έχοντα το κράτος του θανάτου τουτέστι τον Διάβολον, και να ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.»—Εβρ. 2:14-16· Ιούδ. 6

Όταν, λοιπόν, τα έθνη κάνουν προσφορές για τους νεκρούς, δεν βοηθούν πραγματικά ούτε εξιλεώνουν μερικά δήθεν «πνεύματα» των νεκρών, διότι δεν υπάρχουν τέτοια πνεύματα. Η Αγία Γραφή λέγει: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλά οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· . . . και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον.»—Εκκλησ. 9:5, 6.

Γι’ αυτό τίποτε δεν πρέπει να φοβούμεθα από τους νεκρούς. Αυτοί δεν έχουν συνείδησι, δεν έχουν τίποτε που επιζή για να παρεμποδίζη ή να παρενοχλή εκείνους των οποίων η ζωή συνεχίζεται «υπό τον ήλιον.» Είναι μάταιο να παρατίθεται τροφή σ’ αυτούς, ή να προσφέρωνται δώρα υπό μορφήν όπλων, ρουχισμού ή ειδικών θυσιών.

Εκείνος που έχει κρατήσει τους ανθρώπους σε φόβο είναι ο Διάβολος. Αυτός δεν είχε καμμιά δύναμι να κάμη τον Αδάμ και την Εύα να πεθάνουν. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν εκείνος που τους κατεδίκασε σε θάνατο και τους απεμάκρυνε από τον κήπο της Εδέμ, από το «δένδρον της ζωής.» Εν τούτοις ο Διάβολος, με το να παρασύρη τον πρόγονο όλης της ανθρωπότητος, τον Αδάμ, ν’ αμαρτήση, ωδήγησε στην αμαρτία και στον θάνατο κληρονομικώς όλους τους ανθρώπους. (Ρωμ. 5:12) Ο εχθρός του Θεού μπορεί να εκμεταλλεύεται τις αμαρτωλές τάσεις, τις αδυναμίες ανδρών και γυναικών, καθώς και την άγνοια εκείνων που δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Μπορεί να τους οδηγήση σ’ ένα πρόωρο θάνατο. Εκείνοι που πιστεύουν στην ψευδή ιδέα ότι οι νεκροί είναι ακόμη με κάποιον τρόπο ζωντανοί, πέφτουν στην παγίδα του Διαβόλου και των συντρόφων του πονηρών δαιμόνων, που υπάρχουν πραγματικά. Ένα άτομο στην πραγματικότητα παίζει στα χέρια των δαιμόνων όταν κάνη θυσίες και τελεί ιεροτελεστίες για να βοηθήση τους νεκρούς, πληρώνει χρήματα για ν’ απαλλάξη τις ψυχές των από ένα καθαρτήριο ή από άλλο φανταστικό τόπο, ή να εξευμενίση τους νεκρούς. Γι’ αυτά τα πράγματα, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι και ουχί εις τον Θεόν.»—1 Κορ. 10:20.

Ο θάνατος, που είναι εχθρός, είναι αληθινά ανεπιθύμητος και θλιβερός σε όλους όσοι αγαπούν τη ζωή. Αλλά δεν πρέπει ν’ αποτελή αιτία υπερβολικής και συντριπτικής θλίψεως σ’ εκείνον που γνωρίζει την αλήθεια για τον θάνατο και για τον σκοπό του Θεού ν’ αναστήση τους νεκρούς στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Μεσσιανικού Βασιλέως του. Ο απόστολος, είπε τα εξής στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης, που ήσαν περιστοιχισμένοι από Ελληνικά έθιμα βασισμένα στη Βαβυλωνιακή πίστι στην αθανασία της ψυχής: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.»—1 Θεσσ. 4:13.

Αυτή την αληθινή ελπίδα δίνει ο Θεός για ν’ απαλλάξη τους ανθρώπους από τον φόβο του τι επακολουθεί τον θάνατον, τον μεγάλο εχθρό που έχει προξενήσει τόσο μεγάλη απελπισία. Απομακρύνει τον πόνο του θανάτου για να γνωρίσωμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αφού αδειάση τους τάφους όλης της ανθρωπότητος, θ’ απομακρύνη επίσης κάθε ίχνος της αμαρτίας (που φέρει καταδίκη σε θάνατο) από όλους τους ευπειθείς ανθρώπους. Τότε ο Αδαμιαίος θάνατος, ως ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου που θα εκλείψη, θα ριφθή ο ίδιος στη «λίμνη του πυρός,» που είναι σύμβολο αιωνίου εξαφανίσεως. Έτσι, η ανάστασις των επιγείων νεκρών στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα εξαλείψη το κλίμα του φόβου μέσα στο οποίο η ανθρωπότης έζησε επί αιώνες. Θ’ απομακρυνθή για πάντα. Τι μεγαλειώδης απαλλαγή!—Αποκάλ. 20:13, 14· 1 Κορ. 15:26· Ρωμ. 8:20, 21.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.—1 Κορ. 11:1. Σ 1/9/73 13, 14

17 Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας . . . και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· . . . ως παγίς.—Λουκ. 21:34. Σ 1/5/73 6, 7.

18 Χάρις όμως εις τον Θεόν, διότι υπήρχετε δούλοι της αμαρτίας, πλην υπηκούσατε εκ καρδίας εις τον τύπον της διδαχής εις τον οποίον παρεδόθητε.—Ρωμ. 6:17. Σ 1/6/73 15-17

19 Σήμερον έγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, . . . Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητηση και να σώση το απολωλός.—Λουκ. 19:9. Σ 1/8/73 9-11

20 Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ της γης· και τώρα επικατάρατος να ήσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής δια να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου.—Γεν. 4:10, 11. Σ 15/8/73 2, 3

21 Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.—2 Πέτρ. 3:13. Σ 15/9/73 19

22 Ανορθώσατε τας κεχαυνωμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα.—Εβρ. 12:12. Σ 15/7/73 7, 8

23 Οφείλομεν να ευχαριστώμεν πάντοτε τον Θεόν δια σας, αδελφοί, καθώς είναι άξιον, διότι υπεραυξάνει η πίστις σας, και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων ημών εις αλλήλους.—2 Θεσσ. 1:3. Σ 1/11/73 11, 12

24 Και πολλοί πλειότεροι επίστευσαν δια τον λόγον αυτού.—Ιωάν. 4:41. Σ 1/4/73 21, 22

25 Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού.—Γεν. 9:6. Σ 15/8/73 5

26 Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών δια να ήναι πάντες εν.—Ιωάν. 17:20, 21. Σ 1/8/73 16

27 Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.—Ιωάν. 17:3. Σ 1/9/73 17

28 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.—Εβρ. 10:36. Σ 15/7/73 9, 10

Ανακοινώσεις

Επωφεληθήτε Όσο Μπορείτε Περισσότερο από την Ανάγνωσι της Γραφής

Η ανάγνωσις της Γραφής εκ μέρους σας μήπως σας ωδήγησε να συμπεράνετε ότι ο λόγος του Θεού περιέχει περισσότερα από ό,τι απολαμβάνετε από αυτόν; Μπορείτε να βρήτε ένα θησαυρό ευχαριστήσεως και ωφελείας στις σελίδες του αν εξετάζετε το άγγελμά του μαζί με το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Η απλή και σαφής γλώσσα του ωραία εικονογραφημένου αυτού βοηθήματος της Γραφής θα σας συγκινήση όταν αρχίσετε να βλέπετε το ένδοξον μέλλον που ο Θεός έχει ετοιμάσει για κείνους που τον αγαπούν. Είναι δικό σας μαζί με ένα δωρεάν βιβλιάριον για 23 δρχ. Στις Η.Π.Α. 75 σεντς.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ;

Τι συμβαίνει στο ανθρώπινο γένος είναι σημαντικό γιατί προελέχθη προ μακρού στην Αγία Γραφή μαζί με την ασφαλή θεραπεία του Θεού. Με την βοήθεια του περιοδικού Σκοπιά μπορείτε να μάθετε τι σημαίνουν όλα αυτά. Η Σκοπιά επίσης προμηθεύει οικοδομητική συμβουλή από τις Άγιες Γραφές για να σας βοηθήση ν’ ανταπεξέλθετε στα ατομικά σας προβλήματα.

Δυο φορές τον μήνα Η Σκοπιά μπορεί να έρχεται στο σπίτι σας ταχυδρομικώς με ενθαρρυντικά Γραφικά άρθρα, με μόνο 45 δρχ. το έτος. Γράψτε απ’ ευθείας στην Εταιρία Σκοπιά. Ιδέτε τις διευθύνσεις στη δεύτερη σελίδα του περιοδικού αυτού. Μαζί με την συνδρομή σας θα λάβετε δωρεάν τρία βιβλιάρια από 32 σελίδες το καθένα.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Φεβρουαρίου: Ο Ιεχωβά Ευλογεί τους Οσίους. Σελίς 40. Ύμνοι 6, 7.

3 Μαρτίου: Οσιότης στον Έσχατο Καιρό. Σελίς 45. Ύμνοι 75, 12.

Ο Καλύτερος Καιρός για να Ζήτε

‘Ω! ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΛΗΑ ΧΡΟΝΙΑ!’

Πόσες φορές το έχετε πει αυτό;

Αλλά θα θέλατε πραγματικά να ζήτε στην εποχή του παππού σας; Σκεφθήτε τον Αʹ Παγκόσμιο Πόλεμο, ίσως και τον Βʹ Παγκόσμιο Πόλεμο, που θα έπρεπε να υπομείνετε.

Ή, υποθέστε ότι είχατε ζήσει παλαιότερα, στους «σκοτεινούς αιώνας.» Μήπως θα είχατε να υποφέρετε λιγώτερες ταλαιπωρίες εκείνη την εποχή; Μήπως θα είχατε καμμιά καλύτερη ελπίδα, αν είχατε καθόλου;

Η Αγία Γραφή συμβουλεύει να μη λαχταρούμε τους παληούς καιρούς. Προειδοποιεί: «Μη είπης, Τις η αιτία, διά την οποίαν αι παρελθούσαι ημέραι ήσαν καλήτεραι παρά ταύτας; διότι δεν ερωτάς φρονίμως περί τούτου.»—Εκκλησ. 7:10.

Πραγματικά, ΤΩΡΑ είναι ο καλύτερος ως τώρα καιρός για να ζούμε, σε πείσμα της αυξημένης στενοχώριας που είναι στη γη.

Γιατί; Διότι είμεθα πιο κοντά στην εκπλήρωσι του σκοπού του Θεού ως προς τη γη. Είμεθα κοντά στην ειρηνική χιλιετή βασιλεία του Θεού, που θα φέρη διαρκείς ευλογίες στο ανθρώπινο γένος.

Δεν πρόκειται για ψευδή ελπίδα. Ούτε είναι κανένα είδος θεωρητικού, επιθυμητού συλλογισμού. Βασίζεται στην πραγματικότητα. Βασίζεται στην υπόσχεσι του Δημιουργού—όχι μόνο σε μια υπόσχεσι, αλλά στα ασφαλή προφητικά λόγια Εκείνου ο οποίος ήδη απέδειξε ότι μπορεί να το κάμη αυτό, και ο οποίος επίσης απέδειξε ότι μπορεί να προείπη ένα τέτοιο πράγμα.

ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ

Ο Παντοδύναμος Θεός θέλησε να δώση μια σαφή όρασι αυτής της βασιλείας στον απόστολο Ιωάννη, ο οποίος ήταν ένας πιστός δούλος του Κυρίου Ιησού Χριστού επί εξήντα πέντε χρόνια περίπου. Ο απόστολος Ιωάννης προσεκλήθη να ιδή το μέλλον, στο ρεύμα του χρόνου, για να διακρίνη αυτή την κυβέρνησι που πραγματικά θα διευθύνη όλες τις υποθέσεις της γης. Ο Ιωάννης κατέγραψε ό,τι είδε στο βιβλίο της Γραφής που λέγεται Αποκάλυψις.

Επειδή ο Ιωάννης εξακολουθούσε να διακηρύττη τ’ αγαθά νέα της μελλοντικής βασιλείας του Χριστού, στιγματίσθηκε ως εγκληματίας από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εξωρίσθηκε στη νήσο Πάτμο του Αιγαίου Πελάγους. Ασφαλώς η θαυμαστή αυτή όρασις ήταν μεγάλη παρηγοριά σ’ αυτόν. Ήταν μια αμοιβή για τα πολλά χρόνια του πιστού έργου του, να είναι ο πρώτος που θα έβλεπε πολλές λεπτομέρειες της βασιλείας αυτής και να γνωρίση ότι αυτή θα διακυβερνήση επί χίλια χρόνια, με αποτέλεσμα να γίνη η γη παράδεισος. Οι πληροφορίες αυτές μπορούν και σ’ εμάς να είναι πολύ παρηγορητικές.—Αποκάλ. κεφάλ. 20, 21.a

Αυτή η βασιλεία θα είναι για το καλό του ανθρωπίνου γένους. Είναι αλήθεια ότι αυτή θα φέρη τιμή στον Θεό και θ’ αποκαταστήση την κυριαρχία του αιωνίως σε όλα τα πράγματα της γης. Θα φέρη τον μόνο στασιαστικό αυτόν πλανήτη σε αρμονία με το υπόλοιπον του σύμπαντός του. Αλλά εκείνοι που πραγματικά θα ευεργετηθούν θα είναι το ανθρώπινο γένος. Ο Βασιλεύς του είναι το «σπέρμα» διά του οποίου ‘θα ευλογηθούν πάντα τα έθνη της γης.’—Γεν. 22:18.

ΕΠΙΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Και τι θα λεχθή για τη βεβαιότητα της ελπίδος σ’ αυτή την ευεργετική εξουσία, δηλαδή για την αξιοπιστία της επαγγελίας; Σημειώστε τι έκαμε ο Θεός, επιδεικνύοντας την ικανότητά του να ασκή κυριαρχία στους ανθρώπους, και να προλέγη από ετών τι θα κάμη.

Πριν από είκοσι πέντε περίπου αιώνες κάποιος βασιλεύς, ο Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνος, ήταν ο αναμφισβήτητος άρχων του κόσμου. Η Βαβυλών είχε συντρίψει τη Δεύτερη Παγκόσμια Δύναμι, την Ασσυρία, και τότε έγινε η μεγάλη Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις της Βιβλικής ιστορικής αφηγήσεως.

Αλλά ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, ο Ναβουχοδονόσορ, έκαμε ένα σοβαρό λάθος. Στην υπερηφάνεια και μεγαλαυχία του παρέβλεψε το γεγονός ότι ο Θεός του ουρανού απλώς του επέτρεψε να είναι εκεί που ήταν. Ο Θεός τού επέτρεψε να οδηγήση στην εξορία το Ιουδαϊκό έθνος, τον λαό του Θεού, λόγω της παρακοής των, σαν μια επανορθωτική τιμωρία. Δεν ήταν η δύναμις του Ναβουχοδονόσορ εκείνη που τον έκαμε να καταλάβη την Ιερουσαλήμ. Ο Θεός για να το καταδείξη αυτό στον Ναβουχοδονόσορ και στις επόμενες γενεές, έστειλε ένα μήνυμα στον Ναβουχοδονόσορ με ενύπνιο το οποίο πολύ τον ανησύχησε.

Ο Ναβουχοδονόσορ, αφού συνεσκέφθη με τους θρησκευτικούς του μάντεις και αστρολόγους και δεν έλαβε ικανοποιητική εξήγησι του ενυπνίου, εκάλεσε ένα Ιουδαίο δούλο, τον προφήτη Δανιήλ.—Δαν. κεφ. 4

Ο Δανιήλ εξήγησε τι εσήμαινε το όνειρο. Αυτό προέλεγε στον Ναβουχοδονόσορ μια ταπεινωτική επταετή τιμωρία από τον Θεό. Ωστόσο μετά ένα έτος, ο Ναβουχοδονόσορ άρχισε να μεγαλαυχή, υπερηφανευόμενος για την πρωτεύουσά του τη Βαβυλώνα. Μόλις τελείωνε τους κομπασμούς του, όταν άκουσε μια φωνή από το αόρατο, από τον ουρανό, που έλεγε:

«Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ· Η βασιλεία παρήλθεν από σου· και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων, και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου· χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει, και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν.»—Δαν. 4:29-32.

Τι επακολούθησε αμέσως; Ακριβώς εκείνο που ο Θεός είπε ότι θα εγίνετο. Αυτό είναι στην αφήγησι του Δανιήλ. Η Βαβυλωνιακή ιστορία που εξετάφη δεν περιέχει αφήγησι του γεγονότος ότι ο Ναβουχοδονόσορ ήταν παράφρων επί επτά κατά γράμμα χρόνια, όπως δείχνει η Γραφή ότι συνέβη. Αλλά μήπως έπρεπε ν’ αναμένωμε από τους υποστηρικτάς και δούλους ενός δικτάτορος βασιλέως να ιστορήσουν την ταπείνωσί του; Δεν μπορούμε να φαντασθούμε ότι οι ιστορικοί του Χίτλερ θα εξιστορούσαν τις ήττες του Χίτλερ αν αυτός επανήρχετο στην εξουσία όπως ο Ναβουχοδονόσορ στο τέλος της επταετούς παραφροσύνης του. Και άλλα έθνη ακολούθησαν επίσης την πολιτική της εξυψώσεως των αρχόντων και των κυβερνήσεών των, όπως μπορούμε να δούμε στα χρονικά της αρχαίας Αιγύπτου, της Ασσυρίας και πολλών συγχρόνων χωρών. Αλλά η Αγία Γραφή μάς δίνει την αληθινή, άδολη και απλή εξιστόρησι.

Όταν ο Θεός αποκατέστησε το λογικό του Ναβουχοδονόσορ, αυτός ούτε κατάλαβε ότι οι επτά καιροί θα είχαν μια μεγαλύτερη εκπλήρωσι ενός έτους για κάθε μέρα των επτά προφητικών ετών από 360 ημέρες το καθένα, συνολικά 2.520 (7 x 360) ετών. Δεν κατάλαβε ότι αυτό ήταν μια προφητεία που απεκάλυπτε ότι, από τον καιρό της ανατροπής της αντιπροσωπευτικής βασιλείας του Θεού όταν η Ιερουσαλήμ ερημώθηκε στο έτος 607 π.Χ., δεν θα υπήρχε βασιλεύς της γραμμής του Δαβίδ που να εξουσιάζη υποθέσεις της ανθρωπότητος επί 2.520 χρόνια. Στη διάρκεια του χρονικού αυτού διαστήματος η ‘Ιερουσαλήμ θα κατεπατείτο από τα έθνη ώσπου να εκπληρωθούν οι Καιροί των Εθνών’—δηλαδή, ο Θεός θα επέτρεπε να κυριαρχούν τα έθνη στη γη, χωρίς να υπάρχη ενθρονισμένος βασιλεύς που ν’ αντιπροσωπεύη τον Θεό. Στο τέλος της περιόδου των 2.520 ετών θα ήρχετο ο ωρισμένος καιρός του Θεού να ενθρονίση τον Μεσσία του στους ουρανούς. Σύμφωνα με τη Βιβλική χρονολογία και τις παγκόσμιες συνθήκες που εκπληρώνουν την προφητεία, αυτοί οι καιροί των Εθνών έληξαν το έτος 1914 μ.Χ.—Λουκ. 21:24· Ιεζ. 21:27.

Αυτό σημαίνει ότι τώρα είμεθα στην βραχεία χρονική περίοδο προτού η Μεσσιανική βασιλεία βαδίση εναντίον του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων και εισαγάγη την ειρηνική χιλιετή βασιλεία.—Ματθ. 6:10.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Μερικοί μπορεί να διστάζουν να βασισθούν στην Αγία Γραφή, επειδή αυτή γράφθηκε από ανθρώπους. Αλλά συχνά οι συγγραφείς υπαγορεύουν τις σκέψεις των σε άλλους οι οποίοι ενεργούν ως απλοί γραμματείς. Ομοίως, τα ιστορικά και τεκμηριακά έργα δεν αποτελούν ιδέες των συγγραφέων ή συντακτών των. Μολονότι είναι αληθινό ότι η Αγία Γραφή γράφθηκε από ανθρώπους, εν τούτοις δεν είναι λόγος ανθρώπων. Μέσα στις σελίδες της η Αγία Γραφή τονίζει ότι είναι έργον θείας εμπνεύσεως, και γράφθηκε εν ονόματι του Υψίστου και του Ζώντος εις τον αιώνα. Ο ίδιος ο Ναβουχοδονόσορ μετά την ταπεινωτική εμπειρία του, είδε σαφώς και παραδέχθηκε ότι τα λόγια του Δανιήλ για την ερμηνεία του ενυπνίου δεν ήσαν απλώς λόγια του Δανιήλ, γι’ αυτό ομολόγησε τα εξής:

«Και εν τέλει των ημερών, εγώ ο Ναβουχοδονόσορ εσήκωσα τους οφθαλμούς μου προς τον ουρανόν, και αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ, και ευλόγησα τον Ύψιστον, και ήνεσα και εδόξασα τον ζώντα εις τον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν· και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν· και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;»—Δαν. 4:34, 35.

Πραγματικά, το γεγονός ότι άνθρωποι χρησιμοποιήθηκαν ως γραμματείς για να καταγράψουν ό,τι ο Θεός επιθυμούσε να γραφή στη Βίβλο δεν μειώνει την αυθεντικότητά της ή την επίδρασί της στην ανθρωπότητα. Οι εμπειρίες του Ιώβ, του Δαβίδ, του Δανιήλ και άλλων ανδρών, τα αισθήματά των, οι δοκιμασίες των, η τήρησις ακεραιότητός των υπό δοκιμασίαν, παρέχουν μια πραγματικότητα και αίσθημα οικειότητος που τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να παράσχη. Επίσης, μας ενθαρρύνει ως συνήθεις ανθρώπους, διότι μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι υφιστάμεθα πολλά παρόμοια πράγματα, και γνωρίζομε ότι ακεραιότης μπορεί να κρατηθή από ανθρώπους αν εμπιστεύωνται συνεχώς στον Θεό. Αυτό δίνει στη Γραφή μια καλή, παρηγορητική θέρμη και ένα πιο ισχυρό κρίκο αληθείας απ’ όσο θα μπορούσε να δώση ένα βιβλίο που λέγεται ότι έπεσε απλώς από τον ουρανό.

Σκεφθήτε αυτά τα γεγονότα: Ο Θεός μπόρεσε να πη με ακρίβεια ότι ο Ναβουχοδονόσορ θα ήταν παράφρων επί επτά χρόνια και κατόπιν θα αποκαθίστατο στον θρόνο του. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός εχαρακτήρισε την προφητεία για τους «καιρούς των Εθνών» ως αυθεντική, και ετόνισε ότι αυτοί οι καιροί των Εθνών ετελείωναν πολύν καιρό μετά την εποχή που ήταν στη γη. Ρωτήστε λοιπόν τον εαυτό σας: Δεν θα ήταν επίσης δυνατόν να προείπη ο Θεός τα χίλια χρόνια της Μεσσιανικής βασιλείας του;

Οι άνθρωποι βέβαια δεν μπορούν να φέρουν μια χιλιετή ειρήνη. Πραγματικά, δεν μπορούν να φέρουν ούτε μια χιλιετή κοσμοκρατορία. Ο Χίτλερ έκαμε μια τέτοια προσπάθεια, και διήρκεσε δώδεκα χρόνια. Και τώρα, ιδιαίτερα πολλοί σοβαροί σπουδασταί κυβερνητικών και παγκοσμίων συνθηκών—πολιτικοί άνδρες, επιστήμονες και άλλοι—λέγουν ότι το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορέση να ζήση ούτε ως το έτος 2000 μ.Χ. Αυτοί βασίζουν την προοπτική τους, όχι στην Αγία Γραφή, αλλά στα δύσκολα σημερινά πράγματα και στην αμετάστρεπτη παρούσα τάσι των πραγμάτων στην οποία ευρισκόμεθα όλοι εμείς. Η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνούμε ως ένα σημείο της εγγύτητος του τέλους αυτού του συστήματος.—2 Τιμ. 3:1-5.

Μπορούμε κάλλιστα να πιστεύωμε την Αγία Γραφή για την εγγύτητα του τέλους αυτού του συστήματος. Αλλά δεν έχομε βάσι να πιστεύωμε τις σκοτεινές προβλέψεις καταστροφής της ανθρωπότητος, ή στους αιωνίους ισχυρισμούς τούς οποίους συχνά εκστομίζουν οι πολιτικοί για μια παγκόσμια ειρήνη με τη συνεχή επικράτησι των ανθρωπίνων κυβερνήσεων. Δεν έχομε βάσεις για να πιστεύωμε σ’ αυτές τις υποσχέσεις. Αλλά έχομε βάσεις για να πιστεύωμε στον Δημιουργό, και πρέπει να δεχώμεθα τις προρρήσεις του. Δεν πρόκειται για προβλέψεις σκοτεινές για την ανθρώπινη φυλή, αλλά αντίθετα για μια χιλιετή διακυβέρνησι που θα φέρη το ανθρώπινο γένος σε τελειότητα. Ο Θεός μάς λέγει ότι θα καταστήση αυτή τη γη ένα ωραίο κόσμημα και θα φέρη τους λαούς της σε αρμονία μεταξύ των. Επίσης υπόσχεται αιώνια συνέχισι της ζωής στη γη με ευτυχία.

Ο ΠΙΟ ΕΥΘΕΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

Αν πιστεύωμε στον Θεό, τώρα είναι πραγματικά ο καλύτερος καιρός που υπήρξε ποτέ για να ζούμε. Διότι εμείς, απ’ όλες τις γενεές των ανθρώπων, έχομε την ευκαιρία να δούμε την καταστροφή της ανομίας, την εκκαθάρισι της γης και την επιβίωσι σε μια δίκαιη νέα τάξι. Πιστεύετε ότι ο Θεός έχει αυτόν τον καλό σκοπό για τη γη; Αν ναι, φροντίστε αμέσως να εξασφαλίσετε την εύνοιά του όταν ο Μεσσιανικός βασιλεύς του θα εκτελέση κρίσι πάνω σ’ αυτό το παρηκμασμένο σύστημα πραγμάτων.

Αν είσθε ένας που έχη τάσι να είσθε δύσπιστος, γιατί δεν προσπαθείτε τουλάχιστον να εξετάσετε προσεκτικά τι λέγει ο Θεός και να το παραβάλετε μ’ εκείνο που προσφέρουν οι άνθρωποι; Υπάρχει καμμιά άλλη ελπίδα που να την παραβάλετε με την υπόσχεσι του Θεού; Και αυτό που υπόσχεται ο Θεός μήπως δεν είναι σε αρμονία με τις φυσικές, έμφυτες επιθυμίες του ανθρώπου; Και δεν είναι μάλιστα πιο λογικό αυτό απ’ όσα υπόσχονται οι άνθρωποι; Επωφεληθήτε από τη σημερινή απαράμιλλη ευκαιρία να λογικευθήτε σε ό,τι λέγει ο Θεός και να μάθετε τους σκοπούς του. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα έχουν ευχαρίστησι να σας βοηθήσουν, στο σπίτι σας, χωρίς επιβάρυνσι. Ή μπορείτε να παρακολουθήσετε συναθροίσεις στις Αίθουσές των Βασιλείας για ν’ ακούσετε αυτά τα πράγματα που εξετάζονται εκεί.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 69]

Πότε η Βασιλεία του κόσμου ανετέθη στον Χριστό

Η Αγία Γραφή προείπε ότι ο Θεός θα έδινε τη Βασιλεία του κόσμου στον Χριστό (Αποκάλ. 11:15)

Πότε θα εγίνετο αυτό; Μετά παρέλευσιν επτά συμβολικών «καιρών» (Δαν. 4:10-17)

Ένα πελώριο δένδρο που παρίστανε την εξουσία της βασιλείας κατεκόπη όταν έπεσε η Ιερουσαλήμ στο 607 π.Χ. Μετά την λήξι των επτά καιρών θα αφηρούντο ‘τα δεσμά·’ το δένδρο θα εβλάστανε.

Πόσο μήκος θα είχαν οι «επτά καιροί»; Πολύ περισσότερο από επτά κατά γράμμα χρόνια.

Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, ετόνισε ότι οι συμβολικοί καιροί δεν είχαν παρέλθει. (Λουκ. 21:24) Τα εδάφια Αποκάλυψις 12:6, 14 δείχνουν ότι 1.260 ημέρες εξισώνονται με τρισήμισυ καιρούς

Ο κάθε καιρός πρέπει να είναι 360 ημέρες (3 ¹⁄₂ × 360 = 1.260)

Κάθε μέρα των προφητικών καιρών συμβολίζει ένα έτος (Αριθμ. 14:34· Ιεζ. 4:6)

Έτσι, επτά καιροί (7 × 360) είναι 2.520 χρόνια

Πότε άρχισαν οι επτά συμβολικοί καιροί (2.520 χρόνια);

Το φθινόπωρο του 607 π.Χ. όταν η γη της τυπικής βασιλείας του Θεού στην Ιουδαία ερημώθηκε

Πότε έληξαν οι επτά συμβολικοί «καιροί»;

Τα 2.520 χρόνια μάς φέρνουν στο φθινόπωρο του 1914 μ.Χ. (606 ¹⁄₄ + 1913 ³⁄₄ = 2.520)

1914 μ.Χ.—είναι το σημαντικό έτος οπότε η βασιλεία του κόσμου ανετέθη στον Χριστό

Αυστραλιανό Ενδιαφέρον για τον Διωγμό της Μαλάουι

● Εξακολουθεί το δημόσιο ενδιαφέρον για τον διωγμό των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαλάουι. Τόσο η Βουλή όσο και η Γερουσία της Αυστραλίας προσφάτως συζήτησαν το θέμα. Ένας γερουσιαστής εισηγήθηκε όπως η κυβέρνησις υποβάλη μια «διαμαρτυρία γι’ αυτή τη χονδροειδή παραβίασι της πολιτικής ελευθερίας και την απάνθρωπη μεταχείρισι αυτών των ανθρώπων από ένα μέλος της Κοινοπολιτείας.» Ένας βουλευτής προσδιώρισε την κατάστασι ως «επαίσχυντη.» Σε μια εκπομπή ομιλιών από τον εθνικό ραδιοφωνικό σταθμό, ένας άλλος είπε: «Ελπίζω ότι άλλα αξιότιμα μέλη θα υποστηρίξουν την αίτησί μου για θρησκευτική ελευθερία στη Μαλάουι . . . ότι οι αντιπρόσωποί μας στην επόμενη Διάσκεψι της Κοινοβουλευτικής Ενώσεως της Κοινοπολιτείας θα το κάμουν ζήτημα.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν, σε προγενέστερα χρόνια, ένα άτομο έκαμε ευχή στον Θεό που τώρα κατανοεί ότι αυτό ήταν ασύνετο, μήπως πρέπει να εξακολουθήση να συμμορφώνεται με αυτήν;—Η.Π.Α.

Αυτό εξαρτάται από το είδος της ευχής και από τις περιστάσεις του ατόμου όταν έκαμε την ευχή. Εν τούτοις καλό είναι να εξετασθή πρώτα τι είναι «ευχή» με την έννοια της Αγίας Γραφής.

Στην Αγία Γραφή, οι ευχές ήσαν ιεροπρεπείς υποσχέσεις που εγίνοντο στον Θεό, όχι σε κανένα άνθρωπο ή όμιλο ανθρώπων. Διεκρίνοντο επίσης κατά το ότι, σε όλες τις περιπτώσεις που περιγράφονται, οι ευχές ήσαν πάντοτε υπό όρους. Δηλαδή, εκείνος που έκανε την ευχή, πραγματικά έλεγε στον Θεό: ‘Αν κάμης αυτό κι αυτό (ίσως σωτηρίαν από κάποιον σοβαρό κίνδυνο ή επιτυχίαν ή νίκην σε κάποια προσπάθεια), εγώ θα κάμω αυτό κι αυτό.’ Αν ο Θεός ενεργούσε υπέρ του ατόμου, εκείνος που έκαμε την ευχή ανελάμβανε την υποχρέωσι να εκτελέση εκείνο που είχε υποσχεθή. Συχνά η απόδοσις της ευχής περιελάμβανε την εκτέλεσι θυσιαστικής προσφοράς ενός ζώου ή την παραχώρησι κάποιας ιδιοκτησίας για την υπηρεσία του Θεού. (Λευιτ. 7:16· 22:21) Σε άλλες περιπτώσεις ετίθεντο όροι, διότι το άτομο ηύχετο ότι δεν θα έκανε κάτι ως τον καιρό που θα μπορούσε να επιτύχη ένα ωρισμένο σκοπό—με τη βοήθεια του Θεού.—Παράβαλε Γένεσις 28:20-22· Αριθμοί 21:2, 3· 30:2-4· Κριταί 11:30-39· 1 Σαμουήλ 1:11· Ψαλμός 132:1-5.

Πρέπει επίσης να σημειωθή ότι οι ευχές ήσαν κάτι αυθόρμητο, και επομένως αζήτητο, εκούσιο. Δεν ήσαν κάτι που ετίθετο σαν μια γενική απαίτησις για όλους εκείνους που θ’ απελάμβαναν ένα ωρισμένο προνόμιο ή θα εισήρχοντο σε μια ωρισμένη σχέσι. Γι’ αυτό, εκείνος που γίνεται μαθητής του Χριστού Ιησού και εκπληρώνει τις απαιτήσεις που τίθενται για όλους, περιλαμβανομένης της μετανοίας της μεταστροφής, της δημοσίας δηλώσεως της πίστεώς του και του βαπτίσματος, δεν περιλαμβάνουν μια ευχή από Γραφική έννοια.

Ούτε υπάρχουν Γραφικές ευχές που να παραβάλλωνται με τις λεγόμενες ‘μοναστικές ευχές’ που απητείτο να κάμουν άτομα σε μεταγενεστέρους αιώνας για να γίνουν δεκτά σε ωρισμένα θρησκευτικά τάγματα ή εκκλησιαστικές οργανώσεις. Εκείνες οι ευχές της ‘αγνότητος, πενίας και υπακοής’ έκαναν τους ευχομένους να είναι δεσμευμένοι στα θρησκευτικά τάγματα και χρησίμευαν σ’ εκείνα τα τάγματα ως μέσα για να εξουσιάζουν τους οπαδούς των. Οι ανώτεροι εκκλησιαστικοί λειτουργοί μπορούσαν να απαλλάσσουν άτομα από ωρισμένους τύπους ευχών, αλλά σε μερικές ευχές η απαλλαγή μπορούσε ν’ αποκτηθή μόνο μέσω του επιτίμου αρχηγού της εκκλησίας (τιτουλαρίου), όπως γίνεται στην παπική διάταξι. Αυτές, λοιπόν, δεν είναι Γραφικές ευχές, διότι οι Γραφικές ευχές ήσαν εντελώς αυθόρμητες και προσωπικές, μεταξύ του ατόμου και του Θεού. Επίσης, υπό τον Νόμον, μολονότι η ευχή μιας γυναίκας θα μπορούσε να απαγορευθή από τον σύζυγό της ή τον πατέρα της (μέσα σε ωρισμένο χρόνο από τότε που έγινε η ευχή), σε άλλες περιπτώσεις κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να απαλλάξη άλλον από μια Γραφική ευχή.—Αριθμ. 30:3-15.

Απ’ αυτό καταφαίνεται ότι πολλές λεγόμενες «ευχές» σήμερα δεν είναι πραγματικά ευχές με τη Γραφική έννοια. Είναι επίσης φανερό ότι καμμιά ευχή δεν θα μπορούσε να είναι δεσμευτική αν θ’ απαιτούσε από ένα άτομο να κάμη κάτι που δεν εναρμονίζεται με το θέλημα του Θεού, όπως λόγου χάριν μια ευχή να κάμη κανείς κάποια κακή χρήσι αίματος ή μια ευχή που θα συνέδεε με κάποιον τρόπο την ανηθικότητα με την αληθινή λατρεία.—Παράβαλε Δευτερονόμιο 23:18· Πράξεις 15:19, 20.

Τι θα λεχθή, λοιπόν, για τις ευχές που προσαρμόζονται στη Γραφική περιγραφή και δεν είναι σε αντίθεσι με το θέλημα του Θεού; Ο Νόμος, εκφράζοντας τη θεία άποψι περί ευχών που εγίνοντο στον Ισραήλ, έλεγε. «Όταν ευχηθής ευχήν προς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δεν θέλεις βραδύνει ν’ αποδώσης αυτήν· διότι Ιεχωβά ο Θεός σου θέλει εξάπαντος εκζητήσει αυτήν παρά σου, και θέλει είσθαι αμαρτία εις σε. Εάν όμως δεν θέλης να ευχηθής, δεν θέλει είσθαι αμαρτία εις σε.» (Δευτ. 23:21, 22) Επίσης ο Εκκλησιαστής 5:4-6 προειδοποιεί: «Όταν ευχηθής ευχήν εις τον Θεόν, μη βραδύνης να αποδώσης αυτήν· διότι δεν ευαρεστείται εις τους άφρονας· απόδος ό,τι ευχήθης. Κάλλιον να μη ευχηθής, παρά ευχηθείς να μη αποδώσης. Μη συγχωρήσης εις το στόμα σου να φέρη επί σε αμαρτίαν.» (Παράβαλε Παροιμίαι 20:25.) Επειδή ο Ιεχωβά Θεός είναι αναλλοίωτος στους κανόνας του, οι αρχές που διατυπώνονται εφαρμόζονται στον παρόντα καιρόν.

Επειδή (εκτός από την ευχή μιας γυναίκας που θα μπορούσε ν’ απαγορευθή από τον πατέρα ή τον σύζυγό της) κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δώση απαλλαγή από μια ευχή, μπορούμε να διακρίνωμε την ανάγκη να σκεπτώμεθα σοβαρά όταν κάνωμε μια ευχή. Ένας Χριστιανός πρέπει να έχη ένα πολύ σοβαρό λόγο για να το κάμη αυτό και δεν πρέπει να έχη αμφιβολία ως προς την ικανότητά του ν’ αποδώση οτιδήποτε υπόσχεται στην ευχή του. Αλλιώς, θα ήταν πολύ καλύτερο να μη κάμη την ευχή.

Τι θα γίνη αν το άτομο κατανοήση αργότερα ότι η ευχή του είχε γίνει απερίσκεπτα, χωρίς σκέψι και κρίσι; Δεν πρέπει να χειρισθή το ζήτημα ελαφρά, αλλά να προσπαθήση να εκπληρώση την ευχή. Το γεγονός ότι αυτό θα του ήταν δύσκολο δεν θα τον δικαιολογούσε. Δεν ήταν βέβαια εύκολο για τον Ιεφθάε να εκπληρώση την ευχή που είχε κάμει στον Θεό, αλλ’ αυτός ευσυνείδητα την εξεπλήρωσε. (Κριτ. 11:30-39) Υπό την διαθήκη του νόμου, η παράλειψις εκπληρώσεως ενός όρκου, ακόμη και αν δεν ήταν εσκεμμένη, αποτελούσε αμάρτημα. Δεν επέφερε ποινήν θανάτου, αλλ’ απαιτούσε να γίνη μια προσφορά περί αμαρτίας στον Θεό. (Λευιτ. 5:4-6· παράβαλε Ματθαίον 5:33.) Και ο Θεός προειδοποίησε ότι, μολονότι θα μπορούσε να δώση επιτυχία σ’ εκείνον που έκαμε την ευχή, η παράλειψις της εκπληρώσεως της ευχής κατόπιν θα μπορούσε να κάμη τον Θεό να «οργισθή» και να «αφανίση» ό,τι είχε επιτύχει το άτομο. (Εκκλ. 5:6) Έτσι, μπορούσε ο Θεός να αποσύρη, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, την εύνοιά του.

Εκείνοι σήμερα οι οποίοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό το ζήτημα πρέπει επομένως να ρωτήσουν πρώτα τον εαυτό τους αν πράγματι έχουν κάμει μια ευχή με τη Γραφική έννοια ή όχι. Ήταν υπόσχεσις που έγινε προσωπικά στον Θεό υπό όρους, ήταν, υπόσχεσις ιδιωτική, αυθόρμητη, αζήτητη και όχι εκτός αρμονίας με το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού; Τότε πρέπει να καταβληθή κάθε προσπάθεια να την εκπληρώσουν. Αν το άτομο παρέλειψε να την εκπληρώση, πρέπει να δεχθή τις συνέπειες και να επιζητήση ν’ ανακτήση την εύνοια του Θεού. Πιθανόν να βρεθή σ’ ένα δίλημμα κατά το οποίον η ευχή του (όπως είναι η ευχή αγαμίας) τον θέτει σε μια κατάστασι στην οποία νομίζει ότι η εκπλήρωσις της ευχής τον φέρει κοντά στο σημείο να παραβή κάποιον θείο κανόνα διαγωγής, ίσως έναν κανόνα σχετικόν με την ηθικότητα. Μπορεί να νομίζη ότι ο μόνος τρόπος για να προστατεύση τον εαυτό του από του να γίνη ένοχος ανηθικότητος είναι να μην εκπληρώση την ευχή του, αφήνοντας τον εαυτό του στο έλεος και τη συγχώρησι του Θεού. Αυτός ο ίδιος πρέπει ν’ αποφασίση και κανένας άλλος δεν μπορεί να τον απαλλάξη ούτε μπορεί ν’ αναλάβη καμμιά από τις προσωπικές του ευθύνες. Πρέπει να ζη με τη δική του συνείδησι.

Η εξέτασις αποδεικνύει συχνά ότι εκείνα που εθεωρούντο ως ευχές δεν ήσαν πραγματικά ευχές με την έννοια της Γραφής. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι κάθε ευθύνη κατ’ ανάγκην τερματίζεται εκεί. Ένας Χριστιανός πρέπει να ενδιαφέρεται όχι απλώς για την εκπλήρωσι των ευχών του στον Θεό, αλλά και για ν’ αποδειχθή αξιόπιστος σε όλους τους λόγους του, κάνοντας το «Ναι» του να είναι «Ναι» και το «Όχι» του να είναι «Όχι.» (Ματθ. 5:33-37) Πρέπει πάντοτε με ειλικρίνεια να προσπαθή να τηρή τις υποσχέσεις του που έδωσε και τις συμφωνίες του που έκαμε με τον Θεό και τους ανθρώπους. Μερικές φορές μπορεί να κάμη μια συμφωνία μ’ ένα άλλο άτομο και αργότερα να διαπιστώση ότι με αυτή τη συμφωνία έφερε τον εαυτό του σε μια σοβαρή δυσχέρεια. Μπορεί ν’ ακολουθήση την αρχή που παρατίθεται στις Παροιμίες 6:1-5 σχετικά με τον άνθρωπο που εγγυάται για τον άλλο, δηλαδή, «ύπαγε μη αποκάμης και βίαζε τον φίλον σου. . . . Σώζου.»

Εν σχέσει με τις ευχές και με όλα τα άλλα, ένας Χριστιανός πρέπει πάντοτε να έχη υπ’ όψιν τη σπουδαιότητα της διατηρήσεως καλών σχέσεων με τον Ιεχωβά Θεό.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν απαγορευθή σ’ έναν νεαρό από τον πατέρα του ή την μητέρα του να μελετά την Αγία Γραφή ή να συναναστρέφεται τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά είναι υποχρεωμένος να υπακούη σ’ αυτά τα ζητήματα;—Η.Π.Α.

Η Αγία Γραφή προστάζει τα τέκνα: «Τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον.» (Εφεσ. 6:1) «Τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Κολ. 3:20) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ως σταθεροί συνήγοροι της Αγίας Γραφής συνεχώς προτρέπουν τους νεαρούς ν’ ακολουθούν αυτή τη θεία συμβουλή. Εν τούτοις, το γεγονός ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός φέρεται σ’ αυτό το ζήτημα δείχνει ότι η υπακοή στους γονείς δεν είναι απόλυτη. Η εξουσία του Ιησού Χριστού είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνην οποιουδήποτε επιγείου πατρός. Στον Ιησού δόθηκε «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης και αυτός είναι η Κεφαλή παντός ανδρός.»—Ματθ. 28:18· 1 Κορ. 11:3.

Επομένως, όταν ένας πατέρας απαιτή από τα τέκνα του να παρακούσουν τον νόμο του Χριστού και συνεπώς και τον νόμον του Θεού, εξέρχεται από τον κύκλο της εξουσίας του. Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν τα τέκνα πρέπει ν’ αποφασίζουν τι θα κάμουν. Λόγου χάριν, τι θα γίνη αν ένας πατέρας προστάζη τον γυιο του να κλέπτη, να ψεύδεται, ν’ απατά ή να επιδίδεται σε άλλες παράνομες πράξεις; Ο γυιος μπορεί να γνωρίζη ότι ο Θεός τα απαγορεύει αυτά. Γι’ αυτό, ένας γυιος μπορεί να προτιμήση να υπακούη στον ανώτερο νόμο του Θεού και του Χριστού και να μη βαδίζη μαζί με τον πατέρα του.

Και ο νόμος της χώρας ακόμη θέτει κάποια ευθύνη στα παιδιά σχετικά μ’ αυτό. Μπορεί να κρίνη υπεύθυνο το παιδί για τη διάπραξι ενός εγκλήματος καθ’ υπόδειξιν του πατέρα του. Η Αμερικανική νομολογία λέγει: «Ένα παιδί που ενεργεί κατ’ εντολήν των γονέων του, μπορεί, σε μια κατάλληλη περίπτωσι, ν’ απαλλαγή για ένα έγκλημα που διεπράχθη από αυτό, μολονότι η εντολή του πατρός δεν απαλλάσσει πάντοτε το παιδί για τη διάπραξι εγκλήματος. Όταν ένα παιδί κάνη μια παράνομη πράξι παρουσία του πατρός του, καθ’ υπόδειξίν του, και ένεκα εγκληματικού σκοπού του πατρός του, πρέπει να γίνη φανερό ότι το παιδί ήταν σε ανώριμη ηλικία ή διάνοια και εντελώς υπό την κυριαρχία, την καθοδηγία, και τον έλεγχο του πατρός του, προτού κριθή ότι το έγκλημα είναι του πατρός και όχι του παιδιού.»

Ομοίως, ο νόμος του Θεού δεν απαλλάσσει τα παιδιά για παράνομες πράξεις απλώς διότι αυτά μπορεί να είναι ανήλικα. Λόγου χάριν, όταν μικρά παιδιά έδειξαν βαριά ανευλάβεια στον προφήτη Ελισσαιέ, ο Ιεχωβά Θεός δεν τα απήλλαξε από την τιμωρία, μολονότι μπορεί να ήταν η στάσις των γονέων των απέναντι του Ελισσαιέ που τα υπεκίνησε να το πράξουν αυτό. (2 Βασ. 2:23, 24) Αυτό σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός θεωρεί τα παιδιά υπεύθυνα όταν εν γνώσει των παραβαίνουν τις εντολές του.

Φυσικά, τα πολύ μικρά παιδιά ούτε γνωρίζουν ούτε καταλαβαίνουν όλες τις απαιτήσεις του Θεού. Γι’ αυτό, και αν ακόμη ο ένας γονεύς είναι αληθής δούλος του Θεού, τα μικρά παιδιά θεωρούνται σπλαγχνικά ως άγια και καθαρά από την άποψι του Θεού. (1 Κορ. 7:14) Φυσικά, ο πιστός γονεύς έχει ευθύνη να διδάξη τα τέκνα το θείο θέλημα άσχετα με τη στάσι του απίστου συζύγου. (Παροιμ. 6:20) Κατόπιν, καθόσον τα τέκνα μεγαλώνουν, αποκτούν ευθύνη ενώπιον του Θεού να ενεργούν σύμφωνα με ό,τι γνωρίζουν ότι είναι ορθόν. Αυτό περιλαμβάνει και ζητήματα που σχετίζονται με την αληθινή λατρεία. Είναι θέλημα του Θεού για τους επιδοκιμασμένους δούλους του να μελετούν τον Λόγο του, να συνέρχωνται με τους ομοπίστους των και να διακηρύττουν τη Γραφική αλήθεια και σε άλλους.—Ματθ. 24:14· Ιωάν. 17:3· Εβρ. 10:24, 25.

Εν τούτοις, αν ένας πατέρας απηγόρευε αυτή τη Χριστιανική δράσι, τα τέκνα θα μπορούσαν λογικά και με σεβασμό να εξηγήσουν τη θέσι των σ’ αυτόν. Μια τέτοια εξήγησις θα εβάρυνε αν υπεστηρίζετο από μια υποδειγματική διαγωγή. Πραγματικά ο πατέρας δεν θα είχε κανένα δίκαιο παράπονο για τα παιδιά που επιζητούν να κάμουν το θείο θέλημα. Αν τα παιδιά μπορούν να τον βοηθήσουν να καταλάβη ότι έχουν γίνει καλύτεροι γυιοι και θυγατέρες αφότου άρχισαν να μελετούν τον Λόγο του Θεού, αυτό πολλά μπορεί να κάμη για να διαλύση κάθε προκατάληψι. Μπορεί να τον βοηθήση να διακρίνη ότι τα τέκνα του αποτελούν μια πραγματική τιμή γι’ αυτόν και στέκουν σε έντονη αντίθεσι με τον αυξανόμενο αριθμό των ανευλαβών και άνομων νέων σήμερα στον κόσμο. Αφού σκεφθή αυτά τα σημεία μπορεί να μην έχη καμμιά αντίρρησι να εξακολουθήσουν τα παιδιά του να ακολουθούν μια πορεία που διευκολύνει αυτόν ως κεφαλή της οικογενείας.

Υπάρχουν περιπτώσεις που τα τέκνα είναι τα μόνα στην οικογένεια που θέλουν να μάθουν για τον Λόγο του Θεού. Μπορεί να πάνε στο σπίτι ενός από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και να θέσουν Γραφικές ερωτήσεις ή και να παρακολουθήσουν συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Αν οι γονείς ζητήσουν από τα τέκνα των να παύσουν κάθε επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τα τέκνα πρέπει ν’ αποφασίσουν τι πρόκειται να κάμουν βάσει αυτών που ξέρουν ότι είναι ορθά. Αν οι γονείς αρχίσουν με άμεσο τρόπο να επιβλέπουν κάθε μορφή δραστηριότητος των τέκνων των και τ’ απομακρύνουν από κάθε δυνατή επαφή με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, αυτό δεν εμποδίζει τους νεαρούς να δείξουν την επιθυμία των να κάμουν το θέλημα του Θεού τηρώντας καλή διαγωγή, μελετώντας την Αγία Γραφή μόνοι των και προσευχόμενοι να έλθη ο καιρός που θα είναι πιο ελεύθεροι να ακολουθήσουν την αληθινή λατρεία και μπορούν να εξακολουθούν να ζητούν την άδεια των γονέων των για να μετέχουν πληρέστερα στη Χριστιανική δράσι.

Εξ άλλου, μολονότι οι γονείς αρνούνται να επιτρέψουν σ’ ένα παιδί να παρακολουθή Χριστιανικές συναθροίσεις ή ν’ αφήσουν ένα διάκονο να έρχεται και να συμμελετά τη Γραφή με αυτό, ίσως να μη ασκούν καμμιά αυστηρή επίβλεψι. Ποια είναι η ευθύνη των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά απέναντι ενός τέτοιου παιδιού; Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ορθώς σέβονται τις επιθυμίες των γονέων για το τι θα γίνη στο δικό τους σπίτι. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορούν ν’ απαντούν σε Γραφικά ερωτήματα που εγείρονται από νεαρούς που τους επισκέπτονται ή που τους συναντούν στο δρόμο ή αλλού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν ευθύνη ν’ απομακρύνουν τα παιδιά από τις Αίθουσες Βασιλείας των, επειδή οι γονείς μπορεί να μη θέλουν να πηγαίνουν εκεί τα τέκνα των. Η Αγία Γραφή λέγει: «Όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Αποκάλ. 22:17) Αν οι νεαροί είναι μεταξύ εκείνων που επιθυμούν το ύδωρ της ζωής, ποιος είναι εκείνος που θα τους απεμάκρυνε; Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητάς του: «Αφήσατε τα παιδία και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσιν προς εμέ· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών.»—Ματθ. 19:14.

● Ποια είναι η έννοια των εδαφίων Εκκλησιαστής 9:5, 6: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον»;—Η.Π.Α.

Αναγινώσκοντας τα συμφραζόμενα μπορούμε να διακρίνωμε ότι ο Σολομών, ο συγγραφεύς του βιβλίου Εκκλησιαστής, ομιλεί από την άποψι της ζωής που υπάρχει σήμερα στη γη, «υπό τον ήλιον,» θα μπορούσαμε να πούμε, από την αυστηρή ανθρώπινη άποψι, από την αντικειμενική όψι ενός παρατηρητού. Εδώ αυτός δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τον σκοπό του Θεού να πραγματοποιήση ανάστασι. Πραγματεύεται την κατάστασι του ανθρώπου όπως περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή προς Ρωμαίους 8:20: «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα.» Ο Σολομών λέγει ότι «τα πάντα [είναι] ματαιότης,» ότι «εν συνάντημα είναι εις τον δίκαιον και εις τον ασεβή.»—Εκκλ. 1:2· 9:2, 3.

Αυτή είναι η κατάστασις στην οποία βρίσκεται όλο το ανθρώπινο γένος. Πλούσιοι και φτωχοί, μεγάλοι μικροί, καλοί και κακοί—όλοι πεθαίνουν. Ο απόστολος Παύλος το εξέφρασε αυτό: «Πάντες αποθνήσκωσιν εν τω Αδάμ.» (1 Κορ. 15:22) Βέβαια, οι δίκαιοι βασικά δεν είναι σε καλύτερη θέσι από τους πονηρούς ως προς τα χρόνια της ζωής των. Αλλ’ αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Θεός θεωρεί τους δικαίους ως διαφορετικούς και ότι αυτός παρέσχε ελπίδα γι’ αυτούς η οποία τους διατηρεί τώρα και προσφέρει ζωή στο μέλλον. Η δήλωσις του αποστόλου, που παρετέθη εν μέρει ανωτέρω λέγει τα εξής: «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ’ ελπίδι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της λείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμ. 8:20, 21.

Ο Σολομών λαμβάνοντας τη θέσι ενός παρατηρητού, τονίζει ότι ο μέσος άνθρωπος, ένας άνθρωπος του κόσμου, γνωρίζει ότι θα πεθάνη, ακριβώς όπως βλέπει και όλους τους άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν. Έχει συναίσθησι του θανάτου. Η παρατήρησις επίσης αποκαλύπτει ότι όταν ένα άτομο είναι νεκρό, δεν έχει συναίσθησι των πραγμάτων που είναι γύρω του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν τίποτα να κάνουν γι’ αυτόν· το χρήμα δεν σημαίνει τίποτα. Ο κόσμος προχωρεί, όπως και οι συγγενείς και οι φίλοι του, στο ταχυκίνητο ρεύμα της καθημερινής ζωής, δεν μπορούν πια να τον συμπεριλάβουν στα σχέδιά των και στις υποθέσεις των, και γι’ αυτό, κατ’ ανάγκην, πρέπει τελικά να τον λησμονήσουν. Όχι ότι αυτοί δεν ενθυμούνται ότι αυτός υπήρχε, ότι δεν αποτελεί πια μια δύναμι—δεν εμφανίζεται στη δική τους ζωή. Μέγα μέρος της προσωπικότητάς του έχει λησμονηθή, η δε επόμενη γενεά πραγματικά διόλου δεν τον γνωρίζει.

Ο νεκρός δεν μπορεί πια να εκδηλώνη αγάπη, μίσος ή ζηλοτυπία. Οσηδήποτε δύναμι, εξουσία ή πλούτη κι αν είχε όταν ζούσε, αυτά περιέρχονται σε άλλα χέρια, και δεν μπορεί να πη τίποτε γι’ αυτό. (Εκκλ. 2:21) Σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν έχει μερίδα επ’ αόριστον, και θα παρέμενε εντελώς αφανής για πάντα, πραγματικά, αν δεν υπήρχε η πρόνοια του Θεού για μια νέα τάξι και για την ανάστασι των νεκρών.

Ο Σολομών λοιπόν γράφει απλώς για να παραστήση την κατάστασι που θεωρείται σαν ο παρών κόσμος να αποτελή όλο εκείνο που υπάρχει. Δείχνει τη ματαιότητα της ζωής για κείνον που δεν είναι λάτρης του Θεού. Αλλ’ ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού.»—1 Θεσσ. 4:13, 14.

Ο Σολομών ήταν «ο Εκκλησιαστής» (η σημασία της Εβραϊκής λέξεως Κοέλεθ, τίτλος του βιβλίου του Σολομώντος.) Προσπαθούσε να συνάγη τον λαό στη λατρεία του Ιεχωβά. Γι’ αυτό και περιέγραψε μια εικόνα της ματαίας καταστάσεως του κόσμου τούτου και, αφού εξήτασε την πλήρη ματαιότητα και την έλλειψι ελπίδος, υπέδειξε την ορθή πηγή της ελπίδος, λέγοντας: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν.»—Εκκλ. 12:13, 14.

Ματιές στον Κόσμο

Σπίτι και Σχολείο

● Μια έρευνα 19 εθνών που δημοσιεύτηκε προσφάτως από τη Διεθνή Ένωσι για την Εκτίμηση των Διεθνών Επιτευγμάτων τονίζει ότι το σπίτι έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από το σχολείο για την εκπαίδευση ενός παιδιού. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για την «κατανόησι της αναγνώσεως.» Η έρευνα, βασισμένη στην εργασία πλέον του ενός τετάρτου του εκατομμυρίου μαθητών και 50.000 καθηγητών, αποδεικνύει επίσης ότι η «μαζική εκπαίδευσις» δεν προσφέρει κατ’ ανάγκην κατώτερη ακαδημαϊκή εκπαίδευσι για τους ευφυείς σπουδαστάς.

Μια «Χριστιανική Ένωσις»;

● Περίπου 550 μαθηταί γυμνασίων από τριανταεπτά χώρες συγκεντρώθηκαν στο Σακραμέντο της Καλιφορνίας τον Φεβρουάριο, για την εικοστή πέμπτη ετησία Συνέλευσι του Νομοθετικού Σώματος της Χριστιανικής Ενώσεως Νέων [XEN]. Ποια ήσαν τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν; Η έκδοσις Γιούνιον του Σακραμέντο αναφέρει: «Εψήφισαν να αποκτήσουν ακτές για να κολυμπούν γυμνοί, να δημιουργήσουν ένα κρατικό λαχείο, και εζήτησαν από αναγνωρισμένους ιατρούς να δίνουν συνταγές για αντισυλληπτικά χάπια στους ανηλίκους, χωρίς να χρειάζεται η συγκατάθεσις των γονέων.»

Η Εκτίμησις Τονίσθηκε στην Αποφοίτησι της Γαλαάδ

«ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΤΕ όταν λέτε, ‘Πολύ το εκτιμώ αυτό;’ Μήπως είναι απλά λόγια ή είναι γεμάτο σημασία;» Με αυτές τις παρατηρήσεις ο Ν. Η. Νορρ, πρόεδρος της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, άρχισε την ομιλία του στους σπουδαστάς που αποφοιτούσαν από την πεντηκοστή πέμπτη σειρά της ιεραποστολικής αυτής σχολής. Αυτό έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου 1973, στην Αίθουσα Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλι Νέας Υόρκης, όπου συναθροίσθηκε ένα πλήθος από 1.975 άτομα. Οι πενήντα αποφοιτούντες σπουδασταί άκουσαν καλές συμβουλές για τη σημασία της αληθινής εκτιμήσεως.

Η ομιλία τούς βοήθησε να εκτιμήσουν την αξία της γνώσεως και το τι κάνει για μας ο Ιεχωβά Θεός. «Ο Θεός μάς εκτιμά,» είπε ο Αδελφός Νορρ, και παρέθεσε τα λόγια του Ιησού, «και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι.» (Ματθ. 10:29-31) Ο ομιλητής ετόνισε την ανάγκη να εκτιμήσουν οι σπουδασταί την αξία της πίστεώς των.—Γαλ. 5:6.

Ο Αδελφός Νορρ, σχολιάζοντας τα εδάφια 1 Πέτρου 1:7-12 (Νέα Αγγλική Βίβλος), είπε ότι ‘Οι δοκιμασίες έρχονται για ν’ αποδειχθή η πίστις σας αξία επαίνου, δόξης και τιμής, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός. Τότε θα απολαύσετε τον καρπόν της πίστεώς σας, δηλαδή την σωτηρίαν των ψυχών σας.’ Κήρυκες έφεραν σ’ αυτούς τους σπουδαστάς τ’ αγαθά νέα της σωτηρίας, και τώρα αυτοί θα πήγαιναν ως ιεραπόστολοι για να φέρουν αυτά τ’ αγαθά νέα σε άλλους. Ο Αδελφός Νορρ τελείωσε την ομιλία του, λέγοντάς τους να ‘εκτιμήσουν την πίστι των’ προσθέτοντας: «Πρέπει να τηρήτε την πίστι σας ισχυρή ώστε ποτέ να μη κλονισθή και ποτέ να μη εξασθενίση. Ο Ιεχωβά Θεός εκτιμά την πίστι σας, διότι φέρνει τιμή και δόξα και αίνο σ’ αυτόν.»

Στο τέλος της ομιλίας του, οι αποφοιτούντες σπουδασταί από εννέα διάφορες χώρες πέρασαν ένας ένας από τον πρόεδρο της Εταιρίας για να λάβουν τα διπλώματά των και ν’ ακούσουν την εκφώνησι των τόπων διορισμού των σε είκοσι τέσσερις χώρες, περιλαμβανομένης και της Ονδούρας, Ινδονησίας, Χονγκ Κονγκ, Ταϊβάν, Ισλανδίας, Λιβερίας, Περού, Ταϋλάνδης, Ινδίας, Κορέας, Ιαπωνίας, Χιλής, Βραζιλίας, Πακιστάν και Νοτίου Βιετνάμ.

Λίγο πριν από την κυρία ομιλία, έγινε μια σειρά συνοπτικών ομιλιών. Παραδείγματος χάριν, ο εκπαιδευτής της σχολής Γ. Β. Γκλας είπε στους σπουδαστάς ότι έχουν δοκιμασθή από πολλές απόψεις. Λόγου χάριν, 40 τοις εκατό απ’ αυτούς βαπτίσθηκαν ενώ οι γονείς των δεν επίστευαν στην αλήθεια του Θεού· επίσης, οι μισοί απ’ αυτούς είχαν υποστή εναντίωσι από τις οικογένειές των. «Αυτή η αποφασιστικότης υπέρ της αληθείας του Θεού,» συνεβούλευσε ο Γκλας, «πρέπει να παραμείνη σ’ εσάς,»—διότι υπήρχαν άλλες περιοχές στις οποίες δεν είχαν δοκιμασθή. Νέα πράγματα θα ήρχοντο σ’ αυτούς για να δοκιμασθή η πίστις των. Τους προειδοποίησε να φυλαχθούν από τον κίνδυνο να παραπονούνται και να εκδηλώνουν κόπωσι ενόσω είμεθα τόσο κοντά στο τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων.

Ο Μ. Γ. Χένσελ εξήγησε γιατί οι μελλοντικοί ιεραπόστολοι είχαν ανάγκη από μια πεντάμηνη ειδική εκπαίδευσι—για να είναι πνευματικώς ισχυροί ν’ αντιμετωπίσουν διάφορα πράγματα, μεταξύ των οποίων είναι και η νέα γλώσσα του τόπου, το νέο κλίμα, κλπ. ‘Άλλοι το έκαμαν, και σεις μπορείτε,’ είπε ο ομιλητής. ‘Και ένα πράγμα που θα σας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσετε τις στενοχώριες,’ πρόσθεσε ο Χένσελ, είναι να τηρήτε μια καλή ψυχική διάθεσι.

Ο Φ. Γ. Φρανζ, αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ενεθάρρυνε τους σπουδαστάς να επωφεληθούν από το παράδειγμα ενός ανθρώπου για τον οποίο σπάνια, αν ποτέ, γίνεται λόγος ως παράδειγμα για μίμησι. Αυτός ήταν ένας άνθρωπος από τη φυλή του Ιούδα. Εκείνο που έκαμε αναφέρεται μόνο σε δύο εδάφια της Αγίας Γραφής. (1 Χρον. 4:9, 10) Το όνομά του ήταν Ιαβής και αυτός έγινε «ενδοξότερος παρά τους αδελφούς αυτού.» Πώς; Διότι επεκαλέσθη τον Θεόν του Ισραήλ: «Είθε μετ’ ευλογίας να με ευλογήσης, και να εκτείνης τα όριά μου, και η χειρ σου να ήναι μετ’ εμού, και να με φυλάττης από κακού, ώστε να μη έχω λύπην!—.»

Ο Ιαβής δεν έκαμε μια ευχή αλλά μια εγκάρδια προσευχή. Μήπως ζητούσε περισσότερο έδαφος εις βάρος άλλων; Όχι, εξήγησε ο Φρανζ, αυτός προσηύχετο για την ειρηνική μεγέθυνσι του εδάφους του. Σύμφωνα με την αρχαία Ιουδαϊκή παράδοσι, είπε, ο Ιαβής ήθελε να ιδρύση μια σχολή για να διδάσκη τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Ήθελε να κάμη μαθητάς του Θεού. Εφόσον το ελατήριό του ήταν αγαθό, η Γραφή λέγει: «Και εχάρισεν ο Θεός εις αυτόν όσα εζήτησε.» Ο Ιαβής λοιπόν προσπάθησε να συνεργασθή με τον Θεό, και ο Φρανζ ενεθάρρυνε τους αποφοιτούντας σπουδαστάς να είναι σαν αυτόν, και πραγματικά να λέγουν: «Είθε μετ’ ευλογίας να με ευλογήσης, και να εκτείνης τα όριά μου,» κάνοντάς τους ικανούς να κάνουν και άλλους μαθητάς του Κυρίου Ιησού!

Το βράδυ οι σπουδασταί εξετέλεσαν ένα ευχάριστο μουσικό πρόγραμμα, και ύστερα απ’ αυτό ένα συγκινητικό Βιβλικό δράμα που παρουσίαζε τα κυρία σημεία της σταδιοδρομίας του αποστόλου Παύλου.

Το όλον πρόγραμμα εποικοδόμησε πίστι και βοήθησε τον λαό του Ιεχωβά να εκτιμήση το γεγονός ότι ‘η δοκιμή της πίστεώς των πολύ τιμιωτέρου ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, διά πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν.’—1 Πέτρ. 1:7.

Νίκη Κατά του Κόσμου Χωρίς Ένοπλη Σύγκρουσι

«Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:33.

 1. (α) Γιατί η νίκη κατά του κόσμου χωρίς ένοπλη σύγκρουσι αποτελεί αξιόλογο κατόρθωμα; (β) Τι αναμένουν μερικοί ερμηνευταί της Γραφής σχετικά με την παγκόσμια δικτατορία, και θα υπάρξη τέτοια;

ΝΙΚΗ κατά ολοκλήρου του κόσμου της ανθρωπότητος χωρίς ένοπλη σύγκρουσι ασφαλώς θα είναι ένα αξιόλογο κατόρθωμα. Αυτό φαίνεται αδύνατον—ειδικά εφόσον ο κόσμος είναι ένα ένοπλο στρατόπεδο, όπως είναι σήμερα. Παγκόσμια νίκη χωρίς στρατιωτική σύγκρουσι δεν είναι τώρα η ιδέα των πολιτικών εθνών. Δεν πιστεύουν ότι ένα οποιοδήποτε έθνος ή οποιοσδήποτε άνθρωπος θα μπορούσε, με απλή ειρηνική πολιτική διπλωματία, να κερδίση παγκόσμια νίκη και κατόπιν να κυριαρχήση στον κόσμο. Οι πολιτικές κυβερνήσεις που υπάρχουν από πολλούς αιώνες είναι πολύ επιδέξιες ως προς τα τεχνάσματα της διεθνούς διπλωματίας ώστε ν’ αφήσουν ένα τέτοιο πράγμα να επιβληθή σ’ αυτούς. Μερικοί θρησκευτικοί ηγέται του Χριστιανικού κόσμου που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις προφητείες της Αγίας Γραφής προλέγουν μια παγκόσμια δικτατορία στο προσεχές μέλλον. Από ποιον; Από εκείνον τον οποίον ονομάζουν «Αντίχριστον,» τον οποίον επίσης εννοούν ότι είναι ο «άνθρωπος της αμαρτίας,» «ο υιός της απωλείας.» (2 Θεσσ. 2:3-10· 1 Ιωάν. 2:18) Εν τούτοις, αντίθετα σ’ αυτή την πεποίθησι, δεν θα υπάρξη αντίχριστος ως άτομο που θα κερδίση τη νίκη κατά του κόσμου χωρίς ένοπλη σύγκρουσι.

2, 3. (α) Σύμφωνα με τις Ιερές Γραφές ποιος μπορεί σήμερα να κερδίση μια τέτοια νίκη κατά του κόσμου, και ποιο είναι το βραβείο της νίκης; (β) Ποιο ιστορικό παράδειγμα έχομε που δείχνει την δυνατότητα της νίκης, και ποια θριαμβευτικά λόγια έχομε σχετικά με αυτόν τον άνθρωπο;

² Οι θεόπνευστες ιερές Γραφές είναι πολύ σαφείς ως προς το ζήτημα του ποιος εξέρχεται νικητής του κόσμου χωρίς ν’ αναλάβη τα βίαια όπλα ενός αιματηρού πολέμου. Σύμφωνα μ’ αυτές τις θεόδοτες ιερές Γραφές, εμείς οι ίδιοι ως θεοφοβούμενοι άνθρωποι μπορούμε να κερδίσωμε μια τέτοια νίκη. Το βραβείο μιας τέτοιας νίκης είναι το δώρο της αιωνίου ζωής σε μια ευτυχισμένη, δίκαιη νέα τάξι πραγμάτων, στην οποία δεν θα έχωμε αυτόν τον παρόντα πονηρό κόσμο για ν’ αγωνιζώμεθα εναντίον του. Μια τέτοια ανεκτίμητη νίκη αξίζει να κερδηθή. Νίκη με μια τέτοια ασύγκριτη αμοιβή όλοι μας επιθυμούμε να την κερδίσωμε. Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται καταπληκτικό, εν τούτοις, μπορεί να γίνη. Έχομε ένα ιστορικό παράδειγμα για ν’ αποδείξωμε ότι μπορεί να γίνη. Είναι το ενθαρρυντικό παράδειγμα ενός ανθρώπου ο οποίος το έκαμε αυτό πριν από δεκαεννέα αιώνες, ενός ανθρώπου του οποίου το όνομα δεν είναι άγνωστο σε ολόκληρο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Την τελευταία του μέρα που εβάδισε ως άνθρωπος στη γη είπε μ’ ένα τόνο θριάμβου στη φωνή του:

³ «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, διά να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:33.

 4. Λόγω τίνων γεγονότων που συνέβησαν λίγο μετά τη δήλωσι του Ιησού περί νίκης ρωτούμε με ποια έννοια ενίκησε;

⁴ Τώρα είμεθα στο έτος 1974 μ.Χ., και ωστόσο δεν κερδήθηκε ο κόσμος με την πίστι στον Ιησού Χριστό. Με ποια έννοια λοιπόν ο Ιησούς ενίκησε τον κόσμο; Όταν πέθανε σαν επικατάρατος εγκληματίας ακριβώς λίγες ώρες μετά τη δήλωσί του ότι ενίκησε τον κόσμο, εν τούτοις δεν είχε νικήσει το δικό του το έθνος, τον Ιουδαϊκό λαό, ώστε να γίνη δεκτός ως ο υποσχεμένος Μεσσίας, ως ο Κεχρισμένος του Θεού. Πενήντα μια μέρες μετά τον επονείδιστο θάνατό του, υπήρχαν περίπου εκατόν είκοσι μόνον Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ οι οποίοι είχαν προσκολληθή σ’ αυτόν ως τον Μεσσίαν ο οποίος εξεπλήρωσε τη Βιβλική προφητεία. (Πράξ. 1:15) Πώς λοιπόν ο Ιησούς Χριστός εδικαιολογείτο να πη ότι είχε νικήσει τον κόσμο; Με ποια πιθανή έννοια θα μπορούσε να είναι επωφελής σ’ εμάς σήμερα η νίκη για την οποία μίλησε; Ας δούμε.

 5. (α) Τι αίσθημα είχαν απέναντι του Ιησού οι Ρωμαίοι και οι Ιουδαίοι, όπως δείχνει ο τρόπος με τον οποίον τον εθανάτωσαν; (β) Από πόσους θα προήρχετο το μίσος όπως είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του;

⁵ Παρατηρήστε τον εκεί εκείνη την Παρασκευή, 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., καθηλωμένο σ’ ένα πάσσαλο με τον τρόπο που οι ειδωλολάτραι Ρωμαίοι καθήλωναν τους καταδικασμένους δούλους, κρεμασμένον ανάμεσα σε δυο διαβόητους κακούργους! Αυτή η κατάστασις τον εστιγμάτιζε σαν ένα μισητό άνθρωπο, μισητό και από τους Ρωμαίους και από τους Ιουδαίους οι οποίοι τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους για να εκτελεσθή με τον πιο επονείδιστο τρόπο. Ακόμη και λίγες ώρες πριν από την εκτέλεσί του εκεί στον Γολγοθά έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς Χριστός ωμολόγησε ότι ήταν ένας άνθρωπος που τον μισούσαν. Είναι πολύ κακό να μισήται κανείς άδικα από κάποιον άλλον, αλλά από πόσους εμισείτο ο Ιησούς Χριστός; Στους ένδεκα πιστούς που απέμειναν από τους αρχικούς δώδεκα αποστόλους του ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος.»—Ιωάν. 15:18, 19.

 6. Τι ήσαν υποχρεωμένοι οι απόστολοι να κάμουν ατομικά για το μίσος του κόσμου εναντίον των;

⁶ Έτσι ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους του να καταλάβουν ότι ο κόσμος τον μισούσε, και θα μισούσε και αυτούς επίσης ο κόσμος. Τι θα έκαναν εκείνοι γι’ αυτό; Όταν όλος ο κόσμος μισή ένα άτομο, αυτό έχει ν’ αντιμετωπίση όλον τον κόσμο κι έτσι το άτομο πρέπει να νικήση όλον τον κόσμο.Ένα άτομο που μισείται από όλον τον κόσμο πρέπει ή να νικήση τον κόσμον ή να νικηθή απ’ αυτόν. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ν’ αποδείξη κανείς ότι έχει δίκηο, ότι είναι αληθινός, ότι είναι πιστός;

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

7, 8. (α) Μήπως το μίσος του κόσμου προξενούσε έκπληξι στον Ιησού; (β) Τι διαβάζομε για τη συζήτησι του Ιησού με τους ετεροθαλείς αδελφούς του λίγο πριν από την εορτή της σκηνοπηγίας στο έτος 32 μ.Χ.;

⁷ Για να καταλάβωμε πώς ο Ιησούς Χριστός ενίκησε τον κόσμο, πρέπει να καταλάβωμε γιατί τον μισούσε ο κόσμος. Τι έλεγε ή τι έκανε ώστε να χρειασθή να λάβη στάσι εναντίον όλου του κόσμου; Δεν εξεπλήσσετο που τον μισούσε ο κόσμος. Καταλάβαινε γιατί ο κόσμος εξεδήλωνε μίσος εναντίον του, και έτσι μπορούσε να το ανεχθή, να το υπομείνη. Ετόνισε την αιτία της στάσεως του κόσμου απέναντί του ύστερ’ από τρία περίπου χρόνια της δημοσίας του δράσεως στη γη της Παλαιστίνης. Αυτό έγινε στο δεύτερο ήμισυ του έτους 32 μ.Χ. στη Ρωμαϊκή επαρχία της Γαλιλαίας, όπου ο Ιησούς ήταν ξυλουργός στην πόλι της Ναζαρέτ ως την ηλικία των τριάντα ετών. Είχε μερικούς νεωτέρους ετεροθαλείς αδελφούς, γυιους της μητέρας του Μαρίας, και, αυθόρμητα αυτοί οι ετεροθαλείς αδελφοί του τού παρέσχον κάποια συμβουλή για το δημόσιο στάδιό του. Και τότε ακόμη οι εχθρικά διακείμενοι Ιουδαίοι περίμεναν την ευκαιρία να τον θανατώσουν, από το μίσος των προς αυτόν. Το ερώτημα λοιπόν ήταν, θα παρουσιαζόταν δημοσία σ’ αυτούς στην Ιερουσαλήμ στη φθινοπωρινή εορτή της σκηνοπηγίας που πλησίαζε; Ο Ιησούς, ως Ιουδαίος υπό τον θείον νόμον που είχε δοθή μέσω του προφήτου Μωυσέως, ήταν υποχρεωμένος να βρίσκεται εκεί. Στη συζήτησί του με τους ετεροθαλείς αδελφούς του, διαβάζομε τα εξής:

⁸ «Οι Ιουδαίοι εζήτουν να θανατώσωσιν αυτόν. Επλησίασε δε η εορτή των Ιουδαίων, η σκηνοπηγία. Είπον λοιπόν προς αυτόν οι αδελφοί αυτού, Μετάβηθι εντεύθεν, και ύπαγε εις την Ιουδαίαν, διά να ίδωσι και οι μαθηταί σου τα έργα σου τα οποία κάμνεις· διότι ουδείς πράττει τι κρυφίως, και ζητεί αυτός να ήναι φανερός. Εάν πράττης ταύτα, φανέρωσον σεαυτόν εις τον κόσμον. Διότι ουδέ οι αδελφοί αυτού επίστευαν εις αυτόν. Λέγει λοιπόν προς αυτούς ο Ιησούς, Ο καιρός ο ιδικός μου δεν ήλθεν έτι, ο δε καιρός ο ιδικός σας είναι πάντοτε έτοιμος. Δεν δύναται ο κόσμος να μισή εσάς· εμέ όμως μισεί, διότι εγώ μαρτυρώ περί αυτού, ότι τα έργα αυτού είναι πονηρά.»—Ιωάν. 7:1-7.

 9. Πώς ο Ιησούς δεν παρέλειψε να παρακολουθήση την εορτή της σκηνοπηγίας, και ποια νίκη εκέρδισε εκεί στο ναό;

⁹ Ανέβη ο Ιησούς Χριστός πιστά στην Ιερουσαλήμ όπου εκείνοι που τον μισούσαν θα συγκεντρώνονταν για την εορτή της σκηνοπηγίας; Ναι, πήγε, αλλά όχι μ’ ένα παράτολμο τρόπο. Γι’ αυτό διαβάζομε: «Αφού δε ανέβησαν οι αδελφοί αυτού, τότε και αυτός ανέβη εις την εορτήν, ουχί φανερώς, αλλά κρυφίως πως.» Στον κατάλληλο καιρό μίλησε δημοσία στους εορταστάς εκεί στο ναό. Εστάλησαν διαταγές από τις Ιουδαϊκές αρχές για να τον συλλάβουν, αλλ’ αυτές δεν εξετελέσθησαν από τους υπηρέτας. (Ιωάν. 7:10, 32-48) Δεν ήταν αυτό μια νίκη του Ιησού Χριστού;

10. (α) Ποια είπε ο Ιησούς στους ετεροθαλείς αδελφούς του ότι ήταν η αιτία του μίσους του κόσμου εναντίον του; (β) Αφού ο Ιησούς δεν βγήκε έξω από τον Ιουδαϊσμό, πώς θα μπορούσε να λεχθή ότι η μαρτυρία του σχετικά με τα έργα του κόσμου ήταν ορθή;

¹⁰ Σε ποια αιτία απέδωσε το μίσος που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν; Η αιτία, όπως είπε στους ετεροθαλείς αδελφούς του, ήταν: «Εμέ όμως μισεί, διότι εγώ μαρτυρώ περί αυτού, ότι τα έργα αυτού είναι πονηρά.» (Ιωάν. 7:7) Αφού λοιπόν τα έργα των Ιουδαίων στους οποίους ο Ιησούς περιώρισε το κήρυγμά του ήσαν πονηρά, τι θα μπορούσε να λεχθή για τα έργα του απίστου κόσμου που ήταν έξω από τον Ιουδαϊσμό; Αυτά δεν θα ήσαν λιγώτερο πονηρά από εκείνα των Ιουδαίων που ήσαν εχθροί του Ιησού Χριστού. Επομένως, σχετικά με ολόκληρο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, Ιουδαϊκό και εθνικό, μπορούσε ορθώς να δοθή μαρτυρία ότι τα έργα των ήσαν «πονηρά.» Δεν είναι αρκετό αυτό για να εγείρη μίσος από μέρους του κόσμου;

11. (α) Με ποιο προσωπικό παράδειγμα έδωσε μαρτυρία ο Ιησούς ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; (β) Πώς η ενέργεια του Ιησού στο ναό κοντά στην έναρξι της δημοσίας διακονίας του απέδειξε ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά;

¹¹ Πώς όμως, ο Ιησούς έδωσε μαρτυρία στον κόσμο και έδειξε ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; Και προφορικώς και εμπράκτως. Ο ίδιος έπρεπε να είναι άμεμπτος από πονηρά έργα. Όταν ήταν στη γη ποιος μπορούσε αληθινά να τον κατηγορήση έστω και για ένα πονηρό έργο; Ακόμη και τους απίστους Ιουδαίους προκαλούσε με το ερώτημα: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:46) Όταν στην αρχή της δημοσίας διακονίας του πήγε στο ναό της Ιερουσαλήμ και εξέβαλε τους αργυραμοιβούς και τους εμπορευομένους, λέγοντας: «Σηκώσατε ταύτα εντεύθεν· μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου!» έδινε μαρτυρία σ’ εκείνους τους βεβηλωτάς του ναού και στις Ιουδαϊκές αρχές που το επέτρεπαν αυτό, ότι τα έργα των ήσαν «πονηρά.»—Ιωάν. 2:13-17.

12. Πώς ο Ιησούς, με το να θεραπεύη τα Σάββατα, με το να εκβάλη τα δαιμόνια, με το ν’ αρνηθή να δώση ουράνιο σημείο, με το να μην αποτελή μέρος του κόσμου, έδινε μαρτυρία εναντίον των πονηρών έργων;

¹² Όταν στη νόμιμη Ιουδαϊκή ημέρα του Σαββάτου παρουσιάσθηκαν περιστάσεις να κάμη καλά έργα θεραπείας και έκαμε τέτοιες θεραπείες παρά το γεγονός ότι εγνώριζε ότι θα τον επέκριναν και θα τον κατεδίκαζαν γι’ αυτό, έδωσε μαρτυρία ότι τα έργα των επικριτών του ήσαν «πονηρά.» (Ματθ. 12:9-16) Όταν εξέβαλε δαιμόνια από άτομα που κατείχοντο απ’ αυτά και κατηγορήθηκε ότι συνεργάσθηκε με τον Βεελζεβούλ τον άρχοντα των δαιμονίων για να το κάμη αυτό, ο Ιησούς έδειξε καθαρά ότι τα έργα των εχθρών του ήσαν πονηρά. (Ματθ. 12:22-37) Όταν οι άπιστοι Ιουδαίοι εζήτησαν ένα σημείο από τον ουρανό ως απόδειξι ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας κι εκείνος αρνήθηκε να διαλύση την απιστία τους με περιττά σημεία, έδωσε μαρτυρία ότι τα πονηρά τους έργα ήσαν έργα μιας ‘γενεάς πονηράς και μοιχαλίδος.’ (Ματθ. 16:1-4· 12:38-45) Η άρνησις του Ιησού να μιμηθή αυτόν τον κόσμο και να γίνη όπως αυτός ή μέρος αυτού ήταν αυτή η ίδια μια μαρτυρία ότι τα έργα του κόσμου ήσαν «πονηρά.»

13, 14. (α) Με ποιους δύο γενικούς τρόπους έδωσε μαρτυρία ο Ιησούς ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; (β) Πώς το κήρυγμα του Ιησού ήταν σε αρμονία με ό,τι είπε στο εδάφιο Ιωάννης 3:17;

¹³ Ο Ιησούς, εν τούτοις, όχι μόνο με την πορεία της ζωής του έδωσε μαρτυρία εναντίον του κόσμου τούτου και προκάλεσε το μίσος του, αλλά έδωσε μαρτυρία και απ’ ευθείας προφορικώς. Τι σημαίνει αυτό;

¹⁴ Ο ίδιος ο Ιησούς είπε στον Ιουδαίο άρχοντα Νικόδημο: «Δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον,» δηλαδή να τον κατακρίνη, καταδικάζοντας το ανθρώπινο γένος σε καταστροφή. (Ιωάν. 3:17) Έτσι ο Ιησούς δεν περιεφέρετο στη γη κατακρίνοντας κάθε τι που έβλεπε, κάνοντας έτσι πάντοτε, διακηρύττοντας μόνον «την ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.» Όχι, αλλά είχε ένα θετικό άγγελμα που ωδηγούσε σε απαλλαγή από καταδίκη. Αυτό ήταν το άγγελμα της Βασιλείας.—Ησ. 61:1, 2· Λουκ. 4:16-41.

15, 16. (α) Πώς η προεισαγωγική λέξις του αγγέλματος της Βασιλείας που έδινε ο Ιησούς μαρτυρούσε ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; (β) Πώς το περιεχόμενο του αγγέλματος της Βασιλείας έδινε επίσης μια τέτοια μαρτυρία;

¹⁵ Αλλά το θετικό αυτό άγγελμα έδινε μαρτυρία για τον κόσμο ότι τα έργα του ήσαν πονηρά; Ναι! Και αυτό φαίνεται με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάσθηκε αυτό το βασιλικό άγγελμα. Η αφήγησις του Ματθαίου μάς λέγει πώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής παρουσίασε το άγγελμα της Βασιλείας και κατόπιν πώς το παρουσίασε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Μετά τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Ιησούς Χριστός ανέλαβε το άγγελμα του Ιωάννου και το επεξέτεινε. Εν σχέσει με αυτό, το εδάφιο 4:17 του Ματθαίου μάς πληροφορεί: «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.»

¹⁶ Αυτή ακριβώς η προεισαγωγική λέξις του αγγέλματος, «Μετανοείτε,» έδειχνε ότι τα έργα των ακροατών του αγγέλματος της βασιλείας ήσαν πονηρά. Ήταν ανάγκη να μετανοήσουν απ’ αυτά τα πονηρά έργα και να μεταστραφούν και να προετοιμασθούν για την έλευσι της Βασιλείας. Γιατί; Διότι η θεία εκείνη κυβέρνησις δεν επρόκειτο ν’ αφήση τους υπηκόους της να κάνουν πονηρά έργα. Πραγματικά, εκείνοι που έκαναν πονηρά έργα δεν επρόκειτο να γίνουν δεκτοί στις κυβερνητικές υπηρεσίες της βασιλείας εκείνης. (1 Κορ. 6:9, 10) Η βασιλεία εκείνη επρόκειτο να είναι μια δίκαιη κυβέρνησις, και το γεγονός ότι ο Θεός του ουρανού είδε την ανάγκη να ιδρύση μια τέτοια βασιλεία κατεδίκαζε όλες τις βασιλείες του κόσμου τούτου ως πονηρές. Έδωσε μαρτυρία ότι τα κοσμικά αυτά συστήματα διακυβερνήσεως ήσαν πονηρά και θα κατεστρέφοντο μια μέρα στον προσδιωρισμένο καιρό του Θεού. Γι’ αυτά εκείνοι που εκήρυτταν και συνηγορούσαν για τη «βασιλεία των ουρανών» δεν μπορούσαν συνεπώς ν’ ασχολούνται στην πολιτική του κόσμου, δεν μπορούσαν να κατέχουν πολιτική εξουσία σε καμμιά ανθρωποποίητη κυβέρνησι ή να λαμβάνουν μέρος σε οποιαδήποτε ένοπλη διαμάχη για να διατηρήσουν τις κοσμικές αυτές εξουσίες. Ως πρέσβεις και απεσταλμένοι της βασιλείας του Θεού απέχουν από την ακάθαρτη ανθρώπινη πολιτική.

17. Γιατί οι άρχοντες του κόσμου και οι υποστηρικταί των εμίσησαν τον Ιησού που εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας;

¹⁷ Μισούσε ο κόσμος τον Ιησού επειδή εκήρυττε τα αγαθά νέα της «βασιλείας των ουρανών;» Οι αποδείξεις πιστοποιούν ότι ο κόσμος τον μισούσε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Οι άρχοντες του κόσμου και οι υποστηρικταί των είχαν δικές των ιδέες και σχέδια για το πώς η γη και οι λαοί της πρέπει να κυβερνώνται. Μισούσαν ένα άγγελμα που έλεγε ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε υπ’ όψιν να καταστρέψη τα βασίλεια και τις εξουσίες των στον ωρισμένο Του καιρό. Προτιμούσαν ένα άγγελμα που να παρουσιάζη τον Θεό ότι είναι πίσω από τις ανθρωποποίητες κυβερνήσεις των, με το να τις επιδοκιμάζη και να σκοπεύη να τις βελτιώνη και να τις διατηρή στην εξουσία. Συνεπώς, ένα άγγελμα που διεφήμιζε μια βασιλεία η οποία δεν θα συνεργαζόταν με τα συστήματα της διακυβερνήσεώς των και δεν θα ενεργούσε πραγματικά μέσω αυτών ήταν κάτι που τα πολιτικά στοιχεία του κόσμου τούτου δεν συμπαθούσαν. Μισούσαν και αυτό κι εκείνους που το διεκήρυτταν. Μισούσαν τον Κεχρισμένο τον οποίο ο Θεός προώριζε να του αναθέση την εξουσία στη «βασιλεία των ουρανών.»

ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

18, 19. (α) Τι ήταν εκείνο που παρεκίνησε τον κόσμο να μισήση τον Ιησού επειδή εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας; (β) Πώς ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του ότι το μίσος του κόσμου δεν είχε κανένα βάσιμο λόγο;

¹⁸ Ήταν όμως ο Ιησούς άξιος του μίσους του κόσμου επειδή εκήρυττε τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού; Μήπως εκήρυττε με αυτήν κάτι που θα ήταν για τη βλάβη όλου του ανθρωπίνου γένους; Όχι, αλλά ήταν κάτι για το αιώνιο καλό τους. Προσωπική υπερηφάνεια και ιδιοτέλεια ήσαν εκείνα που παρεκίνησαν τον κόσμο να μισή τον Ιησού επειδή εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας που ήταν πραγματικά αγαθά νέα, Ευαγγέλιο. Ο Ιησούς είπε καθαρά στους πιστούς αποστόλους του ότι το μίσος που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν δεν είχε πραγματικά κανένα βάσιμο λόγο, λέγοντας:

¹⁹ «Εάν δεν ήλθον και ελάλησα προς αυτούς, αμαρτίαν δεν ήθελον έχει· τώρα όμως δεν έχουσι πρόφασιν περί της αμαρτίας αυτών. Ο μισών εμέ, και τον Πατέρα μου μισεί. Εάν δεν έκαμον μεταξύ αυτών τα έργα τα οποία ουδείς άλλος έκαμεν, αμαρτίαν δεν ήθελον έχει· αλλά τώρα και είδον και εμίσησαν και εμέ και τον Πατέρα μου. Αλλά τούτο έγεινε, διά να πληρωθή ο λόγος ο γεγραμμένος εν τω νόμω αυτών ‘Ότι εμίσησάν με δωρεάν’.»—Ιωάν. 15:22-25· Ψαλμ. 35:19· 69:4.

20. Πώς οι Ιουδαίοι, όταν ήσαν ενώπιον του Κυβερνήτου Πιλάτου, έδειξαν ότι ο Ιησούς εμισείτο επειδή εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας;

²⁰ Για να φανή ότι ο κόσμος μισούσε τον Ιησού επειδή εκήρυττε τη δίκαιη βασιλεία του ουρανίου Πατρός του, οι εχθροί του Ιησού κατέφυγαν σ’ ένα πολιτικό τέχνασμα για να τον κάμουν να εκτελεσθή από τους Ρωμαίους οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν τότε για θρησκευτικά ζητήματα. Χρησιμοποίησαν το κήρυγμα του Ιησού για μια τέλεια κυβέρνησι για την ανθρωπότητα ως ένα μέσον για να τον κατηγορήσουν για πολιτικό αδίκημα εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της παγκοσμίου δυνάμεως της εποχής εκείνης. Όταν ο Ρωμαίος Κυβερνήτης της Ιουδαίας, Πόντιος Πιλάτος, ζήτησε από τους κατηγόρους του Ιησού να χειρισθούν το ζήτημα ως καθαρώς θρησκευτικό ζήτημα που προβλέπει ο θρησκευτικός τους νόμος και τους είπε: «Λάβετε αυτόν σεις, και κατά τον νόμον σας κρίνατε αυτόν,» εκείνοι απήντησαν: «Ημείς δεν έχομεν εξουσίαν [από τον νόμον του Καίσαρος] να θανατώσωμεν ουδένα.» (Ιωάν. 18:31) Οι κατήγοροι του Ιησού, για να δώσουν μια πολιτική στροφή σ’ αυτά που εκήρυττε ο Ιησούς, είπαν στον Πιλάτο: «Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος, και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον Καίσαρα, λέγοντα εαυτόν ότι είναι Χριστός βασιλεύς. . . . Ότι ταράττει τον λαόν, διδάσκων καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας έως εδώ.»—Λουκ. 23:1-5.

21. Πώς οι κατήγοροι του Ιησού έκαμαν τον Πιλάτο να αναμιχθή προσωπικά στην υπόθεσι;

²¹ Στο τέλος, για να κάμουν τον Κυβερνήτη Πιλάτο ν’ αναμιχθή προσωπικά στην υπόθεσι, οι κατήγοροι του Ιησού είπαν: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα. . . . Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.»—Ιωάν. 19:12-15.

22, 23. (α) Πώς ο Ιησούς έγινε τότε άμεσο αντικείμενο του μίσους ‘του κόσμου;’ (β) Πώς οι μαθηταί του Ιησού, αργότερα σε προσευχή, ετόνισαν αυτό το γεγονός;

²² Οι Ιουδαίοι κατήγοροι, με το να αναγκάσουν έτσι τους απίστους Ρωμαίους ν’ αναλάβουν την εξόντωσι αυτού του κήρυκος της «βασιλείας των ουρανών,» υποχρέωσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να κάμη μια μισητή πράξι εναντίον του Ιησού. Προτού οι Ρωμαίοι στρατιώτες τον οδηγήσουν στον τόπο της εκτελέσεως στον Γολγοθά έξω από την Ιερουσαλήμ, τον μεταχειρίσθηκαν σκανδαλωδώς σαν ένα εγκληματία στασιαστή. Το γεγονός ότι έτσι ο Ιησούς έγινε άμεσο αντικείμενον του μίσους του ‘κόσμου,’ τονίσθηκε από τους μαθητάς του αργότερα όταν προσευχήθηκαν και είπαν:

²³ «Δέσποτα, συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς· όστις είπας διά στόματος Δαβίδ του δούλου σου, Διά τι εφρύαξαν τα έθνη, και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά και κατά του Χριστού αυτού. Διότι συνήχθησαν επ’ αληθείας εναντίον του αγίου παιδός σου Ιησού τον οποίον έχρισας, και ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος μετά των εθνών και των λαών του Ισραήλ, διά να κάμωσιν όσα η χειρ σου και η βουλή σου προώρισε να γείνωσι.»—Πράξ. 4:24-28.

24. Ποιο σχέδιο ήταν πίσω από το μίσος του κόσμου εναντίον του Ιησού που έπρεπε να υπερνικηθή;

²⁴ Κανένας δεν μπορεί ν’ αμφισβητήση το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός αντιμετώπισε το μίσος του κόσμου. Αλλά το ζωτικό ερώτημα είναι: Μήπως άφησε ο Ιησούς το μίσος του κόσμου να τον νικήση; Εκάμφθη τελικά ηττημένος απ’ αυτό; Τι ήταν εκείνο που το μίσος του προσπαθούσε ν’ αναγκάση τον Ιησού Χριστό να κάμη; Το μίσος αυτό υποκινήθηκε από τον Σατανά τον Διάβολο για να τον εκφοβίσει και να τον καθυποτάξη. Είχε σκοπό να τον κάμη να παύση να εκτελή τα ισχυρά θαυματουργικά του έργα που πιστοποιούσαν το γεγονός ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας που εστάλη από τον Ιεχωβά Θεό. Το σχέδιό του ήταν να τον πείση να μη κηρύττη πια τ’ αγαθά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, να τον κατασιωπήση ως Διδάσκαλο και Κήρυκα. Απέβλεπε τον κάμη να στασιάση εναντίον του Ιεχωβά Θεού ο οποίος τον έχρισε και τον απέστειλε ως Μεσσία. Αυτό το μίσος του κόσμου ηγέρθη εναντίον του Ιησού Χριστού για να τον κάμη να αντεκδικηθή τους ανθρώπους και να τους μισήση και να διακόψη την πορεία της αυτοθυσίας του, για την κατάθεσι της τελείας ανθρώπινης ζωής του ώστε να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή κάτω από την υποσχεμένη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Το μίσος του κόσμου απέβλεπε να τον καταστρέψη κάνοντάς τον να ζητή να σώση την επίγεια ανθρώπινη ζωή του, μόνον και μόνον για να χάση την ψυχή του, την ελπίδα της αναστάσεώς του σε ζωή αιώνια.

25. Πώς το μίσος του κόσμου απέτυχε να σταματήση τον Ιησού από το να κάνη θαύματα ακόμη και λίγες ώρες προτού καταδικασθή σε θάνατο;

²⁵ Επέτυχε όμως το μίσος του κόσμου να τα κάμη όλ’ αυτά εν σχέσει με τον Ιησού Χριστό; Παραδέχθηκε ο Ιησούς ήττα και έπαυσε να κάνη θαύματα και αγαθά έργα τα οποία ο υποσχεμένος Μεσσίας ήταν εντεταλμένος να κάνη; Όχι! Λίγες ώρες προτού καταδικασθή σε θάνατο, έκαμε ένα θαύμα για να δείξη ότι ήταν εναντίον κάθε ενόπλου συγκρούσεως. Όταν προδόθηκε στον Κήπο της Γεθσημανή κοντά στην Ιερουσαλήμ, ο απόστολός του Πέτρος έσυρε μια μάχαιρα και έκοψε το αυτί ενός από την ωπλισμένη ομάδα που βγήκε να τον συλλάβη μέσα στο σκοτάδι. Αλλ’ ο Ιησούς αποδοκίμασε τη χρήσι της μάχαιρας και κατόπιν εθεράπευσε το αυτί του ανθρώπου δίνοντας έτσι μια μαρτυρία στον αρχιερέα των Ιουδαίων, διότι αυτός που θεραπεύθηκε, ο Μάλχος, ήταν δούλος του αρχιερέως.—Ματθ. 26:48-54· Λουκ. 22:47-51· Ιωάν. 18:10, 11.

26. Τι θα λεχθή για το αν ο Ιησούς άφησε το μίσος του κόσμου να τον εμποδίση να επεκτείνη το κήρυγμα της Βασιλείας ως το τελευταίο εξάμηνο της δημοσίας διακονίας του;

²⁶ Μήπως το συνεχές μίσος του κόσμου έκαμε τον Ιησού Χριστό να υποταχθή και μήπως τον ανάγκασε να κρατή το στόμα του κλειστό ώστε να μην κηρύττη πλέον τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας; Η μαρτυρία από αυτόπτας μάρτυρας απαντά Όχι! Ο Ιησούς ξεκινώντας μόνος στη διακήρυξι για την εγγύτητα της Βασιλείας μετά την φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού, συνήθροισε μαθητάς και εξέλεξε δώδεκα οι οποίοι θα ήσαν πάντοτε μαζί του και τους οποίους διώρισε αποστόλους. Καθώς πλησίαζε ο τρίτος εορτασμός του Πάσχα στη διάρκεια της δημοσίας διακονίας του, έστειλε τους δώδεκα αυτούς αποστόλους ανά δύο για να κηρύξουν το ίδιο άγγελμα που εκήρυττε και αυτός, διότι τους είπε: «Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 10:1-7) Μετά τον τρίτο εορτασμό της Ιουδαϊκής εορτής της σκηνοπηγίας στη διάρκεια της δημοσίας διακονίας του, ο Ιησούς έστειλε άλλους εβδομήντα μαθητάς ως ευαγγελιστάς, επίσης ανά δύο, και τους είπε: «Και εις ήντινα πόλιν εισέρχησθε, και σας δέχωνται, τρώγετε τα παρατιθέμενα εις εσάς, και θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς, και λέγετε προς αυτούς, Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Λουκ. 10:1-9) Αυτό έγινε στη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου της επιγείου ζωής του.

27, 28. (α) Πώς ο Ιησούς έφερε το πανεθνικό κήρυγμα της Βασιλείας σ’ ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα με μια δραματική επίδειξι; (β) Όταν οι εχθροί το αποδοκίμασαν αυτό γιατί ο Ιησούς δεν σταμάτησε τη φωνή της Βασιλείας σ’ εκείνη την περίπτωσι;

²⁷ Επλησίαζε τώρα το τέταρτο και τελευταίο Πάσχα της δημοσίας διακονίας του. Έφθασε μια μέρα ζωηρής συγκινήσεως που συνεκλόνισε θρησκευτικά την πόλι της Ιερουσαλήμ. Αυτό συνέβη την Κυριακή 9 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., πέντε μέρες πριν από τον συγκλονιστικό του θάνατο. Εκείνη τη μέρα ο Ιησούς έφερε το πανεθνικό του κήρυγμα της βασιλείας του Θεού σ’ ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα με μια δραματική έξαρσι. Επάνω στο Όρος των Ελαιών ανατολικά της Ιερουσαλήμ εκάθησε πάνω σ’ ένα πώλον όνου και επορεύθη ως Μεσσιανικός Βασιλεύς προς τη βασιλική πόλι, χωρίς ν’ ακολουθήται από κανένα επιβλητικό σώμα ιππέων ωπλισμένων με ακόντια, χωρίς καμμιά μοίρα κροταλιζόντων πολεμικών αρμάτων ή κανένα τάγμα πλήρως ωπλισμένων πεζών, χωρίς καμμιά ισχυρή στρατιωτική δύναμι που θα έκανε τους Ρωμαίους στρατιώτας να ξεχυθούν από τους στρατώνες προς το τείχος της Αντωνίας στη βορειοδυτική γωνία της περιοχής του ναού, για ν’ αντισταθούν στην εισβολή μέσα στην Ιερουσαλήμ. Όχι, αλλά σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ζαχαρία 9:9, προχωρούσε με μια ειρηνική θριαμβευτική πομπή που παρηκολουθείτο από ένα χαρούμενο πλήθος αόπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών, τους οποίους άφησε να κάνουν τη διακήρυξι της βασιλείας που προωρίζετο γι’ αυτόν.

²⁸ Μεταξύ των φωνών που ξέσπασαν από το πορευόμενο πλήθος ήσαν οι εξής: «Ευλογημένη η ερχομένη βασιλεία εν ονόματι Κυρίου, του Πατρός ημών Δαβίδ!» «Ευλογημένος ο Ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά!» «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά, ο βασιλεύς του Ισραήλ!» Όταν οι γεμάτοι μίσος εχθροί αποδοκίμασαν αυτές τις Μεσσιανικές κραυγές του λαού, ο Ιησούς επέμεινε ότι η προφητεία έπρεπε να εκπληρωθή λέγοντας: «Σας λέγω ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.»—Ματθ. 21:6-16· Μάρκ. 11:4-11· Λουκ. 19:32-40· Ιωάν. 12:12-16.

29. Πώς ο Ιησούς με τον τρόπο αυτό εξεπλήρωσε την προφητεία, και τίνος εξεικόνισι έκαμε;

²⁹ Έτσι η προφητεία του Ζαχαρία 9:9 δεν είχε λεχθή ματαίως πριν από πεντακόσια χρόνια: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ, ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε αυτός είναι δίκαιος, και σώζων· πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και επί πώλου υιού υποζυγίου.» «Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε, η βουλή του έγινε, η νίκη του εκερδήθη, ταπεινός και καθήμενος επί όνου, επί πώλου όνου.» (Νέα Αγγλική Βίβλος) Όχι ως μέρος απλής ανθρώπινης επιδείξεως, αλλά με υπακοή στην απαράβατη προφητεία του Θεού, ο Ιησούς με θάρρος αντιμετώπισε το μίσος του κόσμου και πραγματικά έδωσε μαρτυρία για τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο παρέστησε προφητικά πώς μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών στο έτος 1914 μ.Χ. και μετά το τέλος του πολέμου στον ουρανό, θα επορεύετο θριαμβευτικά και θα παρουσιάζετο στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά ως ο δικαιωματικός βασιλεύς της.—Λουκ. 21:24· Αποκάλ. 12:5-10.

ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΙΣ ΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

30. (α) Πώς ο Ιησούς δεν άφησε το μίσος του κόσμου να επηρεάση την προσωπική του διάθεσι και στάσι; (β) Πώς ο Ιησούς κατήγγειλε τη θρησκευτική υποκρισία εν σχέσει με τη Βασιλεία;

³⁰ Το μίσος του κόσμου δεν σταμάτησε τον Ιησού ούτε να εκτελή θαύματα σε απόδειξι της Μεσσιανικής του ιδιότητος, ούτε να κηρύττη τα αγαθά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Ούτε τον έκαμε να εμποτισθή με το πνεύμα του κόσμου και να γεμίση από κακόβουλο μίσος για το ανθρώπινο γένος το οποίο ήλθε ν’ απολυτρώση ούτε τον επίεσε ώστε να στασιάση εναντίον του Θεού και του θείου θελήματος. Στο ναό, σε μια έκφρασι της λύπης που ένοιωσε για τους παραπλανημένους και καταδυναστευομένους ανθρώπους, κατήγγειλε δημοσία τη θρησκευτική υποκρισία και είπε: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχόμενους αφίνετε να εισέλθωσιν.» (Ματθ. 23:1-13) Μετά τρεις μέρες χωρίς κανένα στασιαστικό πνεύμα εναντίον του Θεού, ο Ιησούς εώρτασε το Ιουδαϊκό Πάσχα στην Ιερουσαλήμ μαζί με τους αποστόλους του. Αμέσως κατόπιν άρχισε ένα νέο εορτασμό, ένα νέο δείπνο σε ανάμνησι του θανάτου του ως μιας ανθρώπινης θυσίας.

31. Πώς τα λόγια του Ιησού για τη σημασία του ποτηριού του οίνου και εν σχέσει με τη Βασιλεία δεν διέψευσαν τα όσα είπε κατόπιν για τη νίκη του κατά του κόσμου;

³¹ Όταν ο Ιησούς εξηγούσε τη σημασία του ποτηριού του οίνου που έπρεπε να πιούν σ’ αυτό το αναμνηστικό δείπνο, είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Πίετε εξ αυτού πάντες, διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Ματθ. 26:26-28) Κανένα μίσος για την ανθρώπινη φυλή δεν εκδηλώθηκε με αυτά τα λόγια, ούτε κανένας στασιασμός εναντίον του θελήματος του Θεού που περιελάμβανε τον θυσιαστικό θάνατό του. Κατόπιν, στη διάρκεια της συνομιλίας του, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Λουκάς 22:28-30) Αργότερα, στο τέλος της συνομιλίας του και προτού κάμη τελική προσευχή στον Θεό, ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:33.

32. (α) Γιατί ο Ιησούς εκείνη τη νύχτα είχε το δικαίωμα να ισχυρισθή ότι ενίκησε τον κόσμο; (β) Πώς η μαρτυρία του Ιησού ενώπιον του Πιλάτου υπεστήριξε τον ισχυρισμό του ως βασιλέως;

³² Εκείνη την ώρα της νύχτας της 14 Νισάν είχε το δικαίωμα ο Ιησούς να ισχυρισθή ότι ενίκησε ολόκληρον τον κόσμο; Έχοντας υπ’ όψι την πιστή και στοργική πορεία της ζωής του έως τότε, μπορούμε ν’ απαντήσωμε, Ναι! Ο Ιησούς εκεί δεν έκαμε καμμιά μάταιη καύχησι αυτοεξυψώσεως. Η ακλόνητη πορεία της υπακοής του στον Θεό στις ώρες που ακολούθησαν το απέδειξε αυτό. Ο Ιησούς, όταν στεκόταν εμπρός στον ανώτατο τοπικό εκπρόσωπο του Καίσαρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δεν αρνήθηκε ότι ήταν ο Κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού, αλλά είπε στον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, διά να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν. . . . Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και διά τούτο ήλθον εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» Μολονότι η Μεσσιανική βασιλεία του ήταν μια κατηγορία εναντίον του, την οποία οι εχθροί του παρουσίασαν ως νόμιμη αιτία για να τον εκτελέσουν οι Ρωμαίοι, ο Ιησούς δεν αρνήθηκε τη βασιλεία του Θεού.—Ιωάν. 18:36, 37.

33. (α) Πώς ο Ιησούς τελείωσε τη νίκη του στο ξύλο του μαρτυρίου και πώς αυτή η νίκη αποδείχθηκε κατόπιν σε διάστημα λιγώτερο των τριών ημερών; (β) Ποια νίκη εν σχέσει με αυτόν τον κόσμο αναμένει ακόμη τον δοξασμένο Ιησού;

³³ Λίγο αργότερα, καθώς ο Ιησούς εκρέμετο καθηλωμένος στο ξύλο του μαρτυρίου στον Γολγοθά, όταν εκείνοι που τον μισούσαν περνούσαν από κοντά του και τον ύβριζαν, δεν εξομοιώθηκε μ’ αυτούς με το να τους ανταποδώση τα ίσα. Όταν την τρίτη ώρα του απογεύματος, ο Ιησούς είπε: «Τετέλεσται!» και έκλινε την κεφαλή του και εξέπνευσε, είχε πράγματι νικήσει τον κόσμο, και μάλιστα χωρίς ένοπλη σύγκρουσι. (Ιωάν. 19:30· 1 Πέτρ. 2:22-24) Ο κόσμος τον είχε θανατώσει ως άνθρωπο, αλλ’ αυτός πέθανε χωρίς να έχη νικηθή. Ο μισητός κόσμος δεν απεκόμισε ικανοποίησι από τον θάνατό του. Αυτό δεν θα μπορούσε, και δεν μπόρεσε, να τον εμποδίση από το να κερδίση το ένδοξο βραβείο για τη νίκη του κατά του κόσμου. Δεν είχαν ακόμη περάσει τρεις ημέρες και ο Παντοδύναμος Θεός τον ανέκτησε από τους νεκρούς σε μια καταπληκτική νίκη κατά του θανάτου και τον εξύψωσε στα δεξιά του θρόνου του ουρανίου Πατρός του, τελείως απρόσιτον από τον μισητό κόσμο που ήταν κάτω στη γη, στο απλό υποπόδιον του Θεού. (Φιλιππ. 2:5-11· 1 Πέτρ. 3:22) Άλλη μια νίκη τον αναμένει, και αυτή η νίκη θα είναι με τους άγιους πολεμιστάς αγγέλους του στον επικείμενο ‘πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ στον Αρμαγεδδώνα.—Αποκάλ. 16:14, 16· 19:11-21.

[Εικόνα στη σελίδα 77]

Ο Ιησούς δεν άφησε το μίσος του κόσμου να τον νικήση σταματώντας τα θαύματα και τα καλά έργα του. Λίγες ώρες προτού καταδικασθή σε θάνατο εθεράπευσε θαυματουργικά το αυτί ενός ανθρώπου, το οποίον είχε αποκόψει ο Πέτρος

Σύντροφοι Νικηταί Κατά του Κόσμου

 1. Η νίκη του Ιησού κατά του κόσμου για ποιους θέτει ένα υπόδειγμα, και πώς ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης απετέλεσε παράδειγμα τούτου;

Η ΝΙΚΗ του Ιησού κατά του κόσμου χωρίς να εμπλακή σε σύγκρουσι με τη χρήσι στρατιωτικών όπλων στέκει σαν ένα υπόδειγμα για τους μαθητάς του. Οι πιστοί του απόστολοι τον πρώτον αιώνα μ.Χ. μιμήθηκαν αυτό το υπόδειγμα. Όλο το μίσος του κόσμου επί δεκαετηρίδες δεν μπόρεσε να διασπάση την ακλόνητη αφοσίωσί των στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και να κατασιωπήση την κήρυξί της σ’ όλον τον κόσμο. Λίγα χρόνια πριν από το τέλος του αιώνος εκείνου ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης, που ήταν ασφαλώς ο τελευταίος από τους αποστόλους που ζούσε ακόμη, έγραψε σε αδελφούς του χριστιανούς και είπε: «Εγώ ο Ιωάννης ο και αδελφός σας, και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού, ήμην εν τη νήσω τη καλούμενη Πάτμω, διά τον λόγον του Θεού, και διά την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκάλ. 1:9) Οι αληθινοί μαθηταί του Ιησού, όπως κι εκείνοι οι πιστοί απόστολοι, μιμούνται το υπόδειγμά του για να κερδίσουν τη νίκη κατά του κόσμου αυτού του εικοστού αιώνος.

 2. Πώς, σύμφωνα με την προφητεία για τα δεινά των ακολούθων του, ο Ιησούς είναι αντικείμενον μίσους του κόσμου;

² Ο Ιησούς Χριστός, μολονότι δεν είναι πλέον στην επίγεια σκηνή, αποτελεί αντικείμενο παγκοσμίου μίσους και σήμερα ακόμη. Μ’ αυτή τη δήλωσι μπορεί να μη συμφωνούν το ένα δισεκατομμύριο περίπου εκκλησιαστικά μέλη του Χριστιανικού κόσμου που θα επιμείνουν λέγοντας, «Εμείς δεν τον μισούμε!» Και ωστόσο υπάρχει ένας τρόπος δοκιμασίας με τον οποίον μπορούμε να γνωρίζωμε αν μισούμε σήμερα τον Ιησούν. Ο Ιησούς, σε μια προφητεία του σχετικά με το τι θα υφίσταντο οι μαθηταί του, είπε τα εξής προειδοποιητικά λόγια σ’ αυτούς: «Θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά μου. Ο δε υπομείνας έως τέλους αυτός θέλει σωθή.» «Τότε θέλουσι σας παραδώση εις θλίψιν και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου.» (Ματθ. 10:22· 24:9) Λογικά, λοιπόν, το μίσος εναντίον των μαθητών του Χριστού για το όνομά του σημαίνει ταυτόχρονα μίσος εναντίον του Ιησού.

 3. Ποια νίκη πρέπει ομοίως να κερδίση κανείς για να παραμείνη γνήσιος ακόλουθος του Ιησού, και ποια θα είναι η αμοιβή του;

³ Δεν μπορούμε ν’ αποφύγωμε τη γυμνή αλήθεια: οι γνήσιοι μαθηταί του Ιησού Χριστού πρόκειται ν’ αντιμετωπίσουν και να υπομείνουν οποιαδήποτε μορφή βίας, αλλά χωρίς ένοπλη σύγκρουσι, όπως έγινε και με τον ίδιο τον Ιησού. Το ερώτημα για ένα μαθητή είναι, θα τον νικήση ο κόσμος ή αυτός θα νικήση τον κόσμο; Αν ηττηθή, πρέπει και να υποστή τις θλιβερές συνέπειες της ήττας. Αν όμως νικήση τον κόσμο, θ’ ανταμειφθή με το μεγαλειώδες βραβείο της νίκης—από το χέρι του Θεού.

 4. Τι αποδεικνύει σήμερα ότι το να μισήται κανείς απ’ όλα τα έθνη και τους λαούς ένεκα του ονόματος του Χριστού δεν σημαίνει ότι μισείται απλώς επειδή λέγεται Χριστιανός;

⁴ Και τι σημαίνει το να μισήται κανείς απ’ όλους τους ανθρώπους και τα έθνη για το όνομα του Χριστού; Μήπως σημαίνει να μισήται από ανθρώπους και έθνη απλώς επειδή λέγεται Χριστιανός; Όχι σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια θρήσκοι άνθρωποι που λέγονται «Χριστιανοί» και οι οποίοι εκτιμώνται από τον υπόλοιπο κόσμο της ανθρωπότητος και έχουν φιλικές σχέσεις μαζί του. Ποιοι είναι αυτοί οι λεγόμενοι Χριστιανοί που απολαμβάνουν τη φιλία του κόσμου και δεν υφίστανται το μίσος του κόσμου; Σύμφωνα με όλες τις παρατηρήσεις, αυτοί είναι τα μέλη των θρησκευτικών δογμάτων του Χριστιανικού κόσμου. Αυτοί δεν υφίστανται διωγμό ως τάξις. Δεν τίθενται εκτός νόμου και δεν θεωρούνται παράνομοι ως τάξις και δεν ωθούνται κάτω από την επιφάνεια. Αυτοί μάχονται μεταξύ τους όχι διότι καλούνται Χριστιανοί, αλλ’ επειδή ανήκουν σε διάφορα θρησκευτικά δόγματα του Χριστιανικού κόσμου. Το ζήτημα είναι από ποια θρησκευτική εξουσία θέλουν να κυβερνώνται.

 5. Τι σημαίνει, λοιπόν, η έκφρασις του Ιησού «διά το όνομά μου»;

⁵ Η έκφρασις του Ιησού «διά το όνομά μου» σημαίνει για την προσκόλλησι στον Ιησού λόγω της επίσημης ιδιότητός του ως του Μεσσιανικού Βασιλέως που διωρίσθηκε από τον Ιεχωβά Θεό. Σημαίνει για το ότι ομολογούμε και υπακούομε σ’ αυτόν ως πραγματικό Κύριο, ως τον ουράνιο Κύριό μας, του οποίου εκτελούμε τις εντολές, επειδή είναι ανώτερες από τις εντολές οποιουδήποτε επιγείου άρχοντος. Σημαίνει ότι υποστηρίζομε τη Μεσσιανική κυβέρνησι που εκπροσωπεί και δεν μοιράζομε την αφοσίωσί μας με την ανάμιξι στις υποθέσεις οποιασδήποτε επίγειας ανθρωποποίητης εξουσίας. Σημαίνει ότι θεωρούμε τον εαυτό μας σαν δούλο του Ιησού Χριστού και ενεργούμε σαν δούλος που δεν ανήκει στον εαυτό του αλλ’ αγοράσθηκε από τον Ιησού Χριστό με θυσία της ζωής του. Σημαίνει επίσης ότι είμεθα μάρτυρες του Θεού και Πατρός του Ιησού Χριστού, δηλαδή του Ιεχωβά, της Πηγής της Μεσσιανικής βασιλείας.

 6. Τι σημαίνει, λοιπόν, το να καλούμεθα με το όνομα του Χριστού, και τι απαιτείται για να ζούμε σύμφωνα με το όνομά του;

⁶ Επομένως το να καλήται κανείς με το όνομα του Χριστού σημαίνει πολύ περισσότερο από απλώς καθαρή ζωή. Απαιτείται ν’ αναγνωρίζεται κανείς ότι δεν ανήκει στο παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων του οποίου ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί το πιο εξέχον και ισχυρό μέρος, αλλ’ ότι ανήκει στο καθαρό νέο δίκαιο σύστημα, που επιφυλάσσει ο Θεός για τους κατοίκους της γης. Θεωρείται σαν να είναι ένας προσωρινός κάτοικος αυτού του παγκοσμίου συστήματος πραγμάτων που πρόκειται να παρέλθη. (1 Πέτρ. 2:11) Αυτό αποκλείει έναν αληθινό Χριστιανό να είναι ενωμένος με τους ανθρώπους του κόσμου και να συμμορφώνεται με τους τρόπους του, να συγκινήται και να επηρεάζεται από τον κοσμικόφρονα εθνικισμό, από την υπερηφάνεια της επίγειας χώρας του. Ο Ιησούς είπε στους εθνικιστάς Ιουδαίους για τον εαυτό του: «Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω. Σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου· εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 8:23) Έτσι ο Ιησούς δεν έκαμε τον εαυτό του μέρος του κόσμου τούτου ούτε υιοθέτησε ποτέ τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες του. Για να ζη ένας μαθητής του Χριστού σύμφωνα με το όνομά του πρέπει ομοίως να μη αποτελή μέρος του κόσμου τούτου.—Ιωάν. 17:14, 16.

 7. Ποια είναι η φυσική αντίδρασις των κοσμικών για την μη συμμετοχή των αληθινών Χριστιανών στις προσφιλείς κοσμικές υποθέσεις, και πώς το εξήγησε αυτό ο Ιησούς;

⁷ Μήπως μια τέτοια θέσις υποκινεί απέχθεια ή προξενεί μια έξαψι αγανακτήσεως στο άτομο που διάκειται φιλικώς μ’ αυτόν τον κόσμο; Το εχθρικό αυτό αίσθημα είναι μια συνήθης αντίδρασις απέναντι του αληθινού μαθητού του Χριστού που δεν συμμετέχει στις προσφιλείς υποθέσεις αυτού του κόσμου. Οι κοσμικοί άνθρωποι δεν αγαπούν αυτή τη Χριστιανική στάσι, όπως ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του. Επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος.» (Ιωάν. 15:19) Το όνομα του Ιησού σημαίνει χωρισμό απ’ αυτόν τον κόσμο. Το να μισήται κανείς για το όνομα του Χριστού σημαίνει ότι μισείται επειδή δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κόσμου τούτου, εφόσον ο Χριστός τον εξέλεξε απ’ αυτόν τον κόσμο.

ΜΙΣΟΥΝΤΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ

 8. Η κήρυξις της βασιλείας του Θεού από τον Χριστό πώς διαθέτει τον κόσμο απέναντι του κήρυκος της Βασιλείας, και γιατί;

⁸ Ο Ιησούς είπε ενώπιον του Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· . . . τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:36) Πώς, λοιπόν, εκείνος που είναι πραγματικός Χριστιανός θα μπορούσε ν’ αποτελή μέρος του κόσμου τούτου και συγχρόνως να είναι υπέρ της βασιλείας του Θεού διά του Χριστού, η οποία δεν αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου και δεν προέρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο; Ένας αληθινός Χριστιανός δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό, διότι ο Ιησούς είπε ότι Σατανάς ή Διάβολος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 12:31· 14:30· 16:11) Γι’ αυτόν τον λόγο το κήρυγμα της μη κοσμικής βασιλείας του Ιησού του Μεσσίου θα προκαλέση το μίσος του κόσμου σ’ εκείνον που την κηρύττει· θα θέση τον κόσμο εναντίον εκείνου που την κηρύττει. Έτσι έκαμε στην περίπτωσι του ίδιου του Ιησού· έτσι έκαμε και θα κάμη στην περίπτωσι των αληθινών μαθητών του.

 9. Για ποιο λόγο πρέπει ο κήρυξ της Βασιλείας να εγκαρτερή ως το τέλος για να κερδίση τη νίκη κατά του κόσμου;

⁹ Και όμως ο Ιησούς, αφού είπε ότι το μίσος του κόσμου θα επήρχετο στους μαθητάς του, πρόσθεσε: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:13, 14) Το κήρυγμα αυτής της βασιλείας, μολονότι αποτελεί αγαθά νέα, επισύρη το μίσος του κόσμου. Γιατί; Διότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και οι πολιτικές βασιλείες του κόσμου είναι εχθροί. Για ν’ αναλάβη η βασιλεία του Θεού διά του Χριστού την πλήρη διακυβέρνησι της γης, απαιτείται να θέση τέρμα στα ανθρωποποίητα βασίλεια του κόσμου τούτου για πάντα. (Δαν. 2:44) Εδώ λοιπόν είναι που πρέπει να νικήσουν τον κόσμο οι γνήσιοι Χριστιανοί.

10. Για να νικήση ο Χριστιανός ποιο έργο πρέπει να κάμη που θα προκαλέση το μίσος του κόσμου και τίνος το παράδειγμα πρέπει να μιμηθή;

¹⁰ Πώς; Όχι με το να έχουν τη Γραφή στο ένα χέρι και ένα ξίφος ή χειροβομβίδα ή ταχυβόλο όπλο στο άλλο! Αλλά προκαλώντας το μίσος του κόσμου και προχωρώντας ειρηνικά, άοπλοι, στο κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ σε όλον τον κόσμο για μαρτυρία σε όλα τα έθνη χωρίς εξαίρεσι, προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο κήρυξ της βασιλείας δεν πρέπει ν’ αφήση το μίσος του κόσμου, την εχθρότητα και την εναντίωσι να τον νικήσουν. Αυτός βρίσκεται κάτω από τις ανώτερες διαταγές εκείνου ο οποίος του έδωσε εντολή να κηρύττη αυτό το ευαγγέλιο, δηλαδή του Ιησού Χριστού, που είναι ο Κύριός του. Πρέπει να είναι σαν τον Κύριο και Διδάσκαλό του. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο μεγαλύτερος Κήρυξ των αγαθών νέων από τον Θεό επάνω στη γη. Εκείνοι που καλούνται με το όνομά του κάνουν όπως κι εκείνος· οφείλουν να κάνουν όπως εκείνος είπε και έκαμε. Για πρώτη φορά, όταν είχε τελειώσει το κήρυγμα της βασιλείας του παρά το μίσος και την εναντίωσι του κόσμου, είπε: «Εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:33) Έτσι μας έδωσε το παράδειγμα.

11. Τι έργον υπάρχει να γίνη ακόμη, και πότε μόνο μπορεί να γίνη λόγος για πλήρη νίκη;

¹¹ Υπάρχει ακόμη κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ για να γίνη σε όλον τον κόσμο. Από το μεταπολεμικό έτος 1919, αυτό το ευαγγέλιο έχει κηρυχθή από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά αδιάκοπα ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σήμερα ακόμη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν τη θεία εντολή μέσω του Χριστού να μη παύσουν να φέρουν μαρτυρία για τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού σ’ όλον τον κόσμο ώσπου να έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Μόνον όταν θα έχουν κηρύξει «τούτο το ευαγγέλιον» ως το τέλος και η νικηφόρος βασιλεία θα τερματίση πλήρως αυτό το κοσμικό σύστημα, θα μπορούν να πουν, ο καθένας για τον εαυτό του: «Ενίκησα τον κόσμον.»

12. Για να κερδηθή αυτή η νίκη, τι είδους θάρρος χρειάζεται, όπως λέγει ο απόστολος Ιωάννης;

¹² Μια τέτοια νίκη είναι δυνατή για μας! Ο Ιησούς Χριστός θα έχη και άλλους νικητάς που ενίκησαν τον κόσμο αυτόν. Η νίκη θα κερδηθή δύσκολα, αλλά μπορεί να κερδηθή, όπως μας αποδεικνύει η νίκη του ίδιου του Ιησού. «Θαρσείτε,» είπε ο Ιησούς. Και για να κερδίση κανείς τη νίκη χρειάζεται θάρρος. Πρέπει να είναι ένα θάρρος που προέρχεται από την πίστι στον Παντοδύναμο Θεό. Σ’ αυτό το σημείο ο απόστολος Ιωάννης, που κατέγραψε τα θριαμβευτικά λόγια του Ιησού, είπε λίγο πριν από τη δική του νίκη κατά του θανάτου: «Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι. Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον, και αυτή είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών. Τις είναι ο νικών τον κόσμον, ειμή ο πιστεύων, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;»—1 Ιωάν. 5:3-5.

13. Ποιοι έχουν σήμερα τη ‘νικηφόρο αρχή’ της πίστεως, και πώς καταδεικνύεται αυτό εν σχέσει με τον Ιησούν, τον υιόν της Μαρίας;

¹³ Είναι ουσιώδες να έχωμε αυτή την πνευματική ιδιότητα της πίστεως, όπως αποδίδει τα λόγια του Ιωάννου η μετάφρασις «Γουέυμαουθ» του 1902: «Διότι κάθε τέκνον του Θεού νικά τον κόσμον και η νικηφόρος αρχή που έχει υπερνικήσει τον κόσμον είναι η πίστις μας. Ποιος υπερνικά τον κόσμον παρά μόνον εκείνος που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;» (1 Ιωάν. 5:4, 5) Αυτή η νικηφόρος αρχή πίστεως είναι η εσωτερική δύναμις που υποκινεί τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα και τους κρατεί πιστούς στον Υιόν του Θεού. Αυτοί πιστεύουν ότι ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος που γεννήθηκε από έναν απλό άνθρωπο νυμφευμένο με μια σύζυγο, αλλ’ ότι γεννήθηκε από μια Ιουδαία παρθένο στη μήτρα της οποίας ο Παντοδύναμος Θεός μετεβίβασε τη ζωή του μονογενούς του Υιού από τον ουρανό, για να γεννηθή ως ένας ανθρώπινος Υιός του Θεού. Πιστεύουν ότι ευθύς μετά το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό, αναγεννήθηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού και εχρίσθη ως Μεσσίας· και την τρίτη μέρα του θυσιαστικού του θανάτου «απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει, κατά το πνεύμα της αγιωσύνης, διά της εκ νεκρών αναστάσεως.»—Ρωμ. 1:3, 4· Πράξ. 13:32, 33.

14. Πώς δείχνουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά ότι προσέχουν την προειδοποίησι του Ιωάννου ως προς τους αντιχρίστους;

¹⁴ Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, δίνοντας προσοχή στις προειδοποιήσεις του αποστόλου Ιωάννου για τους αντιχρίστους που επρόκειτο να εγερθούν στη διάρκεια αυτού του ‘τέλους του συστήματος πραγμάτων’ δεν αφέθησαν ν’ απατηθούν και να παρασυρθούν από ψευδοχρίστους, αντιχρίστους που παρουσιάζονται στον Χριστιανικό κόσμο ή τελούν υπό την προστασία του Χριστιανικού κόσμου, όπως είναι τα Ηνωμένα Έθνη για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Αυτοί αναγνώρισαν τον αληθινό Μεσσία, τον αληθινό Χριστό, και προσηλώνονται σ’ αυτόν και στη θεόδοτη βασιλεία που εκπροσωπεί. Πιστεύουν ότι αυτή η Μεσσιανική βασιλεία ιδρύθηκε στους ουρανούς το έτος 1914 μ.Χ., στο τέλος των καιρών των Εθνών. Επομένως δεν μπορούν να δεχθούν και να λατρεύσουν το συμβολικό «θηρίον,» δηλαδή, το Διαβολικό παγκόσμιο σύστημα πολιτικής διακυβερνήσεως, ως την δικαιωματική κυβέρνησι της γης. Ούτε μπορούν να λατρεύσουν και να στηρίξουν τις ελπίδες των στην πολιτική εικόνα αυτού του θηρίου, δηλαδή, στα Ηνωμένα Έθνη που έχει ο Χριστιανικός κόσμος υπό την προστασία του για την διαιώνισι της ατελούς ανθρώπινης κυριαρχίας σε όλη την ανθρωπότητα επ’ άπειρον.

15. Πώς οι Χριστιανοί λαμβάνουν τη στάσι των μ’ εκείνους που περιγράφονται στην Αποκάλυψι 15:2-4;

¹⁵ Ποτέ, μα ποτέ, δεν μπορούν να κάμουν ένα τέτοιο ειδωλολατρικό πράγμα. Με μια πίστι που νικά τις απάτες του κόσμου τούτου, λαμβάνουν τη στάσι των μ’ εκείνους που εξεικονίζονται στο 15ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως που δόθηκε στον Ιωάννη, εδάφια 24, όπου ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Και είδον ως θάλασσαν υαλίνην μεμιγμένην με πυρ· και εκείνους οίτινες ενίκησαν κατά του θηρίου και κατά της εικόνος αυτού, και κατά του χαράγματος αυτού, και κατά του αριθμού του ονόματος αυτού, ισταμένους επί την θάλασσαν την υαλίνην, έχοντας κιθάρας του Θεού· και έψαλλον την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου, λέγοντες, Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί σου, βασιλεύ των αγίων. Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Κύριε, και δοξάσει το όνομά σου; διότι είσαι μόνος όσιος· διότι πάντα τα έθνη θέλουσιν έλθει και προσκυνήσει ενώπιόν σου· διότι αι κρίσεις σου εφανερώθησαν.»—Αποκάλ. 15:2-4.

16. Από τι βγήκαν νικηταί έως τώρα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, και πότε μόνον θα είναι πλήρης η νίκη των;

¹⁶ Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, ενεργώντας σύμφωνα με την πίστι των στον Ιεχωβά Θεό τον Παντοκράτορα και στον Υιό του Ιησούν Χριστόν, έχουν ως τώρα ‘νικήσει το θηρίον και την εικόνα του και τον αριθμό του ονόματός του.’ Αυτό το έκαμαν μολονότι το πολιτικό «θηρίον» επολέμησε εναντίον τους και προσωρινά τους ενίκησε στη διάρκεια του Αʹ Παγκοσμίου Πολέμου. (Αποκάλ. 13:7) Αλλά η νίκη εναντίον του παγκοσμίου πολιτικού συστήματος διακυβερνήσεως του Διαβόλου και της πολιτικής εικόνος του (των Ηνωμένων Εθνών) δεν είναι ακόμη πλήρης, ενόσω ο Υπέρτατος Κύριος ο Θεός τους επιτρέπει να παραμείνουν στη γη. Θα βγούμε νικηταί πλήρως μόνον όταν το πολιτικό «θηρίον» με τον επαίσχυντο αριθμό 666 καταστραφή στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. (Αποκάλ. 13:18) Αν επιθυμούμε να είμεθα νικηταί μαζί με τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού εναντίον αυτής της εχθρικής οργανώσεως, πρέπει να εξακολουθήσωμε να φυλαγώμεθα ώστε να μη σημειωθούμε ως δούλοι με τον αριθμό του ονόματος του «θηρίου» και να μη λατρεύωμε ειδωλολατρικά την πολιτική του εικόνα.

17. Αν έχωμε τέτοια νικηφόρα πίστι, τι δεν θα παύσωμε να κάνωμε και γι’ αυτό τι αποφασίζομε να κάνωμε;

¹⁷ Έχομε όμως τη νικηφόρο πίστι με την οποία να το κάνωμε αυτό; Αν ναι, τότε δεν θ’ αφήσωμε ποτέ το «θηρίον» να μας κάμη να παύσωμε να κηρύττωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» ως τότε που θα τελειώση η μαρτυρία της βασιλείας σε όλη την οικουμένη. Η νίκη μας πρόκειται να είναι όχι απλώς εναντίον του «θηρίου» και της «εικόνος» του, αλλά εναντίον του κόσμου όπως ήταν και η νίκη του Ιησού Χριστού. Δεν θ’ αφήσωμε λοιπόν το μίσος του κόσμου και τη θλίψι που μας προξενεί ο κόσμος να υπερισχύσουν και να μας εξαναγκάσουν ν’ αποστατήσωμε από τον Θεό. Ως τότε που αυτός ο ίδιος θα κερδήση τη δική του προσωπική νίκη στον Αρμαγεδδώνα, θα εξακολουθήσωμε να ψάλλωμε τους αίνους του ώστε άτομα από όλα τα έθνη να έλθουν και να λατρεύσουν ενώπιόν του μέσω του νικηφόρου Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού.

Μια Μεγάλη Θύρα που Οδηγεί σε Δράσι Ανοίγει

Αφήγησις υπό Τζωρτζ Φρεντιανέλλι

Η ΖΩΗ μου αφότου έγινα δούλος του Θεού συνοψίζεται με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ηνοίχθη εις εμέ θύρα μεγάλη και είναι πολλοί ενάντιοι.» (1 Κορ. 16:9) Πραγματικά, λίγο μετά την είσοδό μου από την ενεργητική θύρα να κηρύξω τον Λόγο του Θεού, συνήντησα εναντιουμένους. Αυτό έγινε στην πόλι Σαν Ραφαέλ της Καλιφόρνιας τον Ιούλιο του 1940 ενώ προσέφερα τα περιοδικά της Εταιρίας Σκοπιά στο δρόμο. Ένας αξιωματικός της αεροπορίας με διέκοψε και επεχείρησε να εγείρη οχλοκρατία για να με βγάλη από την πόλι με ύβρεις.

Αυτός ήταν πολύ ωργισμένος εξαιτίας της ουδετέρας στάσεως που λαμβάνουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι του πολέμου και άρχισε να φωνάζη με αισχρά λόγια και ύβρεις εναντίον μου. Καθώς συνέχιζε, συγκεντρώθηκε ένα πλήθος. Το πλήθος υποκινούμενο απ’ αυτόν εξαγριώθηκε αμέσως πιο πολύ. Τότε εγώ σιωπηρά προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να με βοηθήση να μείνω πιστός οτιδήποτε και αν αποφάσιζε το πλήθος να κάμη.

Μόλις τελείωσα την προσευχή μου δύο άνδρες διέσχισαν βιαίως το πλήθος και στάθηκαν ανάμεσα στο πλήθος και σ’ εμένα. Άρχισαν να λογοφέρνουν με το πλήθος ρωτώντας, ‘Τι το όφελος να πολεμούμε εναντίον των ξένων καταστροφέων της ελευθερίας αν εδώ στον τόπο μας την καταστρέφομε εμείς οι ίδιοι’; Το πλήθος ησύχασε, και ένας ένας απομακρύνθηκαν ώσπου έμεινε μόνον ο αξιωματικός της αεροπορίας. Πολύ απογοητευμένος, μου έδειχνε κατά πρόσωπον τη γροθιά του, μουγκρίζοντας με λύσσα και συνέχισε το δρόμο του.

Μολονότι η είσοδός μου από τη ‘μεγάλη ενεργητική θύρα του κηρύγματος’ προσκάλεσε εναντίους, όπως έκαμε και στον απόστολο Παύλο, έφερε όμως και άφθονες ευλογίες. Αλλά πώς μπήκε στη ζωή μου η αλήθεια του Θεού και ανοίχθηκε η ‘μεγάλη θύρα που οδηγεί στη δράσι’;

ΠΩΣ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ένα βράδυ ο αδελφός μου Μπρούνο έφθασε στο σπίτι από την εργασία του φέρνοντας μαζί του μερικά βιβλία με ζωηρά χρώματα. Ο αδελφός μου Τσαρλς και εγώ ήμαστε περίεργοι. Αλλά ο Μπρούνο τα κλείδωσε λέγοντας ότι είναι «Προτεσταντικά» βιβλία και δεν έπρεπε να τα διαβάσωμε.

Βλέπετε, εμείς ήμαστε Ιταλοί Καθολικοί και ο πατέρας μου και η μητέρα μου είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνος. Η Κυριακή στο σπίτι μας εσήμαινε παρακολούθησι της Λειτουργίας. Πιθανώς θα εξακολουθούσα έτσι τον δρόμο της ζωής μου αν δεν έφερνε ο αδελφός μου Μπρούνο αυτά τα βιβλία στο σπίτι στις αρχές της δεκαετίας του 1930.

Μετά από λίγες εβδομάδες αφότου ο Μπρούνο έφερε στο σπίτι μας τα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά, άρχισε να μας λέγη τι περιείχαν προτείνοντάς μας να τα διαβάσωμε. Ο αδελφός μου Τσαρλς και εγώ διαβάσαμε μερικά από τα βιβλία. Το άγγελμα της Αγίας Γραφής μάς φάνηκε λογικό, και επεφύλασσε μια θαυμάσια ελπίδα για το μέλλον.

Αμέσως στο σχολείο άρχισα να λέγω σε όλους τους Καθολικούς συμμαθητάς μου για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, αναμένοντας να την εύρουν και αυτοί τόσο λογική και θαυμάσια όσο κι εγώ. Αλλά πόσο έσφαλλα! Έντονα εναντιώθηκαν στο κήρυγμά μου και με ύβρισαν με άσχημα λόγια. Δεν ανέμενα τόσο πολλούς εναντιουμένους σε τόσο θαυμάσιες αλήθειες, και κάτω από πίεσι έπαυσα τελικά να διαβάζω και να μιλώ για την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Μετά πέντε περίπου χρόνια, στο έτος 1938 αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου για την αλήθεια του Θεού.

Ο πατέρας μου πέθανε εκείνο το έτος μετά από μια μακρά ασθένεια. Πριν από το θάνατό του τα μέλη της οικογενείας μας κατά σειρά αγρυπνούσαν όλη τη νύχτα για να τον περιποιούνται. Εκείνες τις νύχτες άρχισα να διαβάζω διάφορες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά. Τα όσα διάβασα για την αγάπη και το όνομα του Ιεχωβά διήγειραν μέσα μου ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης στον αληθινό Θεό για τις άφθονες διατάξεις που είχε κάμει για την ευλογία και τη σωτηρία μας. Αλλά κυρίως, εγώ βαθειά εντυπωσιάσθηκα από την αλήθεια ότι η υπεράσπισις του Ιεχωβά ήταν ακόμη πιο σπουδαία από τη σωτηρία του ανθρώπου. Τότε αμέσως γεννήθηκε μέσα μου μια έντονη επιθυμία να μετάσχω στην υπεράσπισι του ονόματος του Ιεχωβά.

Φανέρωσα στον Μπρούνο αυτή την επιθυμία μου την ημέρα της κηδείας του πατέρα μου. Τότε επίσης και ο νεώτερος αδελφός μου Τσαρλς εξεδήλωσε την επιθυμία του να υπηρετή τον Ιεχωβά. Και συνέβη ώστε την ίδια εκείνη ημέρα που ήμουν περίλυπος για την απώλεια του πατέρα μου, να γεμίση η καρδιά μου από ελπίδα και χαρά που έρχεται σ’ ένα άτομο όταν μάθη την αλήθεια του Θεού.

‘Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΡΑ ΑΝΟΙΓΕΙ’

Μετά ένα μήνα, στις 17 Μαρτίου, πέρασα με χαρά το κατώφλι της ‘μεγάλης θύρας’ που θα με ωδηγούσε σ’ ένα θαυμαστό αγρό δράσεως στη χώρα των γονέων μου, στην Ιταλία. Εκείνη τη μέρα άρχισα να κηρύττω τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού από σπίτι σε σπίτι. Κάθε εβδομάδα από τότε η ευτυχία μου εξακολουθούσε ν’ αυξάνη όσο μετέδιδα τις αλήθειες του Θεού σε άλλους. Η ενασχόλησις στο έργο του κηρύγματος με αναζωογονούσε μετά από μια εβδομάδα συναναστροφής μου με κοσμικούς συναδέλφους.

Ο Μπρούνο, ο Τσαρλς κι εγώ περνούσαμε τα βράδυα μαζί μιλώντας για την αλήθεια της Γραφής και την ευτυχία που αυτή μας έφερε. Ενώ διελογιζόμεθα τις ευλογίες του Ιεχωβά κατελήξαμε σε μια σοβαρή απόφασι. Ο συλλογισμός μας ήταν ότι αν μόνον τρεις ή τέσσερις ώρες κηρύγματος την εβδομάδα μάς έκανε τόσο ευτυχείς, τι μεγαλύτερη ευτυχία θα είχαμε αν γινόμαστε σκαπανείς ή ολοχρόνιοι διάκονοι! Αφήσαμε λοιπόν τις εργασίες μας, ελάβαμε διορισμούς σε τομείς από την Εταιρία Σκοπιά και κανονίσαμε να φύγωμε από το σπίτι μας στο Πίτσμπουργκ για να πάμε στον πρώτο τόπο διορισμού μας ως σκαπανέων, στην Κομητεία Κλέυ, της Βορείου Καρολίνας.

ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

Τον Απρίλιο του 1939 κατευθυνθήκαμε προς νότον. Ήμαστε πολύ συγκινημένοι και διερωτώμεθα σαν τι θα ήταν ο πρώτος τομεύς μας. Στην Κομητεία Κλέυ, υπήρχε μόνο μια οικογένεια που εβάδιζε στην αλήθεια, η οικογένεια Κόφφεϋ. Ποτέ δεν θα λησμονήσω τη θερμή τους υποδοχή, την καλωσύνη και την φιλοξενεία των. Ο τομεύς ήταν αγροτικός· οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί αλλά φιλόξενοι, με μεγάλο σεβασμό για την Αγία Γραφή. Άκουαν ευχαρίστως το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Δηλαδή το άκουαν ως τότε που ο τοπικός ιερεύς τους μετέστρεψε εναντίον μας, λέγοντάς τους ότι εμείς είμεθα άνθρωποι «χωρίς άδη.» Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη γυναίκα που με ένα σκουπόξυλο υψωμένο εναντίον μου με ρώτησε: «Πιστεύεις εσύ στον άδη;» Ήταν μια ανακούφισις, όταν απήντησα ότι εγώ επίστευα στον άδη της Αγίας Γραφής, οπότε κατέβηκε το σκουπόξυλο και μου επέτρεψε να της μιλήσω για τη βασιλεία του Θεού.

Αργότερα, ενώ υπηρετούσα ως ολοχρόνιος διάκονος στην πόλι Σαν Φρανσίσκο της Καλιφορνίας, και στην περιοχή της, συνέβη ένα πολύ σοβαρό γεγονός στη ζωή μου. Μια μέρα όταν επέστρεψα στο σπίτι από τη διακονία του αγρού, τ’ αδέλφια μου κι εγώ βρήκαμε μια επιστολή για τον καθένα μας, μια επιστολή από την Εταιρία Σκοπιά. Τι θαυμάσια νέα περιείχε! Η Εταιρία επρόκειτο ν’ ανοίξη μια σχολή για να εκπαιδεύση ιεραποστόλους και να τους αποστείλη σε ξένες χώρες. Προσκληθήκαμε να έρθωμε τον Φεβρουάριο του 1943 να φοιτήσωμε στην πρώτη σειρά σπουδαστών!

Τι αλησμόνητοι ήσαν εκείνοι οι μήνες στη Σχολή Γαλαάδ! Τι ευτυχισμένες ώρες ήσαν εκείνες όταν εμείς οι σπουδασταί προετοιμάζαμε μαζί τα μαθήματά μας κάθε βράδυ για την επόμενη μέρα! Τα Σαββατοκύριακα μάς προσέφεραν ευχάριστες ευκαιρίες να εφαρμόζωμε με πρακτικό τρόπο στον αγρό εκείνα που μελετούσαμε στην αίθουσα μαθημάτων. Συχνά το Σαββατόβραδο το περνούσαμε με την αφήγησι πολλών πειρών που είχαμε στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος. Οι μέρες εκείνες πέρασαν τόσο γρήγορα ώστε προτού το καταλάβωμε είχε έλθει η μέρα της αποφοιτήσεως, στις 23 Ιουνίου 1943.

Ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ν. Ο. Νορρ μετά την ομιλία του στους σπουδαστάς που αποφοιτούσαν, διάβασε μεγαλοφώνως τους μελλοντικούς τόπους διορισμού για τον καθένα μας. Πολλοί από μας δεν θα πήγαιναν σε ξένες χώρες ακόμη, επειδή ο πόλεμος συνεχίζετο ακόμη. Πόσο συγκινήθηκα όμως όταν άκουσα ότι ο διορισμός μου ήταν ως επισκόπου περιοχής για να επισκέπτωμαι και να ενθαρρύνω τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά στις πολιτείες της Νέας Αγγλίας! Ο Τσαρλς και ο Μπρούνο θα ήσαν επίσης περιοδεύοντες επίσκοποι, ο Τσαρλς στην πολιτεία Τέξας και ο Μπρούνο στην πολιτεία Μινεζότα. Για πρώτη φορά λοιπόν στη ζωή μας επρόκειτο να χωρισθούμε.

Οι επισκέψεις του επισκόπου περιοχής στις εκκλησίες εκείνη την εποχή ήσαν πολύ διαφορετικές απ’ ό,τι είναι σήμερα. Το πρόγραμμά μου ήταν το εξής: Θα εδαπανούσα μια μέρα επισκεπτόμενος εκκλησίες που είχαν από έναν έως είκοσι ευαγγελιζομένους· όταν οι εκκλησίες είχαν από είκοσι ένα έως σαράντα ευαγγελιζομένους τις επισκεπτόμουν δύο μέρες, και αν είχαν παραπάνω από σαράντα, η επίσκεψις διαρκούσε τρεις μέρες. Θυμούμαι ότι ένα μήνα επισκέφθηκα τριάντα εκκλησίες. Συνήθως περνούσα τις νύχτες ταξιδεύοντας από τον ένα τόπο διορισμού στον άλλο, εγκαταλείποντας μετά τη συνάθροισι τη μια εκκλησία και φθάνοντας νωρίς το πρωί στον επόμενο τόπο διορισμού μου.

ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Τον Μάρτιο του 1946 έλαβα μια επιστολή από την Εταιρία που με προσκαλούσε να πάω στην Ιταλία ως ιεραπόστολος. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1946 ξεκίνησα από τη Νέα Υόρκη για την Ιταλία μ’ ένα πλοίο που είχε χρησιμοποιηθή ως μεταγωγικό στρατού. Στις 19 Οκτωβρίου 1946 αποβιβάσθηκα στη Νεάπολι. Η Νεάπολις, με τον πολύ πληθυσμό της που υπερέβαινε το ένα εκατομμύριο κατοίκους και χωρίς κανένα κήρυκα των αγαθών νέων της βασιλείας, με έκαμε να κατανοήσω τι απέραντος αγρός δράσεως κηρύγματος ήταν η Ιταλία. Υπήρχαν λιγώτεροι από εκατό κήρυκες των αγαθών νέων στον αχανή αυτό αγρό των σαράντα πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων. Πραγματικά είχε ανοίξει για μένα «μια μεγάλη θύρα και ενεργητική.»

Από τη Νεάπολι πήγα στο Μιλάνο, όπου ευρίσκετο τότε το τμήμα της Εταιρίας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη συνάθροισι που παρακολούθησα στην Ιταλία. Ήταν η μελέτη Σκοπιάς που γινόταν την Κυριακή, την επόμενη μέρα της αφίξεώς μου στο Μιλάνο. Ήμαστε επτά άτομα σ’ εκείνη τη συνάθροισι, που διεξήγαγε ο αδελφός Γκιουζέππε Τουμπίνι, που υπηρετεί τώρα στο τμήμα της Εταιρίας στη Ρώμη.

Ο διορισμός μου στην Ιταλία ήταν να υπηρετήσω ως επίσκοπος περιοχής. Τι ευρεία έκτασι περιελάμβανε η περιοχή μου; Όλη την Ιταλία, περιλαμβανομένων και των νήσων Σικελίας και Σαρδηνίας! Η άμεση προσπάθεια γι’ αυτό που θα μπορούσε να λεχθή το πρώτο μου ιεραποστολικό ταξίδι ήταν να επισκέπτωμαι τις λίγες εκκλησίες που είχαν ήδη ιδρυθή, να οργανώσω νέες εκκλησίες και να κάνω επισκέψεις σε άτομα που ήσαν γνωστά ότι ενδιαφέρονται για την αλήθεια του Θεού.

Ήταν ένα προνόμιο ενισχυτικό της πίστεως στη διάρκεια της πρώτης αυτής περιοδείας στην Ιταλία να συναντήσω τους Χριστιανούς αδελφούς μου που είχαν υποστηρίζει σταθερά την αληθινή λατρεία στη διάρκεια των σκληρών ετών του φασισμού.

Τα χρόνια της υπηρεσίας μου στην Ιταλία δεν πέρασαν χωρίς να συναντήσω πολλά εμπόδια. Πρώτ’ απ’ όλα, η Ιταλική γλώσσα ήταν για μένα ένα πρόβλημα. Μολονότι οι γονείς μου ήσαν Ιταλοί, η γλώσσα που έμαθα απ’ αυτούς ήταν μια μικτή Ιταλική που απετελείτο από Ιταλοποιημένες Αγγλικές λέξεις. Θυμούμαι ακόμη πόσο περίεργα με κύτταζαν όταν προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω μερικές απ’ αυτές τις λέξεις. Για να λύσω το πρόβλημά μου, σκέφθηκα ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να προετοιμάσω μια χειρόγραφη ομιλία. Αλλ’ αυτό δεν είχε πολύ καλό αποτέλεσμα. Οι αδελφοί ήσαν συνήθως πολύ κουρασμένοι επειδή εργάζονταν σκληρά από την ανατολή ως τη δύσι του ήλιου, και γι’ αυτό, ενώ εγώ διάβαζα το χειρόγραφό μου, πολλοί εκοιμώντο. Άφησα λοιπόν το χειρόγραφο και άρχισα να μιλώ εκ του προχείρου, ζητώντας από τους ακροατάς να με βοηθούν όταν δεν τα κατάφερνα. Αυτό είχε καλό αποτέλεσμα και γι’ αυτούς και για μένα, διότι τους κρατούσε άγρυπνους και βοήθησε και μένα να προοδεύω στη γλώσσα τόσο πολύ ώστε τώρα μου είναι πιο δύσκολο να μιλώ Αγγλικά παρά Ιταλικά.

Η καρδιά μου είχε πονέσει από τη μεγάλη φτώχεια που υπήρχε στη χώρα. Υπήρχαν φορές που σε ωρισμένες επισκέψεις εύρισκα ανθρώπους που δεν είχαν φάγει εκείνη τη μέρα. Αγόραζα λοιπόν λίγα τρόφιμα και τα μοιραζόμουν μαζί τους, ενώ συγχρόνως τους έτρεφα πνευματικώς. Ο ζήλος και η γενναιοδωρία των Χριστιανών αδελφών μου ήσαν πολύ συγκινητικά. Ήθελαν να μοιρασθούν μ’ εμένα τη λίγη τροφή που είχαν και συχνά επέμεναν να κοιμάμαι στο κρεββάτι τους ενώ αυτοί εκοιμώντο στο πάτωμα χωρίς σκέπασμα. Έφθανα στους τομείς με τα πόδια και συχνά περπατούσα πολλά μίλια για να φθάσω εκεί.

Λόγω του πολέμου, οι υγειονομικές συνθήκες ήσαν πολύ κακές. Πολλές ήσαν οι νύχτες που πέρασα χωρίς ύπνο εξαιτίας των κορέων και των κατσαριδών, που ήσαν μερικές φορές τόσο πολλές ώστε το πάτωμα και οι τοίχοι εφαίνοντο σαν να εκινούντο. Σε μια περίπτωσι καθόμουν τρεις νύχτες πάνω σ’ ένα τραπέζι, διότι ήταν αδύνατο να πλησιάσω στο κρεββάτι. Φυσικά, οι συνθήκες έχουν πολύ αλλάξει από τότε.

Όταν ανεχώρησα για την πόλι Καλτανισέττα, της Κεντρικής Σικελίας, ταξίδεψα σιδηροδρομικώς με μια ατμάμαξα. Χρειάσθηκε από τις έξη το πρωί ως τις δέκα περίπου το βράδυ για να ταξιδέψω πενήντα έως εξήντα μίλια. Πόσο χάρηκα όταν έφθασα στην Καλτανισέττα, διότι θα μπορούσα τώρα να πάω σ’ ένα ξενοδοχείο να κάμω ένα λουτρό που είχα τόση ανάγκη και να πάω στο κρεββάτι να κοιμηθώ! Αλλά δεν επρόκειτο να γίνη έτσι. Ήταν μια γιορτή που συνεχιζόταν στην πόλι για τον πολιούχο «Άγιο» Μιχαήλ. Λόγω της γιορτής όλα τα ξενοδοχεία της πόλεως ήσαν κατάμεστα, κυρίως από καλογρηές και παπάδες. Πήγα πίσω στον σταθμό, σχεδιάζοντας να ξαπλωθώ πάνω σ’ ένα πάγκο που είχα παρατηρήσει στην αίθουσα αναμονής. Αλλ’ ούτε κι αυτό δεν μπορούσε να γίνη. Ο σταθμός είχε κλειδωθή. Δεν υπήρχε λοιπόν τίποτε άλλο παρά να καθήσω στα σκαλοπάτια του σταθμού και να προσπαθήσω ν’ αναπαυθώ λίγο.

«ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΙ»

Φυσικά, ‘η μεγάλη θύρα δράσεως’ που ανοίγεται για τους κήρυκας του Λόγου του Θεού δεν είναι χωρίς εναντίους. Και αυτό αποδείχθηκε επίσης αληθινό και στον μεγάλο αγρό δράσεως εδώ στην Ιταλία. Ο κλήρος μεταχειρίσθηκε πολλά μέσα προσπαθώντας να εμποδίση τους ταπεινούς ανθρώπους ν’ ακούσουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Παρεκίνησαν τους ανθρώπους και τις αρχές να εμποδίσουν το έργο του κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Όταν κηρύτταμε σε μικρές πόλεις, οι άνθρωποι ξεχύνονταν από τα σπίτια των και μας περιεκύκλωναν, φωνάζοντας να φύγωμε. Αυτό ή φόβιζε τον οικοδεσπότη στον οποίον μιλούσαμε εκείνη τη στιγμή και γι’ αυτό μας έκλεινε την πόρτα, ή ενώνετο με το πλήθος για να μας παρενοχλήση.

Για να κάνωμε λίγο κήρυγμα στη μικρή πόλι Μόντε Παγκάνο που έβλεπε στην Αδριατική θάλασσα, ένας Μάρτυς και εγώ αναγκασθήκαμε να εγκαταλείψωμε τέσσερις φορές την πόλι. Όταν μας ανάγκαζαν να φύγωμε από το ένα άκρον της πόλεως, εμείς εκάναμε κύκλο και εμπαίναμε από μια άλλη πλευρά. Τότε μπορούσαμε να επισκεφθούμε λίγα σπίτια ώσπου μας ανακάλυπτε πάλι το πλήθος και μας ανάγκαζε να φύγωμε. Πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να βλέπη κανείς ότι παρ’ όλη αυτή την εναντίωσι, σε όλες σχεδόν τις πόλεις όπου είχε υιοθετηθή αυτή η τακτική, υπάρχουν τώρα ακμάζουσες εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά!

Στην πόλι Τάραντο είχα κάμει προσπάθεια να δώσω μια δημόσια ομιλία οπότε, πίσω μου, ένας όχλος που ήταν απ’ έξω εκραύγαζε με κάθε είδους βλασφημίες, προσπαθώντας ακόμη και να σπάση την πόρτα. Αλλ’ ο Ιεχωβά μού έδωσε τη δύναμι να συνεχίσω ως το τέλος την ομιλία, και απέτυχαν οι προσπάθειες των οχλοκρατών να με διακόψουν.

ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ

Αλλ’ αυτές οι δυσκολίες δεν ήσαν τίποτε σε σύγκρισι με τις χαρωπές πείρες που είχα στη διάρκεια των ετών. Πόσες φορές είχα πείρες όμοιες μ’ εκείνες του αποστόλου Πέτρου στην επίσκεψί του στον εθνικό εκατόνταρχο Κορνήλιο! Συχνά όταν έφθανα στο σπίτι ενός ενδιαφερομένου ατόμου, εύρισκα το σπίτι του γεμάτο από συγγενείς και φίλους του.—Πράξ. 10:24.

Αυτό συνέβη, λόγου χάριν, στην πόλι Μπισέλι. Όταν έφθασα στον σταθμό βρήκα τον Πασκουάλε ντε Λίντο να με περιμένη, μαζί με σαράντα σχεδόν γειτόνους και συγγενείς του που ήθελαν ν’ ακούσουν τα αγαθά νέα. Όλη την ημέρα απηύθυναν ερωτήσεις από τη Γραφή και πολύ χάρηκαν για την αλήθεια. Στη Βόρειο Ιταλία, στο σπίτι του Μπατίστα Ντιάλλεϋ, υπήρχαν περίπου εξήντα άτομα που ανέμεναν όταν έφθασα. Αρχίσαμε τότε μια συνάθροισι ερωταπαντήσεων που τελείωσε στις πρώτες ώρες της επομένης ημέρας.

Τι θαυμαστό προνόμιο μου έδωσε ο Ιεχωβά να είμαι ένας αυτόπτης μάρτυς της μεγάλης αυξήσεως του έργου της βασιλείας σ’ αυτή τη χώρα! Προσφάτως συγκινήθηκα με την είδησι ότι η Ιταλία είχε ένα ανώτατο όριο 30.822 διαγγελέων της βασιλείας τον Ιούνιο του 1973. Όταν θυμάμαι τον καιρό της αφίξεώς μου στη Νεάπολι που δεν υπήρχε κανένας κήρυξ των αγαθών νέων, και βλέπω σήμερα τη Νεάπολι με τις ένδεκα εκκλησίες υμνητών του Ιεχωβά, η καρδιά μου πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά. Και τι να πω για την πόλι του Μιλάνου, όπου, όταν έφθασα στην Ιταλία, συνήντησα άλλους έξη για μια μελέτη Σκοπιάς; Εκεί υπάρχουν τώρα δεκατρείς εκκλησίες.

Με την αύξησι των εκκλησιών, παρουσιάσθηκε ανάγκη να έχωμε ένα ολοχρόνιο επίσκοπο περιφερείας. Επρόκειτο για άλλον ένα αγρό δράσεως στον οποίον με διώρισε η οργάνωσις του Ιεχωβά το 1954. Και τη φορά αυτή ο τομεύς μου, όπως και στην αρχή του διορισμού μου στην υπηρεσία, περιέλαβε όλη την Ιταλία, από τις Άλπεις ως τη Νήσο Σικελία. Στη διάρκεια μιας συνελεύσεως περιοχής στην Αλεσσάντρια το 1954 συνήντησα την Εύα Τσέλι, μια ολοχρόνιο κήρυκα της αληθείας του Θεού. Τον Ιούλιο του επομένου έτους παντρευθήκαμε, και έτσι ύστερ’ από είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια που ταξίδευα μόνος μου, είχα τώρα μια σύζυγο να με συνοδεύη. Η δεκαετία του 1950 ήσαν πολυάσχολα χρόνια, με επισκέψεις εκκλησιών, υπηρεσία σε συνελεύσεις περιοχής, και εν τω μεταξύ, προπαρασκευής για περιφερειακές ή εθνικές συνελεύσεις.

Το 1959 ο Ιεχωβά μού χάρισε άλλη μια ευλογία και προνόμιο. Έλαβα πρόσκλησι να παρακολουθήσω μαθήματα Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, που εγίνοντο τότε στο Σάουθ Λάνσιγκ της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Αυτό με κατήρτισε να υπηρετώ ως διδάσκαλος σχολής στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στην Ιταλία.

Τον Ιανουάριο του 1961 άρχισα να διδάσκω στους επισκόπους εκκλησιών της Ιταλίας τη σειρά μαθημάτων που είχα μάθει στο Σάουθ Λάνσιγκ. Τον Ιανουάριο του 1963 η σχολή έπαυσε να λειτουργή για να μου επιτρέψη να υπηρετήσω ως επίσκοπος συνελεύσεως στη συνέλευσι «Αιώνιο Ευαγγέλιο» του 1963 στο Μιλάνο. Ποτέ δεν περίμενα όταν είχα φθάσει στην Ιταλία, πριν από δεκαεπτά περίπου χρόνια, ότι όχι μόνο θα παρακολουθούσα μια τόσο μεγάλη συνέλευσι στην Ιταλία, αλλά και θα είχα το προνόμιο να την οργανώσω. Τι χαρά ήταν να βλέπω 20.000 άτομα να συγκεντρώνωνται στο Στάδιο Βιγκορέλι Βολοντρόμ για τη δημόσια ομιλία! Και το 1973 ήταν μια ακόμη πιο μεγάλη συγκίνησις να είμαι παρών όταν συγκεντρώθηκαν πάνω από 57.000 άτομα για τη Διεθνή Συνέλευσι «Θεία Νίκη» στο Στάδιο Φλαμίνιο της Ρώμης.

Προς το τέλος της δεκαετίας 1950 τα πόδια μου άρχισαν να μ’ ενοχλούν πολύ και το πρόβλημα έγινε πιο σοβαρό με το πέρασμα των ετών. Επειδή κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα πια να αποδώσω στην υπηρεσία μου στην περιφέρεια, υπέβαλα αίτησι στον πρόεδρο της Εταιρίας να υπηρετήσω στο τμήμα της Ρώμης. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του που η αίτησίς μου έγινε δεκτή, και μαζί με τη σύζυγό μου γίναμε μέλη της οικογενείας Μπέθελ τον Απρίλιο του 1970.

Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά γι’ αυτό τον διορισμό μου στην Ιταλία, που μου επέτρεψε να έχω μέρος στη συμβολή για την επέκτασι της αληθινής λατρείας σ’ αυτή τη χώρα. Άλλη μια καλωσύνη από τον Ιεχωβά είναι να κατοικώ σ’ αυτό το ωραίο Μπέθελ της Ρώμης, που κτίσθηκε μόλις πέρυσι. Δεν υπάρχει έλλειψις εργασίας για μένα καθώς η επέκτασις στην Ιταλία συνεχίζεται. Πόσο βαθιά ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά που με βοήθησε να εγκαρτερήσω στα περασμένα αυτά χρόνια στην Ιταλία! Αφού ο Ιεχωβά μού άνοιξε τη ‘μεγάλη θύρα που οδηγεί σε δράσι’, θα εξακολουθήσω να εμπιστεύωμαι σ’ αυτόν να μου παρέχη την εγκαρτέρησι που απαιτείται για να διεξάγω κάθε μελλοντική δράσι που αυτός θα θελήση να μου αναθέση.

Ματιές στον Κόσμο

Νίκη Κατά του Οινοπνεύματος

● Μια πείρα που ανακοινώθηκε στη Διεθνή Συνέλευσι «Θεία Νίκη» στο Λος Άντζελες στις 30 Ιουνίου 1973 ήταν σχετική μ’ έναν άνθρωπο στη Δομινικανή Δημοκρατία, που ήταν ο μέθυσος της πόλεως. Όταν έπαιρνε τον μισθόν του, έβγαινε για λίγες μέρες και τον εδαπανούσε σε ποτά. Επειδή ήταν ένας καλός σχολικός διδάσκαλος, δεν απολύθηκε, αλλά τα μαθήματά του δεν γίνονταν ώσπου να ξεμεθύση. Ένας μάρτυς του Ιεχωβά άρχισε μια Γραφική μελέτη μαζί του. Όταν αυτός προώδευσε σε γνώσι της Αγίας Γραφής, έπαυσε να πίνη και να καπνίζη. Τόσο μεγάλη ήταν η αλλαγή του ώστε τον σταματούσαν στον δρόμο και τον ερωτούσαν τι συνέβη. Τους είπε ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπόρεσαν να τον βοηθήσουν ήσαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Η νίκη του κατά της καταχρήσεως οινοπνεύματος του έδωσε την ευκαιρία να μιλήση σε πολλούς για την αλήθεια του Θεού και τη δύναμί της να μεταβάλλη τη ζωή του ανθρώπου.

Ομοφυλόφιλοι Κληρικοί

● Ο Δόκτωρ Ντόναλντ Κόγκαν, αρχιεπίσκοπος της Υόρκης, λέγει ότι πολλοί ομοφυλόφιλοι είναι κληρικοί στην Εκκλησία της Αγγλίας. Ο Κόγκαν υπεστήριξε τους ομοφυλοφίλους, χρησιμοποιώντας τα εξής επιχειρήματα: ‘Αυτοί κάνουν ένα τρομακτικό αγώνα για να μη επιδίδονται σε ομοσεξουαλικές πράξεις. Όταν όμως ενδίδουν σ’ αυτές, εμείς πρέπει να τους μεταχειριζώμεθα με μεγάλη συμπάθεια και κατανόησι—ενθυμούμενοι, φυσικά, ότι βρίσκονται σε μια θέσι μεγάλης ευθύνης και ότι έχουν υπό την επίβλεψί τους ένα πλήθος νεαρών.’ Αλλά ποιοι θα έπρεπε να τύχουν της συμπαθείας μας—οι ομοφυλόφιλοι κληρικοί, που καταδικάζονται από την Αγία Γραφή, ή τα νεαρά παιδιά;

Πρέπει να Πίνετε Οινοπνευματώδη Ποτά;

Βοηθητικά γεγονότα που οι νέοι θέλουν να γνωρίζουν

ΟΛΟΕΝΑ περισσότερο οι νέοι αντιμετωπίζουν αυτό το ερώτημα σήμερα. Ποια πράγματα θα σας βοηθήσουν πραγματικά για να γνωρίσετε πώς να βλέπετε λογικά αυτό το θέμα, για το δικό σας διαρκές καλό;

Τα οινοπνευματώδη ποτά καλύπτουν μια ευρεία κλίμακα. Μερικά έχουν ένα πολύ χαμηλό περιεχόμενο οινοπνεύματος, όπως είναι η μπύρα. Άλλα είναι λίγο δυνατώτερα, όπως είναι τα περισσότερα επιτραπέζια κρασιά. Κατόπιν είναι εκείνα που λέγονται «απεσταγμένα οινοπνεύματα» με υψηλό περιεχόμενο οινοπνεύματος, όπως είναι τα κονιάκ, τα ουίσκυ, τα τζιν, η βότκα, η τεκουίλλα της Λατινικής Αμερικής ή το ούζο της Ελλάδος.

Τα τοπικά ήθη και έθιμα έχουν επίσης ευρεία ποικιλία. Σε μερικές χώρες—Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Χιλή και άλλες χώρες—το κρασί χρησιμοποιείται σαν ένα κοινό ποτό στο οικογενειακό τραπέζι. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δυσκολία να έχουν καλό νερό ή απλώς μπορεί να οφείλεται σε έθιμο. Αλλά και σ’ αυτές ακόμη τις χώρες η στάσις απέναντι της χρησιμοποιήσεως οινοπνευματωδών ποτών ποικίλλει από τη μια οικογένεια στην άλλη.

Όχι μόνον αυτό, αλλά και τα αποτελέσματα της χρήσεως οινοπνευματωδών ποτών επίσης ποικίλλουν από χώρα σε χώρα, από οικογένεια σε οικογένεια και από άτομο σε άτομο. Πρέπει να το έχετε αυτό υπ’ όψιν για ν’ αναπτύξετε μια λογική άποψι γι’ αυτά τα ποτά.

Εξαιτίας λοιπόν όλης αυτής της ποικιλίας, μήπως υπάρχει κανένας σταθερός και συνεπής κανών που να σας καθοδηγήση σ’ αυτό το ζήτημα; Ναι, η Αγία Γραφή μάς δίνει τον κανόνα. Η θεόπνευστη συμβουλή της Γραφής δίνει μια πολύ ισορροπημένη άποψι για τη χρήσι των οινοπνευματωδών ποτών.

Η ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Η Αγία Γραφή τονίζει ότι από τους αρχαίους χρόνους το κρασί ήταν ένα κοινό ποτό στα γεύματα, και εχρησιμοποιείτο από άτομα, όπως ήσαν ο Βασιλεύς και Ιερεύς Μελχισεδέκ, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και πολλοί άλλοι. (Γεν. 14:18, 19· 27:25· 1 Σαμ. 16:20· Εκκλησ. 9:7) Ο Ιησούς επρομήθευσε κρασί σε μια γαμήλια τελετή, ο δε απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τον νεαρό Τιμόθεο να ‘χρησιμοποιή ολίγον οίνο διά τον στόμαχόν του και τας συχνάς του ασθενείας.’—1 Τιμ. 5:23· Ιωάν. 2:1-10.

Ορθά λοιπόν η Γραφή αναφέρει τον οίνο μεταξύ των προμηθειών και ευλογιών του Θεού για την απόλαυσι του θνητού ανθρώπου. (Δευτ. 11:13, 14· Ψαλμ. 104:15· Ιωήλ 2:19) Δείχνει επίσης ότι ο λαός του Θεού χρησιμοποιούσε και άλλα οινοπνευματώδη ποτά.—Δευτ. 14:26.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ανάγκη να φυλάγεσθε από το να πίνετε οινοπνευματώδη ποτά; Διόλου. Διότι η Γραφή δείχνει και την ‘άλλη όψι του νομίσματος.’ Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που δεν είναι κακά αυτά τα ίδια αλλά τα οποία μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες αν γίνεται κατάχρησίς των ή αν χρησιμοποιούνται πολύ συχνά. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο δυνάμεις αναπαραγωγής, αλλ’ αυτές πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο σε έντιμο γάμο, η δε χρήσις των μπορεί να φέρη βαριά ευθύνη για τη φροντίδα μιας οικογενείας. Η φωτιά, ο ατμός, ο ηλεκτρισμός και διάφορα άλλα μέσα μπορεί να είναι πολύ εξυπηρετικά σε άνδρες και γυναίκες στην εργασία των, αλλά όταν χρησιμοποιούνται χωρίς κατάλληλη προφύλαξι μπορεί να είναι επίσης πολύ επιβλαβή. Εξετάστε τώρα ποια είναι η επίδρασις του οινοπνεύματος στον ανθρώπινο οργανισμό.

Το οινόπνευμα, αντίθετα με τις άλλες ουσίες, δεν χρειάζεται χώνευσι. Αρχίζει ν’ απορροφάται στην κυκλοφορία του αίματος μόλις εισέλθη στο στομάχι, μολονότι η περισσότερη απορρόφησις γίνεται στο λεπτό έντερο. Γρήγορα μεταφέρεται στον εγκέφαλο, στο σηκώτι και σε άλλα μέρη του σώματος. Επειδή το οινόπνευμα περιέχει θερμίδες, το σώμα αρχίζει να το μεταβολίζη, δηλαδή να μετατρέπη το οινόπνευμα σε χημική μορφή που το σώμα μπορεί πραγματικά να το κάψη ως καύσιμο υλικό. Το περισσότερο μέρος αυτής της επεξεργασίας γίνεται από το σηκώτι. Οι πνεύμονες και τα νεφρά ελαφρύνουν μέρος αυτού του φορτίου επειδή αποβάλλουν μέρος του οινοπνεύματος μέσω της αναπνοής και των ούρων.

Όταν μπη στην κυκλοφορία του αίματος, τι επίδρασι έχει το οινόπνευμα στο άτομο; Αν ληφθή σε κάποια ποσότητα, δεν διεγείρει τα κύτταρα του σώματος, αλλά ενεργεί προς τη χαλάρωσί τους. Σε μικρές ποσότητες, το αποτέλεσμα είναι ήπιος κατευνασμός, χαλάρωσις ή ηρεμία. Σε μεγαλύτερη ποσότητα, η επίδρασις που έχει να πιέζη ή να καταστέλλη τα ‘όργανα ελέγχου’ του εγκεφάλου μπορεί, τουλάχιστον σε μερικούς ανθρώπους, να κάμη ώστε να γίνουν φλύαροι, υπέρμετρα δραστήριοι ή και επιθετικοί ακόμη.

Σε μεγαλύτερες ακόμη ποσότητες ο εγκέφαλος πιέζεται σοβαρά, το κεντρικό νευρικό σύστημα επηρεάζεται, και το άτομο αρχίζει να αισθάνεται δυσκολία στον συντονισμό των κινήσεών του. Γι’ αυτό έχει ανωμαλίες στο βάδισμα, στην καθαρή όρασι και ομιλία, και οι σκέψεις του είναι θολές και μπερδεμένες. (Παράβαλε Ψαλμόν 107:27.) Το πρόβλημα χειροτερεύει από την ιδιαίτερη επίδρασι του οινοπνεύματος στο να κάνη τον άνθρωπο να νομίζη ότι οι αισθήσεις του στη πραγματικότητα λειτουργούν καλύτερα απ’ ό,τι λειτουργούν συνήθως. Γι’ αυτό γενικά είναι ο τελευταίος που κατανοεί ότι ήπιε πάρα πολύ. Και αφού φθάση στο σημείο της μέθης, μόνον ο χρόνος μπορεί να φέρη κάποια ανακούφισι.

Η Αγία Γραφή μάς δίνει μια πολύ ακριβή εικόνα των κινδύνων και ενοχλήσεων που προέρχονται από την υπέρμετρη επίδοσι σε οινοπνευματώδη ποτά. Στις Παροιμίες 23:29-35 διαβάζομε: «Εις τίνα είναι ουαί; Εις τίνα στεναγμοί; Εις τίνα έριδες; Εις τίνα ματαιολογίαι; Εις τίνα κτυπήματα άνευ αιτίας; Εις τίνα φλόγωσις οφθαλμών; Εις τους εγχρονίζοντας εν τω οίνω· εις εκείνους οίτινες διάγουσιν ανιχνεύοντες οινοποσίαν. . . . Οι οφθαλμοί σου θέλουσι κυττάξει αλλοτρίας γυναίκας και η καρδία σου θέλει λαλήσει αισχρά· και θέλεις είσθαι ως κοιμώμενος εν μέσω θαλάσσης [που δοκιμάζει ταραχή και αμηχανία όπως ένας που πνίγεται], και ως κοιτώμενος επί κορυφής καταρτιού [όπου ο κλυδωνισμός του πλοίου εμπρός και πίσω γίνεται πιο πολύ αισθητός, και είναι πιθανόν να πέση]· με έτυπτον θέλεις ειπεί και δεν επόνεσα με έδειραν και δεν ησθάνθην [διότι ο μεθυσμένος είναι αναίσθητος σε ό,τι γίνεται και συχνά δεν αντιλαμβάνεται τις πληγές του παρά αφού ξεμεθύση].»

ΕΝΑ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Αλλά μήπως οι νεαροί διατρέχουν πραγματικό κίνδυνο να μεθύσουν ή να γίνουν αλκοολικοί; Ναι, διατρέχουν. Το περιοδικό «Νιούσγουηκ» της 5ης Μαρτίου 1973 τονίζει ότι μεταξύ των νεαρών ηλικίας κάτω των είκοσι ετών υπάρχει μια μεγαλύτερη τάσις να πίνουν οινοπνευματώδη ποτά συχνά αντί των ναρκωτικών. Και πολλοί πίνουν ως τον βαθμό της μέθης.

Σ’ ένα προάστιο της Βοστώνης, λόγου χάριν, ένας σε κάθε τρεις μαθητάς της ογδόης τάξεως αναφέρεται ότι έχει μεθύσει τουλάχιστον μια φορά. Στη νότιο Καλιφόρνια, ένας στους 20 νέους ηλικίας κάτω των είκοσι ετών είναι «προβληματικός πότης,» και σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο επί των Αλκοολικών, η ηλικία των νεωτέρων αλκοολικών του έθνους κατήλθε από τα 14 στα 12 έτη. Η Γαλλία από πολύν καιρό αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού μεταξύ των παιδιών, μερικά των οποίων παρουσιάζουν σημεία κιρρώσεως του ήπατος σε πρώιμη ηλικία. Στην Ουγγαρία (μια από τις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας), τα υγειονομικά κέντρα στα τελευταία χρόνια ενοσήλευαν χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο λόγω μέθης.

Γιατί οι νεαροί αποκτούν αυτή την κακή συνήθεια; Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει κάποιος μέσα στην οικογένειά των που πίνει ήδη υπερβολικά. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις, οφείλεται στο ότι αρχίζουν να πίνουν καθ’ υποκίνησιν άλλων νεαρών. Ενίοτε ένα νέο παιδί πιέζεται από άλλους της ηλικίας του να ‘αποδείξη ότι είναι άνδρας’ πίνοντας μια μεγάλη ποσότητα ενός οινοπνευματώδους ποτού, ή ένα νεαρό κορίτσι το κάνουν να νομίζη ότι είναι κοινωνικώς καθυστερημένο αν δεν πιη.

Μήπως η πόσις ενός οινοπνευματώδους ποτού αποδεικνύει πραγματικά κάτι ως προς το τι άτομο είσθε; Προφανώς όχι, αφού και τα ζώα ακόμη μπορούν να υποκινηθούν να πιουν. Πραγματικά, τι θέλουν εκείνοι που σας πιέζουν για να πιήτε; Μήπως ζητούν το καλό σας, κάτι που θα σας ωφελήση; Ή μήπως προσπαθούν μάλλον να σας κατατάξουν απλώς στην ίδια μοίρα με τον εαυτό τους, ελπίζοντας ίσως να ‘γελάσουν’ βλέποντάς σας να χάνετε την αυτοκυριαρχία σας και να ενεργήτε όχι σαν ένας μεγάλος άνδρας ή γυναίκα, αλλά σαν ένα μικρό παιδάκι που δεν μπορεί να περπατήση, να μιλήση ή να ιδή καθαρά και που κάνει ή λέγει ανόητα πράγματα;

Σημειώστε τι είπε μια έγκυρη προσωπικότης, ο Δρ Τζιόρτζιο Λόλλι, για τους αλκοολικούς: «Ο αλκοολικός οπισθοδρομεί από τον ενήλικο κόσμο στη βρεφικότητα σωματικώς και ψυχολογικώς. Οι διανοητικές αντιλήψεις του και οι σωματικές αισθήσεις του γίνονται δυσδιάκριτες. Γίνεται αβοήθητος σαν το βρέφος και έχει ανάγκη περιθάλψεως όπως ένα βρέφος.» Επί πλέον, εκείνοι που επιζητούν σεξουαλική ανηθικότητα μπορεί επίσης να παρακινούν ένα άτομο να πιη για να χαλαρώση η εγκράτειά του.

Ασφαλώς η υποχώρησις σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις πιέσεις θα έδειχνε—όχι ότι είναι κανείς δυνατός ή έχει μεγαλώσει—αλλά ότι είναι αδύνατος και στερείται ηθικού θάρρους. Πολύ λογικά το εδάφιο Παροιμίαι 20:1 προειδοποιεί ότι «ο οίνος είναι χλευαστής και τα σίκερα στασιαστικά· και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος.» Δεν είναι ανάγκη να φθάσετε στη μέθη για να μάθετε πόσο ανεπιθύμητη είναι—όπως δεν είναι ανάγκη να σπάσετε το πόδι σας για να μάθετε πόσο οδυνηρό πράγμα μπορεί να είναι.

Δεν είναι μόνον ο κίνδυνος να γίνεται ένας προβληματικός πότης ή ένας αλκοολικός που απαιτεί προσοχή. Μια μόνο κακή πείρα με το οινόπνευμα μπορεί να προξενήση διαρκή βλάβη: ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πιθανώς απώλεια ζωής ή ακρωτηριασμό—δικό σας ή κάποιου αθώου ατόμου· ή μια ανήθικη πράξι που στιγματίζει ολόκληρη τη ζωή σας και μπορεί να φέρη ακανθώδεις επιπλοκές· ή ίσως κάποια βίαιη διαγωγή που θα σας λυπήση για πολύν καιρό. Γιατί να εκτεθήτε σ’ ένα περιττό κίνδυνο;

Η πιθανότης τέτοιων τραγικών αποτελεσμάτων είναι φανερή από το γεγονός ότι, από τα 50.000 άτομα που πεθαίνουν κάθε χρόνο στους δρόμους των Ηνωμένων Πολιτειών, οι περισσότεροι από τους μισούς θανάτους προέρχονται από ατυχήματα που έχουν αιτίες σχετικές με τα οινοπνευματώδη ποτά. Και ένα δημοσίευμα της εφημερίδος «Τάιμς» της Νέας Υόρκης της 18ης Ιουλίου 1972, λέγει ότι «πάνω από 80 τοις εκατό των ανθρωποκτονιών και βιαιοπραγιών διαπράττονται από μεθυσμένους.»

ΣΤΑΘΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΣΥΝΕΣΙ

Σταθμίζοντας το ζήτημα, μη ξεχνάτε ότι τα οινοπνευματώδη ποτέ δεν αποτελούν ζωτικά στοιχεία της ζωής όπως είναι ο αέρας, η τροφή και το νερό. Μπορείτε να περάσετε και χωρίς αυτά, και πολλοί το προτιμούν αυτό. Μη ξεχνάτε επίσης ότι εκείνος που θέλει να έχη την επιδοκιμασία του Ιεχωβά Θεού, του Ζωοδότου, πρέπει να τον υπηρετή με ‘όλη την καρδιά του, την ψυχή του, τη διάνοιά του και τη δύναμί του.’ (Λουκ. 10:27) Η κατάχρησις του οινοπνεύματος μπορεί όχι μόνο να αποστερήση έναν άνθρωπο από τη διανοητική του διαύγεια και επαγρύπνησι και σωματική δύναμι, αλλά να επηρεάση και την καρδιά του, οδηγώντας στην ανάπτυξι κακών ελατηρίων.—Ησ. 28:7, 8· 1 Θεσσ. 5:6-8· Ωσηέ 4:11.

Είναι αλήθεια ότι η Αγία Γραφή επιδοκιμάζει τη μετρία χρήσι ποτών όπως είναι το κρασί. Αλλά τι θα γίνη αν κανείς θεωρή αυτά τα οινοπνευματώδη ποτά σαν ένα τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα της ζωής ή από την ανία επιτυγχάνοντας μια τεχνητή αναλαμπή ευτυχίας και ένα συνθετικό αίσθημα συντροφιάς; Ή σαν ένα προσωπικό φάρμακο για να τονώση κανείς τα νεύρα ή να υπερνικήση τη συστολή ή τον φόβο; Μπορεί κάλλιστα να διαπιστώση ότι η θεραπεία είναι χειρότερη από την πάθησι. Πόσο καλό είναι το νόμισμα αν δειχθή ότι είναι πλαστό; Και πόσο καλό είναι ένα αίσθημα ευτυχίας ή θάρρους αν αποδειχθή ότι είναι απλώς τεχνητό;

Μια διαφωτιστική έκθεσις του Εθνικού Ινστιτούτου Διανοητικής Υγείας (που δημοσιεύτηκε από το Υπουργείον Υγιεινής, Παιδείας και Αντιλήψεως των Η. Π. Α.) δείχνει ότι οι κίνδυνοι καταχρήσεως οινοπνεύματος ελάχιστα ήταν πιθανόν να εμφανισθούν εκεί όπου επικρατούσαν οι επόμενες συνθήκες:

(1) Εκεί όπου η πρώτη επαφή του ατόμου με τα οινοπνευματώδη ποτά επήγασε από μια ισχυρή οικογένεια ή θρησκευτική ομάδα και εκεί όπου τα ποτά συνήθως ήσαν χαμηλού περιεχομένου σε οινόπνευμα (όπως είναι τα επιτραπέζια κρασιά ή η μπύρα) και λαμβάνονται συνήθως τις ώρες γεύματος σαν ν’ αποτελούν μέρος του γεύματος. (2) Εκεί όπου η χρήσις αυτών των ποτών δεν εθεωρείτο ούτε ως αρετή ούτε ως αμάρτημα, και η πόσις δεν εθεωρείτο κάτι που έδειχνε ότι είναι ενήλικος ή ότι είναι ‘πραγματικός άνδρας.’ (3) Εκεί όπου κανείς δεν επιέζετο να πιη και όπου το να μη δεχθή κανείς ένα ποτό δεν καταφρονείτο περισσότερο από το να μη δεχθή ένα κομμάτι ψωμί. (4) Εκεί όπου η καθ’ υπερβολήν πόσις απεδοκιμάζετο έντονα, και δεν την θεωρούσαν ούτε ως ‘νεωτεριστική’ ούτε ως διασκεδαστική ούτε ως κάτι που πρέπει να γίνεται ανεκτό. Επίσης, το σπουδαιότερο ίσως, (5) εκεί όπου υπήρχε ενιαία και συνεπής συμφωνία για το τι είναι ορθό και εσφαλμένο ως προς τη χρήσι τέτοιων ποτών, και όπου οι γονείς έδιναν ένα καλό παράδειγμα μετριοπάθειας.

Ο πιο καλός και ασφαλής οδηγός σας, φυσικά, είναι ο Λόγος του Θεού. Όπως παρετηρήσαμε, δίνει παραδείγματα της κατάλληλης χρήσεως οινοπνευματωδών ποτών και έντονες προειδοποιήσεις για την κατάχρησί των. Συμβουλεύει τους νεαρούς και λέγει «τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω, διότι τούτο είναι δίκαιον.» (Εφεσ. 6:1) Να σέβεσθε την κρίσι των γονέων σας, που βασίζεται στον Λόγο του Θεού, ως προς το αν πρέπει να πίνετε οινοπνευματώδη ποτά ή όχι ή σε ποιες περιστάσεις μπορείτε να το κάμετε αυτό. Είσθε συνετοί αν αποφεύγετε να επιδίδεσθε σ’ αυτά όταν εκείνοι που συμμετέχουν είναι όλοι νεαροί χωρίς να είναι παρόντες οι γονείς ή συγγενείς των για να τους συγκρατούν με την επιρροή τους.—Παροιμ. 1:7-9· 6:20-22· 22:15.

Προ πάντων, για τη μόνιμη ευτυχία σας, «είτε τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.»—1 Κορ. 10:31.