το Ελάμ, την Ασσυρία, τη Σιδώνα και άλλα; Όχι! Θα υποστούν αιώνια καταστροφή, θα εξαλειφθούν από την ύπαρξι για πάντα.—2 Θεσ. 1:7-9.

31. Πώς εξεικονίζεται η αιώνια καταστροφή των, κι επομένως τι δεν θα έχουν;

³¹ Αυτή η αιώνια καταστροφή εξεικονίζεται από το γεγονός ότι δεν έχουν ταφή, αλλά εγκαταλείπονται στο πεδίον της μάχης ως κοπρία, ως αποσυντεθειμένη οργανωτική ύλη για δείπνον ορνέων, τα οποία προσκαλούνται από τον άγγελο του Θεού τον «ιστάμενον εν τω ηλίω.» (Αποκάλ. 19:17, 18) Για να μπορή να εξεικονισθή το αιματηρό τούτο γεύμα των ορνέων, που ενεργούν ως νεκροφάγοι, οι βασιλείς της γης και οι δυνάμεις των και οι ακόλουθοί των δεν περιγράφονται ότι «ερρίφθησαν . . . εις την λίμνην του πυρός την καιομένην με το θείον» μαζί με το θηρίον και τον ψευδοπροφήτη. Αλλά ούτε και αναφέρεται ότι τους διεκδικεί ο Άδης ή Σιεόλ. Αντιθέτως, γίνονται όπως οι κακούργοι εκείνοι που τα νεκρά σώματά τους ερρίφθησαν στη Γέεννα για να φάγουν οι σκώληκες τις σάρκες των. (Μάρκ. 9:43-48) Εκτελούνται από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του εκτελεστικού αξιωματούχου του, του Ιησού Χριστού, στον Αρμαγεδδώνα, και γι’ αυτό τον λόγο δεν θα έχουν ανάστασι εκ νεκρών.

Πού Είναι η Μαρτυρία;

Το περιοδικό Λουθηρανός Μάρτυς, της 17ης Μαρτίου 1964, σελίς 15, λέγει: «Η έρευνα κατέδειξε . . . ότι χρειάζονται 27 χρόνια για να μπορέση ένα σύνηθες μέλος του εκκλησιαστικού μας σώματος να βοηθήση στην προσχώρησι άλλου ενός ατόμου στον Χριστό και στο σώμα των μελών της Εκκλησίας του. . . . Στο έτος 1962, κατά την επίσημη στατιστική, 1741 από τις 5500 ενορίες που συνδέονται με τη Λουθηρανή Εκκλησία της Συνόδου Μισσουρή, δεν απέκτησαν ούτε έναν ενήλικα δια χρίσματος ή δι’ ομολογίας πίστεως.

Άλλες εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου», αν έκαναν την αναγκαία έρευνα, αναμφιβόλως θα συναντούσαν ένα όμοιο ή και ακόμη ανώτερο αριθμό από τα είκοσι επτά χρόνια, που απαιτούνται για να φέρη ένα μέλος ένα νέο άτομο στην εκκλησία του. Οι αληθινοί Χριστιανοί, ετόνισε σαφώς ο Ιησούς Χριστός, θα εγνωρίζοντο από την τακτική, εντατική μαρτυρία της Βασιλείας στους λαούς όλων των εθνών.—Ματθ. 24:14.

Ενθυμείσθε;

Εδιαβάσατε προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Από τι θα καθοδηγήται μια κατάλληλα εκπαιδευμένη συνείδησις;

Από αρχές της Αγίας Γραφής.—Σελ. 133, 134 (1965).

● Ποιο είναι το μεγαλύτερο βιβλίο προσευχών, και τι μπορεί να λεχθή ότι είναι πράγματι η προσευχή;

Η Αγία Γραφή. Μιας μονής κατευθύνσεως επικοινωνία με τον Θεό.—Σελ. 13 (1965).

● Γιατί πολλοί άνθρωποι δίδουν εμπιστοσύνη στις επιθέσεις που κάνουν επιστήμονες εναντίον της Γραφής;

Διότι εσφαλμένως νομίζουν ότι οι επιστήμονες έχουν αποδείξει επιστημονικώς ότι η Γραφή είναι αντεπιστημονική.—Σελ. 104 (1965).

● Ποιοι είναι οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’ οι οποίοι αναφέρονται στο Λουκάς 2:14;

Εκείνοι τους οποίους ευνοεί ο Θεός διότι πράττουν το θέλημά του.—Σελ. 629-631 (1964).

● Τι σημαίνει το ότι η Ιερουσαλήμ έγινε ‘προς πάντας τους λαούς λίθος καταβαρύνων’;

Ότι ο διωγμός του λαού του Θεού, που είναι οι ορατοί αντιπρόσωποι της ουρανίου Ιερουσαλήμ, θα επιστρέψη επάνω στους διώκτας για να επιφέρη τη συντριβή τους.—Σελ. 146, 147 (1965).

● Μπορεί ένας Χριστιανός να εργάζεται για λογαριασμό μιας ψευδούς θρησκευτικής οργανώσεως;

Όχι, διότι θα εγίνετο ο ίδιος ένα μέρος της οργανώσεως εκείνης.—Σελ. 319 (1965).

● Τι θα σημαίνη επάνοδος εις ανάστασιν ζωής;

Να κερδίση ή να αμειφθή με αιώνια ζωή στους ουρανούς κατά τον καιρό της αναστάσεως στην περίπτωσι εκείνων που εκλήθησαν για ουράνια ζωή, ή να κριθή ως ένας που είναι άξιος αιωνίου ζωής διότι έπραξε αγαθά μετά την ανάστασί του και κατά την δοκιμασία στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στην περίπτωσι εκείνων οι οποίοι ανασταίνονται επί της γης.—Σελ. 211-214 (1965).

● Τι σημαίνει επάνοδος εις ανάστασιν κρίσεως;

Το να κριθή ένας ανάξιος ζωής διότι έπραξε φαύλα μετά την ανάστασί του επί της γης κάτω από τη βασιλεία του Θεού.—Σελ. 217, 219 (1965).

● Γιατί είπε ο Ιησούς ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή;

Διότι δεν μπορούν να εμποδίσουν τον Θεό από το ν’ αναστήση την ψυχή από τους νεκρούς.—Σελ. 46 (1965).

● Πώς ο Θεός καταστρέφει μια ψυχή στη Γέεννα;

Με το να μη την αναστήση από τους νεκρούς.—Σελ. 48 (1965).