«Γίνεσθε εις Αλλήλους Χρηστοί»

ΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΙΣ είναι να συνδέεται κανείς με άτομα που δείχνουν καλωσύνη! Η διακριτικότης των και το ζωηρό ενδιαφέρον των για την ευημερία των άλλων προέχουν σε οξεία αντίθεσι με την ιδιοτέλεια εκείνων που είναι σκληροί και τραχείς.

Εκείνοι που επιθυμούν να ευχαριστήσουν τον Θεό έχουν σοβαρό λόγο να ενδιαφέρωνται για την επίδειξι χρηστότητος (καλωσύνης, ΜΝΚ). Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους, θέλει να καλλιεργούμε όλοι μας αυτή την ιδιότητα στο πλήρες. Η χρηστότης αποτελεί ένα καρπό του πνεύματός του. (Γαλ. 5:22) Η Αγία Γραφή προτρέπει ως εξής εκείνους που αγαπούν τον Θεό: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.»—Κολ. 3:12.

Το παράδειγμα που έδωσε ο Ιεχωβά Θεός δείχνοντας καλωσύνη πρέπει να μας υποκινή να θέλωμε να επιδεικνύουμε αυτή τη θαυμαστή ιδιότητα στη δική μας ζωή. Πάνω σ’ αυτή τη βάσι, ο απόστολος Παύλος μάς νουθετεί λέγοντας: «Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.»—Εφεσ. 4:32.

Ασφαλώς ο Ιεχωβά Θεός έδειξε καλωσύνη με το να συγχωρήση τις παραβάσεις μας. Όπως εκθέτουν ο Άγιες Γραφές: «Συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα.» (Κολ. 2:13) Πόσο άδικο θα ήταν λοιπόν να διατηρούμε μνησικακία ή αποστροφή κατά των ομοίων μας λόγω των μικρών παραβάσεών των απέναντι μας! Θα ήταν πράγματι αφιλάγαθο το να τους αποφεύγωμε ή να αρνούμεθα να τους μιλήσωμε επειδή μας δυσηρέστησαν με κάποιο τρόπο. Θα θέλαμε εμείς ν’ αντιδρούσαν έτσι ο άλλοι στα δικά μας μικρά παραπτώματα; Και πώς θα μπορούσαμε να σταθούμε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού αν Αυτός υπελόγιζε όλα τα πολλά σφάλματά μας;—Ψαλμ. 130:3.

Αν θέλωμε να εξακολουθήση ο Θεός να μας ευεργετή με την αγαθότητά του, πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να συγκαλύπτωμε τις μικρές παραβάσεις των άλλων. Όπως ετόνισε ο Ιησούς Χριστός: «Εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος· εάν όμως δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας.»—Ματθ. 6:14, 15· βλέπε επίσης Λουκ. 6:35, 36.

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ

Εν τούτοις, η καλωσύνη προς τους άλλους δεν περιλαμβάνει μόνο τη συγχωρητικότητα. Περιλαμβάνει επίσης και την διακριτικότητα στους λόγους και στις πράξεις μας. Κατά καιρούς ένα άτομο μπορεί να έχη την τάσι να συμπεριφέρεται χωρίς διακριτικότητα σε εκείνους με τους οποίους συνδέεται στενά, σε συγγενείς και φίλους. Στις σχέσεις του με ξένους, μπορεί να είναι πολύ ευγενικός, να λέγη «παρακαλώ» και «ευχαριστώ,» και να δείχνη εξαίρετο ενδιαφέρον για τα αισθήματά τους. Αλλ’ όταν πρόκειται για μέλη της οικογενείας του ή φίλους, μπορεί ν’ αδιαφορή για τα λόγια του και τις πράξεις του. Μπορεί να σκέπτεται ότι εκείνοι που τον γνωρίζουν πραγματικά θα τον καταλάβουν άσχετα με τον τρόπο που ενεργεί ή εκφράζεται. Μολονότι αυτό μπορεί ν’ αληθεύη κατά κάποιο τρόπο, εν τούτοις μήπως κάνει πραγματικά τη ζωή πιο ευχάριστη και απολαυστική γι’ αυτούς τους στενούς συγγενείς; Μήπως αντιθέτως θέτει σε δοκιμασία τη δική τους καλωσύνη;

Εξετάστε τι έκαμαν πιστοί άγγελοι προκειμένου να μεταχειρισθούν ανθρώπους με καλωσύνη και σεβασμό. Οι άγγελοι, μολονότι είναι ανώτεροι σε δύναμι και εξουσία, πουθενά στις Γραφές δεν περιγράφονται σαν να μιλούσαν υποτιμητικά σε ανθρώπους της γης. (2 Πέτρ. 2:11) Είχαν πολύ σεβασμό για τους άλλους και απέδιδαν την πρέπουσα αξιοπρέπεια σε κείνους στους οποίους απηυθύνοντο. Λόγου χάριν, ο άγγελος που εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά είπε «παρακαλώ» όταν μίλησε με τον Αβραάμ. (Γεν. 13:14, ΜΝΚ) Δεν πρέπει λοιπόν κι εμείς να κάνωμε πρόθυμα το ίδιο στους συνανθρώπους μας, αποδίδοντας σ’ αυτούς φιλάγαθα την αξιοπρέπεια και το σεβασμό που τους ανήκει;

Ας παραδεχθούμε ότι σ’ αυτόν τον αφιλάγαθο κόσμο μπορεί να μην είναι εύκολο να δείξουμε καλωσύνη. Ένας μπορεί να βρεθή στην ανάγκη να έλθη σ’ επαφή με αγενείς και ασυνείδητους ανθρώπους. Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν είναι εύκολο να επιδειχθή σ’ αυτούς καλωσύνη; Όχι καθόλου.

Αναλογισθήτε τον άνθρωπο Λωτ και την κατάστασι που αυτός αντιμετώπισε στα Σόδομα. Όταν εφιλοξένησε αγγελικούς επισκέπτας, ένας όχλος περιεκύκλωσε το σπίτι του, ζητώντας να τους δώση τους επισκέπτας του για ανηθίκους σκοπούς. Τι έκαμε αυτός; Μήπως έχασε την αυτοκυριαρχία του και με θυμό εξύβρισε τον όχλο; Όχι, ο Λωτ ήσκησε μεγάλη αυτοσυγκράτησι κι απευθύνθηκε στον όχλο με αγαθούς λόγους: «Παρακαλώ, αδελφοί μου, μη πράξητε τοιούτον κακόν.»—Γεν. 19:7, ΜΝΚ.

Αφού ο Λωτ μίλησε τόσο ευγενικά σε πολύ κακούς ανθρώπους, ασφαλώς εμείς δεν πρέπει να κάνωμε λιγώτερα για κείνους που είναι σύντροφοί μας κι ακολουθούν την οδόν του Θεού, έστω κι αν αυτοί συμπεριφέρονται απερίσκεπτα κατά κάποιο τρόπο. Πρέπει να προσπαθούμε να εκδηλώνωμε μεγάλη καλωσύνη σ’ αυτούς, όπως κάνομε και σ’ εκείνους που δεν δείχνουν ενδιαφέρον για το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Μ’ αυτό τον τρόπο, ενεργούμε σε αρμονία με τη θεόπνευστη νουθεσία: «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»—Γαλ. 6:10.

Ο απόστολος Παύλος, που έγραψε αυτή τη θεόπνευστη συμβουλή, αυτό ακριβώς έκαμε. Όταν έγραψε στον Φιλήμονα να δεχθή πάλι με καλωσύνη τον δραπέτη δούλον του Ονήσιμο, που είχε γίνει ένας νεοκατήχητος αδελφός, ο ίδιος ο Παύλος επέδειξε μεγάλη καλωσύνη. Ο Παύλος μπορούσε να διατάξη τον Φιλήμονα να κάμη ό,τι αυτός ο ίδιος ως απόστολος θεωρούσε κατάλληλο. Αλλά ο απόστολος Παύλος προτίμησε να κάμη έκκλησι στην αγάπη του Φιλήμονος για τη δικαιοσύνη. Έγραψε: «Όθεν, αν και έχω εν Χριστώ πολλήν παρρησίαν να επιτάττω εις σε το πρέπον, όμως δια την αγάπην μάλλον σε παρακαλώ τοιούτος ων ως Παύλος ο γέρων.»—Φιλήμ. 8, 9.

Ασφαλώς αυτός ο φιλάγαθος και θερμός τρόπος χειρισμού του ζητήματος ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός για να φθάση στην καρδιά του Φιλήμονος από ότι θα ήταν μια επιτακτική εντολή. Μια τέτοια καλωσύνη υποκινεί έναν να θέλη ν’ ανταποκριθή ευνοϊκά σε κείνον που την δείχνει. Η καλωσύνη επίσης συμβάλλει στην ανάπτυξι ισχυρών δεσμών αγάπης και στοργής.

Αυτή η ιδιότης μπορεί να έχη μια ισχυρή επίδρασι προς το καλό ακόμη και σε αφιλάγαθα άτομα. Όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν διότι πράττων τούτο θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού.» (Ρωμ. 12:20) Οι φιλάγαθοι λόγοι και πράξεις σας σε κάποιον που είναι αφιλάγαθος μπορεί να τον κάμουν να εντραπή για τον τρόπο με τον οποίον ενήργησε. Μπορεί αυτός να μαλακώση τη στάσι του απέναντί σας. Η καρδιά του μπορεί να υποκινηθή να ανταποκριθή με καλωσύνη, και ν’ ανταποδώση το καλύτερο που μπορεί. Δεν θα ήταν αυτό μια μεγαλειώδης κι αποδοτική ευλογία λόγω επιδείξεως καλωσύνης;

Λόγω των ωφελημάτων που προκύπτουν από την επίδειξι καλωσύνης, πρέπει πράγματι να προσπαθήσωμε να καλλιεργήσωμε αυτή την ιδιότητα σε πληρέστερο βαθμό. Αυτό πολύ θα συντελέση στην ευτυχία των άλλων καθώς και στη δική μας ευτυχία. «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη» λέγει ο λόγος του Θεού. (Πράξ. 20:35) Και το πιο σπουδαίο, έτσι αποκτούμε και διατηρούμε την επιδοκιμασία του αγαθού ουρανίου Πατρός μας, του Ιεχωβά Θεού.