Η Ανθρώπινη Καλωσύνη Ουσιώδης για Ευτυχία

ΕΝΑ πλήθος περίμενε το τραίνο του υπογείου σιδηροδρόμου. Μέσα σ’ αυτό το πλήθος υπήρχαν δύο άτομα που προφανώς είχαν διαφορετικές ιδέες στη ζωή. Ο ένας ήταν καλοντυμένος επιχειρηματίας ο οποίος εφαίνετο ότι αντιπροσώπευε το «Κατεστημένο.» Το άλλο άτομο ήταν μια νεαρή γυναίκα η οποία, από την εμφάνισί της, έδειχνε ότι επαναστατούσε εναντίον του «Κατεστημένου.» Ωστόσο, αυτά τα δύο άτομα είχαν κάτι το κοινό. Αυτό έγινε φανερό όταν ένα προφανώς μεθυσμένο άτομο προχώρησε τρικλίζοντας στην πόρτα του βαγονιού. Παραπάτησε κάπως και το ένα του πόδι γλίστρησε στον μικρό χώρο μεταξύ του βαγονιού και της εξέδρας. Οπωσδήποτε θα είχε πάθει μεγάλη βλάβη στον γοφό του αν δεν ενεργούσαν γρήγορα και ο επιχειρηματίας και η νεαρή γυναίκα.

Τι το κοινό είχαν αυτοί οι δύο; Τη φιλανθρωπία—την αγάπη για τον συνάνθρωπο, την ανθρώπινη καλωσύνη. Αλλά ως πού μπορεί να φθάση αυτή η αγάπη; Στην περίπτωσι αυτή, τα δύο άτομα βοήθησαν τον μεθυσμένο να καθήση, βεβαιώθηκαν ότι δεν είχε χτυπήσει πουθενά και κατόπιν συνέχισε ο καθένας τον δρόμο του. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φροντίσουν για τις ανάγκες του ανθρώπου στην περίπτωσι αυτή. Ενήργησαν σ’ αυτή την περίπτωσι, όπως επλάσθησαν οι άνθρωποι να ενεργούν.

Στη γλώσσα που χρησιμοποιείται στις Ελληνικές Γραφές, η λέξις ‘φιλανθρωπία’ αναφέρεται σ’ ένα τέτοιο είδος αγάπης ή ενδιαφέροντος για το ανθρώπινο γένος· είναι η εκτέλεσις μικρών πραγμάτων που κάνουν τη ζωή ευχάριστη, η εκδήλωσις φιλοξενίας στη φροντίδα για τις ανθρώπινες ανάγκες και ανέσεις. (Πράξ. 27:3· 28:2) Το άτομο που εκδηλώνει ανθρώπινη καλωσύνη ενδιαφέρεται για την ευημερία του άλλου, χωρίς την προσωπική προσήλωσι και ανάμιξι που εκφράζουν οι άλλες έννοιες της αγάπης. Για τον επιχειρηματία και τη νεαρή γυναίκα η ανάμιξις στη ζωή αυτού του άτυχου μεθυσμένου τελείωσε όταν το άτομο αυτό ήταν πια εκτός κινδύνου.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Η ανθρώπινη καλωσύνη είναι ουσιώδης στη ζωή ενός εγγάμου ζεύγους. Μπορεί και τα δύο μέλη να εκφράζουν ρομαντική αγάπη ο ένας για τον άλλο και να φροντίζουν για όλες τους τις ευθύνες. Ωστόσο, η σχέσις τους μπορεί να γίνη πολύ απογοητευτική αν δεν δείχνουν ανθρώπινη καλωσύνη ο ένας προς τον άλλο. Το να κάνουν αυθόρμητα μικρά πράγματα για να κάνουν το άλλο άτομο να αισθάνεται πιο άνετα και ευτυχισμένα—εκείνα τα μικρά πράγματα που έσπευδαν να κάνουν όταν πρωτογνωρίστηκαν—πόσο σπουδαίες είναι αυτές οι πράξεις ανθρωπίνης καλωσύνης! Ο Δαβίδ και ο Ιωνάθαν είχαν στοργή ο ένας για τον άλλο ως στενοί φίλοι. Οι σύζυγοι μεταξύ τους πρέπει ν’ αναπτύσσουν αυτό το είδος στενής φιλίας.—1 Σαμ. 18:1, 3· 2 Σαμ. 1:26.

Η σύζυγος χρειάζεται την ασφάλεια που απορρέει από το αίσθημα ότι είναι ο πιο στενός σύντροφος του συζύγου της, το άτομο με το οποίο ο σύζυγός της θα ήθελε να βρίσκεται περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο. Αν η ανθρώπινη καλωσύνη και η στενή φιλία λείπουν, η σύζυγος αρχίζει να αισθάνεται παραμελημένη. ‘Δεν μου μιλά,’ μπορεί να λέγη, ή ‘Ενδιαφέρεται περισσότερο για τα καθήκοντα του επαγγέλματός του ή της επιχειρήσεώς του παρά για μένα.’ Και ο σύζυγος μπορεί να αισθάνεται ότι η σύζυγός του απαιτεί πολύ από τον χρόνο του και δεν εκτιμά τη σπουδαιότητα των άλλων του ευθυνών. Τελικά εξασθενούν και οι άλλες μορφές αγάπης. Αρχίζουν ν’ αναφύωνται προβλήματα. Ωστόσο, τα προβλήματα μερικές φορές λύνονται όταν το ζεύγος αρχίση να εκδηλώνη τρυφερή στοργή και πάλι και όταν κάνουν μικρές πράξεις καλωσύνης ο ένας για τον άλλο.

ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Στους Χριστιανούς δίδεται η εντολή να δείχνουν καλωσύνη για τους αδελφούς των στην πίστι. (Ιακ. 2:14-17) Τον πρώτο αιώνα, όταν επήλθε πείνα και διωγμός στους Χριστιανούς στην Ιουδαία, οι Χριστιανοί που ευρίσκοντο σε άλλα μέρη έστειλαν μια γενναιόδωρη συνεισφορά για την ανακούφισί των—προέβησαν σε μια πράξι ανθρώπινης καλωσύνης.—Πράξ. 11:28-30· 12:1-5· 2 Κορ. 9:1-5.

Ένα παράδειγμα για τους πρεσβυτέρους ήταν ο απόστολος Παύλος, ο οποίος δεν εκήρυττε απλώς τα «αγαθά νέα» σ’ εκείνους που τον άκουγαν. Αυτό ήταν μια πράξις αγάπης, αλλά ο Παύλος έδειχνε τρυφερή στοργή και ανθρώπινη καλωσύνη εκτός απ’ αυτό. Είπε σε μερικούς απ’ εκείνους που δίδαξε: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών, καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτω έχοντες ένθερμον αγάπην [τρυφερή στοργή, ΜΝΚ] προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού [το οποίον ο Θεός τους είχε δώσει εντολή να κάνουν] αλλά και τας ψυχάς ημών [μια έκφρασις τρυφερής στοργής, αδελφικής αγάπης], επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.»—1 Θεσσ. 2:7, 8.

Ο Παύλος ήταν πρόθυμος να υποβληθή σε θυσίες για τους Χριστιανούς αδελφούς του και να προσφέρη τον εαυτό του. Οι πρεσβύτεροι στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα διαπιστώνουν από πείρα ότι η ανάγκη των αδελφών για προσοχή και φροντίδα σπανίως παρουσιάζεται σε κατάλληλο καιρό. Παραδείγματος χάριν, ένας αδελφός μπορεί να πλησιάση ένα πρεσβύτερο μετά από μια συνάθροισι και να του πη: ‘Θα ήθελα να σου μιλήσω για κάποιο ζήτημα, όταν έχης χρόνο.’ Η ανθρώπινη καλωσύνη προς τον αδελφό θα υπαγόρευε στον πρεσβύτερο, με λίγες εξαιρέσεις, να του πη ότι τώρα έχει χρόνο. Το πρόβλημα μπορεί να είναι σοβαρό—τουλάχιστον για τον αδελφό. Ίσως χρειάσθηκε αρκετό θάρρος για να πλησιάση τον πρεσβύτερο. Αν ο πρεσβύτερος καθυστερήση μέχρις ότου βρη κατάλληλο χρόνο, ίσως διαπιστώση ότι ο αδελφός άλλαξε γνώμη και δεν θέλει να του μιλήση γι’ αυτό το ζήτημα. Γιατί; Ίσως έχει χάσει το θάρρος του. Ή μπορεί να έχη ήδη πάρει μια απόφασι και τώρα πιστεύει ότι είναι πολύ αργά για να συζητήση το θέμα. Ίσως επίσης να έχη πικραθή, διότι ο πρεσβύτερος δεν του προσέφερε βοήθεια όταν την χρειαζόταν.

ΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΟΧΗ

Η ανθρώπινη καλωσύνη έχει τη θέσι της και σε άλλες καταστάσεις που περιλαμβάνουν τις ατομικές ανάγκες των μελών της εκκλησίας. Μια αδελφή μπορεί να παραπονήται σ’ ένα πρεσβύτερο ότι το μηχάνημα κλιματισμού στον τόπο της συναθροίσεως βγάζει πολύ κρύο αέρα και την ενοχλεί. Ένας αδελφός, που έχει πρόβλημα ακοής, μπορεί να παραπονήται ότι δεν ακούει. Μήπως τα άτομα αυτά πρέπει να θεωρηθούν «μεμψίμοιροι»; Μήπως ο πρεσβύτερος πρέπει να σκέπτεται ότι είναι αδύνατον να ευχαριστήση τον καθένα και ότι αν οι περισσότεροι αδελφοί είναι ικανοποιημένοι, έχει κάνει αρκετά; Όχι, αν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς τους αδελφούς από την καρδιά του. Η Βιβλική παροιμία λέγει τα εξής: «Όστις εμφράττει τα ώτα αυτού εις την κραυγήν [παραπόνου] του πτωχού, θέλει φωνάξει και αυτός και δεν θέλει εισακουσθή.» (Παροιμ. 21:13) Εκδήλωσις καλωσύνης είναι να εξετάζεται κάθε «παράπονο» και να εξαντλούνται όλες οι λογικές πιθανότητες για να κάνουν τον καθένα να αισθάνεται άνετα και ευτυχισμένα.

Ο Ιησούς δίδαξε αυτή την αρχή στην παραβολή του καλού ποιμένος. Υπέβαλε την εξής ερώτησι: «Τις άνθρωπος εξ υμών εάν έχη εκατόν πρόβατα και χάση ένα εξ αυτών, δεν αφίνει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και υπάγει ζητών το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού χαίρων.» Ο Ιησούς έδινε εδώ έμφασι στη σπουδαιότητα της παροχής ατομικής, ειδικής φροντίδας σε κάθε μέλος του ποιμνίου.—Λουκ. 15:4-7.

Ο ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ

Μια από τις πιο εντυπωσιακές παραβολές που χρησιμοποίησε ο Ιησούς για να τονίση την ανθρώπινη καλωσύνη ήταν η παραβολή του καλού Σαμαρείτου. Όταν ο Σαμαρείτης βρήκε έναν πληγωμένο άνθρωπο στον δρόμο, «εσπλαγχνίσθη.» Τι έκανε, λοιπόν; «Πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού επιχέων έλαιον και οίνον, και επιβιβάσας αυτόν επί το κτήνος αυτού, έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον και επεμελήθη αυτού· και την επαύριον, ότε εξήρχετο, εκβαλών δύο δηνάρια [νομίσματα] έδωκεν εις τον ξενοδόχον και είπε προς αυτόν· Επιμελήθητι αυτού, και ό,τι αν δαπανήσης περιπλέον, όταν εγώ επανέλθω θέλω σοι αποδώσει.» Ο Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε αυτή την παραβολή για να εντυπώση σ’ εκείνους που πίστευαν πως ήσαν δίκαιοι ότι απαιτούνται περισσότερα για να ευαρεστήσουν τον Θεό από τα κατά παράδοσιν καθήκοντα του να είναι «καλοί» και να τηρούν τον Νόμο.—Λουκ. 10:29-37.

ΕΝΑΣ ΜΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΛΩΣΥΝΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ

Μια άλλη περίπτωσις που αξίζει να εξετασθή είναι εκείνη του αποστόλου Παύλου όταν ήταν φυλακισμένος και μετεφέρετο στη Ρώμη. Το εδάφιο Πράξεις 27:3 περιγράφει την ανθρώπινη καλωσύνη και τη στοργή που έδειξε στον Παύλο ο Ιούλιος, ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής. «Και την άλλην ημέραν εφθάσαμεν εις Σιδώνα και ο Ιούλιος φιλανθρώπως φερόμενος προς τον Παύλον επέτρεψεν εις αυτόν να υπάγη προς τους φίλους αυτού και να λάβη περίθαλψιν.

Εκείνοι που ασκούν εποπτεία μπορούν να πάρουν ένα μάθημα απ’ αυτόν τον μη Χριστιανό. Ήταν ένας άνθρωπος που κατανοούσε τις ανθρώπινες ανάγκες των άλλων. Δεν έβαζε με ψυχρό τρόπο όλους στο ίδιο καλούπι. Ένας επόπτης ή επιστάτης μπορεί να δείχνη ανθρώπινη καλωσύνη μ’ αυτό τον τρόπο, αναγνωρίζοντας τις ατομικές ανθρώπινες ανάγκες και τα ελαττώματα του καθενός. Δεν θ’ απαιτή τα ίδια πράγματα από τον καθένα. Κάποιος μπορεί να μαθαίνη γρήγορα σε νέους διορισμούς, να είναι ταχύς και επιδέξιος στην εκτέλεσι της εργασίας του. Θα ήταν εύκολο να δείξη ανθρώπινη καλωσύνη σ’ αυτόν τον υπάλληλο. Αλλά, πώς θα συμπεριφερθήτε σε κάποιον ο οποίος είναι αργός; Εκείνος που είναι αργός χρειάζεται περισσότερη εκπαίδευσι, προσοχή και χρόνο, πράγμα το οποίο μπορεί να θέση σε δοκιμασία την υπομονή του επόπτου. Ο καλός επόπτης θα ενδιαφέρεται για την ευημερία του καθενός χωριστά και θα κάνη μικρά πράγματα που θα κάνουν την εργασία του ατόμου ευχάριστη. Μολονότι δείχνει πιστότητα στον εργοδότη του, θα ενδιαφέρεται για το συνολικό όφελος του κάθε υπαλλήλου περισσότερο από το ν’ ακολουθή κάποιον ειδικό κανόνα. Ο Ιούλιος δεν ερεύνησε «ένα βιβλίο κανόνων» για να διαπιστώση αν μπορούσε να επιτρέψη στον Παύλο ν’ απολαύση τη φροντίδα των φίλων του. Αν υπήρχε ένα τέτοιο βιβλίο, πιθανώς θ’ απαγόρευε αυτή την πράξι καλωσύνης.

Αργότερα, στο ίδιο ταξίδι προς τη Ρώμη, η ομάδα ναυάγησε και όλοι βγήκαν από το πλοίο με ασφάλεια και έφθασαν στο νησί της Μάλτας. Μολονότι ο Παύλος και πολλοί μαζί μ’ αυτόν ήσαν φυλακισμένοι και όλοι ήσαν ξένοι, ο Λουκάς εξήγησε ότι οι κάτοικοι του νησιού «έδειξαν εις ημάς ου την τυχούσαν φιλανθρωπίαν· διότι ανάψαντες πυράν, υπεδέχθησαν πάντας ημάς δια την επικειμένην βροχήν και δια το ψύχος.» (Πράξ. 28:2, 7, 10) Μπορούμε ν’ αντλήσωμε ένα μάθημα από την περίπτωσι αυτή: η ανθρώπινη καλωσύνη μπορεί να επεκταθή και σ’ εκείνους οι οποίοι δεν ανήκουν στο δικό σας κοινωνικό παρελθόν ή στη δική σας πίστι. Ο Ιησούς μάς παροτρύνει: «Να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς.»—Ματθ. 5:45.

ΟΦΕΛΗ

Πώς θα ωφεληθούμε προσωπικά αν εκδηλώνωμε ανθρώπινη καλωσύνη; Αυτό μας φέρνει πλούσιες ανταμοιβές μέσω προσωπικής ικανοποιήσεως και ειρήνης διανοίας. (Παροιμ. 19:22, 23) Ο Ιεχωβά ευαρεστείται όταν εμείς δείχνωμε καλωσύνη. (Μιχ. 6:8) Αν δείχνωμε ανθρώπινη καλωσύνη με το να είμεθα καλοί γείτονες, όπως ο καλός Σαμαρείτης, θα έχωμε ευλογίες, από τον Ιεχωβά και συνήθως από τους συνανθρώπους μας. «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς· μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δώσει εις τον κόλπον σας. Διότι με το αυτό μέτρον, με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.» (Λουκ. 6:38) Ακόμη κι αν αυτές οι αμοιβές δεν φανούν αμέσως, η ειρήνη διανοίας και ο αυτοσεβασμός υπερτερούν, κάνοντας την ανθρώπινη καλωσύνη κάτι που αξίζει να εκδηλώνεται.

[Εικόνα στη σελίδα 4]

Δείχνετε καλωσύνη και σ’ εκείνους που δεν ανήκουν στο δικό σας κοινωνικό παρελθόν ή στη δική σας πίστι;