιο θεμέλιο; (β) Με ποιο τρόπο έγινε έκδηλη η έναρξις της οικοδομής του ναού;

⁴ Την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., ο αναστημένος, ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός άρχισε ένα έργο οικοδομής ναού. Δεν επρόκειτο για την οικοδομή ενός κατά γράμμα ναού στην Ιερουσαλήμ, διότι ο ναός που είχε οικοδομήσει ο Ηρώδης υπήρχε την εποχή εκείνη. Ο μεγαλοπρεπής εκείνος ναός από ξύλα και λίθους κατεστράφη από τους Ρωμαίους αργότερα, το 70 μ.Χ. Το έργο, που έκανε ο Ιησούς τότε, ήταν εκείνο, που είχε περιγράψει στους μαθητάς του όταν ήταν μαζί τους επί της γης, λέγοντας: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου.» Ο Ιησούς ως η μεγάλη Πέτρα ή Θεμέλιος Ακρογωνιαίος Λίθος είχε τώρα τεθή στον ουρανό. Σ’ αυτή την ημέρα της Πεντηκοστής, που ήταν η ημέρα της εορτής «του θερισμού, των πρωτογεννημάτων των κόπων σου, τα οποία έσπειρας εις τον αγρόν,» η «εορτή των εβδομάδων», ο Ιησούς στα δεξιά του Θεού στον ουρανό άρχισε να εκχέη το άγιο πνεύμα επάνω σε εκατόν είκοσι πιστούς μαθητάς. Αυτοί ανέμεναν συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ, όχι μέσα σ’ ένα ναό αλλά στο ανώγειο μιας οικίας. Το πνεύμα έκαμε ένα θόρυβο ως άνεμος, και οι μαθηταί μίλησαν σε ξένες γλώσσες που κατανοούσαν οι άνθρωποι από πολλές χώρες, οι οποίοι ήσαν στην Ιερουσαλήμ για την εορτή. Ο Πέτρος ήταν εκείνος τον οποίο κατηύθυνε το άγιο πνεύμα να σταθή και να εξηγήση στους Ιουδαίους και προσηλύτους, που είχαν συγκεντρωθή για να παρακολουθήσουν αυτό το αξιοσημείωτο φαινόμενο:

5-7. Τι εξήγησε ο Πέτρος ότι ήταν το θαυματουργικό συμβάν της ημέρας της Πεντηκοστής;

⁵ «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού, και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του αγίου πνεύματος, εξέχεε τούτο το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε.»​—Πράξ. 1:13, 14· 2:1-33.

⁶ Ο Πέτρος εξήγησε στους Ιουδαίους που ήσαν εκεί ότι η έκχυσις του αγίου πνεύματος στις έσχατες εκείνες ημέρες της επιγείου Ιερουσαλήμ και του ναού της ήταν εκπλήρωσις της προφητείας του Ιωήλ 2:28-32 (ΜΝΚ), την οποία και ανέφερε. Η προφητεία αυτή λέγει τα εξής:

⁷ «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις. Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το πνεύμα μου. Και θέλω δείξει τέρατα εν τοις ουρανοίς και επί της γης, αίμα, και πυρ, και ατμίδα καπνού. Ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος, και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής. Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή· διότι εν τω όρει Σιών, και εν Ιερουσαλήμ, θέλει είσθαι σωτηρία, καθώς είπεν ο Ιεχωβά, και εις τους υπολοίπους τους οποίους ο Ιεχωβά θέλει προσκαλέσει.»​—Βλέπε Πράξεις 2:14-21.

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

 8. (α) Τι είδους ναό οικοδομούσε ο Ιησούς, και τι έφερε μέσα άλλα μέλη για να οικοδομηθούν επάνω στον Ιησού ως τον ακρογωνιαίο λίθο; (β) Γιατί αυτός ο ναός δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε καμμιά επίγεια πόλι;

⁸ Ο Ιησούς είχε πει στους μαθητάς του να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ ως την έκχυσι του αγίου πνεύματος. (Πράξ. 1:4-8, 12-15) Αλλά τώρα, αντί του κατά γράμμα ναού, που είχε οικοδομήσει ο Βασιλεύς Ηρώδης και ήταν στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς άρχισε να οικοδομή επάνω στον εαυτό του τη Χριστιανική εκκλησία, η οποία είναι «οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 2:5) Τώρα, με το να έχουν βαπτισθή με άγιο πνεύμα και γίνει πνευματικοί υιοί του Θεού, προσήλθαν πραγματικά σε μια πνευματική Σιών, μια ουρανία Ιερουσαλήμ. Επομένως, οι λάτρεις έπρεπε να προσέλθουν σε μια ουρανία πόλι με ένα πνευματικό ναό, στον οποίο έπρεπε ν’ αποβλέπουν και προς τον οποίο ώφειλαν να κατευθύνουν τη λατρεία άλλων. Αυτός ήταν τώρα ο εγκαθιδρυμένος τόπος λατρείας του Ιεχωβά και δεν θ’ ανεγνώριζε καμμιά επίγεια πόλι. Το Θεμέλιο της εκκλησίας, το αθάνατο πνεύμα Ιησούς Χριστός, είναι ουράνιο, όχι επίγειο θεμέλιο, όχι κάποιος άνθρωπος επάνω στη γη. Ο ναός είναι πνευματικός, ουράνιος, όχι κάποιος κατά γράμμα ναός ή μία μητρόπολις επάνω στη γη. Επομένως, καμμιά επίγεια πόλις δεν μπορεί να τον περιλάβη.

 9. Πώς ο συγγραφεύς τού προς Εβραίους βιβλίου της Γραφής αποδεικνύει ότι το κέντρον της Χριστιανοσύνης είναι ένα ουράνιο κέντρον;

⁹ Αυτό το γεγονός ότι η εκκλησία έχει προσέλθει σε μια ουρανία Σιών φέρεται υπό την προσοχή μας εις Εβραίους 12:22-24. Ο απόστολος Παύλος απηύθυνε αυτά τα λόγια πρώτα στους Χριστιανούς οι οποίοι λόγω γεννήσεως ήσαν Εβραίοι. Είπε: Αλλά [ανόμοια με τους επιγείους προπάτορές σας] προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα· και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.»

10. Πώς ο Παύλος τονίζει, εις Εβραίους κεφάλαιον 13, ότι η Χριστιανοσύνη δεν αποβλέπει σε μια επίγεια πόλι;

¹⁰ Ο Παύλος τονίζει ιδιαιτέρως τα λόγια του στο επόμενο κεφάλαιο όταν ομιλή για τον Αρχηγό των Χριστιανών: «Όθεν και ο Ιησούς, δια να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης [της επιγείου Ιερουσαλήμ] έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες. Διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν.»​—Εβρ. 13:12-14.

11. (α) Απέβλεπαν οι πρώτοι Χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ ως το κέντρον της λατρείας των; (β) Τι εννοεί ο Παύλος όταν λέγη: «Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου»;

¹¹ Επομένως, μολονότι ο Ιησούς είπε ότι η Ιερουσαλήμ ήταν ο φονεύς των προφητών, εν τούτοις η τοποθεσία όπου εθανατώθη ο Ιησούς για να προμηθεύση την αξία του αντιλύτρου για τους ακολούθους του ήταν έξω από την Ιερουσαλήμ· και εφόσον οι Χριστιανοί των ημερών του Ιησού δεν απέβλεπαν στην Ιερουσαλήμ με το ναό της, που προηγουμένως αντιπροσώπευε τον Θεό, οι Χριστιανοί σήμερα δεν μπορούν ν’ αποβλέπουν σε οποιαδήποτε πόλι του «Χριστιανικού κόσμου» που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τον Θεό αλλά στην πραγματικότητα καταδιώκει κήρυκας της Χριστιανοσύνης που ευρίσκονται «έξω» της οργανώσεώς των, ως ανεπιθυμήτους ή ακαταλλήλους για ν’ αποτελούν μέρος εκείνου που αποκαλούν αυτοί «Χριστιανικό κόσμο».

«ΤΕΚΝΑ» ΠΟΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ;

12. Πώς έκαμε ο Παύλος μια σαφή διάκρισι μεταξύ της πόλεως, στην οποία απέβλεπαν προηγουμένως οι Ισραηλίται, και εκείνης, στην οποία αποβλέπουν οι Χριστιανοί;

¹² Ο Παύλος έκαμε σαφή διάκρισι μεταξύ ουρανίας και επιγείας πόλεως όταν είπε στους Γαλάτας: «(Διότι το Άγαρ [όπως ελέγετο η δούλη του οίκου του πατριάρχου Αβραάμ] είναι το όρος Σινά εν τη Αραβία [όπου εδόθησαν οι Δέκα Εντολές], και ταυτίζεται με την σημερινήν Ιερουσαλήμ· είναι δε εις δουλείαν μετά των τέκνων αυτής.) Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών. Λοιπόν, αδελφοί, δεν είμεθα της δούλης τέκνα, αλλά της ελευθέρας. Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.»​—Γαλ. 4:25, 26, 31· 5:1.

13. (α) Ποια επίδρασι είχε επάνω στους Χριστιανούς όταν κατεστράφη η Ιερουσαλήμ, και τι έκαμαν; (β) Μήπως εξέλεξαν οι Χριστιανοί κάποια άλλη πόλι στην οποία ν’ αποβλέπουν; Γιατί;

¹³ Έτσι μολονότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν θα έδειχναν ποτέ έλλειψι σεβασμού σε ό,τι ο Θεός είχε χρησιμοποιήσει, δηλαδή, το ναό στην πόλι της Ιερουσαλήμ, εν τούτοις, όταν αυτός κατεστράφη από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες το έτος 70 μ.Χ., αυτό δεν είχε πια σημασία για τους Εβραίους Χριστιανούς. Υπήκουσαν στις οδηγίες του Ιησού και διέφυγαν από την καταδικασμένη πόλι προτού καταστραφή. Γιατί αυτή η καταστροφή δεν επέφερε σ’ αυτούς σύγχυσι και αποδιοργάνωσι; Διότι ήσαν τέκνα της ουρανίας μητρός των, της άνω Ιερουσαλήμ, και είχαν προσέλθει στην πραγματική πόλι του ζώντος Θεού, την ουρανία Ιερουσαλήμ. Ούτε και αργότερα έγιναν τέκνα κάποιας άλλης πόλεως, ας πούμε, της Ρώμης, ώστε να πρέπει να λέγωνται «Ρωμαίο-Χριστιανοί.» Η άνω Ιερουσαλήμ ήταν η μήτηρ που ανεγνώριζαν. (Λουκ. 21:20-24) Εκείνοι που ήσαν γεννημένοι φυσικοί Ιουδαίοι δεν ήσαν πια απλώς φυσικοί Ιουδαίοι· ήσαν τώρα πνευματικοί Ισραηλίται.

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΠΑΤΟΥΜΕΝΗ

14. Τι συνέβη στη Βαβυλώνα και την Ιερουσαλήμ ως κέντρα θρησκείας;

¹⁴ Η αρχαία Βαβυλών, η οποία για πολύ χρονικό διάστημα ανεγνωρίζετο ως το κέντρον της παγκοσμίου θρησκείας, τελικά κατήντησε σε χωρίς κατοίκους ερείπια, για να παραμείνη σ’ αυτή την κατάστασι έως σήμερα. Αλλά, προτού η Βαβυλών ερημωθή πλήρως, η Ιερουσαλήμ υπέστη τη δευτέρα της καταστροφή. Η μέλλουσα οργή, για την οποία είχε προειδοποιήσει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ήλθε, και η Ιερουσαλήμ εβαπτίσθη με το πυρ της καταστροφής που κατέκαυσε πλήρως το Ιουδαϊκό άχυρο, αλλά οι Χριστιανοί διέφυγαν αυτό το βάπτισμα.​—Ματθ. 3:7-12.

15. Πώς διέφυγαν οι Χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ το βάπτισμά της με πυρ;

¹⁵ Συνέβη ως εξής: Όταν οι Ιουδαίοι εστασίασαν εναντίον της Ρωμαϊκής κυριαρχίας και τα Ρωμαϊκά στρατεύματα επετέθησαν εναντίον της Ιερουσαλήμ και κατόπιν απεσύρθησαν προσωρινώς το έτος 66, οι Χριστιανοί που ήσαν στην Ιερουσαλήμ διέφυγαν κυρίως δια μέσου του Ποταμού Ιορδάνου στην ορεινή περιοχή της Γαλαάδ, η δε Πέλλα ήταν ένας αξιοσημείωτος τόπος όπου εγκατεστάθησαν. Αυτό το έπραξαν σε υπακοή στην προφητεία του Ιησού: «Όταν . . . ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη· και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω· και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν. . . . Διότι θέλει είσθαι μεγάλη στενοχωρία επί της γης, και οργή κατά του λαού τούτου. Και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας, και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι, εις πάντα τα έθνη· και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.»​—Λουκ. 21:20-24.

16. Μήπως ο Ιησούς εννοούσε ότι η καταπάτησις της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους υπό τον Στρατηγό Τίτο θα εσημείωνε την έναρξι της καταπατήσεώς της; Εξηγήστε.

¹⁶ Η Ιερουσαλήμ καταπατήθηκε τρομερά από το Στρατηγό Τίτο και τις Ρωμαϊκές λεγεώνες του το έτος 70 μ.Χ. Αλλ’ από τα λόγια του Ιησού, παραβαλλόμενα με την προφητεία του Δανιήλ, κεφάλαιο 4, μπορούμε να παρατηρήσωμε ότι ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι οι επτά καιροί των Εθνών, ή οι προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών, θα άρχιζαν το έτος εκείνο. Είχαν ήδη αρχίσει το 607 π.Χ., όταν οι Βαβυλώνιοι κατεπάτησαν την Ιερουσαλήμ στην πρώτη καταστροφή της. Από την εποχή εκείνη, η Ιερουσαλήμ δεν είχε ποτέ βασιλέα της γραμμής του Δαβίδ καθήμενον επί «του θρόνου του Ιεχωβά,» οι δε Καιροί των Εθνών επρόκειτο να συνεχισθούν επί 2.520 χρόνια, ή ως τις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914 μ.Χ. Ο Ιησούς απλώς εννοούσε ότι η καταπάτησις επρόκειτο να συνεχισθή ως το τέλος των προσδιορισμένων καιρών, που σημαίνει έως το 1914.—Ιεζ. 21:27.

17. (α) Πού ήταν στην αρχή εγκατεστημένο το κυβερνών σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας; (β) Μήπως το γεγονός αυτό έκαμε το μέρος αυτό κέντρον της Χριστιανοσύνης; Εξηγήστε.

¹⁷ Έτσι, μολονότι η Ιερουσαλήμ ήταν η έδρα του ορατού κυβερνώντος σώματος της Χριστιανικής εκκλησίας στη διάρκεια του πρώτου μέρους του πρώτου αιώνος, επειδή ήταν ο τόπος όπου κατοικούσαν οι απόστολοι κι εκείνοι οι οποίοι ήσαν συνταυτισμένοι μαζί τους, εν τούτοις οι Χριστιανοί δεν απέβλεπαν στην πόλι εκείνη ως το κέντρον της θρησκείας των. Πραγματικά, η Ιερουσαλήμ ήταν ο τόπος όπου μετέβησαν ο Παύλος και ο Βαρνάβας για να συνεννοηθούν με τη σύνοδο σχετικά με το ζήτημα της περιτομής, και μια επιστολή οδηγιών εξεδόθη από το κυβερνών σώμα, που ήταν τότε εγκατεστημένο εκεί. Ωστόσο, αργότερα, ο απόστολος Παύλος εταξίδευσε και έκαμε ως βάσι του την Αντιόχεια στη Συρία. Έγραψε επιστολές από πολλές διάφορες πόλεις, και, μολονότι δεν προέρχονται από την Ιερουσαλήμ, εν τούτοις αυτές οι επιστολές εθεωρήθησαν από τις Χριστιανικές εκκλησίες ως προερχόμενες μέσω του αγωγού οδηγιών που είχε εγκαθιδρύσει ο Θεός, από το κυβερνών σώμα, και δεσμευτικές για την εκκλησία. Το ίδιο αληθεύει για τον Πέτρο, ο οποίος έγραψε από τη Βαβυλώνα, και για τον Ιωάννη, στον οποίο, το 96 μ.Χ., εδόθη ένα όραμα από ένα άγγελο του Ιησού Χριστού και το κατέγραψε στο βιβλίο που καλείται Αποκάλυψις. Αυτό είχε συμβή στη νήσο Πάτμο. Τα τελευταία συγγράμματα του Ιωάννου εγράφησαν από την περιοχή της Εφέσου.

18. Περιγράψτε μέρος της ιστορίας της Ιερουσαλήμ μετά το 70 μ.Χ.

¹⁸ Όσον αφορά τη συνέχισι της καταπατήσεως της κατά γράμμα Ιερουσαλήμ, το 130 μ.Χ. ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Αδριανός, ο Μέγιστος Ποντίφιξ, επεσκέφθη τα ερείπια της Ιερουσαλήμ και διέταξε ν’ ανοικοδομηθή και πάλι η πόλις. Οι Ιουδαίοι, όμως, εστασίασαν κάτω από την ηγεσία του Βαρ-Κοχεβά από φόβο εγκαθιδρύσεως ενός ειδωλολατρικού τρόπου λατρείας εκεί. Έως το 134 η εξέγερσις είχε συντριβή, με μεγάλες απώλειες τόσο για τους Ρωμαίους όσο και για τους Ιουδαίους. Κατόπιν οι Ιουδαίοι εσφάγησαν ομαδικώς. Η Ρωμαϊκή παροικία της Ιερουσαλήμ ωνομάσθη Αιλιανή Καπιτολίνα. Αγάλματα του Διός και του Αυτοκράτορος Αδριανού εγκατεστάθησαν στην περιοχή του ναού και οικοδομήθηκε βωμός στη θέσι του ναού για τον ειδωλολατρικό Θεό Δία. Είχε απαγορευθή στους Ιουδαίους να εισέρχωνται στην πόλι με ποινή τον θάνατο. Αυτό συνεχίσθη ως το 312 μ.Χ. Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτωρ και Μέγιστος Ποντίφιξ και κατόπιν ωμολόγησε ότι έγινε Χριστιανός, η πόλις έλαβε μια νέα όψι. Περιεβάλλετο με στοργή ως ένας τόπος ιεράς Χριστιανικής ιστορίας, και ο Μέγας Κωνσταντίνος οικοδόμησε εκεί το Ναό του Παναγίου Τάφου.

Η ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΙΣ ΦΘΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ

19. Μήπως η εύνοια του Κωνσταντίνου για την Ιερουσαλήμ την έκαμε την Χριστιανική Σιών; Δείξτε γιατί.

¹⁹ Μήπως εσήμαινε αυτό ότι η Ιερουσαλήμ των ημερών του Κωνσταντίνου έγινε η Σιών των αληθινών οπαδών του Ιησού Χριστού; Όχι, απλώς από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την εχθρά του Θεού, εχαρακτηρίσθη ως μια αγία πόλις. Η επιγεία Σιών είχε απορρίψει τον Ιησού Χριστό κατά την θριαμβευτική είσοδό του ως Βασιλέως το 33 μ.Χ. Αυτή και ο ναός της κατεστράφησαν από τους Ρωμαίους το έτος 70, αλλά η πραγματική Σιών του αποστόλου Ιωάννου και των άλλων μαθητών που ζούσαν ακόμη συνέχισε να υπάρχη, διότι είναι πνευματική, ουρανία, με ένα ουράνιο ναό, το κεντρικό σημείο λατρείας.

20. (α) Όσον αφορά, τη βασιλεία, ποιο σπουδαίο ρόλο έπαιξε η Ιερουσαλήμ; (β) Τι συνέβη το 607 π.Χ., και πώς γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά δεν εγκατέλειψε τη διαθήκη του για τη βασιλεία με τον Δαβίδ την εποχή εκείνη;

²⁰ Όσον αφορά τη βασιλεία, η Ιερουσαλήμ, προτού καταπατηθή από τους Βαβυλώνιους το 607 π.Χ., παρέμενε ως η έδρα της τυπικής επιγείου βασιλείας του Θεού. Βασιλείς της βασιλικής γραμμής του Δαβίδ εκάθησαν σε ό,τι ελέγετο ‘θρόνος του Ιεχωβά’. Μολονότι ο Ιεχωβά το 607 π.Χ. δεν εγκατέλειψε τη διαθήκη του με τον Δαβίδ για τη βασιλεία, ο θρόνος, η βασιλεία του Θεού, ανετράπη μέχρι της εποχής που θα περιήρχετο σ’ εκείνον, στον οποίο δικαιωματικά ανήκει. (Ιεζ. 21:27) Αυτός ήταν ο Κληρονόμος και Κύριος του Βασιλέως Δαβίδ, ο Ιησούς Χριστός, ο αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Αυτός επρόκειτο να διατηρή το λειτούργημα του Αρχιερέως και του Βασιλέως.​—Ψαλμ. 110:4· Εβρ. 5:10· 6:20a.

21. Τι θα εσήμαινε το τέλος της καταπατήσεως της Ιερουσαλήμ, και πότε θα ελάμβανε χώρα;

²¹ Πότε θα ήρχετο το τέλος της καταπατήσεως της Ιερουσαλήμ και τι θα εσήμαινε; Θα εσήμαινε την εκ νέου εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Θεού στη γραμμή του Δαβίδ. Αυτό, όμως, δεν θα ήταν στην επίγεια Σιών, διότι αυτό θα εσήμαινε την ενθρόνισι του ουρανίου Υιού του Θεού όταν εκάθησε στα δεξιά του Θεού από το 33 μ.Χ. Αυτό θα εγίνετο στον ουρανό, τον τόπο όπου έχει εγκαθιδρυθή η βασιλεία του Θεού. Ο καιρός γι’ αυτό θα ήταν στο τέλος των επτά «καιρών των εθνών», το 1914 μ.Χ.​—Εβρ. 10:12, 13· Ψαλμ. 110:2.

ΠΟΥ Ν’ ΑΠΟΒΛΕΠΩΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΙ

22. Γιατί δεν χρειάζονται οι Χριστιανοί ορατές παραστάσεις του Θεού ή κάτι ψηλαφητό για να το χρησιμοποιούν στη λατρεία του;

²² Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είπε: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:24) Οι Χριστιανοί δεν χρειάζονται να έχουν επίγειες παραστάσεις του Θεού ή υπομνήσεις που να τους θυμίζουν αυτόν ή τον πνευματικό του ναό για να τον λατρεύουν. Γνωρίζουν σήμερα ότι ο Ιησούς Χριστός έχει εγκαθιδρυθή ως Βασιλεύς, επίσης, ως ο μέγας Αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ στον πνευματικό ναό του Θεού, στο ουράνιο Όρος Σιών. Δια του Λόγου του Θεού, ο οποίος, όπως είπε ο Ιησούς, είναι πνεύμα και ζωή, και του αγίου πνεύματος του Θεού ως παρηγορητού και βοηθού, κατευθύνονται μ’ ένα θεοκρατικό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι κυβερνώνται από τον Θεό από τους ουρανούς μέσω του διωρισμένου βασιλέως του, του Ιησού Χριστού. Συνεργάζονται με την οργάνωσι του Θεού σε όλη τη γη στο έργο της και αναγνωρίζουν τον πνευματικό διορισμό επισκόπων μέσα στην οργάνωσι. Γι’ αυτό, η οργάνωσίς των δεν μπορεί να χαρακτηρισθή κατάλληλα με οποιοδήποτε εθνικό όνομα όπως Ρωμαϊκή ή Αμερικανική.

23. (α) Ποια εντολή δίνει ο Θεός στο λαό του όσον αφορά το πού ν’ αποβλέπουν για πνευματική καθοδήγησι; (β) Ποια απόδειξις υπάρχει ότι ο λαός του Ιεχωβά αποβλέπει σε μια ουρανία πόλι μάλλον παρά σε μια επίγεια ως κέντρον της λατρείας των;

²³ Ο Θεός δίνει εντολή στα εδάφια Ησαΐας 51:1, 2 (ΜΝΚ): «Ακούσατέ μου, σεις οι ακολουθούντες την δικαιοσύνην, οι ζητούντες τον Ιεχωβά· εμβλέψατε εις τον βράχον εκ του οποίου ελατομήθητε, και εις το στόμιον του λάκκου εκ του οποίου ανωρύχθητε. Εμβλέψατε εις τον Αβραάμ τον πατέρα σας, και εις την Σάρραν, ήτις σας εγέννησε.» Αποβλέπουν στον μεγάλο Βράχο, τον Ιεχωβά Θεό, τον Μεγαλύτερο Αβραάμ, και στην ελευθέρα γυναίκα, την πνευματική μητέρα των άνω, η οποία είναι η πνευματική Σιών, και στη θεοκρατική του οργάνωσι για κατεύθυνσι. Η απόδειξις του ότι το εφαρμόζουν αυτό εκδηλώνεται σαφώς με τη δράσι των, στην οποία βρίσκονται σε πλήρη ενότητα παγκοσμίως, εκτελώντας ακριβώς το ίδιο έργο κηρύγματος, που εγίνετο στις ημέρες του Χριστού και των αποστόλων του οπουδήποτε και αν είναι. Οι συνελεύσεις των είναι πρότυπον αυτής της ενότητος, διότι μεταξύ των έχουν καταργηθή όλοι οι εθνικοί και κοινωνικοί φραγμοί, όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος: «Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην· δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού. Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:26-29) Ναι, προσήλθαν σε πνευματική, ουρανία Σιών για την αλήθεια που ελευθερώνει ανθρώπους και για την πόλι όπου υπάρχει το Κέντρον της λατρείας των.

[Υποσημειώσεις]

(υποσημείωσις) Πώς ο Ιερώνυμος εισήγαγε εσφαλμένα τη λέξι «ποντίφιξ» στη Λατινική Μετάφρασι των Αγίων Γραφών;