Δύο Εικόνες Απελευθερώσεως

«Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.»—1 Ιωάν. 2:2.

 1. Ποια στάσι λαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι των συναθροίσεών των και πώς εκδηλώνεται αυτό;

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ του Ιεχωβά ενδιαφέρονται πολύ για όλες τις συναθροίσεις των, αλλά υπάρχει μία, που γίνεται κάθε χρόνο, η οποία προεξέχει και ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες. Δεν υπάρχει άλλη συνάθροισις όμοια μ’ αυτήν, είτε στον τρόπο της διεξαγωγής της είτε όσον αφορά τον σκοπό της και τη σπουδαιότητα που αποδίδεται σ’ αυτήν. Για τούτο, όχι μόνο εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου καταβάλλουν ειδική προσπάθεια να είναι παρόντες αυτοί οι ίδιοι, αλλά και ένθερμα προσκαλούν και ενθαρρύνουν άλλους, νεωστί ενδιαφερομένους, να παρευρίσκωνται επίσης.

 2. (α) Από ποια άποψι το δείπνον του Κυρίου είναι μια μοναδική συνάθροισις; (β) Πώς μπορούν όλοι οι παρόντες να βοηθηθούν για μια καλύτερη κατανοήσι τούτου;

² Η συνάθροισις που έχομε υπ’ όψιν είναι το «Κυριακόν δείπνον» ή δείπνον του Κυρίου, που συχνά αποκαλείται η Ανάμνησις, επειδή ο Ιησούς διέταξε: «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου». Αυτό το έτος, 1962, η ημερομηνία του εορτασμού του δείπνου του Κυρίου ήταν στις 17 Απριλίου μετά τις 6 μ.μ., Κανονική Ώρα. Κάτι που κάνει μοναδική αυτή τη συνάθροισι είναι το γεγονός ότι εκείνοι, για τους οποίους πρωτίστως διευθετείται και οι οποίοι ιδιαίτερα προσφωνούνται σ’ αυτή την περίστασι είναι η μειονότης. Πράγματι, όπως δείχνουν οι εκθέσεις, ο αριθμός των γίνεται μικρότερος κάθε έτος, ενώ το σύνολο των παρόντων αυξάνει πάντοτε. Κατανοούμε, επίσης, ότι οι αλήθειες που εξετάζονται τότε και τις οποίες ακολούθως θα ανασκοπήσωμε, είναι από τις βαθιές αλήθειες του λόγου του Θεού, «στερεά τροφή», και όχι απλώς το γάλα της «αρχικής διδασκαλίας». Ένεκα τούτου, και επειδή για πολλούς η συνάθροισις αυτή μπορεί να ήταν η πρώτη των συνάθροισις με μάρτυρας του Ιεχωβά, φρονούμε ότι θα ήταν κατάλληλο να εξετάσωμε—έστω και εκ των υστέρων—ωρισμένα χαρακτηριστικά του σκοπού του Θεού για την απελευθέρωσι του ανθρωπίνου γένους, έτσι ώστε, όχι μόνο οι ολίγοι, αλλά όλοι όσοι παρευρέθησαν να βοηθηθούν για μια καλύτερη κατανόησι και βαθύτερη εκτίμησι των όσων ελέχθησαν και έγιναν.—1 Κορ. 11:20, 24· Εβρ. 5:12· 6:1.

 3. Από ποια άποψι είμεθα όλοι στην ίδια ανάγκη, και ποια προμήθεια έγινε γι’ αυτήν την ανάγκη;

³ Η βάσις για το κεντρικό θέμα σ’ αυτή την περίσταση είναι ο θάνατος του Ιησού, και αυτός μπορεί κάλλιστα ν’ αποτελέση το εναρκτήριο σημείο της άμεσης συζητήσεώς μας. Είναι αλήθεια ότι ο ‘άνθρωπος Χριστός Ιησούς έδωσεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων’ με το να καταθέση την τελεία του ανθρωπίνη ζωή, και έτσι έγινε ο λυτρωτής και απελευθερωτής του ανθρώπου. Αυτός είναι ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Καθ’ όσον αφορά τούτο, ως τέκνα του Αδάμ, βρισκόμαστε όλοι σ’ ένα κοινό επίπεδο και έχομε την ίδια ανάγκη. Δεν πρέπει ποτέ να το λησμονούμε αυτό και πρέπει πάντοτε να δείχνουμε μεγάλη εκτίμησι και ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά, τον Πρωτουργόν αυτής της έξοχης προμηθείας, και στον αγαπητό του Υιό, ο οποίος τόσο πρόθυμα την έφερε σε εκπλήρωσι.—1 Τιμ. 2:5, 6· Ιωάν. 1:29.

 4. Δίδονται τα ευεργετήματα του αντιλύτρου σε όλους εξίσου, και υπόκειται ο Ιεχωβά σε κάποια υποχρέωσι όσον αφορά αυτό;

⁴ Εν τούτοις, μολονότι όλοι περιλαμβανόμεθα εξίσου στη μία απολυτρωτική πράξι, δεν έπεται ότι είναι σκοπός του Θεού να δοθούν τα ευεργετήματα αυτής της θυσίας του αντιλύτρου σε όλους εξίσου. Οι Γραφές δείχνουν ότι, από μια γενική άποψι, η απελευθέρωσις του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία και τον θάνατο θα λάβη χώραν στη βασιλεία του Θεού, στους υποσχεμένους «νέους ουρανούς και νέαν γην», κάτω από την εξουσία του Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Αλλ’ οι Γραφές, επίσης, δείχνουν ότι είναι ευδοκία του Θεού για μερικούς, για μια μικρή μειονότητα, να λάβουν τη μερίδα των στα ευεργετήματα αυτής της θυσίας μ’ ένα τρόπο και σ’ έναν καρό που τους σημειώνει ως χωριστούς. Και ας λεχθή αμέσως ότι αυτό δεν γίνεται λόγω κάποιας έμφυτης αρετής ή αξίας, που υπάρχει σ’ αυτούς, αλλά είναι μια εκδήλωσις της καταπληκτικής χάριτος του Ιεχωβά. Αν αυτός εκλέγη πρώτα να πολιτευθή με μερικούς και να τους απολυτρώση μ’ ένα ειδικό τρόπο, αυτό είναι απολύτως δικό του προνόμιο. Καθώς λέγει ο Παύλος σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, δεν μπορούμε να ‘ανταποκριθούμε στον Θεό’.—Αποκάλ. 21:1-4· Ρωμ. 9:20.

 5. Ποιο εδάφιο δείχνει μια διάκρισι από αυτή την άποψι;

⁵ Ο απόστολος Ιωάννης δείχνει καθαρά μια τέτοια διάκρισι όταν λέγη όσον αφορά τον Ιησού Χριστό: «Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:2) Για να βοηθηθούμε να λάβωμε καλύτερη κατανόησι τούτου, ας στραφούμε προς τα πίσω και ας εξετάσωμε ένα δράμα που εξετελέσθη και ανεγράφη στη Βίβλο πριν από τριάντα τέσσερες αιώνες και πλέον, όταν ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τον λαό του Ισραήλ από το χέρι του Φαραώ.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

 6, 7. Ποια κύρια γεγονότα σκιαγραφούν την απελευθέρωσι του Ισραήλ από την Αίγυπτο, τα οποία οδηγούν σε ποια έκβασι, και εικονίζουν ποια εκπλήρωσι

⁶ Αυτή η απελευθέρωσις ήταν ένα από τα καταπληκτικά γεγονότα της ιστορίας του αρχαίου λαού του Θεού, χωρίς αμφιβολία το μέγιστο σε μεγαλωσύνη και δραματική έντασι. Στρεφόμενοι προς τα πίσω για να λάβωμε μια περιεκτική άποψι του μεγάλου πίνακος, που απεικονίζεται στην Έξοδο, κεφάλαια τρίτον μέχρι δεκάτου πέμπτου, βλέπομε ωρισμένα χαρακτηριστικά που εξέχουν σε έντονα ανάγλυφη μορφή και που μπορούν να συνοψισθούν ως εξής: Η χλευαστική απάντησις του Φαραώ στην απαίτησι του Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως να ‘εξαποστείλη τον λαόν του’, η οποία ακολουθήθηκε από τις δέκα πληγές αποκορυφωμένες στον θάνατο όλων των πρωτοτόκων της Αιγύπτου, με αποτέλεσμα να επισπεύσουν οι υιοί Ισραήλ την αναχώρησί τους από τη χώρα την επομένη ημέρα· κατόπιν η τακτική παρατάξεως υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, που έκαμε τις Αιγυπτιακές δυνάμεις να καταδιώξουν τους Ισραηλίτας, οι οποίοι ωδηγήθησαν θαυματουργικά μέσ’ από την Ερυθρά θάλασσα ως από «ξηράν» διότι «τα ύδατα διεχωρίσθησαν»· κατόπιν τελικά, κάτω από το απλωμένο χέρι του Μωυσέως, τα ‘ύδατα επανέστρεψαν’ ώσπου όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις του Φαραώ απωλέσθησαν. «Δεν έμεινεν εξ αυτών ουδέ είς.» Μια ισχυρή απελευθέρωσις πράγματι, η οποία εικονίζει τη μεγάλη απελευθέρωσι που θα επιτελέση ο Ιεχωβά για όλους όσοι αποδεικνύονται ότι είναι «πρόβατά» του, όταν, μέσω του Χριστού Ιησού, θα πατάξη όλες τις δυνάμεις του Σατανά στον Αρμαγεδδώνα καταστρέφοντας τελείως το σύστημα πραγμάτων του Σατανά, ολόκληρον τον σημερινό κόσμο, του οποίου η Αίγυπτος ήταν τύπος σε μικρή κλίμακα. Όλοι όσοι θα επιζήσουν, θα ενωθούν τότε σ’ ένα μεγαλειώδες άσμα αίνου προς τον Ιεχωβά, όπως έκαμαν οι Ισραηλίται υπό την ηγεσία του Μωυσέως, όταν η Μαριάμ επανελάμβανε την επωδό: «Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν.»—Έξοδ. 5:1· 12:29· 14:1-4, 21, 28· 15:1, 21, ΜΝΚ.

⁷ Τώρα ας πλησιάσωμε περισσότερο στον πίνακα και ας παρατηρήσωμε ότι υπάρχει μια παρεμβολή, να το πούμε έτσι, μια εικόνα πλήρης αυτή καθ’ εαυτήν, που αποτελεί, όμως, μέρος του συνόλου. Η εικόνα αυτή είναι, επίσης, εικόνα απελευθερώσεως, αλλά ενός ειδικού είδους.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 8. (α) Ως προστασία από τη δεκάτη πληγή, ποιες οδηγίες έπρεπε να τηρήση ο Ισραήλ; (β) Πώς και γιατί έπρεπε τούτο να μνημονεύεται;

⁸ Αφού ο Μωυσής είχε ειδοποιήσει τον Φαραώ γι’ αυτή την τελική και τρομερή πληγή, τον θάνατο των πρωτοτόκων από ανθρώπου έως κτήνους σε όλη την Αίγυπτο, αμέσως έπειτα ο Ιεχωβά έδωσε στον Μωυσή ειδικές οδηγίες για να τηρηθούν από όλον τον Ισραήλ. Με συντομία, απητείτο από κάθε οικογένεια να πάρη ένα αρνί τη δεκάτη ημέρα εκείνου του μηνός, ο οποίος στο εξής επρόκειτο να είναι ο πρώτος μήνας του έτους γι’ αυτούς, και να το φυλάξη «μέχρι της δεκάτης τετάρτης ημέρας του αυτού μηνός», οπότε επρόκειτο να σφαγή και το αίμα του να ραντισθή στους δύο παραστάτας και στο ανώφλιον της θύρας κάθε οικίας. Τη νύχτα εκείνη «θέλουσι φάγει το κρέας . . . οπτόν εν πυρί· με άζυμα, και με χόρτα πικρά». Τους ελέχθη να το φάγουν «εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας, και την ράβδον σας εις την χείρα σας· και θέλετε φάγει αυτό μετά σπουδής· είναι πάσχα του Ιεχωβά. . . . Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς δια σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε· και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς δια να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου.» Στο εξής, την ίδια ημέρα κάθε έτος, οι Ισραηλίται έπρεπε να επαναλαμβάνουν την ίδια ιερουργία ‘ως μνημόσυνον, ως εορτήν εις τον Ιεχωβά εις όλας τας γενεάς των’. Και έπρεπε να λέγουν στους γυιούς των, που θα ερωτούσαν για τη σημασία της: «Τούτο είναι θυσία του πάσχα εις τον Ιεχωβά, διότι παρέτρεξε τας οικίας των υιών Ισραήλ εν Αιγύπτω, ότε επάταξε τους Αιγυπτίους, και έσωσε τας οικίας ημών.»—Έξοδ. 12:1-14, 27, ΜΝΚ.

 9, 10. Πώς η απελευθέρωσις των πρωτοτόκων του Ισραήλ εσχετίζετο με την απελευθέρωσι ολοκλήρου του έθνους;

⁹ Έτσι μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο παρεσχέθη μια ειδική απελευθέρωσις για τα πρωτότοκα του Ισραήλ. Αυτά μόνο ήσαν σε κίνδυνο τη νύχτα εκείνη. Η ζωή των ήταν σε κίνδυνο και το αίμα του ‘πασχαλίου θύματος’ ήταν το μέσον με το οποίον παρετρέχθησαν και απελευθερώθησαν από αιφνίδιο θάνατο. Σημειώστε, παρακαλούμε, ότι αυτή η ειδική απελευθέρωσις των πρωτοτόκων προηγήθη της απελευθερώσεως ολοκλήρου του έθνους Ισραήλ στη διάβασι της Ερυθράς Θαλάσσης.—Έξοδ. 12:21.

¹⁰ Και πώς αυτό μας βοηθεί να λάβωμε σαφέστερη κατανόησι των όσων ο Ιωάννης έγραψε για τον θάνατο του Ιησού που είναι «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου»;—1 Ιωάν. 2:2.

ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

11. Ποιο είναι το θέμα της προς Εβραίους επιστολής και ποια μνεία κάνει για τους πρωτοτόκους;

¹¹ Η κατάλληλη κατανόησις αυτών των πραγμάτων δεν αφήνεται στη φαντασία μας ή σε ‘ιδίαν μας διασάφησιν’. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας μια επιστολή στους Εβραίους, λέγει καθαρά ότι όλα όσα εξετελούντο από τον Ισραήλ κάτω από τη διαθήκη του νόμου, αποτελούσαν «σκιάν των μελλόντων αγαθών» και εδόθησαν ως «τύπος». Πραγματικά, αυτή είναι η κυρία γραμμή του επιχειρήματος που χρησιμοποιεί ο Παύλος σ’ αυτήν ιδιαίτερα την επιστολή, δείχνοντας κατ’ επανάληψιν ότι ο Νόμος, με τις διατάξεις του και τις θυσίες του, προεσκίαζε ή υποτυπούσε πολύ πιο ένδοξα μέλλοντα πράγματα. Στην προς Εβραίους 1:6 αναφέρεται στον Ιησούν ως «πρωτότοκον» του Θεού, που κατ’ εξοχήν είναι· αλλ’ αργότερα αναφέρει μια ομάδα ανθρώπων που κατέχουν όμοια σχέσι, χαρακτηρίζοντάς τους ως «εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς».—2 Πέτρ. 1:20· Εβρ. 10:1· 9:9· 12:23.

12. Ποιοι είναι οι πρωτότοκοι που αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 12:23;

¹² Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι αληθινοί Χριστιανοί οι οποίοι συλλογικά, αποτελούν τον ‘οίκον του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος’. Αυτοί είναι «ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι», με τον Χριστό Ιησού ως «αρχιερέα» των. Αυτός, ως πιστός Υιός του Θεού, διωρίσθη κεφαλή του οίκου που οικοδομεί ο Θεός, ο δε Παύλος λέγει στους ομοίους του Χριστιανούς, «Του οποίου ημείς είμεθα οίκος.»—1 Τιμ. 3:15· Εβρ. 3:1-6.

13. Είναι ο «Χριστιανικός κόσμος» ασφαλής οδηγός ως προς το ποιοι αποτελούν μέλη της αληθινής εκκλησίας;

¹³ Ασφαλώς, έχοντας υπ’ όψι αυτά τα εδάφια, μπορούμε να δούμε ότι το ν’ ανήκωμε στην ‘εκκλησίαν των πρωτοτόκων’ δεν είναι ζήτημα του να ενωθούμε με τη μια ή την άλλη από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» και να καταγραφούμε ως μέλη των. Κανείς δεν μπορεί να κάμη τον εαυτό του μέλος της αληθινής εκκλησίας ή να προσδιορισθή ως άγιος από κάποια επίγεια θρησκευτική οργάνωσι. Όχι, ο ‘Θεός κριτής πάντων’ είναι εκείνος που «έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν». Ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι, που θα ήθελαν να λάβουν τη Βασιλεία και να μετάσχουν μαζί του στον ουράνιο θρόνο του, θα ήσαν μόνο ένα «μικρόν ποίμνιον», μια μικρή μειονότης· αυτό και μόνο αποκλείει τα εκατομμύρια εκείνων που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί με βάσι απλώς το ότι είναι μέλη μιας εκκλησίας και παρακολουθούν τις συναθροίσεις της εκκλησίας, περιλαμβανομένου εκείνου που θεωρείται ότι είναι τακτική συμμετοχή στο δείπνον του Κυρίου και είναι συχνά γνωστό ως Λειτουργία ή Αγία Κοινωνία.—Εβρ. 12:23· 1 Κορ. 12:18· Λουκ. 12:32.

14. Ποιοι εξεικονίζοντο από τα πρωτότοκα του Ισραήλ, και με ποιο Γραφικό κύρος;

¹⁴ Υπάρχει μήπως Γραφικό κύρος για να δούμε ότι η αληθινή εκκλησία, η «εκκλησία των πρωτοτόκων», αντιστοιχεί και εξεικονίζεται από τα πρωτότοκα του Ισραήλ που ειδικά απελευθερώθηκαν τη νύχτα εκείνη στην Αίγυπτο; Ναι. Ο Παύλος, γράφοντας προς «την εκκλησίαν που Θεού την ούσαν εν Κορίνθω, τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού», τους προτρέπει να αποβάλουν κάποια διαφθείρουσα επιρροή και, βασίζοντας πάλι το επιχείρημα του σε όσα προεσκιάσθησαν από τον Νόμο, λέγει: «Ας εορτάζωμεν [την εορτήν του αζύμου άρτου], ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας, και αληθείας.» Και ποιο κύρος δίδει για να τηρούν οι αληθινοί Χριστιανοί την εορτή του αζύμου άρτου μ’ αυτήν την μεταφορική έννοια, όχι απλώς μια ημέρα, αλλά κάθε ημέρα του έτους; Σημειώστε την απάντησί του: «Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός.»—1 Κορ. 1:2· 5:7, 8· Έξοδ. 13:6.

15. Ποια ειδική απελευθέρωσις παρεσχέθη για την αληθινή εκκλησία, και για το μέλλον, και επίσης για το παρόν;

¹⁵ Αυτή η δαπανηρή θυσία «δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού άμωμου και ασπίλου», κατέληξε αληθινά σε μια ειδική απελευθέρωσι γι’ αυτούς τους Χριστιανούς πρωτοτόκους με δύο τρόπους. Όχι μόνο έχει εγγυηθή γι’ αυτούς την τελική ‘είσοδον εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού’, εις «κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς», όπως διετυπώθη από τον Πέτρο, αλλά εσήμαινε επίσης με μια πολύ πραγματική έννοια, αν και δια πίστεως, μια παρούσα απελευθέρωσι που μπορούν να την απολαμβάνουν οι πιστοί. Ο Παύλος το εξέφρασε ως εξής: «Όστις [Θεός] ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους, και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού· εις τον οποίον έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών.» Ιδιαίτερα από το 1919 όσοι ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα έχουν απελευθερωθή από το «σκότος» και τον «ζόφον» καθώς προελέχθη από τον Ησαΐα· και, ενώ είναι ακόμη εν σαρκί, έχουν εισέλθει στις θαυμαστές ευλογίες της υπηρεσίας της Βασιλείας και της διαφωτίσεως που περιγράφεται σ’ αυτή την ίδια προφητεία.—1 Πέτρ. 1:4, 19· 2 Πέτρ. 1:11· Κολ. 1:13, 14· Ησ. 60:1-3.

16. (α) Πώς σχετίζεται το μικρό ποίμνιο προς τον Ιησούν ως το σπέρμα του Αβραάμ; (β) Πώς τούτο βοηθεί στο να σχετίσωμε την ειδική απελευθέρωσι προς τη μεγαλύτερη εικόνα;

¹⁶ Έτσι ο λόγος του Θεού σαφώς υποδεικνύει μια ειδικά εκλεκτή εκκλησία, ένα «μικρόν ποίμνιον», που λαμβάνει μια πρώτη συμμετοχή στα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού, πριν από το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Όπως ήδη ανεφέρθη, ο Ιησούς ο ίδιος είναι κατ’ εξοχήν ο πρωτότοκος Υιός του Θεού, αλλά έχει και άλλους στενά συνδεδεμένους μαζί του υπό την ηγεσία του, που αποτελούν την «εκκλησίαν των πρωτοτόκων». Επίσης, μ’ έναν όμοιο τρόπο, ο Χριστός Ιησούς ο ίδιος είναι το υποσχεμένο Σπέρμα του Αβραάμ· όμως, με την χάριν του Ιεχωβά, οι πρωτότοκοι αυτοί, επειδή ‘εβαπτίσθησαν εις Χριστόν’ και ‘είναι του Χριστού’, είναι επίσης «σπέρμα του Αβραάμ». Μέσω αυτού ακριβώς του σπέρματος «θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης» στη βασιλεία του Θεού, μετά τη μεγάλη απελευθέρωσι στον Αρμαγεδδώνα από τη σύγχρονη Αίγυπτο. Έτσι μπορούμε να δούμε πώς η μικρότερη εικόνα μιας ειδικής απελευθερώσεως για την τάξι των πρωτοτόκων πρέπει πρώτα να λάβη χώραν και πρέπει να προηγηθή από τη μεγαλύτερη εικόνα, που η εκπλήρωσίς της ασφαλώς θα κάμη να ψαλή ένα άσμα θριαμβευτικού αίνου στον Ιεχωβά, «διότι εδοξάσθη ενδόξως». Γι’ αυτό ακριβώς, για να μιλήσωμε μεταφορικά, ο Θεός κατέβη στην Αίγυπτο στην πρώτη περίπτωσι, «δια να κάμη εις εαυτόν όνομα».—Γαλ. 3:16, 27, 29· Γεν. 22:18· Έξοδ. 15:21· 2 Σαμ. 7:23, ΜΝΚ.

17. Πώς πρέπει να εννοηθή το 1 Ιωάννου 2:2;

¹⁷ Έτσι, επίσης, μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί ο Ιωάννης, γράφοντας σ’ αυτούς τους πρωτοτόκους, είπε ότι ο Ιησούς είναι πρώτα «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου».—1 Ιωάν. 2:2.