με αυτή την εκκλησία, τους μάρτυρας του Ιεχωβά, να συνταυτισθούν μαζί των, να παραβάλουν τη διδασκαλία των, τη λατρεία των, τα έργα των και την εκκλησιαστική των οργάνωσι με τη Γραφή. «Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.» Ερευνήστε και προσδιορίστε την ταυτότητα του λαού με τον οποίον είναι σήμερα ο Θεός, και συνταυτισθήτε μαζί του.​—Ησ. 2:2-4, ΜΝΚ· Ζαχ. 8:20-23.

Γονείς, Εκπαιδεύετε τα Τέκνα Σας;

 1. (α) Πότε πρέπει οι γονείς να εξετάσουν το μέλλον των τέκνων τους, και πόσο εντελές εκπαιδευτικό πρόγραμμα πρέπει να ετοιμάσουν γι’ αυτό; (β) Ποιον σκοπό πρέπει να στερεώσουν καλά οι γονείς στη διάνοια του παιδιού, και ποια βεβαίωσι έχουν οι γονείς αν ακολουθήσουν την προσταγή του Ιεχωβά που αναγράφεται στις Παροιμίες 22:6;

ΓΟΝΕΙΣ, προτού ακόμη γεννηθή το τέκνο σας, σταματήστε και σκεφθήτε για το μέλλον του, τους σκοπούς που θα θέσετε μπροστά του και το πώς μπορεί να επιτύχη αυτούς τους σκοπούς με τη βοήθειά σας. Αρχίστε σ’ αυτό το σημείο να διατυπώνετε μια σειρά οδηγιών τόσο εντελών και πλήρων όσο μπορείτε πιθανώς να επινοήσετε. Να είσθε έτοιμοι να διδάξετε το τέκνο σας πώς μπορεί να συμπεριφέρεται σε κάθε βήμα της ζωής του. Όταν αρχίζη να εννοή​—ναι, από την αρχή της παιδικής του ηλικίας—​εξηγήστε το μέλλον που είναι μπροστά του. Δείξτε του τα καθήκοντά του και τις ευθύνες του. Δώστε του διδασκαλία και κατεύθυνσι για το πώς να εκτελή τα καθήκοντα, να διαφεύγη τους κινδύνους και να εξασφαλίζη τις ευλογίες, που όλα αυτά βρίσκονται μπροστά του. Στερεώστε καλά τον σκοπό της αιωνίου ζωής στη διάνοια του παιδιού εντυπώνοντάς του σ’ αυτήν καθημερινά έπειτα με παράδειγμα οδηγήστε το σιγά-σιγά, βήμα προς βήμα, στον δρόμο της ζωής που εσκιαγραφήσατε μπροστά του, ώσπου κάθε βήμα να γίνη μια δυνατά εδραιωμένη συνήθεια. Προσεύχεσθε ακατάπαυστα για την ευλογία του Ιεχωβά σε όλη αυτή τη διδασκαλία και εκπαίδευσι. Τότε έχετε υπακούσει στην προσταγή του Ιεχωβά: «Δίδαξε το παιδίον την οδόν, την οποίαν πρέπει να ακολουθήση, και όταν γηράση δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής.» (Παροιμ. 22:6, ΑΣΜ) Έχομε τον λόγον του Θεού γι αυτό, ώστε, μια τέτοια εκπαίδευσις ενός παιδιού όταν είναι νέο και ευεπηρέαστο να μην εξαλειφθή ποτέ και τέτοιες καλές συνήθειες να μην καταστραφούν ποτέ.

 2. Τι σημαίνει η Εβραϊκή λέξις χανάκ, και ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν οι γονείς εν σχέσει με την εκπαίδευσι του τέκνου των;

² Η Εβραϊκή λέξις χανάκ, που μεταφράζεται «διδάσκω» ή «εισάγω», σημαίνει επίσης αφιερώνω. Συχνά χρησιμοποιείται εν σχέσει με την αφιέρωσι ενός ατόμου, ενός σπιτιού ή κάποιου πράγματος στην υπηρεσία του Θεού. Για τούτο, γονείς, αφιερώστε το τέκνο σας στον Θεό· έπειτα διδάξτε το, εκπαιδεύστε το και διαπαιδαγωγήστε το ως τέκνο Θεού, που αυτός το εμπιστεύθηκε στη φροντίδα σας. «Ιδού, κληρονομία παρά του Ιεχωβά είναι τα τέκνα· μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας.» (Ψαλμ. 127:3, ΜΝΚ) Αν οι γονείς τηρούν αυτά τα λόγια και παρέχουν παράδειγμα με τη διαγωγή τους, τότε οι γυιοί τους και οι θυγατέρες τους θα έχουν καθαρά στρωμένον μπροστά τους τον δρόμο της ζωής και δεν θα εύρουν εύλογη αιτία ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτόν.

 3. Ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε από το ζωικό βασίλειο, το οποίο οι γονείς πρέπει να εντυπώσουν στα τέκνα των;

³ Οι γονείς του ζωικού βασιλείου λαμβάνουν μεγάλες φροντίδες για να εκπαιδεύσουν το νεογνό τους για επιβίωσι. Πάρτε ως παράδειγμα τη μητέρα ελαφίνα και το μικρό της ελαφάκι. Τι γνωρίζει το νήπιο ελαφάκι για τον άγριο λέοντα του βουνού και πώς να διαφύγη το να γίνη βορά του ισχυρού αυτού θηρίου; Κατ’ ουσίαν τίποτε. Αλλ’ ο Ιεχωβά έχει ενσταλάξει στη μητέρα ελαφίνα σοφία όσον αφορά τις τεχνικές μεθόδους επιβιώσεως. Ενστικτωδώς η μητέρα έλαφος εκπαιδεύει τα μικρά της πώς να διαφεύγουν τον κίνδυνο και να επιζούν. Ο πρώτος της κανών είναι απόλυτη υπακοή στις οδηγίες. Όταν απειλή κίνδυνος, η μητέρα έλαφος διατάσσει το μικρό της να μένη απολύτως ακίνητο. Το ελαφάκι, λαμπρά καμουφλαρισμένο και τελείως ασάλευτο, παραμένει κρυμμένο από τους εχθρούς του. Ο λέων βρυχάται για να τρομάξη το νεογνό ώστε να κινηθή και να προδώση τη θέσι του. Θα εφαίνετο πιο συνετό για το μικρό ελαφάκι να πηδήση και να τρέξη για τη ζωή του. Αλλά πόσο μακριά νομίζετε ότι θα έφθανε προτού επιπέση ο πεινασμένος λέων επάνω του; Όχι πολύ μακριά. Το μικρό υπακούει στη μητέρα του ώσπου να περάση ο κίνδυνος. Η μητέρα τότε επιστρέφει και δείχνει στο μικρό της ότι είναι ελεύθερο να κινηθή. Το μικρό πηδά γύρω, ευτυχισμένο που είναι ζωντανό. Η μητέρα το γλείφει στοργικά επειδή υπήκουσε. Ναι, η υπακοή σημαίνει ζωή, η παρακοή σημαίνει θάνατο. Το ζωτικό αυτό μάθημα οι γονείς τού ανθρωπίνου γένους πρέπει να το εντυπώσουν στα τέκνα των.

 4. Προτού μπορέσουν οι γονείς να διδάξουν τις Βιβλικές αρχές, τι πρέπει να γνωρίζουν, και ποια Γραφική συμβουλή παρέχεται στα παιδιά;

⁴ Προτού οι γονείς μπορέσουν να εντυπώσουν τεχνικές μεθόδους επιβιώσεως στα τέκνα των όπως εκτίθενται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, αυτοί οι ίδιοι πρέπει να τις γνωρίζουν και να οδηγούνται απ’ αυτές. Στους Ισραηλίτας γονείς ο Μωυσής είπε: «Ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου.» Έπειτα απ’ αυτό ο Μωυσής διεκήρυξε: «Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» (Δευτ. 6:4-9) Τα τέκνα διατάσσονται από τον Ιεχωβά να υπακούουν σ’ αυτούς τους θεοκρατικά εκπαιδευμένους γονείς: «Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Περίαψον αυτά διαπαντός επί της καρδίας σου, περίδεσον αυτά περί τον τράχηλόν σου. Όταν περιπατής, θέλει σε οδηγεί· όταν κοιμάσαι, θέλει σε φυλάττει και όταν εξυπνήσης, θέλει συνομιλεί μετά σου. Διότι λύχνος είναι η εντολή, και φως ο νόμος, και οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.» Τα τέκνα πρέπει να τα κάμωμε να γνωρίζουν ότι είναι θέλημα του Ιεχωβά γι’ αυτά να προσέχουν τις οδηγίες των γονέων των, διότι αυτή είναι η οδός της ζωής.​—Παροιμ. 6:20-23· 4:10-13, 20-24.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΚΕΝΤΡΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

 5. Ποιο είναι το κέντρον της εκπαιδεύσεως του παιδιού, ποιος είναι ο αρχηγός του, και γιατί είναι ουσιώδης αυτή η ηγεσία;

⁵ Το σπίτι είναι το κέντρον της θεοκρατικής εκπαιδεύσεως. Ό,τι συμβαίνει στο σπίτι θα επηρεάση το παιδί στο υπόλοιπο της ζωής του. Ο αρχηγός αυτού του κέντρου εκπαιδεύσεως είναι ο πατέρας. Αυτός πρέπει να επωμισθή την ευθύνη λαμβάνοντας την ηγεσία στην εκπαίδευσι των τέκνων του. Η Γραφή τονίζει τον μεγαλύτερο ρόλο που πρέπει να παίξουν οι πατέρες στην εκπαίδευσι των τέκνων των, με τα εξής λόγια: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Ο Δρ Βενιαμίν Σποκ λέγει: «Μερικοί πατέρες έφθασαν να νομίζουν ότι η φροντίδα των βρεφών και των τέκνων είναι εντελώς έργο της μητέρας. Αυτή είναι εσφαλμένη ιδέα.» Καθώς δείχνει η Γραφή, ένας άνδρας χρειάζεται να είναι μαζί με τα τέκνα του για την ανάπτυξί τους. Αν δεν είναι μαζί τους, αυτό επηρεάζει την ανάπτυξί τους, είτε ενδιαφέρεται γι’ αυτό είτε όχι. Το παιδί αγαπά πολύ τον πατέρα του. Συχνά θα πη, «Ο πατέρας μου ξέρει τι λέγει.» Αλλά όταν ο πατέρας παραλείπη να διδάξη ή να λάβη την ηγεσία, ή αν γίνεται υπερβολικά επικριτικός ή πολύ αυστηρός και σκληρός, το παιδί πληγώνεται ενδόμυχα. Αναμένει περισσότερα από τον πατέρα του και δικαίως.

 6. Ποιους πέντε παράγοντας απεκάλυψε μια δοκιμή που ετόνισε την οικιακή εκπαίδευσι;

⁶ Τελευταίως, έγινε μια δοκιμή που έδειξε πέντε παράγοντας που διέκριναν ένα μεγάλο αριθμό αμελών στα καθήκοντά τους παιδιών από έναν μεγάλο αριθμό μη αμελών στα καθήκοντά τους παιδιών. Η δοκιμή αυτή, η οποία εκάλυπτε περίοδο δέκα ετών, απεκάλυψε ότι οι παράγοντες διακρίσεως ήσαν: (1) διαπαιδαγώγησις από τον πατέρα, (2) επίβλεψις από τη μητέρα, (3) στοργή του πατέρα, (4) στοργή τις μητέρας, και (5) συνοχή της οικογενείας. Η εκπληκτική ανακάλυψις ήταν η έμφασις που έδωσαν τα παιδιά στην καθοδηγία, τη στοργή και τη διαπαιδαγώγησι του πατέρα. Ο υπερβολικά αυστηρός, σκληρός, παράλογος πατέρας έλαβε χαμηλό βαθμό. Ο σταθερός, φιλάγαθος πατέρας έλαβε υψηλό βαθμό. Η αμελής μητέρα που επέτρεπε στο παιδί της να περιπλανάται στους δρόμους διεβαθμίσθη πτωχά. Δεν υπάρχει διαφυγή από το ένα αυτό γεγονός: το αν τα τέκνα θα γίνουν καλά ή κακά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκπαίδευσι που λαμβάνουν στο σπίτι από τον πατέρα και τη μητέρα.

 7. Γιατί τα Κυριακά σχολεία δεν λαμβάνουν τη θέσι του σπιτιού ως κέντρα εκπαιδεύσεως;

⁷ Οι γονείς δεν πρέπει να απατούν τον εαυτό τους με το να νομίζουν ότι εκπληρώνουν την προσταγή του Θεού να εκπαιδεύουν ένα τέκνο, απλώς με το να στέλνουν το παιδί σε κάποιο Κυριακό σχολείο ή σε άλλη θρησκευτική συνάθροισι. Η βασική θρησκευτική εκπαίδευσις πρέπει να λαμβάνεται στο σπίτι. Αυτή την ευθύνη οι γονείς δεν μπορούν με ελαφρότητα να την διαβιβάσουν σ’ έναν άλλον. Οι εκθέσεις δείχνουν ότι δεν είναι η ευλογία του Θεού στο Κυριακό σχολικό σύστημα. Μολονότι υπάρχουν πάνω από 36.000.000 παιδιά που φοιτούν σε τάξεις 300.000 περίπου Κυριακών σχολείων στις Ηνωμένες Πολιτείες, «ολίγες ζωές μεταμορφώνονται σε αληθινή, γεμάτη Χριστό μαθητεία», είπε ένας εξέχων διάκονος. Θέλομε τα τέκνα μας ν’ αναπτυχθούν, όχι με μια δίαιτα αναιμικής πίστεως, αλλά με ισχυρή πνευματική τροφή που είναι ικανή να τα μεταβάλη σε ωρίμους Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες με ανακαινισμένες προσωπικότητες. Ο τόπος για τέτοια εκπαίδευσι είναι το σπίτι με τους γονείς στην ηγετική θέσι.

ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 8. Ποιο ειδικό πρόγραμμα πρέπει να έχουν οι γονείς για τα τέκνα, και γιατί είναι πολύ σπουδαίο να ορισθή μια ειδική ώρα κάθε μέρα;

⁸ Η οικιακή εκπαίδευσις έχει καλύτερη ευκαιρία επιτυχίας αν οι γονείς έχουν καταστρώσει ένα ειδικό καθημερινό πρόγραμμα για να το ακολουθήσούν τα παιδιά. Σε μια προσδιωρισμένη ώρα κάθε μέρα πρέπει να διαβάζεται η Γραφή, κατόπιν πρέπει ν’ ακολουθή μια σύντομη ανασκόπησις για να φανή αν τα παιδιά εννόησαν εκείνο που διαβάσθηκε. Η ίδια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθήται κάθε μέρα όταν εξετάζεται το εδάφιο και τα σχόλια από το Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πρέπει επίσης να γίνεται μια εβδομαδιαία οικιακή Γραφική μελέτη με τα παιδιά και μια εβδομαδιαία οικογενειακή μελέτη της Σκοπιάς, στην οποία πρέπει να συμμετέχουν τα παιδιά. Σημειώστε: η ημέρα και ώρα για καθεμιά απ’ αυτές τις μελέτες πρέπει να είναι οριστική έτσι ώστε στην ειδική αυτή ημέρα και ώρα το παιδί να γνωρίζη ακριβώς τι να περιμένη. Μια και διαμορφωθούν συνήθειες μελέτης θα είναι δύσκολο να διακοπούν. Έπειτα, οποτεδήποτε το παιδί είναι μακριά από το σπίτι, η διάνοιά του θα ελκύεται σε ό,τι ο πατέρας και η μητέρα κάνουν στις ειδικές αυτές ώρες. Τούτο ελκύει το παιδί στενώτερα στον οικογενειακό κύκλο, και θα το κάμη ν’ αντανακλά τα καλά πράγματα που έμαθε στο σπίτι.

 9. Κατονομάστε τα διάφορα πράγματα που οι γονείς πρέπει να διδάσκουν στα τέκνα, και ειπέτε γιατί.

⁹ Τα παιδιά κρατούν πράγματα στη μνήμη πολύ εύκολα. Μάθετέ τα να χρησιμοποιούν τις διάνοιές των για να θυμούνται σπουδαία εδάφια της Γραφής. Διδάσκετέ τα να προφέρουν τα ονόματα των βιβλίων της Γραφής, άλλα Βιβλικά ονόματα και λέξεις ακριβώς. Εκπαιδεύετέ τα στη Γραφική διδασκαλία. Ενσταλάζετε μέσα τους την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις, να διακρίνουν το ορθό από το εσφαλμένο. Εκγυμνάζετέ τα να έχουν δύναμι θελήσεως. Αυτό θα τα βοηθήση ν’ αντισταθούν στον πειρασμό όταν θα γίνουν μεγαλύτερα στην ηλικία. Διδάσκετέ τα να μεταδίδουν στους άλλους. Αυτό θα δημιουργήση μέσα τους ένα πνεύμα γενναιοδωρίας. Να είσθε βραδείς στο να επικρίνετε, ταχείς στο να συμπαθήτε. Τα τέκνα πρέπει να διδάσκωνται ευλάβεια για ιερά πράγματα και σεβασμό για πρεσβυτέρους αδελφούς και αδελφές, συμπάθεια για τους ασθενείς, αγαθότητα προς όλους. (Λευιτ. 19:32) Πρέπει να διδάσκωνται ταπεινοφροσύνη, σεμνότητα και ηθική. Όταν το παιδί είναι δέκα ετών είναι πολύ ηθικό. Ενσταλάξτε σ’ αυτή τη δεκτική διάνοια τις Βιβλικές αρχές της ηθικής. Διδάξτε την ορθή και εσφαλμένη επικοινωνία με παιδιά του αντιθέτου φύλου, πώς να συμπεριφέρεται το παιδί σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και ούτω καθεξής. Μεγάλα και μικρά πράγματα βαρύνουν πάρα πολύ σ’ αυτά τα ευεπηρέαστα χρόνια· λοιπόν, γονείς, εκπαιδεύσατε τα τέκνα σας. Μάθετέ τα να είναι καθαρά στο ντύσιμο, στις συνήθειες ομιλίας και σε άλλα πράγματα όταν είναι κατ’ ιδίαν στα σπίτια των καθώς και δημοσία. Μάθετέ τα να φροντίζουν για τα δωμάτιά των, τα υποδήματα, τα ενδύματα, και ούτω καθεξής. Σε ζητήματα χρηματικά διδάσκετέ τα τη διαφορά μεταξύ σπατάλης και φρονήσεως, μεταξύ φιλαργυρίας και γενναιοδωρίας. Ας δίδουν από ό,τι τους χορηγείται, για τη συντήρησι της Αιθούσης Βασιλείας. Ας πληρώνουν τα έντυπα που χρησιμοποιούν· έτσι διδάσκετέ τα την αξία του χρήματος. Διδάσκετέ τα να αναπέμπουν στοχαστικές, γεμάτες νόημα προσευχές. Εντυπώστε σ’ αυτά τους πιο καλούς τρόπους και θα σας είναι πάρα πολύ ευγνώμονα που τα εξεπαιδεύσατε έτσι. Εξ άλλου, θα δρέψετε μεγάλη χαρά για την υπομονή σας και το επίμοχθο έργο σας: «Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα· και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι· μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει.» Εν τούτοις, «ο άφρων υιός είναι βαρυθυμία εις τον πατέρα αυτού, και πικρία εις την γεννήσασαν αυτόν.» «Όστις γεννά άφρονα, γεννά αυτόν δια λύπην αυτού· και ο πατήρ του ανοήτου δεν απολαμβάνει χαράν.» (Παροιμ. 23:24, 25· 17:25, 21) Εκπαίδευσις στη νεότητα θα δημιουργήση τη διαφορά.

ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΙΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ

10. Γιατί η με προσευχή πορεία του Μανωέ αποτελεί καλό παράδειγμα για τους γονείς σήμερα;

¹⁰ Γονείς, επικαλεσθήτε τον Ιεχωβά να σας διευθύνη στο πώς να εκπαιδεύετε και διαπαιδαγωγήτε το τέκνο σας. Ο Μανωέ, ο πατέρας του Σαμψών, ήθελε ν’ ανατραφή ο γυιός του με το σωστό τρόπο. Προσηύχετο, λοιπόν, στον Ιεχωβά για καθοδηγία στην εκπαίδευσι του παιδιού του. «Δέομαι, Ιεχωβά», προσηυχήθη ο Μανωέ. «Ο άνθρωπος του Θεού, τον οποίον απέστειλας, ας έλθη πάλιν προς ημάς, και ας διδάξη ημάς τι να κάμωμεν εις το παιδίον, το οποίον μέλλει να γεννηθή.» «Και εισήκουσεν ο Θεός την φωνήν του Μανωέ· και ήλθε πάλιν ο άγγελος του Θεού» και τους εδίδαξε. Ο γυιός τους ανετράφη για να είναι ένας πιστός δούλος του Ιεχωβά. (Κριτ. 13:8-14, ΜΝΚ) Ακολουθήστε αυτό το καλό παράδειγμα. Προσεύχεσθε στον Ιεχωβά για καθοδηγία, και έπειτα ακολουθείτε την κατεύθυνσί του στον λόγο του.

11. Γιατί τα καλά παιδιά χρειάζονται επίβλεψι και διεύθυνσι, και τι λέγουν διάφορες αυθεντίες για την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι των παιδιών;

¹¹ Οσοδήποτε καλές και αν είναι οι προθέσεις ένας παιδιού, είναι ακόμη παιδί και πρέπει να συμπεριφερώμεθα σ’ αυτό σαν παιδί. Διαρκής επίβλεψις είναι αναγκαία, επειδή οι Παροιμίες λέγουν ότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού». Οι γονείς πρέπει να είναι λογικά συνεπείς στη διδασκαλία των. Πρέπει να αισθάνωνται, να μιλούν και να ενεργούν καθώς αναμένουν να συμπεριφέρεται το παιδί, και να φροντίζουν να συμπεριφέρεται έτσι. Υπάρχουν περιπτώσεις που η κατά γράμμα ράβδος πρέπει να χρησιμοποιήται για να διατηρηθή η ειρήνη και ο σεβασμός της οικογενείας. Οι Γραφές νουθετούν: «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του άδου.» (Παροιμ. 22:15· 23:13, 14) Ο Δρ Σποκ λέγει, «Σταθερή καθοδηγία, η οποία πηγάζει από αφοσίωσι, δεν είναι μόνο καλή για τα παιδιά​—αλλά και την αγαπούν» Ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να φροντίζουν αρκετά για να διδάσκουν τα τέκνα των το ορθό και το εσφαλμένο. Ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών των Ηνωμένων Πολιτειών, λέγει: «Η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις, όταν επιβάλλεται με δικαιοσύνη και συνέπεια, εκτρέφει τη φιλοτιμία και τον σεβασμό. Και τα παιδιά θέλουν​—απελπιστικά—​να διαπαιδαγωγούνται. Επιφανειακά, μπορεί να επαναστατούν. Αλλά σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, όπου διαμορφώνεται ο χαρακτήρ, ένα παιδί θέλει να του πουν τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνη. Χρειάζεται οδηγητικές πινακίδες για να το βοηθούν να προσανατολισθή στον κόσμο. Αποβλέπει στους γονείς του γι’ αυτές τις οδηγητικές πινακίδες. Αν οι γονείς του είναι οκνηροί ή αδιάφοροι ή υπερβολικά επιεικείς, είναι μήπως παράδοξο ότι ένα παιδί χάνει την αγάπη και τον σεβασμό γι’ αυτούς; Πώς μπορεί ένα παιδί να εξακολουθήση ν’ αποβλέπη σ’ έναν γονέα που συνεχώς συμβιβάζεται και υποχωρεί σ’ αυτό;» Προς την ίδια αυτή κατεύθυνσι ο δικαστής του Δικαστηρίου Ανηλίκων του Ντένβερ (Κολοράντο) Φίλιπ Β. Τζίλλιαμ έδωσε κάποια άμεση νομοθεσία ενδιαφέρουσα και υποβοηθητική για τους ευσυνειδήτους γονείς, λέγοντας: «Οι νέοι έχουν ανάγκη από πολλή αγάπη των γονέων στη ζωή τους. Τούτο σημαίνει να παρέχωμε τη ρωμαλέα διαπαιδαγώγησι που χρειάζονται και ασυναίσθητα υπερεπιθυμούν. Και σημαίνει το να δίνετε συνετά από τον εαυτό σας, από την πείρα σας και από την κρίσι σας.» Μην κρατείτε, λοιπόν, μακριά από το απλό παιδί την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι. Ένα ελαφρό χτύπημα στο πίσω μέρος, μόνο προς τα κάτω, δεν θα το σκοτώση. Θα το βεβαιώση ότι φροντίζετε γι’ αυτό. Τα επόμενα εδάφια τονίζουν πόσο συνετό είναι να χρησιμοποιούμε πειθαρχική διαπαιδαγώγησι: Παροιμίες 3:11, 12· 4:1· 13:1, 24· 19:18· 22:15· 23:13, 14.

12. Δείξτε πώς μια φαινομενικά σαφής διαταγή θα μπορούσε να φέρη σύγχυσι σ’ ένα παιδί. Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να γίνη σαφής η εκπαίδευσις στα παιδιά;

¹² Το ξύλισμα μπορεί να μην είναι πάντοτε η απάντησις όταν παρακούη το παιδί σας. Λεπτότης, ισορροπία, σοφία και λίγη φρόνησις από μέρους σας ως γονέων είναι ό,τι απαιτείται. Ένα θερμό χαμόγελο είναι πολύ αφοπλιστικό· ακόμη και μικρά παιδιά δεν μπορούν ν’ αντισταθούν σ’ αυτό. Εν τούτοις, προτού επιπλήξετε το παιδί σας να είσθε βέβαιος ότι σφάλλει αυτό και όχι σεις ο ίδιος. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να λέτε, «Γιαννάκη, μην κάνεις μολυβιές στα βιβλία της Εταιρίας, αλλιώς θα σε δείρω!» Αυτό φαίνεται αρκετά σαφές σε σας, αλλά είναι εξίσου και στο Γιαννάκη; Του επιτρέπετε να μολυβώνη άλλα βιβλία. Σας βλέπει να υπογραμμίζετε τη Γραφή σας, και έτσι στη μικρή διάνοια γεννάται η σκέψις, «Γιατί όχι κι αυτό;» Όταν εκπαιδεύετε, λοιπόν, το παιδί σας, κάμετέ το να γνωρίζη μ’ έναν τρόπο που θα εννοήση. «Αυτό το βιβλίο ανήκει στον μπαμπά. Δεν πρέπει να κάνης μέσα σημάδια.» Ή, «Αυτό το βιβλίο θα δοθή στην υπηρεσία. Δεν πρέπει να υπάρχουν σημάδια μέσα​—καταλαβαίνεις;» Δώστε του μια εξήγησι για τη διαταγή σας. Ένα ξύλισμα δεν θα βοηθήση πάντοτε.

13, 14. (α) Ποιον σκοπό θα θέλουν οι γονείς να θέσουν μπροστά στο παιδί τους, και πώς; (β) Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς να εκπαιδεύσουν το τέκνο των στην από θύρα σε θύρα διακονία; (γ) Ποιες ιδιότητες θα βοηθήσουν το παιδί να δη ότι η διακονία είναι μια επιθυμητή σταδιοδρομία που αξίζει να την επιδιώξη; (δ) Πώς μπορούν οι γονείς να εκπαιδεύσουν τα τέκνα των να εκτελούν έργο και να αναλαμβάνουν ευθύνη;

¹³ Οι θεοκρατικοί γονείς θα θέλουν να ενσταλάξουν στο τέκνο των μια επιθυμία να γίνη ένας από τους διακόνους του Ιεχωβά. Θέσατε αυτόν τον σκοπό μπροστά στην καρδιά του παιδιού ενωρίς. Μπορείτε άριστα να το κάμετε αυτό δίνοντας ένα καλό παράδειγμα τον εαυτό σας. Παίρνετε το τέκνο σας μαζί σας από σπίτι σε σπίτι στη διακονία, σε επανεπισκέψεις και σε οικιακές Γραφικές μελέτες. Εξηγήστε σ’ αυτό γιατί κάνετε αυτά τα πράγματα. Πρέπει να βεβαιωθήτε ότι το παιδί καταλαβαίνει και το πώς και το γιατί αναμένεται να κάμη αυτά τα πράγματα. Ειπέτε του γιατί εδώσατε αυτή την ειδική ομιλία στη θύρα, γιατί επροσφέρατε το βιβλίο αντί των περιοδικών. Προκαλέστε τα σχόλιά του. Εντυπώστε σεβασμό εκθέτοντας τις αιτίες. Είναι πιο καλά να μη διατάσσετε πάντοτε.​—Έξοδ. 12:26, 27.

¹⁴ Καλωσύνη, θέρμη και κατανόησις συμβαδίζουν επί ένα μακρό διάστημα για να δημιουργήσουν στο παιδί την επιθυμία να γίνη ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν είναι αρκετό να λέτε απλώς στον γυιό σας ή στη θυγατέρα σας, «Θέλω να γίνης διάκονος του Ιεχωβά.» Το παιδί πρέπει να δη σε σας μια επαρκή αιτία για να γίνη ένας απ’ αυτούς. Το τι λέτε, το πώς ζήτε και συμπεριφέρεσθε ζυγίζονται στη διάνοια του παιδιού υπέρ ή εναντίον της διακονίας. Αν, λοιπόν, αναμιγνύετε την εκπαίδευσί σας με τρυφερή αγάπη και στοργή, το παιδί θα δη ότι η διακονία είναι μια επιθυμητή σταδιοδρομία που αξίζει να την επιδιώξη. Μην είσθε διστακτικοί να πήτε στο παιδί σας πόσο επιθυμείτε να το έχετε μαζί σας στην Αίθουσα Βασιλείας, πόσο ευχαριστείσθε με τα σχόλιά του και τις σημειώσεις που λαμβάνει. Ενθαρρύνετέ το οποτεδήποτε μπορείτε και κάμετέ το αυτό ειλικρινώς. Το αποτέλεσμα προς το καλό είναι πάρα πολύ ισχυρό. Εκφράζετε την εκτίμησί σας και για το πιο ασήμαντο έργο που μπορεί να κάμη. Μπορεί να το κάνη με βραδύτητα και ανικανότητα, αλλά θυμηθήτε ότι είναι ακόμη παιδί. Του χρειάζεται καιρός για ν’ αντιληφθή τα πράγματα και να μάθη να ενεργή. Μη δημιουργείτε μεγάλο ζήτημα ή, όπως λέγουν τα παιδιά, «μη χαλάτε τον κόσμο» για το κάθετι. Κάνετε τα πράγματα να φαίνωνται φυσικά, εύκολα και ορθά όταν εκπαιδεύετε τα παιδιά. «Εφόσον μια δουλειά είναι διασκεδαστική», λέγει ένας απογοητευμένος πατέρας, «τα παιδιά είναι ηλεκτρομηχανές αλλά όταν η δουλειά γίνεται ρουτίνα απαιτή κάποια εξαιρετική προσπάθεια, αποχωρούν.» Κάμετε, λοιπόν, το πλύσιμο των πιάτων, το θέρισμα του χόρτου, το γυάλισμα του αυτοκινήτου, το καθάρισμα της Αιθούσης Βασιλείας, τη δράσι του κέντρου υπηρεσίας και τη διακονία του αγρού ευχάριστα​—«διασκεδαστικά». Να είσθε, οπωσδήποτε, υπομονητικοί με τα παιδιά. Χρειάζεται καιρός για να αναπτυχθούν συνήθειες και διαθέσεις για καλό έργο. Αλλά με το καλό παράδειγμα των ενηλίκων και με καλή συνεργασία ενηλίκων και παιδιών, ο σκοπός της διακονίας μπορεί να επιτευχθή. Η Δρ Σαρλόττα Ο. Έλμοτ, διευθύντρια καθοδηγίας και κατωτέρας εκπαιδεύσεως στα σχολεία της Αγίας Βαρβάρας της Καλιφορνίας, εδήλωσε: «Μια και οι νέοι αποκτούν πείρα σε μια εργασία, πραγματικά αρχίζουν να αναπτύσσωνται.» Εκπαιδεύετέ τους να δέχωνται μικρές δουλειές στην αρχή, κατόπιν να δεχθούν βαρύτερο έργο και ευθύνη. Γρήγορα θα είναι σε θέσι να λάβουν την ηγεσία στην υπηρεσία και να αναλάβουν καθήκοντα υπηρέτου. Μην κατακρατείτε απ’ αυτούς το προνόμιο τούτο. Επίσης, εφοδιάστε το παιδί σας με μια τέχνη και ίσως μια προσφιλή ενασχόλησι. Τούτο θα συμβάλη στο να κρατηθή ισορροπημένο όταν θα γίνη μεγαλύτερο στην ηλικία.

ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ

15. Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς να χρησιμοποιήσουν λεπτότητα όταν εκπαιδεύουν τα τέκνα των;

¹⁵ Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα. Μικρά πράγματα σημαίνουν πολλά γι’ αυτά. «Θα θέλαμε η μαμά και ο μπαμπάς να μας έδειχναν περισσότερη εκτίμησι», λέγουν. Δείχνετε εκτίμησι. Επαινείτε το παιδί σας οποτεδήποτε μπορείτε. Να δείχνετε συμπάθεια και κατανόησι. Ειπέτε, «Νομίζω ότι η ανασκόπησις ήταν μάλλον δύσκολη, αλλά έχεις ένα λαμπρό βαθμό.» Πάντοτε να έχετε κάτι καλό να πήτε για ν’ αφαιρέσετε την οξύτητα από την επίκρισί σας. «Νομίζω ότι έκαμες μια καλή ομιλία στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, γυιέ μου. Αλλά εξακολούθησε να εργάζεσαι διορθώνοντας τα σημεία που ανέφερε ο υπηρέτης της σχολής.» Επιπλήττετε μόνο όταν είναι απόλυτη ανάγκη. Ακόμη και τότε, απαλύνετε αυτά τα χτυπήματα με αγάπη και στοργή και μ’ ένα τόνο κατανοήσεως. Να θυμάστε: «Περισσότερον τύπτει ο έλεγχος τον φρόνιμον.» Επίσης, μας λέγεται ‘να είμεθα πράοι προς πάντας’, πράγμα που περιλαμβάνει και τα παιδιά μας.​—Παροιμ. 17:10· 2 Τιμ. 2:24, 25· Γαλ. 6:1.

16. Ποιο είναι το πιο ζωτικό στοιχείο στην εκπαίδευσι τέκνων, και γιατί είναι σπουδαίο οι γονείς να διαθέτουν χρόνον για ν’ ακροασθούν τα τέκνα των;

¹⁶ Το πιο ζωτικό στοιχείο απ’ όλα στην εκπαίδευσι ενός τέκνου είναι ότι οι γονείς αγαπούν το τέκνο με την έννοια ότι είναι αφωσιωμένοι σ’ αυτό, θέλοντας να επιτύχη, απολαμβάνοντας όλες τις καλές του ιδιότητες. Ο Δρ Σποκ λέγει: Ένα παιδί «εκφράζει την αφοσίωσί του στους γονείς με το να διαπλάσσεται σύμφωνα με την εικόνα των· όχι απλώς με την έννοια ότι αντιγράφει τις δεξιότητές των, τις ασχολίες των, τον τρόπο της ομιλίας, αλλά ότι γνησίως προσπαθεί να είναι πολιτισμένο και αξιόπιστο σαν αυτούς. Έτσι ακριβώς το αγόρι αποκτά μέγα μέρος της επιθυμίας του να συνεργάζεται με άνδρες, να είναι γενναίο στον κίνδυνο, ευγενικό στις γυναίκες, πιστό σ’ ένα έργο, όπως είναι και ο πατέρας του. Έτσι ακριβώς ένα κορίτσι εμπνέεται να είναι υποβοηθητικό στο σπίτι, αφωσιωμένο στα βρέφη (ζωντανά και κούκλες), τρυφερό στα άλλα μέλη της οικογενείας, καθώς είναι και η μητέρα του.» Με τον ίδιο τρόπο το παιδί σας θα θέλη να σας μιμηθή για να γίνη ένας διάκονος του Θεού. Για τούτο, θέστε μπροστά του ένα καλό παράδειγμα. Δείξτε στα τέκνα αγάπη και συμπάθεια. Ακροασθήτε τα προβλήματά των και τις πείρες των. Το να τα ακούτε τους δίδει την αίσθησι ότι οι σκέψεις των είναι σπουδαίες για σας, ότι γνωρίζετε τι είναι στη διάνοιά των, ότι φροντίζετε γι’ αυτά και μπορείτε να τα βοηθήσετε στα προβλήματά των. Αν δεν τα ακούτε, κάποιος άλλος θα τα ακούση. Μπορεί να λάβουν κακή συμβουλή.

17. (α) Τι χρειάζεται κάθε παιδί, και πώς μπορεί να διευθετηθή αυτό; (β) Πώς μπορούν οι γονείς να ενσταλάξουν στο τέκνο των το ιεραποστολικό πνεύμα, και ποια είναι η μεγαλύτερη ευλογία που μπορούν να δώσουν σ’ ένα τέκνο;

¹⁷ Εκπαιδεύετε τα τέκνα σας όπως σεις οι ίδιοι θα θέλατε να σας εκπαιδεύσουν. Ενδιαφέρεσθε γι’ αυτά. Γονείς, πού είναι τώρα τα παιδιά σας; Τι κάνουν; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχατε μια καλή εγκάρδια συνομιλία μαζί τους; Κάθε παιδί χρειάζεται την ευκαιρία να έχη ένα γονέα εντελώς για τον εαυτό του. Δώστε του αυτή την ευκαιρία πηγαίνοντας έναν περίπατο μαζί του. Αυτό του επιτρέπει να γνωρισθή μαζί σας. Πάρτε το μαζί σας στην υπηρεσία, σε εκδρομές, σε περιπάτους με το αυτοκίνητο· παίζετε μαζί του. Πάρτε το παιδί σας σε υπηρεσίες βαπτίσματος, σε όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, στις εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Οποτεδήποτε είναι δυνατόν, εργάζεσθε παράπλευρα σ’ αυτό. Ενθαρρύνετέ το να κηρύττη και να διδάσκη ως σκαπανεύς διακοπών. Κάμετέ το να ενωθή μαζί σας στο να υπηρετήση εκεί που η ανάγκη για μαρτυρία της Βασιλείας είναι μεγάλη. Ενσταλάξτε στη νεαρή του διάνοια το ιεραποστολικό πνεύμα διαβάζοντας πείρες του Βιβλίου του Έτους, φιλοξενώντας ιεραποστόλους και σκαπανείς στο σπίτι σας. Διδάξτε το τέκνο σας ν’ αγαπά τους αδελφούς, την αλήθεια του λόγου του Θεού, την κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι αυτή είναι η οδός της ζωής. Ποια μεγαλύτερη ευλογία μπορεί να δώση ένας γονεύς στο παιδί του από μια καλή εισαγωγή στη διακονία της Βασιλείας, η οποία είναι η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή;

18. (α) Τέκνα που λαμβάνουν ποια διδασκαλία συνήθως εμμένουν σταθερά στην αρχική των εκπαίδευσι; (β) Τίνος αποτελεί δικαίωσι η κατάλληλη εκπαίδευσις του παιδιού;

¹⁸ Όταν τα τέκνα εκπαιδεύωνται να είναι φιλόπονα, όταν περιορίζωνται και διορθώνονται μ’ ένα κατάλληλο μίγμα σταθερότητος και στοργής, όταν διαπαιδαγωγούνται να υπομένουν κακουχίες, να κρατούν τη θέσι των και να υπακούουν, και όταν όλα αυτά επιβάλλωνται με καλά παραδείγματα που τίθενται μπροστά τους και όταν γίνωνται συνεχείς προσευχές γι’ αυτά και μαζί μ’ αυτά, τα τέκνα γενικώς δεν αποχωρούν από την οδό. Τα καλά αποτελέσματα της εκπαιδεύσεώς των μπορεί να τα δη κανείς οπουδήποτε πηγαίνουν και εφ’ όσον ζουν. Τέτοια καλώς εκπαιδευμένα τέκνα γίνονται πηγή βαθιάς χαράς στους γονείς των. Ναι, γονείς, ο λόγος του Ιεχωβά λέγει: «Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα.» (Παροιμ. 23:24) Για τούτο, γονείς, εκπαιδεύστε το παιδί σας στον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήση. Αν το κάμετε αυτό, το παιδί σας θα είναι χαρά για σας, ευλογία στη θεοκρατική οργάνωσι και δικαίωσις της διατάξεως που ο Ιεχωβά εθέσπισε για την εκπαίδευσι των τέκνων, δηλαδή, του σπιτιού, με τον πατέρα και τη μητέρα στις κυριώτερες θέσεις.

Ιωσήφ​—Ένας Πιστός Μάρτυς του Ιεχωβά

«ΟΛΗ η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Αυτό αληθεύει για τον λόγον του Θεού, όχι μόνον εξαιτίας των εμπνευσμένων αρχών και εντολών του, αλλ’ επίσης και εξαιτίας των εμπνευσμένων αφηγήσεων της πολιτείας του Θεού προς τους δούλους του. Μια ωραία εικόνα αυτού είναι η Γραφική αφήγησις για τον Ιωσήφ, που ήταν ένας από τους δώδεκα υιούς του πατριάρχου Ιακώβ. Η ζωή του Ιωσήφ είναι μία από τις ευγενέστερες που εξιστορήθηκε ποτέ. Ήταν ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά που εδόξασε τον Θεόν του τόσο με λόγια όσο και με τη διαγωγή του, θέτοντας ένα παράδειγμα για όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού σήμερα.​—2 Τιμ. 3:16, 17.

Ο Ιωσήφ ήταν μεν ο ενδέκατος υιός του Ιακώβ, αλλ’ ήταν και ο πρωτότοκος της Ραχήλ, της αγαπημένης συζύγου του Ιακώβ. Αυτή τον ωνόμασε Ιωσήφ που σημαίνει «Αυξητής». Ως παιδί της γεροντικής ηλικίας του Ιακώβ, ο Ιωσήφ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός από τον πατέρα του. Ένας από τους τρόπους, με τους οποίους ο Ιακώβ έδειξε την αγάπη του προς τον Ιωσήφ, ήταν όταν του έδωσε ένα μακρύ χρωματιστό φόρεμα με μανίκια σαν εκείνα που φορούσαν μόνο οι πλουσιώτερες τάξεις. Ο Ιακώβ, όμως, δεν άφηνε τη μεγάλη του αυτή αγάπη να βλάψη τον Ιωσήφ. Όχι, διότι η πορεία που ακολούθησε ο Ιωσήφ ως ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά, καθιστά σαφές ότι ο πατέρας του πράγματι τον ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.»​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

Η ιστορία μας αρχίζει το έτος 1750 π.Χ. Στην ισχυρή και πολιτισμένη Αίγυπτο οι Υξός ή Βασιλείς Ποιμένες μόλις τελευταίως είχαν αρχίσει την διακυβέρνησί των επί δύο περίπου αιώνες.a Στην περιοχή, που αργότερα έγινε γνωστή ως Παλαιστίνη, κατοικούσαν οι διασκορπισμένοι ειδωλολάτραι Χαναναίοι, καθώς και ο δούλος του Ιεχωβά Ιακώβ, μαζί με την μεγάλη οικογένειά του. Είχε εγκατασταθή στην κοιλάδα της Χεβρών, καλλιεργώντας την γην, ενώ οι υιοί του, βόσκοντας τα ποίμνιά των, περιεπλανήθησαν μακριά ως τη Δωθάν, εβδομήντα μίλια προς βορράν.

Τώρα, όμως, που ο Ιωσήφ ήταν ηλικίας δεκαεπτά ετών, συνώδευε κατά περιστάσεις τους ετεροθαλείς αδελφούς του στην ποίμανσι. Είχε ήδη δώσει απόδειξι της πιστότητός του, όταν ανέφερε κάποτε την απρεπή διαγωγή των τεσσάρων υιών των παλλακίδων του Ιακώβ προς τον πατέρα του. Είναι πολύ πιθανόν, γι’ αυτόν τον λόγο, να τον έστειλε τώρα ο Ιακώβ για να δη, αν όλα ήσαν καλά, και οι υιοί του και τα ποίμνιά του. Όταν ο Ιωσήφ τους συνήντησε, είχε κάμει όλον τον δρόμο ως τη Δωθάν.​—Γέν. 37:12-17.

Οι ετεροθαλείς αδελφοί του, με μάτια φθονερά, τον είδαν να έρχεται από μακριά. Δεν είναι μήπως αυτός «ο χαϊδεμένος του πατέρα», αυτός, που έλαβε το διακεκριμένο φόρεμα; Και για να προσθέσουν την ύβρι στη ζημία, δεν είχε πει αυτός​—με ελευθεροστομία και χωρίς κανένα φόβο εντελώς, μήπως τους δυσαρεστήση ότι είχε ονειρευθή κάποτε πώς τα δεμάτια όλων επροσκύνησαν το ιδικό του, και έπειτα πάλιν ότι ακόμη και ο ήλιος, η σελήνη και ένδεκα άστρα τού έδειξαν υπακοή; Αυτός ο ονειροπαρμένος! Θα τον κανονίσωμε! Θα τον φονεύσωμε, και έπειτα θα δούμε τι θα απογίνη με τα όνειρά του!​—Γέν. 37:18-20.

Με την παρέμβασι του Ρουβήν και, αργότερα, του Ιούδα, που ήσαν και οι δύο υιοί της Λείας της ολιγώτερον αγαπωμένης συζύγου του Ιακώβ, απετράπη το να θανατωθή ο Ιωσήφ αμέσως ή να εγκαταλειφθή ν’ αποθάνη μέσα σ’ ένα κενό ξερόλακκο. Αντί τούτου, επωλήθη σ’ ένα καραβάνι που περνούσε πηγαίνοντας στην Αίγυπτο. Εκεί ο Ιωσήφ επωλήθη στον Πετεφρή, αξιωματούχον της αυλής του Φαραώ. Για να συγκαλύψουν την απεχθή πράξι των, οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ έβαψαν τον διακριτικό χιτώνα στο αίμα και τον έστειλαν στον Ιακώβ. Με σκληρή καρδιά τον άφησαν να συμπεράνη ότι ο αγαπημένος υιός του Ιωσήφ είχε καταφαγωθή από άγριο θηρίο.​—Γέν. 37:21-36.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΕΤΕΦΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Ιδιαιτέρως ο Ιωσήφ απέδειξε τον εαυτό του πιστόν μάρτυρα του Ιεχωβά, όταν ήταν σπίτι του Πετεφρή, και αργότερα, όταν ήταν στη φυλακή. Χωρίς να ‘μικροψυχήση εν τη ημέρα της συμφοράς’, ώπλισε τον εαυτό του με τόση καλή θέλησι ώστε, με την ευλογία του Ιεχωβά, ο Πετεφρής ανέθεσε σ’ αυτόν την φροντίδα όλου του οίκου του. Από τότε, συνεχώς ο Ιεχωβά ευλογούσε όλα όσα είχε ο Πετεφρής. Τι μάθημα για μας, να μην αφήνωμε τις άδικες περιστάσεις να μας εμποδίζουν από το να δίνωμε το καλύτερο που έχομε, αλλά πάντοτε να θυμούμεθα ότι οι πράξεις μας φέρουν είτε τιμή είτε μομφή στον Ιεχωβά!​—Παροιμ. 24:10· Γέν. 39:2-6.

Επειδή ο Ιωσήφ μεγαλώνοντας έγινε «ευειδής, και ωραίος την όψιν», η σύζυγος του Πετεφρή κατελήφθη από παράφορο έρωτα προς αυτόν. Καθημερινώς αυτή χωρίς εντροπή τον ενοχλούσε, αλλ’ ο Ιωσήφ της έλεγε: «Ιδού, ο κύριός μου . . . ούτε είναι απηγορευμένον εις εμέ άλλο τι πλην σου, διότι είσαι γυνή αυτού · και πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» Κάποτε μάλιστα αυτή προσπάθησε να τον εξαναγκάση, αλλ’ ο Ιωσήφ διέφυγε. Επειδή απέτυχε να τον δελεάση, τον κατηγόρησε ότι προσπάθησε να την βιάση. Ως αποτέλεσμα, ο σύζυγός της έκλεισε τον Ιωσήφ στην φυλακή. Η αγάπη προς τον Θεόν και ο φόβος μήπως τον δυσαρεστήσωμε, μαζί με την αγάπη προς τον πλησίον, θα μας κάμη ομοίως ικανούς να θριαμβεύσωμε κατά του πειρασμού.​—Γέν. 39:6-20.

Η μοίρα του Ιωσήφ συνεχώς εχειροτέρευε, αλλ’ αυτός δεν εστασίαζε και δεν απελπίζετο. Και στη φυλακή ομοίως απέδειξε τον εαυτό του πιστόν μάρτυρα, ώστε οτιδήποτε και αν έκανε αυτός, «ο Ιεχωβά ευώδονεν όσα αυτός έκαμνε.» Και εδώ, επίσης, του ανετέ0ησαν όλες οι φροντίδες για το κάθε τι. Προκειμένου να εξηγήση τα όνειρα δύο συγκρατουμένων του, του αρχιοινοχόου και του αρχισιτοποιού του Φαραώ, ο Ιωσήφ, ο πιστός μάρτυς, είπε: «Δεν ανήκουσιν εις τον Θεόν αι εξηγήσεις;»​—Γέν. 29:23, ΜΝΚ· 40:1-23.

Πέρασαν δυο χρόνια. Ο Ιωσήφ ήταν τριάντα ετών, όταν μια ημέρα ο Φαραώ είχε δει ένα όνειρο σε δυο μέρη: Πρώτα εφάνησαν επτά δαμάλια παχύσαρκα που έβοσκαν και κατόπιν επτά δαμάλια ισχνά που κατέφαγαν τα παχύσαρκα. Κατόπιν, είδε επτά στάχυα μεστά, που τα κατάπιαν επτά στάχυα λεπτά. Μάταια ο Φαραώ επεζητούσε μια εξήγησι από τους μάγους του και τους άλλους σοφούς άνδρες. Τότε ο αρχιοινοχόος υπενθύμισε ότι όταν ήταν στην φυλακή, ο Ιωσήφ ορθά εξήγησε το όνειρό του καθώς και του αρχισιτοποιού. Ο Φαραώ αμέσως έστειλε και εκάλεσε τον Ιωσήφ. Και πάλι αυτός σαν πιστός μάρτυς εδόξασε τον Θεόν του ενώπιον αυτού του ηλιολάτρου άρχοντος: «Ουχί εγώ· ο Θεός θέλει δώσει εις τον Φαραώ σωτήριον απόκρισιν.»​—Γέν. 41:16.

ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ

Αφού ήκουσε τα όνειρα ο Ιωσήφ, έδωσε την εξήγησί των: Και τα δύο όνειρα αφορούν το ίδιο πράγμα, επιβεβαιώνοντας έτσι σταθερά το ζήτημα· επτά χρόνια αφθονίας θα ακολουθηθούν από επτά χρόνια πείνας. Ο Ιωσήφ τότε συνέστησε, όπως ένας φρόνιμος και συνετός άνθρωπος γίνη διαχειριστής επισιτισμού, να διευθύνη την συγκέντρωσι των τροφίμων και των γεννημάτων για την αντιμετώπισι των ετών της πείνας. Και ο Φαραώ είπε προς τους δούλους του: «Δυνάμεθα να εύρωμεν καθώς τούτον, άνθρωπον εις τον οποίον υπάρχει το πνεύμα του Θεού;» Η μαρτυρία του Ιωσήφ καθώς και ο τρόπος του​—είχε μάθει πολλά ως επιστάτης του οίκου του Πετεφρή και των φυλακισμένων του βασιλέως—​έκαμαν τόση εντύπωσι στον Φαραώ, ώστε έκαμε τον Ιωσήφ όχι μόνο διαχειριστή των τροφίμων, αλλά και αντιβασιλέα, δεύτερον αμέσως μετά τον εαυτό του σε όλη την Αίγυπτο. Επιπρόσθετα άλλαξε το όνομα του Ιωσήφ σε Ζαφνάθ-Πανεάχ, που σημαίνει «Αποκαλυπτής κρυμμένων πραγμάτων», και του έδωσε την Ασενέθ, την θυγατέρα του ιερέως της Ωνb ως σύζυγον.​—Γέν. 41:17-46.

Ο Ιωσήφ αμέσως απεδείχθη ικανός διαχειριστής του επισιτισμού. Διέτρεξε ολόκληρη την Αίγυπτο και έκαμε διευθετήσεις για την εναποθήκευσι τροφίμων και γεννημάτων. Καθώς περνούσε ο καιρός, οι ποσότητες του σίτου που εναποθηκεύοντο κάτω από τη διεύθυνσι του Ιωσήφ έγιναν τόσο μεγάλες ώστε τελικά «έπαυσε να μετρή αυτόν· διότι ήτο αμέτρητος.» Κατά τον καιρόν αυτόν εγεννήθησαν στον Ιωσήφ δύο υιοί, ο Μανασσής, που το όνομά του σημαίνει «Εκείνος που λησμονεί» και ο Εφραΐμ που σημαίνει «Διπλά καρποφόρος» ή «Αύξησις».​—Γέν. 41:49-52.

Έπειτα ήλθεν η πείνα. Όχι μόνον οι Αιγύπτιοι αλλ’ επίσης και όλοι οι λαοί από τους γύρω τόπους ήρχοντο να αγοράσουν τροφές από τον Φαραώ, που τους παρέπεμπε στον Ιωσήφ. Κάποια, όμως, ημέρα παρουσιάσθησαν μπροστά στον Ιωσήφ οι ετεροθαλείς αδελφοί του! Εν τούτοις, δεν τον ανεγνώρισαν αυτοί. Προσποιούμενος ότι δεν τους ανεγνώρισε, ο Ιωσήφ τους κατηγόρησε ότι ήσαν κατάσκοποι, κατόπιν δε της κατηγορίας αυτής τον διαβεβαίωσαν ότι ήσαν δέκα αδελφοί, που άφησαν πίσω στο σπίτι του πατέρα των και ένα νεώτερο αδελφό και ότι ένας άλλος αδελφός δεν υπήρχε πλέον. Αλλ’ ο Ιωσήφ επέμενε ότι ήσαν κατάσκοποι και τους έθεσε υπό κράτησιν. Την Τρίτη ημέρα τους είπε: «Τούτο κάμετε, και θέλετε ζήσει· διότι εγώ φοβούμαι τον Θεόν. Εάν ήσθε καλοί, είς εκ των αδελφών σας ας μείνη δέσμιος εν τη φυλακή, όπου είσθε· σεις δε υπάγετε, λάβετε σίτον δια την πείναν των οικιών σας· φέρετε όμως προς εμέ τον αδελφόν σας τον νεώτερον· ούτω θέλουσιιν αληθεύσει οι λόγοι σας, και δεν θέλετε αποθάνει.» Χωρίς αμφιβολία, η μαρτυρία του αυτή για τον φόβο Θεού ήταν εκείνο που έκαμε τους αδελφούς του να ίδουν στην απαίτησι αυτή θείαν ανταπόδοσι για την σκληροκαρδία τους, στο να πωλήσουν τον Ιωσήφ, που ήταν ακριβώς εκείνο που και αυτός εσκέπτετο.​—Γέν. 42:18-22.

Για τον Ιακώβ αυτό πράγματι ήταν μια κακή είδησις και μόνον οι συνθήκες της μεγάλης πείνας τον ηνάγκασαν να συγκατατεθή στην απαίτησι και ν’ αφήση τον Βενιαμίν να υπάγη. Όταν επέστρεψαν στην Αίγυπτο, προσεκλήθησαν να γευματίσουν μαζί με τον διαχειριστή του επισιτισμού, που τους ετακτοποίησε στο τραπέζι, προς μεγάλη των κατάπληξι, με σειρά ηλικίας και έδωσε στον Βενιαμίν μερίδα πενταπλάσια των άλλων. Ήσαν άρα γε τώρα φθονεροί; Αδύνατον!​—Γέν. 43:33, 34.

Όπως και στην προηγούμενη επίσκεψι, ο Ιωσήφ διέταξε να τοποθετηθούν τα χρήματα μέσα στο σακκίον του καθενός και επί πλέον το δικό του «ποτήριον το αργυρούν» στο σακκίον του Βενιαμίν. Όταν κατόπιν ξεκίνησαν στον δρόμο των, έστειλε και τους επρόλαβαν και τους κατηγόρησε για την κλοπή του αργυρού ποτηρίου. Φαυτασθήτε την κατάπληξί των, όταν το ποτήριο βρέθηκε και μάλιστα μέσα στο σακκίον του Βενιαμίν! Με βαριές καρδιές επέστρεψαν στον Ιωσήφ, ενώπιον του οποίου πάλιν προσεκύνησαν, εκπληρώνοντας επανειλημμένως το όνειρο της παιδικής του ηλικίας.​—Γέν. 44:1-17.

Ο Ιωσήφ τούς είπε ότι όλοι μπορούσαν να επιστρέψουν, εκτός από εκείνον στον οποίον βρέθηκε το κύπελλο. Είχαν άρα γε ακόμη το φθονερό πνεύμα του Κάιν; Αν ναι, θα συμφωνούσαν ν’ αφήσουν τον Βενιαμίν πίσω, χωρίς να λυπηθούν τον πατέρα των. Αλλ’ όχι! Αυτή τη φορά εσκέφθηκαν διαφορετικά. Οιονδήποτε άλλον εκτός από τον Βενιαμίν! Με συγκινητική ευγλωττία ο Ιούδας υπερήσπισε την υπόθεσί τους, προσφερόμενος να πάρη τη θέσι του Βενιαμίν μη τυχόν ο πατέρας των αποθάνη από λύπη αν συνέβαινε να μην επιστρέψη ο Βενιαμίν!​—Γέν. 44:18-34.

Ο Ιωσήφ τόσο πολύ συγκινήθηκε από τη συνηγορία του Ιούδα, ώστε δεν μπορούσε πια να συγκρατηθή. Απεμάκρυνε όλους τους ξένους απ’ εμπρός του και απεκαλύφθη στους αδελφούς του. Επειδή ήταν πιστός μάρτυς, είπε ο Ιωσήφ στους αδελφούς του να μη λυπούνται «επειδή εις διατήρησιν ζωής με απέστειλεν ο Θεός έμπροσθέν σας». Αυτό ήταν το δεύτερο έτος της πείνας και θα υπήρχαν άλλα πέντε χρόνια, «και ο Θεός με απέστειλεν έμπροσθέν σας δια να διατηρήσω εις εσάς διαδοχήν επί της γης . . . Τώρα λοιπόν δεν με απεστείλατε εδώ σεις, αλλ’ ο Θεός.» Ναι, ο Θεός, ο Θεός, ο Θεός εδοξάζετο από τον Ιωσήφ. Τι καλό παράδειγμα για μίμησι!​—Γέν. 45:1-8.

Ο Ιωσήφ κατόπιν προσέφερε στους αδελφούς του πολλά δώρα και με τη σοφή και παρήγορη συμβουλή, «Μη συγχύζεσθε καθ’ οδόν,» τους απέστειλε πίσω στον πατέρα τους στη γη Χαναάν. (Γέν. 45:24) Με πόση χαρά ο 130 ετών Ιακώβ τελικά εδέχθη το καλό άγγελμα ότι ο Ιωσήφ ήταν ζωντανός! «Θέλω υπάγει, και θέλω ιδεί αυτόν, πριν αποθάνω.» Εξαιτίας της πείνας ο Ιωσήφ εκάλεσε τον πατέρα του και όλον τον οίκον του να έλθουν στην Αίγυπτο, πράγμα που έκαμαν. Ο Φαραώ έδωσε σ’ αυτούς το εκλεκτό τμήμα της Γεσέν, όπου ετακτοποιήθησαν και όπου έζησαν κατά τα υπόλοιπα χρόνια της πείνας.​—Γέν. 45:28· 47:1-10.

Εφόσον η πείνα εξακολουθούσε χρόνο με το χρόνο οι Αιγύπτιοι βαθμηδόν εξαντλούσαν όλα τα υπάρχοντά των για ν’ αγοράσουν τροφή και στο τέλος επώλησαν ακόμη και τον εαυτό τους στον Φαραώ για να μπορέσουν να ζήσουν. Αυτό επέτρεψε στον Ιωσήφ να τους εγκαταστήση όπου έκρινε καλύτερα. Τους έδωσε σπόρον για να σπείρουν και από την εσοδεία, απητείτο απ’ αυτούς να πληρώσουν το έν πέμπτο στον Φαραώ για τη χρησιμοποίησι της καλλιεργησίμου γης.​—Γέν. 47:13-26.

Όταν απέθανε ο Ιακώβ στο 147ον έτος της ηλικίας του, ο Ιωσήφ εσεβάσθη την αίτησί του να ταφή στον αγρόν του Εφρών, όπου ο Αβραάμ και η Σάρρα, ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα και η Λεία ετάφησαν. Αλλά τώρα που ο πατέρας των απέθανε, οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ εξακολουθούσαν να βασανίζωνται από μια ένοχη συνείδησι, φοβούμενοι το πώς θα περνούσαν στα χέρια του Ιωσήφ. Και εδώ πάλιν ο Ιωσήφ εδόξασε τον Θεόν του με λόγια και με διαγωγή, λέγοντας προς αυτούς: «Μη φοβείσθε· μήπως αντί Θεού είμαι εγώ; σεις μεν εβουλεύθητε κακόν εναντίον μου· ο δε Θεός εβουλεύθη να μεταστρέψη τούτο εις καλόν, δια να γείνη καθώς την σήμερον, ώστε να σώση την ζωήν πολλού λαού· τώρα λοιπόν μη φοβείσθε· εγώ θέλω θρέφει εσάς, και τας οικογενείας σας.»​—Γέν. 49:29-32· 50:15-21.

Ο Ιωσήφ επέζησε από τον πατέρα του κατά πενήντα πέντε χρόνια, φθάνοντας στην ηλικία των 110 ετών. Ακριβώς πριν από τον θάνατό του, ακόμη μια φορά αυτός απεδείχθη ότι ήταν ένας πιστός μάρτυς, όταν ανεφέρθη στην υπόσχεσι του Θεού προς τον Αβραάμ: «Δια πίστεως ο Ιωσήφ αποθνήσκων προανήγγειλε περί της εξόδου των υιών Ισραήλ, και παρήγγειλε περί των οστέων αυτού,» δηλαδή, ότι, όταν οι Ισραηλίται τελικά θα εγκατέλειπαν την Αίγυπτο, έπρεπε να παραλάβουν μαζί των τα οστά του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εντολή αυτή του Ιωσήφ εχρησίμευσε ως μια πρόσθετη ακτίνα ελπίδος στους υιούς Ισραήλ στη διάρκεια των πολλών ετών, που υπέμειναν την τυραννική δουλεία στην Αίγυπτο.​—Εβρ. 11:22· Γέν. 50:24.

Ο Ιωσήφ αληθινά ήταν ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά. Εδόξασε τον Θεό του με τη διαγωγή του προς τους αδελφούς του, στο σπίτι του Πετεφρή, στη φυλακή του βασιλέως και ως διαχειριστής επισιτισμού στην Αίγυπτο. Και ουδέποτε παρέλειψε ευκαιρία για να δώση μαρτυρία περί της υπεροχής του Θεού του: στη γυναίκα του Πετεφρή, στους φυλακισμένους συντρόφους του, στον Φαραώ και έπειτα επανειλημμένως στους αδελφούς του. Ασφαλώς το υπόμνημα της ζωής του βοηθεί να εξαρτισθούμε τελείως «εις παν έργον αγαθόν.»

Εκτός από το υπόδειγμα της ζωής του, ο Ιωσήφ επί πλέον μας ενδιαφέρει, διότι ο Ιεχωβά Θεός τον εχρησιμοποίησε για να εξεικονίση τον αληθινόν Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, τον μεγάλον Διαχειριστή της πνευματικής τροφής. Και για την πορεία της πιστότητός του, ο Ιωσήφ στην ανάστασι θα είναι ένας από εκείνους, τους οποίους θα διορίση άρχοντας σε όλη τη γη ο Χριστός, τον οποίον εξεικόνισε.​—Ψαλμ. 45:16.

[Υποσημειώσεις]

«Να Περιπατής Ταπεινώς Μετά του Θεού Σου»

«ΙΔΟΥ, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» Ασφαλώς τα λόγια αυτά του Δαβίδ θίγουν μια ευαίσθητη χορδή στις καρδιές όλων εκείνων που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι πράγματι είναι χαρά να συνδέεσαι με Χριστιανούς αδελφούς που είναι σε ομόνοια «ως πρόβατα εις την μάνδραν.» Πόσο διαφορετικοί είναι από την πορεία που ακολουθεί η κοινωνία του παλαιού κόσμου! Όπως, παραδείγματος χάριν, όταν συνέρχωνται σε μια συνέλευσι τα Ηνωμένα Έθνη και επικρατή τέτοια οχλαγωγία, ώστε ο πρόεδρος θραύει το σφυρί του προσπαθώντας να αποκαταστήση μια τάξι και η συνεδρίασις λύεται λόγω της διαμάχης και της συγχύσεως!​—Ψαλμ. 133:1· Μιχ. 2:12.

Αλλά γιατί υπάρχει ενότης στην κοινωνία Νέου Κόσμου; Λόγω της αγάπης, που είπε ο Ιησούς ότι θα διέκρινε τους αληθινούς οπαδούς του. Μια τέτοια αγάπη δημιουργεί ταπεινοφροσύνη, χωρίς την οποία η ενότης δεν είναι δυνατή. Η υπερηφάνεια, το αντίθετο ακριβώς της ταπεινοφροσύνης, είναι εκείνη που από την αρχή επροκάλεσε προστριβές και διαιρέσεις, τα αντίθετα της ομονοίας.​—Ιωάν. 13:34, 35.

Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, επανειλημμένως ο λόγος του Θεού μάς παραγγέλλει να είμεθα ταπεινοί: «Να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» «Ταπεινώθητε ενώπιον του Ιεχωβά.» «Πάντες δε . . . ενδύθητε ταπεινοφροσύνην.» «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.»​—Μιχ. 6:8· Ιάκ. 4:10, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 5:5, 6.

Η ανάγκη του να είμεθα ταπεινοί ετονίσθη κατ’ επανάληψι από τον Ιησούν: Να γίνητε ως τα παιδία· λάβε του έσχατον τόπον στους γάμους· όταν προσεύχεσαι να είσαι σαν τον ταπεινό τελώνη και όχι σαν τον αυτοδικαιούμενον Φαρισαίον. Σημειώστε, επίσης, ότι η εντολή να είμεθα ταπεινοί εχρησίμευσε ως ορμητήριο για τη δριμεία εκ μέρους του Ιησού καταγγελία των υπερηφάνων και υποκριτών θρησκευτικών ηγετών της εποχής του. Σε χτυπητή αντίθεσι προς την αλαζονική πορεία των, ήταν η ταπεινή πορεία του Ιησού, που εδόξαζε τον Θεό κάθε φορά: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν.» Αυτή η έλευσίς του στη γη, όσο και ολόκληρη η επίγεια διαμονή του ήταν ένα λαμπρόν παράδειγμα ταπεινότητος, όπως ο απόστολος Παύλος τόσον καθαρά δείχνει εις Φιλιππησίους 2:5-8. Μια χαρακτηριστική απόδειξις της ταπεινότητος του Ιησού ήταν η προθυμία του να πλύνη τα πόδια των αποστόλων του.​—Ματθ. 18:3, 4· Λουκ. 14:7-11· 18:9-14· Ματθ. 23:12· Ιωάν. 8:28· 13:5.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ

Τι σημαίνει να είμεθα ταπεινοί; Η λέξις «ταπεινός» έχει την έννοιαν ότι «ένας σκέπτεται για τον εαυτό του χαμηλά· έχει μικρές αξιώσεις σαν ένας εγκαταλελειμμένος· όχι υπερήφανος ή δογματικός στο πνεύμα, στον τρόπο ή επιδεικτικός· ταπεινόφρων,»​—Ουέμπστερ.

Η Χριστιανική ταπεινότης είναι ειλικρινής. Δεν είναι μια ασθενική, άτονη υποταγή λόγω φόβου ή για ιδιοτελές όφελος, αλλά στηρίζεται επάνω σε δίκαιες αρχές, μια από τις οποίες είναι η δικαιοσύνη. Οφείλομε να είμεθα ταπεινοί απέναντι του Θεού. Από όλη τη νοήμονα δημιουργία του Θεού εμείς ειδικά οφείλομε να είμεθα ταπεινοί, διότι κατέχομε την πιο χαμηλή θέσι. Και λόγω αμαρτίας, δεν είναι επίσης το ανθρώπινο γένος το πιο ανάξιο; Διότι και τα πιο ισχυρά έθνη του κόσμου, συγκρινόμενα προς τον Ιεχωβά Θεόν, «είναι ως ρανίς από κάδου» και όλοι οι κάτοικοι «είναι ως ακρίδες» και «πάσα σαρξ είναι ως χόρτος.»​—Ησ. 40:15, 22· 1 Πέτρ. 1:24.

Οφείλομε, επίσης, να είμεθα ταπεινοί και απέναντι του πλησίον μας: «Τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» Συγχρόνως το να είμεθα ταπεινοί μας βοηθεί ν’ αποφύγωμε την παγίδα της υποκρισίας.​—1 Κορ. 4:7.

Η αρχή της αγάπης, επίσης, απαιτεί από μας να είμεθα ταπεινοί, και εδώ, επίσης, αντιστρόφως, το να είμεθα ταπεινοί θα μας κάνη περισσότερο στοργικούς. Αν αγαπούμε τον ουράνιο Πατέρα μας, δεν θα θέλομε να κάμωμε οτιδήποτε για να τον στερήσωμε από τη δόξα που οφείλομε σ’ αυτόν. Θα το θέλαμε μήπως; Η αγάπη, λοιπόν, προς τον Θεό θα μας κάμη να περιπατώμεν ταπεινώς ενώπιόν του. Και πώς είναι δυνατόν να λεχθή ότι το να είμεθα ταπεινοί αυξάνει την αγάπη μας προς τον Θεόν; Διότι η ταπεινότης μάς κάνει να έχωμε συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης και μας βοηθεί να εκτιμήσωμε ότι δεν μπορούμε κατευθύνωμε τα βήματά μας, που μας ελκύουν προς τον Θεό.​—Ματθ. 5:3· Ιερεμ. 10:23.

Ομοίως, η αγάπη προς τους αδελφούς μας θα μας κάμη ταπεινούς στις σχέσεις μας προς αυτούς διότι η ταπεινότης μάς βοηθεί, επίσης, να είμεθα περισσότερο στοργικοί. « Έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» Αν είμεθα ταπεινόφρονες δεν θα λέμε προς έναν άλλον, «Δεν έχω χρείαν σου», αλλά θα εκτιμήσωμε την αλληλοεξάρτησί μας. Αν είμεθα ταπεινοί, δεν θα αισθανώμεθα την προσβολή, οφείλομε να φαινώμεθα ότι είμεθα ασήμαντοι, Αν είμεθα ταπεινόφρονες, θα είμεθα ελεήμονες προς τους άλλους όπως ο Θεός είναι ελεήμων απέναντί μας και θα διακρατούμε και θα δείχνομε αγαθότητα και συμπάθεια. Ταπεινότης είναι ιδιαιτέρως το να προσαρμοζώμεθα με όλους εκείνους που ζητούν στοργή και αγάπη.​—Φιλιππησ. 2:2, 3· 1 Κορ. 12:20, 21.

Το ίδιο αληθεύει, επίσης, όσον αφορά την αρχή της σοφίας: μας υποχρεώνει να είμεθα ταπεινοί. Με το να είμεθα μόνον ταπεινόφρονες μπορούμε να έχωμε ειρήνη με τον Θεό: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» Αυτός κατοικεί «μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα.» Η σύνεσις μάς υπαγορεύει, επίσης, να είμεθα ταπεινοί τόσον ώστε να μπορέσωμε να ειρηνεύωμε με τον εαυτό μας. Εκείνος που είναι ταπεινόφρων, δεν είναι πιθανόν ότι θα γίνη ματαιόδοξος, ή ένας που σπαράσσεται από ιδιοτελείς φιλοδοξίες, αλλά με σοφία θα εκτιμά ότι η ευσέβεια μετ’ αυταρκείας είναι μεγάλος πλουτισμός.​—Ιακ. 4:6· Ησ. 57:15· 1 Τιμ. 6:6.

Το να είμεθα ταπεινοί είναι, επίσης, η πορεία της σοφίας, επειδή, εκτός του ότι συντελεί να ειρηνεύωμε με τον Θεό και τον εαυτό μας, μας κάνει, επίσης, να ειρηνεύωμε με τους συνανθρώπους μας και ιδιαιτέρως με τους ομοίους με μας Χριστιανούς. Αυτό ωφελεί στην ομαλή συνεργασία, στην ενότητα, διότι εκείνος που είναι ταπεινός δεν θα ανταγωνίζεται με τον σύντροφό του Χριστιανό· δεν θα προσπαθήση να τον επισκιάση. Οι ταπεινοί είναι με σοφία πειθήνιοι, και ευπειθείς και συνεπώς συντελούν στο να υπάρχη ειρήνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Η δικαιοσύνη, λοιπόν, η αγάπη και η σοφία, όλα δείχνουν ότι πρέπει να είμεθα ταπεινοί.

ΠΡΟΦΥΛΑΞΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Δεν είναι εύκολο για τον άνθρωπον, που συνελήφθη στην αμαρτία και εγεννήθη στην πλάνη, να είναι ταπεινόφρων. Η φιλαυτία κάνει τον καθένα να θέλη να εξυψώση τον εαυτό του όπως έκαμε ο Σατανάς. Γι’ αυτό, ο λόγος του Θεού όχι μόνον περιέχει πολλές εντολές για μας να είμεθα ταπεινοί, αλλ’ επίσης μας προειδοποιεί εναντίον της υπερηφανείας. Πράγματι, επανειλημμένως και τα δύο συμβαδίζουν, η συμβουλή να είμεθα ταπεινοί και η προειδοποίησις εναντίον της υπερηφανείας: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» «Προ του αφανισμού υψώνεται η καρδία του ανθρώπου· και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.» «Η υπερηφανία του ανθρώπου θέλει ταπεινώσει αυτόν· ο δε ταπεινόφρων απολαμβάνει τιμήν.»​—Ιακ. 4:6· Παροιμ. 18:12· 29:23.

Ενώ όλοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να προφυλαχθούν από το να μην είναι ταπεινοί, ειδικά τούτο απαιτείται από εκείνους που ασκούν εξουσία επάνω σε άλλους, όπως οι γονείς, από εκείνους στην εκκλησία που διδάσκουν άλλους στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, από τους διακονικούς βοηθούς της εκκλησίας και, προπάντων, από εκείνους που ασκούν εποπτεία, είτε είναι υπηρέται εκκλησίας, περιοχής, περιφερείας, τμήματος ή ζώνης.

Όλοι αυτοί έχουν την υποχρέωσι να είναι παραδείγματα στην ταπεινοφροσύνη βαδίζοντας με τον Θεό, όπως ακριβώς οφείλουν να είναι υποδείγματα στην γνώσι και στον ζήλο. Έτσι ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους: «Μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» Διδάσκοντας τους άλλους, πρέπει να προσέχουν μήπως η επίπληξις του Παύλου εφαρμόζεται σ’ αυτούς: «Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις;»​—1 Πέτρ. 5:3· Ρωμ. 2:21.

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίον οι επίσκοποι πρέπει να προσέχουν, είναι ότι έχουν πολλούς αδελφούς, τους οποίους εξυπηρετούν. Κάθε επαφή παρέχει μία ευκαιρία να είναι βοηθητικοί, ή όχι, πράγμα που εξαρτάται από το αν είναι ταπεινοί ή όχι. Εξ άλλου, επίσης, λόγω της θέσεώς των κάθε τι που λέγουν ή κάνουν θεωρείται εξαιρετικά σοβαρόν παρά αν εγίνετο αλλιώς.

Αλλά και, λόγω των καθηκόντων που έχει ένας επίσκοπος, είναι πολύ εύκολο γι’ αυτόν να φαίνεται πολυάσχολος, ή πραγματικά να είναι πολύ ενεργητικός και αποτελεσματικός για να είναι αληθινά βοηθητικός σε εκείνους για τους οποίους είναι υπεύθυνος. Αυτό θα τον κάμη ελλιπή σε αισθήματα αγάπης προς τον πλησίον του. Έτσι μπορεί να αποτύχη στο να κατέλθη στο επίπεδο των άλλων και να μη μπορέση να λέγη, όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος: «Έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς.»​—1 Κορ. 9:22.

Οι επίσκοποι πρέπει να ενθυμούνται επίσης την προειδοποίησι: «Η γνώσις . . . φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.» Η έμφυτη ικανότης, η απόκτησις γνώσεων ή ο διορισμός σε θέσι υπηρεσίας εύκολα μπορεί να κάμη ένα άτομο να αποβάλη την ταπεινοφροσύνη. Το «αυτός είναι καλός, αλλά το γνωρίζει», δεν πρέπει να λέγεται για κανένα επίσκοπο στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Οφείλει να είμαι πάντοτε ταπεινός και να έχη μια ορθή προοπτική, διότι διαφορετικά μπορεί αυτός πολύ εύκολα να υπερηφανευθή και να «πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.»​—1 Κορ. 8:1· 1 Τιμ. 3:6.

ΠΟΤΕ ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΩΜΕΘΑ

Φαίνεται ότι υπάρχουν μερικές περιπτώσεις, στις οποίες πρέπει ειδικά να προφυλασσώμεθα για να κρατήσωμε την ταπεινότητά μας καθώς περιπατούμε ενώπιον του Θεού. Μια από τις περιπτώσεις αυτές είναι όταν λαμβάνωμε μια επίπληξι ή μια διόρθωσι. Καθώς ο Εκκλησιαστής σοφά συμβουλεύει: «Εάν το πνεύμα του ηγεμόνος εγερθή εναντίον σου, μη αφήσης τον τόπον σου· διότι η γλυκύτης καταπαύει αμαρτίας μεγάλας.» Έτσι, όταν ο Βασιλεύς Δαβίδ ήλθε αντιμέτωπος με τον προφήτη Νάθαν και του ελέχθη για την αμαρτία του, δεν εξηγριώθη εναντίον του προφήτου του Θεού, αλλά ταπεινώς εδέχθη την επίπληξι. Η ηρεμία του, η ταπεινοφροσύνη του, η μετάνοιά του ελάφρωσαν κάπως τη μεγάλη του αμαρτία κατά τούτο, ότι δεν του εκόστισε τον θρόνον τον ούτε την διαθήκη της Βασιλείας.​—Εκκλησ. 10:4· 2 Σαμ. 12:1-14.

Εξ άλλου, υπάρχει η περίπτωσις του Βασιλέως Οζία, που ήταν μια στρατιωτική μεγαλοφυΐα. Όταν αλαζονικά επροχώρησε για να προσφέρη θυμίαμα, αρνήθηκε ν’ αφήση τους ιερείς να τον ελέγξουν, αλλά με υπερήφανη μανία τους απώθησε παράμερα και το αποτέλεσμα υπήρξε να ταπεινωθή με το να παταχθή με λέπρα και να αποθάνη από την πληγή που προήλθε από τον Ιεχωβά. Όταν παίρνωμε συμβουλή ή επίπληξι από τους εκπροσώπους του Θεού, τότε είναι ο καιρός για μας να ταπεινωθούμε προσέχοντας τη συμβουλή: «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά.»​—2 Χρον. 26:16-21· Παροιμ. 3:11, 12, ΜΝΚ.

Μια άλλη ιδιαιτέρως ευαίσθητη ευκαιρία, που πρέπει να προσέξωμε να κρατήσωμε την ταπεινοφροσύνη μας, είναι όταν λαμβάνωμε μια θέσι ευθύνης. Δεν θέλομε να είμεθα σαν τον απορριφθέντα Βασιλέα Σαούλ, που ξεκίνησε ταπεινώς, αλλά όταν εξέλαβε τον εαυτό του πολύ σοβαρά, ενεργώντας απειθώς και αλαζονικώς, απώλεσε τα πάντα. Καθώς ο Σαμουήλ εχρειάσθηκε να του πη: «Ενώ συ ήσο μικρός έμπροσθεν των οφθαλμών σου, δεν έγεινες η κεφαλή των φυλών του Ισραήλ, και σε έχρισεν ο Ιεχωβά βασιλέα επί τον Ισραήλ; . . . Μήπως ο Ιεχωβά αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Ιεχωβά; Ιδού, . . . η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία.» Μόνον όταν εξακολουθούμε να μένωμε μικροί στα ίδια μας τα μάτια, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα εξακολουθήσωμε ν’ απολαμβάνωμε τα πρόσθετα προνόμια που έρχονται στον δρόμο μας.​—1 Σαμ. 15:17, 22, 23, ΜΝΚ.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Τι βοηθήματα επρομήθευσε ο Θεός για να μας βοηθήση να ‘περιπατώμεν ταπεινώς μετά του Θεού ημών’; Βεβαίως, το πρώτιστον μεταξύ αυτών είναι ο λόγος του Θεού, η Γραφή. Έτσι ο βασιλεύς του Ισραήλ έπρεπε να κάμη για τον εαυτό του ένα αντίγραφον του Νόμου και «θέλει αναγινώσκει εν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού· δια να μάθη να φοβήται Ιεχωβά τον Θεόν αυτού, να φυλάττη πάντας τους λόγους του νόμου τούτου, και τα διατάγματα ταύτα, ώστε να εκτελή αυτά δια να μη υψωθή η καρδία αυτού υπεράνω των αδελφών αυτού.»​—Δευτ. 17:18-20, ΜΝΚ.

Το άγιο πνεύμα του Θεού είναι πνεύμα αγάπης και δυνάμεως και σωφρονισμού. Επομένως, θα μας βοηθήση επίσης να είμεθα ταπεινοί, να αποφεύγωμε το να φέρωμε βαρέως, όταν υποβαλλώμεθα σε πειθαρχικά μέτρα, και να προφυλασσώμεθα από το να γίνωμε υπερήφανοι, όταν τιμώμεθα με πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας. Βεβαίως ο φόβος του Ιεχωβά θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την ταπεινοφροσύνη με το να μας κάνη πάντοτε ενημέρους όσον αφορά τις σχέσεις μας με τον Ιεχωβά, τις ευθύνες μας, καθώς και την εξάρτησί μας απ’ αυτόν. Και ιδιαιτέρως η προσευχή θα είναι μια βοήθεια για να είμεθα ταπεινοί. Στην προσευχή ζητούμε ικετευτικά το έλεος του Θεού, συγχώρησι, σοφία, το άγιο πνεύμα του, ενίσχυσι και ευόδωσι των προσπαθειών μας και τα όμοια. Εκτιμώντας την αναξιότητά μας και τις ανάγκες μας, θα προσευχώμεθα προς τον Θεόν να μας προφυλαξη από την υπερηφάνεια.

Ας αποδεχθούμε, λοιπόν, εγκαρδίως τη συμβουλή να «περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Αυτό σημαίνει πολλές ευλογίες τόσο τώρα όσο και στον νέο κόσμο, διότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Ευλόγησεν αυτούς ο Θεός.​—Γέν. 1:28. Σ 1/3/61 12-14

17 Κατεσκεύασε Κύριος ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.​—Γέν. 2:22. Σ 1/4/61 1, 2

18 Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού.​—Ιακ. 1:5. Σ 1/12/60 18

19 Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.​—1 Πέτρ. 2:12. Σ 1/10/60 26, 27, 29

20 Τότε θέλουσι συναχθή ομού οι υιοί Ιούδα, και οι υιοί Ισραήλ, και θέλουσι καταστήσει εις εαυτούς αρχηγόν ένα . . . μεγάλη θέλει είσθαι η ημέρα του Ιεζραέλ.​—Ωσηέ 1:11. Σ 1/1/61 21, 22α

21 Σας παρακαλώ . . . να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη.​—Εφεσ. 4:1, 2. Σ 15/5/60 11α

22 Και καθώς εξηκολούθουν την οδόν, ήλθον εις τι ύδωρ· και λέγει ο ευνούχος, . . . τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;​—Πράξ. 8:36. Σ 15/8/60 5, 6α

23 Εδέχθησαν τον λόγον. . . , εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς.​—Πράξ. 17:11. Σ 1/2/61 4, 5 α

24 Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.​—Παροιμ. 14:15. Σ 15/3/61 18-20α

25 Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 122:1, ΜΝΚ. Σ 15/12/60 10, 11

26 Έκαστος, αδελφοί, εις ό,τι εκλήθη, εν τούτω ας μένη παρά τω Θεώ.​—1 Κορ. 7:24. Σ 1/4/61 12, 15, 16

27 Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί! [Είναι] ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών.​—Ψαλμ. 133:1, 3. Σ 1/1/61 39α

28 Εκείνο . . . το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη.​—Ματθ. 19:6. Σ 1 /3/61 14-16

29 Ο Πέτρος είπε προς αυτούς, Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού.​—Πράξ. 2:38. Σ 15/8/60 9α

30 Ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, . . . δια να . . . φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων. Και είτε πάσχει έν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι.​—1 Κορ. 12:24-26. Σ 1/11/60 7-9

31 Η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού.​—Ιακ. 1:20. Σ 15/6/60 1, 2α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η αγρυπνία είναι αναγκαία για να μπορέσωμε να κατευθύνωμε τη ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο, ώστε απασχολούμεθα πάντοτε σε ορθά και δίκαια έργα. Η αγρυπνία θα βοηθήση όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού στο να ανεύρουν και εξαγοράσουν καιρό τον Ιούνιο για να παρουσιάσουν το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με το επίσης έξοχο και πολύτιμο βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» αντί δρχ. 35.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

6 Αύγουστου: Η Θέσις της Εκκλησίας στην Αληθινή Λατρεία. Σελ. 345.

13 Αυγούστου: Η Εκκλησία στον Καιρό του Τέλους. Σελ. 351.

Είναι Κάθε θρησκεία Καλή;

ΕΙΝΑΙ κάθε θρησκεία καλή; Κατά τους Κομμουνιστάς, καμμιά θρησκεία δεν είναι καλή. Τους αρέσει να αναφέρουν τον Μαρξ, που είπε ότι η θρησκεία είναι το όπιον του λαού. Ο Δαρβίνος, αφότου ησπάσθη τη θεωρία της εξελίξεως και ύστερα, δεν εχρειάσθη πια τη θρησκεία. Και ο Φρόυντ, ο πατέρας της ψυχαναλύσεως, έδωσε ορισμό της θρησκείας, «η Μεγάλη Ψευδαίσθησις».

Στο αντίθετο άκρο είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μια θρησκεία είναι τόσο καλή όσο και μια άλλη, τόσο αληθινή όσο και μια άλλη και ότι η θρησκεία αυτή καθ’ εαυτήν είναι ουσιαστικά ένα καλό πράγμα. Λέγουν ότι έπρεπε να υπάρχη περισσότερη θρησκεία στο σπίτι, στα σχολεία, στην εργασία και στην κυβέρνησι, χωρίς όμως ν’ αναφέρουν ποια θρησκεία έχουν κατά νουν. Αυτή είναι η θέσις που παίρνουν, επίσης, μερικοί σύγχρονοι ψυχοθεραπευταί, όπως ο Καρλ Τζανγκ. Πιστεύουν ισχυρά στη δύναμι της θρησκείας για να θεραπεύσουν εκείνους που είναι ψυχικά άρρωστοι. Ο Τζανγκ, στα έργα του, παραμερίζει τα ερωτήματα όσον αφορά την αξία ή το κύρος ωρισμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων· εκείνο που αποκλειστικά τον ενδιαφέρει είναι ότι η θρησκεία βοηθεί τους ασθενείς του.

Η ιστορία του ανθρώπου, και ιδιαιτέρως καθώς αναγράφεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, δεν μας επιτρέπει να υποστηρίζωμε ότι κάθε θρησκεία είναι καλή. Πράγματι, η θρησκευτική φιλοδοξία και ο θρησκευτικός φθόνος επροκάλεσαν τους πρώτους δύο φόνους, από τον Σατανά, τον Διάβολο, και τον Κάιν, τον πρώτο γυιό του Αδάμ. Το δε έθνος το Ισραηλιτικό υπέστη απειράριθμες βλάβες, υιοθετώντας τις θρησκείες των πέριξ αυτού λαών, τις ειδωλαλατρίες των, τη λατρεία του φύλου και τις ανθρωποθυσίες. Στη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων και ακόμη ως τη σύγχρονη εποχή, μισαλλόδοξοι φανατικοί ζηλωταί διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα εν ονόματι της θρησκείας. Σε πολλά μέρη της γης η λατρεία των ζώων ακόμη αφθονεί και εκθέσεις για το «σούττυ»​—το έθιμο, δηλαδή, κατά το οποίο η χήρα πείθεται ή εξαναγκάζεται να προσφέρη τον εαυτό της θυσία επάνω στην νεκρική πυρά του συζύγου της—​ακούονται ακόμη. Διότι, το πιο επονείδιστο, το πιο απεχθές έγκλημα σ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, ο φόνος του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, υπεκινήθη από θρησκευτικούς αρχηγούς. Σαφώς, λοιπόν, πάσα θρησκεία δεν είναι καλή. Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είναι, πλανώνται τόσο, όσο και οι άλλοι που υποστηρίζουν ότι πάσα θρησκεία είναι κακή.​—Ιωάν. 8:44· 1 Ιωάν. 3:12· Ματθ. 27:20.

Εν τούτοις, η Γραφή καθαρά δείχνει ότι υπάρχει καλή θρησκεία. Η θρησκεία είναι απλώς μια μορφή λατρείας, είναι υπηρεσία που προσφέρεται σε μια ανώτερη δύναμι, και ότι η θρησκεία μπορεί να είναι αληθινή όπως μπορεί να είναι και εσφαλμένη. Έτσι ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία.»​—Ιάκ. 1:26.

Η θρησκεία που είναι καλή πρέπει να μπορεί να μας πη πειστικά ποιον να λατρεύωμε, γιατί και πώς. Πρέπει να μας διαφωτίση όσον αφορά την τελική αιτία των πραγμάτων και τους λόγους των σημερινών συνθηκών. Επί πλέον, θα πρέπει να μας δώση ελπίδα σχετικά με το μέλλον και να παραγάγη το ορθό είδος των καρπών, αποδεικνύοντας ότι είναι η αληθινή θρησκεία. Με τους κανόνες αυτούς, η αληθινή Χριστιανοσύνη, καθώς αναφέρεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, και καθώς εδιδάχθη και εφηρμόσθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους του, ταυτίζεται, αυτή μόνον, ως η μόνη καλή θρησκεία.

Ποιον οφείλομε να λατρεύωμε; Το βιβλίο μελέτης της μόνης καλής θρησκείας μάς λέγει: Τον μόνον αληθινόν αόρατον Θεόν, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Αυτός είναι εκείνος που εδημιούργησε και διατηρεί ή συντηρεί τα πάντα, τα έμψυχα και τα άψυχα, τα υλικά και τα πνευματικά. Γιατί οφείλομε να τον λατρεύωμε; Διότι είναι κάτι που το οφείλομε σ’ αυτόν ως Δημιουργό και Υπέρτατον Κυρίαρχον του σύμπαντος. Και όχι μόνον είναι ορθό να λατρεύωμε τον Ιεχωβά Θεό, αλλ’ είναι και μια πράξις σοφίας, αγάπης και ευγνωμοσύνης που πρέπει να κάμωμε. Θα καταλήξη σε αίωνια ζωή και ευτυχία για μας.​—Ψαλμ. 83:18· Ησ. 40:26· 42:8.

Πώς οφείλομε να λατρεύωμε τον Θεόν αυτόν; Υπακούοντας στις εντολές του, που συνωψίσθησαν από τον Υιόν του ως εξής: «Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου,» και θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Με άλλα λόγια, λατρεύομε τον Θεό με το να δίνωμε σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι και με το να κάνωμε στους άλλους όπως θα θέλαμε να κάνουν εκείνοι σ’ εμάς.​—Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ· Έξοδ. 20:5· Ματθ. 7:12.

Η μία καλή θρησκεία, μέσω του ιδικού της βιβλίου μελέτης, της Αγίας Γραφής, μας δίνει, επίσης, την ακριβή πληροφορία, όσον αφορά την ανώτατη πηγή των πάντων και τους λόγους των σημερινών συνθηκών. Δείχνει ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, ότι τα πάντα σ’ αυτόν οφείλουν την ύπαρξί των και ότι πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον προέρχεται απ’ αυτόν. Επίσης μας λέγει γιατί ο Θεός επιτρέπει το κακόν: εξαιτίας των προκλήσεων της υπεροχής του Θεού και της ακεραιότητος του ανθρώπου, που ηγέρθησαν από τον Σατανά τον Διάβολο. Αυτό έδωσε σε όλους την ευκαιρία για ν’ αποδείξουν με το μέρος τίνος τάσσονται, είτε του Θεού, της αληθείας και της δικαιοσύνης ή εναντίον του. Εκείνοι που αποδεικνύουν τον Θεόν αληθή και τον Διάβολο ψεύτη, με το να κρατούν ακεραιότητα, θ’ ανταμειφθούν με ζωή αιώνια.​—Γέν. 1:27· Έξοδ. 9:16· Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2· Ψαλμ. 36:9· Παροιμ. 27:11.

Εξ άλλου, η μία καλή θρησκεία, μας δίνει μια σταθερή ελπίδα για το μέλλον. Μας βεβαιώνει ότι, επειδή ο Ιησούς Χριστός απέθανε για τις αμαρτίες μας και ανέστη εκ νεκρών από τον Πατέρα του, ανοίχθηκε μια οδός για μας για να συμφιλιωθούμε με τον Θεό και να κερδίσωμε αιώνια ζωή στον Θείο, νέον κόσμο της δικαιοσύνης. Για ενίσχυσι της ελπίδος μας, ο Ιησούς μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα για τη βασιλεία του Θεού και για να γίνη το θέλημά Του επάνω στη γη όπως γίνεται στον ουρανό.​—Ματθ. 6:10· Ιωάν. 3:16· 1 Πέτρ. 3:18.

Και τελευταία, η μία καλή θρησκεία αποδεικνύεται ότι είναι τέτοια με τις αλλαγές που κάνει στη ζωή εκείνων που την εγκολπώνονται. Λόγω των παραδειγμάτων που δίνει ο λόγος του Θεού, των υψηλών αρχών που προβάλλει και των ανταμοιβών που προσφέρει, παρέχει ένα ισχυρό ελατήριο για να ζούμε σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Απόδειξις αυτού φαίνεται στη μεταμόρφωσι που φέρνει γύρω από τη ζωή δεκάδων χιλιάδων, κάνοντας τους ιθαγενείς Αφρικανούς να εγκαταλείπουν την πολυγαμία και τους φυλετικούς αγώνες, κατανικώντας τον εθνικιστικό εγωισμό και τον ιδιοτελή υλισμό, μεταβάλλοντας ακόμη και τους εγκληματίας σε εντίμους ανθρώπους που φοβούνται τον Θεό.

Θα θέλατε να λάβετε μια σοφή πορεία στον αιώνα αυτόν του διαστήματος, εξασφαλίζοντας το μέλλον σας; Τότε αποφεύγετε την πορεία τόσο του κομμουνισμού, όσο και του λεγομένου Χριστιανικού κόσμου. Μάθετε τη θρησκεία, που ο Ύψιστος Θεός ο ίδιος επιδοκιμάζει όπως εκτίθεται στον λόγον Του, την Αγία Γραφή. Αφήστε την να διαπλάση τη ζωή σας, εξασφαλίζοντας την ειρήνη και την ευτυχία σας τώρα και αιώνια ζωή με ευτυχία στον νέον κόσμο του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά της κοινωνίας Νέου Κόσμου θα είναι ευτυχείς να σας βοηθήσουν προς τον σκοπόν αυτόν.

Η Πορεία των Παγκοσμίων Δυνάμεων στην Προφητεία

Ποια είναι η πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων; Τι σημαίνει αυτό για την εποχή μας;

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ προφήται βλέπουν τις πολιτικές δυνάμεις σε πορεία προς την καταστροφή! Είναι ένα τρομακτικό θέαμα! Παραλυτικός φόβος συνέχει τις καρδιές των θεατών καθόσον στέκουν απελπισμένοι. Ο Μπέρντραντ Ράσσελ, επιφανής φιλόσοφος, περιέγραψε την πορεία σαν μια πορεία που ήταν προκαθωρισμένη, προωρισμένη για τον καιρό μας. «Πάντοτε από το έτος 1914,» είπε, «κάθε άνθρωπος που συνησθάνετο τις κατευθύνσεις του κόσμου ανησυχούσε πολύ από ό,τι εφαίνετο σαν μια μοιραία και προκαθωρισμένη πορεία προς ολοένα μεγαλύτερη καταστροφή.»

Οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι αιφνιδιάζονται από τη μαινόμενη πορεία των εθνών προς ό,τι φαίνεται να είναι μια βέβαιη καταστροφή. Η κατάστασις φαίνεται απελπιστική. Εν τούτοις, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κατανοούν ότι η πορεία των πολιτικών δυνάμεων απαιτεί προσεκτική μελέτη και σκέψι, διότι επηρεάζει άμεσα το μέλλον του καθενός. Επομένως, προξενεί χαρά στην καρδιά το να μάθωμε ότι ο «Θεός που δίνει ελπίδα» έκαμε να γραφή στο βιβλίο της προφητείας του η πορεία ωρισμένων παγκοσμίων δυνάμεων. Η Γραφή, αρχίζοντας πριν από 2.565 έτη περίπου, απεκάλυψε προκαταβολικά την πορεία των παγκοσμίων αυτών δυνάμεων συνεχώς έως την εποχή μας και στο μέλλον ακόμη, όπου αποκαλύπτει το μεγάλο αποκορύφωμα στο οποίον βαδίζουν.​—Ρωμ. 15:13.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Στο έτος 607 π.Χ. οι βαβυλωνιακές ορδές του Ναβουχοδονόσορ εσάρωσαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ που είχε πληγή από λιμό για να θέσουν αιματηρό τέρμα στην από 510 έτη ύπαρξι του βασιλείου του εκλεκτού έθνους του Θεού Ισραήλ. Ο Σεδεκίας ήταν ο τελευταίος βασιλεύς του Ισραήλ που «εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά» ως ένας αντιπροσωπευτικός άρχων του Παντοδυνάμου Θεού. Οι προφητικοί αυτοί λόγοι του Ιεχωβά, που αναγράφονται στο βιβλίον του Ιεζεκιήλ 21:26, 27, απηυθύνοντο στον Σεδεκία, και βρήκαν έναρξι της εκπληρώσεώς των στο έτος 607 π.Χ.: «Σήκωσον το διάβημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» Έτσι, ο θρόνος του Ιεχωβά επρόκειτο να παραμείνη κενός ώσπου ήλθε εκείνος που είχε το νόμιμο δικαίωμα να γίνη ο αιώνιος του Ιεχωβά Βασιλεύς του υποσχεμένου του νέου κόσμου.​—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.

Με την ανατροπή τού αντιπροσωπευτικού άρχοντος του Ιεχωβά στο έτος 607 π.Χ. άρχισε η χρονική περίοδος για την οποία ωμίλησε ο Ιησούς ως τους «καιρούς των εθνών,» δηλαδή έναν καιρό που τα έθνη θα είχαν μια ανεμπόδιστη, αδιάκοπη διακυβέρνησι της γης. Αυτό, επίσης, εσημείωσε, όχι την αρχή των παγκοσμίων δυνάμεων, αλλά την έναρξι μιας πορείας των παγκοσμίων δυνάμεων όπως αναγράφεται προφητικά στο Γραφικό βιβλίο του Δανιήλ.​—Λουκ. 21:24.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Η Βαβυλών, υπό την ικανή ηγεσία του Ναβουχοδονόσορ, ηγέρθη στη θέσι μιας αδιαφιλονεικήτου παγκοσμίου δυνάμεως. Αυτός ήταν, επίσης, ο πρώτος που ανέτρεψε το εκλεκτόν έθνος του Θεού Ισραήλ. Επομένως, κατάλληλο ήταν να του δώση ο Παντοδύναμος Θεός το όνειρο που προλέγει την πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων από την εποχή του ως τον σημερινό καιρό.

Όταν αφυπνίσθη ο Ναβουχοδονόσορ δεν μπορούσε να θυμηθή το πολύ ασύνηθες όνειρό του, και αυτό τον ανησυχούσε πολύ. Τελικά ο Δανιήλ, ένας θεοσεβής Ισραηλίτης αιχμάλωτος, προσήλθε και είπε στον Ναβουχοδονόσορ όχι μόνο το όνειρο αλλά και την ερμηνεία του. Ο Δανιήλ είπε: «Συ, βασιλεύ, εθεώρεις, και ιδού εικών μεγάλη.» Σύμφωνα με την περιγραφή του Δανιήλ, «η κεφαλή της εικόνος εκείνης ήτο εκ χρυσού καθαρού, το στήθος αυτής και οι βραχίονες αυτής εξ αργύρου, η κοιλία αυτής και οι μηροί αυτής εκ χαλκού, αι κνήμαι αυτής εκ σιδήρου, οι πόδες αυτής μέρος μεν εκ σιδήρου, μέρος δε εκ πηλού.»​—Δαν. 2:31-33.

Ποια θα μπορούσε να είναι η σημασία ενός τόσο παραδόξου ενυπνίου; Ο Δανιήλ ηρμήνευσε: «Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων, . . . Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή.» (Δαν. 2:37, 38) Η χρυσή κεφαλή λοιπόν εξεικόνιζε τον Ναβουχοδονόσορ ή, ακριβέστερα, τη δυναστεία των Βαβυλωνίων αρχόντων με τον Ναβουχοδονόσορ ως κατακτητή της Ιερουσαλήμ κι ετελείωνε με τον θάνατον του Βαλτάσαρ, μετά από εξήντα οκτώ χρόνια. Επειδή ο Ναβουχοδονόσορ ήταν πρώτος παγκόσμιος άρχων που κατέκτησε το ίδιο το έθνος του Θεού Ισραήλ, κατάλληλο ήταν να έχη η Βαβυλών τη θέσι της στην κεφαλή της εικόνος.

Τι να λεχθή για το στήθος και τους βραχίονας από άργυρον; Ο Δανιήλ υπό την καθοδηγίαν του πνεύματος του Θεού απεκάλυψε στον Ναβουχοδονόσορ, «Και μετά σε θέλει αναστηθή άλλη βασιλεία κατωτέρα σου.» (Δαν. 2:39) Αυτό διασαφηνίζει ότι κάθε μέταλλο παριστάνει μια βασιλεία ή δυναστεία και είναι στην πραγματικότητα μια προφητεία σχετικά με την πορεία αυτών των βασιλειών ή παγκοσμίων δυνάμεων. Το αργυρούν στήθος και οι βραχίονες παριστάνουν επομένως τη Μηδο-Περσική παγκόσμια δύναμι, η οποία ανέτρεψε τη Βαβυλώνα από την ανώτερη θέσι της το 539 π.Χ.

Η προφητική πορεία συνεχίζεται. Ο Δανιήλ, καθορίζοντας την ταυτότητα της τρίτης παγκοσμίου δυνάμεως σ’ αυτή την προφητεία, λέγει: «Και τρίτη άλλη βασιλεία εκ χαλκού, ήτις θέλει κυριεύσει επί πάσης της γης.» (Δαν. 2:39) Υπολογίζοντας τη Βαβυλώνα ως την πρώτη, η τρίτη παγκόσμια δύναμις ήταν η Ελλάς. Έτσι, η από χαλκό κοιλία και οι μηροί παριστάνουν τη Μακεδονική ή Ελληνική παγκόσμια δύναμι.

«Και τετάρτη βασιλεία,» δηλαδή, τετάρτη από τη Βαβυλώνα, συμβολίζεται από τις ‘κνήμες εκ σιδήρου.’ (Δαν. 2:40) Ο σίδηρος είναι πιο δυνατός απ’ τον χρυσόν, τον άργυρο και τον χαλκό. Ομοίως η Ρώμη, η επόμενη παγκόσμια δύναμις που θα ανήρχετο στη σκηνή, ήταν ισχυρότερη και πιο σιδηροειδής στην ικανότητά της να συντρίβη, από κάθε άλλη προηγούμενή της. Εν τούτοις, περισσότερα εσυμβολίζοντο από τις σιδηρές κνήμες παρά απλώς η Ρώμη. Η μεγαλύτερη και πιο σιδηροειδής απ’ όλες τις παγκόσμιες δυνάμεις ήταν η επόμενη δύναμις, δηλαδή, η Βρεττανική Αυτοκρατορία, που ενώθηκε κατόπιν με την Αμερική, σχηματίζοντας την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι.

Τι θα λεχθή για το τελευταίο μέρος της εικόνος, τους πόδας και τους δέκα δακτύλους των από σίδηρο και πηλό; Στη Βίβλο, ο αριθμός δέκα χρησιμοποιείται για να δείξη επίγεια πληρότητα. Έτσι, οι δέκα δάκτυλοι εξεικονίζουν όλες τις καπιταλιστικές δυνάμεις και κυβερνήσεις που υπάρχουν συγχρόνως στη διάρκεια του τέλους αυτής της συμβολικής εικόνος.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΞΕΙΚΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΘΗΡΙΑ

Πάνω από πενήντα χρόνια μετά την ερμηνεία του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ και στη διάρκεια της κυβερνήσεως του Βαλτάσαρ, ο Δανιήλ έλαβε δύο οράσεις από τον Θεό σε περίοδο τριών ετών, που επεβεβαίωναν κι εχρησίμευαν ως πρόσθετη μαρτυρία τού ότι η ερμηνεία του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ ήταν αληθινή. Ο Δανιήλ λέγει για την πρώτη του όρασι: «Εγώ εθεώρουν εν τω οράματί μου την νύκτα, και ιδού, . . . τέσσαρα θηρία μεγάλα ανέβησαν εκ της θαλάσσσης, διαφέροντα απ’ αλλήλων. Ταύτα τα μεγάλα θηρία, τα οποία είναι τέσσαρα, είναι τέσσαρες βασιλείς, οίτινες θέλουσιν εγερθή εκ της γης.» Έτσι, τα τέσσερα θηρία παριστάνουν τέσσερες βασιλείες ή παγκόσμιες δυνάμεις και αντιστοιχούν προς τα τέσσερα μέταλλα του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ.​—Δαν. 7:2, 3, 17.

Ο Δανιήλ είπε ότι το πρώτο θηρίο «ήτο ως λέων, και είχε πτέρυγας αετού.» (Δαν. 7:4) Η Βαβυλών έσπευσε να επιτεθή με την ταχύτητα ενός λέοντος βοηθουμένου με τα φτερά αετού. Κατεβρόχθισε βασίλεια, περιλαμβανομένου και του Θείου έθνους του Ισραήλ, για να εγκαθιδρυθή ως μια παγκόσμια δύναμις. Ωστόσο, γρήγορα επεβράδυνε την ταχύτητά του σε βήμα ανθρώπου με δύο πόδια και συνελήφθη και συνετρίβη από ένα «θηρίον δεύτερον, όμοιον με άρκτον.» (Δαν. 7:5) Αυτή, φυσικά, ήταν η επόμενη παγκόσμια δύναμις, η Μηδο-Περσία.

Η όρασις του Δανιήλ προέλεγε την έγερσι της Ελλάδος σε παγκόσμια περιωπή, όταν απεκάλυψε ένα τρίτον θηρίον «ως λεοπάρδαλις, έχον επί τα νώτα αυτού τέσσαρας πτέρυγας πτηνού.» Υπό τον Μέγαν Αλέξανδρον η Ελλάς εκινήθη με απίστευτη σχεδόν ταχύτητα στην κατάκτησί της, ‘σαν μια λεοπάρδαλις με φτερά.’ Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου η Ελλάς διηρέθη σε τέσσερες χωριστές μικρότερες αυτοκρατορίες, όπως ετόνισε η Γραφή λέγοντας, «το θηρίον είχεν έτι τέσσαρας κεφαλάς.»​—Δαν. 7:6.

Το «θηρίον τέταρτον, τρομερόν και καταπληκτικόν, και ισχυρόν σφόδρα· . . . και αυτό ήτο διάφορον πάντων των θηρίων των προ αυτού· και είχε δέκα κέρατα.» (Δαν. 7:7) Αυτό το θηρίο άρχισε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλ’ όπως έδειχνε η προφητεία ότι θα συνέβαινε, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελικά διελύθη, τα δε δέκα κέρατα εσυμβόλιζαν τα τμήματα στα οποία διεμερίσθη. Ανάμεσα σ’ αυτά τα δέκα κέρατα ηγέρθη ένα μικρό κέρας, το οποίον περιεγράφη ως ‘διάφορον από τα πρώτα.’ (Δαν. 7:8, 24) Αυτό το μικρό κέρας ηγέρθη ως η Βρεττανική Αυτοκρατορία ιδιαίτερα από τον δέκατον έβδομον αιώνα κι εμπρός, και αργότερα συνηνώθη με την Αμερική για να σχηματίση την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι.

Η δεύτερη όρασις του Δανιήλ χρησιμεύει σαν μια πρόσθετη επιβεβαίωσις κι αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά είναι ο απ’ αρχής αναγγέλλων το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα. (Ησ. 46:10) Ο Δανιήλ περιγράφει ότι είδε ένα κριόν κι ένα τράγον. Ο δικέρατος κριός υπερίσχυσε για λίγον καιρό και «ουδέν θηρίον ηδύνατο να σταθή έμπροσθεν αυτού,» αλλά κατόπιν ένας τράγος ηγέρθη από τη δύσι κι επετέθη εναντίον του κριού, τον έρριξε στη γη και τον κατεπάτησε σε υποταγή. Ο ασφαλής προφητικός λόγος του Ιεχωβά δεν αφήνει αμφιβολία ως προς τη σημασία των συμβολισμών αυτών: «Ο κριός, τον οποίον είδες, ο έχων τα δύο κέρατα, είναι οι βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας. Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς. Το δε ότι συνετρίβη, και ανέβησαν τέσσαρα αντ’ αυτού, δηλοί ότι τέσσαρα βασίλεια θέλουσιν εγερθή εκ του έθνους τούτου πλην ουχί κατά την δύναμιν αυτού.»​—Δαν. 8:3-8, 20-22.

Η Μηδο-Περσία έγινε παγκόσμια δύναμις, όπως είχε προείπει η όρασις του Δανιήλ, και καθώς επίσης είχε προλεχθή, η Ελλάς υπό τον Μέγαν Αλέξανδρον, κατεπάτησε τη Μηδο-Περσία σε υποταγή. Όταν ο Αλέξανδρος, που εξεικονίσθη από το μέγα κέρας, εξέλιπε δια θανάτου, το βασίλειό του διηρέθη μεταξύ τεσσάρων στρατηγών του, και προέκυψαν τέσσερες Ελληνικές αυτοκρατορίες. Πόσο αξιοσημείωτος είναι ο λόγος του Θεού στο να προλέγη το μέλλον! Ασφαλώς μπορούμε να επιστηριζώμεθα στις προφητείες του!

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟΝ ΘΗΡΙΟΝ

Η Αγ. Γραφή χαρακτηρίζει την όλη ορατή οργάνωσι του Σατανά ως «θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά, και κέρατα δέκα.» (Αποκάλ. 13:1) Κατόπιν περιγράφει «άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου, και ελάλει ως δράκων.» (Αποκάλ. 13:11) Το δικέρατο αυτό θηρίο έλεγε στους «κατοικούντας επί της γης» «να κάμωσιν εικόνα εις το θηρίον» που είχε επτά κεφαλές και δέκα κέρατα.​—Αποκάλ. 13:14.

Το δικέρατο θηρίο που μιλούσε ως δράκων παριστάνει την Αγγλο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμι της Βρεττανίας και της Αμερικής. Εμφανίζεται σαν να έχη προβατοειδή κέρατα, μη επιθετική κατά τη φύσι της· αλλ’ ομιλώντας όπως ο δράκων Σατανάς ή Διάβολος, λέγει να κάμουν μια «εικόνα εις το θηρίον» για να χρησιμεύση ως στόμα για τη σατανική προπαγάνδα. Η Κοινωνία των Εθνών και ο διάδοχός της, τα Ηνωμένα Έθνη, απεδείχθησαν ότι είναι η εικών της όλης ορατής οργανώσεως του Σατανά. Και όπως προείπε η Γραφή, η Βρεττανία και η Αμερική την υπεστήριξαν και είναι υπεύθυνες για την ύπαρξί της.

Στην Αποκάλυψι, δέκατο έβδομο κεφάλαιο, αυτή η «εικών του θηρίου» καλείται, επίσης, «θηρίον κόκκινον», αποκαλύπτοντας δε αυτό ο άγγελος είπε: «Το θηρίον το οποίον είδες, ήτο, και δεν είναι, και μέλλει να αναβή εκ της αβύσσου και να υπάγη εις απώλειαν.» (Αποκάλ. 17:3, 8) Η Κοινωνία των Εθνών «ήτο,» αρχίζοντας να λειτουργή από τις 10 Ιανουαρίου 1920 αλλά στο έτος 1939 με την έκρηξι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πήγε στην άβυσσο της αδρανείας, για να ξαναβγή απλώς το 1945 ως η οργάνωσις των Ηνωμένων Εθνών.

Αυτό το θηρίον αποκαλύπτεται περαιτέρω από τη σχέσι του με τις προηγούμενες επτά παγκόσμιες δυνάμεις, κατά την αφήγησι των πραγμάτων, «είναι και αυτός ο όγδοος, και είναι εκ των επτά, και υπάγει εις απώλειαν.» (Αποκάλ. 17:11, περιθώριον) Μερικοί αναγνωρίζουν την καταστροφή του ως προσεχή. Ο Βρεττανός βουλευτής Άντονυ Φελ είπε: «Τα Ηνωμένα Έθνη εχρεωκόπησαν. Δικό μας δημιούργημα ήταν και μας απεγοήτευσε. Όχι λόγω ελλείψεως αγαθών προθέσεων, αλλά διότι είναι μια οργάνωσις καταδικασμένη σε αποτυχία.»

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΜΟΝΗ ΔΙΑΜΕΝΟΥΣΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ

Ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν εδώ στη γη, απέδειξε το νόμιμο δικαίωμά του να είναι ο αιώνιος Βασιλεύς του Ιεχωβά. Μετά την ανάστασί του από τον θάνατο στο έτος 33 μ.Χ., η αφήγησις λέγει ότι «εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Αυτή η περίοδος αναμονής έληξε με το τέλος των «καιρών των εθνών» στο έτος 1914. Αυτό εσήμανε τον καιρό του ν’ αρχίση να άρχη ο διωρισμένος βασιλεύς του Θεού που έχει νόμιμο δικαίωμα! Η Αποκάλυψις, δωδέκατον κεφάλαιον, περιγράφει τον Χριστόν ως να αναλαμβάνη το νόμιμο δικαίωμά του να άρχη και κατόπιν να καταρρίπτη τον Σατανάν και τους δαίμονές του απ’ τον ουρανό στη γη, όπου τους κρατεί επιφυλασσόμενος να τους καταστρέψη μαζί με όλη την ορατή θηριώδη οργάνωσι του Σατανά.

Γι’ αυτό, αναθαρρήστε, όλοι σεις οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι της σημερινής εποχής. Ο Θεός εγκαθίδρυσε μια Παγκόσμια Εξουσία, τη βασιλεία του εις χείρας του Χριστού Αυτού! Ο Δανιήλ, ομιλώντας για την καταστροφή της εικόνος του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ, ωμίλησε για την εποχή μας, όταν είπε: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή . . . θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» Εναποθέστε, λοιπόν, την ελπίδα σας και την εμπιστοσύνη σας στη βασιλεία του Θεού κι επιζήστε με αυτήν στους αιώνες!​—Δαν. 2:44.

[Εικόνες στη σελίδα 357]

ΒΑΒΥΛΩΝ

ΜΗΔΟ-ΠΕΡΣΙΑ

ΕΛΛΑΣ

ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΑΙ ΑΓΓΛΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Από την Έλεν Ουίλσων

ΠΟΙΟΣ θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δαπανήσω την ζωή μου; Αυτή ήταν η απόφασις, που έπρεπε να λάβω, όταν απεφοίτησα από το γυμνάσιο. Επρόκειτο ν’ αναζητήσω εργασία ώστε να κερδίζω χρήματα κι απλώς να προμηθεύω υλικά πράγματα στον εαυτό μου, ή υπήρχε κάτι πια αξιόλογο που έπρεπε να γίνη; Από την παιδική ηλικία είχα διδαχθή τις αλήθειες που ευρίσκοντο στη Βίβλο και είχα δαπανήσει κάποιον χρόνο κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας στη διάρκεια των σχολικών μου ετών. Αυτά τα πράγματα μ’ εβοήθησαν να καθορίσω την πορεία μου στη ζωή.

Το 1939 ενεγράφην ως σκαπανεύς στη διάρκεια των διακοπών και η διακονία σκαπανέως υπήρξε από τότε η τακτική μου ενασχόλησις. Είκοσι ένα έτη επέρασαν από τότε κι εδοκίμασα πολλή χαρά κι έλαβα πολλές ευλογίες στη διάρκεια όλων εκείνων των ετών ως σκαπανεύς. Τα πρώτα μου έτη δεν ήσαν τόσο εύκολα, αλλά είμαι ευγνώμων που ούτε μια φορά δεν εσταμάτησα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που η μητέρα μου, η αδελφή μου κι εγώ διωρισθήκαμε ως ειδικοί σκαπανείς για να βοηθήσωμε στην ενίσχυσι αδυνάτων εκκλησιών στη Βόρειο Καρολίνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι τρεις μας κατοικούσαμε σ’ ένα μικρό ρυμουλκούμενο σπίτι κι επειδή η βενζίνη ήταν ακριβή κι εδίδετο σε μικρές ποσότητες στη διάρκεια του πολέμου, εκάναμε ένα μεγάλο μέρος της μαρτυρίας μας με ποδήλατα.

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου ήλθε ένα πρωί όταν πήρα ένα γράμμα από το ταχυδρομείο. Μια επιστολή από το Μπρούκλυν από το Γραφείο του Προέδρου! «Τι μπορεί να είναι;» έλεγα στον εαυτό μου. Ήταν μια επιστολή που ανήγγελλε την έναρξι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς κι ένα έντυπο αιτήσεως για συμπλήρωσι από μένα. Ήταν κάτι που ποτέ δεν είχα ονειρευθή. Δεν ήταν εύκολο ν’ αφήσω τη μητέρα μου και την αδελφή μου, αλλ’ αφού εμελέτησα τα λόγια του Ιησού στο Μάρκος 10:29​—ότι «δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον»—​απεφάσισα να κάμω το βήμα.

Πόσο αληθινά απεδείχθησαν αυτά τα λόγια! Μόλις έφθασα στη Γαλαάδ, σύντομα εξοικειώθηκα με τη νέα και πολυάριθμη οικογένεια, με την οποία επρόκειτο να μελετώ και να εργάζωμαι στους επομένους πέντε μήνες. Εκείνοι οι μήνες ήσαν χαρωποί. Η στενή συντροφιά, αγάπη, κι ενότης που εξεδηλώθησαν απ’ όλους ήταν μια πρόγευσις του νέου κόσμου.

ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΑΛΑΑΔ

Η ημέρα της αποφοιτήσεως επλησίασε γρήγορα και όλοι είμεθα ανυπόμονοι να μάθωμε πού θα εστελλόμεθα. Τι συναρπαστική περίπτωσις, όταν ελήφθησαν οι διορισμοί! Σχεδόν όλοι μας διωρισθήκαμε σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής, όπου θα είμεθα ικανοί να χρησιμοποιήσωμε την Ισπανική που είχαμε σπουδάσει. Η σύντροφός μου, Έλεν Νίκολς, κι εγώ διωρισθήκαμε στο Μεξικό. Στο μεταξύ μας έστειλαν στη μικρή πάλι Γουεσλάκο, Τέξας, στα Μεξικά σύνορα, για να εργασθούμε ωσότου εκδοθούν τα διαβατήριά μας με τις θεωρήσεις για το Μεξικό. Οι μισοί και πλέον από τους κατοίκους της Γουεσλάκο απεδείχθη ότι ήσαν Μεξικανοί και μιλούσαν Ισπανικά. Έτσι, με το να είμεθα εκεί, ενομίζαμε ότι είμεθα ήδη στον τόπο διορισμού μας στο εξωτερικό.

Αμέσως αρχίσαμε να δίνωμε μαρτυρία μεταξύ του Μεξικανικού λαού. Ουδέποτε θα λησμονήσω την πρώτη μαρτυρία που έδωσα στην Ισπανική γλώσσα. Με τη βοήθεια του φωνογράφου κι ενός δίσκου στην Ισπανική, που εχρησιμοποιούντο ακόμη εκείνο τον καιρό, κατώρθωσα να διαθέσω το βιβλίο Τέκνα. Τι μεγάλη ικανοποίησις! Το επόμενο πρόβλημα ήταν ν’ αυξήσω επαρκώς το λεξιλόγιό μου για να κάνω επανεπισκέψεις και να συμμελετώ με ενδιαφερόμενα άτομα.

Πολύ μας εβοήθησε το να παρακολουθούμε συναθροίσεις στη γειτονική πόλι, όπου υπήρχε μια Μεξικανική εκκλησία. Στην αρχή μας εφαίνετο ότι οι αδελφοί μιλούσαν τρομερά γρήγορα εκφέροντας όλες τις λέξεις των μαζί. Ανεγνώριζα μόνο μια λέξι εδώ κι εκεί, αλλά σύντομα μπορέσαμε να συλλαμβάνωμε τα νοήματα. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι άρχισα ν’ απαντώ σε μερικές από τις ερωτήσεις και να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες. Με τη βοήθεια και υπομονή εκείνων των ταπεινών ανθρώπων εκάναμε καλή πρόοδο.

Δύο και πλέον έτη πέρασαν, αλλ’ ακόμη δεν μπορούσαμε να επιτύχωμε θεωρήσεις για το Μεξικό. Εν τούτοις, στη διάρκεια μερικών μηνών του έτους, υπήρχαν Μεξικανοί λαθρομετανάσται, στους οποίους εδίναμε μαρτυρία. Διέσχιζαν τον ποταμό Ρίο Γκράντε παρανόμως για να κερδίσουν λίγα δολλάρια στη διάρκεια της συγκομιδής των φρούτων, επειδή η κοιλάς του Ρίο Γκράντε είναι φημισμένη για τα εσπεριδοειδή της. Στην επιστροφή τους στο Μεξικό μερικοί απ’ αυτούς θ’ αναζητούσαν τους Μάρτυρας στις πόλεις της καταγωγής των. Έτσι, αν και δεν μπορούσαμε να εισέλθωμε στο Μεξικό, είχαμε μια μικρή συμμετοχή στο να εισάγωμε το άγγελμα στη χώρα.

Στις αρχές του 1946 επήλθε αλλαγή στον τόπο διορισμού μας και καθωρίσθη η Κούβα κι εγκατεστάθημεν σ’ έναν οίκον μαζί με μερικούς από τους πρώην συμμαθητάς μας. Ήταν σαν να βλέπαμε πάλι μέρος της οικογενείας μας ύστερ’ από αποχωρισμό τριών σχεδόν ετών. Είμεθα έξη στον οίκο που συμμετείχαμε στην οικιακή εργασία, ως επίσης και στις πείρες του αγρού. Έπρεπε να εξοικειωθούμε με πολλά νέα πράγματα, όπως το να μαγειρεύωμε με κάρβουνα και να τρώμε νέες τροφές, αλλά διατηρούσαμε στοργικά το προνόμιο να είμεθα σ’ έναν τόπο διορισμού στο εξωτερικό. Γενικά, οι Κουβανέζοι είναι πολύ ταπεινοί και αυτό έκανε εύκολη τη μαρτυρία μας σ’ αυτούς. Ως αποτέλεσμα της προθυμίας των στο ν’ ανταποκρίνωνται στο άγγελμα, πολλές δραστήριες εκκλησίες εσχηματίσθησαν, όταν ιεραπόστολοι διωρίσθησαν στη νήσο.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Αφού εμείναμε μερικούς μήνες στον τόπο διορισμού μας στην Κούβα, επιστρέψαμε στις Ην. Πολιτείες για να παρακολουθήσωμε τη συνέλευσι του 1946 στο Κλήβελαντ Οχάιο. Η σύντροφός μου κι εγώ εταξιδεύσαμε από το Μαϊάμι της Φλόριντας παίρνοντας μαζί μας τέσσερες Κουβανέζους σκαπανείς, στους οποίους περιελαμβάνετο και μία αδελφή ογδόντα ετών. Επειδή είχαμε λίγα χρήματα, σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου για λίγο ύπνο και πρόχειρα γεύματα, αλλά κανένα παράπονο δεν ακούσθηκε. Απολαύσαμε πολύ αυτή τη συνέλευσι, ειδικά το πρόγραμμα στην Ισπανική, όπου ακούσαμε τις πείρες των άλλων ιεραποστόλων κι εντοπίων στις άλλες Λατινοαμερικανικές χώρες. Με ανανεωμένο ζήλο επιστρέψαμε στον τόπο διορισμού μας, τον οποίον εμάθαμε ν’ αγαπούμε ολοένα περισσότερο καθώς προχωρούσαμε στο να γνωρίζωμε καλύτερα τον λαό.

Το θέρος του 1948 επληροφορήθημεν ότι μερικοί από τους ιεραποστόλους της Κούβας θα μετετίθεντο και θ’ απεστέλλοντο σε άλλες χώρες, τώρα που ισχυροί εντόπιοι ευαγγελιζόμενοι ήσαν ικανοί ν’ αναλάβουν τις ευθύνες του έργου εκεί. Ο όμιλός μας ερωτήθη αν θα είμεθα πρόθυμοι να πάμε. Εξεδηλώσαμε προθυμία να δεχθούμε οποιονδήποτε διορισμό, θεωρώντας τον ως από τον Ιεχωβά. Για λίγο διάστημα χρόνου είμεθα σε αναμονή κι εκάναμε υποθέσεις για κάθε χώρα πάνω στη γη, στην οποία ήταν ενδεχόμενο να σταλούμε​—εκτός από την Αργεντινή—​αλλ’ αυτή η χώρα ήταν εκείνη στην οποίαν πηγαίναμε.

Οι έξη από μας επρόκειτο να κάμωμε το ταξίδι με πλοίο, αποπλέοντας από τη Νέα Υόρκη. Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1948, αποχαιρετήσαμε τους αγαπητούς μας Κουβανέζους φίλους κι αρχίσαμε το μακρό ταξίδι μας. Αφού έγινε μια διακοπή του ταξιδίου στη Βόρειο Καρολίνα για να ιδώ την οικογένειά μου κι αφού διετέθησαν λίγες μέρες στη Νέα Υόρκη, ανεχωρήσαμε μια παγερή φθινοπωρινή μέρα του Οκτωβρίου. Όταν φθάσαμε στο Μπουένος Άυρες, ήταν άνοιξις· όχι ότι χρειασθήκαμε μήνες για να κάμωμε το ταξίδι, αλλά οι εποχές εδώ είναι ακριβώς αντίθετες από ότι είναι στις Ηνωμ. Πολιτείες.

Διεπιστώσαμε ότι το Μπουένος Άυρες είναι μια καθαρή σύγχρονη πόλις με τέσσερα περίπου εκατομμύρια κατοίκους, με υπόγεια τραίνα και άλλα σύγχρονα μέσα μεταφορών. Με το να είναι μια κοσμοπολιτική πόλις, το έργο από σπίτι σε σπίτι εγίνετο διαρκώς περισσότερο ενδιαφέρον, αφού ποτέ δεν εγνωρίζαμε από το ένα σπίτι στο άλλο τι είδους ανθρώπους θα συναντούσαμε.

Λίγο ύστερ’ από την αφιξί μας στο Μπουένος Άυρες, παρακολουθήσαμε την πρώτη μας συνέλευσι κι έτσι εγνωρίσαμε πολλούς από τους Αργεντινούς αδελφούς μας. Βρήκαμε μια μεγάλη ανάγκη για ιεραποστόλους, επειδή ο θερισμός ήταν μεγάλος και οι εργάται συγκριτικά τόσο λίγοι. Όταν φθάσαμε, υπήρχαν περίπου χίλιοι ενεργοί ευαγγελιζόμενοι σε όλη τη χώρα. Τώρα, δώδεκα σχεδόν έτη αργότερα, υπάρχουν περίπου 7.000.

Η επόμενη συνέλευσίς μας ήταν στον καιρό της επισκέψεως του Αδελφού Νορρ στις αρχές του 1949. Η συνέλευσις αυτή διελύθη από την αστυνομία, η οποία συνέλαβε εκατοντάδες από μας, οι οποίοι ήσαν κρατούμενοι ωσότου γίνουν ανακρίσεις. Επεβλήθη τότε απαγόρευσις σ’ όλες τις δημόσιες συνελεύσεις μας και οι θύρες όλων των Αιθουσών Βασιλείας εκλείσθησαν. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά ο Παντοδύναμος συνέχισε να ευοδώνη τις προσπάθειές μας και υπήρχε μια συνεχής αύξησις στον αριθμό ευαγγελιζομένων από έτος σε έτος.

Όλες οι συναθροίσεις μας έπρεπε να διεξάγωνται σε ιδιωτικές κατοικίες όπου δέκα ή δεκαπέντε από μας θα μελετούσαν μαζί. Ήταν πιο πολύ σαν μια οικογενειακή συγκέντρωσις και όλοι μας αισθανόμαστε ελεύθεροι να λαμβάνωμε μέρος. Είχα διορισθή ως οδηγός μελέτης ενός από τους ομίλους αυτούς, πράγμα που εσήμαινε επιπρόσθετη ευθύνη και ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά που είχα έτσι χρησιμοποιηθή.

Ύστερ’ από πέντε σχεδόν χρόνια παραμονής στον τόπο διορισμού μου στην Αργεντινή, έκαμα την πρώτη επίσκεψί μου επιστρέφοντας στις Ηνωμ. Πολιτείες. Αυτή ήταν στο 1953, για να παρακολουθήσω τη Διεθνή Συνέλευσι της Κοινωνίας Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήταν μια πάρα πολύ απολαυστική περίπτωσις. Είχα, επίσης, το προνόμιο να είμαι στη Διεθνή Συνέλευσι το Θείον Θέλημα το 1958. Μόλις επέστρεψα στην Αργεντινή εκείνον τον καιρό, διωρίσθηκα με τρεις άλλες ιεραποστόλους να εργασθούμε στην πόλι Σάλτα κοντά στα Βολιβιανά σύνορα. Είμεθα πολύ ευτυχείς σ’ αυτόν τον τόπο διορισμού κι είδαμε μια σταθερή αύξησι και σε αριθμούς και σε ωριμότητα της μικρής εκκλησίας, η οποία ήταν ήδη σχηματισμένη όταν εφθάσαμε.

Κυττάζοντας πίσω, μπορώ αληθινά να πω ότι τα δεκαεπτά έτη ιεραποστολικής υπηρεσίας μου άξιζαν τη δαπάνη. Παρά τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζαμε με καρτερία κατά καιρούς, έχομε ακόμη εκείνη την ειρήνη του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν. (Φιλιππησ. 4:7) Αληθινός στην υπόσχεσί του, ο Ιεχωβά ‘ανοίγει τους καταρράκτας του ουρανού, και εκχέει την ευλογίαν, ώστε να μη αρκή τόπος δι’ αυτήν.’​—Μαλαχ. 3:10.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Άλλεν Σ. Κόβιλ

ΣΤΟ Ηστ Εντ του Λονδίνου, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, άκουσα για τους μάρτυρας του Ιεχωβά για πρώτη φορά. Η νυμφευμένη αδελφή μου κατοικούσε στα περίχωρα του Λονδίνου και συνήθιζα να περνώ τα Σαββατοκύριακά μου εκεί. Αυτή ήδη μελετούσε τα συγγράμματα της αληθείας και παρευρίσκετο στις συναθροίσεις· και όταν διεπίστωνα ότι ήταν στον κήπο ή κάπου αλλού απασχολημένη, επιθυμούσα να βλέπω κρυφά μέσα στα βιβλία της Εταιρίας, που ήσαν τακτοποιημένα στις δύο πλευρές του ραδιοφώνου. Αργότερα, στο σπίτι, η αλήθεια μού έκαμε βαθιά εντύπωσι όταν ανέγνωσα τρία βιβλιάρια της Εταιρίας Σκοπιά: Άγγελοι· Οίκος και Ευτυχία και Ευημερία Βεβαία.

Παρακολουθούσα την Εκκλησία των Μεθοδιστών με τους γονείς μου, αλλά τελικά άρχισα να πηγαίνω στην Αίθουσα Βασιλείας. Τον Ιούνιο του 1938 απεφάσισα ν’ ασχοληθώ στο έργο του κηρύγματος. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε πρόγραμμα εκπαιδεύσεως ούτε τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες, ούτε σχολή διακονίας. Θυμάμαι ότι προσφέραμε τότε το μικρό βιβλιάριο Θεραπεία αντί μιας πέννας το αντίτυπο. Ύστερ’ από έξη πόρτες που κτυπήσαμε με ένα αδελφό, αυτός μου είπε: «Θα πας από εκεί, και εγώ θα είμαι από την άλλη πλευρά του δρόμου.» Καίτοι εστερούμην εντελώς διακριτικότητος, εν τούτοις έκαμα έναρξι στο έργο κηρύγματος· αλλά με τη βοήθεια των αδελφών και με την επιμονή και την υπομονή από μέρους μου εβελτίωσα τις παρουσιάσεις μου.

Κατόπιν ήλθε ο Σεπτέμβριος του 1938. Εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα στη διάρκεια της συνελεύσεως Ρόυγιαλ Άλμπερτ Χωλ, που έγινε στο Λονδίνο στις 9 ως τις 11 Σεπτεμβρίου. Μια από τις ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορδ στη συνέλευσι αυτή ήταν «Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα». Εσυνέχιζα τις μελέτες μου σε κάθε διαθέσιμη ώρα. Πήγαινα με τον υπόγειο σιδηρόδρομο στην εργασία μου, δαπανώντας κάθε μέρα στη διαδρομή σαράντα πέντε λεπτά περίπου, για μετάβασι και επιστροφή, και με τον τρόπο αυτόν εδιάβασα αρκετά αντίτυπα των εκδόσεων της Εταιρίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΝΑ ΥΠΑΓΩ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Έφθασε ο Δεκέμβριος του 1938 και ο Αδελφός Σρόεντερ, που ήταν την εποχή εκείνη υπηρέτης Τμήματος στην Αγγλία, επεσκέφθη την εκκλησία και με προσκάλεσε να ενταχθώ στο Μπέθελ. Έκαμα την ορθή απόφασι. Τα εννέα εκείνα χρόνια στο Μπέθελ του Λονδίνου ήσαν πάρα πολύ ευχάριστα, αν και περάσαμε μερικές πολύ στενόχωρες στιγμές σε ωρισμένες περιπτώσεις στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κήρυγμα και εργασία κάτω από συνθήκες συνεχών επιδρομών από αέρος ήταν μια πείρα, έπρεπε πραγματικά να αντιμετωπίσωμε.

Ήμουν ευγνώμων διότι μπόρεσα, εκτός από τα προνόμια του Μπέθελ, να υπηρετήσω και ως υπηρέτης εκκλησίας. Μέσα στα εννέα εκείνα χρόνια είχα την πείρα να υποστώ φυλάκισιν, διότι εκράτησα ουδετερότητα στην παγκόσμια σύγκρουσι. Το ίδιο και άλλοι οκτώ από τους αδελφούς του Μπέθελ και τελικά μας απέλυσαν στις 4 Ιουλίου 1944. Το έτος 1946 είδα τους γονείς μου ν’ αρχίζουν να σπουδάζουν την αλήθεια και ήταν μια χαρά για την αδελφή μου και μένα όταν τους είδαμε να βαπτισθούν και οι δύο στη συνέλευσι του Ουέμπλεϋ στο 1951.

Τότε στο τέλος του 1947 μου ήλθε μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου της Εταιρίας, που με προσκαλούσε να πάω στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. «Παρακαλείσθε να παρουσιασθήτε στην περίοδο που αρχίζει στις 25 Φεβρουαρίου 1948.» Εδώ έπρεπε να λάβω μια άλλη απόφασι· θα μπορούσα και να αποποιηθώ την πρόσκλησι. Καταλάβαινα ότι από την κοσμική μου εργασία είχα πάει κατ’ ευθείαν στο Μπέθελ. Και πολλές σκέψεις περνούσαν από τη διάνοιά μου όταν έλεγα στον εαυτό μου: ‘Ξέρεις ότι ουδέποτε υπήρξες σκαπανεύς. Αν υποτεθή ότι αποστέλλεσαι σε έργο ιεραπαστολικό κάπου σε μια χώρα του εξωτερικού, για να πηγαίνης από σπίτι σε σπίτι, να ομιλής κάθε μέρα σε ξένη γλώσσα, θα είσαι ικανός να το κάμης αυτό;’ Αλλά τον Δεκέμβριο του 1947 είκοσι τέσσερες Μάρτυρες επεβιβάζοντο από την Αγγλία στο υπερωκεάνειο Βασίλισσα Ελισάβετ για τη Νέα Υόρκη και μεταξύ αυτών ήμουν και εγώ.

Αποβιβασθήκαμε στις αρχές του Ιανουαρίου 1948 στη Νέα Υόρκη και αφού φθάσαμε στο Μπέθελ μάς έστειλαν σε διάφορες θέσεις στη Νέα Υόρκη και τα πέριξ περιμένοντας για το ταξίδι προς τη σχολή Γαλαάδ. Απήλαυσα τις ολίγες μέρες που πέρασα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, όπου μπόρεσα να εργασθώ ύστερ’ από όσα είχα ακούσει γι αυτό.

Η σχολή Γαλαάδ άρχισε στις 25 Φεβρουαρίου και οι πεντέμιση μήνες που πέρασαν ουδέποτε θα λησμονηθούν. Υπήρχε η σκληρή μεν, αλλά τερπνή εργασία (ο όγκος της καθημερινής μελέτης, καθώς και οι μικροδουλειές του αγροκτήματος), η Χριστιανική συντροφιά (με αδελφούς διαφόρων εθνικοτήτων, που έδιδε μια πρόγευσι της ζωής στον μέλλοντα Νέον Κόσμο), και η εκτίμησις (για όσα η οργάνωσις εν τη αγάπη της, κάνει για κείνους που είναι ικανοί ν’ ανταπακρίνωνται στις απαιτήσεις για εκπαίδευσι στη Γαλαάδ). Ναι, τα πάντα κατευθύνονται προς τον ένα εκείνο σκοπό, την προπαρασκευή για το πραγματικό έργο που αργότερα θα έλθη με το να εξαρτιζώμεθα τώρα καλύτερα για να φροντίζωμε για τα «άλλα πρόβατα».

Η ημέρα της απονομής των πτυχίων έφθασε την 1η Αυγούστου 1948, και ήταν η πρώτη αποφοίτησις που έγινε στο γήπεδο έμπροσθεν της τότε νεόκτιστης οικοδομής της βιβλιοθήκης Σηλώ. Καθώς αφήναμε την Γαλαάδ, η αποχαιρετιστήριος ομιλία του Αδελφού Νορρ εξακολουθούσε να αντηχή στα αυτιά μου: ‘Η Εταιρία είναι μια ανθρώπινη οργάνωσις, αλλ’ έχει το πνεύμα και την ευλογία του Κυρίου και μπορώ να πω για την Εταιρία ότι δεν θα εγκαταλείψη κανένα από σας. Είμεθα μαζί με τον καθένα σας.’ Και πόσον αληθινό ήταν αυτό! Από τότε πολλοί από μας είδαμε ο ένας τον άλλον τουλάχιστον δύο φορές, το 1953 στο Στάδιο Γιάγκη και πάλι το 1958 στην ειδική συγκέντρωσι στο Νιου Ρόκλαντ Πάλας κατά την Διεθνή Συνέλευσι το Θείον Θέλημα.

ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙ ΓΑΛΑΑΔ

Μετά τη Γαλαάδ υπηρέτησα ως υπηρέτης περιοχής στην υπ’ αριθμόν τέσσερα περιοχή της Πενσυλβανίας, αρχίζοντας έτσι την εφαρμογή της Γαλααδικής εκπαιδεύσεώς μου. Έπειτα, ακριβώς ένα έτος μετά την αποβίβασί μου από το πλοίον, έξη από την αρχική ομάδα των είκοσι τεσσάρων είμεθα πάλιν επάνω στην Βασίλισσα Ελισάβετ, στον δρόμο της επιστροφής προς την Ευρώπη.

Διωρίσθηκα, μαζί με έναν άλλον Άγγλο αδελφό, στη Γαλλία ως ιεραπόστολος, για να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι καθημερινώς, ομιλώντας σε μια ξένη γλώσσα. Η πιθανότης, που είχε περάσει από την διάνοιά μου πριν πάω στη σχολή Γαλαάδ, επρόκειτο τώρα να γίνη πραγματικότης. Έτσι μια ομιχλώδη ημέρα του Ιανουαρίου 1949, το νυκτερινό πλοιάριο από το Σαούθαμπτον μπήκε στο λιμάνι της Χάβρης. Έτσι άρχισε για μας η πραγματική εφαρμογή της Γαλααδικής μας εκπαιδεύσεως.

Μας υπεδέχθησαν μερικοί από τους εντοπίους ευαγγελιζομένους, που μιλούσαν γρήγορα Γαλλικά ώστε δεν μπορούσαμε να τους εννοήσωμε. Αφήκαμε την αποβάθρα και προχωρήσαμε δια μέσου της πόλεως, κυττάζοντας την μελλοντική μας εδαφική περιοχή. Τελικά εφθάσαμε στην κατοικία μας, σ’ ένα υπερώο με μια οροφή χαμηλή, στο σπίτι ενός ηλικιωμένου αδελφού και αδελφής. Έκαμαν ό,τι μπορούσαν για μας και το εκτιμήσαμε, αλλ’ ήταν τόσο διαφορετικό! Εδώ άρχιζε για μας η υπομονή και η καρτερικότης και η πραγματική πίστις στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Στο τέλος τακτοποιηθήκαμε και αρχίσαμε να εργαζώμεθα, πράγμα που περιελάμβανε το πλύσιμο των ρούχων μας καθώς και το μαγείρευμα των φαγητών μας.

Αν και ωπλισμένοι με μια βασική γνώσι της Γαλλικής που ελάβαμε στη Γαλαάδ, εν τούτοις ήταν δύσκολο να δώσωμε μαρτυρία. Όταν ήμουν στην Αγγλία, είχε προετοιμασθή για μένα μια κάρτα γραμμένη στη γαλλική και αυτή συνήθιζα να χρησιμοποιώ για να παρουσιάζω τον εαυτό μου. Στο πρώτο σπίτι που επεσκέφθηκα βρήκα κάποιον που είχε μερικά βιβλία της Εταιρίας· δεν καταλάβαμε ότι τα είχαν, αλλά είδαμε ότι τα είχαν, διότι μας τα έδειξαν. Έτσι συνεχίσαμε λέγοντας αργά: «Θέλετε να διαβάσετε την κάρτα αυτή, παρακαλώ;» Τότε ακούομε ένα χείμαρρο λέξεων σ’ απάντησι.

Από εβδομάδα σ’ εβδομάδα οι γνώσεις μας στην Γαλλική βαθμιαίως εβελτιώνοντο και επηγαίναμε στις μελέτες της Σκοπιάς και με πιστότητα προχωρούσαμε στη Γαλλική γλώσσα.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΣΕ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Λόγω συνθηκών που ήσαν πέραν των δυνάμεών μας, δεν ήταν δυνατόν να μείνωμε περισσότερο από πέντε μήνες, και έτσι επιστρέψαμε στην Αγγλία. Έλαβα ένα άλλο διορισμό, αυτή τη φορά για το Βέλγιο. Έφθασα στο Βέλγιο την 1η Σεπτεμβρίου 1949. Ήδη εφωδιασμένος με αρκετές γνώσεις στη Γαλλική, και εκεί πλέον με άλλους τρεις ιεραποστόλους μαζί, εβελτίωσα βαθμηδόν τις γνώσεις μου στα γαλλικά. Και αληθινά μπορώ να πω ότι τη μεγαλύτερη βοήθεια στο να εννοώ και να ομιλώ τα Γαλλικά την πήρα με το να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες, τόσο στη Γαλλία όσο και στο Βέλγιο. Κατέπεισα τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι θα εκτιμούσα το να διορθώνουν τα καταφανή σφάλματά μου στην προφορά και στη γραμματική. Συγχρόνως και εγώ μπόρεσα να τους δείξω με τον λόγον του Ιεχωβά, πώς θα μπορούσαν να μάθουν την «νέα γλώσσα» της Γραφής. Βλέποντας τα όσα πέρασαν, μπορώ να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος σχετικά με τη γλώσσα το απεκόμισα​—βγαίνοντας έξω ανάμεσα στον λαό και μαθαίνοντας απ’ αυτούς και ταυτοχρόνως ωφελώντας τους για την πνευματική των ευημερία.

Κατά τον πρώτον μήνα της παραμονής μου στο Βέλγιο, που η προσφορά ήταν ένα βιβλιάριο, διέθεσα 514 βιβλιάρια και στον έβδομο μήνα είχα το προνόμιο να διεξάγω δεκαεννέα Γραφικές μελέτες.

Όταν ήμουν εδώ στο Βέλγιο, είχα διάφορα προνόμια υπηρεσίας: υπηρέτησα ως ιεραπόστολος, ως υπηρέτης περιοχής, ως μέλος της οικογενείας Μπέθελ των Βρυξελλών και ως υπηρέτης περιφερείας. Τον Ιούλιο του 1955, αφού υπηρέτησα τον Ιεχωβά μόνος επί δεκαεπτά σχεδόν χρόνια, ενυμφεύθηκα μια αδελφή που ήταν στη δεκάτη εβδόμη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ και που ήταν στο έργο σκαπανέως από τον Μάιο του 1945. Εκάμαμε τον γάμο μας εδώ στις Βρυξέλλες και ως τώρα υπηρετούμε μαζί εδώ στο Βέλγιο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το ιεραποστολικό έργο είναι μια ευτυχισμένη ζωή. Πρέπει να πω ότι εκείνοι οι λίγοι μήνες στη Γαλλία ευθύς αμέσως μετά τη σχολή Γαλαάδ ήσαν οι σκληρότεροι έως τώρα αλλά χαίρω τώρα που υπέμεινα τότε, διότι με τέτοιες πείρες χαλυβδώνεται ένας για άλλες δοκιμασίες.

Είμαι χαρούμενος, διότι έκαμα την απόφασι να πάω στο Μπέθελ του Λονδίνου τον Δεκέμβριο του 1938, διότι αυτό κατέληξε σε άφθονες ευλογίες. Πολλά προνόμια θα μας έλθουν, αν υιοθετήσωμε την στάσι του Ησαΐα: «Ιδού εγώ! Απόστειλόν με.» Όταν πρόκειται να λάβωμε αποφάσεις, είναι ορθό να λογαριάσωμε την δαπάνη, αλλ’ εκείνος που αποφασίζει υπέρ της Βασιλείας και των συμφερόντων της ουδέποτε θα απογοητευθή.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν ο αδελφός μου κατά σάρκα, ο οποίος έχει αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας, και η οικογένειά του έρχωνται να με επισκεφθούν από μέρος που είναι έξω από την πόλι, μπορώ να τους προσκαλέσω στο σπίτι μου και ακόμη να τους επιτρέψω να παραμείνουν όλη τη νύχτα αν είναι ανάγκη;​—Ε. Τ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας ενός μέλους της συγγενείας μας δεν ακυρώνει τη φυσική συγγένεια σαρκός και αίματος. Παραδείγματος χάριν, η αποκοπή από την επικοινωνία αυτή καθ’ εαυτήν δεν θα διασπούσε τον γαμήλιο δεσμό. Επομένως, αν ένας αδελφός κατά σάρκα, που έχει αποκοπή από την επικοινωνία, μας επισκέπτεται με την οικογένειά του με βάσι, όχι τη Χριστιανική ενότητα, αλλά την οικογενειακή συγγένεια, τότε θα είχαμε το δικαίωμα να τον δεχθούμε με ευγένεια επάνω σ’ αυτή τη φυσική γήινη βάσι, όχι, βέβαια, για να έχωμε πνευματική συναναστροφή μαζί του και να τον μεταχειρισθούμε ως μέλος της εκκλησίας, αλλ’ απλώς για να συζητήσωμε σχετικά με την οικογενειακή συγγένεια και άλλα εγκόμια ζητήματα.

Πρέπει να είναι κανείς λογικός σ’ αυτό το ζήτημα, και αν ο συγγενής είναι από μια διαφορετική πόλι και δεν θα μπορούσε να επιστρέψη στο σπίτι του εκείνη την ημέρα, αλλά έχη ανάγκη στέγης για τη νύχτα, δεν θα υπήρχε τίποτε το εσφαλμένο αν εξεδηλώναμε αβροφροσύνη αφήνοντάς τον να παραμείνη τη νύχτα, απλώς επειδή ο συγγενής αυτός και εκείνοι που είναι μαζί του συνδέονται μαζί μας με στενούς δεσμούς σαρκός και αίματος, καίτοι όχι με πνευματικούς δεσμούς.

Φυσικά, δεν θα ήταν καλό το να ενθαρρύνη κανείς συχνές συναναστροφές απλώς επειδή έχει οικογενειακή συγγένεια. Αυτό θα παρενέβαινε στην εκτέλεσι των υποχρεώσεών μας προς Κύριο τον Θεό και θα μπορούσε να θέση σε κίνδυνο την πνευματική μας υγεία και ακεραιότητα. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψι την υποκειμένη αρχή που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 12:47-50. Όταν κάποιος είπε στον Ιησού: «Ιδού, η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου ίστανται έξω, ζητούντες να λαλήσωσι προς σε», αυτός απήντησε: «Τις είναι η μήτηρ μου, και τίνες είναι οι αδελφοί μου; . . . όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ.»

● Με ποια μορφή η τρόπο επήγε ο Σατανάς να πειράση τον Ιησούν; Μήπως ενεφανίσθη με μορφή ανθρώπου, ή ο Ιησούς άκουσε μόνο φωνή; Επίσης, πώς ήταν δυνατόν ο Ιησούς ν’ αφήση τον Σατανά να τον πάρη μαζί του έξω από την έρημο και, πραγματικά, κατ’ ευθείαν μέσα από την πόλι στον ναό και στην κορυφή του; Ελήφθη ο Ιησούς σωματικώς στην κορυφή του ναού;​—Ντ. Α., Σιέρρα Λεόνε.

Στην επιστολή του Ιούδα 6 διαβάζομε για τους αγγέλους, οι οποίοι «κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον», ότι ο Θεός τους «εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας». Η Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1956, σελίς 5, αφού δείχνει ότι το σκότος αυτό είναι πνευματικό και όχι κατά γράμμα, προχωρεί και λέγει: «Το ότι φυλάσσονται με παντοτεινά δεσμά προφανώς σημαίνει επίσης ότι δεν επιτρέπεται πια σ’ αυτά να υλοποιούνται με σάρκα όπως και πριν από τον Κατακλυσμό. Αυτή η δύναμις της υλοποιήσεως εξησκείτο από τους πιστούς αγγέλους του Θεού, περιλαμβανομένου και του Ιησού Χριστού, επί χιλιάδες χρόνια μετά τον Κατακλυσμό ως τις ημέρες των πιστών αποστόλων του Χριστού, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και για την εξυπηρέτησι των αγίων σκοπών του. Αλλά στους αμαρτωλούς αγγέλους δεν επετράπη πια να χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμι, επειδή θα την χρησιμοποιούσαν κακώς.» Ένεκα τούτου πρέπει να συμπεράνωμε ότι στον Σατανά ή Διάβολο επίσης απηγορεύθη να υλοποιηθή για να πειράση τον Ιησούν.

Όσον αφορά το αν ο Ιησούς επέτρεψε στον Σατανά να τον πάρη μαζί του στο πτερύγιο του ναού, δεν φαίνεται λογικό να λάβωμε κατά γράμμα όλα όσα αναφέρονται στην αφήγησι του πειρασμού του Ιησού στην έρημο. Ασφαλώς δεν υπάρχει όρος από το οποίο θα μπορούσε κανείς να δη «πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών». Έτσι επίσης, πρέπει λογικά να συμπεράνωμε ότι ο Σατανάς δεν παρέλαβε τον Ιησούν κατά γράμμα, σωματικώς, φυσικώς, «εις την αγίαν πόλιν» και τον έστησε «επί το πτερύγιον του ιερού». Αυτό δεν ήταν καθόλου επάναγκες για να έχη δύναμι ο πειρασμός.​—Ματθ. 4:3-10.

Αυθεντικότης

● Οι σύγχρονες αρχαιολογικές ανακαλύψεις κατέδειξαν ότι «η όλη ιστορία του Ιωσήφ πρέπει να διακηρυχθή, ακόμη και στις λεπτομέρειές της, για να φανή πλήρως η ανταπόκρισις με την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων στην αρχαία Αίγυπτο.»​—Σάαφ και Χέρτσογκ Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικών Γνώσεων.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από το Μεξικό

Σε δύο μικρά γειτονικά χωριά στο Γκουαναχουάτο του Μεξικού, που απετελούντο από ένα σύνολο μόνον 153 ψυχών, υπάρχουν 150 μάρτυρες του Ιεχωβά, οι δε υπόλοιποι τρεις είναι καλής θελήσεως στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό συνέβη με τον εξής τρόπο. Πριν από λίγον καιρό, ένας ειδικός εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά άρχισε να κηρύττη σ’ αυτούς τους ανθρώπους και τους βρήκε όλους ωπλισμένους με τυφέκια και πιστόλια λόγω διενέξεων, στις οποίες ολόκληρες οικογένειες είχαν αλληλοεξοντωθή. Όταν η κυβέρνησις προσεπάθησε να ασκήση ποινική δίωξι κατά των υπαιτίων, δεν βρήκαν κανένα διατεθειμένον να προβή σε μαρτυρική κατάθεσι. Στην αρχή οι άνθρωποι αυτοί υπωπτεύοντο ακόμη και τον διάκονον του Ιεχωβά που εστάλη εν μέσω αυτών· κατόπιν ένας από τους χωρικούς εδέχθη να κάνη Γραφική μελέτη στο σπίτι του, και σε λίγο αυτός κι όλη η οικογένειά του έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά. Τελικά όλοι οι γείτονες εδέχθησαν την αλήθεια σχετικά με τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του. Όταν ερωτήθηκαν τι τα έκαμαν τα πιστόλια και τα τυφέκια, ένας απ’ αυτούς απήντησε ήρεμα: «Τα πωλήσαμε και με τα χρήματα αγοράσαμε Άγιες Γραφές.»​—Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.