σε μια ωρισμένη τιμή κατά γεύμα σε όλους εκτός από τους σκαπανείς, στους οποίους παρείχοντο δελτία δωρεάν φαγητού από την Εταιρία.

(Ακολουθεί)

Χαλινώστε τη Γλώσσα Σας

«ΕΚ ΤΟΥ περισσεύματος της καρδίας,» είπε ο Ιησούς, «λαλεί το στόμα.» Δείχνουν τα όσα βγαίνουν απ’ το στόμα σας ότι έχετε καθαρή καρδιά; Ή μολύνονται, κάποτε με ρυπαρότητα τα καλά πράγματα που εξέρχονται απ’ αυτό; Βλασφημία, ρυπαρή γλώσσα και αισχροί αστεϊσμοί είναι σήμερα συνήθεις, το δε κακό τους παράδειγμα μολύνει τις καρδιές και τα στόματα πολλών ανθρώπων.—Ματθ. 12:34.

Εν τούτοις, ο Χριστιανός διόλου δεν πρέπει να συμβαδίζη με την τάσι αυτή. Ο Παύλος έγραψε: «Πορνεία και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία. Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος, ή ακάθαρτος, ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού.»—Εφεσ. 5:3-5.

Η διάνοιά σας κυβερνά το πλοίο σας, κατευθύνοντας την πορεία σας· γιατί να συσκοτίσετε την κρίσι της με ακαθαρσία που υποβάλλει ύπουλα τη σκέψι ότι θα μπορούσατε και να πράξετε επίσης ό,τι λέγεται με λόγια, να λογικοποιήσετε τις αισχρές πράξεις που περιγράφουν οι ρυπαρές λέξεις και ιστορίες; Η επανάληψις τέτοιων ιστοριών θα φθείρη την αγανάκτησί σας εναντίον της αισχρότητος με την ιδέα ότι τέτοιες ανήθικες πράξεις είναι κοινές, ότι άλλοι τα κάνουν αυτά, μιλούν γι’ αυτά, τα ακούουν, και μπορείτε και σεις επίσης ν’ ακολουθήσετε το παράδειγμά τους.

Μερικοί άνθρωποι γελούν με ρυπαρούς αστεϊσμούς και καταφεύγουν στη βλασφημία λόγω της πιέσεως που αισθάνονται επιθυμώντας να γίνουν δεκτοί ως ‘τακτικοί σύντροφοι’ από εκείνους που τα θεωρούν αυτά ως δείγματα πραγματικού ανδρισμού. Αλλ’ ο πραγματικός άνδρας είναι εκείνος που έχει τη δύναμι ν’ ανθίσταται σ’ αυτά, αρνούμενος να ενδώση στους αισχρούς αστεϊσμούς. Η βλασφημία συχνά είναι μια μεγαλαυχία ενός ατόμου που θέλει να δείξη ότι είναι «σκληρό», αφού δεν γνωρίζει αρκετά για να είναι δίκαιο. Σεις βέβαια δεν θέλετε να είσθε σ’ αυτή την τάξι· στερεώστε λοιπόν την απόφασί σας να είσθε ένας άνδρας σ’ αυτά. Τα ρυπαρολογήματα δεν κάνουν έναν πραγματικόν άνδρα, αλλά μια ηθική αποφασιστικότης να πράττη κανείς το ορθόν δημιουργεί τον πραγματικόν άνδρα!

Οι κακές συνήθειες είναι εύκολο να διαμορφωθούν, δύσκολο να διακοπούν. Αλλά, όταν υπάρχη θάρρος, μπορούν να διακοπούν: «Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.» (Κολ. 3:8-10) Οι Γραφές δεν είναι διφορούμενες σ’ αυτό το ζήτημα, αλλά θετικές και οριστικές. Η χαλαρή χρήσις της γλώσσης σας μπορεί να ματαιώση όλο το καλό που κάνετε, διότι, «εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνει την γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία.»—Ιάκ. 1:26.

Η ρυπαρή γλώσσα είναι απρεπής, ανάρμοστη και ασυγχώρητη για ένα Χριστιανό. Μπορεί ν’ αποτελή σύμπτωμα μιας ρυπαρής διανοίας. Μπορεί να οδηγήση σε ρυπαρές πράξεις. Αλλ’ ο Χριστιανός θα κατανοήση ότι ο ορθός λόγος χρησιμοποιούμενος με τον ορθό τρόπο μπορεί να οδηγήση στην ορθή κατεύθυνσι. Τι είδους καρδιά θα έχετε; Τι λόγοι θα την αντικατοπτρίζουν; Τι είδους λόγια θα εξακολουθήσετε να χρησιμοποιήτε; Για ένα Χριστιανό μια μόνο απάντησις μπορεί να υπάρξη σ’ αυτά τα ερωτήματα. Θα είναι η απάντησίς σας η ορθή αυτή απάντησις;

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι κατάλληλο να κάνωμε προπόσεις που αναφέρονται στον Θεό ή στον Χριστό ή στη Βασιλεία;—Ι. Σ., Πενσυλβανία.

Μερικές φορές γίνονται προπόσεις, μέλη δε του ομίλου αισθάνονται την υποχρέωσι να μετάσχουν. Το έθιμο αυτό έχει τη ρίζα του στην αρχαία ειδωλολατρία. Οι Βαβυλώνιοι έκαναν προπόσεις προς τιμήν των θεών των και κατέληγαν στη μέθη. Η Γραφή αφηγείται μια τέτοια περίπτωσι. Στο έτος π.Χ., ο Βαλτάσαρ διέταξε να φέρουν έξω τα ιερά σκεύη υπηρεσίας του ναού των Εβραίων, και απ’ αυτά «έπινον οίνον, και ήνεσαν τους θεούς» αυτός και οι συμποσιάζοντες μαζί του. (Δαν. 5:1-4) Τέτοιου είδους προπόσεις δεν μπορούν καθόλου να παραβληθούν με τις σπονδές που είχε διατάξει ο Ιεχωβά Θεός για την υπηρεσία ναού του. Όταν οι Έλληνες έκαναν διασκεδάσεις και περιήρχοντο σε κατάσασιν μέθης αυτό εγίνετο για λόγους ευλαβείας: έπιναν πολύ προς τιμήν των ειδωλολατρικών των θεών. Μετά τους Έλληνας, οι Ρωμαίοι ακολούθησαν όμοια ειδωλολατρικά θρησκευτικά έθιμα προπόσεων προς τιμήν των θεών των. Είχαν, βέβαια, τόσο πολλούς θεούς, ώστε όλοι μεθούσαν προτού λήξη η τελετουργία. Επίσης προέπιναν και προς τιμήν ανθρωπίνων ηρώων.

Οι Σκανδιναυοί προτού προσηλυτισθούν στον Χριστό συνηθροίζοντο για να επιδοθούν στα ποτά και έκαναν προπόσεις προς τιμήν του Οντίν, του Νιόρδ και του Φρέυα. Οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι δεν μπόρεσαν να καταργήσουν αυτά τα έθιμα, αλλ’ οι προπόσεις μετεφέρθησαν προς «τιμήν» του Θεού και του Χριστού και διαφόρων προστατών αγίων, και για την απόκτησι σωτηρίας των ψυχών. Η μελλοντική κατάστασις μακαριότητας συνεδέετο με πολλή πόσι και μέθη. Ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς δεν τιμώνται με ειδωλολατρικά έθιμα προπόσεων που απευθύνονται σ’ αυτούς ως προς ανθρώπους. Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, μας διδάσκει για τον τρόπο τον οποίον τιμάται ο Θεός, και εμείς δεν προσθέτομε στον λόγον Του ως προς τούτο, ιδιαίτερα δε όταν η προσθήκη προέρχεται από ειδωλολατρικά έθιμα. Αποφεύγοντας αυτό το έθιμο της προπόσεως, μαζί με πολλά άλλα απαράδεκτα έθιμα, μπορεί να φάνουμε στενής αντιλήψεως στους κοσμικούς. Τέτοιοι είμεθα. Ποτέ όμως μη λησμονείτε ούτε για μια στιγμή ότι η Χριστιανική μας στενότης είναι η σωτηρία μας, ακριβώς όπως η ευρύτης του κόσμου είναι η καταστροφή του.—Ματθ. 7:13, 14.