Μιχ. 3:11) Οι δούλοι του Ιεχωβά θέλουν να είναι ικανοί να δείξουν ότι υπήρξαν δραστήριοι στον αμπελώνα, εργαζόμενοι στον αγρό υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, συμμετέχοντας στο μεγάλο έργο της συγκομιδής. Δεν θέλουν ν’ αποσυρθούν τώρα ενόσω ο θερισμός είναι σε πλήρη κίνησι, αλλά μάλλον να συνεχίσουν υπομονητικά ώσπου ο Ιεχωβά να ειπή αρκεί.​—Ησ. 6:11· 2 Θεσ. 1:4, 5· 2 Πέτρ. 1:6.

19. Τι θα μας φυλάξη από το να είμεθα αδρανείς ή άκαρποι, και γιατί πρέπει να είμεθα μακρόθυμοι και να υπομένωμε;

¹⁹ Και σεις, επίσης, μπορείτε να συμμετάσχετε σ’ αυτό το έργο της συγκομιδής. Αν προσθέσετε στην πίστι σας αρετή, γνώσι και υπομονή, τότε τίποτε δεν μπορεί να σας εμποδίση από το να είσθε δραστήριος και καρποφόρος καθώς χρησιμοποιείτε την ακριβή γνώσι που ελάβατε. Αν έχετε εξακολουθήσει υπομονητικά επί πολλά χρόνια να προάγετε τα συμφέροντα του Νέου Κόσμου, τότε κρατείτε σταθερά τα προνόμια της υπηρεσίας που έχετε, για να μη σας πάρη κανείς τον στέφανον της ζωής. (2 Πέτρ. 1:5-8· Αποκάλ. 3:10, 11) Μπορούμε να είμεθα μακρόθυμοι, επειδή έχομε τον καιρό με το μέρος μας. Αλλ’ ο καιρός παρέρχεται για το σύστημα του παλαιού κόσμου. Ο Σατανάς γνωρίζει ότι έχει μόνο ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα μέρος μόνον αυτής της γενεάς είναι εκείνο που θ’ απομείνη· υπομένετε, λοιπόν, μακρόθυμα ως το τέλος για σωτηρία. Εξακολουθήστε να κηρύττετε ώσπου ο Ιεχωβά να ειπή ότι ο θερισμός συνεπληρώθη και να φέρη τέλος στον παλαιό κόσμο με την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Θυμηθήτε ότι «ο . . . υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»​—Ματθ. 24:13· 2 Θεσ. 3:5.

Ποιοι Κηρύττουν Έναν Παράλογο Θεό;

ΤΟ τεύχος Ιανουαρίου 1957 του περιοδικού Δη Ντιόσεζαν, επισήμου οργάνου της Αγγλικανικής Εκκλησίας στη Νέα Γη, εδημοσιεύθη άρθρον του κληρικού Ρ. Φ. Πάλμερ. Κάτω από τον τίτλο «Τι να Λέμε στους Μάρτυρας του Ιεχωβά στην Πόρτα,» ο κληρικός αυτός γράφει: «Θαυμάζω τον ζήλόν σας στην προσπάθεια παρουσιάσεως των δοξασιών σας. Είμαι βέβαιος ότι είσθε ένας ειλικρινής άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ τα συγγράμματά σας. Κηρύττετε ένα σκληρό και παράλογο θεό που πρόκειται να σαρώση τα περισσότερα από τα τέκνα του σε μια τρομερή μάχη Αρμαγεδδώνος ενώ σεις οι μάρτυρες θα παρίστασθε ως παρατηρηταί . . . . Εγώ δεν θέλω να έχω σχέσεις μ’ έναν τέτοιο θεό.»

Ποιος, όμως, είναι πραγματικά εκείνος που κηρύττει ένα σκληρό και παράλογο θεό; Ποιος είν’ εκείνος που κηρύττει ένα θεόν, ο οποίος τιμωρεί άτομα με κατά γράμμα βασανισμό σ’ ένα άσβεστο πυρ αιωνίως; Ποιος είν’ εκείνος που ήταν πάντοτε έτοιμος ν’ αναγνώση μια τελετουργία βαπτίσματος πάνω σ’ ένα πολεμικό πλοίο; Ποιος είν’ εκείνος που ήταν πάντοτε έτοιμος να προσεύχεται στον Θεό για την καταστροφή εθνικών εχθρών, ακόμη και αν αυτοί οι εχθροί ομολογούν την ίδια θρησκευτική πίστι μ’ εκείνους που προσεύχονται για την καταστροφή των; Ναι, ποιος είν’ εκείνος που υπεστήριξε τους αδίκους πολέμους του κόσμου τούτου​—πολέμους οι οποίοι απέτυχαν να τακτοποιήσουν οτιδήποτε μονίμως—​και συγχρόνως αρνείται στον Θεό το δικαίωμα να διεξαγάγη ένα δίκαιο πόλεμο για να εξαλείψη την ανομία για πάντα; Είναι ο ίδιος ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου»!

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αφ’ ετέρου, κηρύττουν τον Θεόν, ο οποίος έχει σκοπό να δημιουργήση ένα δίκαιο νέο κόσμο, τον Θεό που απεφάσισε να καταστρέψη αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων, θέτοντας τους ασεβείς, όχι μέσα σ’ ένα κατά γράμμα άδη αιωνίων βασάνων, αλλά εξολοθρεύοντάς τους για πάντα στον Αρμαγεδδώνα, «όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου.»—2 Θεσ. 1:7-9.